Mage Guild Wars

Misja prosta - Seda - post #5

     Mężczyzna zamrugał wyraźnie nie nadążając za dziewczyną.
   - Coś nie tak z moją twarzą? - zapytał nie wiedząc o co może jej chodzić, ale nie doczekał się odpowiedzi. Zamiast tego usłyszał wątpliwości jakie Seda miała względem jego osoby. Słuchał z wesołym wyrazem na mordce co dziewczyna mówiła, ale kiedy ta stwierdziła, że wygląda na szefa bandy zbirów jego mina po raz pierwszy spochmurniała.
   -  Może jednak powinnaś ściągnąć te okulary skoro wyglądam ci na jakiegoś szefa miejscowej bandy bandziorów. - burknął ponuro, wyglądało na to, że czuł się dotknięty słowami dziewczyny. - Wcale nie próbowałem zgrywać bohatera, który przybędzie ci na ratunek. Chciałem cię po prostu wykorzystać jako przynętę, aby wyciągnąć tamtych do jakiegoś ciemnego zaułka. Być może mało to eleganckie, ale chciałem ci jedynie w ten sposób pomóc, a że zostałabyś przy tym trochę wykorzystana, cóż w tym świecie nie ma nic za darmo. Nie winię cię za to, że masz wątpliwości, ale nie musiałaś od razu mnie obrażać porównując do jakiegoś pospolitego zbira. - ostatnie zdanie powiedział z wyraźnym wyrzutem. Widząc jednak, że nie uda mu się już przekonać dziewczyny westchnął i dodał. - Wygląda na to, że nie chcesz słuchać, szkoda. W takim razie mogę jedynie życzyć ci powodzenia podczas tego wieczoru. Obyś nie żałowała podjętej decyzji. - po tym skinął jej kiedy wychodziła.
   Nieco wystraszona tym co usłyszała Seda wyszła z karczmy na ulice Hanto pogrążone w ciemności. Na zewnątrz nie było wiele osób przez co dziewczyna mogła czuć się jeszcze bardziej niepewnie po tym co usłyszała w karczmie. Co gorsza miała wrażenie, że ktoś podąża za nią i z pewnością nie była to jedna osoba. Było dokładnie tak jak mówił ten czarnowłosy. Zapewne dziewczyna chciała pozbyć się ogona przez to szła szybko przed siebie i nieświadomie wkroczyła na teren starej świątyni. A może zrobiła to z rozwagą licząc, że nikt nie będzie jej śledził kiedy znajdzie się w takim miejscu? W końcu to miejsce sprawiało nieprzyjemne wrażenie nawet za dnia.
   - Hah, jednak szczęście się do nas uśmiechnęło. - usłyszała przed sobą głos. Po chwili z ciemności wynurzył się mężczyzna w średnim wieku, przez jego wargi przechodziła pionowa blizna. Za dziewczyną z cienia wyszły trzy kolejne postacie blokując jej drogę wyjścia z terenu świątyni. Wszyscy mieli mało przyjazne, zarośnięte gęby. - Kiedy pojawił się ten paniczyk już myślałem, że po wszystkim. A tu proszę, nie dość, że został olany to jeszcze przyszłaś w miejsce takie jak to. Naprawdę szczęście nam dzisiaj dopisało chłopaki, zabawimy się. - mężczyzna z blizną przemówił po raz kolejny, w odpowiedzi trójka z tyłu zacharczała. Chyba był to śmiech.

Misja prosta - Seda - post #6

     - Paczcie jaka wygadana. - rzucił ten z blizną do swoich towarzyszy, w odpowiedzi dokładnie tak samo jak wcześniej tamci zacharczeli w chórze. Ale nie można było powiedzieć, że bandyta był niegrzeczny, bo zaraz odpowiedział Sedzie szeroko się uśmiechając. Z powodu blizny przebiegającej przez jego wargi uśmiech ten był wyjątkowo paskudny. - A różnie panienko. To komuś sprzedamy nóż między żebra, a to kogoś się okradnie. Ale robimy też inne, przyjemniejsze rzeczy. - odpowiadając zrobił krok w kierunku dziewczyny, która chciała przez zagadanie rozproszyć bandytów. Oczywiście ich herszt, ten z blizną nie miał zamiaru na to pozwolić i chwycił ją za ramię. Spodziewając się, że tak może się stać Seda miała już plan działania, od razu sięgnęła po nożyk, aby przejechać jego ostrzem po dłoni mężczyzny. Ten zdążył dłoń cofnąć i na to dziewczyna czekała. Chciała uciec, nie bardzo zastanawiała się nad tym dokąd, póki co za cel obrała sobie pobliską świątynie. W niej chciała się skryć licząc, że bandziory to zniechęci czy chociaż da jej szansę wyeliminować ich pojedynczo. Plan był całkiem sensowny, tylko że...
   Kiedy uwolniła z uścisku swoje ramię i chciała dać w długą to coś ją powstrzymało. Dokładniej rzecz ujmując coś owinęło się mocno wokół jej nogi uniemożliwiając ucieczkę. Tym czymś był bicz czy coś w tym rodzaju trzymany przez jednego z tych z tyłu. Mocno naprężony nie pozwalał jej posunąć się naprzód nawet o kilka centymetrów.
   - A gdzie to się tak spieszymy? Nie dotrzyma nam panienka towarzystwa? - zapytał facet z biczem. Pozostała dwójka ruszyła również w jej kierunku, a facet z blizną kręcąc głową na boki mówił sam do siebie. - To zajadła cholera, prawie mnie pocięła.
Sytuacja robiła się coraz bardziej nieciekawa dla dziewczyny. Widziała, że każdy z nich miał jakąś broń. Jeden, który obchodził ją z lewej dwa noże, ten z prawej jakieś dłuższe ostrze, chyba szable, bo było lekko zakrzywione. Okrążali dziewczynę i w końcu facet z blizną znów się odezwał. - No panienko, zabawimy się po dobroci czy najpierw trzeba cię trochę obić? - zapytał wyciągając z kieszeni kastet i ponownie zagradzając jej drogę do świątyni.

Misja prosta - Seda - post #7

     Dowiadując się z kim ma do czynienia Seda poczuła ulgę? Chyba tak, wiedziała już, że nie ważne co się z tą czwórką stanie nie będzie dręczone przez poczucie winy. Gdyby bandyci byli w stanie czytać jej myśli za pewne wybuchliby śmiechem z powodu jej optymistycznej pewności siebie. Bo sama sytuacja w jakiej się znalazła optymizmem wcale nie napawała. Była sama na czwórkę uzbrojonych zbirów, którzy niemal ją okrążyli, a w dodatku jeden z nich unieruchomił jej nogę. Mimo wszystko Seda ani myślała popadać w rozpacz nad swoim losem, zamiast tego wzięła go we własne ręce starając się znaleźć drogę ucieczki z kabały w jakiej się obecnie znajdowała.
   Wydała krótkie polecenie swojemu małemu towarzyszowi w odpowiedzi na co facet z biczem zaśmiał się charcząco.
  - Hej Rocky, jeszcze nawet nie zaczęliśmy, a ta straciła rozum. - rzucił spoglądając na faceta z blizną. Wziął słowa dziewczyny za jakiś bełkot przez co nie zauważył, że z jej plecaka wyleciała drewniana laleczka. Gdyby tylko zachował ostrożność z łatwością uniknąłby nadlatującej drewnianej kukiełki. Nie zrobił tego i dlatego magiczne stworzenie uderzyło go w głowę, a ten nawet tego nie zauważył. Uderzenie było całkiem mocne i w efekcie facet z biczem upadł na ziemię tracąc przytomność, albo przynajmniej na chwilę tracąc kontakt z rzeczywistością. Seda nie miała czasu sprawdzić, bo kiedy tylko poczuła jak ucisk na jej nodze zelżał od razu ruszyła do ucieczki.
   Na jej drodze stał jednak Rocky i w przeciwieństwie do swojego towarzysza nie podchodził lekceważąco do dziewczyny. Kiedy tylko się zbliżyła równocześnie z nią wyprowadził cios pięścią uzbrojoną w kastet. I on i Seda bardziej skupili się na ataku niż na obronie w efekcie czego obydwoje trafili. Dziewczyna cięła po ręce, ale to nie wystarczyło, aby powstrzymać atak i oberwała pięścią uzbrojoną w żelazne narzędzie prosto w policzek. Zabolało i to bardzo, poczuła w ustach smak krwi, ale uderzenie nie było na tyle mocne, aby wytrącić ją z równowagi. Gnała dalej w kierunku drzwi, aby paść na kamienną posadzkę dosłownie dwa kroki od żelaznych wrót. Nie przewróciła się za sprawą faceta z blizną, ten po swoim ataku trzymał się aktualnie za zranioną dłoń. Musiał to być któryś z pozostałych bandytów. I faktycznie w jej kierunku szedł facet uzbrojony w noże. A raczej jeden nóż, bo drugi całym ostrzem wbity był w jej nogę. Co ciekawe wcale nie bolało. Po prostu noga trochę zdrętwiała i przez to dziewczyna się przewróciła.
   Czwarty z bandytów, ten z szablą zajęty był jej małym towarzyszem. Chwilowo tylko facet od noży był skupiony na niej. Chociaż i Rocky pewnie w ciągu kilku chwil się otrząśnie i swoją złość skupi na niej zamiast siarczystym klnięciu jak przez kilka ostatnich chwil. Odległość między nią, a nożownikiem zmniejszała się powoli, ale wciąż wynosiła jakieś cztery długości tego ile brakowało jej do drzwi świątyni.

Misja prosta - Seda - post #8

    Facet z szablą wciąż był zajęty małym towarzyszem Sedy. Co więcej miał z nim sporo trudności. Mimo wielu cięć jakie wyprowadził, żadne nie było w stanie dosięgnąć magicznej kukiełki. Ale i ta jak dotąd nie uderzyła go ani razu. Właściwie to nawet nie próbowała. Po prostu latała wokół bandyty nie dając się trafić. Może należało wydać jej jakieś polecenie, aby zrobiła coś więcej? Nawet jeśli to Seda nie bardzo miała na to czas, mogła jedynie liczyć na to, że jej marionetka jakoś sobie poradzi. Miała bowiem w tej chwili większe problemy na głowie.
   Największym z nich był chyba nóż w jej nodze. W obawie przed tym, że może być zatruty dziewczyna postanowiła jak najszybciej wyciągnąć go z nogi. Jak łatwo się domyślić kiedy to zrobiła krew bardziej obficie zaczęła wypływać z rany. Jako medyk była jednak w stanie powiedzieć, że ostrze nie uszkodziło żadnej żyły czy tętnicy. Gdyby tak się stało krew dosłownie tryskała by z rany, a widziała jedynie że upływa trochę szybciej. Takie krwawienie nie zagrażało życiu. Oczywiście jeśli zostawi się to tak jak teraz na dłuższą chwilę będzie miało poważniejsze konsekwencję, ale nie była to rana na tyle groźna, aby wymagała natychmiastowej interwencji. Seda mogła więc skupić się na powstrzymaniu nożownika i ucieczce.
   Ze złością cisnęła zakrwawionym nożem z powrotem w jego właściciela. Odległość była na tyle duża, a i siła z jaką dziewczyna rzuciła nożem nie była zatrważająca. Facet mógł bez problemów uniknąć ataku. Był jednak na tyle pewny siebie, że zamiast unikać postanowił go zatrzymać drugim nożem. Ostrza zderzyły się ze sobą wydając metaliczny dźwięk. Coś jednak poszło nie tak, nóż nie odbił się tak jak bandyta sobie to zaplanował i utkwił w jego nodze. Na ten widok zapewne Seda poczuła sporo satysfakcji. Właśnie odpłaciła się dokładnie tym samym co przed chwilą otrzymała od nożownika, który w tym momencie przyklęknął przyglądając się z niedowierzaniem ostrzu wbitym w jego nogę. To był odpowiedni moment na ucieczkę i ukrycie się w świątyni co dziewczyna zgodnie z tym co zaplanowała zrobiła. Wpadła do wnętrza budynku, ale zanim zamknęła wrota widziała, że bandzior z blizną już się otrząsnął i podąża za nią.
   Wewnątrz świątyni światła i cienie tańczyły zgodnie z ruchem niebieskich płomieni świec podwieszonych na żyrandolach pod sufitem. Chociaż tak było w dalszej części świątyni. Samo wejście, w którym Seda się znajdowała było pogrążone w mroku i jedynie odrobina światła do niego docierała. Wystarczyło to jednak, aby widziała, że pierwsze 8-10 metrów szerokiego na jakieś 5 metrów wejścia pokryte jest lasem równomiernie rozmieszczonych kolumn. Dziewczyna musiała szybko postanowić co zrobi dalej, bo w ciągu zapewne kilku kolejnych sekund facet imieniem Rocky również znajdzie się w świątyni. I będą tu tylko we dwójkę, bo wewnątrz nie było nikogo. Przynajmniej do czasu, aż towarzysze Rockyiego również nie wparują do środka.

Misja prosta - Seda - post #9

     Seda wydała w myślach polecenie swojemu małemu towarzyszowi, aby ten zaatakował podążającego za nią bandytę. Nie czekała jednak na, aby zobaczyć wynik tego polecenia i po prostu skryła się w świątyni. W jej pierwszej zaciemnionej części. Jeśli laleczka potrafiła jej przekazywać to co działo się na zewnątrz dowiedziała się, że jej atak na faceta z blizną się nie powiódł, bo uratował go jego kolega od noży. Acz nawet jeśli kukiełka nie miała takiej mocy Seda mogła się domyślić chwilę później, że nie udało jej się powstrzymać Rocky'iego. Ten dostał się do środka.
   - Ku*wa, gdzie ona jest? - była w stanie rozpoznać, że głos należy do faceta z blizną. Co zaś się tyczyło zdobycia nowej broni to niestety i w tym wypadku szczęście jej nie dopisało. W pierwszej zaciemnionej części świątyni nie było dosłownie niczego prócz kolumn, za którymi można było się schować. Nie udało się jej zdobyć nowej broni, ale sytuacja nie była tragiczna. Miała bowiem niezłą okazję do ataku z zaskoczenia. Bandyta zbliżał się w jej kierunku, ale nie miał pojęcia gdzie dziewczyna się znajduje. W przeciwieństwie do Sedy, która mogła w miarę dokładnie powiedzieć gdzie bandyta się znajdował. A to dlatego, że się poruszał i każdy jego krok zdradzał jego pozycję kiedy ciężkie buty uderzały o kamienną posadzkę. Dlatego wiedziała, że w ciągu kilku sekund zrówna się z kolumną, za którą się ukrywała. Szedł powoli, zapewne ostrożnie sprawdzając czy dziewczyna nie kryje się, za którymś z filarów. Dalej jednak to Seda miała przewagę dokładnie wiedząc kiedy mężczyzna znajdzie się na jej wysokości. Wiedziała też, czy raczej mogła założyć, że zbliżał się akurat w jej kierunku zupełnie przypadkowo, a nie kierując się śladami krwi. Tych w ciemności pierwszej części świątyni dziewczyna nie była w stanie dostrzec więc i bandzior zapewne ich nie widział. I faktycznie kiedy znalazł się na równi z nią odwrócił się najpierw w przeciwnym kierunku sprawdzając czy dziewczyna się tam nie ukrywała.

Misja prosta - Seda - post #10

     Dziewczyna w ciszy obserwowała zbliżającego się mężczyznę. Przekonana, że tak długo jak miała do czynienia tylko z jednym z bandziorów poradzi sobie zakomunikowała za pomocą myśli swojej laleczce, aby ta utrzymała pozostałych na zewnątrz. Tylko czy jej magiczny towarzysz poradzi sobie z tym zadaniem? Był sam na trzech pozostałych bandziorów. Co prawda jeden z nich był ranny w nogę, a drugi leżał ogłuszony kiedy Seda znikała w świątyni więc praktycznie miał do czynienia tylko z jednym w pełni sprawnym przeciwnikiem. Być może sobie poradzi w utrzymaniu ich na zewnątrz. Być może, albo przynajmniej uda mu się wytrzymać, aż Seda pozbędzie się faceta z blizną.
   To właśnie na nim się skupiła. Facet zbliżył się do miejsca, w którym Seda się ukrywała nie zauważając jej. To była doskonała okazja do ataku, którą dziewczyna miała zamiar wykorzystać dodatkowo obchodząc kolumnę dookoła, aby zajść bandytę od tyłu. W przeciwieństwie do niego Seda starała się stawiać kroki bezszelestnie. Może mistrzem skradania nie była, ale mimo wszystko udało się jej znaleźć dokładnie za plecami swojego celu czego ten był zupełnie nieświadomy. Zaatakowała. Niestety nie mogła po prostu podciąć mu gardła. Facet był od niej sporo wyższy i wychylony do przodu. Było to co prawda możliwe, ale bardzo ryzykowne. Prawdopodobieństwo było małe biorąc pod uwagę fakt, że mu musiałaby praktycznie najpierw całkowicie przylec do jego ciała, aby sięgnąć jego gardła. Dlatego lepsza była ta druga opcja - wbicie ostrza w jego plecy. I to właśnie Seda zrobiła starając się celować w serce. W ten sposób gdyby sięgnęła tak ważnego narządu bandzior padł by równie szybko jak w przypadku podciętego gardła. Jednego tylko Seda nie wzięła pod uwagę, a co uświadomiła sobie w momencie kiedy jej ostrze uderzyło w cel. Jej siła była niezbyt duża. Nie miała jej dostatecznie wiele, aby przebić się do jego serca. A głównym tego powodem było coś co okrywało jego ciało. Zbroja z twardej skóry skutecznie osłabiła uderzenie. Oczywiście Seda zraniła mężczyznę, ale nie była to rana krytyczna od której umrze. Tyle jako medyk mogła powiedzieć z łatwością.
   - Tu jesteś cholero! - krzyknął facet z blizną obracając się i chcąc przy tym uderzyć dziewczynę na odlew tym samym ruchem. Jego dłoń wcześniej była uzbrojona w kastet i raczej teraz było podobnie i dziewczyna prawdopodobnie nie chciała znów poczuć na sobie siły tego uderzenia. Z pewnością znów zaboli. Nie był to jednak na tyle szybki atak, aby nie była w stanie na niego zareagować. Przeciwnie mogła spokojnie go uniknąć czy nawet spróbować wykorzystać okazję i kiedy się odwróci ponownie zaatakować tym razem celując w gardło. Poza tym stało się coś jeszcze, coś co mogło Sedę poważnie zaniepokoić. Usłyszała jak zza jej pleców dochodzi odgłos ponownie otwieranych i zamykanych drzwi świątyni...

Misja prosta - Seda - post #11

     Dziewczyna schyliła się głęboko czy nawet kucnęła. W każdym razie to wystarczyło, aby wyprowadzony w złości cios bandyty przeciął powietrze nad jej głową. Ona zaś nie czekając i wykorzystując świadomie bądź nie fakt, że mężczyzna w swój atak włożył zbyt wiele siły przez co nieco się zachwiał i nie mógł zareagować na kolejną akcję Sedy. Magiczka z Lamii będąc w dogodnej pozycji zaatakowała ponownie przekonana, że zbroja okrywająca tors bandyty nie osłaniała jego dolnej połowy ciała. Miała rację o czym przekonała się kiedy ostrze łatwo wbiło się w pachwinę jej celu, a i krew pociekła na tyle obficie plamiąc jej dłoń, że miała pewność, że rana była poważna i jeśli nawet nie wyeliminuje całkowicie bandyty to przynajmniej bardzo ograniczy jego możliwości.
   Po tym jednak nie poszła za ciosem, aby upewnić się, że facet z blizną nie będzie stanowić już problemu. Słysząc jak do świątyni ponownie ktoś wkroczył wolała się ukryć. I tak osłonięta przez cień czekała na kolejną ofiarę. Po krokach wiedziała, że owa ofiara zmierzała w kierunku ranionego chwilę wcześniej bandyty, który po jej ataku padł na ziemię i przeklinał jeszcze głośniej i szpetniej niż do tej pory. Kilka sekund później Seda mogła zobaczyć spotkanego wcześniej w karczmie mężczyznę. Był to paniczyk, który chciał jej zaproponować rolę przynęty.
   - Całkiem nieźle. - usłyszała jak powiedział. Wydawał się zadowolony sądząc po tonie jego głosu.

Misja prosta - Seda - post #12

     Seda postanowiła pozostać w ukryciu jednocześnie wzywając na pomoc swojego magicznego towarzysza. Nie była przekonana czy mężczyzna, którego spotkała w karczmie, a który teraz pojawił się w świątyni nie okaże się kolejnym przeciwnikiem. Zachowała daleko idącą ostrożność dalej kryjąc się w cieniu i czekając na Rikiego. W tym czasie słyszała, że mężczyzna coś robił. Nie widziała co, bo znajdował się za filarem, a przy wychyleniu narażała się na wykrycie. Usłyszała za to bardzo wyraźnie kilkukrotne stęknięcie faceta z blizną i jego pełne niezrozumienia pytanie kim jest owy paniczyk.
   - Dobra, załatwione. Wyjdziesz czy masz zamiar siedzieć w tym cieniu czekając na pojawienie się tej kukiełki? - zapytał po chwili kiedy i stękanie i pytania bandziora ucichły. - Jeśli to drugie to możesz jeszcze chwilę poczekać. To coś mnie zaatakowało więc musiałem to unieszkodliwić. - dodał wyjaśniająco tak jakby czytał dziewczynie w myślach.

Misja prosta - Seda - post #13

     Seda po słowach mężczyzny zdecydowała się jednak pokazać. Wiedziała już bowiem, że pomoc ze strony magicznej kukiełki nie nadejdzie, a przynajmniej tak twierdził paniczyk jak w myślach nazywała go czarownica. Mimo wszystko jednak Seda zachowywała ostrożność nie chcąc pozwolić, aby cokolwiek lub ktokolwiek mógł ją zaskoczyć od tyłu. Uważnie przyjrzała się otoczeniu. Nie wyglądało na to, aby była to jakaś pułapka. Mogła też zobaczyć nieznajomego i bandytę z blizną. Ten drugi leżał teraz na posadzce związany i zakneblowany. Wyglądał na wyraźnie zaniepokojonego, ale to paniczyk bardziej w tym momencie dziewczynę interesował. Czy raczej odpowiedzi jakich mógł udzielić na jej pytania były tym co ją w tej chwili najbardziej interesowało, prawdopodobnie.
   - Nie nie, bardziej szukałem niż śledziłem. - odparł lekko. - Gdybym cię śledził pojawiłbym się znacznie szybciej. A co tu robię? Jestem po tych gości, jak mówiłem mam z nimi parę spraw do załatwienia. - dodał wyjaśniająco jednocześnie odpowiadając na pierwsze pytanie Sedy. Co do pytania o zostanie przynętą jedynie wzruszył ramionami. Faktycznie wyszło na to, że dziewczyna została przynętą, ale nie potoczyło się to do końca tak jakby sobie tego życzył. Przez to i sama  Seda ucierpiała bardziej niż w jego pierwotnym planie miało być.
   - Co prawda nie przystałaś na moją propozycję... - zaczął przyglądając się magiczce.  - Ale mimo wszystko dzięki tobie ta banda wpadła w moje ręce.  Jeśli znajdziesz czas odwiedź gildię kupiecką i zapytaj o Sam'a. Powiedz mu, że przysłał cię Arthur. Zrekompensuje ci szkody jakich doznałaś. - po tym skinął Sedzie głową i zaczął niezbyt delikatnie wlec w kierunku wyjścia związanego bandziora. Wyglądało na to, że było to wszystko co miał jej do powiedzenia.

W następnym poście daj z/t do wspomnianego tematu. Albo nie, zrobisz jak uważasz.

  Czułam się dziwnie, patrząc na jego rozanieloną twarz. Ciekawe czy jest świadom tegoco robi z innymi i drugie pytanie - czy robi to specjalnie. Tak czy inaczej humor mi powrócił i poczułam się jakoś tak lepiej. Moja twarz złagodniała i nieco się odprężyłam, gdy zabrakło dodatkowego towarzystwa.
  - Mam nadzieję, że nie będą niczego próbować. - odparłam cicho. Nie chciałam walczyć. W dodatku teraz kiedy wiedzieli o moich umiejętnościach wątpię, że popełnią ten sam błąd i wyślą kolejne pionki tym bardziej, że rzeczywiście nikt nie wie o umiejętnościach Neila, nawet ja. Nawet jeśli czuję ciekawość co do jego magicznych zdolności, to nie chcę się o nich przekonywać w walce.

   Moje serce lekko się ścisnęło, po jego kolejnej wypowiedzi. Myśleliśmy podobnie, co mnie wprawiło w dobry humor, ale czy naprawdę mogę mu ufać? Ciągle mam wrażenie, że powinnam na niego uważać jeszcze bardziej niż na innych, bo miałam ochotę się na chwilę zapomnieć i zaufać mu całkowicie. Przed tym jednak jestem ciągle ostrzegana, że to się może źle skończyć. Nie mogę też mu całkowicie nie ufać, bo to się może źle odbić na płaszczyźnie zawodowej.
  - Dziękuję. - odparłam po chwili bicia się z myślami. Mój ton był jakiś taki smutny, przez moje wcześniejsze zamyślenie.Nie chodzi oto że nie byłam wdzięczna za to, że chce pomóc szukać mojego brata. Jeżeli dojdzie do tego, że będę musiała szukać brata to by znaczyło, że stało się coś złego, a tego scenariusza pragnę uniknąć. Jakby ktoś jednak powiedział, nie ma sensu rozwodzić się nad nieuniknionym.

   Gdy blondyn wstał z miejsca ja również się poderwałam, ale bardziej nerwowo. Ruszyliśmy w stronę świątyni, z którą miałam nieprzyjemne wspomnienia.
  - Hm... nie pijam kawy, ale dla Ciebie mogę zrobić wyjątek pod warunkiem, że będzie naprawdę dobra. - odparłam z delikatnym, nieco nieśmiałym uśmiechem. Czułam się trochę niczym dziecko które miało zrobić coś złego, ale czy rzeczywiście było to takie złe? W końcu nikt mi nie zabronił pić kawy. Po prostu nie zachwycałam się nią i nie wiem co inni widzą w tym gorzkim napoju o intensywnym aromacie.

   Chwilę zajęło nam dotarcie na miejsce, które wydawało mi się opustoszałe. Zmarszczyłam brwi i zaczęłam się rozglądać, jakby zza roku mieli wyskoczyć gwałciciele z ostatniego razu.
  - Nie lubię tego miejsca, więc załatwmy to szybko. - powiedziałam z nieukrywaną niechęcią. Skierowałam swe kroki ku wejściu i zajrzałam niepewnie do środka. Ostatnio jak tu byłam nie było tu żywej duszy i nie miałam nawet czasu by pozachwycać się architekturą tego miejsca, a w tym momencie już nawet nie miałam na to ochoty.
  - Halo?! - zawołałam w ściany, które wydawały się być puste, ale czy rzeczywiście nikogo tu nie było? A może pomyliłam świątynie?

Ostatnio edytowany przez Seda (2021-07-10 20:40:01)

Misja prosta — Seda, Cromwell, Ryū — post 9. — część Sedy i Cromwella

    Dwójka magów nieubłaganie zbliżała się do murów świątynnych. Dla jednych miejsce przywracało złe wspomnienia, dla innych wręcz odwrotnie — tworzyło nowe, piękne. Przemierzając przez plac należący do tego przybytku minęliście wielką rzeźbę ku czci smoka lub smoków ogółem, trudno to określić, jeśli nie było się stąd. Chociaż Seda nawoływała mnichów, zdawało się jakby tym razem nie było tu ani jednej żywej duszy. Magowie już dawno zostawili za sobą drewniany płot, który spajał kompleks budynków razem nazwanych świątynią. Same potężne, drewniane drzwi, prowadzące do środka największego z nich, a zarazem centralnie usytuowanego, pozostawały otwarte. Czemu więc nie zajrzeć do środka?
    Gdy Neil rozkoszował się urokami hantońskiej architektury, teren postanowiła wybadać Seda. Ujrzała na wprost miniaturkę smoczej rzeźby, którą niedawno minęli; na marmurowej podstawce rozmiarów mniej więcej leżącego człowieka. Wokół rozmieszczone były skrzynki, prawdopodobnie na datki. Po lewej i prawej stronie natomiast ciągnął się długi korytarz, który zakręcał z obu stron w głąb budynku.
    W końcu, o ile magom starczyło na tyle cierpliwości, by zaczekać te dwie trzy minuty, w ich stronę zaczęły zbliżać się kroki. Odziany w długą szarą szatę, związaną lnianym sznurek na biodrach, o krótkim włosach i okrągłych okularach na nosie, na końcu korytarza wyłonił się mnich.
    — W czym mogę pomóc? Czyżbyście tutaj złożyć datki… w takim razie proszę wejść — wskazał na skrzynki wokół rzeźby smoka wewnątrz budynku — i wsunąć je do jednego z otworów. Na specjalne modły i rytuał przynoszący szczęście z kolei należy się wcześniej umówić — rzekł spokojnie, łagodnym głosem jakby witał otwartymi rękoma dwie zagubione owieczki, które postanowiły dołączyć do jego stada.

Ostatnio edytowany przez Straznik 3 (2021-07-11 23:26:30)

     Wszystko to olśniewało mnie na tyle, że pewnie mógłbym jeszcze godzinami się przyglądać i starać się pojąć istotę monumentalności tej konstrukcji. To jak zbudowane są kolumny, jak łączą się łuki, jak przebiegały obliczenia pozwalające postawić, tak wielką konstrukcję w tak zamierzchłych czasach. Niestety nie byłem tutaj w celach krajoznawczych, a droga twórcy wielkich konstrukcji była już pewnie przede mną zamknięta, ponieważ obrałem inną drogę.
    Jeśli była w tym, jakaś nuta żalu z powodu decyzji, którą podjąłem przez wzgląd na Lisę Lavey postarałem się, ją jak najszybciej odgonić. Użalanie się nad sobą ani nad wyborami własnymi nie leżało w mojej naturze. Ostatecznie obecnie, też nie było przecież najgorzej. Nie roztkliwiając się nad sobą, ze stukotem obcasów lakierków ruszyłem w stronę, gdzie jak mi się wydaje powędrowała moja towarzyszka.
    Odnalazłem ją po krótkiej chwili w towarzystwie jednego z mnichów, który jak widać był odpowiedzialny za odprawienie tutejszych guseł. Bardzo mnie to wszystko śmieszyło, te wszystkie karteczki, modlitewki i przede wszystkim datki. Nie znałem lepszego sposobu marnotrawienia pieniędzy niż pożyczanie ich na wiecznie nieoddanie kapłanom w zamian za jakieś nieokreślone i bardzo wyimaginowane boskie łaski. Niemniej każdy miał prawo robić ze swoimi pieniędzmi, co mu się żywnie podobało i jeśli koniecznie ktoś je chciał pożytkować w ten sposób mi nic do tego nie było. Śmieszyło mnie to oczywiście w duchu, bo nagłego śmiechu wybuchy chyba nie były do końca stosowne w tej sytuacji.
— Witajcie Wielebny — powiedziałem z taką wielką rewerencją, na jaką tylko było mnie stać w tym wesołym momencie. — Czy młody pan van Djik stał już się zabijaką pierwszej wody? Doszły nas słuchy, jakoby miał trenować walkę pod waszym okiem.
    Spojrzałem na Sedi z delikatnym niepokojem, bo miało się zaraz właśnie okazać, jak to nasza sprawa się plasuje w kontekście nieuchronnego pojedynku. Jeśli młody miał być jednak niegotowy, to byłoby zaaranżować dla nie niego, jakąś reperację zdolności morderczych. Zasadniczy problem był taki, że ja w sumie o walce na pięści, czy nawet ogólnie rzecz biorąc bronią białą wiedziałem nie wiele. Los chciał, że z racji raczej wątłej natury musiałem wypracować inne podejście do kwestii siłowego rozwiązywania sporów.
    Gdyby miał walczyć z jakimś innym czarodziejem, to sprawa byłaby znacznie uproszczona, ale gdy w grę wchodziła honorowa walka z normalnym przeciwnikiem to cóż. Czułem się nad wyraz niepomocny.
  — Mademoseille Sedi powiedz mi proszę… — zacząłem, jakby miało chodzić o jakąś sprawę bardzo istotną, ale przecież i o taką chodziło. — Jak sobie radzisz z ogólnie rzecz ujmując szlachtowaniem ręcznym? Wykształcenie medyczne pomaga w jakiś sposób w krojeniu ludzi nie tylko leżących, ale również ruszających się?

  Całe szczęście nie zostałam sama z całym tym bałaganem. Neil dołączył do mnie szybciej niż się spodziewałam. To nieco mnie uspokoiło. Odetchnęłam wewnętrznie z ulgą. Spojrzałam z wyczekiwaniem na kapłana. Obyło się tutaj bez większych problemów, gdyż już wiedział o naszej wizycie.
Chciałam podążyć wgłąb świątyni, ale pytanie Cromwella mnie zatrzymało na chwilę w miejscu. Nie bardzo wiedziałam jak moje umiejętności szlachtowania ręcznego miałyby tutaj pomóc w tym momencie. Patrzyłam więc przez chwilę na blondyna, próbując odgadnąć o co tak właściwie mu chodzi. Czułam się trochę jakby wcześniej przygrzało mi słońce i teraz mam przez to problemy z myśleniem.
  - Ogólnie nie jest źle. Uczono mnie podstaw walki. - odparłam krótko. Wątpię, żeby właśnie to chciał usłyszeć. Matka nie musiała mnie długo namawiać bym się zainteresowała  jakąś dziedziną walki. Nie mam jednak się czym chwalić. W dodatku słowo "boks" nie wygląda najlepiej w parze z "kobietą", więc lepiej jeżeli pominę jakich dokładnie podstaw walki mnie uczono. Na razie jednak nie ma tu mowy o powalaniu jednym ciosem, więc na razie wolę walkę nożami i sztyletami.
  - Dlaczego pytasz? Mam kogoś dla Ciebie zaszlachtować? - zapytałam ściszonym głosem, bo nadal nie domyśliłam się jaki to ma związek z obecną sytuacją. Co nie znaczy, że bym to zrobiła. Wcale nie miałam ochoty pozbyć się pewnego problematycznego van Dijika. Tylko pytam.
   Na sceny z kapłanami patrzyłam z przymrużeniem oka. Wygląda to trochę tam jakby młody van Dijik uczył się w tej świątyni od jakiegoś czasu. Jednak czy ta nauka da jakieś rezultaty? Z tego co rozumiem to młody Panicz nie jest skory do nauki szermierki, nawet jeżeli od tego miałoby zależeć jego życie. W końcu wiele nie trzeba by przeciwnikowi omsknęła się szabla i trafiła w punkt witalny, ale lepiej nie myśleć o takich rzeczach.
   "Vergeir" twierdzi, że cały czas ćwiczy, jednak jak na moje oko to trochę było mało spocony. Aż miałam ochotę zapytać, jako może cały czas ćwiczyć, skoro teraz stoi na baczność. Chyba aż tak bardzo nie zależało mu na wygranej. Tak się zamyśliłam, że wgapiałam się tępo w całą tą scenę. Straciłam ochotę na branie w tym udziału. Van Dijik jednak chyba płaci nam za mało by brać udział w tym całym cyrku.
Nie potrafiłam powstrzymać ciężkiego westchnięcia na sam koniec, które podsumowywało wszystkie moje myśli i uczucia. Ktoś niestety musi go poinformować do jakiego konsensu doszliśmy z drugą stroną pojedynku.

Misja prosta — Seda, Cromwell, Ryū — post 11. — część Sedy i Cromwella

    Spojrzeliście uważnie na młodzieńca, robiąc tym samym krok w jego stronę, a może… to kapłan zrobił krok w tył, usuwając się lekko w cień. Vergeil wciąż trochę okazując trochę swego przerażenia w kontakcie z rozmówcami, wysłuchał co mieli mu do powiedzenia. Chwilę potem na jego twarzy pojawił się grymas niezadowolenia.
    — No ten farfocel jak zwykle wszystko przeżywa. A co ja mogę wiedzieć o jego głupich pomysłach — odburknął na pytanie. Choć jego wersja nie zdawała się nad wyraz niewiarygodna, podświadomie mieliście wrażenie, że jednak kłamał. Ton wypowiedzi, sposób przedstawienia faktów, czy tonacja… coś było na rzeczy — No ja w życiu bym się na nic nie zgadzał. Widzieliście zresztą, że to wszystko wina ojca! Gdyby ten dziad…
    — EKHM… — odchrząknął kapłan, który poczynił przy krok do przodu. Znad uniesionej do twarzy pięści zaczął przyglądać się baczniej młodzieńcowi. Sprawił też, że chłopak ugryzł się w język i ostatecznie zamilkł.
    Znajdowaliście się na otwartej od góry przestrzeni. Promienie słońca ochoczo kapały na wasze twarze. Wiatr wiejący od południowej strony, która była tą, z której nie otaczały was mury świątyni, zawiał rześko, niosąc ze sobą odłgosy szmerów i osuwającego się kamienia. Być może jakieś małe zwierzątko przedreptało tamtą stroną, strącając nie kawałek kolumny; jednak nie mogliście tego potwierdzić z miejsca, w którym się znaleźliście.
    — W takim razie ja będę się zbierał. W tamtym kącie znajdziecie boukeny, a gdybyście potrzebowali czegoś jeszcze, zawołacie o to kogoś w świątyni — kapłan wskazał jeden z rogów dziedzińca, w którym miały podobno znaleźć się drewniane miecze. Pokłonił się, składając dłonie jak do modlitwy i powolnym krokiem wrócił do wnętrza budynku, z którego wyszliście.
    — Ojciec nie przepada za Liegtami, pewnie to ma być sposób na ogryzienie się Panu Rolandowi. Panienka Aarden i tak w życiu nie wybierze Matta, więc nie mam pojęcia po co innego ta cała szopka. To jak, odpuścimy sobie ten trening? Przegram szybko i będzie po sprawie.

_____
Vergeil 5555BB  | Mnich C0C0C0

    Skwapliwie pokiwałem głową na sugestię, że jednak szkoda byłoby mnie zabijać. Nie wiem, czy byłaby to niepowetowana strata dla świata, jednak lubiłem swoją małą podłą egzystencję obojętnie, jaka ona by nie była.
  — Brzmi to niemal, jak komplement — odpowiedziałem, gdy już prawie doszliśmy na miejsce. — Istotnie, skoro może coś da się zrobić w takim razie może coś zrobimy. O ile będzie warto.
     Gdy już udało mi się wysłuchać słów rozmówcy obdarzyłem go spojrzeniem, jakim obdarza się dziecko, która zarzeka się, że nie zjadło czekolady, chociaż ma w niej wytytłaną całą twarz. Wcisnąwszy ręce w kieszeń pokręciłem tylko głową, bo szkoda było w tej sprawie kopie kruszyć. Pewnie moje światłe słowa i tak nic, by nie zmieniły, więc nie zamierzałem rzucać swoich pereł intelektu przed wieprze.
  — Widzę, że Panicz jest bardzo pewny swoich poglądów na tę sprawę… — Rzuciłem ot tak od niechcenia lustrując sobie obraz dookolny i odprowadzając wzrokiem wyzyskiwacza prostego naiwnego ludu. — Mam nadzieję, więc, że rzeczona wybranka serca Panicza, jest sierotą, albo ma bardzo spolegliwych. Gdybym był jakimś tutejszym magnatem, pewnie miałbym obiekcję, co do wydania mojej córki za wielkiego przegranego… No ale cóż ostatecznie przecież, ja się przecież nie znam, a Panicza ojciec zatrudnił mnie do tej pracy, ponieważ miał taki kaprys prawda?
    Jednak powiedziałem chyba o kapkę za dużo, ale cóż mogłem poradzić na to, że moja chciwa natura kazała mi robić wszystko, aby w sposób, jak najgładszy zainkasować klejnoty. Będzie to znacznie łatwiejsze, gdy młodzieniec wygra, a do tego trzeba go chyba troszkę zmotywować. Tlił się we mnie jakiś węgielek nadziei, że moje słowa poprzednie wstrząsną lub zmieszają go w jakikolwiek sposób. Aby być pewien, że efekt będzie jakikolwiek podjąłem dalej.
  — No ewentualnie może uciekniecie razem? Będziecie mieszkać sobie w drewnianej chacie na wsi, z dale od jej rozjuszonych rodziców, będzie jej Panicz przynosił rzepę z pola i inne podarunki godne prawdziwej damy… Nie ma co na pewno będzie Panna Arden ukontentowana. Proszę koniecznie mi przysłać zaproszenie na wesele, na pewno z Mademoiselle Sedi z chęcią sobie na nim zatańczymy, o ile będą pieniądze na jakiś muzykantów, bo wie Panicz, bywa trudno na emigracji…
    Pokiwałem głową, jakby na potwierdzenie swoich słów, po czym uśmiechnąłem się tak promiennie, jak to słoneczko, co nam właśnie przyświecało.
  — Istotnie proszę zatem wybrać siłowanie na rękę, będzie mniej bolesne. Niech Panicz zrobi jeszcze z 10 pompek dla formalności i tyle, jutro tylko godzina wstydu, a później tytuł na całe życie, jak mawiał mój znajomy bakałarz. Proszę się więc niczym nie stresować i my też nie będziemy, skoczymy sobie z Panną Sedi na kaweczkę. Co Panna na to?
    Jeśli słowa takie nie dadzą mu do myślenia i nie uświadomią, że jego wspaniała wymarzona przyszłość nie jest wcale taka pewna i wypadałoby postarać się to wygrać, to istotnie chyba dla tego osobnika nie było nadziei. Ostatecznie nie ma tego złego, co by nie wyszło na dobre, oznaczałoby to, że będę mógł się cieszyć kawą z czystym sumieniem, wiedząc, że zrobiłem wszystko, co było w mojej mocy.

  Neil miał bardzo dużo do powiedzenia. Może to nawet lepiej, że się ze mną nie zgodził. Vergeil wyglądał trochę jakby nie wiedział co ze sobą zrobią, a przynajmniej z rekami. Aż miałam ochotę ukrucić mu cierpień i uciąć rączki. Przynajmniej jeden problem byłby z głowy.
   Po tej długiej i elokwentnej wypowiedzi blondyna byłam tylko w stanie pokiwać głową na "tak". Wpatrzyłam się w ten jego uśmiech. Gdyby uśmiech mógł zabijać, to przynajmniej ja byłabym martwa. Prawdopodobnie byłam teraz umówiona, już po raz któryś, na kawę. Nie przeszkadzało mi to, co samo w sobie było dziwne. Teraz jednak nie możemy zostawić młodego panicza samego. Tym bardziej, że nagle wykazał jakieś chęci do nauki. Pewnie się boi, że oberwie. W sumie to mu się nie dziwię. Trochę mi go teraz szkoda. Może mu nawet trochę pomogę. Przestałam więc myśleć o rzeczach przyjemnych i skupiłam się na tym bagnie, w które sama wdepnęłam. A raczej wspólnie wdepnęliśmy.
  - Decyzja należy do pana. Możemy na początek spróbować siłowania na ręce, chociaż nie mam w tym temacie zbyt dużo doświadczenia. Mogę za to podzielić się moją wiedzą na temat walki na pięści. - odparłam poważnym, łagodnym tonem do paniczyka. Przecież nie powiem mu, że czasami wystarczy żeby ktoś nas raz uderzył w odpowiednie miejsce i można być przegranym. Lepiej niech ma trochę nadziei.
   Jeżeli wyraził chęć nauki to postanowiłam mu pomóc. W tym celu cały swój dobytek zostawiłam w rogu sali, by mi nic nie przeszkadzało. O siłowaniu na ręce nie miałam zbyt dużego pojęcia, ale mogłam się z nim trochę posiłować. Jest też nadzieja, że może Cromwell się na tym zna. Jeżeli chodzi natomiast o walkę na pięści, to starałam się mu przekazać podstawy boksu - trzymanie gardy, jak wyprowadzać ciosy, jak blokować i unikać, praca nóg. Skoro uczył się szermierki, to jakieś tam pojęcie mógł już nieć na niektóre tematy. Miałam nadzieję, że chociaż porządny i szybki cios potrafi wyprowadzić. Przy tłumaczeniu starałam się być cierpliwa i wytłumaczyć mu jak najwięcej. Chciałam by czas który mu poświęcę nie poszedł na marne.

Jakby MG chciał się bić:
Siła - 65
Wytrzymałość - 50
Szybkość - 110
Reakcje - 70

Misja prosta — Seda, Cromwell, Ryū — post 13. — część Sedy i Cromwella

    Młodzian pokiwał głową, przygryzł wargę, po czym obserwując Sedi zaczął cofać się nisko na nogach w kierunku środka tej przestrzeni. Wystawił prawą rękę zgiętą w pół, na kształt miecza, przed siebie. Łokieć znajdował się na wysokości talii, a otwarta w kierunku jego twarzy dłoń, ze ściśniętym razem palcami, prostopadła do ramienia. Wyglądał jakby zamiast walki na pięści, zaraz miał odbyć się tu pojedynek na szable.
    — Dziękuję, zatem wykorzystam tę szansę i zaatakuje.
    Poczekał aż jego przeciwniczka odłoży swoje rzeczy. Również przyjął z delikatnym kiwnięciem rady na temat bloku i podstaw boksu. Gdy słowa dobiegły końca, również za aprobatą Neila,  ruszył na przeciwniczkę.
    Postawił dwa szybkie kroki, które zakończył stawiając stopę bokiem. Jego dłoń zmieniła się w pięść, a uderzenie przypominało sztych rapiera. Celował prosto w twarz.
    Druga ręka, zza ciała, już pędziła, by zasłonić się przed ciosem rywalki. Ustawione do gardy, ubezpieczała jego szybkie wycofanie się.
    Jeszcze przez chwilę lawirował po polu bitwy, przemieszczając się po nim płynnie niczym tancerz. Używał tylko rąk i uderzał nimi niczym bronią białą.
    Na Sedi nie wywarło to jednak dużego wrażenia [Szybkość: 25], a ciosy, nawet jeśli ją trafiły, przypominały bardziej łaskotanie [Siła:10]. Technika z jaką się poruszał budziła pewne uznanie, ale ruchy wciąż były powolne jak przystało na nierozwiniętego w walce młodziana.
    Poza walką z Vergeilą, na którą tak na prawdę Sedi nie musiała poświęcać całej swojej uwagi, a zapewne z łatwością odniosłaby miażdżące zwycięstwo, dwójka mogła odnieść wrażenie jakichś oczu, które bacznie ich obserwowało. Jednak nawet rozglądając się wokół, żadne z nich nie dostrzegło niczego podejrzanego. Może to ich wyobraźnia płata figle, a może słyszane kroki widmo to zasługa ich nad wyćwiczonej intuicji i sprawnych zmysłów.
    Do końca dnia Vergeil posłusznie wykonywał to, co przykazali mu magowie. Zależnie od tego ile jeszcze jeszcze zechcieli poświęcić czasu na przygotowania panicza, tyle mogli pozostać w świątyni. Mnich, co około godziny przychodził do nich, by zobaczyć, jak radzi sobie młody adept. Częściej natomiast wzrok kogoś z wnętrz świątyni kierowany był w ich kierunku tylko „przechodnio”. Byli pod stałym nadzorem, a przynajmniej takie wrażenie, próbowano na nich wywrzeć.



______
Możecie opisać w kolejnym poście jakie chcecie jeszcze przygotowania poczynić przed jutrzejszym pojedynkiem. Również śmiało, jeśli uznacie, że temat nie wymaga kolejnych interwencji mg, przejdźcie do tematu lokalizacja, gdzie znajdować będzie się wspomniane wzgórze Guriany.
Vergeil 5555BB

    Wsadziwszy ręce do kieszeni obserwowałem przemożne starania młodego van Djika. Jeśli ktoś spytałby się mnie o ekspertyzę musiałbym powiedzieć, że niestety było to przedstawienie dość żałosne. Sedi, gdyby tylko ją wzięła na to ochota, zatłukłaby go na śmierć nim ten zacząłby wydawać z siebie, jakieś błagalne jęki. Żałowałem troszkę, że nie było tutaj lepszego materiału, ale cóż jak mawiało stare porzekadło tak krawiec kraje, jak mu materii staje.
    Poczekałem cierpliwie, kiedy pierwsze rudny spektaklu się skończą, po czym zacząłem kręcić głową z niezadowoleniem. Stając jednocześnie tak, by chociaż kątem oka młody wojownik mógł mnie widzieć, a jeszcze bardziej zatroszczyłem się o to, żeby mógł mnie usłyszeć.
  — Beznadzieja van Djik — dałem wyraz swojemu zniesmaczeniu. — Nie za dobrze Ci idzie co? Bijesz się, jak moja siostra i nie, to nie jest komplement. — Z tej obelgi byłem niezwykle zadowolony, w szczególności dlatego, że nie maiłem siostry, a przynajmniej nie jest mi wiadomym abym miał. Ponarzekałem sobie przez jakiś czas w jakiś mniej dotkliwy sposób. — Może ja sam pójdę do Panny Arden, bo nie widzę tutaj wielkiej przyszłości. — Nie byłem do końca pewny, czy podziała to na niego w jakiś sposób motywująco, ale nie zaszkodziło spróbować.
    Przeszedł mnie niespodziewany dreszcz? Co to było? Przeczucie nagłe? Choroba? Rzeżączka jakaś? Zaniepokojony podciągnąłem sobie trochę rękaw i dotknąłem skórą przedramienia policzka, aby sprawdzić czy nie mam gorączki. Choć badanie to nie było zbyt profesjonalne, jego wynik całkowicie mnie uspokoił. Rozejrzałem się szybko, a to rosnące nieprzyjemne napięcie poczęło się nagle klarować. Byłem prawie pewien, że ktoś właśnie nas obserwuje.
    Nie mogłem wykluczyć, że to był jeden z tych świątynnych naciągaczy, ale nie chciało mi to dać spokoju. Toteż niby od niechcenia zacząłem sobie spacerować wokół dziedzińca niby przyglądając się walczącym, niby nie skupiając się na niczym innym, ale jednocześnie obserwując otoczenie. Jeśli był to człowiek naszych rywali, to spadł on nam, że tak powiem, jak gwiazdeczka z nieba. Już widziałem oczyma wyobraźni, jak oskarżałem Mathijasa o krętactwo przy organizowaniu pojedynku. Grzechem byłoby przepuścić taką okazję, porównywalna tylko do sprzedaży pięciu pysznych kawusi w cenie jednej.
    Starał się oczywiście przy tym zachować na tyle ostrożności, aby go nie przepłoszyć. Nie chciałem też podejmować, jakiś drastycznych kroków nie upewniwszy się wpierw co to jest za człowiek. Jeśli jednak nikt się nie znajdzie dobrze, będziemy mogli sobie wreszcie stąd iść, bo widać było, że Panna Sedi zaraz będzie kończyć nauki. Pozostaje się modlić, że cokolwiek z tej pożytecznej lekcji w tym pustym łbie pozostało.
    Po jakimś czasie odpuściłem sobie to całe łażenie, bo jakieś takie bezsensowne nagle mi się ono zdało. Widać chyba zapadam nie na rzeżączkę tylko raczej, na manie prześladowczą. A może tylko nieszkodliwy ludzki odruch? Wszak przecież moja konstytucja umysłowa działała bez zarzutów.
    Znakiem tego nie powiedziałem już do młodego van Dijka ani słowa więcej, tylko pożegnałem go uniesieniem ręki, z których ostatecznie już zdjąłem rękawiczki. Nie przydały się tym razem, trudno. Chłopakowi nie miałem nic więcej do powiedzenia, choć być może on sam oczekiwał ode mnie, jakiejś rady przyjacielskiej. Fakty są jednak takie, że nic lepszego niż Sedi już mu nie powiem.
    Upewniwszy się, że młody nie będzie nas słyszał dołączyłem do niej akurat, gdy jakimś sposobem panicznym obmywała ręce w alkoholu. Być może poczułbym się zaskoczony, ale zapamiętałem, że nie lubi być dotykana przez innych ludzki.
  — Z noskiem wszystko w porządku? Nie widać żebyś była jakoś ranna, ale może pójdę Ci po lód? Czy może wolisz stąd już iść? A może jedno i drugie? — Ponieważ wspominanie tego, że to właśnie van Djik uderzył ją w nos jawiło się przedsięwzięciem niebezpiecznym nie odniosłem się do tego ani słowem. — W każdym razie dziękuję, że zgodziłaś się to zrobić. Doceniam, bo pewnie nie było to łatwe. W szczególności próba nie zabicia go.

Ostatnio edytowany przez Nihil (2021-09-02 22:53:25)

    Na serię pytań, które zostały mi zadane przecząco pokręciłem głową. Chyba nie było żadnej gangreny, w ogóle nie wyglądało to groźnie. Nie mogłem nawet dopatrzeć się jednego sinika.  Wszystko dobre, co się dobrze kończy i oby jutro skończyło się równie dobrze. Nie znaczy to, że nie czułem pewnej dozy wdzięczności za to, że zgodziła się nim zająć.
  — Prawda, nie muszę — odpowiedziałem zgodnie z prawdą. — Ale chcę, więc dziękuję.
    Przeszliśmy razem jeszcze kawałek, ale naszym zwyczajem podczas tej drogi niezbyt wiele mówiliśmy. Czy w ogóle dało się powiedzieć, że jest to nasz zwyczaj, czy było to kompletne nadużycie? Mogłem spytać, ale pewnie byłaby to ruina tej parodniowej tradycji, toteż na pożegnanie uśmiechnąłem się tylko i pomachałem dłonią. Przez chwilę jeszcze patrzyłem, jak odchodzi w ciemną uliczkę, jakby czekając na moment, aż coś lub ktoś z tej ciemności na nią wypadnie.
  — Dureń... — Powiedziałem do siebie odwracając się już w stronę, którą miałem się udać.
    Później wcisnąwszy ręce w kieszenie oddaliłem się na krótki spoczynek przed jutrzejszymi wydarzeniami.

[z.t -> Ca-Elum; Hanto; Mury Obronne]

Ostatnio edytowany przez Cromwell (2021-09-06 20:37:05)