Mage Guild Wars

Misja prosta - Mikoto - #11

    Mikoto przez całą drogę badał fotografię, która była dołączona do zlecenia. Mimo, że narzekał na brak szczęścia to trzeba przyznać, że przez całą drogę gapiąc się na kawałek kartki papieru, nie wpadł na nikogo ani też nic złego mu się nie przytrafiło. Bardziej wyglądało to tak jakby mieszkańcy specjalne schodzili mu z drogi, chociaż może faktycznie to wszystko to jedynie zbieg okoliczności?
    W każdym bądź razie po upływie kilku minut dostał się do portu. Wychodząc z długiej, szerokiej uliczki natrafił na ogromny plac, za którym rozpościerało się błękitne morze. Na samym końcu znajdowały się doki, przy których cumowało już kilkanaście większych jak i mniejszych statków. Okręty rybackie, prywatne jachty, a także pasażerskie. Dodatkowo, co nie było żadną niespodzianką w dzisiejszych czasach w porcie znajdował się jeden z okrętów wojennych Królestwa Fiore. Był największy z pośród wszystkich tu zebranych, wykonany z ciemnego drewna, a także stalowych wzmocnień na burtach, rufie i dziobie. Trzy wysokie maszty, a na każdym z nich zawinięte żagle, na których dało się ujrzeć herb czerwony herb Fiore, na białym płótnie. Mimo, że często można spotkać tu podobne jednostki, to mimo wszystko mieszkańcy Magnolii co chwilę spoglądali na to, na co idzie większość ich pieniędzy z podatków. Robiło wrażenie.
    Przed portem, w bezpiecznej odległości tak by nie przeszkadzać w załadunku i rozładunku marynarzom, znajdowały się stragany z tym, co można tu spotkać w największych ilościach. Różnego rodzaje ryby, homary czy inne owoce morza. Ceny również były zachęcająca gdyż w przeciwieństwie do barów i różnego rodzaju karczm, tu otrzymywaliśmy surowy produkt i nie trzeba było płacić za robociznę kucharza.
    Mikoto postanowił zacząć od zaułków, gdyż to tam najczęściej koty trafiają by wyjadać resztki ze śmietnika. Zawitał więc do pierwszego lepszego, który znajdował się niedaleko jego pozycji startowej. Był długi i słabo oświetlony. Po obu stronach znajdowały się duże kubły na śmieci, a także różnego rodzaju kartony, część z nich przesiąknięta wilgocią. Do jego uszu docierał dźwięk charakterystyczny dźwięk stukania puszki o puszkę, a także ciche miauczenie co najmniej trzech kotów. Wszystkie te dźwięki dochodziły z kosza oddalonego o kilkanaście metrów, w połowie zniszczonego przez czas i zapewne tutejszych bezdomnych.

Misja prosta - Mikoto - #12

    Chłopak nie poświęcił dużo czasu, by podziwiać jak jednej z wielu wspaniałych budowli, którą stworzyły ludzkie ręce. Najzwyczajniej w świecie nie interesowało go to na tyle, by musiał zatrzymać i przyjrzeć się obiektowi dokładnie, od deski do deski. Z drugiej strony skupił się na zadaniu, które w tym momencie było najważniejsze. Jeżeli szybciej wykona zlecenie, to szybciej otrzyma zapłatę i być może nie będzie musiał wysłuchiwać zrzędzenia Alexa, który już dzisiaj wystarczająco się naprzykrzył młodemu wróżce.
    Jedno trzeba było zaznaczyć. Albo miał do tego smykałkę, albo szczęście, którego wcześniej się wypierał. Pierwsza alejka i można powiedzieć, że połowa sukcesu za nim. Słyszalne odgłosy miauczenia mogły sugerować, że wewnątrz dużego kubła na śmieci może znajdować się kot, które poszukuje. Ostrożnie podszedł, nie chcąc wystraszyć czworonogów, a gdy był na miejscu powoli otworzył wieko by zajrzeć do środka. Na samym początku w oczy rzucały się tylko same śmieci i resztki jedzenia, a także wymiociny o kolorze zielonym. Lecz gdy wytrzymał na tyle długo w smrodzie jaki wydobył się po zajrzeniu do środka, a także nie obrzydził go sam widok, to mógł ujrzeć jak w prawym bliższym rogu jest ogromna dziura przeżarta rdzą, a przy niej leży jedne, cały czary kot i kilka małych kociaków przyssanych do matki. Nic więcej.
    Wygląda na to, że mimo obiecującego początku Mikoto jednak miał pecha i musiał zacząć szukać gdzieś indziej. Może był wcześniej sobie to wyobrazić, a może nie, ale powinien być przygotowany na dużo więcej takich widoków dzisiejszego dnia. Kocur, którego szukał mógł być dosłownie wszędzie, a szukanie go jest identycznie do szukania igły w stogu siana. Lecz w tej właśnie chwili, w tym konkretnym momencie, do jego uszu doszedł krzyk mężczyzny, a następnie kilka stuknięć. - Parszywe kocisko! Oddawaj tą rybę! Straż! Gdzie jest straż?! - Odgłosy wyraźnie dobiegały od jednego z rozstawionych straganów.

Misja prosta - Mikoto - #13

    Nie można powiedzieć, że zielonowłosy nie odniósł sukcesu. Natrafił na pewną poszlakę, która być może w przyszłości, a przynajmniej do czasu realizacji zadania, okaże się bardzo pomocna. Każdy głupi domyśliłby się, że znalezienia zwierzaka w tak wielkim mieście graniczy z cudem. Gdyby tylko porozmawiał ze staruszką, która według Alexa znajdowała się w budynku, którego posiadłość Mikoto opuścił równie szybko co się pojawił, to być może dysponowałby wystarczającymi informacjami, które ułatwiłyby mu poszukiwania. Ulubiony przysmak, czy chociażby notka na temat jego wcześniejszych zachowań. Mimo wszystko musiał sobie teraz radzić sam i mógł jedynie pluć w brodę, że nie spróbował.
    Wyszedł z uliczki, by zbadać kolejne zakamarki portu, który nie był taki mały jakby się mogło wydawać. Wnet do jego uszu dotarły krzyki jednego ze sprzedawców narzekającego na sierściucha, który podwędził jedną, soczystą rybkę. Lecz zanim Mikoto postanowił skupić się na tym konkretnym miejscu, wpierw krótko podsumował wspomnianego wcześniej handlowca według jego własnej opinii. Jeżeli był to pojedynczy przypadek to zielonowłosy nie pomylił się, lecz co jeśli takich sytuacji było tutaj zdecydowanie więcej a bezdomne koty zaczęły wadzić mieszkańcom magnolii? Gdy tylko skierował głowę w tamtym kierunku, zauważył jak czarno-biały kot śmignął mu przed oczyma wskakując w uliczkę, którą wróżek wcześniej sprawdzał. Zwierz był zbyt szybki, by chłopak mógł mu się przyjrzeć więc nie był w stanie wyłapać niczego charakterystycznego, co by przybliżyło go do końca zadania.
    Po chwili podbiegła straż do stoiska mężczyzny lecz wyglądało na to, że nie mają czasu albo i chęci, na poszukiwania jednego, biednego kota. W interesie sprzedawcy leży to, żeby zabezpieczył swój towar przed niepożądanymi gośćmi.

Misja prosta - Mikoto - #14

    Pojawienie się straży w tak szybkim tempie jak to zauważył Mikoto nie było niczym dziwnym. Zwłaszcza jeżeli zielonowłosy weźmie pod uwagę fakt, że przecież stacjonowała tu jednostka, która prawdopodobnie czekała na załadunek i dalsze rozkazy. Z resztą gdyby tylko chciał spojrzeć na rozciągające się morze byłby w stanie zauważyć część floty Królestwa Fiore na wschodzie, która pilnowała granic wedle rozkazu króla. W normalny dzień prawdopodobnie reakcja strażników byłaby trochę inna lecz nie dzisiaj.
    Mikoto raz jeszcze udał się do alejki, z której wyszedł by przekonać się, że zwierzę, które mu czmychnęło koło nosa nie jest przypadkiem tym, które musi znaleźć. Jego podejrzenia jak najbardziej były właściwie, ale co jeśli zlecenie nie tyczy się męskiego przedstawiciela, a kocicy? Na podstawie samej fotografii ciężko określić płeć, a Alex podczas przekazywania informacji mógł o czymś takim zapomnieć sądząc, że zielonowłosy porozmawia ze staruszką, by przypadkiem nie doszło do jakiegoś nieporozumienia. Ponownie podszedł do śmietnika otwierając staranie pokrywę. Ujrzał ten sam widok co wcześniej lecz tym razem dwukolorowy kocur siedział obok nich, a pomiędzy nimi znajdowała się skradziona rybka. Jeżeli wróżek przyjrzał się dokładnie ujrzał podobne znaki charakterystyczne jak na fotografii. Ta sama barwa ogona, ta sama plamka, a także ciemna obroża. Niestety gdy tylko zwierzę wyczuło obecność Mikoto, wyciągnął swoje pazury, a także nastroszył się spoglądając na agresywnym wzrokiem na wróżka.

Misja prosta - Mikoto - #15

    Zielonowłosy bez zastanowienia oznajmił, że odnalazł zgubę, o którą prosiła staruszka. Wystarczy rzucić okiem na grafikę kota umieszczoną na zleceniu, by stwierdzić, że futrzak, który jeży się przed nim jest właśnie tym kotem. Tak przynajmniej wydawało się wróżkowi i nikt nie był w stanie wpłynąć na jego decyzję. Twierdzi, że szczęście go opuściło, albo i nawet nigdy nie zawitało, tymczasem okazuje się, że nie musi tracić całego dnia na badanie doków, a bądźmy szczerzy. Takich rozmiarów zwierzę potrafi schować się dosłownie wszędzie i to w takich miejscach o których Mikoto nie ma zielonego pojęcia.
    Wyciągnął rękę w kierunku kota, lecz nim palce go sięgnęły, chłopak mógł poczuć jak niewielki pazur zatapia się w jego środkowym palcu rozcinając skórę od opuszka po pierwszą chrząstkę patrząc od czubka. Co dziwniejsze owe pazury wcale nie należały do czarnucha, który był ważny dla zleceniodawczyni. Była to czarna kotka, która chcąc chronić swoje małe postanowiła zaatakować pierwsza. Polała się krew, a chłopak mógł poczuć jak ciepła ciecz spływa mu w dół. Piekło, lecz chłopak nie cofnął się tylko chwycił tą samą dłonią czarno-białego zwierza i przybliżył ku siebie. Ten również nie zamierzał zostać bierny i wydziergał swój podpis na zewnętrznej stronie dłoni rysując trzy długie kreski, z których również zaczęła się sączyć krew. Na szczęście zadrapania ominęły żyły, i nie doszło do niczego poważnego. Zaczął się wierzgać aż w końcu gryźć swymi małymi ząbkami, lecz na tyle mocno by zadać kolejny, większy ból.
    Lecz Mikoto nie zadbał o jedno. Był pewny swojej siły, swoich możliwości lecz nie mógł być pewien swojej odporności. Kot pani Felicii był brudny, zaś chłopak chwycił go ranną dłonią, powodując, że bakterie ze zwierzęcia znalazły się w miejscach zadrapań. Z początku nie czuł żadnej zmiany, lecz po kilku minutach cała dłoń zaczęła pulsować zaś koło ran zaczęła gromadzić się ropa podbarwiona za ciemno za pomocą jego własnej krwi.

Misja prosta - Mikoto - #16

    Mikoto za bardzo wyolbrzymiał obrażenia jakie doznał podczas zabierania kota ze śmietnika. Faktycznie wyglądało to groźnie i w przypadku zlekceważenia mogło zagrozić jego życiu, lecz zakażenie rany wdarło się na wewnętrznej stronie środkowego palca, którym bezpośrednio dotknął brudnego zwierzaka. Można to porównać to niewielkiego rozcięcia, na które sypiemy ziemię zamiast zabrać się za dezynfekcję. Na szczęście zielonowłosy pomyślał by zacząć używać drugiej dłoni nie narażając się na poważniejsze infekcje zadrapania. Jeżeli uda się do lekarza w przeciągu dwóch dni, to wszystko powinno być w jak najlepszym porządku.
    Spoglądał gniewnie na zgubę, która była odpowiedzialna za to wszystko. Nie znając dokładnej topografii miasta wrócił tą samą drogą, którą wcześniej pokonywał lecz w momencie gdy zbliżał się do budynku, w którym powinna mieszkać Felicia, nie zatrzymał się. Postanowił udać się do gildii by tam przekazać wszystko swojej siostrze. Nie tylko to co się stało, ale również samo zlecenie. Nie chciał raz jeszcze spotkać młodej dziewczyny, która wcześniej uniemożliwiła mu wejście do środka. Gdy mijał budynek zauważył, że na podwórku, poza wspomnianą wcześniej czarnowłosą, która zajmowała się różami, tuż przy kamiennej ścieżce, siedziała na wózku starsza kobieta, opatulona dość sporą warstwą ubrań, zaczynając od swetrów, po zimowe kurtki. Rozmawiały ze sobą i nawet nie zwróciłyby uwagi na to, jak Mikoto przechodzi obok domu, gdyby nie głośne miauczenie kota, które zwróciło uwagę staruszki.
    Czy to mój Garfield? Garfield! Magdaleno, spójrz! To on! - Krzyknęła staruszka, po czym dziewczyna, z którą musiał mierzyć się wcześniej Mikoto odwróciła się i spojrzała z lekką dezorientacją na zielonowłosego. Poczuła się trochę głupio, biorąc pod uwagę fakt, że wcześniej wygoniła wróżka, gdyż nie ufała jego intencjom. Z drugiej strony Mikoto również był zdania, że to wszystko jest jednym wielkim żartem i zamiast uwierzyć i spróbować, to jeszcze bardziej skomplikował sobie zadanie. Dziewczyna podeszła bliżej wycierając brudne dłonie o kawałek szmatki. - Umm... Przepraszam... - Nie wiedziała jak dokładnie powinna się zachować, było jej głupio, że wcześniej tak potraktowała chłopca. Dodatkowo ujrzała zlecenie, które trzymał w drugiej dłoni i szybko połączyła fakty. - Czyli jednak mówiłeś prawdę... Chyba za bardzo mnie poniosło wtedy. Mogę wiedzieć gdzie go znalazłeś? Pani Felicia martwiła się o niego, a ja kilka razy próbowałam go poszukać, ale nie starczyło mi czasu dlatego wracałam z pustymi rękoma. - Lecz zanim Mikoto zdążył powiedzieć choć jedno słowo, kobieta wróciła po staruszkę pomagając jej podjechać wózkiem do zielonowłosego.

Jeżeli nie decydujesz sie na rozmowę z dziewczyną to daj z/t -> Sala główna FT

Ostatnio edytowany przez Straznik 1 (2018-10-12 21:20:43)

Misja tradycyjna prosta - Lilianna - post #2

     Dotarcie do portu nie obfitowało w żadne ciekawe wydarzenia, no może nie licząc tego, że jakiś dzieciak wpadł na nią kiedy przechadzała się aleją główną Magnolii. Przez chwilę mogło wydawać się jej, że chłopaczek zacznie płakać, po po tym jak na nią wpadł odbił się i upadł na ziemi, ale nic takiego się nie stało. Dziecko wstało, otrzepało się i grzecznie dziewczynę przeprosiło, po chwili pojawiła się też jego mama, która również dziewczynę przeprosiła i razem z dzieckiem odeszła w przeciwnym kierunku.
   Po tym bez kolejnych przygód tego pokroju bez problemu dotarła do portu. Dzień był ładny i słoneczny, przyjemnie spacerowało się ulicami Magnolii. Chociaż stało się to mniej przyjemne kiedy dotarło się już do portu, gdzie zewsząd docierał do niech zapach ryby. Żadna nowość w miejscu takim jak to, ale była to nieprzyjemna odmiana od takiej wcześniej wspomnianej Alei Głównej. Cóż poradzić, trzeba było to jakoś znieść. Z resztą nie był to rekreacyjny spacerek tylko misja, można było przymknąć oko na małe niedogodności. Poza tym kiedy Lili dotarła do portu natrafiła na poważniejszy problem niż zalatująca ryba. Miała co prawda dokładny adres napisany na ogłoszeniu, ale nie potrafiła odnaleźć tej konkretnej ulicy. Nie wszystkie były odpowiednio oznaczone, tylko te ważniejsze bliżej centrum miały tabliczki mówiące jak dana ulica się nazywała. I wśród nich nie było tej, której dziewczyna szukała. Znaczyło to, że sklep, do którego zmierzała znajdował się na jednej z mniejszych, pobocznych uliczek. Tych za to było całkiem sporo i jeśli miała zamiar sprawdzać każdą po kolei to jeśli szczęście nie będzie jej sprzyjało to poszukiwanie mogło zabrać sporo czasu. Przy odrobinie pecha nawet do wieczora. Może na rynku była jakaś mapa, dzięki której łatwiej uda się jej odnaleźć swój cel? Na planie z pewnością wszystkie uliczki były odpowiednio oznaczone. Chociaż był też znacznie prostszy sposób na odnalezienie sklepu niż studiowanie mapy...

Misja tradycyjna prosta - Lilianna - post #3

     Pierwszy przechodzień, którego zaczepiła wróżka zamrugał zaskoczony. Chyba nie spodziewał się, że ktoś zapyta go o drogę i wydawał się z tego powodu nieco zakłopotany.
   - Wybacz dziecko. - odpowiedział po chwili. - Nie mogę ci pomóc. Sam nie wiem co gdzie tu się znajduje. Jestem w mieście tylko przejazdem. Spróbuj zapytać kogoś innego. - po tym skinął jej głową i ruszył w swoją stronę. Po kilku krokach zatrzymał się, aby rzucić dziewczynie jeszcze spojrzenie przez ramię. Wyglądało na to, że naprawdę żałuje, ale nie potrafił jej pomóc. Zaraz też ruszył dalej i zniknął w tłumie.
   Dziewczyna jednak się nie zniechęciła i próbowała zapytać kolejną osobę. Ta odpowiedziała, że pierwszy raz słyszy o takiej ulicy. Kolejna, jakaś staruszka stwierdziła, że owszem jest tu taka ulica, ale nie potrafiła sobie przypomnieć gdzie. W sumie wyglądała na naprawdę starą i nie było w tym nic dziwnego, pewnie nawet imion swoich dzieci nie pamiętała. W sumie zaczepiła pięć osób nie uzyskując żadnych odpowiedzi zanim trafiła na postawnego mężczyznę. Miał około trzydziestki, pokaźną brodę i żuł coś co sprawiało, że jego ślina była brązowa. Tak, mogła powiedzieć jakiego koloru ma ślinę, bo co kilka sekund spluwał pod nogi. I nawet gdyby z tego powodu Lili jakoś krzywo na niego patrzyła nie przejmował się tym zbytnio. Co jednak najważniejsze facet wyglądający na marynarza był w stanie dokładnie poinstruować dziewczynę jak trafić na ulicę, której szukała. Wyjaśnił jej to na tyle dokładnie, że podążając jego instrukcjami bez większych problemów trafiła na miejsce. No przynajmniej tak się jej wydawało. Znalazła się w wąskiej uliczce, na końcu której stały śmietniki cuchnąc okrutnie. W porównaniu z tym smrodem zapach ryb w porcie był całkiem przyjemny. Faktycznie mniej więcej na środku długości ulicy widniał szyld mówiący, że jest tu sklep zaopatrzony w najświeższe rybki i pieczywo. Biorąc pod uwagę okolicę można było mieć wątpliwości co do tej świeżości, ale nie przyszła tu na zakupy więc nie powinien być to dla niej jakiś poważny sklep. Oby tylko był to sklep, o którym mowa w ogłoszeniu, bo żadnej tabliczki z nazwą ulicy nie widziała. Pozostało jedynie wejść i zapytać.

Misja tradycyjna prosta - Lilianna - post #4

      Lili idąc za wskazówkami marynarza udało dotrzeć się na miejsca. Prawdopodobnie. I pierwszą myślą jaka przyszła jej do głowy kiedy już tu dotarła, było to, że może sprzątanie publicznych toalet wcale nie byłoby takie złe. Skoro jednak zaszła już tak daleko to może jakoś uda się jej już dotrwać do końca. Ruszyła w kierunku drzwi, nad którymi wisiał szyld sklepu i weszła do środka.
   W porównaniu do okolicy wnętrze budynku było całkiem porządne. Było tu czysto, towary stały równo poukładane na pułkach i co najważniejsze nie można było odczuć nieprzyjemnego zapachu jaki roznosił się na zewnątrz. Ogólnie pierwsze wrażenie było jak najbardziej pozytywne. Lili weszła do środka, acz zrobiła to raczej niepewnie nie widząc nikogo w środku. Od razu spróbowała więc kogoś zawołać dając znać o swojej obecności. Nie było potrzeby używać żadnego dzwoneczka (właściwie i tak nic takiego na ladzie się nie znajdowało), bo w odpowiedzi na jej zawołanie rozległa się odpowiedź gdzieś z wnętrza sklepu. Czy raczej kantorka, bo dochodziło to zza drzwi znajdujących się za ladą.
   - Już już, już idę~ - zawołał ochrypły głos. Minęły jednak dobre dwie minuty zanim w drzwiach pojawił się nieco otyły mężczyzna w fartuchu o ogolonej głowie. Rozejrzał się pospiesznie po sklepie i kiedy dostrzegł Lili odezwał się do niej. Jak wspomniano głos miał ochrypły, ale mimo to nie brzmiał jakoś przykro dla uszu. - Możesz powtórzyć co mówiłaś złotko, nie słyszałem dokładnie. - jego bujny wąs śmiesznie podskakiwał z każdym wypowiedzianym przez niego słowem.

Misja tradycyjna prosta - Lilianna - post #5

     Mężczyzna pokiwał twierdząco głową, na tyle energicznie, że jego bujny wąs po raz kolejny się zatrząsł. Jako, że potwierdził nie było potrzeby pokazywać mu zlecenia, ale dziewczyna i tak to zrobiła. Może tylko po to, aby pokazać symbol gildii wytatuowany na jej dłoni? Mężczyzna faktycznie to zauważył, ale nie wyglądał na zaskoczonego. Może swoje zlecenie dał tylko do Fairy Tail i nikt inny niż członek tej gildii nie mógł pojawić się w tej sprawie? Nie wspomniał o symbolu na dłoni Lili, ale dla niej najważniejszym chyba było to, że znalazła miejsce, którego szukała. Prawdopodobnie.
   - To raczej ja mam nadzieję, że będziesz w stanie mi pomóc panienko. - odpowiedział na jej kolejne pytanie. Podobnie jak poprzednio wąs na jego twarzy podskakiwał z każdym wypowiedzianym słowem. - Sam nie wiem co za łachudra kradnie moje towary. Początkowo myślałem, że to jakieś szkodniki, bo znika tylko żywność, ale to na pewno nie to. - stwierdził z niezachwianą pewnością w głosie. - I myślę, że ten złodziejaszek obserwuje mój sklep, bo zawsze kiedy zostawałem po godzinach nic się nie działo. Nie widzę innego wytłumaczenia, musi obserwować jak zamykam sklep i przychodzi tylko kiedy nikogo nie ma w środku. - dodał po czym uderzył pięścią w otwartą dłoń. - I mało wybredny, nie bierze najlepszych czy najdroższych smakołyków. Może to jakiś żebrak? - zapytał, acz raczej było to rozmyślanie na głos niż pytanie. W końcu skąd wróżka miała to wiedzieć. Trzeba jednak przyznać, że podzielił się sporą ilością informacji z dziewczyną.
   - W każdym razie... Chcę, żebyś dowiedziała się kto za tym stoi panienko. A najlepiej schwytała złodzieja na gorącym uczynku, żebyśmy mogli oddać go w ręce straży. - powiedział w końcu czego oczekuje. Miał nawet sugestię jak dziewczyna mogła do zadania się zabrać. - Może po prostu zostaniesz w sklepie na noc i zaczaisz się na niego? Nawet jeśli obserwuje sklep to umknie mu to, że jeden z klientów nie wyszedł ze sklepu. Więc kiedy zobaczy, że wychodzę i zamykam drzwi nie będzie niczego podejrzewał. Jak myślisz, to dobry pomysł? - zapytał spoglądając na czarodziejkę.

Misja tradycyjna prosta - Lilianna - post #6

     - Nie ma się co denerwować? - łysy sprzedawca wyraźnie się poddenerwował stwierdzeniem wróżki. - Jak to nie ma co się denerwować kiedy każdego dnia ten łachmyta kradnie coś za co musiałem zapłacić? Jak to nie ma się co denerwować kiedy z każdym dniem kolejne towary znikają za sprawą tego parszywego złodzieja i porządny obywatel na tym traci? Co innego żebrać i dostać jałmużnę, a co innego bezczelnie kraść. - mężczyzna musiał się nieźle zdenerwować, bo po swoim monotonnym kazaniu zrobił się czerwony i potrzebował chwili na złapanie oddechu. Dopiero po dłuższej chwili odpowiedział na kolejną kwestię.
   - Tak, mam tu składzie. Myślę, że tam powinnaś poczekać na zamknięcie sklepu. A gdzie jest jedzenie? No przecież, że na półkach, różnego rodzaju żywność to to czym handluje. - stwierdził wskazując na regały wypełnione różnymi artykułami. Od marynarskich racji żywnościowych zaczynając na pieczywie kończąc. Można było tu znaleźć chyba wszystko. Dokładnie zapakowane sery, napoje w dziwnych butelkach czy bardziej podstawowe materiały pokroju worków czy mniejszych opakowań na przykład mąki czy cukru. I to właśnie zawartość tych regałów znikało każdej nocy. Może nie w dużych ilościach jak dodał jeszcze wąsacz, ale dodając jedną zgubę do drugiego licząc, że trwało to już jakiś miesiąc faktycznie straty mogły być spore.
   Po tym sprzedawca zaprowadził dziewczynę na wcześniej wspomniane zaplecze. Miała tam proste krzesełko, na którym mogła sobie usiąść i mały kwadratowy stolik. Poza tym była tam masa różnych skrzynek i pudeł poustawiana jedno na drugim. Nie były podpisane, ani w żaden sposób oznaczone więc nie sposób było odgadnąć co znajdowało się w środku. Po tym jak mężczyzna powiedział, że powinna tutaj poczekać do zamknięcia i nie kręcić się po samym sklepie wyszedł z kantorka zostawiając Lili samą. I tak dziewczyna musiała spędzić kilka godzin czekając na zamknięcie. Przez ten czas jej najpoważniejszym problemem będzie pewnie zabicie nudy w jakiś sposób. Może drzemka była dobrym pomysłem skoro miała czuwać w nocy? Właściwie nie miała zbyt wiele innych możliwości w tym wypełnionym niczym ciekawym pomieszczeniu.

Misja tradycyjna prosta - Lilianna - post #7

     Widząc jak mężczyzna zareagował dziewczyna szybko przeprosiła za swoje nierozważne słowa na co wąsacz bąknął coś o tym, że złodziejstwo w każdej postaci jest złe i skoro zrozumiała to w porządku po czym zaprowadził ją na zaplecze po czym sam wrócił do głównego pomieszczenia.
   Przez pierwszą godzinę Lili po prostu siedziała nudząc się niemiłosiernie. Słyszała kilkukrotnie jak ktoś wchodził do sklepu robił zakupy i wychodził. W końcu jednak tak nużące siedzenie sprawiło, że zasnęła. Jej sen nie był jednak na tyle czujny jak się jej wydawało. Kiedy zamknęła oczy oddając się w objęcia morfeusza nie słyszała niczego. Odpłynęła kompletnie i nie docierało do niej nic. W sumie w kantorku i tak nic się nie działo, a rozmowy w samym sklepie za zamkniętymi drzwiami były na tyle ciche, że nie były w stanie dotrzeć do jej pogrążonego we śnie umysłu.
   - Hej pobudka. Zaraz zamykam więc może powinnaś się przygotować? - powiedział wąsacz potrząsając dziewczynę za ramię. To wystarczyło, aby dziewczyna oprzytomniała i kiedy mogła zauważyć, że zasnęła na kilka godzin. Sądząc po znacznie głębszych cieniach zapewne powoli zapadał już zmierzch. Nie mogła być pewna, bo w kantorku nie było żadnego okna, ale nawet pomijając słowa sprzedawcy, który mówił o zamknięciu nie trudno było się tego domyślić. Po tym jak Lili się przebudziła wąsacz znów wyszedł do głównego pomieszczenia, aby przygotować wszystko do zamknięcia, a dziewczyna miała kilka minut, aby się przygotować na nocną wartę. Musiała między innymi postanowić czy na złodzieja zaczai się w pomieszczeniu z towarami czy może raczej będzie nasłuchiwała wszystkiego z kantorka, aby złapać go na gorącym uczynku.
   Po tych kilku minutach mężczyzna przyszedł jej powiedzieć, że wychodzi i zostawia sklep w jej opiece. Wyszedł zamykając za sobą drzwi na klucz. W ten sposób dziewczyna została sama w pogrążonym w mroku sklepie. Było tu jedno okno, ale ostatnie promienie słońca tego dnia nie były w stanie go dosięgnąć więc musiała poruszać się po omacku. Oczywiście mogła zapalić sobie jakąś lampkę, ale wtedy złodziej mógłby wiedzieć, że ktoś jest w środku i nie zjawić się tej nocy. Wtedy po prostu zmarnowałaby czas i musiałaby spędzić kolejny dzień na tym zadaniu.

Misja tradycyjna prosta - Lilianna - post #8

     Przebudzenie po tej długiej popołudniowej drzemce chwilę dziewczynie zajęło, ale przygotowanie wszystkiego do zamknięcia zajęło sprzedawcy dostatecznie dużo czasu, aby Lili mogła się przeciągnąć i przygotować do swojego zadania. Przygotowań wiele nie było, jedynie zostawiła swój kijek na zapleczu, aby jej nie przeszkadzał i przeszła do głównej części sklepu. Nim mężczyzna pogasił światła miała okazję jeszcze raz dobrze przyjrzeć się temu jak poustawiane są regały. Być może zapamiętanie tego do czegoś później się przyda, a być może nie.
   Kiedy światła zostały już pogaszone, a mężczyzna wyszedł zamykając sklep dziewczyna przysiadła pod jedynym oknem ustanawiając swój posterunek w tym miejscu, zaczęła przyzwyczaić swój wzrok do ciemności jakie zapanowały w pomieszczeniu. Przez dłuższą chwilę nie widziała nic. Po kilkunastu minutach wpatrywania się w ciemność była w stanie dostrzec nico ciemniejsze kształty, były to regały na tle ścian. Po kolejnych trzydziestu minutach przyzwyczaiła swój wzrok na tyle, że mogła się jako tako po pomieszczeniu poruszać bez obawy, że w coś uderzy, albo o coś zahaczy. Była gotowa, pozostało jej jedynie czekać.
   Ciężko powiedzieć ile tak siedziała w ciemności, nie sposób było określić upływającego czasu kiedy nic się nie działo. Mogła tak siedzieć godzinę, ale równie dobrze mogło być ich kilka. Wiadomo było bowiem, że co było zupełnie niewytłumaczalne czas w zależności od tego jak się go spędzało płynął z różną szybkością. Czy raczej inaczej ten upływ się odczuwało, bo przecież czas płynął naprzód równostajnie i tak naprawdę nigdy nie przyspieszał, ani nie spowalniał. Tak więc dziewczyna nie mogła powiedzieć ile minęło od wyjścia jej zleceniodawcy, ale coś prawdopodobnie się zaczynało. Po drugiej stronie okna, pod którym siedziała coś się poruszało. Ktoś lub coś zbliżało się do okna, ale nawet gdyby Lili przez nie spojrzała zapewne z powodu ciemności niczego by nie zauważyła.

Misja tradycyjna prosta - Lilianna - post #9

     Czekanie na złodzieja okazało się dla Lili niezwykle nużące. Dobrze, że miała okazję zdrzemnąć się w ciągu dnia, gdyby nie to zapewne zasnęłaby z nudów teraz na posterunku. Była jednak na tyle wyspana, że nie musiała się martwić, że niechcący jej się zaśnie. Właściwie to nawet gdyby chciała i bardzo się starała przespać to teraz miałaby z tym problem. Jednak jako stróż jej pobudzenie było jak najbardziej na plus. Gdyby nie to pewnie nie usłyszałaby, że ktoś podszedł do okna, a tak właśnie się stało.
   Z zewnątrz ktoś zbliżył się do okna. Nie umknęło uwadze dziewczyny również to, że owa osóbka po drugiej stronie okna zaczęła przy nim coś majstrować. Po kilku sekundach usłyszała jak mechanizm zamknięcia okna puszcza, a w następnej chwili samo okno zaczęło się powoli otwierać. Chociaż siedziała bardzo blisko nie widziała jak to dokładnie się stało. I wcale głównym powodem nie było słabe światło, po prostu nie miała pojęcia jak ktoś mógł otworzyć okno z zewnątrz. Gość musiał być naprawdę dobry w swoim fachu. Nie zdążyła jeszcze nic zrobić kiedy w oknie pojawiła się sylwetka złodzieja. Już na pierwszy rzut oka widać było, że jest raczej niski. Nie spoglądając nawet w jej kierunku włamywacz wszedł do środka sklepu. W tym momencie Lili zrozumiała, że wcale nie był niski, to było po prostu dziecko. Takie dziesięcioletnie oceniając po sylwetce. Mały złodziej ruszył w kierunku pułki z pieczywem. Wróżka wiedziała to dzięki wcześniejszemu zapamiętaniu rozłożenia towarów w sklepie.

Misja tradycyjna prosta - Lilianna - post #10

     Lilianna przez chwilę tylko się przyglądała. Patrzyła jak złodziej otwiera okno, wchodzi do sklepu nie specjalnie się rozglądając, a po tym udaje się w kierunku półek z jedzeniem. Dopiero kiedy zbliżył się do nich na kilka kroków dziewczyna się odezwała. W efekcie na niespodziewaną obecność innej osoby i jej głos młody złodziej dosłownie, aż podskoczył obracając się pospiesznie w jej kierunku.
   - Jak to?... - wymamrotał ściszonym dziecięcym głosem. Wyraźnie nie rozumiał dlaczego dziewczyna tutaj była, nie spodziewał się tego i chyba nie wiedział co w takiej sytuacji powinien zrobić. Być może wydawało mu się, że zaraz zostanie przez nią zaatakowany. Nie było widać jego twarzy, ale Lili mogłaby przysiąc, że pojawił się na niej cień strachu. Nerwowa cisza jaka zapadła została przerwana przez dziewczynę i jej pytanie.
   - Nie mam wyboru... - odpowiedział chłopaczek. Można było to odgadnąć bardziej po brzmieniu jego głosu niż wyglądu, bo mimo, że oczy Lili jako tako do ciemności się przyzwyczaiły to nie była w stanie widzieć szczegółów takich jak rysy twarzy dziecka przed nią. Z każdym krokiem Lili w jego kierunku on robił krok w tył, aż poczuł na plecach regał, do którego zmierzał od samego początku.
   - Zostaw mnie w spokoju! - rzucił wtedy nerwowo.

Misja tradycyjna prosta - Lilianna - post #11

     Lili byała nieugięta względem małego złodzieja. W końcu jego poczynania były złe i nie miała zamiaru mu odpuścić. Poza tym to była jej praca i jeśli nazajutrz powie, że złapała złodziejaszka na gorącym uczynki i pozwoliła mu odejść mogła nie otrzymać wynagrodzenia. Postanowiła chłopaka złapać i unieruchomić zastanawiając się jednocześnie czy w takich godzinach znajdzie jakąś straż. Raczej ktoś powinien pilnować porządku na ulicach nawet o takiej godzinie, a jeśli nie to zawsze mogła po prostu przetrzymać złodzieja w sklepie do poranka. Musiała tylko znaleźć coś czym mogłaby go skrępować. Może na zapleczu?
   Tylko, że chłopaczyna nie miał zamiaru po prostu stać i dać się złapać. Kiedy dziewczyna próbowała podejść, aby go złapać ten rzucił jej w twarz dużym okrągłym bochenkiem chleba. Uderzenie nie było mocna, ledwie Lili je poczuła. Jednak było na tyle dezorientujące, że złodziejowi udało się nie tylko uniknąć złapania, ale nawet przemknąć obok dziewczyny. Tak jak się spodziewała próbował uciec i był na jak najlepszej drodze, aby mu się to udało. Minął Lili i nim ta zdążyła go zatrzymać był na już na zewnątrz.
   I tak oto dziewczyna stanęła przed dylematem. Ruszyć w pościg za złodziejem, albo dać mu spokój i liczyć, że wystarczy to, że dowiedziała się kto za tym stoi. Chociaż biorąc pod uwagę, że nie była nawet w stanie mu się przyjrzeć nie znała jego tożsamości, a za tak wykonane zlecenie sklepikarz mógł nie zapłacić. Ewentualnie dać jej jeszcze jedną szansę kolejnego wieczora. Tylko, że w takim wypadku musiała liczyć się z tym, że złodziej będzie ostrożniejszy o ile w ogóle ponownie się pojawi.

Misja tradycyjna prosta - Lilianna - post #12

     Lilianna nie miała zamiaru pozwolić, aby złodziej uciekł z miejsca zbrodni. Kiedy tylko wyskoczył przez okno lądując na ulicy dziewczyna podążyła w ślad za nim. Miała nieco opóźnienia względem chłopaczka przez co kiedy ona znalazła na zewnątrz uciekinier był już w połowie drogi do wyjścia z uliczki. Przynajmniej nie straciła go z oczu i mogła za nim podążyć. Gdyby po wyjściu straciła jego ślad miałaby problem. Tak więc chyba można było powiedzieć, że nie było źle nawet jeśli miała do złodziejaszka trochę straty. Wystarczyło go po prostu dogonić.
   Wróżka ruszyła w pościg. Chłopak oczywiście nie miał zamiaru zatrzymywać mimo jej wołania, wypadł z uliczki skręcając w prawo. Kiedy Lili dotarła do wyjścia na plac widziała jak jego sylwetka porusza się wzdłuż ścian budynków kierując się prawdopodobnie do kolejnej z bocznych uliczek. Dziewczyna musiała się pospieszyć, bo jeśli młodociany przestępca zniknie jej z oczu w ciemnej uliczce mogło się okazać, że straci szanse na złapanie go. On pewnie znał te okolice jak własną kieszeń, mógł po prostu skryć się w jakiejś dziurze, którą w takich ciemnościach Lili mogła zwyczajnie przeoczyć.
   Dziewczyna krzyknęła za nim jeszcze raz widząc jak zbliża się do przerwy między domami. Było niemal pewne, że nie zdąży go dorwać zanim zniknie w ciemnej uliczce. I kiedy już miał zniknąć za rogiem budynku wpadł na coś czego się tam nie spodziewał. Odbił się od tego jak od ściany lądując na tyłku. W następnej chwili z cienia wyłoniła się sylwetka dorosłego mężczyzny. Nachylił się o podniósł młodocianego przestępce.
   - Nie słyszałeś? Panienka prosiła, żebyś zaczekał. - przemówił trzymając chłopca za fraki zapewne, aby uniemożliwić mu ucieczkę. Spokojnie czekał, aż Lilianna się do nich zbliży.

    Smagający twarz powiew morskiej bryzy trochę zmywał zapach sprzedawanych ryb i brudu, który zdawał mi się zawsze w magnolisjkim porcie gnieździć, jak jakieś zbiorowisko bakterii niezwykle wytrwałych, których nie da się pozbyć wybielaczem najbardziej żrącym. Odkąd pamiętam niezależnie od warunków, był ten swąd wpisany, w to właśnie miejsce. Na szczęście jednak nie palił dziś żar słoneczny, termometry nie kruszyły się w eksplozji rtęci rozpychającej się ponad miarę. Gdyby tak było, niewątpliwie całą okolicę dawno przeżarłby swąd portowy. Zapach ten nie przyprawiłby człowieka mojego typu o torsje, jednak zawsze przyjemnie i lżej się oddychało, gdy miazmaty życia wodnego, nie okazywały się, tak dotkliwe.
    Świadomość ta przestała jednak mieć znaczenie, gdy po krótkiej obserwacji wychynąłem z ciemnej uliczki i ruchem wytrenowanym i płynnym, jak ruch skrytobójcy, złapałem chłopaka za jego godne pożałowania łachy.
    Nigdy nie zażywałem kąpieli w nurtach kloaki ani nie znałem nikogo, kto mógłby się podzielić ze mną doświadczeniem podobnym, ale wyobraźnia, dzięki, której przelewałem na papier rzeczy nigdy nieuświadczone, podpowiedziała mi, że wrażenie jest podobne. Podobnie pachnie bieda, ciało niemyte i nieprane ubranie. Oto są estry finansowej beznadziei. Kompozycję tą mimo nosa zmarszczonego dało się znieść bez problemu, bo wiodła do celu, wypatrzonego wcześniej okiem bystrym. Nie puściłem, więc młodego popychla dopóki dziewczyna się nie zbliżyła.
— Nie ma, za co — odrzekłem tonem tyleż przyjaznym, co smętnym i skierowałem ku niej spojrzenie oczu, które mimo mej woli prawie zawsze stanowiły jedynie studnię, jakiejś przerażającą głębokiej melancholii — Mam dobrą pamięć do twarzy. Rzut oka wystarczył mi żeby przekonać się, że wyglądasz znajomo. Teraz jednak jestem pewien. Jesteś bardzo podobna do Michiro.
    Szturchnięciem nad wyraz niewysublimowanym uciszyłem gówniarza, który otwierał właśnie usta, by wejść mi w słowa, z jakimś skomleniem błagalnym. Nie wiedział widać, że starszym nie należy przerywać. Nigdy nie jest jednak za późno na wychowanie.
  — Pod wpływem pierwszego wrażenia zdecydowałem Ci się pomóc i widać przeczucie po raz kolejny mnie nie myliło… — Uśmiechnąłem się, by dodać dziewczynie trochę otuchy. Przecież ona zawsze mówiła mi, że nie jestem taki straszny, na jakiego wyglądam, że uśmiech zmywa to nieprzyjemne wrażenie. — Widziałaś już mnie kiedyś Lili, choć zwarzywszy na swój wiek ówczesny mam poważne wątpliwości, byś to pamiętała.
    Rozejrzałem się płynnym ruchem poprawiając jednocześnie kwiatek niezapominajki, który prawie wypadł z kieszeni marynarki, przy wcześniejszej operacji. Stróżów prawa nie było widać, choć w sumie nie poczyniło mi to żadnej różnicy.
  — Nie widziałem żadnego ku mojemu żalowi, ale możemy tu poczekać na przypadkowy patrol. Tutaj w porcie patrole zdarzają się one często. Po za tym przemieszczanie się może stworzyć temu tutaj szachrajowi okazję do ucieczki, toteż pozwól, że potrzymam go jeszcze, do tego czasu. Później zrób sobie z nim, co chcesz. — Wzruszyłem ramionami i ton też zmieniłem na dość zdawkowy. Sam dając krok i szarpnięciem tyleż silnym, co niegwałtownym przesunąłem zbira młodego do kantu muru, co jak wiedziałem z doświadczenia znacznie utrudnia ucieczkę. — Miałaś zlecenie na tego małego łobuza? Oczywiście wskazuje, na to brak emocjonalnej reakcji. Możesz mi, zatem powiedzieć, tak w ramach powiedzmy przysługi — tutaj zmieszany nad wyraz spojrzenie smętne przeniosłem w bok, jakbym miał się przyznać do rzeczy, jakiejś wstydliwej nad miarę.
  — Czy u Kiry wszystko w porządku? — Pytanie te oczywiście ku jedynej znanej Kirze w tej części świata, mistrzyni Fairy Tail. Nawet mnie zaskoczył potok smutku nieukojonego, jakiejś emocji nieokreślonej, która wylewała się wraz z słowami tymi i dalszymi. — Czy jest zdrowa? Szczęśliwa? Minęło tyle czasu, gdy ją ostatnio widziałem.

Nie sądziła, że ktoś będzie taki miły i jej pomoże w tym zadaniu. Gonienie chłopaka mogło by się źle skończyć zwłaszcza. Chwilowo ma spokój z nim. Uśmiechnęła się niepewnie kącikiem ust słuchając jego słów. Nie wiedziała co o tym wszystkim sądzić. Skąd on mógł znać jej mamę?!
-Michiro? Moją mame? Znasz ją? Znaczy jesteś jej znajomym? - rzekła zszokowana. Pokręciła głową na boki energicznie. Nie sądziła, że ktoś z starych znajomych mamy ją pozna... Mama raczej się nią nie chwaliła. Z drugiej strony kiedy była w Gildii to nie wiedziała co o niej opowiadała. To pozostało tajemnicą.
-Pan... zna moje imię? Skąd? - spytała zaskoczona. Aż się cofnęła o krok do tyłu w pierwszej chwili. Co prawda wiele osób spotykała na swojej drodze. Nie każdego da się zapamiętać. Po jego słowach mogła wnioskować jakoby spotkali się kilka lat temu czy coś w tym stylu. To robiło się coraz bardziej dziwne.
-O-okej, niech będzie - rzekła kiwając głową na zgodę. W sumie pomoc w tej chwili była jej niesamowicie na rękę. Jego kolejne słowa po raz kolejny ją zdziwiły. Zna mistrzynię? Kto jest? Jej znajomy? Ktoś za starych czasów? Skoro się znali mógł ją po prostu odwiedzić czy coś.
-Ym, no. miewa się dobrze. Czy szczęśliwa to nie wiem, ale nie narzekała ostatnimi czasy na nic. Skąd Pan zna Mistrzynię? Znaczy... Skoro pan ją zna mógłby pan ją odwiedzić osobiście... - dodała drapiąc się z tyłu głowy. Nie bardzo wiedziała co o tym wszystkim sądzić.
-Wydaje mi się, że pan wiele wie na temat mojej mamy. Mojego ojca też pan znał? - zapytała. Zacisnęła dłonie w pięść. Musiała go odnaleźć, ale nie miała żadnego tropu, jednak... może teraz... Jest jakaś nadzieja. On jej pomoże! Na pewno. Wie z pewnością coś co jej pomoże...
-To ważne! Mój ojciec... - zamilkła na chwilę opuszczając nisko głowę. Widać było, że ten temat jest dla niej bolesny.

Misja tradycyjna prosta - Lilianna - post #14

     Na początku Lili czuła się niepewnie po spotkaniu nieznajomego, który wiedział o niej całkiem sporo mimo tego, że nigdy się nie spotkali. A przynajmniej ona tego spotkania nie pamiętała. W pewnym momencie nawet cofnęła się o krok prawdopodobnie rozważając po prostu ucieczkę przed tym podejrzanym typem. Okazało się jednak, że ten mężczyzna był dobrym znajomym jej matki i Lili przekonała samą siebie, aby pozostać na miejscu i chwilę z nim porozmawiać. Zauważyła pewną możliwość w spotkaniu tego człowieka. Skoro znał jej matkę i był z nią w dobrych relacjach to być może znał również jej ojca. Być może był on jedyną osobą, która mogła naprowadzić ją na jego ślad? Zebrała się w sobie i zapytała o niego chociaż widać było, że temat ten  jest dla niej wcale niełatwy. Kyle odpowiedział i jego odpowiedź nie napawała optymizmem. Raczej przeciwnie, po jego słowach można było uznać, że ponowne spotkanie staruszka będzie niemożliwe. Nie dając jednak czasu, aby dziewczyna przemyślała jego słowa zadał kolejne pytanie dotyczące Fairy Tail, tym razem zainteresował się nowymi członkami gildii.
   Wokół tymczasem nie działo się wiele. Złodziejaszek grzecznie upomniany przez Blackwooda nawet nie myślał o tym, aby czegokolwiek próbować. Wiedział już, że jego jedyną opcją jest po prostu grzecznie czekać, aż ta dwójka zakończy rozmowę. Wolał też w żaden sposób się nie wtrącać w obawie przed tym jak mężczyzna mógł zareagować na coś takiego. Po prostu siedział cicho i czekał.