Mage Guild Wars

Misja prosta - Mikoto - #2

    Zabrał to ogłoszenie, które według niego oferowało o wiele ciekawsze albo mniej ryzykowne zadanie i ruszył na wyznaczone miejsce, a było nim nic innego jak plac przed Katedrą Kardia. Jedną z najpopularniejszych obiektów w całym Fiore, do którego zbierają się nie tylko turyści z pozostałych państw, ale także lokalni słudzy Bóstw, którzy dzielą się z innymi swoimi religijnymi poglądami.
    Z racji tego, że pora była dość młoda, bo zaledwie kilkanaście mi po dwunastej w południe, to na placu, a także schodkach katedry czy nawet w jej wnętrzu można było spotkać wiele, obcych zielonowłosemu, twarzy. Byli tu zarówno mieszkańcy Fiore jak i goście z innych królestw. Aktualnie odbywały się trzy spotkania wewnątrz budynku, które zostały tak rozdysponowane by wzajemnie sobie nie przeszkadzać. Wiele osób podziwiało cud architektoniczny, a także czytało ciekawostki związane z tym miejscem w specjalnej księdze, która zamknięta była na kłódkę w szklanej skrzyni.
    Dodatkowo można było spotkać kilka osób, które chciały zachęcić pozostałych do wzięcia udziału czy to w krótkiej rozmowie, czy głębszym spotkaniu, na którym będą poruszane sprawy duchowe, czy nawet tacy, którzy nawoływali do poddania się smokom, mówiąc, że są to istoty sprowadzone przez samych Bogów. Bez wątpienia Mikoto miał pod górkę już na samym początku.

Misja prosta - Mikoto - #3

    Młody wróżek zaczął pluć na około gdy tylko jego oczom ukazała się zapchana ludzkim mięsem Katedra. Najwidoczniej wstręt to ludzi, a może bardziej przepychu razem z nimi w roli głównej, dalej siedział głęboko upchany w jego wnętrzu i wyskakiwał przy prawie każdej okazji. Lecz nie zdawał sobie sprawy, że to dopiero początek i następna fala mieszkańców Magnolii i pobliskich wiosek, a także mieścin oddalonych o setki kilometrów zaraz nadejdzie, a razem z nimi nowe atrakcje czy członkowie tajemniczych sekt. Mimo, że najbardziej skrajnie zebrani tu ludzie podchodzili do dwójki mężczyzn, którzy otwarcie mówili, że smoki to samo dobro, nikt nie zareagował agresywnie w stosunku do nich. Oni sami z resztą nie narzucali się na tyle, by potrzebna była interwencja kogokolwiek.
    Mikoto wyjął zlecenie i przeczytał raz jeszcze po czym obraził tego, kto odpowiedzialny był za sporządzenie tekstu. Trudno powiedzieć po czyjej dokładnie stronie leżała wina, chociaż czy aby na pewno wróżek zrozumiał każdy wyraz zapisany na kartce, którą trzymał w dłoniach? Nie zastanawiał się nad tym tylko postanowił zapytać przypadkowego przechodnie, który nie był pochodzenia szlacheckiego, czy nie wie nic na temat organizowanego polowania. Los chciał, że musiał zmierzyć się z pewnym, wąsatym mężczyzną, który razem z rodziną postanowili udać się na spacer. Starszy spojrzał na chłopaka po czym rozejrzał się za czymś bądź kimś. Lecz po chwili podrapał się po głowie i odpowiedział w kierunku Mikoto. - Pierwsze słyszę. Poza tym polowania przecież są zabronione i trzeba płacić wysokie kary jeżeli straż złapie kogoś na tym. - Odparł przyglądając się członkowi Fairy Tail.

Misja prosta - Mikoto - #4

    Zielonowłosy mag postanowił jednak przycisnąć starszego mężczyznę i dowiedzieć się czegoś więcej. Jeżeli polowania były zabronione, a ogłoszenie wskazywało, że chodzi właśnie o nie, to być może nikt nie chciał publicznie przyznawać się do tego i wolał nie robić sobie kłopotów. Mężczyzna owijał swego wąsa wokół palca i gdy tylko chciał odpowiedzieć poczuł jak coś ciągnie go za rękę. Była to mała dziewczynka, zapewne jego córka albo i wnuczka, która zapewne chciała go gdzieś zaprowadzić. - Niestety nie... Grupy myśliwskie zostały rozwiązane więc przykro mi, że nie mogę Ci pomóc młody człowiekuuuu. - Odpowiedział ciągnięty przez malutką dziewczynkę, być może nawet mniejszą niż sam Mikoto.
    Ten w końcu postanowił raz jeszcze zerknąć na ogłoszenie by zasięgnąć więcej informacji, a zamiast tego postanowił strzelić sobie w czoło zostawiając niewielki, czerwony ślad. Czyżby zrozumiał swój błąd? Może i tak chociaż nie obyło się bez wytykania dalszych błędów, jakie dostrzegł w zleceniu. Rozmyślał natomiast nad czasem, który był określony jednym wyrazem. Mógł dotyczyć faktycznie jutrzejszego dnia, ale również dzisiejszego, w zależności kiedy zlecenie zostało spisane.
    Zdecydował zrezygnować z dalszych poszukiwań kierując się w stronę gildii by tam, o ile będzie to możliwe, skonsultować zadanie z Sethem, który odpowiedzialny był za przypięcie go do tablicy. Lecz gdy tylko opuszczał plac usłyszał jak pewien mężczyzna kieruje swe słowa w jego stronę. Mimo pokaźnego tłumu mówił dość cicho, lecz na tyle by wróżek mógł go usłyszeć. - Przepraszam, ale wspomniałeś coś o polowaniu. Mogę wiedzieć skąd to zainteresowanie? - Zapytał spoglądając na kartkę, którą Mikoto trzymał w dłoni.

Misja prosta - Mikoto - #5

    Mikoto chwilę zastanawiał się nad odpowiedzią, po czym postanowił nie kręcić tylko powiedzieć tyle co sam wiedział z informacji umieszczonych na kartce. Mężczyzna wsłuchiwał się w każde jego słowo po czym wyprostował się i podrapał po brodzie. Dopiero teraz Mikoto miał okazję przyjrzeć mu się w całej okazałości. Był to dość szczupły aczkolwiek wysoki mężczyzna, mocno po trzydziestce. Na nosie założone miał okulary w grubej, czarnej oprawce z niezidentyfikowanym, złotym podpisem na jednym z zauszników. Ubrany był w ciemną marynarkę, koszulę w kratkę i siwe spodnie uwiązane skórzanym paskiem. Na nogach miał czarne półbuty z odrobiną ziemi na jednym z nich. Rozejrzał się dookoła po czym ponownie schylił się na mniej więcej wysokość zielonowłosego.
    Tak się składa, że razem z Panienką, która pilnuje stoiska - wskazał palcem w kierunku wejścia do Katedry przy którym stała młoda kobieta o długich czarnych włosach, która aktualnie rozmawiała z kimś na temat książki. Z powodu odległości Mikoto nie był w stanie dokładnie sprawdzić co znajdowało się na okładce. - jesteśmy autorami tegoż ogłoszenia. Przykro nam z powodu niejasności w ogłoszeniu, ale zapewniono nas, że dotrze ono do gildii w tym samym dniu, więc odważyliśmy się na taki, a nie inny zabieg. Poza tym, to chyba logiczne, że w dniu dzisiejszym nikt nie organizowałby spotkania w takim miejscu, prawda? - Zapytał mężczyzna, chociaż bardziej było to pytanie retoryczne niż faktycznie oczekiwał jakiejkolwiek odpowiedzi ze strony Mikoto. Otóż okazało się, że dzisiaj jak co tydzień jest dzień, w którym wszelcy artyści, założyciele kółek czy grup dyskusyjnych mogą poprowadzić swoją wystawę na placu przez Katedrą. Zielonowłosy mógł tego nie wiedzieć ze względu na niedługi staż w Magnolii, a także fakt rzadkiego zapuszczania się w te rejony.
    Myślę, że dobrym pomysłem będzie trzymanie się terminu, gdyż w tym momencie nie bardzo jak mamy opuścić plac. Ustalmy tak, że jutro w godzinach przed południowych osobiście stawimy się w gildii, a następnie razem wyruszymy do posiadłości. - Przerwał na chwilę dumając. - Możesz też poczekać do wieczora gdy będziemy się zbierać i przenocować w jednym z naszych pokoi aż do jutra. - Oznajmił po czym czekał na reakcje ze strony Mikoto.

Jeżeli interesuje Cie pierwsza opcja to robisz z/t -> Sala Główna FT, zaś jeżeli druga to... z/t -> gdziekolwiek jeżeli chcesz zmienić lokacje

   
    Wkroczyłem do katedry z niewymownym uczuciem ulgi, który tylko narastało wraz z echem cichym kroków, stawianych w tym monumentalnym budynku. Osiągnąwszy cel zamierzony zwaliłem się na ocienioną ławkę, w koncie najdalszym, by tam właśnie zażyć ciszy samotnej.
    Pewnie interesuje Was, co osoba taka robi w miejscu, tak opromienionym blaskiem świętym. Czy zatem nie powinienem w blasku tym spłonąć, jakoby w akcie kary za wszelakie wszeteczne postępki? A może powinienem się lękać symboli tam zawartych posiadających moce odstraszania złych duchów? A może wreszcie przybyłem naprostować swój kręgosłup moralny, trawiony przez, taką skoliozę, iż twarzą powinienem szorować po ziemi.
    Widzicie, widząc obraz nie ma nic łatwiejszego niż nadinterpretacja. W tym przypadku również jest identycznie, bo ja nigdy nie lękałem się świętych symboli, nie są one mi potrzebne do życia. Wszelakie wierzenia religijne zwykłem wyśmiewać, jako próbę żałosną zwalenia winy za swoje niepowodzenia, na jakiś byt wszechpotężny, który nie wiedzieć, czemu wziął sobie za cel gnębić właśnie tą konkretną jednostkę. Zaś z mym kręgosłupem jest według mnie, jak najbardziej w porządku, jeśli inni mają ten kręgosłup inny… Nic mnie to nie obchodziło.
    Katedry zaś lubię z jednego powodu konkretnego. Aura tego miejsca zapewnia ciszę i chłód… Rzeczy te dwie są bardzo istotne dla człowieka, który właśnie wytoczył się z imprezy organizowanej przez pewną córkę kupiecką mieszkającą nieopodal. Teraz wieczór wczorajszy huczał mi w głowie kanonadą armat, znamionującą trunki przepite i głośną muzykę i mordobicie niechcąco sprowokowane. Jak nie trudno się domyśleć, głośny gwar ulic raczej nie był balsamem na me rany a do miejsca, gdzie się zatrzymałem droga zdawała się drogą wręcz w zaświaty. Powziąłem, więc postanowienie, że usiądę sobie odpocznę tutaj chwilę. Z dala od zgiełku miasta, od kakofonii muzyki, od pań pięknych i ich narzeczonych obrażonych. Tutaj żadne z tych rzeczy mi nie groziły.
    Sięgnąłem za pazuchę i wyciągnąłem piersiówkę. Rozejrzałem się, czy aby na pewno nikt nie widzi i pociągnąłem łyka solidnego, który rozpłynął się waniliną w ustach i szarpnął za gardło mocą alkoholu. Schowałem źródło magiczne na miejsce. Niedługo będzie trzeba wracać do Desertio, złożyć raport Mistrzowi… Aż mnie dreszcz przeszedł obrzydzenia, na myśl o  piaskach pustynnych, ciałach spoconych i żarze lejącym się z nieba. O tak moi Drodzy myśl o tej podróży nie napawała mnie optymizmem, ale jeszcze trochę. Pokręcę się po Fiore pozbieram informację, za które dobrze mi zapłacą. Bo przecież w Raven Tail, wydawało się, że wszyscy nienawidzą wróżek a lista uraz jest tak długa, że gdybym miał ambicje zostać pisarzem i spisać te urazy wszystkie, te krzywdy dotkliwe, to jakiś popychl musiałby to tomiszcze opasłe wozić za mną na taczce. Zaśmiałem się, bo wielce ucieszyła mnie ta wizja żartobliwa. Pisarzem jednak nie zamierzałem zostać, bo jak powszechnie wiadomo było, pisarze to biedacy a mnie bieda była wstrętna ponad wszystko.
    Pomyślałem, co zrobić dalej, bo chociaż Madlen podobnież znała kilka wróżek i ojciec jej też prowadził interesy, o których pozyskanie informacji mogło być całkiem intratne — była niestety spalona. Oczywiście nie w dosłownym tego słowa znaczeniu. Po prostu, jakoś jej narzeczony uznał, zupełnie nie wiem, czemu, że siedzenie na uboczu i obejmowanie, jego przyszłej żony jest, dla niego w jakiś sposób obraźliwe… No i się rozpętała wielka afera o nic. Traf też chciał, że miał więcej popleczników niż ja a magii nie chciałem używać, bo byłem incognito, toteż przyszło salwować się ucieczką haniebną.
    Rozejrzałem się jeszcze raz po katedrze, czy aby nikt nie patrzy, po czym pociągnąłem po raz kolejny z piersiówki.
  — Wykończą mnie kiedyś te romanse — szepnąłem sobie kręcąc głową z dezaprobatą. Potem schowałem piersiówkę, oparłem głowę o mur kamienny i przymknąłem oczy nie chcąc mieć nic więcej wspólnego ze światem. Samotne rozważania przerwał mi jednak chłopak, który bezczelnie szturchnął mnie w ramię. Odebrałem od niego kopertę i szybkim ruchem przebiegłem wzrokiem po liście zapoznając się z jego zawartością. Cóż może, jakieś wieści z Hanto też się przydadzą.

                                                                                                [zt -> Ca-Elum, Hanto, Gildia kupiecka]

Dobrze, że ogarnęła sobie w miarę spokojną miejscówkę dzięki czemu nie przeszkadzała nikomu za specjalnie. Nawet jeżeli ludzie przychodzili na występ to miała chwilę by im się dokładniej przyjrzeć. A kiedy cala załoga zebrała się do kupy w końcu mogła pójść za kulisy żeby się przygotować i jeszcze raz przemyśleć cały swój występ, który w gruncie rzeczy nie był skomplikowany. Plan w głowie miała więc wystarczyło go teraz zrealizować. Krótko przed własnym występem poprawiła jeszcze swoją sukienkę, bo coś czuła, że się pogniotła. Kiedy ją wywołali wyszła wyprostowana, ukłoniła się na sam początek.
-Promień Światła! -rzekła celując swój promień w jedną lacrymę. Wiedziała, że zużyła przynajmniej połowę swoje energii więc nie będzie mogła w stanie czegoś powtórzyć, lecz miała na to sposób inny. Po wypuszczeniu promienia aktywowała swoją telekinezę. Rzeczy typu, popcorn krzesła, piłki i inne rzeczy zaczęły w magiczny sposób do niej lecieć. Zaczęły one kręcić się wokół osi Lili co chwilę coraz szybciej. W tym samym momencie zaczęła skupiać energię światła do kolejnej techniki. W połowie gromadzenia energii ukłoniła się publiczności. Kiedy była pewna, że technika była gotowa wypuściła ją.
-Oślepiające światło! - rzekła zaś najciszej jak potrafiła. Następnie w ułamku sekundy dezaktywowała telekinezę co spowodowało, że rzeczy upadły na ziemię i każdy poleciał w innym kierunku. Sama Lili uciekła za kulisy [szybkość: 35] tak żeby to faktycznie wyglądało jak jakiś magiczny występ, w którym dziewczyna w nieznanych okolicznościach znika. Udało się?

Magiczna energia:
Promień 8k
Oslepiające światło 10k

24k - 18k = 6k

Była zmęczona maksymalnie, ale udał się występ, a to chyba w tym wszystkim było najważniejsze. Ucieszyło ją to. Była bardziej zmęczona niż na to wyglądało dlatego też bardziej się skupiła na tym żeby uspokoić oddech niż nacieszyć się oklaskami, które swoją drogą były bardzo miłym doświadczeniem. Kiedy przedstawienie się skończyło wyszła razem z resztą i ukłoniła się. A następnie wrócił kurdupel i wręczył jej woreczek z nagroda, uśmiechnęła się szeroko, odebrała swoje wynagrodzenie.
-Jasne zapamiętam. Dziękuję za propozycję - Po odebraniu swoich klejnotów poszła za scenę, zmyła makijaż, zdjęła ubranie i założyła to w czym tutaj przyszła. Wyciągnęła się mocno aż jej kości postrzelały. Zgłodniała! Zjadła by konia z kopytami! Czas uczcić jej występ jakimś dobrym obiadkiem żeby zapełnić brzuszek i człowiek od razu staje się szczęśliwszy.

z/t Fairy Tail => Karczma

Ostatnio edytowany przez Lilianna (2019-03-07 21:58:09)