Mage Guild Wars

  Uśmiech którym mnie obdarzył Neil, znikł szybko gdy tylko zapoznał się z treścią listu. Pewnie podobnie jak i u mnie, jego mina mówiła wszystko. Zachowałam się nie w porządku w stosunku do niego, że na niego zrzuciłam ten ciężar, ale musiałam mieć jakąś dobrą wymówkę, by uniknąć tego nieprzyjemnego i kłopotliwego zlecenia. Niestety... nie spełnił moich nadziei i oczekiwań....
   Zrobiłam smutną minę, podobną do tej jak on wczoraj, gdy wyraziłam chęć spotkania z van Dijikiem.
  - Stoi. Niech będzie. - odparłam niechętnie. - Skoro mamy taki wachlarz możliwości to aż mnie kusi żeby zasugerować coś... ekstremalnego. Na przykład przypiekanie gorącymi prętami i który dłużej wytrzyma. Albo skok z klifu i który przeżyje ten wygrywa. Sprawdzimy ich siłę miłości. O ile jest w to w ogóle zamieszana jakakolwiek porcja miłości. Może to wszystko na pokaz, żeby pokazać temu drugiemu kto jest lepszy. Nie zdziwiłoby mnie gdyby ojczulkowie prowadzili ze sobą wojnę używając do tego dzieci... aż mnie głowa rozbolała. - odparłam niechętnie, pocierając skroń.
  - A z tych mniej ekstremalnych propozycji mam jedną. Może nawet trochę romantyczną. Niech obaj wymyślą jakiś wiersz, może być śpiewany czy jaki tam chcą. Sędzią będzie ta biedna dziewczyna, o którą całe zamieszanie. O ile w ogóle to o nią chodzi, ale i tak powinna mieć jakiś wybór. Gorzej jeżeli to nie o nią poszło. - przedstawiłam swój pomysł. Naprawdę mnie rozbolała od tego głowa. Jakaś magia się tutaj zadziałała, skoro sama myśl o pojedynku, kiepskim romansie, czy kłótniach ojczuklów wywołuje u mnie ból.

   Jak zwykle ktoś nam musiał przerwać. Z zaskoczeniem spojrzałam na dwójkę mężczyzn, którzy bez pytanie się do nas przyłączyli. Aż miałam ochotę odpowiedzieć na jego pytanie krótkim i chłodnym "nie". Rozpoznałam jednak jednego z nich, więc się powstrzymałam.
  - Tak. Możecie mi mówić Sedi. Słucham, Panie Klassin. - odparłam neutralnie. To co powiedziałam mogło sugerować że nie jest to moje imię, ale chyba nic im do tego. Nie przedstawiałam Neila, bo jak będzie chciał to sam to zrobi.
   Chcę tylko wiedzieć po co białowłosy tu przyszedł i to z obstawą. Nie byłam do nich przyjaźnie nastawiona, bo znowu miałam wrażenie, że będą z tego jakieś problemy. Albo będą mi chcieli zrobić krzywdę, patrząc na wygląd ich obu. Wiem, że nie powinnam oceniać książki po okładce, ale co mogę poradzić, że jeden wyglądał na większą rozróbę od drugiego. A tego nie lubiłam. Dlatego mam nadzieję, że chcą tylko ustalić warunki pojedynku miedzy skłóconymi chłoptasiami.

Ostatnio edytowany przez Seda (2021-06-27 11:34:18)

    Patrząc, jak posmutniała dotarła do mnie oczywistość całej sprawy. Pewnie miała nadzieję, że znajdę, jakiś powód rozsądny, który pozwoliłby wyłgać się z tego wszystkiego bez przeszkód i oddalić się ku bardziej wesołym aktywnością. Niemniej, jak to zwykle bywało moja pazerność wzięła górę. Teraz już blask mamony oświetlał mi drogę, do przekonania się, że wszystko jednak pójdzie gładko. Będą pieniążki i nawet się przy tym nie spocimy.
  — Ojej nie rób takiej smutnej miny. O wiele bardziej wolę Cię uśmiechniętą. — Powiedziałem przywołując poweselały wyraz twarzy. — Zobaczysz, rzecz zorganizujemy tak żeby nie wykwitł z tego, jakiś syf i później pójdziemy w stronę zachodzącego słońca, czy gdziekolwiek indziej, gdzie nam się zamarzy. A nawet jeśli… przecież i tak wkrótce masz zamiar wyjechać, a jak to się mawia, co z oczu to z serca.
    Przysłoniłem usta dłonią, bo pomysł z pojedynkiem na wierszyki zdał mi się nie tylko wyborny, ale i zabawny.
  — Chciałbym, żeby tak było Sedi… — powiedziałem, kiwając głową z uznaniem dla tego konceptu. — Jednak nie mogę sobie jakoś wyobrazić młodego van Dijka składającego daktyle i amfibrachy. Jeśli mam być szczery wydaje mi się, że to by go przerosło. — Coś tam niby wiedziałem o poezji, ale nauczenie tego człowieka tych kunsztownych zasad w jeden dzień zdało mi się zadaniem tak karkołomnym, jak skok ze szczytu kamienicy na główkę prosto w ocean bruku.
  — Ale może wystarczy walka na pięści? — Podjąłem wkładając ręce do kieszeni i patrząc się w stół, jakbym rozpatrywał, jakąś sprawę naprawdę kluczową. — Dadzą sobie po pysku, najwyżej połamią nos i sprawa na tym się skończy. Generalnie i tak cała ta kabała zdaje mi się chybiać celu. Bo jeśli mają się bić o nią, to tak naprawdę nie ma znaczenia, kto kogo spierze po mordzie.
    Nie było rady, coś należało wymyślić, najlepiej takiego, żeby młody van Dijik przeżył, bo jakoś nie uważałem, że będzie skłonny wypłacić nam wynagrodzenie, kiedy się dowie, że jego syn z honorem, bo z honorem, ale opuścił ten nienajlepszy ze światów. Ja co prawda sprzeczności tym nie widziałem między jego śmiercią a wykonaniem zadania, ale ku mojemu żalowi ludzie rzadko w tych sprawach kierowali się logiką, a raczej jakimś sentymentem. Tak widać już działał świat i trybów tej machiny nie było sposobu, aby te tryby zatrzymać.
     Nie tylko widać one poszły w ruch, bo gdy tylko odezwał się jeden z dwóch mężczyzn, którzy się zjawili spłynęło na mnie światło oczywistości. Byli ludźmi wysłanymi przez Liegata. Nie wyglądali jednak na pierwszych lepszych oprychów, jak Ci których spotkaliśmy w operze. Jednak miałem gdzieś pod skórą dziwne wrażenie, że właśnie tam już tego człowieka spotkałem.
  — Miło mi jestem Cromwell — zrobiło mi się jeszcze milej, bo właśnie przynieśli mi kawkę. Wyciągnąłem z za fraka pieniądze i szybko odliczywszy 320 klejnotów wręczyłem je kelnerowi. Może sobie za te 20 klejnotów na nowo życie ułoży. — Proszę usiądźcie Panowie i porozmawiajmy. Jak rozsądni ludzie z rozsądnymi ludźmi, bo myślę, że tego właśnie wymaga ta godna pożałowania sytuacja. — Z niebywałym zadowoleniem podniosłem filiżankę wraz z talerzykiem i upiłem łyk napoju z naczynia porcelanowego. — Panie Klassin, czy abyśmy się wcześniej gdzieś nie spotkali? Proszę mi wybaczyć tę śmiałą sugestię, ale Pana twarz zdaje mi się dziwnie znajoma.

-320 klejnotów za kawę

  Zacisnęłam usta, żeby się nie uśmiechnąć. Powstrzymywałam się, wyobrażając sobie scenę, w której uśmiechnięci od ucha do ucha trzymamy się za ręce podskakując radośnie w stronę zachodzącego słońca. To było niedorzeczne, a co za tym idzie przezabawne. Niewytrzymałam i się cicho zaśmiałam.
   Potem oczywiście spochmurniałam, słysząc jego kolejne słowa. Westchnęłam zrezygnowana. Miał trochę racji - to zadanie mogło się okazać niewykonalne dla młodego van Dijika.
   Potrząsnęłam głową na "nie", gdy zaproponował walkę na pięści.
  - Wątpię by nasz pracodawca był zadowolony z połamanego nosa i wybitych zębów syna, gdy mogliśmy zaproponować coś innego. - odparłam lekko zamyślona. Chociaż może taka plastyka twarzy pomogłaby młodemu amantowi? I tak brzydszy już nie będzie. - Albo w sumie... - dodałam, ale bez większego przekonania. Wizja obitych gęb nie była aż tak nieprzyjemna. Nie chciałam tylko być osobą, która będzie musiała ich potem opatrzyć.

   Potem rozkręciła się rozmowa z dwoma nieznajomymi. Neil ich kulturalnie zaprosił. Na to jeden trochę nas olał, nie przedstawiając się, podczas gdy inni rzucali swoimi imionami, czy nazwiskami. Mógłby się nauczyć trochę kultury, ale stary chłop jest, a ja nie jestem jego matką - pouczać go nie będę. Drugi za to niczym buntowniczy nastolatek musiał pokazać, że nie będzie się nas słuchał, a przynajmniej nie będzie słuchał Cromwella. Nie mam pojęcia skąd u niego ten nagły wybuch buntu.
   Na komentarz Klassina o moich okularach i rumieniec zareagowałam - zmarszczyłam brwi z dezaprobatą i przechyliłam głowę w geście "Żartujesz sobie?". To było dziwne i zaskakujące. A jednak to jakiś nastolatek? A może po prostu nie potrafi rozmawiać w kobietami. Ja tam nie wiem, ale mam kuszę i jak się zapędzi to mu dorobię dodatkowy otwór w ciele. Albo i nie, bo znając rzeczywistość, będę jedynym medykiem na sali i będę mu jeszcze musiała tyłek łatać. Pewnie jego by to ucieszyło, ale mnie już niekoniecznie.
  - Chwileczkę. - odparłam nieco ostrzej niż zamierzałam ale już po chwili się poprawiłam. - Chciałabym najpierw poznać istotę tej sytuacji. Czy naprawdę poszło tylko o kobietę? Czy w tym pojedynku chodzi o coś innego? - zapytałam w niedowierzającym tonie, bo to była rzecz, która nie dawała mi spokoju. Doszukiwałam się w tym drugiego dna, które chciałam poznać. Natomiast nie wiem czy chciałam znać drugie dno w dziwnych zachowaniu białowłosego. Było aż nadto podejrzane.

    Cóż po reakcji siwowłosego można było domniemywać, że raczej nie zostaniemy kolegami. Ja oczywiście nie zamierzałem płakać z tego powodu, bo jego sympatia była mi obojętna, jak los wszystkich głodujących dzieci tego świata. Niby przykro, ale ostatecznie nic się z tym nie zrobi, więc nie ma czym się przejmować. Żeby tylko ta buńczuczność nie skończyła się mordobiciem tylko. Pokiwałem głową na znak, iż zgadzam się, że nasze wcześniejsze spotkanie nastąpiło w operze.
    Na jego propozycję prawie udławiłem się kawą. Już widziałem niemal widziałem, jak Sedi reanimuje mnie, jakimś okrutnym sposobem medycznym. Nie chcąc doprowadzić do takiego stanu rzeczy musiałem przez chwilę zdystansować się do wszystkiego, aby przełknąć spokojnie płyn nadmiarowy. Pojedynek w posiadłości Leigta? Tuś mi bratku! Wężu przebrzydły! Widać nie miał zbyt dobrego zdania o naszej konstytucji umysłowej, skoro myślał, że zgodzimy się na takie rozwiązanie.
  — Potraktuję tę propozycję, jako żarcik, ale taki niezbyt na miejscu. — Odłożyłem porcelanę, żeby nie narażać się po raz kolejny na niepotrzebną śmierć. — Może zabijemy naszego klienta przedtem, jak tam pójdziemy oszczędzając mości Leigetowi fatygi? Pojedynek, jak i jakiekolwiek spotkania w jego posiadłości jest wykluczony, ponieważ proszę mi wybaczyć, ale nie mam, aż tyle zaufania do osobników, którzy wysługują się, jakimiś podrzędnymi zbirami w celu zastraszania dobrych obywateli tego miasta, co ma z kolei swoją entelechię w odnoszeniu korzyści lubieżnych, czy tam majątkowych korzyści. A bezsprzecznie młody Pan Liegat tak postąpił. Zresztą zleceniodawca poinformował nas, że ma się on odbyć na wzgórzu Guriany… Na spotkanie, jeśli mamy sobie przed pojedynkiem takowe urządzać, musimy wybrać miejsce neutralne.
    Na pytanie tego z przepaską na oku wzruszyłem ramionami. Sam chciałbym się tego dowiedzieć. Obstawiałem jednak, że nikomu raczej do głowy nie przyszło, żeby pytać się o jej zdanie w tej sprawie. Nawet było mi jej w jakiś sposób szkoda… Bo jeśli, żywiła jakieś prawdziwe uczucia, do któregoś z tych chłopaków, stawiają ją to w niezbyt szczęśliwej pozycji.
  — Sam jestem ciekawy, czy ona jest właśnie kością niezgody, że tak powiem. Niemniej nie wydaje mi się prawdopodobne, żeby ktokolwiek chciał ją informować, co się dzieje. — Napiłem się kawki, bo oceniłem ryzyko tego, że umrę na niskie. — Niemniej abstrahując od problemu, zgadzam się z uroczą Panną Sedi. Wypadałoby najpierw ustalić, jakie jest sedno problemu, gdyż może się to okazać istotne. Może nawet zaoszczędzi komuś życie. Może faktycznie zaszło, jakieś drobne nieporozumienie, którego nie trzeba wyjaśniać w sposób, aż tak drastyczny. Mi wiadomo tyle, że młody Pan Leigat wypadł z toalety w oprze okładając młodego van Djika po twarzy. Takie są fakty, z tym się nie dyskutuje, cała opera to widziała. To jest właśnie wydarzenie ten pojedynek bezpośrednio poprzedzające.

  Czasami są takie dni w życiu kobiety, że ma gorszy dzień. Albo gorszy miesiąc. Ja obecnie miałam gorsze kilka minut. Opuściła mnie ochota na cokolwiek, nawet na dalszą rozmowę. Dobrze, że chociaż nadal oddychałam. Bardzo prawdopodobne jest to, że do mojego obecnego stanu pogorszenia przyczynili się pewni mężczyni, ale też mogło to być z powodowane.... niczym. Zupełnie bez powodu. Sama czasami siebie nie rozumiałam.
   Spojrzałam na białowłosego, podpierając leniwie głowę. Przypatrywałam się z niewielkm, ale pełnym satysfakcji uśmiechem gdy stał się tutejszym popychadłem. Jako że Cromwell zauważył pewną istotną rzecz, to postanowiłam go wspomóc kobiecym uporem i nawet fochem, jeżeli będzie trzeba.
Skrzyżowałam ręce na piersiach, czy raczej pod nimi i spojrzałam na Klassina krytycznie. Chociaż pewnie i tak nie widział tego spod okularów.
  - Mi się tu podoba. - odparłam nieco uparcie. Co prawda nie podobało mi się tu zbytnio, szczególnie przy takim tłoku, ale czego to się nie robi by napawać się czyimś nieszczęściem.
- Kto z kim walczy? Ależ mogę nawet ja, z kimkolwiek, ale cała nagroda będzie moja. Jeżeli nagrodą będzie kobieta, to gdy wygram wezmę ją pod pachę i tyle z tego będzie. W sumie nawet bardzo podoba mi się ten pomysł... - uśmiechnęłam się delikatnie na tą myśl. Sama nie wiem czemu. - Więc może zaproponujecie coś innego. Jeżeli młody panicz van Dijik i młody panicz de Liegt boją się widoku krwi, to lepiej by nie walczyli na szable. W ich przypadku mogłoby się to źle skończyć, szczególnie, że wypadki w takich momentach mogą się zdarzyć. Wolałabym coś bez rozlewu krwi, do czego nie musieliby wybierać przedstawicieli. Może jakiś rodzaj pojedynku na słowa?
   Rzuciłam luźnym pomysłem. Chciałam najpierw wiedzieć jak się zaprują na ten pomysł, zanim zacznę się pdokukować i wymyślać jakby to miało dokładnie wyglądać.
  - I tak właściwie, to co jest stawką w tym całym pojedynku? - zapytałam z lekkim niezadowoleniem. Jeżeli ta kobieta była trofeum, czy też nagrodą, to już jej współczuję. Nie wiem czy chciałabym wtedy w ogóle brać w tym udział. Kobieta to nie przedmiot, powinna mieć swoje zdanie w tym temacie. Jeżeli chcą mieć coś na pokaz, to niech sobie kupią jakieś futro.

    Cóż, poszło szybciej niż myślałem, choć z drugiej strony nie oczekiwałem czegoś nadzwyczajnego. Starcowi język zaczął się plątać w momencie gdy wewnątrz budynku zaczęła panować dość chaotyczna atmosfera. Nie przepadałem za tym pijackim nastrojem. Alkohol to zdradliwy kompan podczas rozmów, nawet jeśli nie spożywa się go w sposób bezpośredni. Dlatego po części rozumiałem dlaczego mężczyzna chciał wyjść przedtem na zewnątrz. Zapewne dla niektórych, to prawdziwa gratka zostając tutaj.
    Spojrzałem na okularnicę. Westchnąłem.
    Nie mniej, słowa blondyna wydawały się mieć jakiś sens. W końcu spór, dwaj panowie, chcieli toczyć z powodu dziewczyny, więc wspomnienie o jakimkolwiek braku głosu decyzyjnego w jej przypadku wydaje się być co najmniej zlekceważeniem. Dlatego też zacząłem coraz bardziej zastanawiać się o co toczy się tak naprawdę gra. Z drugiej strony cała sytuacja zaczęła mnie irytować. Być może dlatego, że jest to obraz, który po części jest mi dobrze znany? Jest to obraz, który chciałem zostawić daleko za sobą, a on jak wędka zarzucona, wraca za każdym razem z czymś nowym? Oczy me zamknąłem i delikatnie zacisnąłem pięści. Stan ten być może trwał kilka sekund. Chciałem tym wyeliminować dźwięki zbędne z otoczenia, które z każdą chwilą narastały coraz bardziej.
    Po chwili wróciłem do stanu poprzedniego, a przynajmniej tak myślałem.
- Powiedzmy sobie szczerze. Nawet jeśli nie mamy pewności, to zapewne tak jest. Oba... bachory - to nie tak, że uważałem ich za dzieciaków. Pewnie może i byli w tym samym wieku co ja, aczkolwiek życie pośród szlachty i luksusów nauczyło mnie  tego, że wiek to tylko liczba i potrafi mieć niewiele wspólnego z faktycznym stanem rzeczy. - pewnie nigdy w życiu nie machały bronią w kierunku żywego celu, a co dopiero mówić o jakimkolwiek pojedynkowaniu się. - Oparłem czoło o dłoń, która delikatnie palcami smyrała skórkę. Zaś sama ręką była podparta o drugą, przyłożoną pod klatką piersiową. - Niech sobie strzelą raz a dobrze po twarzy i zobaczymy, który dłużej ustanie na nogach. Nawet kilkuletnie dzieci to potrafią. A jeśli możni Panowie chcą zademonstrować jakiś pokaz siły i celowo złożyć pod tym swój podpis, niech powiedzą to otwarcie zamiast bawić się w jakiś cyrk. - Przerwałem na chwilę rzucając spojrzenie na mężczyznę. - Czasy honorowych pojedynków lub zwyczajów już dawno minęły. Ustąpiły pola czemuś prostszemu i bardziej destrukcyjnemu, sile. Dlatego przejdź do konkretów i nie przejmuj się towarzystwem dookoła. Wszyscy i tak prędzej czy później skończą w jednym miejscu.
    Może jednak trochę mnie poniosło i odbierałem tę sprawę bardziej osobiście niż myślałem.

  Wizja w której oba bachory - jak ich Pan Oczko nazwał - się pozarzynają, była kusząca. Niestety moje sumienie medyka krzyczy, że jest to bardzo zły pomysł. Wyobraziłam sobie potoki tryskającej krwi i postanowiłam zrezygnować z tej propozycji.
   Krew? A fuj!
   Kolejne propozycje były jednak całkiem sensowne. Zarówno obijanie się po twarzach, jak i siłowanie na rękę mieściło się w granicach, na które mogłam się zgodzić. W każdym przypadku powinno się obejść bez obecności lekarza, co mi bardzo pasowało.
  - W końcu słyszę coś sensownego. Mogę się zgodzić zarówno na bitkę na pięści, jak i siłowanie na rękę. Co Pan o tym myśli? - zapytałam, przechylając głowę w stronę Cromwella, by wiedział, że to jego pytam. Zaczełam mówić do niego per "Pan", ponieważ pozostali nie muszą wiedzieć jakie łączą - bądź nie łączą - nas stosunki. Mam nadzieję, że się o to nie obrazi, jednak ufałam nowo poznanej dwójce tak samo jak i Neilowi na początku naszej znajomości. Czyli im mniej wiedzą - tym lepiej.
   Cierpliwie czkałam na odpowiedź mojego towarzysza. Mam nadzieję, że dojdziemy do jakiegoś konsensusu. O ile patrzenie jak Siwiołek się tutaj męczy, to nie chciałam przedłużać naszej rozmowy, ponieważ nie sprawiała mi ona żadnej przyjemności. Chciałam zakończyć ten bezsensowny spór jak najszybciej. Biedna panienka Arden. Miałam tylko nadzieję, że na koniec kopnie ich obu i pójdzie w swoją stronę, bo szkoda czasu na to przedstawienie.

    Po krótkim wysłuchaniu tego, co mości Pan w zielonym ma do przekazania, sprawa nie co się rozjaśniła, przynajmniej dla mnie. Człowieka, który o swoim zleceniu dowiedział się dosłownie kilkadziesiąt minut temu. Szczegóły choć mogą być upierdliwe, to na pewno nie można powiedzieć, że są zbyteczne. W końcu to one pozwalają określić malowidło, które przedstawić miało to czym mam się zająć. Sama wzmianka o konflikcie między dwójką szlachciców brzmiała nie dość, że znajomo to jeszcze po części intrygująco, jednak szybko poczułem znudzenie tymże obrazem. Być może dlatego, że sam w przeszłości byłem świadkiem czegoś podobnego? Być może dlatego, że sam rozwiązywałem podobne sprawy w nieco dość brutalny sposób?
    Spojrzałem na swoją dłoń, jakbym chciał przywołać pewne wspomnienie.
    Odwróciłem odruchowo głowę na dźwięk uderzenia. Intuicja szeptała mi, że zbliża się coś niebezpiecznego, aczkolwiek to może wyłącznie przyzwyczajenie zawodowe? Wszak po skierowaniu wzorku w kierunku dochodzących odgłosów, ujrzałem jedynie bandę osiłków, którzy chcąc zaimponować otoczeniu. Może i dla niektórych było na czym oko zawiesić, albo zastanowić się dwa razy co zrobić w otoczeniu człeka, co mięśnie ma wielkości ludzkiej głowy, aczkolwiek większość rozumnych istot zdaje sobie sprawę, że nawet największa siła mięknie w obliczu stali, a także samej magii.
    W międzyczasie mister Dav doszedł do pewnego porozumienia z pozostałymi. Oczywiście w moim interesie też było zadbanie o w miarę przyjazne podłoże, lecz będąc szczerym w tej chwili było mi to wszystko jedno. Człowiek musi nauczyć się dostosować do nowego środowiska, a zbytnie dyktowanie własnych warunków nie zawszę może okazać się pomocne. - Nie mam nic przeciwko. Im szybciej tym lepiej, bo jeszcze będziemy mieli okazje zostać częścią spektaklu. - Odpowiedziałem na słowa blondyna, kierując swój wzrok w kierunku siłujących się ludzików. Następnie zwróciłem wzrok ku mężczyźnie, z którym przyjdzie mi współpracować. - Mamy w okolicy coś jeszcze do załatwienia? - Zapytałem będąc ciekawym czy możemy się udać prosto do celu, czy może jeszcze jakaś sprawa komuś wypadła.

    Gdy wszystko zostało już ustalone, odpowiednie osoby poznane, powstałem z siedziska, by niewielkim skinięciem głowy pożegnać się z Sedi i Cromwellem. Jak sobie teraz przypomnę, to niespecjalnie się kwapiłem do tego, by przedstawić się, tak jak zrobili to pozostali. Pozostało mi jedynie wzruszyć ramionami, wszak czasu cofać w stanie nie jestem, aczkolwiek zrobić tego nie zrobiłem. Dziwnie by to teraz wyglądało.
    Ruszyłem za mężczyzną, lecz na chwilę coś go zatrzymało. Mówiąc go, miałem na myśli ktoś. Był to wysoki, ale trochę wątły mężczyzna, zakuty po szyję. Albo gdzieś w pobliżu odbywał się karnawał, bal przebierańców, albo wyraźnie komuś pomyliły się miejsca gdzie powinien paradować w tym ubiorze. Ewentualnie przynależał do jednej z grup, które są upoważnione, czy to z góry czy nie, do chodzenia w pełnym uzbrojeniu, nawet pośród cywili. Chyba nawet w Grimoire Heart nie ma aż tak dziwnych ludzi, choć zdecydowanie można mnie w jakiś sposób z nimi powiązać, przez co widzę to i owo, to nie spotkałem jeszcze nikogo podobnego.
    Przerwa nie trwała długo, ubrany w zieleń mężczyzna, co trochę mnie zaskoczył, po prostu ruszył przed siebie, jakby nikogo przed nim nie było. Choć nie dało się ukryć, że byli sobie znani, a przynajmniej Dav był kojarzony przez wspomnianego wcześniej jegomościa. Nie mniej, nie była to moja sprawa, interweniować nie zamierzałem. Z resztą, nie było do czego. Człek spławiony zrobił to samo. Nie pozostało mi nic innego jak udać się za mężczyzną w kierunku posiadłości mego zleceniodawcy.

[z/t -> Północne Tereny Hanto]

    Wszelakie pakty można było uznać za zawiązane. Reszta jawiła mi się już tylko formalnością, którą trzeba było dopełnić. Przynajmniej taką żywiłem nadzieję, że nie stanie się nic co zmusiłoby, którąś ze stron do okazania braku poszanowania dla ustalonych wyżej zasad.
  — Zatem do zobaczenia Panowie. Długich dni i szczęśliwych nocy. — Pozwoliłem sobie pożegnać ich słowami, których konwencjonalnie używało się w Desertio. Nie byłem, jakoś szczególnie związany z tym miejscem, ale brzmienie tych słów, jakoś bardzo przypadło mi do gustu. Z drugiej strony, czy było jakieś miejsce, z którym w ogóle związany się czułem?
    Patrzyłem przez chwilę, jak odchodzą, aby później zjechać trochę niżej na krzesełku do pozycji prawie półleżącej i wcisnąć ręce w kieszeń. Gapiłem się w pustą filiżankę, po kawusi zastanawiając się, czy aby nie zamówić kolejnej. Chyba było jeszcze trochę czasu. Słowa, które wyrwały mnie z zamyślenia przyciągnęły również mój wzrok. Popatrzyłem chwilę na Sedi po czym zamrugałem, jakby trawiąc, to co właśnie do mnie powiedziała. Sam chciałbym wiedzieć, czy aby nie mam, co do wszystkiego złych przeczuć. Na dwoje babka wróżyła, jak mawia ludowe porzekadło.
  — Nie martw się — powiedziałem wreszcie rozjaśniając trochę swoje oblicze. — Myślę, że jest małe prawdopodobieństwo, że coś pójdzie źle. Chyba, że Legait nagle zechce dorzucić kilka pionków na szachownicy. Nie mniej mamy przecież pewien gambit na podorędziu. O ile dowiedzieli się o Twoich umiejętnościach magicznych, o moich nic nie wiedzą, trzymając się więc szachowych analogii nie jestem, więc pionkiem, jakby pewnie byli skłonni myśleć, ale raczej skoczkiem lub wieżą. To już coś, prawda?
    Pomysł, żeby nie wchodzić więcej w żadne konszachty z van Djikiem wydał mi się wielce stosowny. Miałem dość niańczenia jego synalka i prawdę mówiąc, sam najchętniej nastrzelałbym go po pysku, aby się wreszcie otrząsnął i przestał robić tak nierozważne rzeczy. Być może ten osąd był surowy nazbyt, ale żywiłem niejasne przeczucie, że to on sprowokował wtedy w toalecie młodego Legeita. Poza tym ten cały dramat o złotowłosą panienkę… Jakby ktoś się za dużo naczytał rycerskich romansów.
  — Też nie chciałbym tego ciągnąć. — Przyznałem na głos, bo cały łańcuch wcześniejszych przemyśleń zdał mi się niestosowny do wypowiedzenia w takim momencie. — Sprawa jest albo zbyt głupia, bo skrojona na miarę mydlanej opery, albo zbyt gruba, ponieważ rodzice tych chłopców mają swoje własne cele, które realizują przesuwając swoje latorośle po szachownicy. Istnieje przez to szansa, że wplączemy się coś w z czego będzie bardzo trudno się wyplątać, a przecież pamiętam o danym Ci słowie. Słowie, że pomogę Ci odnaleźć brata, jeśli zajdzie taka konieczność.
    Pozostawało pytanie, co się stanie, jak go znajdziemy. Logicznym zdawało się, że każde z nas pomaszeruje w stron, że tak się wyrażę własnych interesów. Myśl ta zdała mi się nagle nieprzyjemnie smutna, jak trup w szafie, który niby zasłonięty przed wzrokiem nie drażni oka, ale wciąż dobiega człowieka jego przeszywający smród. Starałem się tego zachmurzenia chwilowego nie okazać, ale odbyło się to ze skutkiem tak marnym, jak przedstawienie operowe, które mieliśmy wątpliwą przyjemność obejrzeć.
    Gestem prawie odmownym odsunąłem od siebie filiżankę i podniosłem się z miejsca. Na szczęście nie będziemy musieli się włóczyć w poszukiwaniu tego świętego przybytku.
   — Tak chodźmy — powiedziawszy to wstałem i poprawiłem poły fraka. Ruszyłem w stronę drzwi i gdy znaleźliśmy się już na zewnątrz podjąłem. — Jeśli mam być szczery jego zadowolenie znajduje się bardzo nisko na mojej liście priorytetów. Ale może po tym spotkaniu z nim będzie czas, żeby skoczyć jeszcze na kawusię. Co Ty na to? Wypiłem dziś tylko jedną… — Zrobiwszy teatralnie cierpiętniczą minę, aby pokazać, jak ten stan jest mi nie miły. Była w tym jeszcze jednak ukryta, naprędce sklecona agenda — spędzić do momentu wyjazdu, jak najwięcej czasu razem.

[z.t -> Ca-Elum, Hanto, Stara Świątynia]