Mage Guild Wars

    W drodze powrotnej minąłem kilka znajomych twarzy zwykłych mieszkańców Hantō, na które w przeszłości wpadłem dostając się do Ca-Elum. Inwazja latających gadów odbiła się dużym echem na cały świat, a rząd w panice i obawą przed utratą pozycji, starannie selekcjonuje towar przekraczający granice by nie dopuścić do buntu czy powstania specyficznych ruchów zrzeszających przeciwników magii jak i zwolenników smoków. Sam coś takiego przeszedłem sześć lat temu gdy na statek, którym przypłynąłem wtargnęło wojsko bezczelnie przeszukując dobytek pasażerów i identyfikując każdego z osobna. Szczęście chciało, że moje ekhem... ukochane nazwisko było znane jednemu z nich bardzo dobrze, przez co nie miałem problemów z zejściem na ląd. Do tej pory gdy tylko sobie o tym przypomnę to wzdryga mnie na samą myśl. Dotarcie pod drzwi Grimoire Heart, nie zajęło dużo czasu, więc bez zbędnego marnowania czasu, przekroczyłem próg budynku.
    Plątałem się po wnętrzu spoglądając raz z jednego boku na drugi uważając gdzie stawiam kroki. Mimo, że gildia jako jedna z niewielu tego typu zgromadzeń albo i jedyna, była zwolennikiem niewolnictwa, to ja podchodziłem do tego z odrobiną szacunku do osób, które czy tego chciały czy nie musiały pełnić wyżej wymienioną rolę. Z drugiej jednak strony takie jest prawo, silniejszy wygrywa, a słabszy musi się podporządkować jeżeli chce przeżyć. Dlatego też nie stawałem na drodze pozostałym członkom, którzy bez wątpienia mogliby mnie rozłożyć samym uwolnieniem swojej energii. Miałem szacunek do tej zasady. Pokręciłem się z jednego miejsca na drugie. Wylegiwałem się w wygodnych fotelach czy znudzonym spojrzeniem obserwowałem półkę tutejszego baru, jednakże bezskutecznie. Nie potrafiłem sobie znaleźć zajęcia. Dlatego też ruszyłem w kierunku tablicy, a może bardziej kamiennej ściany, na której widniały ogłoszenia od brudnej roboty
    Westchnąłem.

    Tablica ogłoszeń z przypiętymi kartkami, mogłoby się wydawać, powinna być lekiem na brak zajęcia, tymczasem okazało się zupełnie inaczej. Zlecenia, bajońskie sumy, a także niebezpieczne zadania widniały na każdym skrawku papierku przyczepionym do ścianki, a to wszystko nie było interesujące, co po prostu do wykonania na jedno kopyto. Oczywiście z drugiej strony prawdopodobnie sam zginąłbym wykonując jedno z powyższych, więc tym bardziej nie widziałem sensu podejmowania się ich. Ceniłem swoje życie, nie ważne od kogo ono było dane, ale też nie zamierzałem pchać się prosto w paszczę lwa wiedząc, że moje szanse są nikłe. Jednakże, jeżeli spojrzy się na to pod kątem statystycznym, to prawdopodobnie wykonałem najmniejszą ilość zadań, adekwatnie do czasu od kiedy jestem w Grimoire Heart. Mimo, że nie szukam rozrywki, to stronie również od tych mniej popularnych zadań, które patrząc na mnie, powinny być odpowiednie.
    Wzruszyłem ramionami i odwróciłem się plecami do ściany, by raz jeszcze spojrzeć na twarze wszystkich tu zgromadzonych. Każdy przybył tu z jakiegoś powodu. Niektóre były mniej, a niektóre bardziej racjonalne, lecz niewątpliwie każda facjata, którą ogarniam spojrzeniem, miała jakiś cel dołączając do Grimoire Heart. Patrząc teraz z tego miejsca śmiało mogę powiedzieć, że większości udało się go osiągnąć, a są w nich członkowie, którzy przybyli dużo później niż ja.
    Rozmyślenia przerwał mi znajomy, irytująco spokojny głos, w przypadku którego wystarczy jedno słowo by włosy na skórze stanęły dęba. Odwróciłem się w kierunku skąd dochodził dźwięk niosący me imię i ujrzałem ją, Maeve N. Hashvald. Obecną mistrzynie gildii i człowieka, z którym nie warto zaczynać. W przeszłości zdarzyło mi się zamienić słów parę, lecz ani razu nie mieliśmy okazji dyskutować i osobiście nie wiem czy bym chciał. Nie wiele o niej wiem, ale skoro osoba jej postury zdobyła stołek mistrza gildii, to poza ogromną siłą musi mieć jeszcze lepsze gadane.
    Aż tak to widać? - Uśmiechnąłem się wewnątrz, zaś na mej twarzy pojawił się malutki grymas radości. Nie byłem przekonany czy wykorzystać sytuację i zażartować czy może dać sobie na wstrzymanie i po prostu nie mówić nic? Odpowiedziałem oczywiście zanim usiadłem, tak jak uczyniła to wpierw moja rozmówczyni zadając mi pytanie przed prośbą o dołączenie.
    Kiwnąłem głową po czym odsunąłem fotel wskazany dłonią przez Maeve i rozsiadłem się wygodnie, lecz nie jak w pierwszym lepszym barze, a bardziej eleganckiej restauracji. Towarzystwo tego wymagało. Opierając oba łokcie o podłokietniki i splatając palce obu dłoni na wysokości, mniej więcej, klatki piersiowej zapytałem. - Z jakiej to okazji zostałem zaproszony do stolika? - Wiedziałem o tym, że mistrzyni czasami zamienia słówko z pozostałymi członkami gdy ma dobry humor bądź jest to coś ważnego. Obserwując ją mogę śmiało powiedzieć, że bardziej chodzi o to pierwsze, jednakże zawsze musi istnieć powód do wspólnej dyskusji. Tak po prostu.

    Po pierwszym, dłuższym zdaniu, zmarszczyłem dosłownie na mniej niż sekundy brwi, dając do zrozumienia, że nie mam bladego pojęcia jak zareagować na to pytanie. Gdybym potwierdził oznaczałoby to, że oceniam się bardzo nisko, zaś gdybym zaprzeczył to... ciężko mi sobie wyobrazić co taka na pozór drobna kobieta mogłaby uczynić. Nawet nie miałem zamiaru przekonywać się o tym. Powiedzmy, że wolę się nie wychylać niepotrzebnie przed szereg, jeżeli nie muszę.
    Całe szczęście, bo już byłem lekko zakłopotany na myśl, co powinienem odpowiedzieć. - Oznajmiłem spokojnie z lekkim, cwaniackim uśmieszkiem, który trwał dosłownie chwilę. Nie jestem osobą, która uwielbia na okrągło chodzić rozweselona, ale też wiecznym smutasem nazwać mnie nie można. To nie był mój styl. Bardziej lubuje się właśnie w takich lekkich atmosferach, w których pod zasłoną drobnej mimiki twarzy można ukryć bardzo wiele, nie zdradzając tym samym o sobie zupełnie nic. A w moim przypadku był to dość wrażliwy temat, który staram się zakopać głęboko w sobie, by następnie o nim zapomnieć.
    Spojrzałem na biedaka, który został wywołany z kąta. Było mi go trochę żal, lecz nie bez powodu znalazł się tu, gdzie jest. W wielkiej piramidzie Grimoire Heart, w miejscu gdzie jego najmniejszy ruch obserwowany był przez dziesiątki par oczu potężnych magów. Miał szczęście. Na mnie w dzieciństwie mało kto skupiał tyle uwagi. Była jedynie siostra, która odeszłą w dość młodym wieku. Potem nic. Trochę się rozmyśliłem, a w międzczasie wspomniany wcześniej niewolnik, zachowując pełną ostrożność, położył przy mnie kieliszek z identycznym winem, który sączyła Maeve.
    Nawet nie śmiałbym odmówić, wina o takim mocnym zapachu. - Po czym wspólnie, niczym w jednej chwili uchyliliśmy kieliszek kosztując wspaniałego trunku. W tym samym momencie mistrzyni zaczęła opowiadać genezę Les Mirables. Po zapachu dałbym sobie rękę uciąć, że jest o wiele starsze niż sama to przedstawiła, aczkolwiek było to zwykłe przypuszczenie, które nie warte było podzielenia się ze światem. Wsłuchiwałem się w każde jej słowo, w sumie to nie miałem nic innego do roboty, a taka pogawędka była idealna do tego by zmarnować resztę czasu. Nie miałem nic przeciwko temu. Gdy ta dość dziwna historia dobiegła końca, padło niespodziewanie pytanie, na które mówiąc szczerze nie byłem przygotowany, ale gdy chciałem rozpocząć swą wypowiedź, nagle Maeve przerwała mi pytając o kolejną rzecz. Powstrzymałem swoje charakterystyczne syknięcie i wzrok skierowałem ku górze, by po chwili wziąć raz jeszcze łyk wina i odpowiedzieć na pierwsze pytanie.
    Nie mnie oceniać jego postawy. Możemy gdybać lecz wątpię czy poznamy tym sposobem jego prawdziwe motywy, które kierowały nim w tej konkretnej chwili. Gdybym był na jego miejscu, również nie odebrałbym im życia, na początku. Liczy się to jak bardzo człowiek jest użyteczny... - Trochę było mi głupio, gdyż od dłuższego czasu nie robiłem kompletnie nic. - Jeżeli to my jesteśmy Królem, bądź Królową - wskazałem dłonią w kierunku mistrzyni, tylko po to by podkreślić, że prawo do tego mają obie płci - a przed nami znajduje się jednostka zdolna do wykonywania poleceniem, to jak na tym nie skorzystać? Dyscyplina to podstawa, a władza to siła. Poza tym, gdyby ich uśmiercił od razu to nie mielibyśmy okazji pić tak dobrego wina.
    Podniosłem naczynie lekko ku górze, coś na wzór toastu i zaczerpnąłem jeszcze dwa łyki. - Co do... naszej Pani Feldmarszałek - zaakcentowałem wyraźnie słowo naszej, mając na uwadze, że po mimo przebywania za granicami Ca-Elum od sześciu lat, to nie czuje się jako obywatel tego państwa. - pierwsze słyszę o tej nominacji, lecz osobą jest dość znaną. Wystarczy wyjść na ulicę i zapytać pierwszego lepszego wieśniaka, by dowiedzieć się, że wie o kim mowa. Z resztą, tak jest w przypadku pozostałej Magnaterii... Osobiście nic do niej nie mam, nie miałem okazji ujrzeć ją na żywo i poznać, ale póki nie zmusi mnie... albo nas jako magów, do wstąpienia w szeregi jej armii i walczenia za przyziemne ideały, to może zostać mianowana nawet na samą Królową. - Przerwałem by wziąć ostatni łyk.
    A propos samej nominacji. Coś wiadomo na temat osoby, która ma zająć jej miejsce czy raczej rząd nie przewiduje niczego podobnego? - Zapytałem odstawiając powoli kieliszek na drewniany stolik. Czekałem.

    Czas powoli leciał, a ja jedynie co musiałem robić to wygodnie siedzieć i prowadzić dyskusję z mistrzynią. Taki układ jak najbardziej mi odpowiadał. Zero wysiłku, zero niebezpieczeństw, a także zero odpowiedzialności. Mimo, że musiałem zważać na słowa, które chce wypowiedzieć to czułem się niewinny w stosunku do ich wagi. To czy chciałem palnąć głupotę zależało wyłącznie ode mnie, ale prawda była taka, że wypowiedzenie takich słów niewiele zmieni w stosunku oceny mojej postaci. Wniosek będzie jeden, muszę się jeszcze wiele nauczyć o świecie i prawach nim rządzących, lecz w przypadku gdy wszystkie odpowiedzi byłyby właściwe, to rodziłoby się pytanie, co ja właściwie tutaj robię? Wiedza to klucz do bram potęgi zaś sama siła jest tylko środkiem, którego można użyć.
    Mimo spędzonych tu okrągłych sześciu lat, Ca-Elum wydawało mi się nadal obce. Odległe. Znałem kilka osobistości mających realną władzę w kraju, wiedziałem że Król Gustaw III jest niczym więcej jak marionetką w rękach magnaterii, a teraz gdy rzekoma Magdalen Lachman dostanie w swe ręce kolejny kawałek tych wysp, jej władza umocni się jeszcze bardziej. Wcześniej nie przeszkadzało mi to zbytnio, ale jeżeli Maeve w takim świetle przedstawia sprawy, to grzechem będzie nie zareagować.
    Do awansu jeszcze trochę pozostało, więc jest czas by podjąć właściwą decyzję. - Odpowiedziałem krótko, lecz nie był to jej koniec. Potrzebowałem zebrać myśli. Być może za bardzo się tym przejmuje? W końcu to nie ja zarządzam całą gildią i gdyby Maeve szukała rady, zwróciła by się do bardziej zaufanych i doświadczonych magów niż ja sam. Może również poszukiwać odpowiedzi wśród wszystkich członków, by następnie podjąć dobry wybór. Niewykluczone, że już dawno ma przygotowaną odpowiedź, a jedyne czego pragnie w tej chwili to poznać stanowisko swoich podopiecznych. Nie wiem, nie interesuje mnie to jeszcze na tyle by analizować dogłębnie każdą możliwą opcję. Przecież jest ich dużo więcej niż te, które wymieniłem. Tylko sama mistrzyni może wiedzieć co jest prawdą, a co nie w tym przypadku.
    Gdybym chciał salutować, to prędzej dołączyłbym do regularnego wojska niż gildii magów. - Tu nie tylko o samo salutowanie chodzi. Różnica jest ogromna. Z jednej strony mamy wymóg ślepego posłuszeństwa wobec osoby, która dba wyłącznie o własną skórę, a każdy przejaw odmiennego zdania traktowany jest jako dezercja. Z drugiej strony mamy podobny twór, z tym wyjątkiem, że wykonywanie każdego polecenia zastąpione jest wolną wolą podejmowania decyzji przez każdego z osobna, mająca jeden cel. Gildie.
    Nie wiem co zrobi mądry człowiek, ale na pewno nie ruszy pierwszy do niedźwiedziej nory, wiedząc że zwierz ciągle w niej jest. Jednakże zachowanie neutralności w momencie wybuchu wojny między magnaterią może być dużo bardziej problematyczne niż opowiedzenie się po jednej ze stron. Nieprzyjemny wybór Cie czeka. - Zakończyłem wskazując dłonią na postać Maeve z lekkim kiwnięciem głowy przy ostatnim wyrazie mej wypowiedzi. Teoretycznie gildia powinna być zależna wyłącznie od Króla, lecz co z tego, skoro on sam mimo tego tytułu, tej władzy nie posiada? Z kolei czynne włączenie się w konflikt, nawet jako niezależna siła, jest jednym z najgorszych wyborów jakie można podjąć, ale zapewne mistrzyni doskonale o tym wie i nie ma sensu tego zaznaczać. Musimy czekać.

    Było zupełnie inaczej niż przypuszczałem. Błędem było mierzenie własną miarą osoby jaką była Maeve Niciole Hashvald. Chaos, który panował w jej umyślę był poza skalą, takiego zwykłego maga jakim jestem ja. Czy czuje się rozczarowany swoją odpowiedzią? Nic z tych rzeczy. Przewidywałem, że prędzej czy później to nastąpi i nie będzie miało żadnych konsekwencji, prawda? Mogłem również być kimś kto na okrągło nawołuje bezmyślnie do ochoczej walki wykrzykując puste hasła, bez większego namysłu, a jedynie z czym bym się spotkał to z rozczarowaniem i nic więcej. Nie mierzyłem wysoko, nie chciałem być Królem i mieć własnego konia, chciałem tylko spokoju i prawdy. Prawdy ukazanej po zdjęciu płaszczyka kłamstwa, który otula każdą wspólnotę, zwaną też rodziną. Niestety, ale przeszłość wybiła na mnie swe piętno i niechęć do obrzydliwego zdjęcia rodzinnego.
    Wygląda na to, że muszę się jeszcze wiele nauczyć. - Odpowiedziałem krótko z lekką dozą cynizmu, lecz na tyle wystarczającą by mistrzyni nie musiała niczego poważnego podejrzewać czy obawiać z mojej strony. Zwykłe słowa, które równie dobrze mogły się odbić od postawy kobiety, która siedzi przede mną. Gdybym miał umieścić nas w specjalnej skali od jednego do dziesięciu, to jestem pewien, że w przypadku Maeve zabrakłoby numerka. Z drugiej strony to tylko wiedza. Zapewne gdybym wiedział o tych osobach dużo więcej niż teraz, to słowa wypowiedziane wcześniej miałyby inne brzmienie.
    Chciałem skomentować słowa białowłosej na temat Mortaisena, ale powstrzymałem się. Podnosząc delikatnie dłoń prostując wskazujący palec, na tyle by natychmiast oprzeć ją na podłokietniku i rozwiać te myśli. Rozmowa ukazała, że wypowiadanie się na tematy polityczne bez większej znajomości tego co dzieje się po wewnętrznej stronie granic jest dużym błędem. Słuchanie jest tym na czym powinienem się teraz skupić. Na tej płaszczyźnie nie jestem pewien kiedy wspomnienie o czymś jest bezpieczniejsze niż przemilczenie tego i interpretacja we własnym zakresie. Lecz z tego co wcześniej wywnioskowałem sądziłem, że to Magdalen jest osobą, którą winno się obawiać, jednakże po tym co usłyszałem od mistrzyni, to Mortaisen dzierżył to miano. Albo wystarczył jeden kieliszek by przyćmić mój umysł, albo faktycznie rozmowa jest dość zawiła.
    Lecz na tym nie koniec. Dalsze słowa wypowiedziane przez Maeve przyprawiły mnie o gęsią skórkę, doskonale ukrytą pod łachami, które miałem na sobie. Przekręciłem delikatnie głowę w lewą stronę, a na mojej twarzy namalował się grymas niezrozumienia i może osłupienia. Aż chciałem powiedzieć jedno słowo - hę - lecz zrezygnowałem z tego wpatrując się w blade oczyska próbując przewiercić je, by odkryć co się dzieje za nimi. Nie bardzo wiedziałem jak się zachować. Może i w gildii byłem już jakiś czas lecz tak ważne zadanie równie dobrze mogła zlecić komuś, kto bardziej się do tego nadaje niż... mnie. Dodatkowo wszystko ma wyglądać na bezdyskusyjne działanie Rady Magii, która przez ostatnie lata podkuliła ogon po przegranej ze smokami. Nie jestem pewien czy ja nie doceniam swoich sił, czy może mistrzyni spogląda zbyt wysoko na to co potrafię?
    Rozumiem, że jest jakiś konkretny powód, że nie zleciłaś tego komuś o wyższych kwalifikacjach niż ja? Nie ukrywam, że ryzyko w tym przypadku jest ogromne, a ja rzadko kiedy lubię działać pod wpływem stresu. Czuje się wtedy tak jakbym miał hmm... związane ręce? A próba uwolnienia ich kończy się katastrofą. - Odpowiedziałem. Nic nie dzieje się bez powodu, a wierzę lub chce wierzyć, że i ta decyzja posiadała dużo głębsze uzasadnienie, niż zwykła robota coby się nie nudzić.

    Ulżyło mi gdy tylko mistrzyni wspomniała o specjalnej drużynie, która podejmie się tego arcyważnego zadania. Miałem kilka wątpliwości lecz musiałem je sobie dokładnie poukładać, być może nie wszystko wygląda tak skomplikowanie jakby się mogło nam wydawać, prawda? Mimo, że takie zadania były codziennością w przypadku mrocznej gildii jaką jest Grimoire Heart, to mimo wszystko podchodziłem do nich dość ostrożnie. Nie trudno jest skrócić czyjeś życie, przeprowadzić go przez wrota śmierci. Sztuką jest nie dać się złapać i rozdmuchać poczucie winy, a najlepiej obarczyć ją kogoś innego. Niewątpliwie dlatego Maeve chce całą winę zrzucić na Radę Magii, która w ostatnich latach z tego co zauważyłem nie funkcjonuje tak jak powinna.
    Poczekałem aż niedogodność opuści ciało mistrzyni albo przynajmniej stanie się na tyle mało problematyczna, że będzie można kontynuować rozmowę bez konieczności jej przekładania. Nie lubię jak omawianie ważnych kwestii należy przenieść na inny termin z powodów różnych niedogodności losu. Sam tego nie robię i staram się ciągnąć wątek do końca i tego samego oczekuje od pozostałych, nie patrząc na to kto jest moim rozmówcą. Chociaż w niektórych przypadkach mogę przemawiać przez strach, ale przynajmniej robię to świadomie nie pozwalając, by postrzegano mnie jedynie za wiernego sługusa, którym równie dobrze może być dosłownie każdy.
    Domyśliłem się, że chcesz, by wyglądało to nie tyle co z klasą, a po prostu dobrze. Gdybym miał takie samo podejście co Memling, to raczej nie rozmawialibyśmy na ten temat, prawda? - Również uważam, że w przypadku tego typu zleceń ważne jest by wykonać je w taki sposób, żeby najbardziej podejrzliwe towarzystwo odstawić na sam koniec. Zapewne Serduszka były znane z tego, że dość często i ochoczo podejmują się wszelakich morderstw na zlecenie otrzymując słoną zapłatę. Gdybym nie miał innego planu na życie to wielce prawdopodobne, że skończyłbym tak samo. Lecz ja chciałem poznać człowieka. Jeżeli ma rodzinę, chce ujrzeć dzięki jego słowom ognisko domowe. Poznać coś, czego sam nie byłem w stanie posiąść, a ostatecznie przerodziło się w nienawiść.
    Cóż, raczej nie ma potrzeby pytać o szczegóły skoro i tak zamierzasz zwołać zebranie w późniejszym czasie. Można coś zaproponować, ale z drugiej strony działania podejmowane w pośpiechu są mało efektowne i zawierają sporo błędów. Osobiście nie mam nic przeciwko takiemu podejściu. Nie czuję presji i mogę spokojnie się skupić i przygotować. - Przerwałem by dopić resztkę wspaniałego wina, które pozostało w moim kieliszku. Gdy ostatnia kropla powędrowała do mojego przełyku odstawiłem naczynie na sam środek stolika przy którym zasiadaliśmy. Mimo, że było pyszne to nie potrzebowałem więcej. Zbytnie rozpieszczanie nie zawszę popłaca.
    Rada pozwala na wpuszczanie gości z zewnątrz, nawet jeżeli pełnią ważną rolę w królestwie? Byłem przekonany, że z powodu chaosu jaki narodził się wraz z inwazją smoków, obszary pod bezpośrednią kontrolą Wielkich Magów będą zamknięte dla osób z poza rady. - Zapytałem. To w sumie ciekawe, że mimo bałaganu, który panuje w Erze, to mają czas na przyjmowanie gości z innego królestwa. Zastanawiałem się jeszcze co mistrzyni zamierza zrobić z tym faktem. Zapewne nie bez powodu wypowiedziała nazwisko podkomendnego Pułkownika, nad którym zapadł już wyrok, racja?

    Dziwne uczucie. Mało kto zwraca się w ten sposób do mnie i czułem się przez to nieswojo. W przeszłości również częściej mówiono do mnie po imieniu niżeli używając innego określenia, nieważne czy było ono miłe czy też nie. W pewnym sensie jest to nowość w moim życiu, z którą ciężko mi się oswoić. Nie twierdzę, że to niemożliwe, aczkolwiek nie od razu, potrzebuję czasu. Słowa jej może miały brzmieć dobrze, aczkolwiek bardziej odebrałem je jako przyporządkowanie mnie do określonego wzorca, niczym zwykła zmienna, która spełnia w odpowiednim czasie określone zadanie, znikając po tym. Może tak to wyglądało, ale osobiście nie uważam się za kogoś gorszego od innych, a wręcz przeciwnie. Wyjątkowego. Potrzebuje jedynie dobrej okazji by to pokazać i być może to zadanie będzie idealne do tego by udowodnić, że mam rację?
    Pochodzę aczkolwiek nie wiem czy to coś zmienia. Może i doświadczyłem bogactwa, przepychu, pewnego rodzaju dyscypliny, a także wyrafinowania, ale niewiele z tego wyniosłem do obecnego życia, które wiodę już od jakiegoś czasu. Spokój ducha i świadoma ocena sytuacji są tym, które cały czas towarzyszą mi z boku i nie ma to nic wspólnego z tym skąd pochodzę.
    Skomentowałem chcąc wyjaśnić wszelkie niedopowiedzenia na mój temat. Gdybym tylko zamienił się miejscami ze starszym bratem, to być może mistrzyni miała by rację, ale ponieważ z rodzicami spędzałem mniej czasu niż z pokojówkami czy opiekunkami, mimo że nie musieli nigdzie wychodzić, to śmiało mogę twierdzić, że ich wychowanie czy samo to skąd pochodzę niewiele tutaj znaczy. Nie lubię rozmawiać na takie tematy, a w tym przypadku dałem się wciągnąć w sieć, umyślnie bądź nie, przygotowaną przez Maeve. Co z kolei przeczy temu co powiedziałem wcześniej. Lecz jestem tylko człowiekiem i każdy z nas ma sekrety, ciemniejszą stronę osobowości, o której wolałby nie rozmawiać.
    Nadal uważałem, że pomysł z Radą, mimo bycia dobrym, posiadał co najmniej jedną wadę, która mogła mieć wpływ na powodzenie całego przedsięwzięcia. Jedni powiedzą, że to zaufanie, inni wiarygodność i choć oba terminy są poprawne, to według mnie największym szkopułem są ludzie. Może i smoki spowodowały kataklizm, o którym nam się nigdy nie śniło, ale czy w przeciwieństwie do ludzi wyrządzili więcej szkód niż oni sami? Uważam, że nie i dlatego nie powinniśmy lekceważyć ludzkiego instynktu, bo okaże się, że broń, którą władamy zadaje obusieczne obrażenia.
    Uwierzyć? Wiara potrafi płatać figle. Nie wystarczy by ktoś uwierzył w spotkanie, do którego nie doszło. Do spotkania musi dojść i muszą być przy tym świadkowie, lecz tym samym napotykamy na kolejną przeszkodę. Jest nią czas. Nie da się go cofnąć, a dość sceptycznie jestem nastawiony do poczty pantoflowej, nie bardzo jej ufam.
    Chociaż z drugiej strony było to chyba najprostsze rozwiązanie nie wymagające od nas jakiegokolwiek wysiłku czy też sprytu. Tylko jak wspomniałem, jest to ryzykowna opcja z powodu ludzi, którzy w tym przypadku są kluczową zmienną. A jak to bywa ze zmiennymi, często lubią przyjmować różne wartości, więc tak samo mieszkańcy czy to Ca-Elum, czy Minstrel mogą przyjąć postawę nie co inną niż to sobie zaplanowaliśmy.

    Być może masz rację, lecz za wcześnie bym zmienił swe zdanie na ten temat. Zbyt wiele lat trzymałem w sobie tę złość, którą w odpowiednim momencie zamierzam przelać na fikcyjny model szczęśliwej rodziny. Jeżeli faktycznie dzięki nim coś zawdzięczam to obawiam się, że jest za późno by sięgnąć po to i spojrzeć z zupełnie innej perspektywy. Tak samo niewolnik po latach upokorzeń, zniewag, wykonywanych rozkazów z powodu strachu nie przebaczy swojemu oprawcy, tak ja nie jestem w stanie tego zrobić osobom, które wydały mnie na świat.
    Nie wyobrażam siebie, wracającego po wielu latach do rodzinnej posiadłości i z uśmiechem na twarzy i rozłożonymi rękoma by powiedzieć jedno proste słowo - przepraszam. Nie lubię przegrywać. Tak samo jak władca nie odda swej władzy konkurentowi, tak ja nie zamierzam przyznać się do porażki. Ucieczka była swego rodzaju ciosem między żebra, który miał przede wszystkim zaboleć. Siostra z powodu niskiej wrażliwości na energię magiczną zmarła w młodym wieku, starszy brat również zaczynał miewać objawy z powodu swojego niskiego układu odpornościowego, zaś ja byłem niczym promyk w tym ciemnym tunelu, niestety dostrzeżony o wiele za późno. Była to po części wina historii mego rodu, dzięki której zyskał w przeszłości ogromną pozycję. Niemniej byłem jej przeciwnikiem, to co większość uważała za coś wspaniałego i wartego poświeceń, dla mnie było zwykłą zarazą, która musiała zniknąć z powierzchni ziemi.
    Dosyć jednak rozmyślania o tym, co już dawno straciło na wartości. Dla mnie liczyło się jedynie to co jest teraz i ewentualnie co może być później. Najważniejsze obecnie było skupienie się na zadaniu, które przyjdzie mi i kilku innym magom zrealizować w nieokreślonym bliżej czasie. Mimo wszystko nadal byłem pod lekkim szoku. To co planuje mistrzyni było czymś większym niż zwykłym zabójstwem. Gildie w pewnym rodzaju są niezależną instytucją, która z przyczyn dość oczywistych, nie wyciąga rąk w kierunku władzy ludzi normalnych. Maeve planuje złamać tą zasadę i wyrwać Grimoire Heart z szeregu. Dokładniejszych motywów nie znałem, nie chciałem ich poznać, nie teraz. Postanowiłem brać w tym udział, by pewnego dnia przekonać się na własne oczy czy było warto. Odpowiedzi są dwie i wierze, że jedna z nich jest tą prawdziwą, ale niekoniecznie musi być dobrą.
    Postaramy się nie zawieść Twoich oczekiwań. - Odparłem krótko. Może faktycznie za bardzo wyolbrzymiam problem, który w rzeczywistości nie jest aż tak istotny jakby się mogło zadawać. Nie ukrywam, że była to decyzja oparta o własne doświadczenia i mocno odbiegała od obiektywnej opinii. Sięgnąłem po kieliszek, który ponownie napełnił się za sprawą polecenia białowłosej, by wziąć łyków kilka rozkoszując się ostatni raz dzisiejszego dnia tym wspaniałym smakiem. Szczęście czy może przeznaczenie, że gildia dysponowała tak wspaniałym trunkiem, którego zazdrościć mogą niejedni dostojnicy tego świata? Aczkolwiek każdy łyk kojarzył mi się z przeszłością, którą chciałem zamknąć niczym zakazaną księgę, odkładając ją na starą półkę by szybko nie sięgnąć po nią ponownie. Dopiłem do połowy i odstawiłem naczynie.
    Nie zamierzam rozpraszać Twojej uwagi od spraw ważniejszych niż moje towarzystwo, dlatego pozwolę sobie na odejście. - Kiwnąłem delikatnie głową i powolnym ruchem odsunąłem siedzisko, tak by nie narobić większego hałasu niż był aktualnie w budynku i robiąc dużo większy ukłon ruszyłem w kierunku wyjścia z Piramidy. Wykwintne wino nie było czymś co chciałbym pić na okrągło, potrzebowałem zapomnieć smaku przeszłości.

[z/t » Hantō » Karczma]

Misja prosta - Yami - #1

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

    Po rozmowie z mistrzynią, Yami postanowił spróbować podjąć się jakiegoś zlecenie, by nie siedzieć bezczynnie w sekcji głównej pośród pozostałych członków, którzy według niego, bacznie obserwowali każdy jego ruch czy skinięcie palcami. Jak najbardziej mógł mieć takie wrażenie, każdy nowy członek jest bacznie lustrowany przez pozostałych, którzy chcą przede wszystkim ocenić, na podstawie samego wyglądu, potencjał maga i orzec dla samego siebie czy będzie z niego pożytek czy też nie. Może i nie jest to właściwe podejście, ale tak wyglądają sprawy w Grimoire Heart. To jak się prezentujesz świadczy o tym jakim magiem jesteś postrzeganym przez innych. Jedynie nieliczne jednostki wychodzą poza ten schemat i nie ograniczają się do samego wizerunku nowego członka, lecz osób takich jest garstka, lecz ta niewielka grupa można by powiedzieć, zalicza się do grona najpotężniejszych magów.
    Rozmowy jak to pogaduszki często prowokują osoby trzecie do takiego, a nie innego działania. Tak samo było w tym przypadku. Yami mógł słyszeć jak kilka osób zaczęło rozmawiać na temat ogłoszeń i przechwalać się swoją siłą i wyczynami, ale cel był jeden. Drażnić nowego członka, by po chwili z powrotem pomęczyć sługusów, których w piramidzie Grimoire Heart jest pełno. Natomiast w oczy czarnowłosego rzuciło się pierwsze zlecenie z brzegu, którego treść brzmiała następująco.

Praca szuka ludzi. Każdy komu niestraszna fizyczna praca w towarzystwie, niekoniecznie sympatycznym, chcąc zarobić trochę grosza, stocznia w Hanto oferuje zajęcie. Do obowiązków kandydata będzie należało załadunek, a także ewentualny rozładunek wszelakich skrzyń i worków na nowo wybudowany statek Ser Douglaza. Zbiórka <data która wskazuje na dzisiaj> przy głównym wejściu do stoczni o godzinie 18:00. Spóźnialskim mówimy nie.

    Niezbyt przyjaźnie napisane ogłoszenie, ale przynajmniej zostało jasne powiedziane czego oczekuje się od ochotnika i gdzie powinien się zebrać. Dodatkowo zostało jeszcze kilka godzin więc Yami mógł zastanowić się czy podejmuje się zlecenia czy może szuka jakiegoś innego, które może okazać się bardziej ekscytujące ale i zdecydowanie niebezpieczniejsze.

    Droga powrotna przebiegła całkiem spokojnie. Incydent, który zdarzył się w karczmie prawdopodobnie był czystym zbiegiem okoliczności i los chciał żebym to właśnie ja doprowadził całą sytuację do końca. Nie przeszkadzało mi to zbytnio biorąc pod uwagę, że poziom mojego zaangażowania nie był duży, a w większości jak nie w całości, zależny był od tego, że i moja własność została skradziona. Koniec końców wszystko wróciło do normy, a sam właściciel zapewne na długo zapamięta minione wydarzenia, chociaż przez większość czasu był nieprzytomny. Zastanawiała mnie jeszcze kwestia magicznej lacrimy, którą znalazłem w piwnicy, jednakże nie ma potrzeby skupiać się na czymś, co nie dotyczy bezpośrednio mojej osoby. Jeżeli chłop ciemny chce puścić z dymem cały swój dorobek życia, proszę bardzo, nikomu nie będę tego zabraniał, żeby tylko zrobił to w chwili gdy ja będę daleko od epicentrum.
    Do budynku wszedłem nie co ze zmęczoną gębą. Dopiero teraz sobie uświadomiłem, że złożyłem zamówienie, którego koniec końców nie zrealizowałem. Żyć jakoś trzeba, a funkcjonować z pustym żołądkiem nie życzę nawet największemu wrogowi. Przynajmniej dostałem nauczkę, którą zapamiętam do końca życia... albo przez jakiś czas. Jeżeli chcę się stołować w spokoju i ciszy, to lepiej wybrać wykwintną restaurację gdzie wśród zepsutej elity i pseudo szlachciców można dokończyć sprawy natury ludzkiej, niżeli po taniości wybrać pierwszą lepszą karczmę pełnej brudu i zwierzyny.
    Sekcja reprezentacyjna jak zwykle żyła swoim własnym życiem, którego osobiście nijak nie mogłem polubić. Był akceptowany, lecz zwolennikiem niewolnictwa nie jestem. Silny również dlatego nie widziałem żadnego powodu by spróbować coś z tym zrobić, biorąc pod uwagę fakt, że mówimy tu o swego rodzaju tradycji, z której słynie Grimoire Heart. Życie jeszcze mi się nie znudziło bym chciał rzucać się z motyką na słońce i zostać publicznym wrogiem numer jeden. Nawet jeśli mógł głos dotarłby do paru głów, to wystarczy jeden ruch by sprowadzić mnie z powrotem do parteru, w który przypada mi od dość dłuższego czasu. Westchnąłem i ruszyłem po prostu dalej przed siebie szukając wolnego miejsca.

    Nim dotarłem do wcześniej upatrzonego sobie miejsca, by w spokoju nacieszyć się kawałkiem dnia i odpocząć, spostrzegłem jak Memling, jeden z magów Grimoire Heart, zmierza w moim kierunku. Już wcześniej miałem okazję przekonać się o jego charakterze dlatego jak pozostali nie zamierzałem mu w najmniejszym stopniu grodzić drogi. Nawet dobrze by się złożyło gdyby potraktował mnie jak powietrze. Stało się zupełnie inaczej i wspomniany jegomość obrał sobie na cel moją osobą. Gdy tylko stawił się przede mną spojrzałem w jego zmęczone ślepia i mogłem jedynie zgadywać o co chodzi, lecz okazało się że pełnił, wyjątkowo dzisiaj, rolę posłańca z powodu niemożności zdrowotnej mistrzyni.
    Oh. - Skomentowałem krótko stan mistrzyni. Niby jeden wyraz, niby dwie literki a siła z jaką zostały wypowiedziane znaczyły więcej niż setki słów, które można by było wysłać w liście życzącym szybkiego powrotu do zdrowia. W moim przypadku nie oznaczały niczego dobrego. Jeżeli moja intuicja nie zawodziła mnie w tym przypadku, to byłem pewien że jest sprawa, której niestety nie mogę porzucić, nawet jeśli miałbym taką możliwość.
    A więc słucham. - Odpowiedziałem czekając na wieści jakie Memling miał mi przekazać w imieniu Maeve. Ostatnio nasza rozmowa tyczyła się zabójstwa polityka dlatego mam nadzieję, że nie chce poruszyć tej kwestii właśnie teraz, gdyż moje przygotowanie do tego zadania jest na tym samym poziomie co ma reputacja. Niemniej okazało się, że to coś zupełnie innego aczkolwiek sprytnie uderzonego we mnie. Mogłem zgadywać, a pobudek było wiele, lecz uznałem, że jest to pewnego rodzaju test, sprawdzian czy egzamin. Jak zwał tak zwał. Mistrzyni doskonale wie o mojej przeszłości i podejściu do... rodziny, dlatego być może chce bym zrobił pierwszy krok, w którym spalę jeden z wielu mostów na mojej drodze.
    Westchnąłem.
    Odmówić raczej nie wypada. Zobaczę co mogę wskórać w tej sprawie. W jakiej dokładnie części centrum położona jest posiadłość barona?  - Zapytałem chociaż głowę bardziej zapychała mi wizja zadania. I nie mam na myśli tutaj samego pozbycia się problemu. Konfrontacja z rodziną szlachecką na podstawie moich doświadczeń może nie być łatwa a sam stosunek do głowy rodziny może bardziej utrudnić niżeli pomóc. Nie mniej spróbuje powstrzymać niechęć jaka we mnie drzemie i odstawić ją na bok.

    Czekałem aż Memling wydusi z siebie jakiekolwiek informacje odnośnie miejsca zamieszkania zleceniodawcy. Jestem cierpliwym człowiekiem a sama obecność kogoś takiego jak On nie bardzo mi przeszkadzała. Być może dlatego, że zarówno ja ani on nie mieliśmy żadnego większego interesu do siebie, a jedynie wykonywaliśmy polecenia naszej mistrzyni. Jednakże powoli zacząłem się dziwić zachowaniu pozostałych. Oczywiście sam miałem już kilka razy okazję stanąć, nie tyle co twarzą w twarz, a w towarzystwie Memlinga i choć wtedy jego obecność wydawała się dość przytłaczająca, tak teraz brakuje mi tej aury. Jednakże tego czego się nauczyłem była ostrożność. Nie lekceważyłem go ani na moment, a na pewno nie chciałem by tak to odebrał.
    Dostałem to czego chciałem i gdy miałem już zmierzać ku wyjściu rozmówca zatrzymał mnie jeszcze na chwilę dając mi, jak to określił w zabawny sposób, koleżeńskiej rady. Początkowo nie byłem pewny o co chodzi. Wszak skoro zlecenie wpłynęło, to wydawało się dość oczywistym, że o wszystkim wie ojciec rzekomej poszkodowanej, jednakże po chwili namysłu zdałem sobie sprawę, że mogło wydarzyć się coś zupełnie innego, co zakryte zostało płaszczem kłamstwa. To jedynie utwierdzało mnie w przekonaniu, wyciosanym przez własne doświadczenie, że rodziny szlacheckie to jedne z najbardziej zepsutych grup społecznych.
    Westchnąłem i spuściłem delikatnie głowę ku ziemi. Miałem dziwnie przeczucie, że czeka mnie jeszcze bardziej irytujące zadanie niż to, które wykonałem w karczmie. Nie mniej, skoro zostałem nominowany, a może raczej przydzielony do jego wykonania, to nie mogłem od tak odmówić. A dokładniej mówiąc, nie miałem wyjścia.
    Kiwnąłem głową na znak zrozumienia słów i ostrzeżenia, które przekazał mi Memling i udałem się w kierunku wyjścia, by według wskazówek udać się do centrum. Swoją drogą nigdy nie byłem w muzeum sztuki. Choć zapewne, jak to zostało powiedziane, bohomazy nie sprawią, że zmienię zdanie. Pewnie prędzej usnąłbym gdzieś w kącie niżeli wyciągnął coś pożytecznego i wartościowego od kilkunastu pociągnięć pędzla zachowanych w ramce i powieszonych na ścianie.

[z/t » Hanto » Centrum]

Ostatnio edytowany przez Ryū (2019-02-09 16:07:30)