Mage Guild Wars

     - To jest jakiś żart... - stwierdził chłopaczyna, ale chociaż określił to jako żart wcale nie było mu do śmiechu. Jedna rundka wokół sklepów i już wiedział, że nie miał wystarczająco pieniędzy, aby kupić to co zamierzał. Ba, nie mógł sobie pozwolić na nic co okazałoby się faktycznie przydatne w jego przyszłych planach. Ceny były po prostu astronomiczne. Wydawało mu się, że sporo oszczędził i dzięki temu będzie w stanie zakupić jakiś ekwipunek. Mylił się. Nie mógł sobie nawet pozwolić na kupno zwykłego noża, chyba że cały czas nosiłby go w łapkach, ewentualnie w kieszenie. Jedno ani drugie nie było jego zdaniem dobrym pomysłem więc musiał sobie całkowicie darować zakupy. Wracał już zrezygnowany z targowiska kiedy jego spojrzenie trafiło na prosty scyzoryk.
   - 5 Tysięcy? - zapytał licząc, że cena jaka znajdowała się nad przedmiotem była pomyłką, że miała przynajmniej o jedno zero z dużo. - Tak jest napisane. - w okamgnieniu sprzedawca rozwiał jego nadzieję. Mimo wszystko Mi zakupu dokonał, chyba tylko dlatego, aby cała ta wycieczka do miasta nie okazała się całkowitą stratą czasu. Opuszczając rynek bawił się mechanizmem uwalniającym ostrze.
   - Przynajmniej działa bez szwanku... - stwierdził niezbyt wesoło zielonowłosy.

___
Zakupy - Scyzoryk - 5.000

Ostatnio edytowany przez Mikoto (2018-10-02 12:06:24)

     Ciężko było Mikoto określić jego nowe narzędzie jako imponujące, ale na nic innego nie mógł sobie pozwolić. Jak zdążył się już przekonać przynajmniej mechanizm uwalniający ostrze działał bez zarzutu. Co prawda ostrości broni nie miał jeszcze okazji sprawdzić, ale wyglądała na zadowalającą. Niestety nie zdążył tego sprawdzić w praktyce, bo w końcu zwrócił uwagę na znajomy głos od dłuższej chwili nawołujący jego imię.
  Jednym ruchem dłoni złożył scyzoryk, aby w następnej chwili wsunąć łapki do kieszeni i odwrócić się w kierunku głosu, który chciał zwrócić jego uwagę. Jego bądź kogoś o takim samym imieniu. Widząc znajomą twarz z blond czupryną szybko mógł stwierdzić, że głos nawoływał właśnie jego. Był to Alex, mag gildii Fairy Tail, do której niedawno dołączył. Zbliżał się do zielonowłosego, a że robił to w biegu zapewne miał jakąś ważną sprawę. Mikoto postanowił poczekać, aż blondyn się zbliży.
     - Alex-senpai, potrzebujesz czegoś? - zapytał Mi-chan starszego kolegi kiedy ten był na tyle blisko, aby można było prowadzić normalną rozmowę bez potrzeby podnoszenia głosu. Chłopaczyna nie miał pojęcia o co mogło chodzić czego nie ukrywał spoglądając pytająco najpierw na trzymany przez Alexa kawałek papieru, a potem na samego blondyna. Być może w jego ulubionej kawiarence mieli właśnie jakąś promocję, albo odbywało się tam jakieś wydarzanie i chciał o tym koniecznie powiedzieć młodszemu koledze? To by tłumaczyło jego dobry humor i papier, który trzymał w dłoni. Chociaż z drugiej strony uśmiech Alexa raczej nie pasował do tego scenariusza, był jakiś dziwny. Mikoto nie miał pojęcia co mógł oznaczać i raczej próby odgadnięcia tego były daremne. Dlatego po prostu spoglądał na blondyna wyczekująco licząc, że ten wyjaśni w czym rzecz.

     - Chyba... Chyba masz rację. - Mi zgodził się ze stwierdzeniem blondyna owijając kosmyk włosów z grzywki i spoglądając na niego. Czuprynę miał na tyle długą, że nie musiał przy tym specjalnie zezować. Stał tak przez chwilę chcąc jeszcze zapytać po co takiego Alex go szukał, ale zauważył, że wzbudzali sporo zainteresowania. Nie czuł się zbyt komfortowo kiedy tak wiele par oczu na niego spoglądało. Być może dla Alexa była to codzienność, ale on sam nie przywykł do bycia w centrum uwagi dlatego zamiast zadać pytanie, które chodziło mu po głowie zaproponował, aby dalszą część rozmowy przeprowadzić gdzieś indziej. Chłopaczyna nie wiedział czy to ze względu na niego czy blondyn planował to od samego początku, ale ruszyli z miejsca i dopiero po kilku kroków odezwał się ponownie...
   I kiedy ponownie otworzył usta wspomniał o siostrze Mikoto. Ona tak samo jak zielonowłosy dołączyła do Fairy Tail niedawno. Oboje byli w gildii nowi dlatego chłopaczyna zainteresował się w jaki sposób zupełnie nowa osoba okazała się pomocna takiemu weteranowi jak Alex. Zwłaszcza, że na jego twarzy ponownie pojawił się uśmiech. Uśmiech podejrzany i w tej chwili z jakiegoś powodu nieprzyjemny. Alex mógł być przyjacielską i dobrą osobą, na taką właśnie wyglądał kiedy spotkali się po raz pierwszy. Taka postawa bardzo kłóciła się ze wszystkim co do tej pory Mikoto doświadczył. Być może Magnolia była zupełnie innym miejscem niż to, w którym się urodził i wychował. Może bycie dobrym czy przyjacielskim było tutaj normalne. Dla niego jednak - osoby, która nie doświadczyła niczego dobrego od innych ludzi, nawet najbliższej rodziny - nie było to normalne. Dlatego podchodził do Alexa ze sporą dozą nieufności.
   - Mhm, siostra jest raczej przyjacielska. W jaki sposób ci pomogła? - zapytał wlepiając swoje duże zielone ślepia w twarz starszego kolegi. Podczas spaceru było to dość uciążliwe, bo szli mniej więcej obok siebie, a w dodatku Alex był od niego wyższy. Poza tym nigdy nie był zbyt dobry w wyczytywaniu uczuć z twarzy innych dlatego postanowił dać sobie spokój nie ważne jaką odpowiedź usłyszy. Po prostu później zapyta o to big-sis.
   Tak więc szli dalej i Mikoto tylko pokiwał głową na jego kolejne słowa i teatralny gest kiedy mówił. Alex chyba brał go za jakiegoś dzieciaka. Znaczy... fakt Mi był fizycznie dzieciakiem, zdawał sobie sprawę, ale osobiście był zdanie, że jest już na tyle dojrzały, że nie powinno traktować się go jak jakiegoś szczyla. Naprawdę miał ochotę się skrzywić kiedy blondyn chciał jeszcze bardziej nadać znaczenia swoim słowom wspominając o mistrzyni. Nie zrobił tego tak samo jak nie zrobił tego wcześniej kiedy Alex zwrócił się do niego per mały przyjacielu. Właściwie za pierwszym razem trudniej było mu zachować poważny wyraz twarzy, bo naprawdę nie przypadło mu do gustu być nazywanym przyjacielem przez gościa, którego poznał parę dni temu. Zwłaszcza, że mówił w protekcjonalny sposób. Mikoto zawsze i przez wszystkich był traktowany w podobny sposób, w oczach innych był po prostu jakimś dzieciakiem. Powinien się już do tego przyzwyczaić. Powinien, ale nadal go to drażniło. Być może to właśnie świadczyło o tym, że jednak wciąż był tylko dzieciakiem? Nie miał czasu jednak teraz nad tym rozmyślać, bo jego uwagę po raz kolejny przykuła kartka papieru w dłoniach blondyna. Wciąż nie był w stanie dokładnie przeczytać jej treści, ale dostrzegł na niej czterocyfrową sumę. Dzięki temu zaczął łączyć w całość wszystko co do tej pory powiedział Alex. No prawie wszystko, bo dalej nie wiedział co do tego miała jego siostra.
   - Nie, raczej nie jestem. Dlaczego pytasz? - zapytał chociaż domyślał się do czego blondyn zmierza.

Ostatnio edytowany przez Mikoto (2018-10-02 20:26:50)

     Alex wzbudził ciekawość wspominając o siostrze Mikoto. Chociaż może bardziej niż ciekawość był to niepokój i chłopak miał nadzieję, że odpowiedź blondyna nawet jeśli go nie uspokoi to przynajmniej w jakikolwiek sposób rozjaśni sprawę. Tylko, że żadnej odpowiedzi nie było. Wydał z siebie jedynie mruknięcie? A może westchnienie? Mikoto nie był pewny co to właściwie było. Wiedział jednak, że blondyn wydawał się zadowolony. Czym zadowolony? Faktem, że rozbudził uwagę chłopca i postanowił zignorować jego pytanie? Mi nie miał pojęcia, wiedział tylko, że tak jak Alex wydawał się z ich spotkania zadowolony tak jego samopoczucie od momentu kiedy usłyszał jego nawoływanie stawało się coraz gorsze. Miał ochotę zakończyć to spotkanie najszybciej jak to możliwe.
    - Co to za zlecenie? - zapytał spoglądając na wyższego mężczyznę ponuro. Nie miał zamiaru dłużej określać go jako kolegi nawet jedynie w myślach. Od samego początku spotkania jego towarzystwo odpowiadało mu coraz mniej i nie przerywał jego monologu bynajmniej nie z powodu szacunku do starszego stażem członka gildii, a jedynie po to, aby ten jak najszybciej skończył. Śmiał też powątpiewać w szczerość powodów do oddania zlecenia komuś innemu jakie przedstawił. Mikoto raczej odniósł wrażenie, że Aleź chciał go czymś zając. Zająć na resztę dnia jak sam wspomniał. Zachował te myśli dla siebie i wciąż spoglądał ponuro na blondyna czekając na więcej informacji odnośnie zlecenia. Prawdę mówiąc kompletnie nie miał ochoty się owym zleceniem zajmować jakiekolwiek by ono nie było, bo w tyn sposób wpadłby w sidła blondyna. Tak właśnie czuł. Z drugiej strony jednak nie powinien rezygnować z łatwo zagrabionych pieniędzy - o ile misja faktycznie okaże się prosta. Bijąc się z własnymi myślami zaczął powoli obracać złożony scyzoryk między palcami nie wyciągając go z kieszeni.

     Mikoto co prawda nie odzywał się kiedy blondyn czytał ogłoszenie, ale spojrzenie prawdopodobnie mówiło za niego. Coraz bardziej powątpiewał w blondyna jak i jego słowa czego już nawet nie próbował ukrywać. W końcu czy nie mówił on, że zlecenie jest dla niego zbyt nudne? Gdyby faktycznie tak było to chyba znałby jego treść, a nie przyswajał ją właśnie teraz stojąc przed zielonowłosym.
   - Tak, oczywiście, że rozumiem. - pomyślał dziewięciolatek. Przypuszczał, że właśnie takiej odpowiedzi blondyn się spodziewał. Tylko, że zdaniem Mikoto nie miała ona najmniejszego sensu i raczej zapytałby czy u Alexa wszystko dobrze pod kopułą. Mówił o poważnym zleceniu, a przyszedł z nim do osoby, która dołączyła do gildii kilka dni temu. Tak tak, dziewięciolatek będący w gildii kilka dni, idealna osoba do zajęcia się poważną jak to określił blondyn misją. Naprawdę można było pomyśleć, że facet był głupi. Gdyby tylko nie ten wyraz twarzy i ogólna wesołość która z niego tryskała. Mi-chan już sam nie wiedział co ma o tym myśleć, może on po prostu odgrywał jakąś szopkę przed dzieckiem? Jeśli tak to by mu się to udało, gdyby nie fakt, że zielonowłosy nie był zwyczajnym dzieckiem. A przynajmniej tak o sobie myślał.
     - Powiesz wreszcie coś o zleceniu? - odpowiedział pytaniem. Co prawda lepiej byłoby po prostu wziąć ogłoszenie i samemu przeczytać szczegóły, ale dla Mikoto nie było to takie proste. Nigdy nie nauczył się porządnie pisać czy czytać. Dotychczas taka umiejętność nie była mu potrzebna. Na szczęście siostra była w tym dużo lepsza i w wolnych chwilach starała się nadrobić jego braki w tym względzie. Nie można było powiedzieć, żeby Mi pałał entuzjazmem na tych lekcjach, ale coraz bardziej widoczne było, że umiejętność czytania była użyteczna. Od dziś będzie wkładał w to więcej wysiłku. Tak postanowił i być może jego determinacja nie zniknie do dzisiejszego wieczora. Być może nawet siostrę to ucieszy. Prawdopodobnie jednak szybko ta chęć nauki mu przejdzie. W końcu nauka czytania była naprawdę nudna...
   - I to wszystko jest napisane w ogłoszeniu? - zapytał kiedy blondyn opowiadał o staruszce. Chociaż było to zupełnie niepotrzebne pytanie. Raczej Alex po prostu znał tą osobę. Albo zmyślał chcąc wzbudzić jego współczucie i przekonać do podjęcia zlecenia. Z powodu swojej nieufności wobec ludzi Mi skłaniał się ku tej drugiej opcji i dalej uważał, że facet chce, aby czymś się zajął czyli... zwyczajnie pozbyć. Jego dalsze przekonywanie tylko bardziej go w tym utwierdzało. Mimo wszystko wyciągnął łapkę w kierunku kartki - Dasz mi to? - zapytał mając oczywiście na myśli kartkę ze zleceniem.
   - Zapytam siostrę co tu jest napisane, bo ty chyba nie masz zamiaru mi powiedzieć. - oznajmiłby spoglądając z wyrzutem w oczy Alexa. W końcu zniecierpliwił się już na tyle jego gadką, że nie chciał go słuchać ani chwili dłużej. Zwłaszcza, że nie podał żadnych szczegółów zlecenia. Na pewno  było tam napisane chociażby to jak kot wygląda, albo inne wskazówki mogące pomóc w jego znalezieniu. Przecież to nie możliwe, aby nie było tam jakichś informacji. Zlecenia typu "Kot mi uciekł, pomóż. pani y~" musiałoby okazać się zwykłym żartem, nawet Mi to wiedział. Tak więc jeśli było to wszystko to tak jak powiedział miał zamiar spotkać się z siostrą, która prawdopodobnie była teraz w gildii.

     Alex mylił się zupełnie. Mikoto wcale się nie niecierpliwił. Raczej towarzystwo blondyna zaczynało mu coraz bardziej działać na nerwy. Mimo to chłopaczyna postanowił sprawę doprowadzić do końca i usiadł na ławce obok starszego maga. Niczego nie odpowiedział na pierwsze słowa blondyna chociaż miał szczere wątpliwości czy ten faktycznie nie robi tego wszystkiego, aby go zirytować. Po prostu słuchał i miał wrażenie, że w końcu Alex starał mu się coś uzmysłowić. W przeciwieństwie do tego jak wcześniej zalewał go potokiem nie interesujących go słów teraz zdawał się zmierzać do celu. Taki Mi-chan miał wrażenie, acz nie do końca wiedział co takiego chciał mu przekazać bądź uzmysłowić. Jeśli chciał mu coś powiedzieć to powinien powiedzieć to wprost. Czy chodziło mu o to, aby im zaufać? Że może im zaufać? Jeśli właśnie to Alex chciał przekazać to marnował czas. Mikoto mógł dołączyć do gildii i być teraz częścią Fairy Tail, ale dla niego wszyscy w tej gildii prócz jego siostry byli dla niego po prostu obcymi osobami. Nie było możliwości, aby im zaufał od tak.
   - Skoro tak mówisz. - odparł po chwili kiedy blondyn skończył mówić. Nawet jeśli faktycznie byli do niego podobni, mieli podobne doświadczenia - w co wątpił - nie sprawiało to, że miał zamiar im zaufać. Nie chciał też całkowicie negować słów Alexa więc odpowiedział w ten własnie sposób.
     W końcu starszy mag podniósł się z ławki podając mu zlecenie. Zaczął też wyjawiać więcej informacji na jego temat. Mi-chan słuchał uważnie starając się jak najwięcej zapamiętać. W końcu czytanie sprawiało mu sporo problemów więc fakt, że Alex jednak zdecydował się powiedzieć co jest napisane w ogłoszeniu było niezwykle pomocne.
   - Rozumiem, dziękuje. - odparł grzecznie. W końcu blondyn podzielił się z nim nawet swoimi własnymi przemyśleniami, których prawdopodobnie nie było na kartce.
   Przed odejściem Alex zdecydował się dodać coś jeszcze. Nie czekał jednak na odpowiedź Mikoto i prawdopodobnie dobrze zrobił, bo chłopaczyna odpowiedzi by nie udzielił. A już na pewno nie takiej jakiej blondyn mógł się spodziewać. Byli drugą rodziną, na której można było polegać? Dobre sobie. Mogło to sobie ładnie brzmieć i pewnie nawet Alex pomyślał, że rzucił jakąś fajową kwestią. Naprawdę musiał nie mieć najmniejszego pojęcia o ich przeszłości skoro określił się jako część jego drugiej rodziny. Wyłączając siostrę jego rodzina była najgorszym co go dotychczas spotkało. Nie potrzebował powtórki.
    Potrzebował chwili, aby otrząsnąć się ze swoich ponurych myśli. Po Alexie nie było już śladu więc postanowił czymś się zająć. Niby miał zamiar iść do gildii, aby zobaczyć się z siostrą, ale pomysł porzucił. Chwilowo nie miał ochoty widzieć gęby blondyna więc postanowił zająć się tym zleceniem. Podążając za wcześniejszymi wskazówkami miał zamiar odnaleźć dom właścicielki kota. Planował zacząć od spotkania z tą staruszką. Kiedy (jeśli) udało mu się odnaleźć wspomniany budynek z numerem 69 zapukał w drzwi.

     Szczerze mówiąc zielonowłosy obawiał się, że zwyczajnie się zgubi poszukując domu zleceniodawczyni. Albo przynajmniej, że będzie miał problemy z trafieniem tam. W końcu nie znał miasta zbyt dobrze - był tu od zaledwie kilku dni - więc jego obawy były prawdopodobnie uzasadnione. Pomylił się. Wskazówki Alexa okazały się na tyle dokładne, że odnalazł dom staruszki bez najmniejszego problemu. Miła niespodzianka, takie rzeczy przytrafiały mu się wyjątkowo rzadko.
   Kolejną niespodzianką była młoda kobieta zajmująca się kwiatami przed domem staruszki. Blondyn nie wspominał, żeby miała córkę czy wnuczkę. Niby nie miało to nic wspólnego z jego zadaniem, ale tak samo było na przykład z informacjami takimi jak zalecenia lekarza względem staruszki. Kim więc mogła być? Faktycznie jakąś krewną, a może zwyczajnie dobrą sąsiadką? Nie zaraz, po co w ogóle się nad tym zastanawiać. Nie miało to najmniejszego znaczenia. A i Mikoto nie należał do jakichś specjalnie ciekawskich ludzi. Postanowił od razu przejść do rzeczy. Zignorował kobietę, której z pewnością nie można było nazwać staruszką i podszedł do drzwi budynku, w które zadzwonił ewentualnie zapukał przekonany, że był to najszybszy sposób, aby spotkać się z panią Felucii.

     O ile po rozstaniu z Alexem w drodze do domu zleceniodawczyni zielonowłosy nie napotkał żadnych przeszkód tak wystarczyło kilka kroków od wejścia na działkę, aby pojawiła się pierwsza niedogodność. Niby Mikoto mógł tą kobietę zwyczajnie zignorować i ruszyć w kierunku drewnianych drzwi przed nim, ale było to co najmniej niegrzeczne. W końcu mogła okazać się krewną staruszki, o której wspominał blondyn, chłopaczyna nie mógł wykluczyć tej możliwości. Dlatego młody mag zatrzymał się kierując spojrzenie na nieznajomą. Zielone ślepia zlustrowały ją szybko. Nie potrafił odgadnąć ile mogła mieć lat, była niewiele wyższa od niego, ale nie uznał tego na dostateczny dowód na to, że byli w podobnym wieku. Bardziej prawdopodobne było to, że była po prostu niska. Uznał, że powinien zachowywać się wobec niej grzecznie. Tym bardziej, że w jej oczach prawdopodobnie był intruzem. Nie ważne czy mieszkała w tym miejscu czy nie chłopaczyna odnosił wrażenie, że znała się z jego zleceniodawczynią. To właśnie prawdopodobnie z panią Felucii rozmawiała zajmując się kwiatami. No chyba, że pomylił domy co byłoby nieco zawstydzające. Dlatego zanim odpowiedział jeszcze raz spojrzał na budynek upewniając się czy na pewno znajduje się na nim właściwy numerek.
   - Nie wydaje mi się, żebym potrzebował pani pomocy. - odparł w końcu na jej pytanie. Jego zielone ślepia zatrzymały się na jej oczach kiedy już upewnił się, że był to właściwy budynek. W każdym razie jego odpowiedź pewnie sprawiła, że kobieta była jeszcze bardziej zaskoczona niż przed zadaniem pytania. Wypadało wyjaśnić dlaczego narusza czyjąś prywatność. Dlatego chłopaczyna grzecznie dodał - Przyszedłem do pani Felucii w sprawie zlecenia, które ogłosiła. - wydawało mu się, że w ten sposób jasne powinno się stać dlaczego tu był i nieznajoma przestanie mu przeszkadzać. Sytuacja powinna stać się klarowna więc Mikoto skinął głową w kierunku kobiety po czym ponownie ruszył w kierunku drzwi z zamiarem poinformowania gospodarza, że ma gościa.

     Mikoto grzecznie odpowiedział kobiecie, która go zaczepiła. Nie miał do niej żadnego interesu i wyraźnie zaznaczył w jakim celu się tutaj znalazł. Sytuacja powinna być jasna i klarowna. Sprawa załatwiona. Tak widział to zielonowłosy, ale kobieta zupełnie się z tym nie zgadzała. Nagle podbiegła bliżej i go zaatakowała. Czy raczej uderzyła dłonią w drzwi, ale Mikoto miał wrażenie, że było to wymierzone w niego. Zareagował automatycznie. Nie miał najmniejszej ochoty być bitym. Szczególnie kiedy jedyne co zrobił to próba porozmawiania z kobietą przed przystąpieniem do zadania, którego się podjął. Nie raz już czy dwa był atakowany i bity bez najmniejszego powodu, ale nie miał najmniejszego zamiaru pozwolić, aby stało się kiedykolwiek ponownie. Odskoczył do tyłu sięgając do kieszeni. Wyciągając dłoń trzymał w niej swój nowo nabyty scyzoryk. Jego ostrze było już uwolnione.

     Kiedy kobieta zdecydowała się spojrzeć w oczy chłopca dostrzegła, że nie miały wcześniejszego dziecięcego wyrazu. Było w nich całkowite skupienie, z którym obserwował każdy najmniejszy jej ruch. Jego ciało było napięte, a w dłoni trzymał mały nożyk. Nie wyglądało też na to, żeby miał zamiar odpowiadać na jej kolejne pytania. Ba, on zdawał się ich nawet nie słyszeć. W żaden sposób na nie nie reagował i zwyczajnie nie spuszczał z niej wzroku. Jednak tak naprawdę nie było tak, że ich nie słyszał. Słyszał i zrozumiał je bardzo dokładnie. Po prostu nie miał najmniejszego pojęcia dlaczego zaczęła pieprzyć od rzeczy po tym jak go zaatakowała. Zaczął wszystko rozumieć kiedy usłyszał śmiech dobywający się zza drzwi. To był żart. Kobieta przed nim i osoba za drzwiami robili sobie z niego żarty. Alex oczywiście był tego częścią. Teraz rozumiał czym spowodowana była jego wcześniejsza wesołość. Prawdopodobnie też był gdzieś tutaj i wszystko obserwował. Nie obniżając swojej czujności względem nieznajomej Mikoto starał się rozejrzeć dookoła poszukując jakichkolwiek oznak obecności blondyna. Nie ważne czy go znalazł czy nie. Po tym jak uświadomił sobie o co w tym wszystkim chodzi nieco się rozluźnił. Schował scyzoryk i zaczął mówić do siebie. Mimo to wciąż uważał na kobietę i akcje jakie mogła podjąć.
   - Wiedziałem... Od początku to zadanie nie miało najmniejszego sensu. Złapać i oddać kota, który i tak zaraz ucieknie? Byłem głupi, że dałem się nabrać na coś takiego... - uśmiechnął się smutno do swoich myśli wypowiedzianych na głos. Smutny wyraz, który przez krótką chwilę przybrała jego twarz zniknął kiedy ponownie spojrzał w oczy kobiety. W jego ślepiach jarzyła się czysta wrogość względem nieznajomej. - Mam nadzieję, że dobrze bawiliście się przy tym kawale. - nawet nie próbował kryć złości w swoim głosie. Nie miał też wątpliwości, że przynajmniej jedna osoba bawiła się przy tym świetnie, słyszał to doskonale. Nie wiedział kto znajdował się wewnątrz budynku, ale nie miało to najmniejszego znaczenia. Czuł względem tej osoby dokładnie to samo co do kobiety stojącej przed drzwiami. Chyba nie trzeba dodawać, że tyczyło się to również Alexa. Zaczynał już żałować dołączenia do Fairy Tail. Cóż, nie było tak, że nie mógł opuścić jej szeregów. A nawet jeśli mógł zwyczajnie uciec. Siostra pewnie będzie podzielała jego zdanie kiedy usłyszy o przygodzie, która go dzisiaj spotkała. W każdym razie nie było sensu dłużej tu stać i robić z siebie jeszcze większego pośmiewiska.
     - Żegnam. - rzucił tak zimno jak tylko potrafił i ruszył do wyjścia.

Ostatnio edytowany przez Mikoto (2018-10-08 10:34:00)

     Chłopaczyna został wzięty za jakiegoś złodzieja? Nawet przez myśl mu nie przeszła taka opcja. Z tego co się orientował złodzieje i im podobne osobniki działają raczej pod osłoną nocy starając się działać po cichu. Nigdy nie zdarzyło mu się widzieć czy chociażby słyszeć o złodzieju, który wchodzi do czyjegoś domu w środku dnia w dodatku w międzyczasie gawędząc sobie z domownikiem czy jego sąsiadem. A Mi-chan miał już do czynienia z takimi czy nawet gorszymi kanaliami. Dlatego nawet przez myśl mu nie przeszło, że mógł zostać wzięty za złodzieja. Nie zrobił zupełnie nic, nawet powiedział w jakiej sprawie przychodzi. I został za to zaatakowany. Fakt dobył nóż, ale tylko dla własnego bezpieczeństwa gdyby kobieta miała zamiar za nim podążyć i znów zaatakować. Jednak tak szybko jak zrozumiał, że stał się ofiarą kawału schował broń i odszedł. Nie ze względu na gapiów czy fakt, że przejmował się reputacją Fairy Tail. Szczególnie to drugie miał w głębokim poważaniu po dzisiejszych doświadczeniach.
   Wyszedł poza obszar działki i zamknął za sobą furtkę. Kiedy był już na ulicy sięgnął do kieszeni po ogłoszenie, które podał mu Alex. Chciał się mu przyjrzeć, ale najpierw zdecydował się odejść od domku z numerem 69. Wiedział jak ta scena mogła wyglądać z zewnątrz dlatego postanowił się oddalić. Nie zwracał też najmniejszej uwagi na głosy dobiegające z wnętrza budynku, do którego drzwi wcześniej chciał zapukać. W najmniejszym stopniu nie interesowało go o czym mogły rozmawiać osoby wewnątrz. Kiedy znalazł się już kawałek od rzeczonego domku postanowił dokładniej przyjrzeć się ogłoszeniu. Wyglądało na autentyczne. Czy naprawdę byli ludzie skłonni posunąć się tak daleko dla zwykłego żartu? Pewnie tak. W każdym razie Mi-chan nie miał zamiaru zostawić tego jak teraz. Został potraktowany w taki, a nie inny sposób i miał zamiar się za to odpłacić. Zaczął dokładnie badać ilustrację kota. Co prawda mogła być fałszywa, ale to nic. W takim wypadku znajdzie jakiegoś innego futrzaka i zostawi jego truchło na płocie domku z numerem 69. Jeśli jednak zdarzy się, że ogłoszenie było prawdziwe, jeśli przypadkiem natrafi na sierściucha jak ten w ogłoszeniu... W takim wypadku z największą przyjemnością odstawi go pod dom, z którego nawiał. Chociaż z drugiej strony... co winny był mu biedny zwierzak? Czy powinien cierpieć za to jak został potraktowany przez jego właścicielkę i jej znajomych? Uśmiech, który jeszcze przed chwilą zdobił dziecięcą twarz zniknął. Później się zdecyduje, o ile uda mu się zwierzaka znaleźć. Poszukiwania zacznie od doków, o których wspominał blondyn. W końcu co mu szkodziło spróbować, prawda? Ruszył we wyżej wspomnianym kierunku rozglądając się za poszukiwanym kotem. Było kilka szczegółów jak na przykład obroża dzięki, którym mógł odnaleźć właściwe zwierze. Miał też w miarę dokładny obrazek, a i determinacji mu nie brakowało. Szkoda tylko, że raczej niewielu pochwaliłoby motywy, z których owa determinacja się bierze.

    W do dzielnicy portowej Magnolii zielonowłosy nie zaprzątał sobie głowy gildią, a tym bardziej tym co go spotkało kilka chwil wcześniej. Myślenie o tym tylko go drażniło wprawiając w nieprzyjemny humor. Zamiast tego skupił się na studiowaniu fotografii kota. Dalej nie był pewny czy miało to jakikolwiek sens, ale chciał czymś chwilowo zająć myśli i poszukiwanie futrzaka jak najbardziej się do tego nadawało. Przyswajanie tego jak kot wyglądał, aby być w stanie go później rozpoznać nie okazało się specjalnie trudne. Zwierzak miał kilka charakterystycznych cech dzięki którym - jak miał nadzieję Mikoto - będzie można go bez trudu rozpoznać. Większym problemem wydawało się być samo odnalezienie kota. Może i zlecenie "znaleźć zaginionego kota" brzmiało banalnie, ale chłopaczyna był przekonany, że wcale takie banalne nie było. W końcu miasto było spore. I znalezienie jakiegoś zwierzaka w tym wielkim mieście wcale nie wydawało mu się łatwe. Być może gdyby miał więcej informacji... Ale próba zdobycia ich skończyła się jak się skończyła. Dlatego Mi-chan zmuszony był polegać na szczęściu i ogólnej wiedzy na temat kotów. A, że za eksperta w dziedzinie futrzaków się nie uważał bezpieczniej było założyć, że powodzenie poszukiwań zależało tylko i wyłącznie od szczęścia. Czy Mikoto miał szczęście? Gdyby zadać mu takie pytanie bez chwili zawahania odpowiedziałby, że nie. Dlatego zadanie wydawało mu się trudne. Jednak mimo to miał zamiar go odnaleźć. Miał ku temu swój powód i determinacji mu nie brakowało.
     Całą drogę do doków studiował fotografię i nie zdążył zastanowić się od czego zacząć. Cóż, ponoć ogłoszenie mówiło, że kiedy kot wraca do domu nic nie je. To by znaczyło, że musiał zaspakajać głów kiedy był na zewnątrz. Mi-chan postanowił od tego właśnie zacząć. Tylko gdzie kot w dokach mógł zdobyć coś do jedzenia? Prawdopodobnie wszędzie... Z westchnieniem zielonowłosy wszedł do doków rozglądając się za poszukiwanych futrzakiem. Może zacząć od zaułków? Chyba właśnie w zaułkach gdzie składowało się śmieci zwykle można było znaleźć dzikie koty czy inne zwierzęta poszukujące pożywienia. Tak, od tego Mikoto postanowił zacząć. Zaułki były jego pierwszym celem. Oczywiście mimo, że to na nich miał zamiar się skupić to mając w zasięgu wzroku jakieś stoiska z rybami czy innymi owocami morza też zwracał uwagę czy wokół nich nie kręcą się jakieś futrzaki.

z/t, Fiore -> Magnolia -> Port

     - Powinnaś powiedzieć prawdę. A przynajmniej częściowo, że ktoś go zadźgał. Jeśli będzie się tym interesować może dowiedzieć się, że ją okłamałaś. No nieważne, z matką nie będzie problemu. Pewnie dalej gdzieś żyje, ale nie wydaje mi się, żebyśmy jeszcze kiedyś się z nią zobaczyli. - odparł spokojnie. Trochę martwił go fakt, że kłamstwo z wypadkiem ojca wyjdzie na jaw, ale cóż, trudno. Wystarczy, że teraz będą się tego trzymali, bo wątpliwe, żeby mistrzyni mogła to odkryć na własną rękę. Raczej nie powinno być z tym problemu tak długo jak będą o tym pamiętać. Jeśli chodziło o matkę to szczerze mówiąc Mikoto nie miał pojęcia co się z nią stało. Po prostu któregoś dnia zniknęła. On sam nie pamiętał nawet jak wyglądała, ciekawe czy Mikoho miała jakieś wspomnienia z nią związane? Jeśli tak to może nie była względem niej tak obojętna jak jej młodszy brat. Dla niego - kompletnie nie pamiętającego chociażby tego jak wyglądała - nie liczyła się kompletnie. Po tym jak zniknęła zostawiając ich z tym człowiekiem nie interesowało go co się z nią stało. Faktycznie mogła już nie żyć i nie specjalnie go to obchodziło. W każdym razie pokiwał głową i zgodził się z siostrą. - Tak, powinno wystarczyć. Po prostu musimy trzymać się tego, że zginęli w wypadku. Nie martw się. - pocieszył ją, bo zdawał sobie sprawę, że pewnie chciała jak najszybciej skończyć tamten temat. Sam Mikoto kiepsko wspominał ojca, a ona miała z nim jeszcze gorzej. Nie miał zamiaru dłużej wytykać jej nieprzemyślanego kłamstwa.
     Wkrótce dotarli na miejsce i Mihoko przejęła kota, aby oddać go prawowitej właścicielce. Niestety została zmuszona do wejścia do środka. Nie podobało się to chłopaczynie i napięty do granic możliwości starał się usłyszeć co działo się w środku. Nie był w stanie zrozumieć o czym rozmawiano, ale tak długo jak głosy były spokojne i nic nie wskazywało na to, aby coś złego działo się w środku po prostu czekał. W końcu po dłuższej chwili siostra znów się pojawiła. Na powitanie sieknął ją kantem dłoni w czoło. Lekko, raczej po to, aby dać upust irytacji. Bo faktycznie, czemu się go nie posłuchała i w dodatku siedziała tam tyle czasu? Dziewczyna po wytłumaczeniu się ponownie otrzymała taki sam cios w czoło jak wcześniej.
   - Skończ kłamać, jesteś w tym kiepska. Poza tym nie musiałaś mnie kryć. To tylko zlecenie za pieniądze, nie ma sensu zawracać sobie głowy co o mnie myślą ludzie, dla których pracuje. Zlecenie zostało wykonane i tylko to się liczy. - o ile pierwsze zdanie rzucił zupełnie poważnym pouczającym tonem tak resztę dodał już lekko. - Ciastka są twoje. W końcu mi pomogłaś. Podzieliłbym się też pieniędzmi, ale muszę kupić kilka rzeczy. Ale jak coś zostanie i będziesz czegoś potrzebować daj mi znać. - powiedział i dodał, że na parę dni opuści Magnolię. Zapytał też czy po powrocie Mihoko nie poświęciłaby więcej czasu na uczenie go czytania i pisania. Naprawdę czuł, że powinien się tego nauczyć jak najprędzej.
   Rodzeństwo wspólnie wróciło do gildii gdzie się rozdzielili. Mikoto musiał odwiedzić szpital, aby obejrzano jego zadrapanie. Martwił się, bo naprawdę wyglądało paskudnie.

z/t, Fiore -> Fairy Tail -> Szpital im. Nozomi Kujō

Sklep nie był trudny do znalezienie w końcu był najbardziej oblegany przez większość magów. Weszła do środka i rozejrzała się na boki, asortyment był całkiem duży, jednak większość tych rzeczy ją nie interesowało.
-Pokrowiec na sztylet znajdę? - zapytała się po chwili sprzedawcę rozglądając się po sklepie. Nie widziała tego co ją interesowało.
-Tak panienko, 8.000 klejnotów kosztuje - rzekł mężczyzna. Dziewczyna uśmiechnęła się i pokiwała głową, to nie tak drogo jak się spodziewała na samym początku.
-A ten płaszcz? - dopytała zaciekawiona.
-6.000 klejnotów.  Chce panienka kupić te obie rzeczy? - rzekł sprzedawca pokazując oba te rzeczy.
-Tak, poproszę - rzekła. Wyjęła mieszek z pieniędzmi i podała odpowiednią sumę mu do ręki. Wzięła obie rzeczy, pokrowiec na nóż zamocowała na miejscu na swoim udzie, tak samo jak pelerynkę na swoje plecy. Ruszyła w dalszą podróż przed siebie.

Kupione:
Pokrowiec na nóż - 8.000 Klejnotów
Zwykły płaszcz - 6.000 Klejnotów

z/t Fiore -> Fairy Tail

Szli w ciszy przez miasto. Panowała między nimi troszkę niezręczna cisza z jakiegoś powodu, ale nie przeszkadzała ona Sencie. W końcu nie zawsze trzeba cały czas gadać, aby po prostu dobrze się czuć z drugą osobą. W końcu jednak dotarli przed sklep, co Lili potwierdziła i poinformowała, że poczeka. Senta cmoknął ją w policzek.
-Dzięki. Zaraz wracam i idziemy na obiad, oczywiście stawiam. Zastanów się co chcesz zjeść. - Uśmiechnął się i wszedł do środka. Rozejrzał się po plecakach. Jedne były duże, typowo podróżnicze, inne mniejsze, chyba tylko do spakowania prowiantu i czegoś do picia. Wybrał jeden z większych, w kolorze czarnym. Idealnie pasował do jego życia wędrowca, ale kompletnie nie pasował do jego garnituru. Chociaż i tak ubrał go jedynie na czas odpoczynku na mieście, a potem ubierze swój normalny strój do treningów i podróży. Podszedł więc z nim do lady i wyliczył cztery tysiące kryształów. Po spojrzeniu na to co mu pozostało, cicho westchnął. Starczy mu na kilka dni na jedzenie i picie, więc niby nie jest źle. Jednak nie ma szans aby mógł zakupić coś jeszcze w tym sklepie. Szkoda.
-Dziękuję. - Wziął plecak do ręki i wyszedł z sklepu, po czym od razu podszedł do Lili.
-To co? Masz jakiś pomysł? - Uśmiechnął się szeroko. Pewnie odpowie coś w stylu, że nie jest głodna, albo, że możemy iść, ale to ona płaci, lub chociaż zapłaci za siebie. Naiwna.

Plecak -4.000 kryształów

Ostatnio edytowany przez Senta (2019-01-01 19:44:03)

Pokręcił głową rozbawiony. Może i nie miał najwięcej pieniędzy, ale chyba nie jest tak źle aby żałować na przyjaciółkę.
-Masz ciekawy charakter. Raz wredna, raz słodka, a raz strasznie nieczuła. - Położył dłoń na jej włosach i zmierzwił je, jednocześnie się przy tym śmiejąc. Ruszył za nią i słuchał jej nucenia.
-Jak nie będę miał za co jeść to sprzedam garniak. Jak go kupowałem to był wart te sto tysięcy, więc może bym wyciągnął z połowę. Chociaż nie, rozwaliłem marynarkę. Mogłem jednak nie oddawać wszystkiego swoim opiekunom. Byłbym wtedy pewnie jedną z bogatszych osób w okolicy. - Westchnął, po czym spojrzał gdzie idą.
-Masz jakieś plany na dzisiaj?

-Niestety nie mówili. Mojej matki nie pamiętam, a zastępcza chociaż starała się to nie znała się na byciu matką. - Wzruszył ramionami. Doceniał pomoc swojej rodziny zastępczej, ale nie oszukujmy się. Poszło im to beznadziejnie.
-Z sprzedażą garnituru żartowałem. Chociaż chyba będę musiał ubrać drugi komplet ubrań. Mam nadzieję, że już wysechł po ostatnim treningu. - Z drugiej strony mogli go już ukraść z tej plaży, chociaż jak zauważył nikt się tam nie kręcił bo było zbyt blisko portu, a tym samym statków i rybaków.
-Zaproponowałbym ci wspólne wybranie się na misję, ale pewnie nie chcesz takiego początkującego jak ja. - Uśmiechnął się lekko. Był początkującym, ale nie oznaczało to że był nieprzydatny. Z drugiej strony mógłby rozwinąć swój wachlarz technik o kolejne dwa czary podstawowe i jeśli się uda to jeden autorski swojego ojca. Przynajmniej opanował wszelkie podstawy kontroli i koncentracji. W zamian miał braki w aspektach fizycznych.

-Czy znam jakieś zaklęcia... - Skinął głową, a następnie pstryknął palcami. Musiał się przy tym trochę skupić, ale już po sekundzie Lili mogła poczuć jak magia zaczyna ją oplatać zaczynając od nóg z zamiarem unieruchomienia jej. Energia magiczna zachowywała się trochę jak wąż i dokładnie oplotła wszystkie jej krągłości.
-Oryginalnie przy szyi pojawia się dodatkowo ostrze. No i Promień Ciemności, czyli prosta wiązka energii, która powinna dać radę unieszkodliwić przeciwnika. - Ponownie pstryknął palcami i jego magia rozpłynęła się.
-No i oczywiście zdolność pasywna mojej magii, czyli możliwość obrony za pomocą samej ciemności. W zamian nie jestem zbyt dobry w walce bez magii. Niby jak na początkującego coś tam daję radę, ale lepiej nie ryzykować.

-Nazwę? Jak dobrze pamiętam Ciemny Szpon. Jednak jest tak beznadziejna, że staram się jej nie używać. - Zaśmiał się na jej pytanie o nazwę. Mimo wszystko posiadał zaledwie dwa zaklęcia, plus czysta magia. Sam wiedział, że było to mało, ale nic na to nie mógł poradzić. Natomiast same treningi też mu nic nie przyniosą jeśli nie będzie nabierał doświadczenia.
-Czyli rozumiem, że musisz być dosyć silna jako mag, skoro nawet nie zaskoczyło cię moje zaklęcie. Zdawałoby się że jest wręcz na odwrót, ale widać pozory mylą. - Zaśmiał się. Mimo wszystko każda normalna osoba powinna jakoś zareagować na to, że naglę jest oplatana przez magię, ale ona nawet nie wykonała żadnego nagłego ruchu. Doświadczenie? Czy może paraliż ze strachu? Albo po prostu jest super odważna, lub super głupia.
-Coś na pewno. Znam za to o wiele więcej technik łóżkowych. - Mrugnął do niej. Sam był rozbawiony tym tekstem, ale próbował jakoś wytrzymać z normalnym wyrazem twarzy.
-Rozumiem, że przygarniesz biednego chłopca o wielka czarodziejko

-Okej. Czyli rozumiem, że kierunek Fairy Tail. - Wiedział jak to działa w gildiach. Na tablicy znajdują się zadania, które każdy z magów może wziąć i próbować je wypełnić. Oczywiście są jeszcze te zadania o wyższym poziomie trudności, ale póki co nie ma co o nich myśleć.
-Nigdy mi się chyba nie znudzi twój rumieniec. - Zaśmiał się pod nosem. Lubi ją droczyć, ale jeszcze bardziej lubi patrzeć jak ta się rumieni. Co w tym jest takiego niezwykłego? Absolutnie nic. Po prostu Senta ma nie po kolei w głowie.
-Ciekawi mnie tylko czy mogę wypełniać zlecenia, które otrzymała gildia. Niby idę na nią z tobą więc pewnie problemu nie ma, ale sam bym już nie mógł wejść, wziąć zlecenia i wyjść sobie. Chociaż może. Zalezy czy ktoś by się zorientował, że nie jestem z gildii.

-Myślałem, że w takich gildiach to osób jest od groma i ciut ciut, a tutaj takie zaskoczenie. - Skinął głową i ruszył za dziewczyną w kierunku budynku Fairy Tail. Idealnie mu się trafiło, że akurat poznał tę dziewczynę i dzięki temu swoją pierwszą misję wykona w obecności kogoś bardziej doświadczonego. Zastanawiało go tylko jaka jest między nimi różnica. Czy Lili na serio jest o tyle silniejsza od niego, czy może jest pewna swoich umiejętności, czy też po prostu robi dobra minę do złej gry. Nie wiedział i nie dowie się dopóki nie wydarzy się coś nieoczekiwanego na misji. Póki co nie miał innego wyjścia jak pójść za nią i liczyć na to, że poradzi sobie i nie zrobi z siebie jakiegoś pośmiewiska. Niby wierzył w swój zmysł do walki, ale nie był do końca pewny czy to na pewno wystarczy,

z/t -> Fairy Tail -> Sala Główna