Mage Guild Wars

       Przemierzając korytarze siedziby gildii, miałem jasny cel. Było nim odnalezienie wielkiej czarnej bramy mającej doprowadzić mnie do sali mistrza i oczywiście jego samego we własnej osobie. Natrafiwszy na wrota, położyłem nań dłonie by dostać się do środka lecz me wątłe ręce miały niestety spory problem. Otwarcie wymagało użycia dużych zasobów energii lecz upór pozwolił na możliwość wkroczenia w te święte dla Grimoire Heart miejsce. Tak jak i w innych pomieszczeniach tak i tu, panowała wszechobecna ciemność a jedynymi źródłami, podświetlającymi niemrawo długi korytarz były pochodnie o niebieskim zabarwieniu. Potężne kolumny podtrzymywały strukturę, dodając jej majestatyczności i wrażenia potęgi, tak jakby odwiedzało się dom samego boga ciemności. Minęło kilka godzin zanim moje oczy przyzwyczaiły się całkowicie do mroku, jednakże ja sam ostatnimi czasy radziłem sobie dużo lepiej z przystosowaniem do niego. Stawiają kroki ciągle przed siebie, dostrzegłem zdobiony tron lecz bez postury nań siedzącej. Dopiero zbliżając się nieubłaganie, po swojej lewej ujrzałem stół. Stał przy nim mężczyzna, jakby zerkając na jedno z krzeseł. Ów mebel był okupowany właśnie przez kobietę, jak wywnioskowałem Maeve Nicole Hashvald. To do niej miałem się udać po odpowiedzi. Stając już prawie naprzeciw moim, mam nadzieję, przyszłym rozmówcą, wykonałem lekki ukłon, nie wiedząc czy tutaj takie oficjalne praktyki są stosowane.
       - Maeve Nicole Hashvald? Nazywam się Yami Torimasu, nowy członek Grimoire Heart. Souma rzekł bym przybył tutaj gdy zadałem mu kilka pytań. Twierdził że je otrzymam.
       Byłem lekko zmieszany. Nigdy przed nikim nie chyliłem głowy, choć nie byłem typem człowieka, który swoją własną nosi wysoko ponad wszystkimi. Chciałem z nią rozmawiać jak z koleżanką ale powaga tego miejsca i aura siły oraz władzy jaka ją otaczała nie pozwalała mi na takie proste zachowanie. Żeby dodać sobie otuchy, pozwoliłem magi nieco przepłynąć przez moje ciało. Odkryłem, że chwilowe jej rozluźnienie wewnątrz organizmu, poprawia mi nieco pewność siebie, tak jakby oddawała mi część samej siebie.
       - Chce zrozumieć magię. Nie miałem z nią nigdy styczności, choć wielu twierdziło od mego dzieciństwa, że przelewa się przez mnie ciemność i sprowadzam plagi. Dopiero tu na sali treningowej udało mi się jej użyć po raz pierwszy... świadomie. Chce także wiedzieć jak mogę przelać swą nienawiść na siłę by zniszczyć i zabić tych, których znienawidziłem i znienawidzę. - Zacisnąłem pięść, gdyż emocje mnie nieco poniosły. Gdy zdałem sobie z tego sprawę, szybko ją rozluźniłem i opuściłem by nie wyglądało to na groźbę wobec Maeve.

       Dopiero teraz gdy stałem na tyle blisko by na wyciągnice ręki móc dotknąć dłonią stołu, dostrzegłem niezwykłą urodę kobiety, która za chwile miała odpowiedzieć na me pytania a zarazem być mistrzem gildii, do której dołączyłem. Odnosiłem wrażenie, iż jej wiek nie jest liczbą dalece odbiegającą od moich własnych przeżytych lat ale różnica w doświadczeniu, takim typowo życiowym, była jednakże spora, nawet biorąc pod uwagę trudy mojego życia i wymuszone, szybsze dojrzewanie. Nie to było największym zaskoczeniem. Osobę, która zasiada na tronie, prowadząc pod sobą ludzi zawładniętych ciemnością, wyobrażałem sobie raczej w barwach czarnych, umalowaną bardzo mocno by jeszcze bardziej zaostrzyć rysy twarzy i przerażać wzrokiem swych potencjalnych wrogów lecz me oczy dostrzegały przeciwieństwo tej wizji. Delikatna kobieta o długich białych włosach, bladej cerze ubrana cała na biało. W chwili obecnej jeszcze bardziej moją głową rzucały myśli, jak w ogóle podchodzić do mistrzyni. Mimo wszystko bił z niej ogromny autorytet to też gest ręki spowodował u mnie natychmiastowy odruch i posadzenie swego przybytku na krześle. Do mych nozdrzy dopłynął silny zapach, kojarzony przeze mnie ze szlachtą, którą tak bardzo lubiłem rabować, choć podchodziłem do nich z dużą ostrożnością. Najwidoczniej Maeve uwielbiała perfumy i nie żałowała sobie tej przyjemności.
       Przed mymi oczyma rozpoczęła się scenka, gdzie to wierny pies mistrzyni dba o jej zdrowie, dopilnowując diety. To dość zaskakujący widok, gdyż nie miałem nigdy do czynienia z niewolnikami, chociaż przechodząc przez siedzibę Grimoire Heart zacząłem się dziwić jakim cudem sam tu nie trafiłem w tej roli. W każdym razie Maeve mówiła do mężczyzny z ogromną stanowczością ale nie krzyczała. Jej przychylność i chęć obdarowania poczęstunkiem wybiła mnie z tej obserwacji, zawieszając na niej swój wzrok. Miała w sobie coś hipnotyzującego, lecz jako szesnastolatek nie mogłem rozgryźć co. Nadszedł moment gdy pozostaliśmy sami a słowa wypływające z jej ust, były przeznaczone tylko dla mnie. Gdy wspomniała o oszczędzeniu życia, coś aż zawyło wewnątrz mnie. To było tak nieprawdopodobne, że drobna kobieta porównywana słusznie na pierwszy rzut oka do porcelanowej laleczki, była w stanie pokonać a nawet zabić dobrze zbudowanego mężczyznę. Najwidoczniej magia rządziła się swoimi prawami a ja chciałem dowiedzieć się jakimi. Wtedy usłyszałem pytanie. Chwila zawahania wymuszona przez namysł, wydawała rozciągać się w czasie. Być może obawa, iż nieprzychylna dla niej odpowiedź może skończyć się mym zgonem przejęła mój układ nerwowy. Uznałem jednak, iż uderzę w szczerość.
       - Szczerze mówiąc to mam bardzo mieszane uczucia co do tego mistrzyni. Jedynymi osobami, do których mógłbym przypiąć te cechę byli moi rodzice, opiekując się mną nawet gdy wszyscy od narodzin widzieli we mnie ciemność. Z drugiej strony mój ojciec poświęcił dla mnie życie, chociaż nie jestem tak naprawdę pewny co tak naprawdę sprawiło, że smok zabijający jednym ruchem mego ojca, pozostawił mnie przy życiu. Moje wnioski są więc takie, że z jednej strony będąc wiernym komuś, możesz obdarować go pomocą i jego wdzięcznością ale z drugiej strony przy najbliższej okazji stracić życie. Chyba chodzi więc o to by być wiernym osobą, które kochamy albo wierzymy w nie i stawiali swe życie niżej niż właśnie jej.
       Słowa poszybowały do uszu Maeve a ja mogłem już tylko czekać na jej reakcję. Trochę się rozgadałem, zapewne dla tego, iż miałem w ogóle taką możliwość. Z natury jestem raczej milczkiem ale zostało to raczej wymuszone przez brak odpowiednich osób w moim życiu przez najbliższe kilka lat, z którymi mógłbym wymienić więcej zdań.

Ostatnio edytowany przez Yami (2018-11-07 11:48:47)

       Choć moje zdolności socjalne nie były na wybitnym poziomie z oczywistych powodów, to natura musiała obdarować mój umysł swego rodzaju wyczuwania aluzji czy też po prostu przewidywania dokąd rozmowa może przebiegać. Pytanie, które zostało mi zadane, nie zostało rzucone od tak by porozmawiać sobie o naszych spostrzeżeniach ale tak jak podejrzewałem, miało to doprowadzić do przedstawienia ważnej kwestii dla mistrzyni Grimoire Heart. Utrwaliła mnie w tym przekonaniu, oczywiście potwierdzając to słownie ale dodając od siebie kwestię braku wybaczenia przy braku lojalności. Miałem z tym problem ponieważ nie wiedziałem jeszcze czy chcę być jej lojalny. To było tak trudne do sprecyzowania jak wypowiedzenie tego pierwszego "kocham Cię", i tak jak w tym przypadku potrzebowało czasu. Czułem jednak, że mam dług wobec gildii bowiem zabrali mnie z ulicy i przyprowadzili do swego domu, obdarowując swoją wiedzą a teraz nawet i częstując jedzeniem, na które mimo wszystko Maeve bardziej czekała niż ja. Mój żołądek nieco skurczył się od stresu, jednakże im dłużej przebywałem z mistrzynią tym uczucie przerażenia opadało.
       Rozmowa tak naprawdę dopiero się zaczęła a już padła, przynajmniej dla mnie, ważna kwestia. Opis nienawiści i jej opętywania ludzkiego umysłu wydawała mi się dziwnie znajoma. Oczyma wyobraźni ponowie zobaczyłem smoka, przebijającego ojca na wylot a później uczucie gniewu, które pochłonęło mnie doszczętnie. Czyżbym wtedy zaznał tego o czym mówiła? Czy właśnie to jest odpowiedz na zagadkę sprzed lat? Nie. Ja nadal nie wiedziałem co się tam wydarzyło. Uznałem, że poznanie magii może przybliżyć mnie do tej tajemnicy. Wszyscy mówili, że jest we mnie zaklęta ciemność, więc jeżeli uda mi się ją poznać albo rozgryźć to wspomnienia powrócą? Z mych pytań wyrwało mnie zdanie o niebezpieczeństwie tego miejsca. Maeve musiała ujrzeć na mojej twarzy pytajnik gdyż ja sam zastanawiałem się czy chodzi o nieprzychylne ludzkie jednostki czy jakąś inną mistyczną moc. Gdy dostałem możliwość zadania pytania, moje stopy zaczęły się nieco nerwowo kręcić. Nie było określonego czasu i ilości ale z jakiegoś powodu sam wbudowałem sobie limit niczym podczas rozmowy z dżinem.  Siedząc przysunięty do stołu, ułożyłem dłonie nieco nad kolanami i potarłem kilka razy aż w końcu otworzyłem usta.
        - Chciałem właściwie zapytać o samą magię. Nie do końca rozumiem jak to działa. W moich stronach nie była ona nad to popularna, toteż niewiele o niej słyszałem chociaż wiele osób miało na nią swego rodzaju wrażliwość przez co nazwano mnie przeklętym dzieckiem czy też dzieckiem mroku. Dopiero tutaj na sali treningowej udało mi się uwolnić coś co we mnie spało i przybrało fizyczną formę. Nagle wiedziałem jak mogę jej używać, jakby coś szeptało mi do ucha i podpowiadało. Czy magia to żywa istota? Jak w ogóle nauczyć się ją rozwijać i czy mój gniew naprawdę mogę na nią przekuć? No i trochę też z innej beczki... o jakiego niebezpieczeństwa chodzi?
       Widać było po mojej minie zmieszanie. Znów zasypałem kobietę potokiem słów w dość niezgrabny sposób. Niby starałem się dobierać słowa by brzmieć mądrzej, racjonalnej i błyskotliwej ale stres powodował pewne zawahania w tonacji głosu, jakby ktoś struny głosowe pociągnął delikatnie co kilka chwil.

       Przyodzianie zdegustowanej miny przez Maeve, podniosło moje ciśnienie. Czyżbym zadał nieodpowiednie pytanie? Może uważała mnie za totalnego głupca niewartego swego czasu albo co gorsza, wręcz gardziła mną jako człowiekiem tak słabo świadomym otaczającej nas magii. Słowa, które wypłynęły z jej ust miały dość specyficzny wydźwięk. Z początku nie byłem nawet pewny czy są skierowane do mnie czy do person, o których wspominałem niemiło. Ku zaskoczeniu to punkt numer dwa okazał się być tym prawdziwym, przez co moje usta nieznacznie się otworzyły w geście zaskoczenia. Uszy jakby zignorowały cichy dźwięk palących się pochodni, czy też szaty mistrzyni gdy ta zmieniała pozycję dla swej wygody a nawet brzdęk kieliszka odstawianego na stół. To co miała do powiedzenia pochłonęło mnie namiętnie, zmuszając do skupienia tylko ale i tylko wyłącznie na niej.
       Oni bali się mnie? Nie do końca to rozumiałem. Oczywistym było, że się bali ale zawsze to zrzucałem na tajemniczą moc zagnieżdżoną we mnie i obawy przed jej wydostaniem. Miałem też teorię jakobym urodził się niczym zwiastun mroku. Myliłem się? Atak smoków nie był moją winą a zwykłym, nieprzychylnym zbiegiem okoliczności? A może fakt, iż magia mnie wypełnia, zwróciłem uwagę tych smoków? Powinienem był zwątpić w słowa mistrzyni bo czy zdanie jednej osoby może przebić opinię setek? Nie zwątpiłem. Jej autorytet, siła wychodząca za słów, ta pewność siebie była więcej warta niż pisk przerażonych ludzi. Niegdyś siedząc na jednej z ulic już na północnej wyspie archipelagu podsłuchałem rozmowę przechodniów gdzie jednej z mężczyzn powiedział: "Jedzmy gówno, miliony much nie mogą się mylić.". Było to wyrwane z kontekstu i wydawało mi się wtedy zabawne. Dopiero teraz pojąłem prawdziwe znaczenie tychże słów. Zanim jednak zdążyłem nacieszyć się małym odkryciem, zostałem zaatakowany czymś o znacznie mocniejszym kalibrze. Zostałem podpięty do osób nielicznych, rzadkich, być może wyjątkowych bo magia nawet tutaj na głównym kontynencie nie była tak powszechnie używana jak mi się zdawało. W moim wyobrażeniu tego bardziej ucywilizowanego świata miałem wizję, iż praktycznie każdy posługuję się chociażby prostymi czarami a Ci najlepsi zyskują sławę i chwałę. Tymczasem nawet tutaj, ja... ja! Jestem kimś nieprzeciętnym. Kim więc byłem u siebie? Pierwszym? Jedynym? Kimś praktycznie niespotykanym? Czyli to stąd wywodził się ten strach.
Tak krótko tu jestem a tak wiele już zmieniło się w moim światopoglądzie. Brakowało mi po prostu edukacji, prawdziwej cywilizacji, przewodnika takiego jak Maeve Niciole Hashvald. Jak silny mógłbym być i szanowanym gdybym urodził się właśnie w Ca-Elum? Wtem z euforii rozmyśleń wyrwała mnie wysuwająca się dłoń Maeve. Przyglądałem się uważnie, doglądać znikąd zjawiającej się rany. Rozdziawiłem ust wypatrując szeroko otwartymi oczyma dalszych cudów. Nieznaczna ilość krwi wyszła spod skóry w miejscu mistycznego ucięcia i zanim zdążyłem zapytać się o zjawisko, me serce na chwilę zamarło. Energia, która wydobyła się jedynie z dłoni mistrzyni była przytłaczająca. Przez ten krótki moment prezentacji nie mogłem złapać oddechu. Zaskoczenie, strach ale i także podziw, zmieszały się w jedno, tworząc uczucie, którego nie potrafię nazwać.  Na szczęście pokaz nie trwał długo a ja szybko mogłem na nowo zaczerpnąć powietrza.
       - N-n-niesamowite... - wydukałem.
       Fale kolejnych zdań, uderzały moje ego jak diamentowany młot w ścianę zbudowaną z patyków. Z każdym słowem, poczucie własnej wartości rosło i rosło, przebijając ów barierę niepewności i nieśmiałości. Motywacja do zyskania siły przepływa przez ciało jakby zastępując krew. Dłonie zacisnęły się w pięść tak mocno jak tylko potrafiły, wydobywając żyły spod skóry. Tak, jestem wilkiem i wszyscy Ci, którzy wytykają mnie palcami to owce - owce, które pożrę gdy głód nadejdzie. Po tym co usłyszałem, nie straszne były mi już trudy czarnej piramidy. Choć wiedziałem, że nie mogę nikogo tutaj nie doceniać i puszyć się mimo bycia świeżakiem to byłem gotów stanąć do walki z każdym, kto wyzwie mnie na pojedynek w imię siły, której pragnę dosięgnąć.
       Dłonie rozluźniły się z uścisku, gdy nadszedł ponownie czas do rozmyśleń. Metaforyczne płomienie buchające z mych oczu, uspokoiły się ponownie skupiając wzrok to na mistrzyni, to na jej dłoni. Choć buzująca krew, powróciła do swego spokojnego przepływu, coś we mnie się zmieniło a niepewność, której można było świadczyć jeszcze chwilę temu, jakby zaczęła odchodzić w niepamięć.
       - Wypłynęła z niej odrobina krwi, zamieniając się w manifestację magi mistrzyni. Nie wiem na jakiej zasadzie ona działa ale ciało mistrzyni praktycznie nie zareagowało na ten otwarcie rany. Nie wiem czy to bolało czy nie, chociaż wyglądało na całkiem bolesne. Nie jestem jeszcze dobry w kontrolowaniu magii ale mam wrażenie że mistrzyni jest w tym świetna. Ja gdy po raz pierwszy użyłem swej, byłem zmuszony do użycia obu rąk ale i czułem, że bierze w tym udział całe ciało. Kilka ruchów i padałem zmęczony. Tutaj było zaledwie wysunięcie ręki. Magia jaka wydobyła się z mistrzyni mogłaby zmiażdżyć mnie samą swoją obecnością, gdyby emanowała dłużej a mimo to nie widzę oznak zmęczenia.

       Wiem, ten dzień jeszcze się nie skończył ale już wiedziałem, że zapamiętam go po wsze czasy jako swego rodzaju odrodzenie. Zdobycie nowego domu a zarazem przynależności, odkrycie potencjału magicznego, poznanie Maeve, która na zawsze odmieniła moje podejście do świata w zaledwie kilku zdaniach i teraz to. Gdy kobieta wypowiadała swe życzenie, wypędzając niewolnika do kuchni, użyła przedziwnych nazw. Z początku myślałem, że to czary pozwalające jej panować nad umysłem Memlinga ale teraz przybrały one fizyczny wymiar. Niesamowity zapach dotarł do moich nozdrzy, przebijając nawet mocne perfumy mistrzyni a oczy śliniły się wraz z ustami, które w mej głowie były otwarte na oścież, czego nie chciałem pokazać w realnym świecie. Przenigdy nie byłem zaszczycony możliwością zjedzenia tak wykwintnego dania, zwłaszcza że moje usta przez kilka lat wstecz, mogły raczyć się jedynie ochłapami. Gdy naczynia stuknęły o stół, byłem o krok od pośmiewiska. Ręce już miały chwytać nagimi palcami te dobra gdy dostrzegłem sztućce. Pojąłem powagę sytuacji, lecz nerwy przejęły moje ciało. Nie używałem widelca od lat, choć to i tak cud, iż miałem z nimi styczność. Mama zawsze powtarzała, że przy niej należy się zachowywać przy stole i biła szczotką po głowie gdy moczyłem paluchy w ugotowanych warzywach. Nie wiem skąd to wyniosła, właściwie nigdy jej nie zapytałem. Przez okres samotnej biedoty w życiu bym nie pomyślał by użyć sztućców a one same były dla mnie jedynie łupem gdy pokrywały je srebro bądź inny metal szlachetny. Sprzedawało się takie by mieć co jeść ale wiedziałem że lichwiarze plują na mnie i zaniżają drastycznie ceny. Gdybym był starszy i bardziej stanowczy to może dorobiłbym się małej fortuny? W każdym razie złapałem za nóż oraz widelec. Nie wyglądałem na kogoś kto je w ten sposób odruchowo. Pierwsze kilka kęsów było wyzwaniem ale ciało pamięta i z każdą chwilą wyglądałem normalniej. Moje kubki smakowe wariowały, rozpływając się wraz z resztą ciała. Poczułem nawet przyjemne ciarki, spływające mi po plecach jakby kto mnie czule po szyi dotykał. Mistrzyni wróciła do rozmowy. Gdy uznała, iż nie do końca trafiłem w punkt, chciałem już wydać z siebie dźwięk, pytając "dlaczego", lecz zdałem sobie sprawę, że z pełną gębą będzie to brzmiało jak potwór wynurzający się z głębin i pozwoliłem jej po prostu przejść do rzeczy.
       Wyjaśnienia Maeve podrzuciły mi myśl, że być może za bardzo przekombinowałem ze swoją odpowiedzią. Była ona przecież prosta, na wyciągniecie ręki gdy poszukiwałem ukrytego sensu, chcąc nieświadomie zaimponować przenikliwością. A może to pewien paradoks, że coś nam się wydaje oczywiste gdy się o tym dowiadujemy i jesteśmy święcie przekonani, że po dłuższym namyśle wpadlibyśmy na to? Prawdą jest, iż każdy myśli w sposób zupełnie inny i gdy komuś wydaje się, że jesteś głupkiem bo nie zrozumiałeś jakieś prostej rzeczy, dla wielu oczywistej to tak naprawdę twój umysł pracuje na innych falach, doszukując się może czegoś głębszego. Za życia często miewałem takie sytuacje i rozmyślałem nad nimi, zastanawiając się skąd to wynika? Czy zostałem obdarowany większą inteligencją? Nigdy tak nie sądziłem a wręcz przypinałem sobie łatkę tego głupszego. Teraz me myśli skoncentrowały się z uwagą na słowa mistrzyni, pojmując sens i podpowiadając kolejne pytanie.
       - Czyli tak właściwie wszystko zależy od naszej magii? Każda czerpie swą siłę nie tylko z many ale i także, w zależności od typu, od innych źródeł? Czyli równie dobrze ktoś na świecie może karmić się dobrem albo szczęściem? To wydaje się dla mnie takie dziwne. Gdy ktoś zrani ważną dla nas osobę czujemy przecież gniew, ból albo nawet obie rzeczy jednocześnie. To takie... naturalne. - wtedy doznałem małego olśnienia. Moja matka nie czytała mi wielu bajek bo w naszych regionach nie były popularne ale za to znała wiele opowieści przekazywanych z dziada na pradziada. Zawsze uznawano za złych, osoby kierujące się nienawiścią. Ale przecież taka była nasza natura. Czerpanie energii z dobra brzmiało a nawet dudniło w uszach jak zabieranie od innych istot ich szczęścia na korzyść własnej siły. Co jeżeli to właśnie Ci "dobrzy", byli tak naprawdę źli a my, osoby bliskie naszej naturze, człowieczeństwu i prawdzie o nim, jesteśmy ostatnimi pragnącymi ukazaniu światu, że nie poddaliśmy się tej sztuczności?
       - Zapewne te wszystkie gildie, o których słyszałem, plącząc się ulicami miasta, reprezentują właśnie te "wartości"?- W głosie było słychać ten sarkazm.
       Mimo, iż przed moją wypowiedzią odniosła się do swojej osoby, by rozrysować w mej głowie nowe ścieżki, byłem zbyt przejęty swoim małym odkryciem. Pojąłem to co przekazała i gdzieś głęboko we mnie zakorzeniła się nadzieję na zdobycie siły, którą będę mógł przerażać innych, jedynie wyciągając dłoń, tak jak zrobiła to i ona. Prawdopodobnie będzie to jeden z kolejnych motorów napędowych do działania ale tak jak wcześniej zaznaczyłem - teraz chciałem podzielić się czymś od siebie i usłyszeć jej zdanie. Zanim się spostrzegłem, talerz był już prawie pusty.

       Z uwagą i pewną dozą satysfakcji, osłuchiwałem się z prawdą, która wybrzmiewała z ust Maeve. Odpowiadała na me zapytania, czasem nawet wyprzedzając myśl, która przyszła mi do głowy. Czułem się traktowany jak członek tej rodziny, jak jej dziecko w które wkłada dużo uwagi by te pewnego dnia mogło stanąć o własnych nogach i zalać łzami szczęścia i dumy, matczyne oczy. Być może temu służyła gildia a być może, tylko ja to tak odbierałem. Odpowiedz, którą uzyskałem była potwierdzeniem moich przypuszczeń, choć ta uderzyła głębiej w objaśnieniach. W ten sposób udało mi się szybko połączyć kropki i rozpracować ten dziwaczny system ułudy. Zasady stosowane przez rade magiczną, legalną gildię i wszystkich tych obrońców "dobra", były iluzją stworzoną przez kogoś niebywale inteligentnego w przeszłości. Ów człowiek musiał być świetnym manipulatorem, prowadząc lud pod przykrywą wolności i moralności a paradoksalnie trzymając wszystkich na łańcuchu. Potokami tych ludzi są właśnie, Ci wyżej wymienieni, reprezentując bezmyślnie te same wartości. Ja chciałem być prawdziwie wolny, tak jak Maeve i inni członkowie gildii. Niestety takich jak my się nie lubi. Wyłamujemy się z systemu a opóźniony w rozumowaniu lud, wyzywa nas od zdrajców. Niewielu jest w stanie dostrzec w Grimoire Heart proroka, zrywającego kurtynę kłamstw i iluzji. Byłem tu tak krótko a tak wiele uciszonych komórek mózgowych, ponownie zazgrzytało w procesie myślowym, prowadząc mnie ku nowej idei oświecenia głupiego ludu, lub odbierania życia tym, którzy sprzeciwią się nam. Tylko tak osiągną prawdziwą wolność po wsze czasy.
       - Czy to nie jest tak zwany paradoks, że magowie którzy oczerniają mistrzynie i gildię za brutalność oraz agresywne metody, sami stosują swoje sztuczki magiczne do pojedynków, wywołując wybuchy, poważne rany a nawet śmierć? Są tak ograniczeni, że nie dostrzegają błędów systemu nawet we własnym zachowaniu czy też najbliższym gronie? - westchnąłem. - Ulica dała mi wiele wspomnień. Miałem ogrom czasu na siedzenie i wsłuchiwanie się w bełkoty innych ludzi. Pamiętam chłopca, który obiecywał przed swoją matką, że jak dorośnie to zostanie potężnym magiem, choć nie wiem czy w ogóle miał ku temu predyspozycję, rzucając w niebo, że uratuje każdego przed złem. Poczułem wtedy gniew a zarazem rozbawiło mnie to. Wiedziałem, że tak się nie da ale rozumiałem jego dziecięce bajanie. Nie sądziłem, że tak wielu dorosłych ludzi pozostaje przy tych wierzeniach, później dokonując wyborów, które prowadzą do katastrof ale i tak są okrzykiwani bohaterami. To co przywołała mistrzyni jest tego dokładnym przykładem. Jeżeli grupka ludzki doprowadzi do wojny i ją zwycięży to pomimo śmierci setek a nawet tysięcy istot, zostaną okrzyknięci chlubą narodu i otrzymają jeszcze tytuły lub medale. Gdyby jednak zabić tych osób dwadzieścia, unikając przelewu krwi i śmierci całych armii, wypuszczą za nami listy gończe, okrzykną psychopatami i mordercami. To jest niepojęte. Teraz jednak znalazłem inną stronę medalu. Jeżeli większość społeczeństwa to i tak ograniczeni umysłowo ludzie, to po co przejmować się ich wojenkami? Oczywiście co innego jeżeli dotyczy to bezpośrednio nas ale mimo wszystko.
       Odniosłem ciche wrażenie, że odpaliłem się nieco za bardzo. Zgrywałem mędrca i wielką głowę przez Maeve, mając szesnaście lat, niewielkie jeszcze pojęcie o świecie a także magii. Podejrzewałem, że jej słowa mnie skarcą, choć istniała nikła nadzieja, iż nie odbierze tego za wielkie wywody nastolatka a raczej prezentacja swoich poglądów, które bądź co bądź właśnie się kształtowały. To też nie było wcale tak, że jej słowa magicznie zmieniły moje podejście do życia jakby za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. To wszystko gdzieś we mnie siedziało już od dawna, tylko potrzebowało aprobaty i ogólnie potwierdzenia. Dlatego też, może się wydawać iż przemiana była natychmiastowa lecz prawdą jest, że lata spędzone w dziczy a później na ulicy, budowały po cicho i bez pośpiechu to co teraz wypowiadałem. Przy mistrzyni, mogłem dać upuść myśli i spostrzeżeń, które wcześniej mieli wszyscy po prostu w dupie.

        Nie do końca spodziewałem się takiej wypowiedzi ze strony mistrzyni, chociaż gdybym bardziej przyswoił sobie jej poprzedni słowa, dostrzegłbym tę logikę dużo wcześniej. Z mego początkowego zamysłu Maeve chciałaby pozbyć się legalnych gildii, które plugawią ziemię swym nędznym działaniem ale przecież były to tylko psy stworzone przez radę jak i ich decyzje. Sama przecież rzekła, iż lepiej zgładzić tych kilku na górze, którzy odpowiadają za przyszłe i przeszłe zbrodnie niż walczyć z pionkami, którymi sterują, bowiem te mogą ciągle dokładać do swej puli gdy pozostałe znikną z planszy. To też wprowadziło do mego umysłu kolejny podpunkt warty odnotowania. Chodziło o tę nienawiść, rzucającą człowiekiem na prawo i lewo. Przez moment krótki uczucie to przesłoniło me oczy, nie pozwalając dojrzeć prawdy. Mistrzyni pokazała mi w sposób bezpośredni, choć nie wiem czy w pełni świadomy, jak przekuć gniew w siłę a także jak wiele możemy wyrządzić złego, gdy pożre nas doszczętnie. Gdyby wypuściła mnie kilka minut w świat, działałbym zbyt emocjonalnie, chcąc podsycać nienawiść aby uzyskać większą siłę ale wystarczyło krótkie dopowiedzenie bym oprzytomniał.
       - Dopiero teraz zrozumiałem jak kierować się nienawiścią. Chciałem oczyścić tę rozrastającą się plagę, zapominając o zarodniku, który ją tworzy. Będę musiał to wszystko sobie poukładać w głowie, bo słowa mistrzyni ciągle zmieniają moje podejście do świata a ja zbyt impulsywnie je odbieram.
       Westchnąłem cicho, zerkając na pusty talerz, ale nie w poszukiwaniu jedzenia a raczej zagubionych myśli. Wiedza, którą otrzymałem wprawiała mnie w lekki stan przerażenia. Jak wiele rzeczy ominęło mnie przez te lata? Jak wiele informacji muszę nadrobić by móc działać na równi z innymi członkami gildii? Wtem przybyło pytanie, które chciałem zadać chwil parę temu.
       - Gdy Rada zniknie to... Mistrzyni chce objąć te stanowisko? Czy może zamknąć całą tą maskaradę i stworzyć coś własnego?
       Nie byłem już tak rozmowny jak wcześniej ale to raczej z powodu, iż Maeve odpowiedziała wyczerpująco na moje pytania oraz dorzucając wiele od siebie.

       Czułem się jednocześnie zmieszany jak i kompletny. Tak, to brzmi dość niedorzecznie lecz prawdą jest iż natłok informacji, zniszczenie muru, ukazując ukryte prawdy sprawiał, że myśli kotłowały się tylko w tym jednym mózgu szesnastolatka, pobudzając komórki do nieustannej pracy. Potrzebowałem trochę czasu by to wszystko w swej głowie ułożyć lecz odpowiedzi, które uzyskałem odmieniły mnie. Jestem magiem, początkującym ale jednak. Zostałem obdarowany mocą i otrzymałem szansę na czynienie rzeczy wielkich. Niewątpliwie chłopiec wchodzący do czarnej piramidy już nigdy z niej nie wyjdzie. Jestem teraz zupełnie inną osobą, choć korzystam z tego samego ciała. Zapewne jeszcze wiele moich cech i elementów zachowania wkrótce się zmieni gdy nieco dojrzeję do słów Maeve jak i ma magia zdobędzie siłę. Tymczasem byłem gotów by dać życiu drugą szansę i stać się panem swojego losu.
       - To nie tak, że nie boję się mistrzyni po prezentacji, którą wykonała ale nie to sprawia, że chce za nią podążać. Mogła mnie mistrzyni nawet nie przyjmować, niczego nie objaśniać a przede wszystkim nie częstować pysznym jedzeniem ale uczyniła to. Czuję, że choć odrobinę pokłada we mnie swoje nadzieję, więc ja czuję się zobowiązany ale przede wszystkim chce a właściwie nie chce zawieść.
       Powoli powstałem z krzesła, kierując ciągle swój wzrok w kierunku Maeve. Wykonałem głęboki pokłon, oczywiście nie na tyle by walnąć w stół ale by ukazać swą wdzięczność.
       - Dziękuje za tę rozmowę mistrzyni. Wszystko co powiedziałaś wziąłem sobie do serca i zostanie moją motywacją. Pójdę więc do sekcji reprezentacyjnej i znajdę zlecenie by przysłużyć się gildii i rozwinąć się.
      Ponownie wykonałem ukłoń do Maeve ale i także do Memlinga, jeżeli ten był w pomieszczeniu. Nie do końca wiedziałem, jakie stanowisko piastuje obecnie w Grimoire Heart, bowiem wydawał się niewolnikiem ale z drugiej strony biła od niego jakaś aura siły. Gdy upewniłem się, że mogę opuścić miejsce, skierowałem się do drzwi, zmierzając do poleconego pomieszczenia.

Z/T - > Sekcja reprezentacyjna

    Gdy napad gwałtowny, jak nagła letnia burza się skończył otarłam chusteczką koronkową ślad krwawy. Poczułam się wtrącona w otchłań ciemną, ciemną prawdziwie. Słabe światło palenisk mej komnaty nie było się w stanie przebić przez oczy kurczowo zaciśnięte. Wsparłam łokieć na poręczy tronu a ręką podparłam czoło, które zdawało się ciążyć okrutnie a ciężar ten zwiększał się w rytm każdego rażąco-rzężącego oddechu. Ludzie w takich sytuacjach myślą o śmierci. Myśli te lepkie przywierają do umysłu i zasnuwają go woalem nieuniknionego. Ja jednak myślałem o pustce a w pustce głos zimny i stateczny… Zgnije przez nią Twoje ciało, dla duszy jest za późno, zapomniałaś oblicza swego ojca. — słowa odbijają się pustym echem pod czaszką. Pamiętam jej właściciela i jego twardy wzrok, w którym ukryta jest pogarda. Czy mój wróg odwieczny Ronald, miał rację? Czy to rzeczywiście cena, którą muszę zapłacić, czy może tylko dziecięca klątwa ciała chorowitego? Nie znajdę nigdy odpowiedzi, tak jak po spotkaniu z nim nigdy nie założę już sukni z dekoltem. Jego również nigdy już nie spotkam. Nie żyje stary drań, ale widać jego powiedzonka gdzieś kołaczą się w mym umyśle.
    Oddech już się uspokoił, ale głos zimny nie chciał odejść. Przepłoszył go dopiero miarowy odgłos kroków dobiegających z głębi Sali. Podniosłam się i założyłam nogę na nogę, skrzyżowawszy ręce pod piersiami, na powrót roztaczając wokół siebie niewidzialny nimb władzy. Czyżby zbliżał się wróg, chcący wydusić z mej piersi oddech ostatni? Niemożliwe, gdyby tak było, kocioł wrzący w całej piramidzie obudziłby mnie już dawno… Spostrzegłam nagle, że to tylko samotny chłopiec. Z pewnością nie był moim człowiekiem, mój Pan Dziadek zawsze mówił, że należy znać swoich ludzi i mówił prawdę, toteż znałam ich wszystkich. Ten był widać świeży i narażony na samym początku na niedogodności okrutne, wepchnięto go tutaj bez obstawy, bo wiedzieli, że przeszkadzanie mi w chwili, gdy sobie tego nie życzę, wprawia mnie w niezadowolenie, czyn taki jest równie głupi, co niebezpieczny.
Nie powiedziałam jednak nic, tylko przyglądałam się mu przez chwilę spojrzeniem zaciętym. Skonstatowałam, że wygląda, jakby dopiero uciekł z pobojowiska. Ciekawe gdzie się tam szlajał i jeszcze ciekawsze czemu wpuścili do mnie takiego obdartusa. Na nikim nie można było polegać, piramida pełna błaznów.
   — Zbliż się. — powiedziałam melodyjnym głosem, czemu towarzyszył delikatny wielkopański gest. — Kazałabym Cię wyrzucić za drzwi, bo nie znajduje tej pory odpowiednią na wizyty, ale skoro już jesteś możesz mówić.
    Istotnie obudziła się we mnie, jakaś nutka zaciekawienia, co go tutaj sprowadziło. W rozkazie tym jednak była jeszcze agenda ukryta. Bawiła mnie zawsze reakcja ludzi na to, że przedsiębiorstwem tak okrutnym zawiaduje dziewczyna o wyglądzie lalki porcelanowej. Ktoś mógłby pomyśleć, że ułatwi mi to zabicie go w razie potrzeby, ale była to zgoła nieprawda. Równie łatwo zrobiłabym to, gdyby stał przy drzwiach i poza tym nie znosiłam bezsensownej przemocy. Przemoc jest skalpelem i należy go używać w miejscu, gdzie jest to potrzebne. Tutaj jednak czyrak całej sytuacji nie rozrósł się na tyle. Może ostatecznie to jakieś wesołe nowiny, które poprawią mi humor. Przecież dzień, który zaczyna się marnie, nie musi marnie się kończyć.

    No pięknie się zaczynało, festiwalem jąkania. Trudno było wyrozumieć coś z tego bełkotu na wpół szaleńczego będącego pewnie przegniłym owocem niedawnej traumy. Zabębniłam paznokciem zamalowanym na śliwkowo w poręcz tronu, tempo tego miarowe było oznaką zniecierpliwienia. Nie mniej słowo jedno, które udało mi się wychwycić, sprawiło, iż zaczynałam odnosić usilne wrażenie, że nadzieje o miłym spędzeniu reszty dnia sczezły momentalnie, jak kwiatuszki ścięte niespodziewanym wczesnowiosennym przymrozkiem. Więcej, fala zgnilizny chyba zaczęła dopiero go zalewać.
  — Słuchaj młodzieńcze, weźmiesz trzy głębokie wdechy, uspokoisz się i opowiesz mi wszystko jeszcze raz dokładnie ze szczegółami. — Głos mój wybrzmiał po raz kolejny, w tonie melodyjnym i nieznoszącym sprzeciwu. — To, co przed chwilą powiedziałeś, właśnie mnie zainteresowało.
    Z narastającym gdzieś wewnątrz niepokojem słuchałam historii opowiadanej znacznie składniej. Wielcy przedwieczni, co tu się wyrabiało. Nie mogłam powstrzymać wrażenia, że niektórzy z mieszkańców kontynentu potrzebują natychmiastowej hospitalizacji… Czy może raczej należałoby ich uśpić, jak psy wściekłe, bo stanowią zagrożenie nie tylko dla siebie, ale również innych? Jakby, w jakimś niezrozumiałym konkursie, na największą strategiczną głupotę tygodnia wymyślali bardziej, czy mniej sprytne plany wyzwolenia ludzkości. Wnioskowanie logiczne podpowiada, że należały one raczej do tej drugiej kategorii, bo historie te kończyły się przeważnie tak samo. Ludźmi skazywanymi na niechybną śmierć. Kręciła się cały czas karuzela zidiocenia i mi od tych obrotów sfer zaczynało się robić niedobrze. Zakryłam tylko twarz dłonią, bo nie znajdowałam wśród swego kwiecistego słonika dobrze wychowanej szlachcianki określeń na zażenowanie, jakie właśnie przychodziło mi odczuwać. Tyle poddanych, zasobu ludzkiego zmarnowanego… Żywiłam tylko nadzieję, że ten pożal się boże wyzwoliciel, zginął w bitwie. W przeciwnym razie powinien zdechnąć ze wstydu wręcz nieprzyzwoitych męczarniach.
    Kiedy już myślałam, że najgorsze już za mną i festiwal błazeństwa się skończył, odkryłam, jak bardzo się pomyliłam. Czerwona szata, magia czasoprzestrzeni Magnus zwany czerwonym… W jednej chwili wyprostowałam się i twarz mi stężała. Usta znów mimowolnie zacisnęły się w wąską kreskę.
  — Jestem prawie pewna, że wysłał Cię tutaj Magnus. — Powiedziałam, gdy skończył, głos znów mi się przemienił, brzmiąc tym razem, jak zgrzytliwa kakofonia. Kontynuowałam, bardziej do siebie niż do chłopaka. — Zachodzę jednak w głowę, czemu to zrobił. Pewnie, żeby sobie wyskamleć pośmiertne przebaczanie, za swą zdradę, której się dopuścił. Głupiec, nienawidzę głupców, bo głupców nikt nie traktuje poważnie, skoro nie traktuje się członka tej gidii poważnie znaczy, że przynosi jej wstyd. Nie cierpię tego, ale jeszcze bardziej nie cierpię nielojalności. Mówiłam, żadnych przedwczesnych działań, ten jednak padalec wolał spełniać własne życzenia i realizować swoje pomysły. Ma szczęście, że zdechł tak lekką śmiercią.
    Zastanawiałam się przez chwilę, czy ktoś jeszcze mógł mu pomagać w tym nędznym procederze. Będzie łatwo się tego dowiedzieć. Oczywiście nie od chłopaka, gdyby ich znał nie nazwałby Magnusa magiem w czerwonej szacie. Jeśli mają szczęście, wszyscy nie żyją i nie trafią do podziemi czarnej piramidy, by odebrać swoją nagrodę. Pokiwałam głową z dezaprobatą. Skrzyżowałam ręce pod piersiami i wstałam, chcąc się udać do prywatnych komnat, nie mniej nie godziło się zostawiać gościa, tak samemu sobie. Zwróciłam się do niego znacznie łagodniej.
  — Dziękuję Ci za wieści, które przyniosłeś. Zostaniesz za to wynagrodzony, polecę niewolnikom, by wypłacili ci klejnoty. Będziesz mógł z nim wrócić do nowego życia lub zacząć nowe. Jeśli masz, jakieś pytania lub supliki jestem skłonna na nie odpowiedzieć, ponieważ, jak powiedziałam, masz moją wdzięczność.

Ostatnio edytowany przez Maeve Nicole Hashvald (2019-07-31 15:23:11)

Czekałam sobie spokojnie, by się przekonać. Przekonać, jakie to marzenie zaświta właśnie młodemu człowiekowi? Czy jego pragnienia można zrealizować? W moim przypadku myślałam, że jest to w pełni możliwe… Pomyliłam się a kraniec mych życzeń najskrytszych, naiwnych nastoletnich mrzonek wyznaczył straszny cień Czarnej Piramidy. Spodziewałam się raczej, że weźmie nagrodę cenną i utuliwszy ją do piersi, opuści ten ponury przybytek raz na zawsze.
    Z tego powodu słuchałam jego słów z brwią delikatnie podniesioną, na znak zaskoczenia, przyglądając się mu badawczym wzrokiem, który drążył każdy zakamarek duszy. Oto został wygnańcem odciętym od dawnego życia, bez możliwości powrotu. Ot granicę, którą przekroczywszy raz, nie da się zza niej wrócić. Co jest za nią? Pewnie tylko stare dobre i solidne pragnienie zemsty.
  — Więc smoki? — Spytałam jakby bezwiednie, obracając się przodem w jego kierunku. — Gdy przyjdzie czas, zarżniemy je wszystkie, bez litości, co do jednego. Obiecuję Ci to ja, Maeve Nicole Hashvald. Trzeba tylko rozważnie poczekać na odpowiedni moment.
    Dawno już nie byłam egzaltowaną dziewczyną, która pociągała noskiem w reakcji, na czyny bohaterskie. Nie mniej chwyciła mnie za lodowate serduszko determinacja chłopaka. Mój umysł sklasyfikował ją od razu, jako cechę wielce użyteczną, dla przerażającej instytucji, którą zawiadywałam. Wraz z szacunkiem lub strachem, jak kto woli, gwarantowała wierność jej ideałom. Przecież to ceniłam sobie najbardziej.
   Z tą myślą zbliżyłam się do najświeższego członka gildii, przynajmniej na odległość wyciągnięcia ręki. Wyciągnęłam porcelanową dłoń i z czułością matczyną pogładziłam go po brudnych włosach. Mój wrodzony pedantyzm prawie przyprawił mnie o omdlenie, ale czegóż się to nie robiła, by sprawę załatwić perfekcjonistyczne.
  — I ty weźmiesz w tym udział, bo właśnie przychylam się do Twojej prośby. — Odparłam, przywołując, na twarzy uśmiech. — Od dziś będziesz członkiem Grimoire Heart. Powiem Ci również, to o czym ten padalec Magnus zapomniał… Za jakiś czas będziesz penie martwy, Memling będzie martwy, ja będę martwa, inni członkowie, też będą martwi tak jak ich dzieci i dzieci ich dzieci. Wszyscy martwi, wszyscy gnijący i pożerani przez robaki. To gildia żyje dalej, tylko ona żyje dalej. Nie twój honor, nie Twoja osobista chwała, tylko ona… Rozumiesz?
    Mówiąc, to przesunęłam rękę z włosów, zawieszając nad jego prawą piersią, zostawiając znak, który sama będę nosiła do końca życia, serce w czerwonym kolorze.
  — Pamiętaj o tym, co Ci powiedziałam. Mam nadzieję, że nie przyjdzie mi pożałować swojej decyzji… Teraz skoro, jesteś jednym, z naszych doprowadzisz się do porządku. Brud napawa mnie obrzydzeniem — dorzuciłam, marszcząc nosek w geście rozpieszczonej panienki z dobrego domu.

    Byłem wolny, a co za tym idzie nie trzymało mnie już nic, co mogło zmienić kierunek mej drogi do gildii. Pozwoliłem sobie zboczyć z głównej ulicy, by resztę przejść między ciemnymi uliczkami, gdzie mimo wszystko czułem się najlepiej. Z dala od całego miejskiego zgiełku, od tych wszystkich spojrzeń i wielu innych irytujących rzeczy, które sprawiają, że droga nie mija wcale tak miło jak powinna. Wszak droga powrotna do domu powinna być zawszę tą najmilszą, przy której człowiek czuje odprężenie ponieważ za chwil kilka będzie mógł legnąć w wygodnym fotelu i zostać tak w nim do końca dnia umilając sobie czas tańszym bądź droższym trunkiem. Dlatego tak właśnie się czułem gdy z ruchliwej, pełnej ludzi drogi zboczyłem na tą cichszą, spokojniejszą, gdzie myśli nie trudno jest zebrać, a obecność sierot nijak mi przeszkadza. Tak właśnie dotarłem do celu.
    Po przekroczeniu progu naszej siedziby, jedynie rzuciłem okiem na wygodne miejsca ulokowane gdzieś w kącie, by móc w końcu odpocząć po ciężkim dniu, który mimo że mogło się wydawać minął dość sprawnie, to odczułem go bardziej niżeli niewolnik, który musi pracować na budowie przez pół dnia. Lecz miałem jeszcze jedno zadanie do wykonania, z którym zwlekać nie zamierzałem. Bowiem byłoby to bardzo niebezpieczne gdybym przez przypadek, nie z mojej bezpośredniej winy, zapomniał o przesyłce, którą Baron powierzył mi osobiście, z tego powodu, że tylko ja byłem na chwilę tamtą dostępny i akurat zmierzałem do tego miejsca. Lecz nie wiem co skrywa w sobie biała koperta, dlatego też nie mogę tym razem zdać się na intuicję i wyczekać odpowiedni moment, który będzie mi osobiście pasował bardziej niż teraz.
    Ruszyłem w kierunku sali, którą na co dzień zajmowała jedna osoba, której miejsce w niej należy się bardziej niż pozostałym. Była to mistrzyni, a pomieszczenie o którym mowa to nic innego jak jej prywatna sala, komnata bądź zwykle mówiąc pokój, do którego wstęp miał każdy kto znak serca nosi na ciele. Zbliżyłem się do drzwi, za którymi powinna przesiadywać mistrzyni zajęta jak zwykle swymi obowiązkami. Wyjąłem list z kieszeni i następnie złapałem za krótszy bok obracając go do pozycji pionowej z pieczęcią Barona na wierzchu, by widać było kto adresatem pisma jest.
    Zapukałem.
    Po otrzymaniu zgody na wejście do środka otworzyłem masywne wrota, by jednym ruchem powoli przymknąć je za sobą bez zbędnego hałasu, który mógłby zakłócić panujący tu spokój. Skinąłem głową na znak przywitania. - Zadanie wykonane. Baron raczej wyglądał na zadowolonego i prosił o przekazanie listu, pieczętując go własnym herbem. - Następnie podszedłem bliżej i wyciągnąłem dłoń z kopertą, by dłonie mistrzyni mogły pochwycić papier i zanurzyć się w treści, którą skrywa w środku.

    Spojrzałem raz jeszcze na kopertę, po czym przerzuciłem wzrok na twarz mistrzyni. Czułem się lekko zmieszany, nie byłem pewny czy to najlepsza chwila i również czy to dobry pomysł, by wyrzucać na wierzch śmieci związane z dawną rodziną. Z jednej strony były to prywatne sprawy, które chcąc lub nie uderzyły mnie dość mocno, zakłócając spokój, którym żyłem przez ostatnie kilka lat. Z drugiej zaś strony nie jestem dzieckiem, by z każdym problemem biegnąć prosto do swojej opiekunki mając nadzieje, że wszystko się samo wyjaśni.
    - Mogłem. Aczkolwiek skoro zostało powiedziane, bym to ja wręczył list, to nie chciałem złamać słowa, które dałem Baronowi. Po prostu nie wypada łamać własnych zasad, a szczególnie w takich błahostkach.  - Skomentowałem bezpośrednio. W przypadku wspomnienia o poprzednim zadaniu musiałem się lekko wstrzymać. Co prawda nie byłem bardzo zajęty, choć ostatnie wydarzenia spowodowały, że tego czasu do namysłu nie miałem dużo, to jednak nie poczyniłem żadnych przygotowań poza zwykłą teorią, która z powodu braków w wiedzy może niewiele się zdać gdy przyjdzie do jej praktycznej realizacji. Również fakt pojawienia się mego brata w tych stronach wybił mnie na tyle z rytmu, że osobiste priorytety odrobinę się zmieniły.
    - Do realizacji tamtego zadania nie potrzeba dużej wiedzy na temat swojego celu, problem jest jej brak w przypadku tych, na których wina ma być zrzucona. Niewątpliwie wiele można odgadnąć po Radzie biorąc pod lupę ich przeszłość, ich podjęte decyzje czy nawet pojedynczych magów, które mają w swych szeregach, lecz pozostaje zawszę jedna niewiadoma. Tą niewiadomą w tym przypadku jest ich determinacja do tego żeby postawić wszystko na proste nogi po fali krytyki i niepowodzeń, które na nią spłynęły. - Przerwałem na chwilę. - Pojawiła się jeszcze kwestia, którą myślałem że dawno zostawiłem we Fiore. - Rzuciłem wymowne spojrzenie w kierunku postaci mistrzyni, lecz nie liczyłem na dużo. Chciałem jedynie przekazać wiadomość i jeżeli faktycznie coś o tym wiedziała, to niech będzie pewna że wziąłem i tę opcję pod uwagę.

    - Brak efektów, które rzeczywiście popchnęły mnie by ku szybszej realizacji, faktycznie boli. Niewątpliwie jestem w stanie odczuć to najmocniej, gdyż niezamknięta sprawa potrafi ciągnąć się za człowiekiem niczym zły cień. Nie mniej być może podszedłem do tego źle. Zamiast skupiać się na Radzie, bądź co bądź nadal mającej siłę, to skupię się na naszym pułkowniku. Niechętnie to mówię, ale być może w najbliższym czasie pora zacząć odwiedzać miejsca bardziej przychylne klasom wyższym, niż tułanie się po barach i karczmach. - To prawda, cel zły sobie obrałem przy poczynaniu jakichkolwiek przygotowań. Rada Magii jest organizacją, z którą jeszcze trzeba się liczyć i śmiem wątpić, czy jeżeli wszystkie jej oddziały postawiłyby tutaj nogę, to czy Grimoire Heart z łatwością by sobie poradziło. Nie można odmówić nam zdolności, jednakże to doświadczenie i nauka na własnych błędach decydują o prawdziwej sile. Nawet tępy nóż w rękach zawodowca jest bardziej niebezpieczny niż najostrzejszy miecz w dłoniach amatora. Przyznaje się do swej porażki pod tym względem.
    Kwestia oczywiście mej rodziny jest sprawą dość... specyficzną, nawet jak dla mnie. Myślałem, że wystarczy tylko odciąć się od nich wyjeżdżając poza granice Fiore, ale widzę że niektóre rzeczy, a być może osoby jest tu bardziej poprawne, trzeba grzebać własnoręcznie. Chyba nawet nie ukrywam, że jest to sytuacja, przez którą tracę trzeźwy osąd. Niewątpliwie jeżeli ktoś przy mnie wspomni jedynie o tym robaku, to zdecydowanie może zapomnieć o jakimkolwiek braku uszczerbku na zdrowiu. Nie po to zrezygnowałem z tego całego gówna, by teraz ktoś próbował mnie z powrotem do niego zaprowadzić. Dziękuje bardzo.
    Spojrzałem na chwilę na sufit próbując zebrać myśli, którymi mógłbym się podzielić z białowłosą damą, której mówię mistrzyni. Raczej nie odpowiednim byłoby zachowanie, w którym to pod wpływem emocji wypluwam z siebie słowa, bez większego zastanowienia. - Problemów? Niekoniecznie nam, aczkolwiek mi zdecydowanie. Jednakże jest to kwestia, którą sam chce rozwiązać. Mówi się, że jak kogoś kochasz, to daj mu odejść. Najwidoczniej jest to kolejne kłamstwo, które trzeba pogrzebać razem z innymi. Lecz mogę zapewnić, że nie będzie to miało bezpośredniego wpływu na sytuację z podopiecznym naszej przyszłej Pani Marszałek. - Dodałem na końcu, odwracając się w kierunku wrót.

    Pokiwałam głową na znak, że rozumiem. Chciał załatwić swoją sprawę sam i ja to szanowałam. Uznałem, to nawet za godnie pochwały, ale nie zamierzałam dzielić się tą obserwacją. Jeszcze by się mu coś przewróciło od tego nadmiaru mej dobroci.
  — Bo widzisz aforyzmy nie zostały wymyślone nie po to, żeby według nich żyć tyko, żeby bawić nimi towarzystwo. — Powiedziałam wracając na swój tron. — Jeśli chcesz załatwić tę sprawę sam, zostawiam ją Tobie. Tylko pamiętaj, jeśli sytuacja się zmieni w taki sposób, że będzie ona mogła zagrozić interesowi gildii, choćby w najmniejszym stopniu, doniesiesz mi o tym natychmiast… To wszystko, możesz odejść.
    Miałam już się podnieść i udać się do mych komnat prywatnych na odpoczynek, ale przerwało mi pukanie nagłe. Niechętnie wyraziłam zgodę, by interesant wszedł. Pożałowałam tego bardzo szybko. O czym ona mówiła właściwie? Czyżby najadła się, jakiegoś szaleju i bełkocze teraz w gorące? Jakie rozrywanie flaków i rozwieszanie ich po ogrodzie? Coś sobie tego wszystkie nie mogłam wyobrazić…
  — Uspokój się Vivano… — powiedziałam tonem, który z melodii stał się nagle kakofonią. Ci, który byli tutaj trochę wiedzieli, co to oznacza.
  — A czy Liegt, jest jakiś wybitnym magiem, żeby miał cię do czegokolwiek przyuczać? — Podniosłam rękę, żeby czasem mi nie odpowiadała na to retoryczne pytanie, po czym kontynuowałam coraz bardziej zgrzytliwym tonem. — Nie wiem, czy dobrze rozumiem… Chcesz zabić bogatego człowieka, który zlecił nam wykonanie zadania, bo jesteś oburzona, że Ci nie zapłacił tyle na ile się umówiliście? Jak wynika z Twych słów nie wypłacił Ci tych pieniędzy, ponieważ nie zapewniłaś efektu, którego oczekiwał… Spowodowane jest to tym, że jak twierdzisz, nie przyuczył Cię, jak go osiągnąć… Resumując nie dość, że przyniosłaś mi wstyd, to jeszcze proponujesz mi żebym zarżnęła tę dojną krowę, bo żąda od ciebie dopełnienia warunków. — Po części miałam nadzieję, że to był z jej strony tylko kiepski dobór słów. Nawet lubiłam Vivianę i nie sprawiała mi do tej pory problemu. — Ryu z tego, co wiem ma osobiste sprawy i wątpię, że będzie miał czas sprzątać po tobie bordel, którego narobiłaś… Chyba, że go ładnie poprosisz, to może zlituje się nad tobą… I wytłumaczysz mi się natychmiast, bo jak na razie jestem zdania, że zakończenie tej niefortunnej sprawy będzie za chwilę bardzo nisko w hierarchii twych zmartwień… Jak mi się zdaje ty, jak idziesz do makijażystki, żeby Ci wysmarowała usta szminką, to najpierw ją uczysz, jak to się robi, a później jej za to płacisz pieniądze tak?

Misja prosta — Seda, Cromwell, Ryu — część Ryu — post 2.

    Mina Viviany z czystej złości w chwilę zmieniła się w gąsienniczkę, gdy przemówiła do niej Mistrzyni. Oczy zrobiłe się okrągłe, jakby zbierało jej się na płacz.
    — T-to nie tak! —wykrzyczała pospiesznie, lecz zaraz potem ugryzła się w wargę, by zamknąć tylko sobie usta. — Moja Pani… ja wyko- — w tym momencie uświadomiła sobie, że Ryū coś tam wymamrotał. Pozwoliła mu mówić, kątem oka zerkając na Mistrzynie, jakby obawiała się że to zaraz ona zostanie zabita zamiast Liegta. Widocznie jej ulżyło, gdy kolega-mag zgodził się na współpracę.
    — Ten Liegt. Kazał… — zawahała się, chcąc dokładnie przemyśleć co miała powiedzenia — To o co sprawa poszła nie było w moich kompetencjach. Miałam tylko zapewnić ochronę i obserwować jego syna. Nie nie moją było sprawą, że ten postanowił wyzwać sobie innego dzieciora na pojedynek — chociaż jej głos był spokojniejszy, wciąż mówiła dosyć głośno.
    — Ale skoro Ryū jest skory do tej misji, to już wszystko wyjaśnię na osobności. Pewni Pani nie interesują takie szczegóły nic nieznaczącej prostej misji. Nigdy nie zaatakowałabym klienta, tylko trochę… się poddenerwowałam — na jej usta wkradł się głupkowaty uśmieszek.
    Vivian ruszyła w kierunku Ryū, pokazując palcem kierunek, w którym się udadzą (czyli na wprost xd).
    — Będziesz sekundantem Matthijasa. Gildia kupiecka i w sumie już tam powinniśmy być — rzekła z posępną miną, jeszcze zanim opuściła to pomieszczenie. Przed przekroczeniem czarnych drzwi, odwróciła się i ukłoniła lekko.
    W drodze wyjaśniła magowi błyskawic więcej szczegółów. Jego zleceniodawcą był Roland de Liegt — wpływowy kupiec, wątłej budowy o długiej białej brodzie. Zazwyczaj chodził ubrany skromnie, ale aura władczości nie opuszczała go ani na krok. Pouczyła również, że zamiast Rolanda może spotkać jego sługę, Deva Klassina. Był to siwy, barczysty mężczyzna, o surowym spojrzeniu. Zazwyczaj chował się pod płaszczem, ale w sytuacjach nieco bardziej formalnych, chodził w mundurze. Viviana zastrzegała się, że nie wie zbyt wiele o tym służącym, ale Liegt wg niej był kawałem skurczybyka. W rozmowie z nim zalecała bycie stanowczym i bezpośrednim.
    Odprowadziła Cię dosyć daleko, o ile oczywiście nie postanowiłeś sam się z nią wcześniej pożegnać.

______
Kolejny post tutaj

Ostatnio edytowany przez Straznik 3 (2021-06-21 21:26:28)