Mage Guild Wars

    Z tutejszego szpitala można było słyszeć krzyki bólu czy to na wskutek odniesionych ran czy zabiegów, które są przeprowadzane. Od samego rana wokół bram, wspomnianego wcześniej punktu medycznego i ratusza krząta się spora ilość żołnierzy, ubranych w nie tak lśniące zbroje i lekko podarte, nadpalone szaty, z herbem ziemi Fiore na klatce piersiowej. Cześć z nich posiada lekkie rany cięte, lecz pośród nich można natrafić na żołnierzy z przebitymi kończynami, czy to za sprawą włóczni czy innego, ostrego narzędzia. Trudno powiedzieć co dokładnie mogło się stać,  ale bez problemu każdy jest w stanie stwierdzić, że musiało dość do poważnego starcia gdzieś w okolicach granicy, skoro ranni trafiają do tego ośrodka.
    Bramy strzeżone zwykle przez dwóch lub trzech żołnierzy tym razem obsadzone były do pełna i pilnowane przez dwie, pięcioosobowe grupki zarówno z zewnątrz jak i wewnątrz. Przy ratuszu zaś stacjonuje dwóch zbrojnych, a wśród nich jeden oficer oraz mężczyzna ubrany w ciemną odzież, ze stalowymi wzmocnieniami, bez żadnych widocznych symboli czy to na ciele czy odzieży. Pomiędzy nimi można dostrzec cywila, ubranego w eleganckie ubrania takie jak marynarka, brązowe spodnie, jasną koszulę a także granatowy beret zakładany za uszy.
    Doświadczony członek korpusu zwiadowczego melduje się do złożenia raportu. - Oznajmił mężczyzna ubrany na ciemno. - W okolicach punktów od stu dwudziestego ósmego, do stu czterdziestego piątego, nasze siły dostrzegły zbrojne wystąpienie chłopów przeciwko pomniejszonym siłom Iceberg strzegących swojej zachodniej granicy. Niepostrzeżenie został wysłany mały oddział zwiadowców mający na celu przyjrzenie się sytuacji z bliska, lecz z racji na ogrom działań ludności cywilnej niemożliwym było przygotowanie odpowiedniej oceny sytuacji. Oddział został podzielony na dwa korpusy, jeden z nich ruszył wgłąb śnieżnych terenów zaś drugi pozostał na miejscu obserwując północną jak i południową część punktu. - Przerwał na chwilę wyjmując z kieszonki złożony papierek, na którym zauważyć się dało przeróżne kreski, liczby, a także inne symbole. - Korpus A pod dowództwem Kapitana Shirou udał się na północ gdy po około dwudziestu minutach dostrzegli podejrzane znaki świetlne pochodzące z pochodni. Gdy dotarli na miejsce ujrzeli starcie zbrojnych z Iceberg z miejscową ludnością, która dzięki ogromnej przewadze, przelała krew i skierowała się w kierunku naszej granicy. Natomiast korpus B dowodzony przez porucznika Magnusa, który zdecydował udać się wgłąb kraju chcąc sprawdzić jak sprawy mają się bliżej terenów mieszkalny, wpadł niespodziewanie w pułapkę i doznał ogromnych strat. Dwie śmiertelne ofiary, a także dwóch rannych, którzy z trudem ewakuowali się z Iceberg zabierając poległych. Wrócili okrężną drogą i w tym momencie opatrywani są w punkcie sto dziewięćdziesiąt jeden. Jak wspomina medyk, ich rany nie należą do zwyczajnych. W tym momencie starają się ustalić na podstawie zeznać co wydarzyło się dwanaście kilometrów od posterunku granicznego Iceberg. - Przerwał pozwalając by mężczyzna wyższym stopniem zapoznał się z informacjami, które do tej pory otrzymał.
    Co to user bluźni ma być? Jakim cudem nasz oddział zwiadowców skończył tak marnie? Porucznik Teipei należy do elitarnych jednostek i już dawno dostałby awans gdyby nie jego problematyczny charakter, a mimo to oddział dowodzony przez niego skończył z dwoma ofiarami śmiertelnymi. Jesteś mi w stanie to wyjaśnić? - Zapytał nerwowo sięgając do papierosa schowanego w kieszonce munduru. Na jego ramieniu można było ujrzeć sporo błyszczących odznaczeń mimo, że jest dopiero oficerem. Najwidoczniej król jak i wyższe dowództwo musiało mocno wierzyć w jego umiejętności.
    Nie, Sir. Dla nas również jest to zaskakujące biorąc pod uwagę to co stało się później. Ruch dostrzeżony przez korpus A zmierzał dalej w kierunku naszej granicy, gdzie za sprawą porozumienia sojuszniczego królestwa Fiore z królestwem Iceberg, nasze siły przekroczyły granice by pomóc w stłumieniu, jak mniemamy, powstania. Lecz skończyło się zupełnie inaczej i w tej chwili w naszej linii obronnej znajduje się dziura przez, którą wróg przedostał się na nasz teren, przemierzając las dwadzieścia kilometrów od wioski. Dodatkowo nasze jednostki stają przed równie poważnym problemem, a dokładniej mówiąc ograniczamy nasze użycie siły do minimum, by nie złamać postanowień traktatu międzynarodowego o stosowaniu siły wobec ludności cywilnej. - Przerwał wręczając pozostałe notatki oficerowi i czekając na jego reakcję.
    Mężczyzna zaciągnął pokaźnego bucha i syknął jedynie spoglądając złowrogo na koronę drzew rozciągających się na wschód od wioski. Na głowę założył kaszkiet będący elementem munduru. Materiał przykrywający bujną czuprynę był koloru białego zaś sam daszek czarny i błyszczący, jakby dopiero został uszyty. Dopalił papierosa i rzucił go o ziemie przygniatając równie czarnym i nowo wyglądającym butem. - Weź ze sobą jednego człowieka i udajcie się do stolicy jak i Magnolii. Złóżcie raport przed królem, a także powiadomcie flotę, która stacjonuje w zachodnim porcie. Musimy przenieść część statków na północną i południową granicę. To wszystko. Wykonaj.  - Następnie odwrócił się na pięcie i razem z eskortą dwójki zbrojnych udał się w kierunku stajni, gdzie dosiadł swojego konia i ruszył przed siebie.

Widok grupki dodatkowych strażników nieco mnie zdziwił, w końcu po co ich tylu przy takiej wiosce? Możliwe, że było to związane z wcześniejszymi jeźdźcami, lub jest to normalne w tym miejscu. Byłem tu pierwszy raz, więc skąd miałbym wiedzieć czy nie jest to codziennością? W końcu i tak nie było to całe wojsko, a jedynie parę osób.
 
Wchodząc do wioski przeszył mnie wzrok strażników. Nieco dziwne, że mają kogoś do wsparcia, a nawet nie sprawdzają kim jest osoba wchodząca do wioski. Możliwe nie różniłem się zbytnio od zwykłego mieszkańca, więc nie chcieli robić zbędnego zamieszania. Pierwsze co przykuło moją uwagę po wejściu to szpital, a w nim ranne osoby. Wyglądali na kolejnych żołnierzy, jednak tym się niestety nie poszczęściło. To by wyjaśniało słyszane przeze mnie dźwięki, chociaż fakt jak daleko sięgały był nieco dziwny. Coś takiego powinno od razu odstraszać od spędzania czasu w pobliżu, jednak najwidoczniej okoliczni ludzie byli przyzwyczajeni do tajemniczych okrzyków z lasu. Nie będę oceniał ich wyboru miejsc do spędzania czasu lub zabawy. Co do samych rannych to nawet, jeśli chciałbym jakkolwiek pomóc to nie byłbym w stanie, więc pozostawało mi zająć się tym co potrafię i muszę zrobić.

  Wioska wyglądała, w sumie tak jak przedstawiono mi na planie. Żadnych numerów, nazw, wskazówek czy czegokolwiek co mogłoby mi pomóc. Całe szczęście Seth przed moim wyruszeniem rozwiewał wszelkie moje wątpliwości, dzięki czemu miałem wystarczającą ilość informacji by poradzić sobie w tym miejscu samemu. No może prawie samemu, ponieważ plan zakładał zapytanie się burmistrza o miejsce pobytu poszukiwanej przeze mnie osoby. Musiałem sobie jedynie przypomnieć, gdzie znajdował się jego gabinet. Było to dosyć charakterystyczne miejsce, ponieważ wystarczyło znaleźć fontannę mniej więcej w centrum. Sam budynek miał się znajdować gdzieś naprzeciwko niej, więc odnalezienie go nie powinno być skomplikowane. Nie wiedziałem czy warto zawracać głowę takimi sprawami samemu burmistrzowi, jednak Seth zapewne nie wspomniał o nim bez powodu. Może nie ma zbyt wiele do robienia w tej wiosce? Możliwe, że za jakiś czas się przekonam, ponieważ jeśli w końcu uda mi się znaleźć ten budynek, mam zamiar zapukać i wejść do środka. Nie znam rozkładu budynku w środku, więc lepiej od początku zachować nieco ostrożności.

Ostatnio edytowany przez Mizuki (2018-11-06 20:18:27)

W momencie, gdy miałem zamiar skierować się do budynku burmistrza, zauważyłem wóz jadący w stronę szpitala. Szybko okazała się, że był to transport kolejnych rannych żołnierzy. Całkiem sporo poszkodowanych, jak na tak niedługi odstęp czasu, w końcu niektóre z osób obecnych w szpitalu wyglądały jakby również niedawno przybyły. Możliwe, że trwa gdzieś jakaś bitwa, z której wszyscy są teraz ściągani. Nawet ja mogłem stwierdzić, że ich rany nie wyglądały najlepiej, jeszcze ten ich pusty wzrok, wyglądający jakby spotkało ich coś czego się całkowicie nie spodziewali. Najwidoczniej medycy będą mieć z nimi pełne ręce roboty przez najbliższy czas. Może nieco później uda mi się usłyszeć coś na ten temat.

  Zmierzając ku budynkowi, postanowiłem nieco rozejrzeć się po wiosce. Najwyraźniej druga z opcji, które wcześniej wymyśliłem, pasowała do obecnej sytuacji. Nikogo nie dziwiła obecność wojskowych, żyli jakby nic się nie działo. Jednak co się im dziwić, przynajmniej mieli doskonałą ochronę przed złodziejami, a dla czegoś takiego można poświęcić nieco miejsca dla żołnierzy.

  Poszukiwany przeze mnie budynek nie znajdował się daleko i mogłem bez problemu, szybko go dostrzec. Stara fontanna również miała tu swoje miejsce, więc najwidoczniej nic nie odbiegało od wcześniej widzianej mapy. Od wejścia do budynku powstrzymały mnie dwie, rozmawiające osoby. Może oni byliby mi w stanie pomóc? W końcu podobno wszyscy w wiosce się doskonale znają, a pomogłoby mi to zaoszczędzić nieco czasu. Oczywiście, jeśli w ogóle będą chętni do rozmowy, ponieważ wygląda jakby byli czymś zajęci. Cóż jeśli nie zaryzykuję to nie dowiem się tego, więc ostatecznie postanowiłem podejść do dwójki osób.-Przepraszam, czy mógłbym na chwilę przeszkodzić? Chciałbym zadać jedno pytanie.-powiedziałem chcąc sprawdzić, czy zwrócą na mnie swoją uwagę, czy może zignorują moją obecność. W końcu nie było co się rozgadywać, jeśli wybraliby opcję drugą.

Ostatnio edytowany przez Mizuki (2018-11-07 19:01:29)

Na moje szczęście osoby, do których postanowiłem podejść, na pierwszy rzut oka wydawały się być pokojowo nastawione. Schowanie wszelkich kartek było nieco dziwnym gestem, jednak kto chciałby, żeby jakaś obca osoba dowiedziała się o czym rozmawiają. Na ich przywitanie również odpowiedziałem delikatnym ukłonem w stronę tej dwójki i słuchałem tego co jeden z nich miał do powiedzenia.
-Zgadza się, trafił Pan w samo sedno. Nie chciałbym zabierać dużo czasu, chcę jedynie się dowiedzieć gdzie mogę znaleźć osobę, do której mam dostarczyć paczkę.-odpowiedziałem, zaraz po zdjęciu kaptura z głowy. W końcu skoro mężczyzna starał się przyjaźnie zachowywać, nawet względem obcego, to również powinienem spróbować się do tego dostosować.
-Szukam Pana Jeraxa Alberto Mangoli, wie Pan może gdzie mogę go znaleźć?-dodałem z uśmiechem, zaraz po zerknięciu na trzymaną paczkę. Nieco głupio byłoby pomylić imię osoby, do której zmierzam, zwłaszcza, że miałem okazję dowiedzieć się o jego miejscu pobytu. Starałem się nie zwracać uwagi na jego spoglądanie w przestrzeń, które możliwe, że były spowodowane sprawami pokroju coraz większej ilości rannych żołnierzy w wiosce, lub może czymś innym. Ciekawe czy osoba, do której zmierzam, ma jakąś wiedzę na temat tych wydarzeń, aktualnym rozmówcą nie chciałem długo zawracać głowy.

Mężczyzna bez słowa postanowił, jak się domyśliłem, zaprowadzić mnie do wspomnianej osoby. Wyglądało na to, że by trafić do celu, musiałem się nieco cofnąć, ale i tak wolałem to niż samemu rozpocząć poszukiwania. Droga początkowo mijała w całkowitej ciszy, przez co z nudów ponownie rozglądałem się po wiosce. Niestety przez te parę minut nie wiele się zmieniło. Wciąż najciekawszym miejscem była stara fontanna, która teraz wyglądała jakby zabrakło jej wody. Nie mają tutaj jakiegoś stałego dostępu do niej? Jeśli tak to pewnie było jeszcze więcej problemów związanych jej brakiem. Cóż sama, nawet pusta, fontanna i tak była wystarczającą atrakcją.
Wtedy mężczyzna postanowił przerwać ciszę, która panowała od momentu prowadzenia. Wyglądało na to, że Jerax nie był zbyt towarzyską i rozmowną osobą.
-Całkiem sporo czasu minęło. Wydawało mi się, że w takich miejscach wszyscy o wiele częściej ze sobą rozmawiają. Najwidoczniej i tu zdarzają się wyjątki.-odpowiedziałem nieco zdziwiony, w końcu spodziewałem się raczej, że w małych wioskach ciężko jest ukryć się przed kontaktem z innymi. Przynajmniej ja pamiętałem, iż nawet odcinające się osoby nie miały całkowitego spokoju. Co do trasy to wioska nie była zbyt wielka, więc mimo paru trudności związanych z przeciskaniem się przez ludzi, udało się dotrzeć na miejsce.
-Oczywiście, bardzo dziękuję za pomoc.-odpowiedziałem żegnając się z starszym mężczyzną. Przyjrzałem się dokładniej domkowi, najwidoczniej większość mentorów nie ma zbyt wielkich wymagań co do swojego miejsca zamieszkania. Co takiego mogło się dziać na górze, że okna były zabite? Może coś tam ukrywał? Cóż przyszła pora się tego dowiedzieć. Podszedłem do domku i zapukałem parę razy w drzwi.
-Jest ktoś w środku? Przychodzę z paczką.-powiedziałem, jeśli po chwili czekania nikt nie otworzył mi drzwi. Najpewniej, jeżeli nie będzie dalej odpowiedzi, to będę pukał do skutku.

Miałem już wymyślony pomysł co zrobić, by osoba znajdująca się w środku, zwróciła na mnie uwagę. Okazało się, że nie będzie to jednak potrzebne, ponieważ drzwi był już otwarte. Trochę dziwnie zostawiać dom na pastwę losu i nie zamykać go. Może jest to opuszczony domek? To by wyjaśniało zabite deskami okna na drugim piętrze. Chciałem jeszcze trochę uchylić drzwi, gdy nagle do moich uszu dobiegł dźwięk stłuczonego przedmiotu, a zaraz po tym czyjś głos. Więc jednak ktoś tutaj mieszka. Próbowałem zerknąć nieco przez otwarte drzwi do środka, jednak moje pole widzenia było zbyt małe, bym mógł cokolwiek wydedukować. Słysząc skrzypienie, które zbliżało się w moją stronę, zrobiłem krok do tyłu, by nie wyglądać zbyt podejrzanie tak blisko drzwi. Przynajmniej dzięki temu, iż jakaś osoba mnie usłyszała, nie musiałem wchodzić nieproszony do środka.
-Czy zastałem Pana Jeraxa Alberto Mangoli?- zapytałem, gdy dźwięki były już niemal przy samych drzwiach. Chciałem być pewny, że mnie usłyszy i od razu nieco nakierować w jakim celu tu przybywam. W końcu emocje po wcześniejszym zbiciu naczynia, wciąż mogły być obecne w tej osobie, a ja nie chciałem być świadkiem pozbywania się ich.

Wsłuchiwałem się w odgłosy, wiedząc, że zlecenie niedługo dobiegnie końca. Trzeba przyznać, że ktoś wybrał sobie idealny moment na robienie hałasu, co trochę mnie zdenerwowało. W końcu nie wiedziałem czy mężczyzna usłyszał cokolwiek z tego co powiedziałem, a huk mógł rozbrzmieć w jakimkolwiek innym momencie, poza tym, w którym mówiłem. Cóż zawszę będę mógł się powtórzyć, prawda? Po tym jak drzwi się otworzyły, ujrzałem mężczyznę, któremu definitywnie udzielał się nastrój rozbicia naczynia. Trzeba przyznać, że spodziewałem się kogoś nieco młodszego, chociaż czego spodziewać się po mentorze dorosłej osoby. Mimo bycia obdarowanym niezbyt życzliwym spojrzeniem, chciałem już przejść do upewnienia się, czy na pewno trafiłem na dobrą osobę, gdy nagle mężczyzną przemówił. Na mojej twarzy z pewnością wymalowało się spore zdziwienie, przecież nie mogłem pomylić domku, który wyraźnie został mi wskazany. Czy ktoś tu robi sobie ze mnie nieśmieszne żarty? Jeśli to prawda to trzeba będzie wyruszyć do kogoś, jednak tym razem z zażaleniem. Mimo wszystko musiałem się dowiedzieć czy na pewno zaszła pomyłka, a jeśli tak to gdzie jest osoba, której szukam.
-Burmistrz wskazał mi ten domek jako miejsce, w którym znajdę Pana Jeraxa Alberto Mangoli.-powiedziałem po otrząśnięciu się ze zdziwienia. Może jest jakiś cień szansy, że jednak nie usłyszał moich wcześniejszych słów i będzie to osoba, której szukam.
-Jeśli zaszła pomyłka to nie z mojej winy, czy w takim wypadku mógłby mi Pan wskazać miejsce gdzie znajdę te osobę? Mam pewną ważną rzecz, którą muszę dostarczyć.-dodałem chwilę później mając nadzieję, że mężczyzna będzie skory do współpracy.

Najwidoczniej mężczyzna w minimalnym stopniu chciał współpracować, jednak nie w taki sposób jak mi się wydawało. Nie przyznał się jeszcze do bycia wskazaną osobę, ale również po ponownym powtórzeniu imienia, nie zaprzeczył. Wyglądało na to, że pozostało mi wejść do domu tajemniczego i mało rozmownego staruszka. Na początku wydawało było to podejrzane, lecz widząc jak się oddala w głąb domku postanowiłem również wejść do środka. Mógł chociaż jasno odpowiedzieć na to co mówiłem, pozostało mi jedynie wierzyć w słowa burmistrza. Tak jak mężczyzna chciał, zamknąłem drzwi, chociaż nie wiedziałem w jakim celu skoro wcześniej były otwarte. Wnętrze mimo braku sprzątania od lat, wyglądało całkiem przyjaźnie. Najbardziej interesujące były obrazy, którym poświęciłem chyba najwięcej uwagi, ciekawe kogo przedstawiają. Jedyną podejrzaną rzeczą były zamknięte na kłódkę drzwi, początkowo myślałem, że jest to wejście na górę, jednak widok schodów odwiódł mnie od tego. Cóż nie było co dłużej myśleć o tym miejscu, ponieważ mężczyzna zaczynał się niecierpliwić.
-Więc jednak nie była to pomyłka?- zapytałem z uśmiechem idąc w stronę mężczyzny, jednak zachowując bezpieczną odległość od fotela. Samo pytanie było raczej czymś na co nie oczekiwałem dostać odpowiedzi.
-Mistrzyni zleciła mi dostarczenie tej paczki, która jest podobno czymś ważnym. To jedyny powód mojego przyjścia tutaj.-powiedziałem obserwując uważnie reakcje mężczyzny, w końcu miał spodziewać się przyjścia tego co jest w środku, więc powinien jakkolwiek zareagować na to.

Czucie na sobie czyjegoś wzroku było czymś niezbyt przyjemnym, zwłaszcza, że to ja zazwyczaj w taki sposób obserwowałem innych. W sumie nie było w tej reakcji nic dziwnego, skoro wpuścił obca osobę do mieszkania. Jednak w takim razie po co to robił, jeśli mógł wcześniej pozbyć się jakichkolwiek wątpliwości? Najwidoczniej również postanowił wystawić swoją nieufność na małą próbę. Jako odpowiedź na moje słowa, usłyszałem kolejne dziwne pytania, już nie wiedziałem czy faktycznie nie wie o czym mówię czy jakimś cudem o tym zapomniał. W końcu jak mógł nie wiedzieć o kogo chodziło, skoro sam chciał by mistrzyni wysłała kogoś z paczką? To wszystko już nieźle mieszało mi w głowie. Postanowiłem jednak milczeć i poczekać na rozwój wydarzeń.
  Niestety zawartości pudełka nie mogłem dostrzec, i nawet delikatne wychylenia się w jakimś kierunku by mi nie pomogło. Najwidoczniej było to jakąś wielką tajemnicą, skoro mistrzyni również o tym nie wiedziała. Całę szczęście moja ciekawość była duża, ale nie na tyle by dodatkowo denerwować swoim zachowaniem. Przynajmniej zostały rozwiane moje wątpliwości co do dziwnych pytań kierowanych w moim kierunku. Nie wiedziałem do końca od kiedy obecna mistrzyni ma swoje stanowisko, jednak najwidoczniej mężczyzna musiał całkiem sporo czasu spędzić bez kontaktu z innymi. Gdy ruszył się z miejsca, tym razem to ja obserwowałem jego ruchy. Wyciągnął list, który najwidoczniej czekał między stronami książki na przybycie kuriera z gildii. Przyjąłem go i przytaknąłem na słowa mężczyzny.
-Może Pan na mnie liczyć.-powiedziałem z powagą, ale również delikatnym uśmiechem. Rozmówca najwidoczniej chciał zająć się swoją paczką, więc postanowiłem, że wole rozstać się w tej prawie miłej atmosferze, niż sprawiać dodatkowe problemy.
-W takim razie do widzenia.-powiedziałem i skierowałem się do wyjścia z domku. Gdy już zamknąłem za sobą drzwi, westchnąłem spoglądając na list. Skoro on również był ważny, postanowiłem wyruszyć w drogę powrotną do gildii. Miałem nadzieję, że chociaż powrót będzie mniej stresujący...

z/t ->Fairy Tail->Apartament mistrzyni