Mage Guild Wars

    Z politowaniem podniosłem brew na ten wybuch dziecinny, tyle niegroźny, co niemądry. Protestować przeciw, takiemu sprawy obrotowi, to jak obrażać się na deszcz, że pada. Nie mniej wiek młodzieńczy ma własne wypaczenia i jeszcze zdąży się dziewczynka popluskać w oceanie goryczy. Wtedy wspomni starego Blackwooda i przyzna, że miał gość rację. Proces ten był, tak nieuchronny, jak nadejście nocy, po ciepłym letnim dniu. Oto samo życie przymusza nas do podejmowania takich gorzkich lekcji.
  — Zabawne, nawet nie słuchasz dokładnie, co mówię a zarzucasz mi kłamstwo — wyrzekłem spokojnym tonem pełnym zażenowania. — Zachowanie takie, nie jest ani eleganckie ani poprawne, zatem powinno Ci być, za nie wstyd. Przecież wcale nie powiedziałem, że Twój Ojciec nie żyje… Stwierdziłem tylko, że nie wrócił, co potwierdziły Twoje słowa i może zdarzyć się tak, że nie wróci. Wniosek ten podpieram wieloletnią eksperiencją, której Tobie rozjuszona dziewczynko brakuje. Otóż widzisz eksperiencję taką posiadam, ponieważ jestem starszy i potrafię całkiem dobrze obserwować, analizować i odtwarzać zjawiska, z którymi się stykam… A wszelakie obserwacje i analizy prowadzą, do jednego wniosku, bliskich swoich, którzy są magami traci się znacznie częściej niż bardziej przeciętnych partnerów, czy członków rodziny. Toteż nie masz prawa nazywać mnie kłamcą. Zaś czy w to wierzysz, nie ma najmniejszego znaczenia, tak się dzieje niezależnie od tego, czy chcesz, czy nie.
    Pokiwałem w zamyśleniu głową, na jej drugie słowa, bo choć odpowiedź nie była, taka, jaka się spodziewałem i tak okazała się być pomocna. Skoro nie rozmawiała o tym z innymi znaczy się, są jacyś inni, toteż Fairy Tail nabywa cały czas nowych członków między innymi nią… Jednak nawet czterech młodych członów nie ma potencjału bojowego, maga tak dobrze wyszkolonego, jak ja, czy Kuro Kuroski. W raz z jego nieobecnością gildia osłabła.
   — Już nie denerwuj się, bo na starość robią się od tego paskudne zmarszczki. Powiedzmy, że podzielę się z Tobą moją wiedzą i doświadczeniem, tak by pomogła Ci znaleźć ojca w miarę za drobną przysługę? Nie wydaje Ci się to uczciwą propozycją?
    Cena nie była proporcjonalnie wysoka, do korzyści, które mogłem za tą pomocą odnieść. Nie chodziło oczywiście o pieniądze. W sumie nie brakowało mi ich, ale nie byłem nigdy niewolnikiem luksusu, to tyle żebym nie musiał sypiać po melinach i pić podłego alkoholu. Chodziło rzecz bardziej znamienną, o satysfakcję z zamierzenia skutecznie przeprowadzonego i reakcję na nią. Pytanie tylko, czy naprawdę chciałbym ją zobaczyć? Czy nie zachwiałaby ona moim ledwie ustabilizowanym światem, w sposób nieopisany? Pewnie nigdy nie będzie mi dane poznać odpowiedzi a można jedynie pocieszyć się myślą, że gorzej już być nie może. W sumie należało się sprężać, jeśli dalej sytuacja będzie się przeciągać okręt faktycznie mógłby mi uciec a spóźnienie, jeśli chodziło o tę kwestię absolutnie nie chodziło w grę. Poczekałem sobie na odpowiedź dziewczyny.

    Skinąłem głową. Spodziewałem się właśnie takiej reakcji rozsądnej. W świetle księżyca wykrzywiłem wargi w uśmiechu, jak nauczyciel zadowolony z pojętnego ucznia.
  — Przeprosiny przyjęte — odparłem znacznie lżejszym tonem, bo nie widziałem, żeby sprawę ciągnąć dalej. — I cieszę się widząc, że choć odrobinę poprawił Ci się nastrój. Powiedzmy, że mam możliwości to uczynić, ale musisz posłuchać uważnie.
    Oczywiście zdawałem sobie sprawę, że sytuacja, jest niebezpieczna, ale jak mawiał mój pewien znajomy, kto nie ryzykuje, ten nie pije szampana. Tliła się jednak we mnie, jaka wiara niewytłumaczalna, że dziewczyna będzie potrafiła sobie, z tym poradzić. Czy chęć pomocy bliskiej osobie nie jest najlepszą motywacją? Taak z pewnością, ja też swego czasu uczyniłbym dla niej wszystko, co było w mojej mocy, nawet, jeśli miało to oznaczać wyprucie sobie żył. Ta pewność jednak odpłynęła, wraz z rzeką goryczy, która wylała się na mnie, na nią. Może dzięki temu, co zrobię los tej dziewczyny będzie inny. Ciekawe, już dawno przestałem żywić wobec siebie, jakiekolwiek podejrzenia o dobroduszność.
  — Twój Ojciec zdaje się zmierzał do Era. Tam też powinnaś zacząć poszukiwania. — Była to wskazówka nad zwyczaj nikła, z czego zdawałem sobie sprawę, nie mniej podniosłem rękę, jakbym chciał powstrzymać ją przed wybuchem następnym. — Rozumiem, że to dość duży obszar, ale zgodnie, z obietnicą oferuje Ci coś, co Ci pomoże… W okolicach doków tego miasta mieszka człowiek, nazywa się Morwen. Tylko uważaj, bo tamta okolica jest niebezpieczna i sam Morwen, też do najbezpieczniejszych ludzi nie należy. Trudni się on ciekawym fachem, handluje informacją i tak się składa, że jest mi coś dłużny. Pójdziesz do niego i powiesz, że jesteś znajomą Pisarza i tenże Pisarz prosi go o przysługę. Jeśli się spyta, jakiego pisarza, odpowiesz, że tego, który napisał „Róże miłości najchętniej przyjmują się na grobach”. Będzie wtedy wiedział, że rzeczywiście ja Cię tu przysłałem i w ramach tego długu, dostarczy Ci każdej informacji, jaką uznasz, za pomocną w odnalezieniu ojca. Masz moje słowo, że taki człowiek istnieje i Ci pomoże. Jeśli masz wątpliwości możesz spytać się swojej Matki lub Kiry, czy można na nim polegać.
    Teraz przyszedł czas, aby zrealizować cel zamierzony. Czekałem tak długo, że każda minuta zdawała się godziną, godzina dniem, dzień rokiem, lata wiecznością. Teraz już tylko mały krok dzieli mnie od ciebie.
  – To nic wielkiego, może nawet dzięki temu zyskasz, jakiegoś plusa. — Odpowiedziałem i podszedłem do magiczki młodej, targając za sobą nasienie złodziejskie. Chwilę tą, jakże dla mnie podniosłą zepsuło mi nagle, jakieś nieokreślone uczucie smutku, które wkradło się nieoczekiwanie. Sięgnąłem do kieszeni, wyciągając z niej kwiat niebieski znany wszystkim, jako niezapominajka, ale było tam coś jeszcze… Na dłoni wyprostowanej wyciągniętej w kierunku trzymałem chusteczkę jedwabną koloru ciemnego granatu. Przestrzeń jej była w całości upstrzona małymi kunsztownie wyszytymi czerwonymi serduszkami. Jedyne, co odstawało od obrazu, to wyhaftowane, tą samą czerwoną nitką inicjały KB.
  — Gdy już załatwisz sprawę złodziejaszka, oddaj proszę to swojej Mistrzyni. Proszę, to dla mnie bardzo ważne.  — Wyrzekłem wreszcie tonem drżącym, bo to przejmujące uczucie smutku stało się nagle silniejsze. Oto pozbywałem się rzeczy, którą dostałem od niej, od tej, która była dla mnie najważniejsza. — Przekaż jej też, by pamiętała, bo ja nie zapomnę nigdy ani jej ani tego, co zrobiła tamtej nocy.
    Mimowolnie, jakoś na tamto wspomnienie wargi zacisnęły mi się w kreskę pionową tak, jakby ciało instynktownie zareagowało gniewem bezsilnym, na tamto zdarzenie. Teraz jednak, już nic nie mogłem zrobić. Zastanawiało mnie tylko, czy się ucieszy, z tego, że żyję. Czy poczuje się dotknięta tymi słowami.
  — Na mnie już pora — powiedziałem, gdy z ręki znikł mi podarek dla Mistrzyni. — Dziękuję Ci za pomoc Lili, tego tu zostawiam Ci, tylko trzymaj go mocno. Mam nadzieję, że uda Ci się odnaleźć ojca. I kto wie, może jeszcze kiedyś się zobaczymy, w innym miejscu i w innym czasie.
    Oddawszy jej złodzieja sięgnąłem do spodniej kieszeni marynarki wyjmując z niej papierośnicę i benzynową zapalniczkę, z trzaskiem zapaliłem tytoniowy zbitek.
  — Do zobaczenia, zatem Liliano Kurosaki. Pamiętaj proszę o przesyłce. — Obróciłem się na pięcie i odszedłem w mrok nocy. Zastanawiałem się, jaka będzie reakcja Kiry Belmont, na te drobne podarki. Czy będzie dręczyć ją poczucie winy? Jakie scenariusze zaczną się układać w jej głowie, gdy zobaczy prezent, który niegdyś mi dała? Zrywający się wiatr zmian, pewnie przyniesie odpowiedź, na to pytanie. Na razie zostało cierpliwie czekać.

Ostatnio edytowany przez Kyle Blackwood (2018-11-01 23:36:15)

Misja tradycyjna prosta - Lilianna - post #15

     Tajemniczy mężczyzna, którego imienia nawet nie poznała pozostawił Lili z masą pytań. Masą pytań, ale nie tylko tym. Dał jej też pewną wskazówkę, dzięki której mogła odnaleźć ojca. A nawet wskazał miejsce, do którego mogła się udać, aby zdobyć jeszcze więcej informacji. Jedyne czego oczekiwał w zamian to przekazanie pewnej rzeczy pani Kirze, mistrzyni Fairy Tail.
   Odchodząc przekazał jej także młodego złodziejaszka, który zaraz po zniknięciu mężczyzny próbował się wyrwać. Lili trzymała dzieciaka jednak mocno nie pozwalając mu uciec. Liczyła, że niedługo trafi na jakiś patrol straży, któremu będzie mogła złodzieja przekazać. Nie musiała czekać długo, bo wkrótce na placu pojawiła się uzbrojona dwójka, która zauważając ją zaczęła się zbliżać. Nie były to jakieś opryszki, wyraźnie nosili uzbrojenie, a na ubraniu obydwaj mieli symbol straży miejskiej.
   Mężczyźni spokojnie wysłuchali dziewczyny i kiedy ta wyjaśniła im co się tu dzieje uwierzyli właśnie jej, nie chłopaczkowi, który wszystkiemu zaprzeczał. Zapewne jej zleceniodawca skarżył się straży miejskiej zanim wystawił zlecenie do jej gildii stąd mężczyźni łatwo jej uwierzyli. Po kilku minutach rozmowy przejęli złodzieja obiecując, że zajmą się nim odpowiednio, Lili zaś powiedzieli, że powinna wrócić do sklepu i zaczekać za zleceniodawcą. Nie będzie musiała czekać długo zanim ten się pojawi. Do świtu zostały jakieś trzy godziny. Dziewczyna mogła tam odpocząć i kiedy sprzedawca się zjawi zdać mu raport, a następnie otrzymać wypłatę za wykonane zadanie.

Misja tradycyjna prosta - Lilianna - post #16

     Lili wróciła do sklepu przez okno tak samo jak z niego wyszła. Właściwie to była jej jedyna opcja jeśli chciała zaczekać w środku. W końcu zleceniodawca nie pomyślał o tym, żeby zostawić jej klucze. Ale z powrotem nie miała żadnych trudności i szybko znalazła się w środku. Wzięła swój pamiątkowy kijek z kantorka i siadając pod jedną ze ścian zdecydowała się zaczekać na powrót zleceniodawcy.
   Czekając musiała nieświadomie zasnąć. Nie ma się czemu dziwić, noc miała pracowitą i obfitą w wydarzenia. Obudził ją dźwięk przekręcanego w drzwiach klucza. Nim zdążyła podnieść się z ziemi jej zleceniodawca już do niej doskoczył. Wyglądał na szczęśliwego.
   - A słyszałem już słyszałem. Panienka uporała się ze złodziejem! - zawołał wesoło chwytając dłonie dziewczyny i energicznie nimi potrząsając. Widocznie po drodze trafił na jeden z patroli straży, który musiał go poinformować o tym co stało się w nocy. - Świetna robota! - zawołał jeszcze zanim puścił dłonie Lili. - Panienka poczeka, zaraz przygotuje obiecaną nagrodę. Dosłownie dziesięć minut i jestem z powrotem. - powiedział i wypadł ze sklepu. Dziewczyna miała chwilę, aby ogarnąć się po męczącej nocy.
   Nie minęło nawet wspomniane dziesięć minut kiedy ponownie wpadł do sklepu. Tym razem trzymał w dłoniach sękaty mieszek, który od razu podał wróżce. - Świetna robota, tego można było się spodziewać po Fairy Tail. - dodał ponownie potrząsając dłonią Lili w geście wdzięczności.
   Pierwsza misja młodej magiczki została oficjalnie zakończona powodzeniem kiedy otrzymała wynagrodzenie. Zadowolona mogła wrócić do gildii odpocząć. Nie tylko udało się jej wykonać pierwsze zadanie, ale zdobyła też wskazówki mogące pomóc jej w odnalezieniu ojca. No i była jeszcze chusta, którą powinna przekazać mistrzyni tak jak prosił tajemniczy mężczyzna. Lepiej o tym nie zapominać.

Z przyjemnością informuję, że misja zakończyła się powodzeniem. Nagrodę będzie do odebrania po zaakceptowaniu przez administrację podsumowania, które wstawię jakoś niedługo. Nie zatrzymuję dłużej, jesteś wolna fabularnie.

W końcu dotarł do Magnolii i odkrył smutną prawdę. Nie było tutaj żadnego odpowiedniego miejsca do trenowania. Same ulice i budynki, albo parki pełne ludzi. Po prostu nie dało się tu znaleźć kawałka terenu, gdzie nie było szans na przypadkowych ludzi, ale też żeby było odpowiednio dużo miejsca na trenowanie. Błąkając się po mieście natrafił w końcu na port i go olśniło. Miasto to posiada długa linię brzegową, więc wystarczyło odejść trochę od części portowej i udać się na plażę i tak właśnie uczynił.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]
Akcept by Vincent
______________

Padł zmęczony przy swoim obozowisku i od razu ściągnął przemoczoną od potu koszulkę. Był wyczerpany z powodu czasu jaki musiał poświęcić na trening, ale także z tego powodu że całkowicie wyczerpał się z energii. Jednak nauka nowych zaklęć jest naprawdę ciężka, ale przynajmniej teraz poszło mu o wiele szybciej niż ostatnio, gdy spędził trzy dni w lesie. Na sam koniec dnia otworzył dziennik ojca i zaczął już czytać o kolejnym zaklęciu, które zamierzał opanować gdy tylko zregeneruje się jego stamina jak i magia. Gdy tylko odpoczął zebrał swoje obozowisko i zdecydował się przejść i pozwiedzać okolicę.

z/t

Ostatnio edytowany przez Senta (2018-12-31 17:02:21)

Ostatecznie odpowiedzi na swoje pytanie nie uzyskałem, co mogło nieco utrudnić moje zadanie. W końcu kto z własnej woli pójdzie do jakiejś nieznajomej osoby na środku drogi? Do momentu przekonywania zostało mi jednak sporo czasu, ponieważ najpierw musiałem odszukać wspomnianą przez dziewczynę osobę. Ciężko mi było stwierdzić czy to zadanie będzie banalne czy wręcz odwrotnie, zwłaszcza, że miałem jedynie jakiś numer. W tym celu musiałem jednak udać się ponownie do miasta.
W samej Magnolii ponownie nie było mnie parę dni, lecz nie było teraz czasu na odwiedzanie jakiś znanych sobie miejsc. Miałem do wykonania dziwne ''zadanie'', które sam nie wiedziałem czy słusznie przyjąłem. Zapewne dziewczyna nawet by nie zauważyła jeślibym zrezygnował, ale coś dalej ciągnęło mnie ku spróbowaniu. Będąc już w porcie, który miałem nadzieję, że był właściwym miejscem, zacząłem szukać miejsca z numerem 153. W miedzy czasie uważałem również na rzeczy, które miałem przy sobie, sam doskonale wiedziałem jak kusząca jest próba ukradnięcia czegoś w takim tłumie. Choć nie wyglądałem na osobę bogatą i prowokującą do tego typu rzeczy, ostrożności nigdy za wiele. W samo szukanie angażowałem się na tyle by po prostu znaleźć dane miejsce, dlatego też nie spieszyło mi się zbytnio. Spokojnie przemierzałem kolejne drogi, choć widząc numer 129 wiedziałem, że jeszcze trochę poszukiwań przede mną. Zapewne najlepszym pomysłem byłoby zapytać się jednej z obecnych tu osób o to gdzie powinienem pójść, lecz na początku postanowiłem iść na własną rękę. Myślałem, że idąc drogą gdzie numery dalej rosły, powinienem po pewnym czasie natrafić na odpowiedni. W końcu gdzieś niedaleko musiał być ten lokal, prawda?

      Ten port znacząco różnił się od Hargeonu, który Victor znał niemalże jak własną kieszeń. Przez lata przyjeżdżał do Magnolii na zakupy z rodzicami, w większości korzystali właśnie z usług tamtego portu, w tym był poraz pierwszy i nie za bardzo wiedział, jak ma się po nim poruszać. Na szczęście miejsce to jest zdecydowanie mniejsze i łatwiej w nim cokolwiek zobaczyć, tudzież nie powinien mieć problemów ze znalezeniem grupki muzyków, u których ma wykonać zlecenie. Gdzieś w głębi duszy miał na to nawet nadzieję, nie chciał znów tracić czasu na bieganinę, jak to miało w przypadku poprzedniego zlecenia, teraz liczył na świetną podróż urozmaiconą muzyką, nawet nie brał pod uwagę okoliczności, w trakcie której mogłoby dojść do jakiegoś niebezpiecznego zdarzenia. Odwagi mu nie brakowało, jednak doświadczenie to już inna kwestia, mimo wszystko oddalał od siebie negatywne myśli, po prostu liczył na łatwy zarobek.
      Ostatecznie udało mu się w końcu spotkać Clair, znacząco wyróżniała się z tłumu i jej zachowanie w szczególny sposób wskazywało na to, że na kogoś czeka, właśnie na niego.
      -Tak. - tutaj srebrnowłosy zrobił krótką przerwę. -Nazywam się Victor Nikiforov i jestem magiem gildii Fairy Tail. Chcę wam towarzyszyć w trakcie podróży, zlecenie znalazłem w siedzibie gildii.
      Pokazał odpowiedni papierek, po czym ponownie umieścił go w kieszeni, to w ramach zaufania. Wyglądało na to, że grupa nie jest jeszcze gotowa do wyprawy, a ta odbędzie się drogą morską, super. Nikiforov nie miał okazji zbyt często pływać statkiem, to mogłoby być dla niego naprawdę ekscytujące wydarzenie, coś jak pierwsza jazda na świetnej karuzeli z wesołego miasteczka. Najpierw jednak trzeba było omówić szczegóły i poczekać, aż wszystkie bagaże znajdą się na statku.

      Clair okazała się być bardzo miłą i konkretną osóbką, co bardzo spodobało się srebrnowłosemu. I chociaż zdecydowanie trzymał się on z daleka od jakiegokolwiek towarzystwa, to jednak jeśli miałby wybierać między jakąś zrzędą, a nią, wybrałby na pewno drugą opcję. Nie zwrócił szczególnej uwagi na Thomasa, a na wypowiedź o nim po prostu kiwnął głową twierdząco na znak zrozumienia. Ucieszył się bardzo, kiedy zostały potwierdzone jego przypuszczenia o rejsie statkiem.
      -Nie, nie mam żadnych pytań. - przerwał na chwilę. -Jeśli trzeba poprzenosić jakieś skrzynki, czy coś, to nie mam z tym żadnego problemu.
      Czekał, aż dziewczyna poprosi go o pomoc, rozmyślał w tym czasie nad jej słowami dotyczącymi bezpieczeństwa. Bandyci? Co, jeśli dojdzie do konfrontacji z jakimiś? Czy moje nijakie umiejętności i brak doświadczenia w walce pozwolą mi ochronić muzyków? Wykonanie zlecenia i wynagrodzenie zależą właśnie od takiej potencjalnej ewentualności, a co jeśli nie będe w stanie im sprostać?
      -Nie. - stwierdził stanowczo głos w mojej głowie. -Na pewno sobie poradzę!

Misja Prosta - Victor
Post #4

Claire pobieżnie wytłumaczyła parę rzeczy związanych z misją, co najwidoczniej nie przeszkadzało Victorowi. Może czasem nawet lepiej nie wiedzieć niektórych rzeczy? Przynajmniej podróż może minąć w nieco lepszej atmosferze, choć nie można zapominać, że wciąż jest to misja. Na samą wypowiedź maga kobieta się uśmiechnęła.-Świetnie się składa, bo właśnie o to chciałam Cię poprosić. Powiedzmy, że to małą przysługa dla kapitana. A teraz...pospieszmy się zanim zauważy, że nic nie robię.-powiedziała po czym poszła w stronę pozostałych skrzyń. Zamieniła również parę słów z Thomasem, który później wydawał się unikać maga. Niestety było wiadome, że w dalszej podróży kontakt będzie nieunikniony.
Sam Victor nie mając doświadczenia w misjach, w końcu była to jego druga, miał parę wątpliwości co do swoich umiejętności. Nic jednak nie jest pewne póki się nie wydarzy, prawda? Zanoszenie skrzyń poszło całkiem sprawnie, zwłaszcza, że robiła to większa grupka osób. Pozostawało tylko wejść na statek i czekać, aż odpłynie.-Zaprowadzę Cię do miejsca , w którym będziemy dziś spali. Niestety nie jest to luksusowy statek, więc będziemy musieli jakoś pomieścić się w dosyć małej kajucie.-powiedziała do maga, gdy wszyscy byli już na pokładzie. Następnie ruszyliście w stronę drzwi, za którymi ukazały się schody. Po wejściu w odpowiednie miejsce trafiliście do korytarza z około dziesięcioma parami drzwi. Co ciekawe każde z nich miało swój numer, wy weszliście do tych z liczbą 5. Pomieszczenie, w którym się znaleźliście faktycznie dosyć małe, jednak nie klaustrofobiczne. Po lewej i prawej stronie były po dwa łóżka, ułożone piętrowo, zaś na jego końcu znajdował się mały stolik z krzesłem. Nad nim zaś było małe, okrągłe okienko, nazywane bulajem.
-Nie wiem czy masz jakiś bagaż, ale jeśli tak możesz śmiało zostawić tu niepotrzebne rzeczy. Na statku całe szczęście nie będzie wiele do zrobienia, więc będziemy mogli odpocząć przed jutrem.-powiedziała odkładając swój plecak obok jednego z łóżek.-Za niedługo będzie się robiło ciemno, więc zrobimy mały koncert na statku. Możesz zostać w pokoju albo posłuchać jeśli chcesz. Ja idę jeszcze zamienić parę słów z kapitanem.-powiedziała po czym wyszła z pokoju zostawiając maga samego. Gdy się nieco rozejrzeć można by  zobaczyć, że w rogu pokoju również są czyjeś rzeczy. Co by w takim razie porobić będąc samym? Pilnować? Zwiedzać?

Następny post napisz tutaj: Port Minstrel

Misja prosta - Mizuki - post 7

Mizuki nie zwlekał z wejściem do domu, a póki co przynajmniej na podwórko. Jego instynkt złodzieja z dawnych lat dawał się we znaki. Gdy wchodził obserwował otoczenie czy nie grozi mu jakiś atak lub czy nie nastawiono pułapki. Nic takiego nie mógł zaobserwować, więc teren był raczej czysty. Zresztą wiele osób by wątpiło, że na takim podwórku mogłoby być jakiekolwiek zwierzę. Trawa sięgała naprawdę wysoko, widać było na pierwszy rzut oka, że dawno nie była koszona. To tylko mogło świadczyć o tym w jakiej biedzie żyje tutaj poszukiwany człowiek.

Mag otworzył furtkę, która harowała o ziemię przez musiał użyć więcej siły, aby ją otworzyć. Na jego szczęście, choć to raczej większego znaczenia nie ma, bramka nie skrzypiała, więc mógł być uradowany, że do jego uszu nie dotrze nieprzyjemny dźwięk. Gdy wszedł na podwórko oraz podszedł do drzwi, mógł zauważyć, że po boku leży potrzaskana butelka, w której znajdowało się jeszcze trochę jakiejś płynnej substancji. Sądząc po zapachu, który unosił się na dużą odległość, był to alkohol. To mogło świadczyć również o wielu rzeczach, lecz przypuszczenia zostawmy Mizukiemu. Jego oczom ukazały się drewniane drzwi, które zaczęły powoli gnić. Cały dom w sumie od zewnątrz nie był w najlepszym stanie, więc od środka raczej też nie. Chłopak zapukał i czekał. Chyba nie będzie to dziwne, jeśli powiem, że w domu nikogo nie było. Misja coraz bardziej się przedłużała, a mężczyzny jak nie było tak nie ma. Mógł tutaj na niego zaczekać, lecz nie wiadomo było kiedy wróci. Mógł również udać się na poszukiwania, lecz gdzie ma go szukać? No właśnie... tą decyzję musiał podjąć sam.

Misja prosta - Mizuki - post 8

Mizuki nabierał coraz więcej wątpliwości co do misji, którą przyjął. Nie było się w sumie co dziwić, dziewczyna już na pierwszy rzut oka była dziwna i nieobecna, więc kto wie czy sobie tego wszystkie nie wymyśliła. Jedyną poszlaką, którą mu dała był właśnie ten dom, problem polegał na tym, że w środku był pusty, a ów mężczyzna mógł być dosłownie wszędzie. To stawiało go w dosyć kłopotliwej sytuacji, bo jak ma znaleźć osobę, która nie wiadomo gdzie jest? Co prawda tutaj był jej dom, ale jeśli butelka świadczy o jego upiciu to nie wiadomo czy wróci dzisiaj czy za trzy dni.

Chłopak naprawdę był z lekka zagubiony. Chyba w tej sytuacji nikt nie wiedziałby co ma robić, dlatego postanowił tak dla pewności sprawdzić jeszcze raz mieszkanie. Kto wie, może akurat śpi? Zapukał pięścią w drzwi, które całe się trzęsły pod wpływem siły, lecz nikt nie odpowiadał. Drzwi wcale zamknięte nie były. Takie tylko wydawały wrażenie, bo podobnie jak furtka ocierały o ziemię. Pod wpływem drugiego uderzenia chłopaka same się lekko otworzyły, a ten dopełnił tylko dzieła otwierając je całkowicie. Jego planem było zawołanie mężczyzny, może gdzieś się chować w tym domu, dlatego krzyknął najgłośniej jak potrafił jego imię sprawiając, że pusty dom odbił echem jego słowo. Szczęście w nieszczęściu, ponieważ z domu nikt nie odpowiadał, lecz dom obok jakiś mężczyzna otworzył okno i z lekka ochrzanił młodego maga.
- Co się tak wydzierasz?! Jak chcesz się z nim napić to idź do karczmy, a nie zakłócasz spokój normalnych ludzi!
Po tych słowach zamknął mocno okno i zniknął gdzieś między firankami. Młody mag za to dostał jakąś wskazówkę dzięki której łatwiej mu być może będzie znaleźć mężczyznę. Wszystko fajnie pięknie, lecz spośród dziesiątek karczm, którą ma wybrać?

Misja prosta - Mizuki - post 8

Nie wiadomo czy to co stało się po krzyku młodego maga było przez niego przemyślane i zaplanowane czy to po prostu czysty przypadek i szczęście. Co by nie było, wyszło mu to na naprawdę duży plus. Przede wszystkim dowiedział się, że dziewczyna nie zmyśliła sobie takiego mężczyzny, on naprawdę istniał. Drugą informacją było to, że jest alkoholikiem i najprawdopodobniej przebywa obecnie w jednej z karczm. To akurat mogło Mizukiemu utrudniać całą sprawę z uwagi na fakt, że raczej dosyć ciężko może być się porozumieć z pijanym mężczyzną, o ile w ogóle będzie chciał go słuchać. W każdym razie ton sąsiada nie był zbyt przyjazny, jeśli chodzi o to co powiedział, ale jemu zawdzięcza wiedzę, że jego misja ma jakikolwiek sens.

Trzeba było też przyznać, że chłopak jak na swój wiek naprawdę był inteligenty i umiał wykorzystać okazję. Od razu zauważył, że mężczyźnie z domu obok przeszkadza hałas i wymyślił plan. Wobec tego wyszedł z podwórka i stanął przy furtce pomarańczowego i dobrze utrzymanego domu. Jego pierwsze słowa zostały totalnie zlane. Mężczyzna nie przejmował się najwidoczniej czy on chciał pić, czy załatwiać jakieś sprawy. Miał gdzieś tego dzieciaka i nie zamierzał mu pomagać. Drugie słowa były natomiast kluczowe. Mężczyzna słysząc to zaczął podejrzewać, że będzie tutaj jeszcze głośniej niż wcześniej, jeśli mu nie pomoże, wobec tego po chwili okno z przodu domu otworzyło się, a z niego wyjrzał ten sam mężczyzna co wcześniej.
- Dobra już pomogę, ale po tym sobie pójdziesz. Akiro najczęściej widuje kilka ulic stąd, siedzi w karczmie pod "Pijanym Magiem". Raczej tam go znajdziesz.
Po tych słowach spojrzał na chłopaka, aby następnie zapytać go o jeszcze jedną rzecz.
- Czy to tyle?

Misja prosta - Lilianna - #2

     Ostatnie lata nie były najlepszymi dla portu Magnolii. Tylko najstarsi żeglarze pamiętali dni, gdy witało tu mnóstwo galeonów. Czasy te minęły wraz z upadkiem portów leżących w państwach opanowanych przez smoki. Od lat zacomuwane kołysały się drobne slupy i szkunery, a w najlepszych okresach zawita do miasta jakaś fregata.  Taki stan rzecz sprawił, że dzielnica zubożała jeszcze bardziej, a niepozornie wyglądająca Lilianna mogła poczuć na sobie złowrogie spojrzenia z bocznych uliczek.
     Dotarła nad samą przystań, przy której rozciągał się przepiękny widok na skąpane w blasku słońca morze. Tego dnia na niebo nie dało się spostrzec nawet jednej chmurki, dzięki czemu promienie słońca przyjemnie ogrzewały spacerujących ludzi. Przyjemna bryza pozwalała zignorować zapach ryb, których połów utrzymywał port przy życiu.
     - Port zszedł na psy... - mruknął staruszek siedzący niedaleko na ławce. Wpatrywał się z utęsknieniem w horyzont - Żałuj, że nie widziała panienka tego miejsca trzydzieści lat temu. Spływali tu kupcy z całego świata. Przywozili nie tylko towary, ale opowieści z dalekich krain. Biło tu serce Magnolii, a jak to mawiają marynarze... Takie miasto, jak jego przystań. - uśmiechnął się stary żeglarz - Ach! Proszę niech panienka nie słucha starczego zrzędzenia! Panienka w sprawie ogłoszenia?

Misja prosta - Lilianna - #3

     Staruszek uśmiechnął się tak promiennie i tak szeroko, że jeszcze bardziej uwydatnił nim swoje zmarszczki. Lata odcisnęły na nim swoje piętno, ale z dużym podbródkiem, kwadratową szczęką i symetryczną twarzą nie zostawiały złudzeń co do tego, jak przystojnym mężczyzną musiał być lata temu. Dość szerokie ramiona wskazywały na lata spędzone na statku.
     - Zostawiałem podobne urodziwym panną, ach to były czasy... - rozmarzył się wyliniały wilk morski - Pamiętam na przykład jak któregoś lata...
     Lilianna stała jak osłupiała przez jakiś czas, a ciągnące się od pół godziny opowieści wlatywały jednym, a wylatywały drugim uchem. Staruszek potrzebował kogoś do rozmowy i tak się zapędził, że kompletnie stracił poczucie czasu.
     - Panienka wybaczy, o ciupinkę zszedłem z tematu, haha! - zaśmiał się, pokazując nieco przeżarte przez próchnicę zęby - Osobiście wystawiłem to ogłoszenie, znaczy przez mojego wnuka. Niemniej... Proszę, niech panienka się nie urazi, spodziewałem się kogoś bardziej... Hm, groźnego? - rzucił zakłopotany - Jest panienka pewna, że chce się tego podjąć?

Misja prosta - Lilianna - #4

     Staruszek kiwnął głową w cichej aprobacie. Chodził po tym świecie dość długo, by móc w pewnym stopniu uwierzyć w możliwości młodej czarodziejki. Kłóciło się to z jego przyzwyczajeniem do oceniania ludzi po wyglądzie, gdy dobierał członków własnej załogi. Na pewno nie wybrałby kobiety, a już napewno nie nieletniej, w końcu wyposzczeni żeglarze...
     Mężczyzna pokręcił głową zawstydzony swoimi myślami. Wyjął z kieszeni wypłowiałego płaszcza zawiniątko z ciężkim, twardym kamieniem w środku. Pieczołowicie rozwiązał je na wyprostowanej, otwartej dłoni. Nie był to zwykły kamień, lecz kamień szlachetny. Nieoszlifowany rubin wielkości zaciśniętej kobiecej pięści przepięknie mienił się w blasku słońca.
     - Prosiłbym panienkę o dostarczenie tego do mojego starego przyjaciela. - rzekł z powagą w głosie - Dlaczego potrzebuję do tego maga? Śpieszę z wyjaśnieniem. Otóż mój przyjaciel, mieszka tam... - dodał, wskazując chyba najbardziej zapuszczoną i najgroźniej wyglądająca uliczkę w całej Magnolii - Sam zostałbym obrabowany w przeciągu minuty. Wy, magowie, słyniecie nie tylko z magii, ale i sprytu, jak i wszechstronnych umiejętności. Prosiłbym, żeby panienka... nie używała magii. Ludzie tam mieszkający nie są źli, po prostu im się nie powiodło. Nie chciałbym, by stała się komuś z nich krzywda. Mój kamrat na pewno to doceni i wynagrodzi panienkę z nawiązką. - wyjaśnił, zawijając rubin i podając go Liliannie.

Ostatnio edytowany przez Straznik 9 (2019-07-26 17:44:54)

Misja prosta - Lilianna - #5

     - Ulica Jana Wróżki osiem przez dwa. Droga jest dość prosta... - uśmiechnął się staruszek i wnikliwe, a zarazem bardzo szczegółowo opisał drogę. Udało mu się nawet wpleść między wskazówki kilka anegdot z bardziej awanturniczych lat swojego życia. Nawiasem mówiąc, trudno będzie zapamiętać wszystkie szczegóły pokrętnej drogi do celi.
     - Powodzenia, panienko i do miłego zobaczenia. - ukłonił się z gracją.
     Lilianna wsadzając kamień jakby przyspieszyła kilku przechodniów. Na ich wychudzonych twarzach pojawiła się niepokojąca determinacja. Jeden zbyt szybko obrócił się na pięcie, omal nie potykając się przy tym o własne nogi - co skończyłoby się nieprzyjemnym upadkiem na brukowany chodnik ulicy portowej. Atmosfera nagle zrobiła się całkiem gęsta...

Staruszek słabo wytłumaczył drogę, więc twoja postać będzie miała problemy ze znalezieniem drogi. W czasie sesji będę rzucał kośćmi, a wyniki będę zapisywał procentowo. Im więcej procent, tym bardziej będziesz przekonana, że to właśnie mówił dziadek. Jednocześnie wyniki będą mi sugerowały, czy przydarzy ci się coś na drodze... ;>

Ostatnio edytowany przez Straznik 9 (2019-07-26 18:54:00)

Misja prosta - Lilianna - #6

     Dziewczyna niosła ze sobą skarb warty więcej, niż wszystko znajdującego się w posiadaniu ludzi mieszkających w promieniu stu metrów. Spacerowała powoli, zwracając na siebie uwagę rytmicznym stukaniem w nienajczystszy chodnik dzielnicy biedoty. Zapach ryb dalej unosił się lekko w powietrzu, ale nozdrza Lilianny zaczęły drażnić również nowe, jeszcze mniej przyjemne i bardziej... ludzie zapachy.
     Zbliżała się do pierwszego skrzyżowania dróg. Główna droga ciągnęła się dalej do przodu, z kolei po prawej i lewej odchodziły węższe uliczki, zdecydowanie mało zachęcające. Przemykały tam pojedyncze cienie. Kobiety zabierały swoje brudne dzieci z ulicy, a w niektórych budynkach poddenerwowani mieszkańcy zatrzaskiwali drewniane okiennice. Definitywnie coś się szykowało...

Wydaje ci się, że dobra droga to...
Główna droga: na 61%
Lewa uliczka: na 37%
Prawa uliczka: na 2%

Misja prosta - Lilianna - #7

     Spacer był jak najbardziej udany do momentu, gdy zza dwóch budynków po przeciwnych stronach głównej ulicy nie wyłoniło się po dwóch mężczyzn ze złym intencjami wymalowanymi na twarzach. Wychudzonych, wynędzniałych obliczach, w których oczach widniała desperacja zmieszana z gniewem, może nawet nienawiścią, którą skierowali teraz na niewinnie wyglądającej dziewczynie.
     - Na przyszłość... - zaczął najwyższy z grupy nastolatków, odbijając drewniany kij od odsłoniętej dłoni - Przekazujcie sobie takie cenne rzeczy w takim miejscu, żeby nie widziała tego połowa dzielnicy.
     Pozostała trójka również uzbrojona była w kije. Nie wyglądali na silnych, ale była ich czwórka. Liliannie pozostało niewiele opcji. Próbować się przebić, albo znaleźć inną drogą w uliczcę po jej lewej stronie. W tym samym momencie wróciły nagle wspomnienia sprzed parunastu minut. Dlaczego ten poczciwy dziadek tak ostentacyjnie pokazał ten drogi rubin...?

Ostatnio edytowany przez Straznik 9 (2019-07-29 13:13:01)

Misja prosta - Lilianna - #8

     - Wiedźma! - ryknął jeden ze zbirów, który nie wytrzymał napięcia.
     - Pozamienia nas w żaby! - spanikował kolejny.
     Trzeci, najbardziej odporny psychnicznie, rąbnął końcem swojej prymitywnej broni w brukowany chodnik. Kij ledwo wytrzymał uderzenie zadane ziemi z siłą wystarczającą, by rozeszło się echem po pobliskich budynkach. Z obrzydzeniem mruknął coś do trafionego przez telekinezę towarzysza, po czym splunął na bok.
     - Zamknąć się! - rozkazał, po czym skierował swój kij w stronę czarodziejki Fairy Tail - Gdyby magowie faktycznie byli tak potężni, smoki nie podbiłyby połowy świata. Młoda zna parę sztuczek, dajcie jej lekcję.
     Trójka wciąż nie była do końca pewna, ale ich towarzysz wzbudzał taki respekt, że przełamali swoją niechęć do walki i z wrzaskiem rzucili się naprzód. Uderzony przez Liliannę rzucił się z gołymi pięściami, a pozostała dwójka ściskała nerwowo kije uniesione wysoko nad głową. Czwarty stał z tyłu i niczym dowódca obserwował, jak jego wojownicy atakują dziewczynkę, która miała teraz do wyboru walczyć z grupą zdeterminowanych zbirów lub ratować się ucieczką przez boczną, niepewną ścieżkę.

Szybkość atakujących:
Pierwszy - 28
Drugi - 25
Trzeci (bez kija) - 11

Ostatnio edytowany przez Straznik 9 (2019-07-29 18:00:31)

Misja prosta - Lilianna - #9

     Dłonie Lilianny długo nie zapomną jej próby zatrzymania broni białej (Siła = 21, Szybkość = 28). Choć był to tylko kawał drewna, czarodziejka Fairy Tail nie była jeszcze tak potężna, by gołymi rękoma przyjmować podobne uderzenia. Rączki zapiekły nieprzyjemnie, a fala bólu rozlała się od opuszczków palców do łokci i najprawdopodobniej stłuczone dłonie boleć będą jeszcze kilka dni. Pod wpływem adrenaliny działała dalej. Uderzenie w klatkę piersiową nie było zbyt skuteczne, ale solidny kopniak w krocze mógł powalić nawet największego olbrzyma (Wytrzymałość = 16).
     Walka z kilkoma przeciwnikami łatwa jest tylko wtedy, gdy ma się nad nimi miążdżącą przewagę. Przeciwnicy nie byli wyszkolonymi wojownikami, ale wyznając zasadę w kupie siła, kupy nikt nie ruszy rzucili się na dziewczynkę niemal jednocześnie. Choć poradziła sobie niemal znakomicie z pierwszym oponentem, kolejny wykorzystał jej chwilowe zainteresowanie kolegą. Zanim zdążyła się odwrócić w jego stronę, otrzymała znienacka cios kijem w ramię (Siła = 27, Szybkość = 25). Atak był bolesny, ale póki co kość wydawała się nietknięta. Lilianna i tak nie poczułaby niczego od razu, za co powinna podziękować przepełniającej ją adrenalinie. Pokonując szok uderzyła na wysokości kolan, szczęśliwie pod takim kątem, przy którym nie nadziałaby się na przednią, najtwardszą jego część. Takie zderzenie bolałoby ją bardzo długo.
     Użyta magia wyeliminowała go z walki, ale gdy tylko kije ułożyły się w znak X, trzeci przeciwnik wyprowadził proste kopnięcie (Siła = 37, Szybkość = 16), które wyrwało czarodziejce grunt spod nóg. Odbiła się plecami od ziemi, co pozbawiło ją tchu. Zamachnął się od razu i opuścił na dół swój kij, celując prosto w brzuch dziewczynki... (Siła = 37, Szybkość = 16)

Ostatnio edytowany przez Straznik 9 (2019-07-31 20:08:05)