Mage Guild Wars

Misja prosta drużynowa - Seda & Cromwell - #13

    Dryblas, Joel Vetman, najdłużej z całej, na dżentelmenów wyglądających, gromadki oglądał to przedstawienie; oparty, podobnie niczym Cromwell niedawno o filar, o ścianę. Na ścianie, ponad nim, zawieszony był portret szlachcianki o bladej niezwykle urodzie, z gustownym jak na standardy kapeluszem i narzuconą na twarz ciemną woalką. Przed nim, chłopcy zalewali właśnie moczem z najwspanialszego aksamitu wykonane gacie. W oddali, niemowa, zaoferowany historią i wspaniale święcącymi się oczełkami, który rękę wyciągał, potem jak piorun, przestraszony chcąc zerwać się w panicznej ucieczce, zamachnął się tą ręką [S: 10] tak, że striggerowany już na punkcie ataku impuls maga z Lamia Scale nie mógł zadziałać inaczej, jak pozbawiając gościa przytomności. Masywne, posiadające lekką nadwagę, ciało opadło bezwładnie na na kafelki. Nadwagę dało się usłyszeć z tego dźwięku, co roztaczał się po upadku. W tym czasie rozległ się też wrzask. Kolejna dwójka, z ciemnymi plamami wokół kroczy, biegła na zbity pisk wzdłuż korytarza. Wtenczas dryblas się ocknął. Zrobił wielkie oczy. Nawet nie miał czasu, by przełknąć ślinę. Wykorzystał wszelkie zasoby swojego mózgu, by wymyślić plan przeciwstawienia się tej dwójce. W końcu ruszył w kierunku zakneblowanych drzwi dla personalu w stronę przeciwną od miejsca postoju magów. Zaczął walić obiema rękoma.
    — RATUNKU, RATUNKU — wył w akompaniamencie, oddalających się wrzasków pozostałej dwójki.
    Równocześnie dołożył swoich gróźb Cromwell, co tylko dodatkowo zmotywowało ekipę dryblasa do szybszego uciekania, a jego samego do mocniejszego walenia w drzwi.
    Zaczyna grać muzyka grozy.
    Wreszcie rozległ się gong, zapraszający szlachtę na przedstawienie o wielkim Kazunarim.

    Dopiero po chwili przyszła możliwość, aby poskładać myśli w sposób racjonalny. Wrócić na właściwe tory myślowe, z których ta cała sytuacja się wykoleiła. Być może to dźwięk ciała walącego się na podłogę albo krzyk przerażenia wyrwał mnie z bojowego zapału i pozwolił po raz kolejny na chłodno ocenić sytuację.
    Nerwówka jednak do końca nie minęła i teraz jeszcze z napięciem wewnętrznym rozejrzało się po całej sytuacji. Nie wyglądało, to źle w końcu chyba nikt nie umarł i nikt jeszcze nie zleciał się, aby lustrować przenikliwie całą sytuację. Dobrze to było dla nas, gdyż jak na moje nie ukrywam, całkiem fachowe oko dało się z tego wszystkiego wyłgać bez problemu najmniejszego.
     Śmieszne, to jednak wszystko było, jak to życie zmienia nasze małe ambitne plany na swój sposób, jak obserwacja zmienia się w prawie rzeź, jak to nie można wierzyć wszelkim znakom na niebie i ziemi. Przede wszystkim, jakże było śmiesznym, że jednak udało nam się z tego wszystkiego wyjść.
  —Hympf… Haha haha haha haha… — roześmiałem się cudem wstrzymując się, aby nie uczynić tego na cały głos. Oparłszy się barkiem o kolumnę śmiałem się przez chwilę czując, jak kąciki ust podnoszą mi się wiedzione tą wesołością dziwną, palcami przeczesałem włosy, nie patrząc w żaden punkt konkretny. Jakby odwrotnie proporcjonalnie już przy tym stres i zdenerwowanie. Liczyło się, że mogło być gorzej. Nie mniej nie tym razem… Nie tym razem… Tym razem się udało.
    Śmieszyło mnie również zachowanie oprawców niedoszłych, ale wesołością tym w końcu musiał nastać koniec. Starając się opanować pozbierałem swoje pieniądze, które leżały na podłodze porozrzucane, podczas kiedy Sedi podchodziła właśnie do leżącego bez przytomności. Bardzo mi było z jego powodu wszystko jedno, choć gdyby chciał mocno nam sprawić przykrość i zdechłby sobie tutaj właśnie potencjalnie mogło skutkować, to nieprzyjemnościami. Niemniej ratować go nie mogłem, gdyż nie miałem ku temu chęci ani kwalifikacji, poza tym nie godziło się, aby tak nie szanować ciężko zarobionego gorsza.
    Zakończyłem tę bądź, co bądź porywającą pracę, akurat przed tym, gdy Sedi skończyła oglądać zemdlałego chłopaka, a przynajmniej taką miałem nadzieję, że jest tylko zemdlały. Coś miałem powiedzieć właśnie, ale widząc, jak podciąga sukienkę, przełknąłem ślinę mimowolnie, bo ku memu zaskoczeniu, przekręciła mi się, jakaś mózgowa sprężyna wprawiając koła zębate mojej wyobraźnie w ruch, który niekoniecznie planowałem, będący dla mnie samego zagadkowym. Odgoniwszy obraz myślowy niezobaczonego widoku, spojrzałem w stronę sali, aby ocenić, czy aby przypadkiem krzyki płaczliwe nikogo nie przyciągnęły. Słysząc jej głos odwróciłem głowę w kierunku członkini Lamia Scale.
  — Tak, powinniśmy iść, czym szybciej tym lepiej. — Odpowiedziałem przyglądając się jej i zastanawiając się nad nutką niepewności brzmiącą w jej głosie. Zbliżyłem się jednak raczej w jej kierunku niż w kierunku wyjścia.
  — Najpierw jednak chciałabym powiedzieć Ci… Dziękuję… — Zacząłem powoli, tak jakbym chciał się upewnić, że wszystko właściwe zrozumiałem. — To, że mnie broniłaś, mnie obcego człowieka, było poruszające i na swój sposób piękne. Żałuję, że nie mam chociaż kwiatu w butonierce, którym mógłbym się odwdzięczyć… — Pokiwałem głową z miną zamyśloną, po czym spojrzałem po raz kolejny w kierunku korytarza. Trochę, aby ocenić sytuację, trochę dla oceny aktualnej sytuacji, trochę dla uniknięciu dyskomfortu, której może sprawiać drugiej osobie zbyt długie wpatrywanie się w nią. Po chwili dodałem. — Chodźmy, bo będziemy spóźnieni.
    Spojrzawszy na Sedi jeszcze raz posłałem jej swój najlepszy uśmiech po czym kiwnąłem w wskazując kierunek, w którym przed chwilą patrzyłem, aby po chwili ruszyć w tamtą stronę nieśpiesznym krokiem. Celem niewątpliwie była widownia.

  Nie wiedziała jak powinna zareagować na śmiech blondyna, więc go po prostu zignorowała. W duchu miała nadzieję, że nie zostanie ofiarą jakiegoś szaleńca. Nie zbliżała się do niego, dopóki nie znormalniał.
Przechyliła lekko głowę na bok, zastanawiając się nad jego słowami. Podziękował jej, na co skinęła głową z niepewnym uśmiechem.
  - Aż się boję zapytać co Pan o mnie myśli. Może i wyglądam... niepozornie, ale nie zostawiłabym swojego partnera samego z całym tym bałaganem. - odparła łagodnie i szczerze. Może popełniała błąd ufając choć trochę Cromwellowi, ale nie licząc maniakalnego śmiechu, nie miała mu nic do zarzucenia. Potrzebowała sojuszników na tym nieprzyjaznym terenie, nawet jeżeli jeszcze nie do końca im ufała.
Uznała temat za zamknięty. W końcu ruszyli na salę, usiedli i przedstawienie się zaczęło. Nie zwracała zbytniej uwagi na de Liegta, za co co jakiś czas zerkała na van Dijika, nawet podczas przedstawienia.
   Aż do przerwy wszystko wydawało się w porządku. Postanowiła rozprostować nogi i przy okazji rozejrzeć się po sali. Nie chciała by dziedzic van Dijik przypadkowo dostał nożem pod żebra, gdy tylko spuści z niego spojrzenie. Dlatego postanowiła za nim podążyć, przez chwilę zapominając o sowim partnerze. A może czuła się chwilowo zbyt niepewnie i niezręcznie w jego towarzystwie. Pewnie ona sama nie była pewna co myśleć o mrocznym magu.

Zużyta EM: 11.000

Misja prosta drużynowa - Seda & Cromwell - #15

    Młody van Dijik, jak na dżentelmena przystało, wpierw utorował przejście swojej damie, rozpychając się kolanami w drodze przez korytarz siedzeń. Następnie ukłonił się nisko i przepuścił ją pierwszą na przerwę. Przez pierwsze minut kilka pałętali się razem bez żadnego konkretnego kursu czy przyczyny innej niż chęć bycia razem. Dyskutowali na tematy im jedyne znane, śmiali się przy tym i rumienili nawzajem. Przez cały ten czas nie zdawali sobie sprawę, że są śledzeni.
    W końcu nadeszła i pora rozstania. Złotoloka puściła garbuskowi zalotnego buziaka, oddalając się gdzieś pośpiesznie. Gdzie… tego nie wiadomo, gdyż dwójka magów pozostała — Seda z chłopakiem, a Neil za Sedą. Tak dąsając się po utracie z oczu panienki, od schodów do schodów, od kolumny do kolumny, nie było innej rady aż złożyć w jedność ich spojrzenia, śledzonego i śledzącej. Na nic zdała się cała dyskrecja, gdyż czarne okulary wyróżniały się z tłumu, a i wydarzeń minionych łatwo nie było wyrzucić młodzieńcu z pamięci. Chociaż został wtenczas uratowany — zdawał się nie przykładać należytej temu uwagi. Raczej oddalić się od osób z imienia mu nieznanych czym prędzej pożądał, nie dociekając nawet, co się podziało z towarzyszem okularnicy.
    Jak mag z Lamia Scale mogła się przekonać na własne oczy, skrył się w jedynym miejscu, gdzie mężczyzna mógł uciec od wzroku kobiety — w męskiej toalecie. Wszedł do niej wartko i pewnie, jakby szturmem podbijał jakąś fortecę.
    Ponieważ Cromwell śledził jedynie swoją koleżankę po fachu, a nie chłopaka, jego oczom ukazał się jeno obraz dziwny, w którym mag, z bliżej nieznanych mu przyczyn, przyśpieszyła nagle kroku, przeciskając się przez szlachciców, by zatrzymać się… na siku… ale chwila, to nie ten pokój! To była męska ubikacja!

    Przez chwilę podążałem pośród tłumu za Sedi zachodząc w głowę, gdzie może się też kierować. Najbardziej nasuwającym się wytłumaczeniem zdawała się łazienka. Może zrobiło jej się z jakiegoś powodu niedobrze? Wątpliwości te rozjaśniły się, kiedy słodziaszna panienka van Djika mignęła mi gdzieś w tłumie. Ciekawszą od tego całego przedstawienia kwestią zdało mi się, czy może kocha on ją prawdziwie, czy może chodzi tylko o pieniądze. Choć zwarzywszy na to, że stary van Dijk maczał w tym swoje pulchne paluchy bardziej prawdopodobną zdawała mi się opcja numer dwa.
    Przystanąłem sobie na chwilę, aby nie burzyć swoją osobą toku wydarzeń, niemniej starając się mieć swą partnerkę na oku. Widząc, że opiera się o ścianę chwilę popatrzyłem na jej okulary zastanawiając się, czy właśnie na mnie kieruje swój wzrok. To całkiem zabawne, jakim istotnym elementem komunikacji są oczy. Gdybym widział je teraz pewnie, nie miałbym wątpliwości, co należy uczynić. Koniec końców jednak ruszyłem z miejsca, aby do niej podejść. Słysząc pytanie uśmiechnąłem się słabo i oparłem się plecami o ścianę koło niej, ale jednocześnie nie tak blisko, aby można było to uznać za inwazję na jej osobistą przestrzeń. Przynajmniej według standardowej konwencji.
  — Hmm śpiewacy są w porządku, choć moim zdaniem alt trochę fałszuje. Scenariusz jednak — pokręciłem głową w geście dezaprobaty. — Scenariusz jest do niczego… Wszystko to banał, barak w tym wszystkim duszy, jest tylko mięcho obrzydliwego realnego świata. — Zapatrzyłem się w czubki własnych butów dając się przez chwilę ponieść refleksji, po czym podjąłem. — Byłem dawno temu na operze, która opowiadała o dziewczynce znalezionej na bagnach, a którą przygarnęła pewna starucha z jakiejś tam wioski. Ludzie się jej bali, gdyż podejrzewali ją o bycie, jakimś stworem bagiennym. Niemniej znosiła te szykany z godnością nawet kiedy starucha umarła, znalazła jednak swoje pocieszenie znalazła swoje oparcie do wioski zawitał podróżnik, którego pokochała o który ją pokochał i pozostali tam razem. Jednak reszta wieśniaków zamordowała ją na bagnach w obawie przed tym, co z tego związku może się zrodzić. Mon Cheri… — głos drgnął mi niepojąco przez wspomnienie przywołane. — Gdybyś słyszała tamtą partę, gdy aktorka grająca ją, a konkretnie przecież jej ducha, stara się oddać, to jak bardzo cierpi nie tyle z powodu niesprawiedliwości, co tego, iż widzi, jak ten bardzo na nią czeka, jak pragnie jej powrotu i jakim dla niego samego jest, to cierpieniem. — Przeniosłem wzrok z czubków butów na miejsce, gdzie powinny być jej oczy, a które przysłonięte było czarnymi okularami. — Nie uważasz, że to jest rzecz prawdziwie godna wystawienia? Ponieważ kruszy serce i przez ten akt właśnie uczestniczy w czymś więcej niż tylko w zwykłej historii o niesprawiedliwości ludzkiej.
    Zamilkłem z westchnieniem, bo znów się rozgadałem za bardzo, jak zresztą za każdym razem, gdy był poruszany temat sztuki. Uznałem nawet za pocieszny fakt, że kiedyś nawet bym nie splunął na temat, jakiś grajków operowych, a wynurzenia i teatralne emocje obchodziły mnie tyle, co śnieg zeszłoroczny. Jak to wszystko w życiu podlega zmianie…
    Postanowiłem zostawić w spokoju temat, dla czego opuściła salę tak nagle i bez słowa uznając, to wreszcie za nie tak bardzo istotne. Czekałem na gong, który wezwie nas na koniec przedstawienia. Później pozostanie tylko iść odebrać nagrodę.

  Troszkę się uspokoiła, a raczej poczuła ulgę, gdy jej partner do niej podszedł i kontynuował rozmowę. Wysłuchała tego co ma do powiedzenia i chwilę się zastanowiła. Historia o potworze bagiennym, była dziwnie podobna do jej własnej historii. Potrafiła się z nią nieco utożsamić, ale nie do końca.
  - Wolę historie ze szczęśliwym zakończeniem. - odparła krótko i poważnie, marszcząc przy tym lekko brwi w niezadowoleniu. Nie chciała być niemiła ani za szybko kończyć ich rozmowy, ale ta historia wywołała u niej uczucia, których nie chciała. Przede wszystkim zmartwienie, bo po tylu dniach nadal nie znalazła brata. Nie chciała popaść w desperację, ale nie wiedziała co ma zrobić.
Rozmawiali sobie w najlepsze. A tutaj zaczęło się coś dziać. Usłyszała z łazienki jakieś głosy, ale zanim zareagowała to ktoś już zdążył wylecieć przez drzwi. Oczywiście mogła zignorować całe przedstawienie, ale jej pusty portfel jej na to nie pozwalał.
   Podbiegła do tego, co jego imię jest trudne do zapamiętania i jeszcze trudniejsze do wymówienia (Matthijas) i złapała go za nadgarstek, zanim sytuacja wymknie się spod kontroli [Szy 110, R 70].
- Myślę, że już wystarczy. - syknęła cicho do agresora, zaciskając dłoń coraz mocniej na nadgarstku, dopóki Matthijas się nie wycofał [Si od 20 do 50].

   Oczywiście pojawiła się też gwiazda przedstawienia, na którą wszyscy czekali aż w końcu przebiegnie z końca pomieszczenia i pojawi się przy całym tym widowisku. Seda obserwowała jednak swoją obecną ofiarę, z nadzieją że Cromwell ją uprzedzi o ewentualnym kolejnym niebezpieczeństwie.

Zużyta EM: 11.000

Misja prosta drużynowa - Seda & Cromwell - #17

    Magowie myśleli, że już nic więcej tego dnia ich nie zaskoczy, gdy nagle z drzwi łazienki wyleciał Vergel van Dijik. Mimo przebłysków tego, co zaraz się wydarzy w postaci jęków zza ścian kibelka, zanim się odwrócili tamten już leciał na korytarz elegancko lądując na cztery litery i ani na chwilę nie przestając się garbić. Tłum zebrał się w miarę szybko, by obserwować dalszy ciąg wydarzeń, jakby stanowiły naturalną kontynuacje podbojów Kazunariego ze sztuki, z której niedawno wyszli na przerwę.
    Zaprzysiężony już chyba wróg naszego garbusa nie tracił czasu, chcąc wymierzyć drugi cios sprawiedliwości. Jednak tym razem magowie nie zamierzali sobie pozwolić na takie prowokacyjne działania tuż pod ich czujnym okiem. Seda wyskoczyła czym prędzej, odbijając się od ściany w kierunku młodzieńca. Z drugiej strony zbliżał się też inny mężczyzna. Gdy chwytaliście wspólnie za rękę Mattiego wasze dłonie zetknęły się na ułamek chwili. Był wtedy czas, by przyjrzeć się mu dokładnie. Miał białe, krótkie włosy, poważne rysy twarzy, a w jego oczach panował żar; miał na sobie sobie prostą, ciemną marynarkę wypchaną niezliczoną ilością kieszeni (KLIK).
    W tym samym czasie swoją dezaprobatę zachowaniem młodziana zaczął wygłaszać Mr. Cromwell. Na korytarzu rozległ się szmer, a chwilę później, gdy skończył mówić, jego wypowiedź blond włosy chłopak skwitował parsknięciem, wcześniej bardzo dokładnie przyglądając się jego aparycji; chciał następnie użyć swojej drugiej ręki, lecz poczuł jedynie opór na jej drodze. Dijik wyswobodził się z uścisku. W tłumie zaczęły pojawiać się głosy przyznające rację nieznajomemu szlachcicowi.
    — Tak, tak. Kiedyś to tak się załatwiało. Teraz młodzież, nie wie czym są poprawne maniery.
    — Czy to nie jest syn de Liegta? Aż nie mogę uwierzyć, że czegoś takiego się dopuścił.
    — Mosz ci losie. To prawdziwie barbarzyństwo.
    Te jak i inne głosy, tworzące razem nic więcej, jak rozlegający się w tle szmer, ucichły na jedne donośne wołanie o ciszę nadchodzącego możnego kupca.
    — Ten o to sprowokował mnie. Ale masz rację, zachowałem się niegodnie — blondyn skorzystał z chwili, gdy zapanował spokój. Wolną ręką, którą już nie trzymał pomiotu znanego tu w towarzystwie dość dobrze kupca, zaczął grzebać w kieszeni spodni — Nie ja, a ten człowiek przyszedł do mnie i poważnie mnie obraził. Zatem wyzywam Cię na pojedynek. Załatwmy to po dżentelmeńsku. Jako przegrany odpuścisz sobie raz a dobrze pannę Aarden. — Rzucił pod jego nogi wymiętą białą rękawiczkę.
    — Vergel, Matthijas. — Stary van Dijik zdawał się zadowolony, że wreszcie mógł dojść do głosu. Spojrzenia zwróciły się wnet na niego, gdy przytaczał imiona bojowników. Spojrzał też groźnie na syna, który skwitował przestraszoną miną. — Mój syn oczywiście przyjmie to wyzwanie. Ale nie teraz, a w najbliższym czasie, o którym poinformujemy w liście.
    Rozległ się gong.
    — …Tymczasem chyba pora wracać.
    Wasz zleceniodawca uśmiechnął się widząc was obydwóch w pobliżu. Gdy tłum się przerzedził podszedł do was po kryjomu, by niepostrzeżenie szepnąć słówko.
    — Przybyłem tak szybko jak mogłem, gdy dowiedziałem się, że dzieci Weghorstów spotkało coś okropnego tu na miejscu. Cieszę się, że was zatrudniłem i czuwacie nad moim synem. Bądźcie ostrożni, gdyż sytuacja uległa zmianie, lecz jak mniemam, nasza umowa dalej pozostaje w sile. Wątpię bowiem, by to było coś, z czym dwójka magów nie potrafiłaby sobie poradzić — to powiedziawszy ulotnił się tak szybko jak się pojawił. Spotkaliście go znowu dopiero na sali operowej. Najwyraźniej postanowił skorzystać z okazji i zaczerpnąć ze studzienki zwanej sztuką również coś dla siebie. Trochę dziwne, że go wpuścili bez wcześniej zabookowanego biletu, ale kto wie jak naprawdę ważną personą był w tym mieście.
   
    Bez względu na to, co magowie postanowili uczynić, w końcu musieli zawitać na przedstawieniu.
    Kazunari kontynuował popis swoich umiejętności. Walka z czarnym smokiem była długa i wyboista. Każdą sztuczkę młodego założyciela Grimoire Heart smok przeinaczał na swoją korzyść. Ostatecznie na pomoc przybili założyciele pozostałych wielkich gildii i razem pokonali bestię, przywracając pokój na ziemiach Ca-Elum.
    Po opuszczeniu sali już na wyjściu czekał na nich mości szlachcic van Dijik. Uśmiechał się szeroko, pocierając złowieszczo ręce jak przystało na prawdziwego kupca.
    — Okazaliście się ludźmi godnymi zaufania. Chcielibyście może jeszcze raz upilnować mojego syna, tym bardziej w nieco bardziej… otwarty sposób? — mówiąc zaprowadził was ku wyjściu, gdzie spotkaliście się z dwójką jego pomagierów, którzy wręczyli wam wasze wynagrodzenie.

____________
OOC:
To już (prawdopodobnie) ostatni post misji. Możecie opisać jak odbieracie nagrodę i rozchodzicie się każdy w swoją stronę lub, jeśli macie ochotę, zostać jeszcze chwilę, a wtedy van Dijik będzie miał dla was jeszcze jedno zlecenie. Wybór zostawiam wam. Nie zmienia to jednak faktu, że wasze zadanie dobiegło końca.
#EDIT jednak nie jest ostatni, będzie jeszcze jeden (kilka) :3

Ostatnio edytowany przez Straznik 3 (2021-06-09 13:58:06)

    W odpowiedzi na parsknięcie młodego pokiwałem tylko głową, bo nie zamierzałem dłużej strzępić języka na tego młokosa. Życie go jeszcze nauczy, że często tak bywa, iż się znajdzie większa ryba. Mnie zaś do jego prywatnych lekcji nic nie było. Z resztą niedługo to wszystko będzie mnie obchodziło bardzo niewiele, niech tylko skończy się to marne teatrum.
Niepokoiła mnie zaś sytuacja, która zaczęła się wywiązywać z panem, który też dołączył się do akcji, toteż z westchnieniem ulgi przyjąłem, że partnerka moja opuściła strefę grozy i podeszła do mnie. Na jej pytanie pokiwałem głową po czym zanurzyłem ręce w spodniej kieszeni marynarki. Kolejne w życiu rozczarowanie. Pieniądze były i owszem, ale chusteczki brak. Tak mi się śpieszyło bardzo do tego tłuściocha obmierzłego, że zapomniałem o niej całkowicie. Zmarszczyłem czoło w geście niezadowolenia. Jednak komunikat, że pomóc jej nie tyle nie chcę co nie mogę mojego mózgu nigdy nie opuścił. A co, gdyby to była krew? Też byś nie mógł? Myśl ta dziwna spiorunowała mnie. Wiedziony nią wyciągnąłem rękę z kieszeni, po czym poluźniłem delikatnie krawat po czym wyciągnąłem go całkowicie.
   — Weź go Mademoseille... — Zmiękło mi się chyba na starość zdecydowanie. Tak sobie pomyślałem, gdy z uśmiechem podawałem jej czarny krawat jedwabny.  — Jest Twój, będziesz przynajmniej miała po mnie jakąś ładą pamiątkę.
     Pewnie nie poczułbym się dotknięty, gdyby wyrzuciła go za rogiem i pewnie nigdy bym się o tym nie dowiedział zważywszy, że widzimy się pewnie dziś po raz ostatni… Dziwnie zimna wydała mi się zdała ta myśl, która przez chwilę była, jak poranna mgła lepka, która zdaje się człowieka obklejać i przylegać do niego. Słowa docierały do mnie przez tą warstwę dziwnie słyszalne, jakby z oddali i dopiero po chwili dotarło, to co moja towarzyszka do mnie mówi.
   — Nie ma za co przepraszać, to żaden kłopot w porównaniu do tego, co się już dziś wydarzyło. — Ponieważ reakcja jej wydała mi się szczera rozczulająco, sam posłałem jej w odpowiedzi swój uśmiech najlepszy.  — Też tak uważam. Też uważam, że dobrze mieć kogoś, kto jest dla człowieka wsparciem. Chyba o tym po prostu… — przerwałem na chwilę czując, jak kąciki ust wracają na swoje zwykłe miejsce i ton staje się melancholijny niepokojąco. —  Zapomniałem... — Po chwili jednak podjąłem rozmowę z większą porcją energii i lepszym humorem.  — Ja bardzo szanuję dbałość o czystość, ale nie dotykałem niczego brudnego, więc chyba nie ma potrzeby mnie nim polewać prawda?
    Przestałem lubić Pana van Djika. Już wiedziałem, że grubas przebrzydły będzie nam chciał przerwać tą milusią rozmowę. Gdybym świat działał trochę inaczej, to pewnie zacząłbym myśleć, żeby sobie poszedł i w tym momencie właśnie oddaliłby się swym chodem śmiesznym. Niestety nikt nie powiedział, że będzie łatwo…
   — Przykro mi, że obawiam się, że tak. — Również odpowiedziałem szeptem i milczałem już, dopóki sobie nie poszedł, żeby nie powiedzieć czegoś, co pozbawi mnie monetek, na które dziś tak ciężko pracowałem. Gdy pozbawił już nas swojego towarzystwa, powlokłem się na salę z miną godną człowieka wysłanego gdzieś na zsyłkę do mroźnego Iceberg. Bez zainteresowania przyglądałem się przedstawieniu i znacznie częściej poświęcałem uwagę młodemu van Djikowi obawiając się, że i tutaj narobi jakiegoś bordelu kosmicznego. Gdy zerkałem na moją partnerkę, odczuwałem dziwne wrażenie, że i ona co jakiś czas zerka w moją stronę. Za zasłony czarnych okularów trudno wyczuć, to było, ale w momencie, gdy wydawało mi się, że wzajemnie prowadzimy tę obserwację uśmiechnąłem się, bardziej samymi oczami niebieskimi niż ustami, ot tak aby pokazać, że ja też widzę.
    Gdy męczarnie dobiegły końca wstałem z fotela tak energicznie, jakby zaraz miał się zająć ogniem. Obrzydło mi to miejsce do szczętu i następnym razem, gdy ktoś rzuci entuzjastyczny pomysł, aby iść na operę najpierw poważnie rozpatrzę samobójstwo.
    Zrównawszy się z Panną Sedi wysłuchałem, co ma mi do powiedzenia, unosząc brwi do góry w geście niejakiego zaskoczenia. Propozycji takiej spodziewałbym się prędzej ze swojej strony i kto wie, czy po jeszcze, jakiejś chwili wspólnego nie padłaby ona. Jednak zostałem uprzedzony i to bez najmniejszego ostrzeżenia.
   — Hmm ja tutaj tak naprawdę nie mam więcej zobowiązań, przybyłem do Hanto na prośbę mojego znajomego, który powiadomił mnie o problemie Pana van Djika. — Spojrzałem na Sedi i jej wiecznie zasłaniające wszystko czarne okulary, jakież one były w sytuacji takiej nie na rękę.  — Niemniej na kontynencie nikt na mnie nie czeka i nie wypłakuje za mną łez tęsknoty, więc też nie mam powodu, aby natychmiast tam wracać. Pozwoli Pani, że udzielę odpowiedzi oferując Pani moją skromną pomoc w czymkolwiek Pani chce tutaj przedsięwziąć. Robię to, ponieważ uważam, że jest Pani dobrą partnerką. Nie tylko całkiem uroczą, ale co ważniejsze myślę, że jest Pani godna zaufania a proszę mi wierzyć rzadko ktoś może w moich oczach poszczyć się taką opinią… Poza tym jak sama Pani powiedziała, dobrze jest mieć kogoś, na kogo można liczyć…
     Jak to zwykle bywa pojawienie się van Djika zrujnowało wszystko. Powziąłem pieniądze od jego popychla odliczając bardzo skrupulatnie, czy aby kupiec nie starał się poskąpić nam wynagrodzenia. Jeśli chodzi o jego propozycję pozwoliłem Sedi mówić. Jej słowa pokrywały się z moimi refleksjami na ten temat.
   — Zgadzam się z przedmówcą Panie van Djik… Z chęcią wysłucham Pana oferty, ale jutro, to był jednak trudny wieczór. — Chciałem się spytać, czy jego synusiowi i synusiowej morelowej panience podobało się przedstawienie, ot tak żeby sobie udowodnić, jak bardzo nie mają gustu, ale ostatecznie ugryzłem się w język. Przeliczyłem za to jeszcze raz pieniądze.

Ostatnio edytowany przez Cromwell (2021-06-10 23:33:35)

  Powracając jeszcze do temat krawata, który miał zastąpić chusteczkę.  Obserwowała swojego partnera w nadziei na otrzymanie kawałka materiału, w który mogłaby się wytrzeć. JAkie było jej zaskoczenie, gdy mężczyzna zaczął się rozbierać. Dobrze, że miała okulary, bo tak wielkiego wytrzeszczu w geście zaskoczenia dawno nie zrobiła. Wgapiła zahipnotyzowana w zdjęcie krawata i gdy go otrzymała przez chwilę zapomniała co chciała z nim zrobić. Z lekkim rumieńcem przez chwilę wpatrywała się w otrzymane trofeum i zastanawiała się co teraz powinna zrobić. Dobrze, że miała okulary, bo jej oczy świeciły się jak małemu dziecku, które dostało garść cukierków. A przynajmniej do czasu...
  - To może jednak... ja... może jednak to nie będzie konieczne. To nic wielkiego... przecież ręka mi nie odpadnie, ani nie będę jej musiała amupotwać... prawdopodobnie... dziękuję... nic nie szkodzi... naprawdę dziękuję... - mówiła zakłopotana, lekko plącząc się w słowach, które przepełnione były niepewnością i zaskoczeniem. Wyciągnęła dłoń z krawatem w stronę towarzysza, chcąc oddać mu prezent. Jednak jeżeli będzie nalegał żeby go zachowała to schowa go do plecaka, który był w szatni i spróbuje zapomnieć o tej scenie przepełnionej zakłopotaniem.

   Nastąpiła zgrabna zmiana tematu, w której zaczęli rozmawiać o konieczności dezynfekcji.
  - Rzeczywiście, niczego Pan nie dotykał, więc zostanie Pan oszczędzony. Jednak jeżeli chodzi o mnie... bez dezynfekcji chyba się nie obejdzie. Zewnętrznej i wewnętrznej. - powiedziała, zakańczając zdanie z delikatnym uśmiechem. Małe pocieszenie przed tym co miało później nastąpić, czyli powrót na przedstawienie, a jeszcze później kolejna rozmowa z pracodawcą.

   Po części drugiej tortur mogli krótko porozmawiać, na temat przyszłej współpracy. Cromwell zdawał się być zainteresowany propozycją, co ją zdziwiło, chociaż sama zaczęła ten temat. Przez chwilę wpatrywała się w blondyna, jakby zastanawiając nad odpowiedzią, a potem po prostu czekała aż van Dijik i jego pomagierzy się zmyją.
  - Jeżeli chodzi o wcześniejszą propozycję, którą złożyłam. Planuję teraz coś zjeść i się zdezynfekować, jak już wcześniej wspomniałam. Jeżeli nie ma Pan planów na popołudnie... czy też wieczór, to będzie Pan mile widzianym towarzystwem. - odparła i uśmiechnęła się gorzko. - I może tym razem mi się poszczęści i nie zostanę zaczepiona przez grupkę odważnych skur...czybyków, którzy poczęstowali nożem w nogę i ciosem w twarz. Chociaż nie mogę narzekać, przygoda była fantastyczna, ale i tak nie przepadam za takimi zabawami. - zakończyła, czekajac na jego reakcję. Może był to pewnego rodzaju test.
   Jeżeli jednak zgodził się na wspólne spędzenie czasu i jakiś posiłek, czy też drink to za nim podążyła z zadowoleniem.

z/t Cromwell i Seda -> Ca-Elum » Hantō » Karczma

Ostatnio edytowany przez Seda (2021-06-13 15:17:35)