Mage Guild Wars

    Ot rzut oka wystarczy, by stwierdzić, że jest się właśnie w Hanto. Nawet nie będąc tutaj własną osobą, wertując atlasy wymowne łatwo można dojść do wniosku, że na kontynencie nie ma drugiego tak charakterystycznego miejsca, jak centrum, tego słynącego z kupiectwa miasta. Być może widok ten jest tak charakterystyczny z powodu obelisku piętrzącego się na brukową kostką. Niewykluczone, że jest to ratusz, postawiony z marmuru białego, którego kopuła zdaje się niczym pięść mocarna, w kierunku nieba skierowana. To moim zdaniem jednak nie wszystko. Niepowtarzalność tego miejsca, nie jest tylko zasługą tych dwóch elementów, składa się na nią również gwar rozmów o charakterystycznym akcencie i mieszczaństwo wszechobecne dążące w pośpiechu tu i tam. Jak okiem sięgnąć nie brakuje obcokrajowców, wszak miasto, to jest miastem handlowym, gdzie kupcy i reprezentacje wszelakiej proweniencji snują się po tutejszym placu podziwiając, to, czego nie mogą doświadczyć codziennie. Oni głównie w strojach kolorowych zatrzymują się przed budynkami i rzeźbami wszelakimi podziwiając ich piękno. Ludzie rodowici, z Ca-Elum są na ich tle, jak postacie żyletką wydrapane na obrazie olejnym. Sztywni w kolorach stonowanych czarnych i białych przechadzają się pomiędzy gośćmi nieraczących ich nawet spojrzeniem.
    Sytuacja taka dla Ryu, który nie przebywał na wyspach w celach rekreacyjnych, sportowych, czy rozrywkowych, w pojęcie ogólnym, widok ten była zapewne znajomy, jak słoneczko, które dzień w dzień wchodzi otulając mieszkańców ziemi ciepłym snopem światła. Toteż ulica Księcia Zygfryda, o którym mało, kto wiedział cokolwiek, dla tego pewnie nazwali po nim tylko ulicę, mogła wyglądać przeciętnie znajomo. Ot gniazdo sfer wyższych, które mościły się w równiutkich marmurowych posiadłościach z elementami równie okazyjnymi, co nowoczesnymi, tak jak balkon na ten przykład, z którego zwisały pnącza kwiatowe różnych kolorów ciepłych, jakie to widać były ostatnio w modzie. Mimo przyległości do ścisłego centrum w tym dość wąskim burżujstwa gnieździe panowało niejako cisza i spokój, której nie mąciły żadne krzyki, czy nawoływania przekupniów. W tego rodzaju miejscach uprawienie, jakichkolwiek form kupczenie było zabronione surowa i nieopatrzny potentat rynku, który zechciałby rozstawić tutaj swój kramik, mógł zarobić chłostę, co najwyżej. Tłoku również tutaj nie było, toteż okazyjnie mijane postacie odziane w czerń i biel ze srebrnymi akcentami, nie stwarzały konieczności, by przeciskać i torować sobie drogę. Niektóre tylko gestem sztywnym pozdrawiały mijanych, widać znajomych swoich.
    Z powodu, takiego stanu rzeczy dotarcie we wskazana przez Memlinga miejsce, nie nastręczało, jakichkolwiek problemów. Nie nastręczała ich również identyfikacja miejsca przeznaczania, gdyż był jedynie jeden budynek w ścisłym pobliżu miejsca, gdzie zwykło się bohomazy wystawiać. Nie różnił on się jednak zbyt bardzo od mijanych wcześniej, co nie świadczyło absolutnie o niczym, gdyż jakieś ozdoby barokowe i wykończenia szykowne były raczej wśród szlachty tego kraju uznawane za fanaberie dziwne.
   Przed drzwiami na pierwszy rzut oka masywnymi stał tylko jeden strażnik, z miną srogą. Widać od razu wojskowy. Znaczy się Pan domu również był wojskowym, co też nie było specjalnie dziwnym, bo większość uważała to, za jedyną słuszną formę kariery. Pozostało jedynie wejść do środka.

Jeżeli nie mieli już nic więcej do powiedzenia to wybrała się do krawcowej. Przywitała się, wspomniała nazwisko swojego zleceniodawcy i powiedziała co potrzebuje. Po wymianie kilku zdań i pobraniu wymiarów czekała aż powstanie jej kreacja. (klik)
Po otrzymaniu kreacji od razu się w nią przebrała korzystając z przebieralni lub zaplecza.
- I przydałoby się gdzieś upchąć trochę broni... - mruknęła sama do siebie, zastanawiając się co z posiadanych rzeczy wziąć ze sobą. Na początek przytwierdziła pokrowiec na nóż na prawym udzie pod sukienką.
Następnie wyszła, trzymając plecak i resztę swoich rzeczy, a raczej broni, w rękach.
- A co z moimi okularami? Też mam je ściągnąć? - rzuciła pytaniem, poprawiając na nosie okulary przeciwsłoneczne, z którymi się praktycznie nie rozstawała. Oczywiście spodziewała się, że będzie musiała ściągnąć okulary podczas misji, ale miała nadzieję, że nie będzie musiała tego robić. Może będzie mogła udawać osobę niewidomą?
- I raczej nie wpuszczą mnie z plecakiem do opery, prawda? - zapytała zrezygnowana, bo spodziewała się odpowiedzi. Nie chciała zostawiać plecaka, a raczej jego zawartości. Pomijając strach, że ktoś mógłby je ukraść, to po prostu nie chciała rozstawać się z zawartością plecaka, bo czułaby się jak bez ręki. Niestety wygląda na to że musiała przejść transformację wyglądu, żeby nie zrobić wstydu swojemu nowemu, tymczasowemu, blondwłosemu towarzyszowi, ale czego się nie robi dla pieniędzy... w sumie to zaczęła się zastanawiać czy było warto się tak poświęcać.
W całym tym zamieszaniu umknął jej uwadze fakt, że przy tym kroju sukienki jej prawe przedramię było odsłonięte, przez co ciemnozielony znak gildii Lamia Scale był widoczny dla wszystkich. Zorientowała się dopiero po chwili, że zapomniała o tej ważnej kwestii i z zakłopotaniem zakryła znak lewą dłonią, zerkając na zebranych czy oby nikt nie próbuje rzucić się do jej gardła. W końcu jest na wrogim terenie i w czasach, gdzie na magów często patrzy się jak na jakieś demony z piekła czy najgorszą plagę. Chociaż może nikt nic nie zauważył?

Ostatnio edytowany przez Seda (2021-06-19 14:43:45)

Misja tradycyjna prosta dla Ryu #4
"Upojna noc"

    Zakuty w czarny pancerz jegomość wyglądał na nieporuszonego karnie, prężąc się na stanowisku. Sytuacja ta trwała tylko do momentu, gdy Ryu się nie odezwał. Pozorny brak zainteresowania przeistoczył się wtedy w pełną uwagę. Wyglądało na to, iż człowiek ten jest obdarzony o wiele lotniejszym umysłem niż zwykły trep, który zdolen tylko do wykonywania rozkazów, nie kala się rzemiosłem kontemplacji. Skinął tylko poważnie głową, chwytając za wielką klamkę drzwi.
  – Wejdźcie Panie, Baron Was oczekuje. Korytarzem prosto, przez wielkie drzwi, do sali kominkowej. — Gdy gość już przestąpił próg, zatrzasnął za nim wrota.
    Tutaj też nie można się było doszukać zbytniej ekstrawagancji. Korytarz wiódł na wprost do drzwi dwuskrzydłowych. Po ich bokach wznosiły się schody prowadzące na balustradę. Bez znajomości architektury można było się domyślić, iż prowadzi ona do pokoi ulokowanych na wyższych piętrach. Ściany prócz ciemnozielonej farby zdobiły tylko obrazy, wpisujące się w klucz, jak raczył nazwać to Memling, okrutnych bohomazów. Można pokusić się o stwierdzenie, że ramy złote dodawały im uroku, ale przecież mawiają, że esencją książki nie jest okładka.
   Zza drzwi wyłonił się niespodziewanie jegomość. Ubrany raczej na modłę wojskową, z czarną opaską przestawiającą siedmioramienną gwiazdę na prawym ramieniu i czerwoną wstążką zawiązaną w schludną kokardkę na lewym. Mimo iż siwizna zaczęła dopiero pożerać jego czarne włosy, człowiek ten poruszał się o lasce, dość niezgrabnie przy tym powłócząc lewą nogą.
  — Witaj mój gościu — powiedział nie bez szacunku, wyglądając przy tym na delikatnie zaskoczonego. Zbliżył się kilka kroków, pomagając sobie wcześniej wymienionym instrumentem. Wyciągnął wolną prawą rękę w kierunku przybysza. — Baron Metzengehter, były Rotmistrz dywizji „Czaszka i kości”.
    Po zakończonej prezentacji przesunął dłonią, po włosach pozostających w nieładzie tak, jakby chciał je uporządkować. Z bliskiej odległości widać było również, że ostatnie dni odcisnęły się sinym piętnem znajdującym się pod jego zielonymi oczami. Nie można było w nich dostrzec hardości właściwej wojskowym, lecz raczej zrezygnowanie i zmęczenie. Przywołał cień uśmiechu na blade oblicze, które wglądało, jakby posiadało kamienne rysy, które to dziwnym sposobem zdołały przeistoczyć się w ciasto.
   — Cóż za szczęśliwy splot okoliczności, miałem właśnie udać się na górę złożyć na chwilę kości. Musiałby Pan czekać, aż służba mnie stamtąd zawoła. Zapraszam, do salonu.
    Pokuśtykał do na wpół otwartych drzwi, rozszerzając je laską. W ciszy pomieszczenia minął stół z rzędem krzeseł. Zwalił się wreszcie na fotel przy kominku. Nad paleniskiem wisiał kolejny obraz tym razem zdumiewająco różny. Rama w kształcie tarczy herbowej zamykała tło czarne i przedstawioną na niej czerwoną wierzę. Baron wskazał laską drugi taki sam mebel stojący po drugiej stronie stolika. Zanim jednak zdążył coś powiedzieć, zjawiła się ubrana w skromne szaty służąca, która stanęła przy Ryu ze wzrokiem wbitym w deski podłogi.
  — Czy życzy Pan sobie, czegoś się napić? Może jest Pan głodny? — Spojrzała, jakby ukradkiem na Pana Barona, który pokiwał głową, jakby z aprobatą.
  — Rzadka rzecz, człowiek zasługujący na swą reputację… List Białej Damy zapewniał mnie, że jak najszybciej znajdzie kogoś, dobrego, by rozwiązać mój problem. Nie minęło nawet pół dnia odkąd, złamałem jego pieczęć i zjawia się Pan. Ufam, że zaznajomiono Cię z naturą problemu, jak i powiedziano Ci, iż jest to kwestia niezwykłej wagi.

Misja prosta drużynowa - Seda & Cromwell - #6

Theme

     W końcu nastał wieczór i powoli zbliżała się godzina rozpoczęcia spektaklu. Ostatnie godziny przed otwarciem budynku magowie tworzący na czas misji niecodzienny sojusz zapoznali się z otrzymanym zdjęciem absztyfikanta od van Diijka. Czasu było dość, by poznać nieco historię opery oraz tematykę przedstawienia. Opera Hantō Towarzystwa Przyjaciół Teatru Muzycznego założona została blisko pięćdziesiąt lat temu. Jej historia nie różniłaby się znacznie od innych, gdyby nie jedna ciekawostka. Zdarzają się tu niewytłumaczone zniknięcia... Jest to temat tabu i choć większość uważa to za wyniki powszechnych w Ca-Elum intryg, złośliwi przypisują te wydarzenia obecnej w kraju mrocznej gildii Grimoire Heart. Samo przedstawienie w artystyczny sposób przedstawia losy założyciela owej gildii, Kazunariego Niigaki (a co mi tam ). Tematem jest legenda o owym magu traktująca o czasach jego dzieciństwa, gdy walczył ze smokami jak równy z równym w dalekich krainach, nim te rozpoczęły swój podbój. Autorka przedstawienia - Jalla Cavastarit, zwolenniczka mrocznej gildii - utrzymuje, że napisała ją ku pokrzepieniu serc i pragnie dać nadzieję ludziom w czasach, gdy olbrzymie jaszczury podbijają kolejne narody. Przeciwnicy odpowiadają jednak, że jedynym jej celem jest propaganda oraz robienie reklamy.
     Opera powoli się wypełniała. Cromwell oraz Seda (a raczej Liov Ravakevil i Niru Herigat), przybyli nieco wcześniej i mieli dość czasu, by wtopić się w tłum, rozpoznać teren oraz zlokalizować syna ich tymczasowego pracodawcy. Na salę prowadziły szerokie schody. Pracownicy opery za chwilę będą otwierać i wpuszczać nadgorliwych gości. W oczekiwaniu na przyjęcie, część szlachetnie urodzonych skierowała się do bufetu będącego na lewo od wejścia. Na prawo były szatnie, otwarte tylko z przyzwyczajenia, ponieważ pogoda nie zmuszała do noszenia okryć wierzchnich.
     Syna pana van Diijka jeszcze nie dostrzegli.

Ostatnio edytowany przez Straznik 9 (2019-08-01 14:49:19)

    Na wieść co się stało syknąłem cicho pod nosem. Przypuszczałem, że może to być gruba sprawa, ale nie sądziłem że chodzi o zemstę. Bo jak inaczej można to nazwać, w momencie gdy ojciec poszkodowanej zamiast złożyć sprawę u straży, prosi o pomoc gildię, która wręcz szczyci się ze swych kontrowersyjnych rozwiązań. Nie bez powodu w przeszłości i nawet teraz, Rada Magii bacznie obserwuje wszystkie mroczne gildie, które ostały się po inwazji skrzydlatych bestii. Nie mniej skoro zostałem wyznaczony do tego zadania, to nie zamierzałem z niego rezygnować. Mimo, że szlachcicem już nie będę, to pamiętam jeszcze jak mężczyzna winien obchodzić się z kobietą.
    - Nic dziwnego. Za Pańskim pozwoleniem zrównam nas obu na tą krótką chwilę. - Zrobiłem przerwę wykonując stosowny gest skinięciem głowy w kierunku Barona. - Otóż dla nas jest to rzecz normalna, że dziecko, czy młodsze rodzeństwo winno zameldować o podobnym występku, w końcu chodzi tu o wymierzenie sprawiedliwości. Jednakże gdybyśmy, niczym węże zrzucili własną skórę i przyodziali pociech, to całe zdarzenie należy potraktować bardziej osobiście. Piętno wstydu i upokorzenia zostaje wyryte tak głęboko, że nawet najbliższa osoba nie jest w stanie nic zdziałać.
    Ludzie dumni mają jedną wadę, są zbyt pyszni by przyznać się do porażki i uważam, że w tym przypadku może tak być. Oczywiście z chęcią wysłucham słów młodej damy o ile będzie skora do rozmów. Jednakże przybyłem tu by rozwiązać skutecznie problem, o który prosił Baron i jeżeli będę zmuszony, to użyje wszelkich dostępnych mi metod, by znaleźć winowajcę. Czekałem spokojnie aż pokojówka zjawi się razem ze wspomnianą wcześniej córką. Sam byłem ciekawy czy mężczyzna przypadkiem nie wyolbrzymia całego zajścia.
    Jak na córkę Barona i przede wszystkim kobietę, oprawca nie oszczędzał się. Trudno mi powiedzieć czy sprawiało mu to radość czy nie, aczkolwiek niewątpliwie chodzi tu o uraz z przeszłości, bo na chwilę obecną innego wyjaśnienia nie widzę. - Ściany mają uszy, a w naszych czasach należy te powiedzenie brać aż za dosłownie. Wolałbym udać się do komnaty Pańskiej córki, by tam gdzie człowiek czuje się najbezpieczniej, móc z nią porozmawiać. - Baron nie miał nic przeciwko, po czym będąc prowadzonym przez dziewczę do jej pokoju upewniłem się, że nikt nas nie śledzi. Skoro nie miała chęci powiedzieć prawdę własnemu ojcu, to zapewne obecność służby również nie rozwiąże jej ust.
    Gdy tylko znaleźliśmy się w pomieszczeniu zatrzymałem się przy drzwiach, które zamknąłem osobiście. Przystawiłem ucho do drewnianej powierzchni i nasłuchiwałem ewentualnych kroków po drugiej stronie. Następnie skierowałem swe oko by zbadać pomieszczenie, z którego to, jak mniemam, dziewczyna rzadko wychodzi. Spojrzałem na nią i wpatrując się jej rany zagaiłem rozmowę. - Nie przybyłem tu jako forma pocieszenia, nie będę prawił morałów co powinnaś, a czego nie. Nie interesuje mnie co robiłaś przy murach, jest to Twoja prywatna sprawa i moim obowiązkiem jest to uszanować. Tak też zrobię. - Posłałem niewielki ukłon w jej stronę. - Jestem tu, by podobna sytuacja więcej się nie powtórzyła. Jednakże do tego potrzebuje Twojej pomocy, a dokładniej chciałbym byś powiedziała kto podniósł na Ciebie rękę? - Zapytałem opierając się o drzwi.

Sejsa tradycjna prosta dla Ryu #6
"Upojna noc"

    Baron jedynie skinął głową wielkopański sposób, wyrażając zgodę, by przenieść rozmowę, do pokoju jego progenitury. Toteż gdy tylko część prezentacyjna dobiegła końca nie sprzeciwiał się odejściu maga z Grimoire Heat i jego córki. Odprowadził tylko towarzystwo spojrzeniem zmęczonym i wrócił do kontemplacji herbu na ścianie. Jego usta rozjaśnił przez chwilę wątpliwej jakości uśmiech. Być może, to szykująca się radość z zemsty, którą, jak mawiali ludzie światli była, jak chłodnik z botwinki. Należało ją spożywać na zimno.
Rezydencja ta nie była zapewne najznamienitszym budynkiem, jaki wystawiono w tym kraju, ale i tak zajmowała sporą powierzchnię. Trochę wody w rzekach upłynęło, nim zakończyła się podróż po korytarzach milczących i Ryu znalazł się w komnacie przeznaczonej dla skrzywdzonej dziewczyny. Widać płynął on z nurtem mody tutejszej nakazującej nie urządzać pomieszczeń w szczególności codziennego użytku, zwałami upiększeń. Ot duże okno, całkiem solidny sekretarzyk i regał suto zastawiony książkami. Nie mniej, jakość materiału, jak i jego obróbki nawet dla laika nie pozostawiały wątpliwości. Rzeczy te były drogie.
    Na drogie wyglądały również drzwi, przy których Ryu nasłuchiwał odgłosów, jakichkolwiek kroków. Trudno określić, czy z racji ich grubości, czy stanu faktycznego panowała za nimi totalna cisza. Z dużym prawdopodobieństwem można było stwierdzić, że ów właściciel mieszkania swą laską dawno już wybił służbie z głowy pomysł szalony, by interesować się sprawami, które ich nie dotyczą.
Zresztą sytuacja w pokoju obrazowała się podobnie. Obiekt posiadający informacje cenne, żeby nie powiedzieć kluczowe, dla wykonania powierzonego zadania milczał, jak grób. Stan ten utrzymywał się również chwilę po przemowie Ryu, który pewnie nie oczekiwał, że wygłoszone przez niego słowa staną się tylko głosem wołającym na puszczę. Nie mniej stan nie potrwał długo, bo gdy dziewczyna przeniosła na niego spojrzenie, nie był już to wzrok pobitej dziewczynki, pałał z niego nieufność.
  — Jeśli nic nie powiedziałam ojcu, to tylko dlatego, że zdecydowałam się sama załatwić sprawę. — Odrzekła głosem opanowanym. — Miałam zamiar, to zrobić zaraz po tym, jak wszystko przestanie mnie boleć, po tym, jak się zabawiali moim kosztem, tam w magazynie przy murach… Nie spodziewałam się, że ojciec poprosi o pomoc Was.
    Wstała i przeszła kilka kroków, podchodząc do przestronnego okna. Patrzyła przez nie chwilę, ściągając kosmyki włosów, tak by zasłoniły obrzydliwą ranę na jej policzku. Po chwili odezwała się znowu.
  — Wprawia mnie w osłupienie to, że przysłali tutaj Pana, Sai Tokisada… Dziwny zbieg okoliczności, bo człowiek, z którym rozmawiał w barze z mym oprawcą w tę pamiętną noc, miał identyczne nazwisko… Słyszałem je wyraźnie, słyszała je moja przyjaciółka. Przystojny elegancko ubrany facet, o ciemnych włosach nieschludnie porozrzucanych. Dzień później zjawia się Pan, to samo nazwisko, może nawet pewne podobieństwo. Proszę się zastanowić Sai Tokisada, czy w danych okolicznościach mogę uważać Pana, za kogoś, komu można ufać? Może jednak dla rodziny będzie lepiej, jeśli zmienię zdanie i poinformuje ojca o zaistniałych okolicznościach. — Dodała tonem kogoś, kto właśnie zastanawia się, jak najlepiej wypada postąpić. Przebrzmiewała w nim tylko zimna kalkulacja.

   
    W myślach nie pożałowałem sobie określeń wulgarnych, na całą tę sytuację, w której przyszło mi się nurzać. Jeszcze nawet nie wleźliśmy od user bluźni opery a już się plan wali i grozi dekonspiracją i mniej lub bardziej wyszukanymi torturami. A wieczór jeszcze się nie skończył. Nie podobała mi się również Panika mojej towarzyszki, jeśli reaguje tak, na każdą stresową sytuację, może stać się to całkiem sporym gwoździem do naszej trumny. Ponieważ lubiłem własne życie, gnicie w drewnianej trumience i to nawet w towarzystwie tak uroczym napawało mnie niejasnym zaniepokojeniem jeśli nie od razu.
    Poczekałem kilka chwil w milczeniu, aż wreszcie wyłoni się zza przebieralni. Kontemplowałem sobie w tym czasie, jak w razie potrzeby wykręcić się sianem z całego tego interesu i dać nogę zachowując skórę całą na grzbiecie. Przy tej okazji nasunęło mi się pytanie, czy rzeczywiście byłbym ją w stanie zostawić padlinożercą na żer. Był, to sygnał alarmujący, bo oznaczał, iż odezwała się ta kość, o której posiadanie dawno przestałem się podejrzewać… Zdaje się, że nazywają ją sumieniem. Te jakże światłe rozważania moralne przerwała mi Sedi wychodząca właśnie z przebieralni. Na pierwszy rzut oka uznałem, że się uspokoiła, co mogło być zwiastunem sukcesu.
    Na miejscu skonstatowałem, że tłuszcza ludzka przybyła na przedstawienie tłumienie. Nie podejrzewałem większości społeczeństwa o dozę inteligencji, tak znaczną, by interesować się sztuką. Nie mniej pomyliłem się i pomyłka ta była mi całkiem nie na rękę. Kolejny powiew wiatru prosto w oczy. Może łatwiej jest wtopić się w tłum, ale znalezienie obiektu jest znacznie trudniejsze. Rozglądałem się za nim od momentu przybycia, ale niestety nie dostrzegałem jej. Obróciłem się jednak w kierunku Sedi, która uraczyła mnie właśnie słowem magicznym.
  — Cała przyjemność po mojej stronie. — Odpowiedziałem z uśmiechem, bo rzadko się zdarzało, by ktoś mi dziękował w sposób tak ujmująco szczery. — Nie mniej następnym razem uważaj kapkę bardziej. Nawet jeśli sobie będziesz tego życzyć, Twojego rycerza może zwyczajnie nie być w pobliżu. — Skwitowałem to urwanym śmiechem, bo określanie siebie w ten sposób zdało mi się przednim żartem. Gestem szarmanckim, podałem rękę, by mogła się pod nią chwycić. Może ulży jej to w nowej stresującej sytuacji. Dorzuciłem przy tym równie ściszonym głosem. — Na szczęście nigdzie się nie wybieram.
    Z szatni nie zamierzałem korzystać, bo przecież w żadnym cywilizowanym kraju marynarka fraka nie była traktowana, jako odzież wierzchnia. Oddałem się, więc po raz kolejny obserwacji, w poszukiwaniu syna Pan van Djika. Przepadł, jak kamień w wodę, może zabawia się z jakimiś jemu podobnymi panienkami za kotarą? Było, to całkiem prawdopodobne, ale weryfikacja prawdziwości podejrzenia była delikatnie mówić trudna do wykonania. Zaś pomysł, który po chwili poddała Pani w okularach przeciwsłonecznych zdał mi się znacznie bardziej trafny.       
  — Jakże przenikliwe i sprytnie Mademoiselle — stwierdziłem cicho zachodząc w głowę, czy wstydzi się tego, co właśnie powiedziała. Wystawiłem rękę, jak uczyniłem wcześniej. Ponownie uraczyłem ją swym najlepszym uśmiechem. — Podoba mi się ten, jakże dystyngowanie wyrażony pomysł. Chodźmy, go zrealizować.
    Chwilę szukałem toalety, gdy jednak wrota tego przybytku, gdzie nawet król zwykł chadzać piechotą zostały już znalezione wskazałem je krótkim ruchem głowy swojej Towarzyszce.
  — Obserwuj — powiedziałem prawie bezgłośnie, po czym pożegnałem ją uśmiechem i krokiem szparkim wszedłem do środka. Odkręciłem wodę i przemyłem twarz, dyskretnym rzutem oka obserwując wnętrza i ludzi w nim zebranych.

Misja tradycyjna prosta dla Ryu #7
"Upojna noc"

    Dziewczyna widać z rosnącym zaciekawieniem kryjącym się w opuchniętej twarzy obserwowała rozwój sytuacji. Mogła zapewne podejrzewać, że przekazana przez nią nowina będzie wodą na młyn całej sytuacji i zmieni kształt finalnego produktu jego żaren. Nie mniej reakcja przeszła jej oczekiwania, niezamierzenie trafiła w punkt, który widać powinien zostać nieporuszony. Stopniowo nabrała jednak przeczucia, że człowiek w barze i obecny tutaj w jej pokoju raczej nie są po tej samej stronie, że dzieli ich spory dystans.
    Milczała przez chwilę, opierając się futrynę okna i starając się podjąć najlepszą decyzję, na jaką było ją stać. W przyszłości, gdy już jej ojciec dołączy do swych przodków, będzie musiała podejmować takich więcej. Prawo Ca-Elum było w tym punkcie jasne i bezwzględne, dziedziczy najstarsze dziecko, nieważne której płci.
  — Może Pan uznać, że jest to nieprawda — powiedziała wreszcie, odwracając twarz w stronę maga. — To będzie jedynie Pana samolubne przekonanie, bo ja widziałam tego człowieka, tak jak widzę Pana, tak samo również słyszałam jego głos. Przysięgam na oblicze swego ojca.
    Słowa te były dość znamienne, gdyż szlachta Ca-Elum znana ze swego wiecznego kombinatorstwa i torowania sobie drogi w górę rzadko przysięgała na cokolwiek, by później nie można było im zarzucić wiarołomstwa. Choć z drugiej strony deski tego pokoju mogły być właśnie deskami teatrzyku, który prowadził rozmówczynie do bliżej nieokreślonego celu. Nie można było być pewnym właściwiej odpowiedzi. Tak, jak Ryu nie był pewny, czy Porcelanowa Kobieta w czarnej piramidzie, nie realizuje konsekwentnie, jakiejś swojej tajnej agendy. Zapewne tylko ona była tą, która posiada klucz do wszelakich tajemnic.
   Sprawa ta jednak była o wiele bardziej górnolotna a ta spektakl bardziej przyziemny trwał właśnie w pokoju młodej i skrzywdzonej szlachcianki, na której propozycja przedstawiona przez Ryu Tokisadę, człowieka Czarnej Piramidy, zrobiła jakieś wrażenie.
  — Tak prawda nic by, to nie zmieniło — smętnie kiwnęła głową. Włosy jej na chwilę się poruszyły, odsłaniając ranę na policzku. — Ja nie jestem w stanie nic zrobić. Rozdziera manie przy każdym kroku. Całą siłę woli muszę skupiać na tym, żeby nie chodzić jak kaczka… To byłoby dopiero ucieszne prawda? — Zaśmiała się w jakiś sposób zimny, kompletnie pozbawiony uncji wesołości. — Sam więc rozumiesz, że nigdzie Cię nie zaprowadzę. Powiem Panu jednak gdzie go znaleźć, a gdy go Pan znajdzie, porozmawia sobie Pan z nim, tak żeby dobrze tę rozmowę zapamiętał i żeby Ojciec i Biała Dama byli zadowoleni. Jednak jego życie, należy do mnie.
    Odeszła od okna i zbliżyła się do krążącego pokoju maga. Zatrzymała się kilka kroków przed nim, dziwnie blisko.
  — To znak mojej dobrej woli… Wykonawcą całego zajścia jest młody Hikaru, syn kupca korzennego. Mają oni magazyn koło murów, który ojciec dał mu do zarządzania i w którym najczęściej urządza sobie libację, by czujne ojcowskie oko go nie wypatrzyło. Tam też pewnie go znajdziesz. Młody, barczysty, włosy blond, kolczyk w uchu. O człowieku, z którym Pan dzieli nazwisko, nie wiem nic więcej poza tym, co już powiedziałam. — Przerwała na chwilę i wyciągnęła do maga otwartą prawą rękę. – Więc jak Panie Tokisada? Jesteśmy umówieni? — Ostanie słowa okrasiła uśmiechem, który można byłby uznać za powabny, gdyby nie owoce wczorajszej nocy.

Ciężko było jej wybadać o co tak naprawdę chodzi Neilowi i co myśli. Miała wrażenie, że tylko przed nią gra, gdy usłyszała o rycerzu. Nie podobało jej się to. Może zaczęła popadać w paranoję, bo przez myśli przemknęło jej, że zdarzy się coś złego – na przykład, że ją zdradzi. Nie zdziwiło by jej to, w końcu byli sobie obcy, a ona była obcym magiem na wrogim terytorium. Powinna przestać szukać brata i wrócić w bezpieczniejsze rejony, ale nie potrafiła. Poza tym czy istnieje takie miejsce w którym magowie mogą się czuć w pełni bezpiecznie.
- Yhym. - wydała z siebie cichy pomruk w odpowiedzi na jego zaczepkę, czy też próbę podtrzymania konwersacji. Nie wiedziała jak ma to odebrać. Może zwyczajnie się z niej naśmiewał? Zacisnęła mocniej szczękę. Przecież mu nie odpowie, żeby uważał, bo jeden rycerz zginął, bo się z nią zadawał. Źle by to wróżyło ich przyszłej współpracy.

Na szczęście jej pomysł z toaletą obył się bez kąśliwych uwag, wyśmiania czy innych zaczepek słownych ze strony blondwłosego towarzysza. Aż odetchnęła wewnętrznie z ulgą. Powstrzymała się od życzenia mu „powodzenia”. Nie wyglądało by to dobrze.
- Zostanę. Nie spiesz się. - odparła z powagą. Jakoś nie miała ochoty na uśmiechy. Skupiła się na otoczeniu, rozglądając z zaciekawieniem.
W pewnym momencie wypatrzyła parę rzucających się w oczy ludzi. Najpierw jednak jej wzrok padł na kobietę – mrocznego maga. Pomimo okularów przeciwsłonecznych, które miała na nosie wydawało jej się jakby ich nie miała. Jakby została naga, obdarta z osłony. Przeszły ją ciarki, ale nie nieprzyjemne jakby się mogło wydawać. Poczuła coś na wzór ekscytacji.
Nie mogła dłużej wytrzymać wzroku kobiety z GH, dlatego przeniosła spojrzenie ja swój cel. Nie spodziewała się tego, co zobaczyła. Z pewnością ta para przyciągała uwagę.
Nie odważyła się podejść bliżej, ale obserwowała uważnie parę oraz ich otoczenie. Kto mógłby chcieć im przerwać spotkanie? A może randkę? Skrzywiła się na tą ostatnią myśl z niesmakiem.
„Żaden człowiek nie zasługuje na maga...” - przemknęło jej przez myśl.
Zerknęła w stronę toalet, niecierpliwiąc się długą nieobecnością Neila. Minuty dłużyły jej się w nieskończoność, jednak sama nie chciała podejść bliżej młodego van Diijka. To mogłoby się źle dla niej skończyć, dlatego na razie po prostu obserwowała ich z bezpiecznej odległości i starała się ich nie stracić z oczu.

Misja tradycjna prosta dla Ryu #13
"Upojna noc"

    W krajobrazie spokojnego centrum niewiele się zmienił od ostatniej wizyt tutaj. Mieszkańcy Hanto, jak zwykle wiedli swoje życie, do którego przyzwyczaił ich ten bezpieczny bogaty kraj. Jednak nie wszystko było takie samo jak przedtem. Przy smętnym gargantuicznym gmachu opery obok, którego akurat droga wypadła kręcił się spory tłum, wytwornie ubranych gości, pewnie oczekujących na przedstawienie. Nie wiadomo, czy byli na tyle poruszeni, czy zajęci sobą, że praktycznie nikt nie zwrócił uwagi na faceta, który przemierzał ulicę z zakrwawionym workiem. Nawet jeśli ktoś rzucił spojrzenie przelotne, odwracał wzrok z niesmakiem, wychodząc z tutejszego założenia, że nie moja krew, jest nie moją sprawą. Poza tym widocznie ten, który paraduje z takim pakunkiem bez strachu, ma do tego pełne prawo.
    Sam strażnik u drzwi też pozostał taki sam. Widząc pakunek, który mag ze sobą przyniósł, skinął tylko poważnie głową i otworzył drzwi.
  — Baron jest w swoim gabinecie. Służąca Cię zaprowadzi Sai Ryu. — Wskazał znany już korytarz, który prowadził do salonu. Po niedługim oczekiwaniu pojawiła się ta sama młoda kobieta, którą Ryu już spotkał w salonie. Ukłoniła się grzecznie i krokiem tyleż szybkim ile zwiewnym ruszyła w kierunku schodów, prowadzących na górę.
    Podróż tym razem nie trwała tak długo, jak poprzednim razem, kiedy to zmierzali do komnat dziewczyny, której tej nocy stała się krzywda. Stanęli przed masywnymi dwuskrzydłowymi drzwiami. Cisze domostwa przerwał na chwilę dźwięk stukania knykci palców kobiecych o taflę drewna. Głucho rozchodził się przez chwilę po korytarzu, po chwili padło rzucone, jakby niechętnie zaproszenie. Wpuszczono młodego maga do środka.
Centralną część pomieszczenia zajmowało sporawe, jak na oko mahoniowe, które przy dobrej dozie dobrej woli mogłoby służyć za pokład małej łodzi. Poza nim samo pomieszczenie było praktycznie puste, nie wliczając w to dwóch regałów wypełnionych opasłymi tomiszczami i elementu, bez którego dom żadnego żołdaka nie może się obejść. Na stojaku stała czarna, przepysznie wykonana zbroja, która połyskiwała stalowym wykończeniem, szczyt jej zdobił hełm udekorowany skrzydłami drapieżnego ptaka. Symbol chwały wojennej tego człowieka, chwały, która już dawno przeminęła.
    Człowiek ten rzucił spojrzenie zza biurka, odrywając się od kartki, na której kreślił coś ruchami niezwykle skrupulatnymi. Widząc jaki pakunek przynosi jego gość, oblicze nieco mu się wypogodziło.
  — Widzę, że dotrzymałeś słowa Pani Tokisada i dzięki Ci za to. — Otworzył szufladę biurka i w milczeniu położył na stole sakiewkę z dobrze wyprawionej skóry. — Oto Twe klejnoty zgodnie z tym, co obiecałem Tobie i Białej Damie. Teraz powiedz mi, proszę, kto miał na tyle czelności, by podnieść rękę na moje jedyne dziecko? I czy sprawę mogę uznać, za zakończą, czy może jest to początek zupełnie nowej wendetty.
    Zastukał nerwowo palcami w stół i oczy rozjarzyły mu się nagle, jakimś niepokojącym blaskiem. Gdzie właśnie odpływały myśli Barona? W kierunku najmowania ludzi, uzbrajania ich i wysłania, by zabijać, w akcie nigdy niekończącej się zemsty? Tak, jak za lat dawnych, gdy posłał w tych celach swych żołnierzy. A może jednak to spojrzenie krogulcze oznaczało tylko samozadowolenie, z dobrze wykonanego obowiązku.

Ostatnio edytowany przez Straznik 7 (2019-08-17 19:22:21)

Misja tradycyjna prosta dla Ryu #14
"Upojna noc"

    Zapał Barona, jakby przygasł, gdy zawinięta ruchem zwiewnym zniknęła sakiewka ze stołu. Zaraz jednak pojawił się obiekt nowy, znacznie ciekawszy. Oto ukazała się ręka sprawcy, która miała już nigdy niczego nie dotknąć.
    Słowa zostały wypowiedziane i były żołnierz zmarszczył, brwi kiwając jednocześnie głową jakby w zadumie. Starał się chyba przypomnieć sobie twarz tego człowieka, którego nazwisko zostało wspomniane. Krótko jednak błądził po odmętach swej pamięci, gdyż zaraz wrócił do kartki, kreśląc na niej z precyzją kaligraficzną kolejne słowa.
  — Istotnie sprawił się Pan dobrze, ale Madlen. — Zaśmiał się cicho pod nosem, spoglądając gdzieś w nieokreśloną lewą stronę. — Moja krew, nie podejrzewałem, że byłaby skłonna zrobić coś takiego... Nie mniej, jestem dumny.
    Dokończył ruchem sprawnym ostatnią linijkę tekstu. Zastanawiał się nad nią chwilę, jakby rozważał, czy aby na pewno żadnej treści nie brakło wśród ciągu znaków.
  — Słyszałem o nich. To kupcy, handlują przyprawami, moja małżonka swego czasu składa u nich dość spore zamówienia. Kto by pomyślał, że jakiś zwykły mieszczanin odważy się podnieść rękę na szlachciankę… Ostatecznie jednak, dzięki Pana wysiłkom, tej ręki już na pewno nikogo nie podniesie. — Wrócił do pisania w skupieniu pełnym, stawiając następne litery. Całość zwieńczył zamaszystym podpisem, który niewątpliwie stanowił jego własny.
  — Wiem Panie Tokisada. Mój ojciec korzystał z usług Czarnej Piramidy, ja również, tak poznałem właśnie Białą Damę, gdy jeszcze nie była nawer Mistrzynią. Nigdy nie doznałem od Was zawodu dla tego zawsze, jestem Wam przychylny i zdaję sobie sprawę, że każde pieniądze nie będą nigdy wystarczającą nagrodą. — Zaczął składać papier tak, jak to się robi, by włożyć go w kopertę. — Kiedyś Madlen przejmie to wszystko i mam nadzieję, że skoro już dziś się poznaliście, będzie mogła liczyć na Pana pomoc. Oczywiście zakładając, że wykaże się takim ilorazem inteligencji, żeby o nią poprosić. Tak, jak również mam nadzieję, że nie odmówi Panu, gdy Pan będzie jej potrzebował.
    Wyjął ze stosu kopert, kopertę zupełnie identyczną, jak wszystkie inne. Prostą, ale idealnie białą. Włożył do niej wcześniej złożone pismo. Rzucił okiem na Ryu, mieszając lak czerwony, który właśnie stał na podgrzewaczu. Po chwili rozlał jego plamę na wierzchu koperty i odcisnął w niej pieczęć przedstawiającą wieżę — herb rodzinny.
  — Proszę dopilnować, by list ten trafił do Białej Damy. — Powiedział, ujmując kopertę w dwa palce i wyciągając ją w kierunku Ryu. — Są tam podziękowania. Nie omieszkałem również dodać, że jesteśmy zadowoleni z Pana usług. Proszę to potraktować, jako część wynagrodzenia. Madlen pewnie sama napisze do Pana z podziękowaniami, o ile uzna to za stosowne. Tymczasem — Baron wstał, wspierając się o poręcz krzesła. Wyprostowawszy się, podał magowi rękę. — Dziękuję i żegnam Pana, Panie Tokisada i życzę powodzenia w dalszej karierze. Służba odprowadzi Pana do drzwi.

la fin

Dobrze się bawiłem prowadząc tę sesję i dziękuję za to ^^

Misja prosta drużynowa - Seda & Cromwell - #8

     Sala powoli się wypełniała. Skutecznie utrudniało to poszukiwania jednej osoby w tłumie czarno-białych gości opery. Moda Królestwa Ca-Elum działa na niekorzyść poszukiwaczy przygód, wplątanych w intrygę tutejszej arystokracji. Pośród gości opery dało się dostrzec przekrój całej klasy wyższej. Poczynając od szlachty, przez bogatych kupców oraz przedsiębiorców, na znanych artystach i oficerach kończąc. Pośród tłumu przewijały się pojedyncze sylwetki magów Grimoire Heart, którzy jako ważny trybik w machinie intryg królestwa, często widywani byli w miejscach, gdzie ścierały się interesy wpływowych obywateli.
     Do głównej sali wemknęła się drobna postać młodej kobiety. Kaskada złocistych loków opadała jej na odsłonięte plecy gustownej białej sukni balowej. Ręce ozdobione prześwitującymi, długimi rękawicami, splecione miała pod okrągłymi piersiami. Srebrna biżuteria odciągała widok od niskiego dekoltu, ale nie uchroniła jej przed dziesiątkiem spojrzeń potencjalnych absztyfikantów. Bądź co bądź, była naprawdę piękną, młodą kobietą. Samotną i szukającą błędnym wzrokiem pomocy.
     Po chwilowej konsternacji z tłumu wyłonił się poszukiwany pomiot van Diijka. Niepewnie, ze wzrokiem błądzącym po sali ruszył w stronę nowo przybyłej. Rzeczywistość była bardziej okrutna, niż ukazywała to podobizna chłopca otrzymana od zleceniodawcy. Był mizernej postury, a garbienie się bynajmniej nie poprawiło jego prezencji. Czarny frak leżał na nim dobrze, lecz nawet on nie rekompensował braku pewności siebie. Urodę miał przeciętną, jednak przy wielu gościach opery, nadających się na okładki magazynów, wypadał wyjątkowo źle.
     Jeden z nich wystrzelił z tłumu. Sprężystym, dumnym krokiem rozpocząć wyścig z młodym van Diijkiem. Zaczesane do tyłu blond włosy, kwadratowa szczęka, zniewalający uśmiech i szerokie barki. Nie ulegało wątpliwości, że dwa zdania z jego ust wystarczą, by odbić śliczną pannę niepewnemu synowi zleceniodawcy. Cromwell przypomniał sobie tego mężczyznę z łazienki, czy to był jego plan...?

Ostatnio edytowany przez Straznik 9 (2019-10-02 19:48:43)

   
    Wytężałem wzrok, aby znaleźć tę igłę zagubioną w stogu siana. Sytuacja zrobiła się trochę kłopotliwa i to bardzo eufemistycznie rzecz ujmując. Jeśli miałem dobre przeczucie spektakl wkrótce się rozpocznie i jeśli nie znajdziemy obiektu w pobliżu naszych siedzisk, będzie to oznaczać nie mniej, ni więcej konieczność przedzierania się przez rzędy widowni. Wątpliwym było, żeby można było, aby taką operację dało się przeprowadzić dyskretnie. Za pewnym można wziąć, że krążenie pomiędzy publicznością wywoła raban podobny do pożaru w domu rozpusty.
    Westchnąłem sobie ciężko. Ileż to się człowiek natyrać musi, żeby zarobić na kawałeczek chlebka. Wiedziony tą refleksją zagapiłem się w punkt jeden i pogrążyłem się w rozmyślaniu nad scenariuszami, które w żadnym stopniu nie były zadawalające. Cóż przynajmniej towarzystwo — mimo, że dość zdystansowane — było niezgorsze.
    Dystans ten został jednak skrócony bez najmniejszego ostrzeżenia, co na oka mrugnięcie wprawiło mnie w stan podobny do zaskoczenia, jednak daleki od wykonywania, jakichkolwiek ruchów gwałtowanych. Popatrzyłem tylko na Pannę Sedi milcząc przez chwilę. Ile kosztowało tak zdystansowaną dotknięcie obcego człowieka? Czy musiała, jakiś wysiłek woli uczynić, by to sprawić? Czy może odwrotnie przyszło jej to z łatwością?
  — Zamyśliłem się przepraszam, wiem nie powinienem w takiej sytuacji. — Wyszeptałem nieco skruszony.
    Spojrzałem w kierunku, który wskazała i ściągnąłem brwi mimowolnie. Takich scen, to się spodziewałem raczej w jakiejś spelunie podrzędnej, gdzie w jakimś niezrozumiałym rytuale społecznym, współbiesiadujący walą się kuflami po zapitych mordach. Absurdalnym zdawała mi się myśl, że tutaj może dojść do czegoś podobnego.
  — Będzie mordobicie, jak na mój gust — odpowiedziałem tonem tożsamym z poprzednim. Niepozbawiony pewnej zawoalowanej obawy delikatnie położyłem jej dłoń na plecach pomiędzy łopatkami w niepozbawionym szacunku geście, który zwykle w społeczeństwie identyfikowany był z sugestią przejścia do przodu. Tylko przez uderzenie serca pozwoliłem sobie poczuć te jakże do tej pory mi obce 98 stopni Farenheita, ciepłem rozlewające się przyjemnym ciepłem, po czym zabrałem ją w obawie przed wybuchem skandalu.
    Jakby na potwierdzenie wcześniejszego gestu przesunąłem się bliżej całego zdarzenia, ale na odległość nadal pozwalającą na niepodejrzaną obserwację.
  — Teoretycznie mamy tylko obserwować — wyszeptałem, gdy znaleźliśmy się już w preferowanym miejscu. Pokręciłem tylko głową, bo nie bardzo wierzyłem we własne słowa. Oto już widziałem, jak jesteśmy nagrodzeni, za pomyślne wykonanie zadania podczas, którego syn zleceniodawcy został w wyniku niezbyt szczęśliwego zbiegu okoliczności zakatowany. Czułem podskórnie, że wzruszenie ramion i powiedzenie, że mieliśmy tylko patrzeć raczej nie przemówi do starego van Djika, gdy już się napatrzy na stygnące zwłoki swej latorośli. Widok ten mógłby uruchomić jeszcze więcej procesów, które w najgorszym wypadku swój finał znajdą w małym przytulnym dołku, który sobie to z Panną Sedi wykopiemy, albo raczej sam go nam wykąpię.

   "Zamyślił się? Ciekawe o kim tak myślał." - przemknęło przez jej umysł, a oczy od razu powędrowały po sali, wyłapując wszystkie najbardziej atrakcyjne kobiety na sali, których było kilka w zasięgu wzroku, a pewnie jeszcze więcej czaiło się w ukryciu, czekając by zatopić swoje szpony w niespodziewających się zagrożenia, bezbronnych ofiarach.
  - Hm. - mruknęła w odpowiedzi na stwierdzenie blondwłosego towarzysza. Nie miała ani ochoty ani pomysłu na jakiś komentarz. Poza tym nie mieli teraz czasu na rozmowę o rozmyślaniach, które w pewnością byłby ciekawsze, niż scena która się miała zaraz wydarzyć.

  - To nie tawerna. A może...? Nie... - odparła cicho na wzmiankę o mordobiciu, czując się lekko zdezorientowana. Nie wiedziała czego się spodziewać, więc musiała być przygotowana na wszystko. Nie była jednak przygotowana na dłoń, która pojawiła się znikąd na jej plecach. Podejrzewała do kogo należała owa dłoń, o ile była to dłoń. Z początku nie uległa naporowi, ale w końcu postawiła krok do przodu, by uciec od gorąca, które pozlewało się po jej plecach.

   Przechyliła głowę ku Cromwellowi, zerkając na niego zza ciemnych okularów. Przynajmniej miała pewność, że to jego ręka. Postanowiła się odezwać, używając fałszywej tożsamości, która została mu nadana.
  - Tylko obserwować, panie Ravakevil? - odparła z lekkim rozbawieniem, jakby nagle zachciało jej się trochę podroczyć ze swoim partnerem, którego wcześniej traktowała dość chłodno. Nikt nie wie czy tym komentarzem chciała go popchnąć do działania, czy też ostudzić jego zapał. To wiedziała tylko Seda, a na barkach maga z Raven Tail pozostało się domyślić czego chce ta kobieta.

   Podeszła bliżej rozgrywającej się sceny, która szybko przemieniła się w scenę podrywu "pięknej panienki" i uprowadzenia dziedzica van Dijika przez jakiś podejrzanych typów. Jej oczy jednak nie spoczęły tylko na celu misji, ale na kobiecie z Grimoire Heart i jakby czekała na odwzajemnienie spojrzenia. Członkini Lamia Scale wpatrywała się w swojego naturalnego wroga z intensywnością, która mogłaby być pomylona z namiętnością, gdyby nie fakt że cel spojrzenia był tej samej płci no i spod okularów nikt tak naprawdę nie widział jej spojrzenia.

   Odwróciła się wściekła obrotem spraw, czy też brakiem reakcji ze strony mrocznego maga płci pięknej, by w spaniały i widowiskowy sposób wpaść całym impetem wprost na Cromwella [siła 30, szybkość 70], który "oczywiście" nie stał tam cały czas, tylko magicznie się teleportował w momencie kiedy zamierzała się ruszyć. Dlatego właśnie zamiast gonić za uprowadzonym celem misji, właśnie leciała bezwładnie w stronę ziemi, czując jak okulary zsuwają się z jej nosa. W ostatnim desperackim akcie spojrzała wystraszonym, błagalnym wzrokiem na blondyna, który mógł po raz pierwszy spojrzeć na jej hipnotyzujące oczy. Oby tylko nie był to ostatni raz.

  Miała bardzo dużo szczęścia. Jej partner był na tyle ogarnięty i zręczny by w porę ją złapać, więc obyło się bez nieprzyjemności. W końcu nie ma nic przyjemnego gdy grono obcych wpatruje się w połamane nogi i jeszcze na widoku ma twoją bieliznę. Tego scenariusza uniknęła. O ile całkiem miłe jest znaleźć się w ramionach przystojnego mężczyzny, to cała ta sytuacja była zbyt krępująca i wstydliwa. W końcu jak mogła nie zauważyć kogoś większego od siebie i tak po prostu na niego wpaść. Przecież nie była ani ślepa, ani też nie zrobiła tego specjalnie, jak to czynią niektóre niewiasty.
   Z początku poczuła się jak w potrzasku, więc stała spięta i nie ruszała się, by przypadkiem nie kusić losu czy też nie wywołać w swoim wybawicielu chęci popchnięcia lub pozbycia się jej. Stała tak kilka, lub kilkanaście sekund. W końcu się ruszyła, rozglądając w poszukiwaniu okularów i unikając spojrzenia maga z Raven Tail. Podniosła swoje okulary i od razu założyła je na nos.
  - Tak, w porządku. Bardzo pana przepraszam. I dziękuję. - powiedziała cicho, czując jakąś taką ulgę. ie wiadomo czy przez to że została ocalona, czy też przez to że znowu miała na nosie swoje ukochane okulary. Miała nadzieję, że nie zrobili zbyt dużej sceny.

  - Chyba powinniśmy iść. - odparła, wskazując kierunek w którym ostatnio widziała dziedzica van Dijika. Wolała udawać że sytuacja sprzed chwili nie miała miejsca. Przeprosiła, podziękowała i chciała o tym zapomnieć.
   Udała się w kierunku gdzie znikł cel ich misji. Miała nadzieję, że nic sobie nie zrobiła. Na razie nie czuła bólu, ale nigdy nie wiadomo czy sobie czegoś nie skręciła lub nie naderwała i tylko chwilowo nie czuła bólu. Nie chciała stać się panną w opałach, którą teraz trzeba ciągle ratować. Jej partner z pewnością ma wystarczająco własnych problemów.

Misja prosta drużynowa - Seda & Cromwell - #10

    Czym dalej mężczyźni znajdowali się od tłumu, tym ich pewne, szybkie kroki zdawały się co raz bardziej nieść po całej te placówce. Mijając piękne marmurowe dekoracje po drodze, doszli w końcu do miejsca, w którym zaczynał się obszar przeznaczony tylko personelu. Stanęli przed zamkniętymi na klucz drewnianymi drzwiami, zgrabnie przy tym okrążając młodego van Dijika.
    — Słuchaj no, żeby żaden głupi pomysł Ci do tej łepetyny nie wpadł, zrozumiano? — najwyższy z nich, mierzący jakieś metr osiemdziesiąt cztery, dryblas, z twarzy przypominał raczej jeszcze chłopczyka niż mężczyznę, mimo to starał się zrobić dobre wrażenie na swoim rozmówcy — Tak się składa, że szef dzisiaj obejrzy przedstawienie z panną Aarden. Przykro mi brachu, tak to jest…
    Przyparty do ściany garbusek jedynie spojrzał się na niego ze złością. Obejrzał się po pozostałych. Oczywistym było dla niego, że to jego woli panienka, ale w tamtej chwili… po prostu pomyślał, że w porównaniu z „nim” nie ma szans w bezpośrednim starciu.
    — Przecież to bezsensu — wypalił jakby jeszcze trochę przez zęby, po czym kontynuował pretensjonalnie — Matthijs de Liegt nie może mieć miejsca obok, bo to ja je wykupiłem.
    — Szybko łapiesz — wtrącił jeden z opryszków ubranych w eleganckie dżentelmeńskie kostiumy.
    — Dla Ciebie PAN Matthijis — dodał inny. Ostatni z nich, ten który się jeszcze ani razu nie odezwał, prychł momentalnie na to określenie.

    W tym samym czasie dwójka magów zbliżała się nieubłaganie do końca trasy wyłożonej porcelanową posadzką. Czym bliżej byli tym głośniej i wyraźniej słyszeli dobiegające z oddali głosy, ale również odbicia rozchodzącego się echa ich własnych kroków. Tu i ówdzie mijali pięknie przyozdobione kolumny, między którymi porozwieszane były obrazy mniej lub bardziej znanych szlachciców. Na ich szczęście po drodze nie było żadnych schodów, ani innych dodatkowych ścieżek, którymi mogli uciec podejrzani mężczyźni. Jedynie druga para wielkich, mahoniowych drzwi, te znajdowały się w miejscu, gdzie już zdecydowanie mniej przewijało się ludzi, prowadzących na główną salę i droga na wprost.

   
    Szybki rzut oka starczył, aby się zorientować, że pomieszczenie do którego powolnie, aczkolwiek nieuchronnie zmierzali puste nie było. Znalazła się wreszcie zguba.
    Orientując się już w sytuacji złamałem wszelakie konwenanse eleganckie i wcisnąłem najzwyczajniej w świecie ręce do kieszeni spodni, jakbym był na własnym podwórku przez nikogo nie oglądany. Gest ten mógł pewnie mógł wywołać nagły wylew krwi do mózgu pewnych ortodoksów etykiety, ale ja wobec utylitarności tego gestu miałem sobie go za nic. Otóż wywoływał on wrażenie, że człowiek jest rozluźniony i nie szuka kłopotów. Co więcej przecież osoba będąca gotowa do walki wyciąga je raczej przed siebie formując gardę. Takie myślenie właściwie umysłom miałkim wpędziło do grobu niejednego nieszczęśnika, ponieważ nie zorientował się w porę, że nie jest to oznaka pokojowych zamiarów, ale zwyczajnie próba ukrycia tego, co się właśnie robi z rękami, aby zaskoczyć przeciwnika w odpowiednim momencie.
    Czy Sedi rozumowała w ten sam sposób nie wiedziałem, ale pozwalałem sobie żywić nadzieję, że nie weźmie mnie przez, to za skończonego troglodytę. A może już zdążyłem się takim wymorofwać w jej oczach i zaprawdę żadna istotna zmiana nie była potrzebna.
  — Zachowuj się proszę, jak najswobodniej. — Podjąłem ściszonym głosem, spoglądając w jej stronę, ale tylko na chwilę. — Gdy podejdziemy bliżej stanę tyłem do nich, tak żeby Cię zasłonić, ale jednocześnie, abyś mogła w razie potrzeby wychylić się i sprawdzić, co się dzieje. Udawaj rozbawioną wszystkim co mówię.
    Nie było więcej czasu, na wyjaśnienia, toteż błyskawicznie przeszedłem do realizacji, tego bądź, co bądź na szybko skleconego planu.
  — Nie opowiadała Ci co się stało? Ohoho, zaraz Ci opowiem. — Powiedziałem już trochę głośniej, gdy już będąc w odpowiedniej odległości zatrzymałem się i stając twarzą do Sedi, a tyłem do oprawców oparłem się barkiem o kolumnę.
  — Słuchaj był u tej dziewczyny, bo domownicy na jakiś bal mieli się wybrać, a ona udała, że ją głowa boli, czy coś… — paplałem w najlepsze przywołując na twarz uśmiech, nie tyle dla tego, że spodziewałem się, iż to zobaczą, ale rola wypada zawsze wiarygodniej, gdy istnieje pewna jedność pomiędzy wypowiadanymi słowami a mową ciała.
  — Generalnie, to zaczęło się już robić gorąco, oni rozebrani dotykają się tu tam i nagle słychać raban jakiś. Trochę się przestraszyli i słusznie, bo sekundę później wpada do pokoju jej Pan Ojciec, czerwony na twarzy, jakby miał go co najmniej za chwilę szlag jasny trafić. Ona od razu, że tako to, nie tak, jak sobie myśli. Nie uwierzył jej chyba — słusznie zresztą — bo ojciec bordowy, jak dobre wino dobiega do kominka i chwyta za pogrzebacz i dalejże na niego. Zamachnął się całkiem solidnie, bo to wojskowy przecież i pewnie rozłupałby czaszkę naszemu koleżce, ale ten widzisz był właśnie w trakcie zakładania spodni i tak się w tym wszystkim zamotał, że wypadł przez okno. Na szczęście było to pierwsze piętro, więc złamaniem otwartym się nie skończyło, ale patrzy w bok a tam ta ich psina. Pamiętasz, ten pies, co bardziej niedźwiedzia przypomina? Taki łagodny zawsze teraz warczy i patrzy na niego, piana mu z pyska leci. Karl zrywa się biegnie do płotu a pieseł chaps go za nogę. Potargał Karlem trochę, ale puścił a mógł zagryźć. Karl nie wiele myśląc przeskoczył przez ogrodzenie, ale chyba sobie przy tym złamał tę nogę pogryzioną, bo chodzić teraz nie może… W sumie mu współczuję, ale dzięki temu mogłem odkupić rezerwację na bilety, którą wcześniej poczynił. — Sam monolog skwitowałem, krótkim śmiechem. — Jak lepiej Ci trochę? Tutaj, bez tego tłumu łatwiej złapać oddech.
    Czekałem tylko na reakcje obwiesiów mając nadzieję, że wszystko się skończy tym, że nasza obecność ich przepłoszy ich i ostatecznie skończy się na tym, że nie będziemy musieli czynić im żadnej większej krzywdy. Sam jednak dostrzec nic nie mogłem, gdyż wszak stałem odwrócony tyłem do całej sytuacji.

  Działo się wiele, a przynajmniej więcej niż umysł Sedy był w stanie przetworzyć. Cromwell dał się ponieść swojej twórczości, a ona dała się ponieść fali i popłynęła razem z nim. Wcale nie musiała siębardzo wysilać żeby śmiać sięz tego co mówił. Jego historyjka była na tyle zabawna, że zaszczyciła go uśmiechem, a nawet zaśmiała się. Kątem oka obserwowała co dzieje się nieco dalej. Obserwowanie nie było dla niej trudne dzięki okularom. W końcu nikt nie był pewny gdzie w tej chwili patrzy.
   Słuchała uważnie do samego końca. Nastała dziwna cisza, więc nie tylko ją przez chwilę porwała na szybko wymyślona historyjka. Była jednak na tyle wciągająca by odwrócić uwagę.
  - To chyba pierwszy raz, gdy cieszy mnie czyjeś nieszczęście, bo dzięki temu możemy spędzić ze sobą trochę czasu. - odparła swobodnie z uśmiechem na twarzy. Wypowiedzenie kilku słodkich słów przyszło jej z łatwością. Mówiła prawdę, czy tylko odgrywała swoją rolę?
  - Tak. Dużo lepiej. Dziękuję. Naprawdę nie lubię tłumów. - kontynuowała rozmowę z ciepłym łagodnym tonem i delikatnych uśmiechem. Była to u niej nowość, ale raczej była to miła odmiana w porównaniu do wcześniejszego chłodnego i zdystansowanego zachowania.
   Nie dane im jednak było dłużej nacieszyć się sobą. W ich stronę zaczął ktoś pędzić. W tym momencie uśmiech zszedł jej z twarzy i momentalnie cała się spięła. Jej towarzysz z pewnością mógł zauważyć zmianę w jej mowie ciała, która oznaczała kłopoty. Na razie jednak nie reagowała w żaden inny sposób, bo w ich stronę nie leciał topór, lecz człowiek. Czyli nic groźnego.
   Gdy dwa samce zbliżyły się do dwójki magów, Seda zasłoniła usta dłonią.
  - Oh... - odparła zaskoczona i cofnęła się o krok, chowając za swoim towarzyszem, zupełnie jakby została onieśmielona nowym towarzystwem. Bardziej chodziło o to, że nie miała ochoty na jakikolwiek kontakt z człowiekiem, a tym bardziej takim co szuka prymitywnych form kontaktu. Dlatego tym razem schowała się za Cromwellem i pozwoliła mu na użycie swojej atutowej karty - cywilizowana rozmowa z drugim człowiekiem. Członkini Lamia Scale się do tego nie nadawała, bo najchętniej wzięłaby jakiś ostry przedmiot i pozbawiła pewnych osobników możliwości mówienia. Pokładała swoje nadzieje w blondwłosym towarzyszu. Będzie się musiała za to później w jakiś sposób odwdzięczyć, gdyż sama nie chciałaby zostać postawiona w takiej sytuacji.

Misja prosta drużynowa - Seda & Cromwell - #12

    Oj, ta dwójka, nie spodziewała się kompletnie z kim miała do czynienia. Spodziewali się szablonowej pary, która przypadkiem tylko w tym momencie odeszła od tłumów i być może usłyszała trochę zbyt dużo.
    Szczególnie młody Vetman przyszedł z nastawieniem dziarskim, wypiętą piersią i niczego sobie uśmieszkiem. Właśnie przylizywał sobie dodatkowo włosy, by poprzez wygląd schludniejszy uspokoić trochę przestraszoną Panią, wymyślając naprędce temat rozmowy, którym wytłumaczyłby ich obecne zachowanie. Zamarł nagle na wydźwięk słowa określającego „akt mordu”. Ten jego uśmieszek jeszcze powrócił niepewnie na chwileczkę, by ostatecznie zniknąć zupełnie.
    — A…— „Zabić” powiedzieć łatwo, ale czy aby na pewno człowiek kultury, na jakiego niewątpliwie wyglądał jego rozmówca, do tego u boku tak pięknej panienki, mógł mówić w tych kwestiach poważnie, i to w jakim celu… W każdym razie zaniemówił.
    Ziomki gdzieś tam, jeszcze kawałek za jego plecami, zaryły jak nauczeni w tym samym momencie stopami o ziemie, by jednocześnie zatrzymać się, przemyśleć przez krótki moment nad tym co z dalszym krokiem chcą zrobić.
    Zarówno dryblasowi oraz celowi, którego mieli chronić, miny zrzedły w tempie eksponencjalnym słysząc wiązankę wylatującą z ust eleganta. Z jednej chwili z „uraziliście moją panią” przeszli na „gnębicie dzieciaka”, ale bynajmniej żadnemu z nich nie było w humorze wnikliwie analizować tego, co mówił Cromwell.
    Zamiast tego, dręczyciel przełknął ślinę i zaczął strzelać w mężczyznę spojrzeniami zarówno przestraszonymi co groźnymi. Jednak zanim zdążył ścisnąć obie pięści, rzucona mu była jedna jeszcze propozycja. Wszystko stało się jasne, uległ zastraszaniu. Choć zdał sobie sprawę, to zastraszony już pozostał. Z pod jego barku wysunął się van Dijik, co jeszcze bardziej sprawiło, że poczuł się jakby tracił swoje „podparcie” w postaci pewności siebie. Zrobił krok w tył.
    Sytuacja wyglądała następująco, o ile Cromwell mógł być zajęty patrzeniem w oczy Vetmana, co by swą dominację uwypuklić, dla Sedy wszystko wyłożone było jak na tacy. Dwójka magów, van Dijik i Vetman staliście wówczas oddaleni od siebie każdy o nieco ponad 2 metry. Wy staliście najbliżej kolumny, za którą była już tylko ściana. W kierunku ujścia, jedną nogą w drodze, stał van Dijik. Na wprost był ten dryblas, a jakieś 6-7 metrów dalej krzątała się reszta paczki, która niezbyt skora wydawała się, by podchodzić bliżej.
    — Ale to zaszło… — zaciął się wysoki chłopak, spojrzał następnie w bok w kierunku syna van Dijika — To co, chciałbyś zamienić się na bilety za cztery tysiące klejnotów?
    Nastała pauza, w której oczy wszystkich prócz magów skierowane były w usta młodzika.
    — Nie. Jeśli Państwo pozwolą to ja się już żegnam, gdyż sprawę jeszcze mam do załatwienia. — Ukłonił się lekko, kiwnął głową w kierunku panienki, po czym odwróciwszy się na pięcie począł miarowo przyśpieszać swój krok.
    — A więc, ja też będę się żegnał. Przepraszam z całego serca za to, czym uraziłem tak wielce piękną Panienkę. Musi Panienka wiedzieć, że nigdy nie podjąłbym się niczego, gdybym wiedział, że ona tu będzie. Cokolwiek ją zniesmaczyło — odezwał się w tym samym momencie dryblas we fraku. Na koniec wyciągnął drżącą rękę, lecz zaraz ją schował. Zamiast tego cofnął się kilka kroków do swoich ziomków. Nagadał coś niemowie, a sam oparł się o ścianę po przeciwnej stronie korytarza. Spode łba patrzył, jak milczek podchodzi do Cromwella i wyciąga do niego rękę, unikając przy tym kontaktu wzrokowego.

    Trzeba było wziąć kilka oddechów głębokich, żeby faktycznie nie zacząć tutaj, jakiejś metodycznej rzezi. Miało się ochotę wyładować frustrację swoją na tych pachołach. Niemniej w chwili ostatniej zmilczałem widząc, że zrujnuje, to mój cały dotychczasowy wysiłek włożony, aby przemówić do instynktu samozachowawczego tych osobników.
    Generalnie wskazywało wszystko na to, że dostosują się do przedstawionych warunków i odejdą sobie w spokoju, zaoszczędzając nam tym samym problemu babrania się w ich posoce. Przyjąłem to z niejaką ulgą, ponieważ nie wiadomo, co mogłoby się stać, gdyby sprawy pogalopowały dalej z iście ułańską fantazją. Ponieważ jednak nic na to nie wskazywało umieściłem rękę na powrót rękę wolną do kieszeni i oddałem się obserwacji.
    Jednak nie bardzo wszystko szło, jak sobie wymarzyłem. O okrutnie życie, czy choć raz nie mogłoby wszystko pójść prosto zgodnie z planem? Czemu nie brali pieniędzy i zabierali się stąd w podskokach ciesząc się właśnie z darowanego życia, zamiast tego szeptali po kątach w podejrzliwej konspiracji. Wróciła też nerwówka, bo dłoń mi zadrżała brzydko, zdradzając nawrót nagły dopiero co stłumionej irytacji. Nie mniej łudziłem się czas cały, że wszystko jeszcze przebiegnie bez większych utrudnień.
    Złudzenia te prysły w przeciągu mniej więcej sekundy. Porównać mogłem to tylko, do uczucia, kiedy, to idziesz sobie właśnie odebrać zarobek poczyniony kosztem niezwykle łatwym, już wyobrażając sobie, jakich się za niego dokona zakupów, gdy nagle centymetr przed Tobą fortepian wypada na chodnik z okna kamienicy roztrzaskując się we wrzasku kakofonicznym, rwąc i szatkując łańcuch myśli i zdarzeń tak, że człowiek stoi przez sekundę ogłupiały i ogłuszony.  Mniej więcej coś takiego czułem, gdy usłyszawszy, co Sedi mówi odwróciłem się w jej stronę w niemym pytaniu unosząc brwi w niemym zdziwieniu.
    Widziała coś czego ja nie dostrzegłem? Wyczuła zagrożenie? Ocaliła mnie od śmierci niechybnej? Skąd ta erupcja nagła? Skąd ta postawa wojownicza? Przewijające się pytania i podziw chwilowy dla tak wojowniczej postawy, przemienił się w reakcje instynktowną, gdyż wypuściwszy z ręki klejnoty, który deszczem umiarkowanego bogactwa osypały się na podłogę, gdy już formowałem palce w gest kabalistyczny służący rzuceniu morderczego zaklęcia.
    Odsunąłem się kilka korków, stając w ramię, ramię z walkirią, którą właśnie wyszła ze skóry tej niepozornej dziewczyny i otoczyłem wzrokiem resztę publiczności tego morderczego spektaklu. Nie było na razie sensu zastanawiać się, jakie wydarzania będą tego konsekwencją. Jedynie ważne było teraz, że stoimy tutaj ramię w ramię, naprzeciwko przeciwnika. Obojętnie, jaki byłby nie był. Myśl ta dodała mi, jakiejś otuchy swoistej w stopniu takim, że na mą twarz mimo wszystkich tych okoliczności wypełzł uśmiech.
  — Słyszeliście co powiedziała… — powiedziałem, gdy już Sedi skończyła przemawiać. Wyjaśniać im całej sytuacji nie było już sensu. — Weźcie pieniądze z podłogi i odejdźcie, nie robiąc tym razem żadnych podejrzanych ruchów. Widzicie, jak to się kończy.