Mage Guild Wars

Misja tradycjna prosta dla Ryu #8
"Upojna noc"

    Wiadomym jest powszechnie, że spacery pomagają. Pozwalają oczyścić umysł, zebrać myśli, które czasem zdają się być gromadą krnąbrnych owiec. Ciekawym jest, czy człowiek ten w swych rozważaniach uwzględnił ludzi pokroju członków Grimoire Heart, którzy nie raz spacerują nie dla relaksu, ale w jasnym i określonym celu… Celem tym jest zrobienie komuś krzywdy, z przyczyn różnych. W tym przypadku spacer ten był długim gdyż Hanto było metropolią sporych rozmiarów i dotarcie z centrum na obrzeża dostarczało sporo czasu na przemyślenia.
    Nastrój okolicy murów również skłaniał do refleksji. W cieniu tej wielkiej budowli wzniesionej w celach defensywnych człowiek mógł w sumie poczuć się przerośnięty i przytłoczony. Nie mniej po ludziach, którzy żyją codziennie w ich cieniu nie specjalnie się to tyczyło. Główną ulicą ciągnącą się wzdłuż budowli gargantuicznej, przechadzali się przechodnie. Może nie tak wytworni, jak w centrum, ale zdecydowanie, tak samo zabiegani, starający się realizować własne cele, pewnie w większości bardzo prozaiczne. Zachodzili do różnych budynków, które były porozmieszczane względem drogi. W tej samej linii według najlepszej wiedzy, gdzieś powinien znaleźć się rzeczony magazyn.
    Ryu minął grupkę ludzi, którzy siedzieli na rozstawionych skrzynkach przed jednym z budynków, grając w Strzeż Mnie. W hazardowym uniesieniu ciskali na kolejną skrzynie, jak widać tutejszy ekwiwalent stołu do gry, karty i klejnoty wykrzykując przy tym, jakieś formuły standardowo przy tej grze stosowne. Zaraz za tym prowizorycznym gniazdem rozpusty znajdowała się dość obszerna budowla opatrzona tabliczka, która głosiła „Skład episjera Hikaru”. Kupiec ten, co prawda miał dość dobrą opinię, ale sam budynek nie wyglądał imponująco, raczej na zaniedbany. Nie widać, by na zewnątrz panował, jakiś ruch śpieszny, który byłby kołem zamachowym interesu. Podobne wrażenie mogło się odnieść, gdy spojrzeć przez szybę brudną.
    Jedyną obecną osobą na zewnątrz był ochroniarz, który najzwyczajniej w świecie drzemał sobie na krzesełku przed drzwiami do składu, za nic mając sobie dziejący się, wokół harmider. W ten oto czujny sposób pilnował zapraszająco otwartych mniejszych drzwi, które były częścią wielkiej bramy, umożliwiającej wjechanie do środka, powozem na ten przykład. Z wnętrza przybytku dolatywały śpiewy niezbyt przyzwoitej piosenki, w której brzmiała niepokojąca pijacka nuta. Odbywało się to w akompaniamencie dźwięku najprawdopodobniej tłuczonych szklanek, co było cechą znamienną każdej popijawy, gdzie zdecydowanie przesadzono z napojami wyskokowymi.
    Sprawiło to, że ochroniarz poruszył się niespokojnie po czym przebudził się. Podparł się na rapierze stojącym z boku, jakby ta broń szlachetna była jego życiową podporą i dzięki temu nad wyraz przebiegłemu manewrowi zdołał się niepewnie wychylić po butelką stojącą przed nim. Ująwszy ją za szyjkę pociągnął kilka łyków a na jego twarzy pojawił się błogi uśmiech, jakby właśnie dostąpił, jakiegoś cudownego wniebowzięcia. Na powrót legł na oparciu po raz kolejny rozkoszując się trunkiem i przy okazji podśpiewując piosenkę, która głośno dobiegała z wewnątrz.
  — Choć tutaj druhu, kolejkę wypijesz. — dobiegł niezbyt trzeźwy głos z środka.
  — Nie mam czasssu Paniczu. Jestem na służbie — skwitował pociągając kolejnego łyka z butelki.

Misja prosta tradycyjna dla Ryu #9
"Upojna noc"

   Zuch uzbrojony zerwał się na chwilę ze swego udzielnego tronu. Tylko na chwilę mierząc maga zapijaczonym spojrzeniem, doszedł widocznie do wniosku, że to klient, który udał się do środka pomnożyć majątek właścicieli. Biedaczek przynajmniej na razie nie zdawał sobie sprawy, że dziś raczej żadna waluta najprawdopodobniej nie zostanie pomnożona a zakup, dajmy na to cynamonu, nie jest głównym celem tej wizyty. Wybąkał tylko nieskładne powitanie pozwalając zanurzyć się Ryu w środku magazynu.
    Zanurzenie to nie tylko odbywało się na poziomie przejścia przez drzwi, do wnętrza, które oświetlane było skrawkiem promieni padających przez zabrudzone szyby. Uderzał również zapach panujący w pomieszczeniu będący mieszaniną przypraw sprowadzonych drogą morskiej żeglugi z różnych zakątków świata. Woń ta mdląca pochodząca zapewne z mnogich szorstkich worków, porozstawianych, spiętrzonych po całej powierzchni magazynu, zdawała się wsiąkać, nie tylko w nozdrza, ale przenikać ubranie i nasączać skórę tego, który tu wkracza.
    Nie był to jednak jedyny zapach wyraźny. Nawet wśród tego konglomeratu estrowego człowiek z zatokami chorymi mógł wyczuć woń alkoholu rozlewanego. Wydobywała się ona z przybudówki po lewej ścianie mającej służyć widocznie na coś w rodzaju kantorka. We wnętrzu tego skleconego pokoju, poprzez dwa spore kwadraty, mające widocznie służyć za okna, dało się dostrzec widok raczej spodziewany. Przy biurku tam ustawionym siedziała dwójka młodych ludzi, którzy właśnie oddawali się przyjemności kieliszka, czy raczej precyzyjniej mówiąc szklanki. Ponowili wyśpiewywanie piosenki sprośnej, nawet nie zauważając, że ktoś nieznany zjawił się w środku.
    Człowiek idealnie do opisu Baronówny pasujący właśnie z pękatej flaszy rozlewał trunek do szklanek, przechylając się w pozie prawie monumentalnej na blacie biurka, gdzie panował porządek. To było ułożenie rodzaju, na widok, którego pedant mógłby zawyć ze zgrozy i zaraz potem głośno domagać się obwieszenia jego sprawców. Dwóm mężczyzną świetnie się bawiącym widać nie przeszkadzało, to ani na jotę.
Dopiero po spełnieniu toastu, który towarzysz młodego Hiraku wychylił niczym ktoś ledwie żywy, młody dyrektor przybytku zorientował się, że ktoś nawiedził jego progi. Rzucił krótkie spojrzenie, przez otwory w deskach, po czym wyprostowawszy się, jak ta struna zbyt mocno naciągnięta ruszył ku potencjalnemu kontrahentowi. Poprawił przy tym pas z rapierem, starając się wyglądać na człowieka odpowiednio poważnego do pełnionej przez niego funkcji.
  — Witam w skromnych progach naszego składu. — Rozłożył szeroko ramiona w geście przymilnym. — Czym Pan jest zainteresowany? Mamy tu wszystko, przyprawy z Chinamoku, z Enca, nawet z dalekiego Pergrande i po bardzo atrakcyjnych cenach. — Gestykulując, raźnie wskazywał, worki różne nie spoglądając nawet na nie, co świadczyć mogło dwojako. Nie znał towaru, który sprzedaje, albo znał go, aż za dobrze.
    Tyradę tę chyba przerwała, jakiś grom myśli nagły, bo zamilkł i zaczął uważnie obserwować przybysza, mrużąc oczy przy tym oczy.
  — Ja może Pana znam? — Spytał i wysiłek przypomnienia sobie tego faktu odbił się głęboki bruzdami na jego czole. — Może mi się zdaje, zapraszam do kantorku, napijemy się, porozmawiamy o interesach, bo coś czuję, że będą one owocne. — Uśmiech przymilny, sobaczy po raz kolejny wypełzł na jego twarz, gdy wskazywał futrynę prowizoryczną. Powodować to mógł fakt, iż uznał, że stara sztuczka, każąca wyszukiwać podobieństw z klientem nie zadziała. Pozostawało jednak prawdopodobne, że wygląd swego gościa kojarzył, ale nie mógł sobie przypomnieć skąd.

Misja prosta tradycjna dla Ryu #10
"Upojna noc"

    Obecny zarządzający składem widać nie był wojownikiem zbyt wytrawnym i rapier nosił jedynie od parady. Prawda na pierwszy rzut oka można było podejrzewać, że jest wiotki, jak łasica, ale podejrzenie było niesłuszne, lub też efekty libacji zaczynały już działać degenerując sprawność ruchową do poziomu kulawej świni. Z przyczyn podanych powyżej osobnik starał się uniknąć ciosu [R: 75], ale próba ta zakończyła się tylko i wyłącznie niepowodzeniem.
    Niepowodzenie to miało proste oznaki, zaczął próbować chwytać powietrze, na podobieństwo ryby, która właśnie, od niechcenia została ciśnięta na brzeg. Zatoczył się przewracając na podłogę składu, co stanowiło niewątpliwie alarm dla pozostałych jego towarzyszy. Zuch dzielny przy drzwiach zerwał się wparowując do magazynu i chwytając za rączkę rapiera potoczył spojrzeniem zdezorientowanym, po własności swego mocodawcy. Drugi widać nie na tyle ożywiony wywlekł się opierając o prowizoryczną futrynę. Zjadacze chleba, tacy, jak oni może i cenili sobie służbę i wypłatę, którą zapewnia, nie mniej znajduje się z reguły rzecz, którą cenią bardziej. Jest to życie a perspektywa pozostania wrogiem czarnej piramidy, zwiastowała jego równie szybkie, co bolesne jego zakończenie. Mroczna gildia nie wybacza i nie zapomina. Pomniwszy tę mądrość ludową, zieleni z zatrwożenia i zmieszania wybełkotali tylko coś o zrozumieniu i przeprosinach. Po tym krokiem ostrożnym, jakby deski podłogi zaraz miały się pod nimi zarwać wycofali się do drzwi, nie spuszczając agresora z oka. Nie wykluczali widać jeszcze możliwości, że dla nich również słońce dziś zajdzie w krwawej unie. Póki jednak był to sam Hikaru, nie oni, z sumieniem czystym opuścili pomieszczenie.
    Stan ich mocodawcy, czy może kolegi serdecznego — kwestia ta nie miała znaczenia w chwili obecnej — nie wskazywał, by wybierał się gdziekolwiek. Podczas dezercji jego wiernej kompanii zdążył już się pozbierać z podłogi, wciągając się żałośnie po słupie drewnianym, który w tej chwili zdawał się być życiową podporą nie tylko budynku, ale również jego samego. Oddychał już spokojniej, ale słusznie przeczuwał, że kac po nocy upojnej jeszcze nie przeszedł i teraz odbijał się kwaśnym vomitem. Jakby na potwierdzenie tego faktu, oczy mu się rozszerzyły pod błyskiem stali śmiertelnej.
  — Człowieku… O czym Ty mówisz… Jaka sprawiedliwość… Ja nic złego nie zrobiłem, piliśmy sobie tylko. — powiedział głosem drżącym. — Porozmawiajmy, jak ludzie, mój ojciec ma pieniądze, dużo pieniędzy, zapłaci bardzo chętnie za moje życie. Ile chcesz?
    Spojrzał ze wzrokiem pełnym nadziei powodowanej myślą, iż w istocie każdego da się kupić. Wystarczy znać stawkę, odpowiednią cenę i nawiązać transakcje, która zaowocuje cennym czasem na tym nienajlepszym ze światów.
  — Na pewno jest, jakiś sposób, w który dojedziemy do porozumienia. Może zaszła pomyłka? Ja przecież nie zrobiłem nic złego Grimoire Heart, szanuje Was, jesteście tutaj potrzebni. — Tyrada ta miała za pewne brzmieć dziarsko w mniemaniu mówcy, ale głos w połowie mu się załamał i przybrał płaczliwy błagalny ton.

Misja prosta tradycjna dla Ryu #11
"Upojna noc"

    Błysk zrozumienia niczym gwiazda zalśnił w oczach człowieka, który przed chwilą otarł się o śmierć. Była to raczej jednak gwiazda spadająca, bo zaraz zniknął, jakby pogubił się we własnych przypuszczeniach. A może przypuszczenia te chciał zwyczajem szachrajskim ukryć przed rozmówcą? Obojętnie jak sytuacja się plasowała, młody Hiraku poczuł się wyraźnie rozluźniony, gdy zdjęto miecz z jego gardła.
  — Sama się tutaj prosiła. — Powiedział cicho, jakby była to było najlepsze pod słońcem wyjaśnienie zaistniałej nieprzyjemnej sytuacji. Być może obyczaje w domu rodzinnym panowały takie obyczaje, ale zdawały się one nieakceptowalne zarówno dla Barona, jak i jego córki.
    Odpowiedzą na drugie pytanie, było potarcie sobie twarzy, jakby gest ten miał zmazać znietrzeźwienie dotychczasowe. Nie jest zbytnim odkryciem stwierdzenie, że wcale to nie pomogło. Twarz żałosnego pijaczka nadal pozostawała na swoim miejscu. Zerkał tylko nerwowo na nóż, który zbliżał się do niego, jednocześnie oddalając nadzieję, że dzień ten skończy się lepiej, niż się zaczął. W efekcie pewnie już podejrzewał, że może się skończyć znacznie gorzej.
  — Ten człowiek — odpowiedział, po chwili, gdyż trochę potrwało, zanim zebrał myśli. — Ja go nie znam, w ogóle. To szczur kontynentalny jakiś chyba z Fiore się tu przytelepał. Mój ojciec prosił, żeby przekazać mu informację, to wszystko. Spotkałem się z nim w barze, powiedziałem, że ojciec nie znalazł tego kogoś, kogo tam szukał i tyle. Poszedł w swoją stronę. Kto wie, czy przeżył do tej pory, bo to przecież niebezpieczne miejsce dla takich, jak on. — Słowa wypluwał, coraz szybciej, jakby za każde mógł sobie kupić dodatkową sekundę życia. — Ale proszę, ja nic więcej nie wiem i nie wierzę, żeby mój ojciec wiedział, coś więcej o tym przybłędzie. Pewnie skontaktował się z nim tylko dlatego, że pływa po różnych miejscach i zna sporo ludzi…
    Głos zaczynał trząść mu się, co raz bardziej raz za razem wpadając w nieprzyjemny rezonans. Oto jak strach potrafi oblepić ludzki umysł. Wyciska wtedy ze szlochem drżącym wszystko, co może, by zachować życie. Jednych skłania do reakcji, niczym zwierza zaszczutego, który w akcie desperacji ostatecznej chce wyrwać się z pułapki. Drugich niczym małe pieski do skamlenia o litość. Bez wątpienia miało się tu do czynienia z tą drugą kategorią, czego jegomość nie omieszkał udowodnić.
   — Powiedziałem wszystko, co wiedziałem. — Rzucił tym samym tonem roztrzęsionym. — Zostawisz mnie teraz? Ja naprawdę, nie chcę mieć wrogów w Czarnej piramidzie. Trochę spieprzyłem, przyznaję, ale nie chcę jeszcze umierać. Przecież się dogadaliśmy nie? Zrobiłem, co chciałeś rachunek, jest czysty.
    Według tegoż człowieka warunki zostały dotrzymane. Zaświtało słońce nadziei, iż może szale sprawiedliwej zemsty przechyli się kiedyś na stronę Metzengechterów, ale nie będzie to dzisiaj. Dziś będzie mógł wrócić do swego kantorku i wychylić kolejną szklanicę wody ognistej, która zaleje wszelakie przykrości, które miały miejsce tego przepełnionego przemocą dnia, po jeszcze bardziej przepełnionej przemocą nocy.

Misja prosta tradycjna dla Ryu #12
"Upojna noc"

    Hikaru wzdrygnął się, jak osika, gdy kopnięcie powaliło beczkę. Powrócił na chwilę zlękniony wyraz twarzy. Nie mniej Zaraz jednak powróciło uczucie ulgi. Nie mniej ponieważ gość nie proszony nie chciał jeszcze opuścić przybytku, pojawiła się konsternacja. Czas było obrać nową taktykę.
   — Powiedziałem już wszystko, czego chcesz jeszcze? — Rozejrzał się szybko, jakby lokalizując, jakiś najbliższy cel. — Pieniędzy? Jasne pójdę tylko do kantorka i wypiszę skrypt dłużny, na ile tam chcesz. Tylko zostaw mnie już.
    Konsternacja szybko jednak zmieniła się w przerażenie, gdy dłoń zdusiła mu gardło. Nie takiego obrotu sprawy spodziewał się Hikaru. Może i wiedział, że należy się lękać wysłanników Czarnej Piramidy. Jednak strach ten był poparty jednie opowieściami. Teraz na własne oczy miał szanse przekonać się, jak to jest mieć za wroga kogoś z tej instytucji. Zbadał przyczynę tego strachu organoleptycznie, gdy błyskawice zaczęły przeskakiwać z ciała maga, na jego własne, porażając nieodpartym strumieniem neurony. Powodując przymusowe drgawki, niepozwalające wykonać żadnego ruchu ani gestu. Dopiero wtedy w jego oczach można było dostrzec zrozumienie, że przyszło mu się mierzyć, z czymś, wobec czego jest bezradny równie, jak mucha w sieci pajęczej.
    Teraz już patrzył tylko wzrokiem psa, którego pan okłada kijem, z jakiegoś niezrozumiałego dla jego zwierzęcego umysłu powodu. Jednak prawdziwe przerażenie i zgroza przyszły dopiero wtedy, gdy kara została wymierzona. Nawet częściowe odrętwienie nie mogło ocalić, go od bólu ucinanej kończyny. Przez chwilę gapił się tylko z miną tępą na kikut po niej pozostały. Po chwili zaczął krzyczeć, jakby nie tylko sam ból, ale widok lepkiej i miękkiej tkanki czerwonej i krew bluzgająca na podłogę fontanną, sprawiał mu cierpienie na równi z zadaną raną. Na jego spodniach pojawiła się nagle ciemna szybko rosnąca plama. Smród moczu wypełnił pomieszczenie, mieszając się z zapachem przypraw i alkoholu.
  — Coś Ty mi zrobił, bandyto jeden. — Załkał niewyraźnie, waląc się po raz kolejny dzisiaj na podłogę, w rosnącą kałużę ciepłej posoki. Później rozpłakał się histerycznie, jak jakieś zwierzę zaplątane w drut kolczasty, bez żadnej nadziei, na jakiekolwiek uwolnienie.
    Krzyki te rozdzierające ulicę można powiedzieć, przeminęły bez większego echa. Nie tyczyło się to jednak hazardzistów, którzy na ten sygnał przerwali partyjkę w Strzeż Mnie i podeszli do magazynu, trafiając akuratnie w moment, gdy Ryu podnosił swoje trofeum. Widząc momentalnie, jakież to się odbyły w środku dantejskie sceny zbledli i zaniemówili.
  — Eee mamy może wezwać pomoc? — Spytał Ryu jeden nich, ten z twarzą okoloną czarną brodą. — Chyba ten młody bardzo mocno krwawi.
   Pytanie zdawało się głupie, ale wyglądało na to, że szybki bieg po lekarza, jest jedną rozsądną opcją znalezienia się, jak najdalej od szamba, w które przed chwilą się wpadło. Prócz pytania, czy niespodziewani goście nagle nie zaczną opowiadać wszem wobec, co zobaczyli tegoż pięknego dnia, gdy pod murami wszystko się zmieniło, reszta nie ulegała wątpliwości. Człowiek, który leżał we własnych płynach organicznych, został przykładnie ukarany i można, to było udowodnić, za pomocą zebranego rekwizytu.

  To nie był mój najlepszy dzień. Tak właściwie to należy do jednych z tych najgorszych, gdzie wstaje się lewą nogą. Kiepsko spałam, budząc się co chwila. Ciągle myślę o bracie i mam wrażenie, że dzisiaj wydarzy się coś strasznego.
   Nie chciałam tu przychodzić, ale zmusiłam się do tego. Wypełnię tą durną misję i zajmę się tym, co nie dawało mi spać w nocy. Oczywiście przyszłam sporo przed czasem. Nikogo jeszcze nie było. Usiadłam gdzieś z boku, na czymś co nie pobrudzi mojego ubrania, otworzyłam małą książeczkę, która wyglądała jak notatnik i wgapiałam się nieprzytomnie w jakieś rysunki. Albo to był tekst? Nie mam pojęcia, ale nie mogłam się skupić i wszystko pływało mi w oczach.
   Jestem nieobecna do tego stopnia, że z początku mogę nie zauważyć obecności innej osoby. Jeżeli ktoś mnie zaskoczy i przestraszy to z pewnością mój notatnik poleci w twarz jegomościa. Lepiej notatnik, niż nóż czy inny fireball.

Misja prosta — Seda, Cromwell, Ryū — post 14. — część Sedy i Cromwella

    Odchodząc ze świątyni coś wam się rzuciło w oczy. Żar palący się w oczach waszego klienta. Jeszcze tego ranka zastanawiał się, w jaki sposób zamierza przegrać pojedynek, a ostatecznie zaczął robić wszystko, by zwyciężyć. Myśli o klęsce starał się w ogóle do siebie nie dopuszczać. W końcu hej, dał radę trafić maga, który specjalizował się w tego typu walkach, z Matthijasem powinno być dużo łatwiej!
    Bez problemu opuściliście świątynie o własnych siłach. Nikt wam nie towarzyszył, nikt nawet nie przyszedł się pożegnać. Mimo to wciąż czuliście się obserwowani. Na pierwszy rzut oka miejsce to sprawiało wrażenie otwartego na ludzi, ale przebywanie dłużej jakby krępowało. Jakby boski duch, któremu poświęcona była świątynia, faktycznie strzegł i obserwował wszystkich w jej wnętrzu.
   
    Następnego ranka, skoro świt, udaliście się na miejsce spotkania. Poinstruowani przez  tubylców, wiedzeni choćby znikomą wiedzą o okolicy, bądź dzięki czystej intuicji dotarliście do ruin kolejnej już świątyni. Wzgórze Guriany znajdowało się niedaleko wschodniej bramy, a widok na nią był wręcz doskonały z najbliższej wieży strażniczej. Jeśli będzie miało dojść do walki, straże z pewnością o tym się dowiedzą. Gdyby coś miało się dziać, wątpliwym jednak pozostawało, że przybędą na czas z odsieczą.
    Same wzgórze wyglądało malowniczo. Niewysoka, tętniąca świeżością trawa porośnięta tu i ówdzie kępkami różnego kwiecia. Od jasnych miłków po ciemne chabry. Słońce wznosiło się wolno nad widnokręgiem zachęcając wszystkie organizmy do życia. Po drugiej stronie wzgórza, po dalej od murów, gdzie słońce jeszcze nie dotarło, znajdowały się ruiny niedużej kapliczki. Okna były powybijane, a ściany wydawały się w rozsypce, mimo to nadal można było wejść do środka. Przed wejście natomiast znajdowało się kilka, nierównomiernie rozstawionych ławeczek. Wokół gdzieniegdzie rosły drzewa dające w środku dnia przyjemny cień. Dalej, za kapliczką, rozpoczynał się lasek.

    Sedi miała świetne przeczucie, by znaleźć się tam trochę wcześniej i poczytać. Miejsce było wręcz idealne. Bezwietrzne, dzięki pobliskiemu wzgórzu, pod drzewkiem, naprzeciwko wschodzące słońce. Brakowało tylko kogoś do towarzystwa do pełni szczęścia. Ten ktoś niebawem zjawił się, stając tuż za nią. Książka nagle wydała się przyjemniejsza w odbiorze, obrazy w niej przedstawione żywsze, historie bardziej emocjonujące. Z transu wyrwał ją znajomy głos.
   
    Nie byliście jednak sami. Ktoś jeszcze przybył na miejsce wraz z Cromwellem. Nie był to nikt wam znany. Młoda kobieta o długim ciemny warkoczu. Szła za blondynem od bramy, a może nawet dłużej… Miała na sobie ciemne dresy, z granatową łatą na lewej nogawce. Koszula w czerwoną kratkę rozpięta, powiewała na wietrze. Pod spodem miała czarny równie co spodnie, t-shirt, włożony w majty. Na głowie słomiany kapelusz. Szła spokojnie, starając się nie łapać kontaktu wzrokowego. Minęła was dochodząc do oddalonej na zasięg wzroku, skąpanej w słońcu, kępki niebieskiego kwiecie. Tam, kucając nisko zaczęła przebierać we florze.
    Ze wzgórza był niezły widok na całą okolicę, która była po prostu płaską polaną aż po mury miasta. Zatem doskonale widać było, jeśli tylko spróbujecie w takim kierunku zerknąć, że zbliżały się w to miejsce kolejne osoby, głównie młodzież. Przybyliście pierwsi. Po kilku minutach, który zleciały niespodziewanie szybko w tej jakże błogiej scenerii, podeszła do was dziewczyna, która zbierała nieopodal kwiaty. Jeden z nich znajdował się w jej włosach.
    — I jak? Co sądzicie? — zagadała, wydając się cała w skowronkach — Pasuje mi? Jestem Naina, tak w ogóle.


___________
Naina CC99FF

    Ocho zestarzałem się zaiste. Dopiero teraz niezadowolony skonstatowałem, że ktoś szedł za mną całą drogę. Dobrze, że nie chciała mi wsadzić noża między żebra, bo gdyby było inaczej, to moje truchło stałoby się główną atrakcją tego dnia. Były, to jednak nic innego, jak tylko pobożne życzenia, bo pewnie zostawiono by mnie na tym zadupiu, albo ciśnięto do jakiejś rzeki i nikt by się nie dowiedział, jaki to tragiczny los spotkał biednego Neila.
    Na szczęście dziewczyna ta — choć na pierwszy rzut oka ubrana dziwacznie — okazała się zupełnie niegroźna. Toteż nie poświęciłem jej więcej, jak pięć sekund uwagi.
  — To musiała być fascynująca lektura. — Wniosek taki wydał mi się nad wyraz usprawiedliwiony widząc, jak Sedi szybko i zgrabnie chowa swoje czytadełko na powrót do plecaczka. Aż mi żal serce ścisnął, że nie przyjrzałem się lepiej, bo teraz gdy obiekt obserwowany zniknął z mych oczu odczułem przemożną chęć dowiedzenia się tego, co zostało tam napisane. Może jakiś romans porywający? A może jeszcze lepiej, jej mały pamiętniczek… Czy ludzie takie czasem prowadzą? Może było tam coś o mnie? Chyba powinienem się spytać…
    Usiadłem obok niej wkładając ręce patrząc gdzieś w nieodgadnioną horyzontalną dal… Jej pytanie zastanowiło mnie na tyle, że zapomniałem o tym, które sam chciałem zadać i dobrze, bo chyba było one nad wyraz głupie. Zamiast tego tylko zaciąłem usta i wzruszyłem ramionami. Z jednej strony mógłbym powiedzieć, że wszystko będzie dobrze i dobrze się skończy… Niemniej nie wiem, czy takiego rodzaju odpowiedzi ode mnie oczekiwała.
— Trudno powiedzieć, może ktoś umrze, a może jeszcze dziś będziemy pić szampana na balu zaręczynowym… — odrzekłem mrużąc oczy, ponieważ wprost znad rozległej równiny promienie słońce poczęły wpadać mi jak szalone do oczu. Odwróciłem się w jej stronę. — A Ty Sedi? Pragniesz, aby co się dziś wydarzyło? Tego pięknego słonecznego dnia.
     Pani kwiaciarka była widać osobą niezwykle towarzyską. Istniała również możliwość, że cierpiała na niedobór atencji. Ot myślę, że takie właśnie są dwa główne powody zagadywania bez konkretnej przyczyny do dwóch zupełnie obcych sobie osób, szczególnie rzecz biorąc, że te osoby, to kobieta i mężczyzna siedzący jednak na osobności.
  - Tak rzeczywiście wyglądasz ekhm zjawiskowo Naino… — Wysiliłem się na dobór odpowiedniego słownictwa, bo słowa jesteś piękna, jakoś nie chciały się wypowiedzieć. — Nawet bez tego kwiatuszka masz całkiem ładną buźkę, jeśli mogę wyrazić taki pogląd… Czy mogę jeszcze w czymś pomóc? Czy może tylko potrzebowałaś opinii mojej skromnej osoby?

Misja prosta — Seda, Cromwell, Ryū — post 22. (wcześniej 14. dla Sedy i Cromwella oraz 15. dla Ryū)

    Dziewczę spojrzało po was miną niezbyt zadowoloną, orientując się że raczej w tym gronie nie była mile widziana. Mimo to uśmiechnęła się dla niepoznaki na słuch o komplemencie, po czym przeleciała wzrokiem po waszych osobach.
    — Ach. Dziękuję — odrzekła, spoglądając raz jeszcze w kierunku Sedy. W jej wzroku był pewien chłód, może to zazdrość albo coś zupełnie innego.
    Naina ustąpiła, a na jej miejsce zza horyzontu zmierzały już nowe osoby. Nieznane wam w większości twarze młodzieży, niektórzy z własnymi strażnikami, choć stanowili raczej mniejszość. W końcu wyłonił się również z tłumu Dav z paniczem, a niedługo po nim z założonymi rękoma maszerował Vergeil, który za plecami miał jednego z mnichów. Duchowny po zobaczeniu się z dwójką magów, którzy zeszłego dnia odwiedzili świątynie, do której należał, pokłonił się delikatnie i z powrotem zniknął.
    — A więc jesteśmy wszyscy — odezwał się były wojskowy, robiąc kilka kroków w kierunku Sedi i Cromwella. Skinął następnie głową na Ryū.
    Matthijas w tym czasie oddalił się na odległość 3 kroków i zaczął się rozgrzewać. Vergeil natomiast jakby od niechcenia przeszedł okrężną drogą za dwójkę magów, którzy mieli stanowić jego obstawę; potem za przykładem kolegi począł przygotowania od nadgarstków na szyi już kończąc.
    — Razem z szanownym Ryū doszliśmy do wniosku, że siłowanie na rękę nie będzie zbyt satysfakcjonujące dla naszego przedstawiciela. Zatem wnosimy o zakaz używania broni białej i magii podczas pojedynku na pięści. Nakryty na oszustwie winien okryć się hańbą i ponieść porażkę w pojedynku.


_________
Naina CC99FF | Dav green

    Pożegnałem się, jak na razie z myślą, że będzie mi dane zobaczyć pseudo pamiętnik. Zostało pocieszyć się myślą, że być może przyjdzie kiedyś na to właściwy czas i będę mógł przewrócić kilka tych stronic, przewracając jednocześnie stronice duszy. Skoro przyszło mi obejść się smakiem, to wzruszyłem tylko ramionami. Przecież nie będę błagał uniżenie o to, aby mi go pokazała. Koniec końców, chyba nie była to sprawa, o którą koniecznie trzeba kruszyć kopię. Jedno było jednak pewne.
     Wszystko wskazywało na to, że Panna Sedi miała dziś zły dzień. Mawia się, że dni są na tyle dobre na ile pozwalają im na to czasy. Dreszcz obrzydzenia wstrząsał człowiekiem, na ile dobra dzisiejsze czasy potrafią pozwolić i zakładając, że ten fatalizm jest prawdziwy, to chyba nie trzeba było być, jakimś wróżbitą–fachowcem, aby stwierdzić, że tendencja jest raczej spadkowa.
  — Jak to nie będziemy? To już nie ma żadnych „my” tylko „ty” i „ja”? Serce mi krwawi… Taki cios z rana… — Zrobiłem teatralnie smutną minę łapiąc się przy faktycznie łapiąc się przy tym za serce. Znaczy chyba tam, gdzie wydawało mi się, że powinno być. Po chwili jednak machnąłem ręką.
  — Nie przejmuj się Sedi… Znajdziemy go… — Stwierdziłem z taką oczywistością, jakby zadanie to wymagało tylko tego, aby mi ktoś przytrzymał kieliszek szampana. Tak się tym rozentuzjazmowałem, że sam uwierzyłem w to dobroduszne zapewnienie… Koniec końców ktoś musiał go tutaj widzieć szczególnie w porcie. Może to myślenie było troszkę życzeniowe, ale od czegoś trzeba było zacząć.
     Podniosłem się z ławeczki, aby móc rozprostować nogi, nie przejmując się już całkowicie dziewczynką z kwiatuszkiem. Nasza rozmowa, co prawda mogła należeć do kategorii tych uciesznych, ale do niczego podobnego nie doszło, toteż nie zamierzałem przeciągać jej bez sensu. Pewnie i tak by mnie nie polubiła. Skinąłem za to głową jednookiemu człowiekowi, który zdaje się był sekundantem tego tam drugiego. Już po raz drugi nie zwróciłem uwagi na tak istotną rzecz, jak pojawienie się następnej osoby… Dobrze, że nie chciał mnie zabić.
     Na szczęście czas tego delikatnie ponurego oczekiwania zakończył się gdy pojawiła się już większość zainteresowanych. Młody van Djik nie wyglądał na kipiącego entuzjazmem. Może i on miał dziś zły dzień… Za chwilę wszystko, to miało się okazać nieistotne. Obserwowałem tylko, te ich rozgrzewki, jakby były, to ich podrygi przedśmiertne. Chłopcy bawiący się w wojnę…
Spotkawszy się wzrokiem z Panną Sedi wzrokiem uśmiechnąłem się do niej najlepiej, jak potrafiłem, po czym wcisnąwszy ręce w kieszeń począłem obserwować rozwój wydarzeń.
— Bardzo dobrze Panie Dav, niech będzie i mordobicie. — Rozejrzałem się, czy aby nic podejrzanego właśnie nie odbywa się przy okazji w okolicy. Przecież nikt nie da mi gwarancji, że oponenci zachowają się równie uczciwie. Prawdę mówiąc miałem nadzieję, że obejdzie się tutaj bez zbędnego kombinatorstwa i rozstaniemy się wszyscy w pokoju.

Misja prosta — Seda, Cromwell, Ryū — post 23.

    Kwiaciarka nie skomentowała komplementów naprędce skleconych przez drugą kobietę. Po prostu odeszła niezadowolona.
    Gapie zaczęły zbierać się co raz gęściej. Obserwowali głównie wojowników w nadchodzącym pojedynku. Szeptali między sobą z rzadka. Być może dlatego, że pora była wczesna i mało kogo było stać na żywe dyskusje. Do tego wśród nich brakowało kwiaciarki, jednak nie zauważyliście, by wracała do miasta. Rysy ich twarzy mogły wydawać się w pewnych momentach znajome magowi Grimoire Heart, lecz nie dawały gwarancji znajomości danej osoby. Być może byli tu krewni osób, które magowie znali, tylko to.
    Szlachcice mieli na sobie głównie szare, proste kroje ubrań. Popularny był biały pasek, przy którym zawieszony był czasem mieszek z czymś w środku. Głównie osoby młode, ale kilka bardziej dojrzale wyglądających osobników również się znalazło.
    — Świetnie. Zatem przejdźmy do konkretów — odparł rozentuzjazmowany Dav, po czym rozpostarł ręce, uniósł je oraz pogłaśniając ton dodał — Zaraz rozpocznie się pojedynek. Potrzebujemy trochę miejsca, więc proszę o rozejście się nieznaczne.
    Człowiek Liegtów kiwnął głową porozumiewawczo w kierunki kilku niedaleko rozstawionych obywateli. Następnie zrobił 5 stanowczych kroków w lewo, odganiając z okolicy niepotrzebny tłum i 10 kroków w drugą stronę.
    — To będzie arena. W miarę możliwości nie wolno jej przekraczać. To ma być pojedynek a nie gonitwa — dodał tym samym głośnym tonem, by upewnić się, że każdy go dobrze usłyszy, również widzowie.
    Zachęcającym ruchem dłoni wskazał na Mathijasa, a na Vergeila jedynie spojrzał wymownie. Gdy dziedzic Liegtów podszedł do Dava został oddelegowany do jednego z końców areny, która była po prostu kawałkiem polany na wzniesieniu nieopodal zniszczonej świątyni.
    Vergeil rozejrzał się po osobach, lecz z tego rozglądania nie wyszedł zadowolony, gdyż nadal z miną nietęgą ruszył w kierunku Dava. Dziedzic van Dijików zajął miejsce po przeciwnej stronie areny. Młodziki w ten sposób znaleźli się około 8 metrów od siebie. Po środku stał Dav. Matt miał złośliwy uśmieszek i zaciskał pięści. Ver rozglądał się wciąż po gapiach i wcale nie starał się poprawiać swojej zgarbionej postawy.
    — Nie wolno używać broni ani pancerze. Zakazana jest również magia. Wykrycie choć jednego z wymienionych przez sekundatów, to znaczy mnie, szanownego Ryū po stronie Matthijasa Legieta oraz panią Sedi i Cromwella po stronie Dijika, będzie skutkować zakończeniem pojedynku. Zatem zacznijmy.
    Matt zaczął powoli zbliżać się do przeciwnika, przewidując już swoje łatwe zwycięstwo. Ułożył pięści na wysokości twarzy i podchodził. Ver spojrzał na niego z przerażeniem i podniósł gardę. Zrobił krok do tyłu, lecz wszechobecne potępiające spojrzenia gapiów sprawiły, że się zawahał. Nie było już odwrotu.
Matt dochodząc do odległości 2 metrów, nagle skoczył na przeciwnika z wymierzonym ciosem, który siadł idealnie w twarz oponenta. Mimo to garbus nie przewrócił się, a wykorzystał moment zadowolenia z sukcesu przeciwnika, by przejść na jego plecy i wycofać się szybko.
    — Nie uciekaj — odparł Liegt szyderczo.
    Blondyn posłał w przeciwnika 3 ciosy pięścią, z których jeden trafił Vergeila w nos, a 2 pozostałych cudem uniknął znów się wycofując.
    W tłumie zaczął ktoś się podśmiechiwać. Zaczęły się też podszeptywania.
    Wtedy ktoś nadbiegł. Stając przez chwilę w centrum zainteresowania, zabierając ten przywilej chłopakom. Młódka o złotych lokach, sięgających jej niemal biustu. W tej samej chwili Matt zbierał się do kolejnego uderzenia.


_____________
Dav green | Matthijas FFCC00

    Obserwowałem jak zebrany tłum stworzył niewielki okrąg, po czym sam na końcu również zatrzymałem się przy jego krawędzi, jednakże widocznie byłem przed nimi wszystkimi. Jak sam Dav powiedział, naszym obowiązkiem w sensie nie tylko moim, ale również pozostałych osób, które nadzorowały zawodników, jest uważna obserwacja, by nie doszło do złamania żadnych z wymienionych przez starca reguł. Rozejrzałem się również po tłumie czy nikt niczego nie kombinuje, jednakże patrząc zarówno na ich dłonie, a przynajmniej te, które były na wierzchu, ruchy ciała czy mimikę twarzy, nie zaobserwowałem niczego nadzwyczajnego. Ziewnąłem.
    Matthijas ruszył na swojego przeciwnika, a patrząc z kim ma do czynienia, nie był to taki zły ruch. Im szybciej dopadnie ofiarę, im szybciej ograniczy pole manewru i odetnie wszelaką drogę ucieczki tym lepiej dla niego. Jednak młody szlachcic wykazywał się nad wyraz dużą zwinnością, nie ważne czy większość jego ruchów, to był czysty przypadek. Usilnie utrudniał zakończenie pojedynku Matthijasowi, a będąc szczerym coraz bardziej komicznie się to oglądało. Poczułem nawet lekkie zażenowanie. Mając taką przewagę w budowie fizycznej, a także umiejętności patrząc kto ma przewagę na polu, to aż byłem zdziwiony, że nadal całe przedstawienie jeszcze trwa.
    Nagle z tłumu wyrwała się pewna osóbka. Zdarzyło się to bliżej Dava, lecz ten jak zgaduje był zajęty obserwowaniem i sędziowaniem pojedynku, dlatego też skoro ja znajdowałem się najbliżej jego osoby, to postanowiłem ruszyć, by święty pojedynek nie został naruszony. Nie zdążyła zrobić dwóch kroków, a moja dłoń capnęła jej ramie, by korzystając z przewagi siły przyciągnąć złotowłosą bliżej siebie. - Radzę nie przeszkadzać, pojedynek i tak się za niedługo zapewne skończy, więc zdąży panienka załatwić, to co chciała. - Dodałem, a następnie odwróciłem ją w kierunku tłumu obserwując czy wraca na swoje miejsce, niczym dzieci w szkole.

Jeżeli potrzebne są jakieś statystyki, to mogę później edytować post.

Misja prosta — Seda, Cromwell, Ryū — post 24. — Koniec.

    Pojedyncze krople deszczu spadły z nieba, akurat gdy sytuacja zaczęła zagęszczać. Trudno było określić jak długo trwało już to przedstawienie, gdyż z każdym kolejnym uderzeniem konflikt zdawał się zaostrzać, a twarze młodzieńców zyskiwały na stanowczości. Wiwaty i odgłosy niezadowolenia ze strony widowni już dawno stały się czymś dla was naturalnym, niemal przestaliście zwracać na nie uwagę. Mogliście zadawać sobie to pytanie: kiedy to się zaczęło robić tak poważne starcie? Jeszcze niedawno w końcu na tym ringu stała dwójka niezdecydowanych młokosów. Dzień wcześniej na własnej skórze poznaliście ich lekceważące podejście do sytuacji, a dziś, być może dzięki waszym radom, być może głównie dzięki interwencji panienki Aarden, sytuacja przedstawiała się całkiem odwrotnie. Vergeil raz za razem ładował swoją wątła pięść, z impetem niespodziewanym po tym garbowatym ciele, w twarz Matthiejasa. Ten z kolei nigdy nie pozostawał mu dłużny, wykorzystując jego niezbyt zgrabne ruchy do zbliżenia się i zadania potężnych obrażeń. Dijik trafiał nieco częściej, a jego ciosy wydawały się wręcz idealnie wpasowywać w ciało przeciwnika, lecz obaj wyglądali na podobnie wycieńczonych. Na ich twarzach widać było krew, łzy i pot. Ruchy znacznie zwolniły od początku, który obserwowaliście przy wschodzie słońca. Obecnie bliżej było już południa, sądząc po oślepiających promieniach słońca, które co jakiś czas przedostawały się przez grubą powłokę chmur.
    Z dzikim warczeniem Vergeil zadał kolejny cios, wciąż słaniając się na nogach. Szlachcice wybuchli wiwatem, część jednak wciąż czekała. Po chwili Matthijas, ze chłodnym spojrzeniem, pociągnął go za rękę, nadziewając jego brzuch na drugą z pięści i pozbywając go dechu. Druga część widowni właśnie wtedy się ożywiła, skandując radośnie; wśród nich było słychać postękiwania młodych dziewczyn.
    Matthijas wycelował w bok chłopaka, a tamten, gdy mimo braku powietrza chciał się wycofać, wpadł prosto w jego pułapkę. Szyderczy uśmiech kwadratoszczękiego z zawziętością garbuska spotkały się ponownie. Tym razem Matthijas dosięgnął rywala, odrzucając go na glebę, lecz to nie był jeszcze koniec pojedynku. Po tym jak Vergeil się podniósł cała sekwencja się powtórzyła z tym wyjątkiem, że tym razem zdołał uniknąć finalnego uderzenia, a nawet wyprowadził kontrę, po raz kolejny ładując pięść w nos przeciwnika. Walka wciąż trwała, a ten zaczął już nieco puchnąć, gdyż było to miejsce, w które najczęściej obrywał Liegt. To jednak ich nie zniechęciła i po chwili znów obkładali się pięściami.
    …
    Na początku z każdym ciosem sytuacja zdawała się przechylać w stronę blond Matta, ale odkąd na scenę wkroczyła panienka Aarden, choć zatrzymana przez, nadzorującego walkę, maga, powoli w szatyna Verę, wstępowały nowe siły. Kiedy niespodziewanie złapał blondyna w pułapkę, wykonując na nim od tyłu chwyt duszący, niespodziewanie zyskał też sobie poparcie tłumu, który jak się okazało, być może zaskakująco dla Ryū, nie był zbieraniną jedynie osób zainteresowanych w zwycięstwo młodego Liegta. Po kilkuminutowym siłowaniu, wreszcie udało się uwolnić z uścisku, lecz kosztem była zbyt duża utrata energii. Od tamtego momentu walka straciła znacząco na impecie. Uderzenia były wykonywana naprzemiennie przez obu chłopaków, a gdy jeden tylko trochę odzyskiwał siły, od razu przechodził do szybkiego działania, by choć drasnąć mocniej drugiego zanim też je odzyska.
    …
    Jeśli jakimś cudem ktoś z was rozglądał się też na boki, co w sumie nie było takie nieprawdopodobne, gdyż cała walka „trochę” się przeciągała, mógł zauważyć, że z odległego traktu na horyzoncie do miasta zbliżała się chmara różnorako wyglądających wojów. Jeden z nich zaczął podbiegać w kierunku zbieraniny, jaką byliście. Był co raz bliżej i bliżej aż baczny obserwator mógł w pełni cieszyć się jego wizerunkiem. Wysoki mężczyzna w długim szarym płaszczu z zaczesanymi do tyłu włosami. Rozpoznał on Sedę i dając najpierw subtelnie znać, a jeśli to nie zadziałało, bezpośrednio się do niej zwracając.
    Heloł, całkiem nieźle chłopaki się leją — rozejrzał się po zebranych przy okazji.
    Tymczasem walczące chłopaki trafiły się jednocześnie po gębach i nie ustępując, w klinczu, zaczęły znacznie intensywniej niż wcześniej okładać się pięściami. Krzyki widowni nasiliły się jeszcze bardziej niż do tej pory, do tego stopnia, że z ledwością Seda mogła dosłyszeć swojego dawnego znajomego, który wspomniał o czymś na temat pojedynku — prawdopodobnie pochwalił któregoś z walczących.
    Matt i Vergeil upadli na ziemię, a następnie dopełzłszy do siebie, chwycili się nawzajem za szmaty. Ich ubrania już dawno były umorusane w trawie i mokre od potu, więc nie zrobiło to im większego wrażenia. Jednak chłopcy, mając tak idealną do dalszego okładania się okazję, zaczęli wreszcie uprawiać zapasy. Jeden zaczął dusić drugiego, a po kilku akrobacjach, sytuacja się odwracała. Czasem któryś dostał kilka razy w bok lub po gębie, aż ponownie chwycili się za szmaty i wstali na nogi. Chłopaki spojrzały na siebie groźnie po czym równocześnie przywaliły sobie z główki. Już wtedy mogliście zauważyć, że nieproszony gość gdzieś zniknął. Po chwili wrócił wraz z jeszcze jedną znajomą twarzą dla jednego z sekundantów, ojcami tej dwójki na koniach i kilku uzbrojonych wojów. Reszta wróciła już do miasta. Mimo to, prawie nikt nie zwrócił na nich uwagi, gdyż całą zbierała leżąca na ringu dwójka, samą już siłą woli, próbująca powstać do kolejnego ciosu. Oczywiście udało im się to i po chwili znów wymieniali się ciosami.
    Stary Liegt i stary Dijik podjechali na rumaku nieco bliżej, robiąc wyrwę w widowni. Viviana pozdrowiła gestem kamrata z tej samej gildii. Jednak chłopaki zdawali się nie zwracać zupełnie uwagi. Ich przekrwawione spojrzenia i wykończone ciała zwrócone były tylko na przeciwko samych siebie. Delikatne krople przerodziły się w drobny deszcz, a oni wciąż stali niewzruszenie naprzeciw sobie. Kolejny cios miał być kończący. Żaden z nich nie miał już więcej siły.
    Tym który jako pierwszy się wyrwał był Vergeil. Jego oponent zdążył jedynie wyjrzeć zza opuchniętych powiek i po raz ostatni ujrzeć wymierzoną w stronę swojej twarzy pięść. Blondyn padł, rozpościerając się na ziemi jak król. Tymczasem garbusek z zadowoleniem, dysząc ciężko spoglądał w ziemię. Usiadł koło pokonanego i zaczął jeszcze ciężej oddychać, oboje zaczęli.
    — Ha! Nieźle mój synu. Czy już wam trochę przeszło? — rzekł ojciec zwycięscy.
    Drugi z ojców skinął na swoich sekundantów, by pomogli wstać jemu synowi.
    — Hmmm… — Liegt spojrzał z delikatnym zamyśleniem na swoją pociechę, która leżała rozłożona na łopatki — W każdym razie, dziękuję wam, że się nim zaopiekowaliście — zwrócił się do Dava i Ryū, wyciągając zza pazuchy sakiewkę i rzucając nią w stronę maga GH.
    Dijik zbyt zajęty był byciem zadufanym w sobie po zwycięstwie jego syna, pewnie dlatego zapomniał również w pewien sposób wynagrodzić swoich pracowników. Wszystko wskazywało na to, że sami powinni się o upomnieć o nagrodę, jeśli chcieli ją jeszcze otrzymać.



_____________
Arthur 969696 | Bohr van Dijik C0C0C0 | Roland de Liegt 993366

Przyglądałam się walce. Starałam się na niej skupić, pomimo że myślami i ciałem chciałam być w innym miejscu. Na szczęście nie wydarzyło się nic nietypowego, a sama walka była całkiem nudna. W oko za to wpadł mi pewien mężczyzna. Aparycję miał przeciętną, ale skądś go kojarzyłam. Chwilę pomyślałam skąd i wróciły nieprzyjemne wspomnienia. Tylko jego imię gdzieś mi umknęło.
- Hm. - mruknęłam w odpowiedzi na jego wypowiedź. Czekałam aż walka się skończy. Zastanawiało mnie jednak czy czegoś ode mnie chce. A jeżeli nie to może ja mogłabym go tym razem wykorzystać.
- Ma Pan czas żeby porozmawiać? Ale nie tutaj. Zaraz wrócę. - odparłam do mężczyzny w szarym płaszczu, o którym prawie już zdążyłam zapomnieć, a jego imię już znikło z mej pamięci.

Podeszłam do van Dijika.
- Gratulację. Mogę otrzymać zapłatę? - zapytałam, zadowolonego mężczyznę. Jego syn raczej przeżyje, więc nie będę się kłopotać by spróbować go wyleczyć.

Gdy otrzymałam zapłatę spojrzałam na dwóch mężczyzn - Arthura i Cromwella.
- Idziemy? - zapytałam obu i miałam nadzieję, że za mną pójdą, bo nie miałam zamiaru moknąć.

[z/t > Hanto > Gildia Kupiecka]

Ostatnio edytowany przez Seda (2022-01-30 12:38:59)