Mage Guild Wars

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Misja prosta - Seda - post #1

     Wnętrze miejscowej karczmy faktycznie było zapełnione. Choć biorąc pod uwagę, że zapadał już zmrok nie było w tym nic dziwnego. Takie miejsca zwykle ożywały nocą i zapewne w miarę upływu czasu pojawiać się będzie tylko więcej gości. Na razie jednak lokal nie był pełny i Seda bez większych problemów była w stanie znaleźć sobie wolne miejsce przy stoliku, który akurat nie był przez nikogo zajęty. W spokoju mogła cieszyć się swoim piwem i towarzystwem nowego partnera. Nikt jej nie przeszkadzał. Faktem było, że dziewczyna wzbudzała pewne zainteresowanie, mogła odnieść wrażenie, że część gości ją obserwuje. Zauważyła nawet, że kilka stolików dalej czwórka mężczyzn szeptała między sobą spoglądając na nią, ale jak wyżej wspomniano nie miała zamiaru zwracać na to uwagi. Spodziewała się, że w okularach może wydawać się dziwaczką, ale miała to gdzieś. Zamiast przejmować się czymś takim postanowiła cieszyć się towarzystwem nowego towarzysza i piwa. Chociaż po jej reakcji można było odnieść wrażenie, że piwem nie cieszyła się wcale. Dlatego być może wcale nie będzie rozpaczać z powodu jego utraty kiedy przez zajęty przez nią stolik przeleciał jeden z gości zatrzymując się na ścianie. Ale nawet jeśli nie była to bolesna strata to z pewnością coś takiego ją zaskoczy. A, może jednak nie? W każdym razie po chwili miała okazję poznać osobę odpowiedzialną za całe zamieszanie.
   - No, i ani się waż podnosić. - powiedział wysoki mężczyzna o średnio-długich włosach zaczesanych do tyłu. Nosił szary płaszcz spod którego wystawło porządne i czyste ubranie. Lepsze niż większości tu zebranych. Jego zielone ślepia z wyższością spoglądały na leżącego nieopodal Sedy mężczyznę. Mimo tego co powiedział zdawało się, że czekał, aż tamten się podniesie. Seda, która siedziała bliżej tamtego faceta mogła powiedzieć, że czeka niepotrzebnie, bo biedaczyna chyba stracił przytomność. Ona sama jednak póki co była zupełnie ignorowana przez stojącego przy jej stoliku mężczyznę.

Misja prosta - Seda - post #2

     - Ohh? - mężczyzna spojrzał niezbyt przytomnie w kierunku Sedy kiedy ta się odezwała. Łatwo było odgadnąć, że nie był do końca trzeźwy. Zarówno dlatego, że zauważył dziewczynę dopiero po dłuższej chwili stania przy jej stoliku (tak, stolik nadal tam był. Lekko przesunięty w porównaniu do wcześniej, ale nic poza tym), ale wystarczyło też spojrzeć na jego twarz. Z pewnością zabawiał w karczmie już od dłuższej chwili i w międzyczasie nie poił się wodą.
   Przez kilka sekund patrzył na dziewczynę być może próbując przetworzyć jej słowa. Po chwili kiedy proces myślenia dobiegł końca uśmiechnął się i odezwał.
   - Panienka musi być samotna skoro rozmawia z jakąś dziwną lalką. - w międzyczasie mężczyzna, który przeleciał przez stolik Sedy jęknął. Jęknął po czym zaczął powoli odczołgiwać się w kierunku wyjścia. Widocznie wcale nie stracił przytomności tylko chwilowo go zamroczyło. Czarnowłosy jednak wcale nie zwracał na niego uwagi swoje zainteresowanie kierując na magiczkę Lamia Scale. - W takim razie może dotrzymam panience towarzystwa? - zapytał grzecznie kłaniając się w jej kierunku. Jego maniery nie pozostawiały wątpliwości, że wywodził się z wyższej warstwy społecznej. Kiedy zbliżył twarz do Sedy ta mogła powiedzieć, że wyglądał też wcale nie brzydko. Włosy zaczesane do tyłu miał zadbane, twarz przyjemną dla oka, a zielone ślepia przyciągały uwagę. Dodając to do jego porządnego i zadbanego stroju nie pasował tu. Lepszym miejscem dla kogoś takiego byłaby lokal o wyższych standardach. Chociaż z drugiej strony nie należało oceniać ludzi po wyglądzie. Może nie był mile widziany w lepszych karczmach, bo sprawiał problemy? Niby zachowywał się przyzwoicie (nie licząc tego, że posłał kogoś na stolik czarodziejki) i zmieni się to kiedy popije sobie jeszcze trochę?
   - Chciałbym też panience zrekompensować stratę, wygląda na to, że z mojej winy nie ma panienka nic do picia. - dodał prostując plecy i tak czekał na odpowiedź.

Misja prosta - Seda - post #3

     - Faktycznie, wątpliwe żeby mieli tu coś takiego. - wesoło zgodził się mężczyzna i przysiadł do Sedy. Wyglądało na to, że skoro dziewczyna niczego nie chciała sam też nic nie będzie zamawiał.
   - Mam dla ciebie dwie wiadomości, dobrą i złą. - powiedział nachylając się nad uchem. Brzmiał zupełnie inaczej niż przed chwilą. Miał poważny i rzeczowy ton nie pasujący do pijaczyny, który przed chwilą ją zagadnął. Prócz tej drobnej zmiany dziewczyna mogła zauważyć coś jeszcze. Mimo, że pochylił się nad nią tak, że mogła poczuć jego oddech na twarzy to nie wyczuwała zapachu alkoholu. - Zła jest taka, że źle zrobiłaś przychodząc do takiego miejsca sama. Pewna grupka obserwuje cię odkąd się tu pojawiłaś i założę się, że nie tylko po to, aby nacieszyć oczy. Zgaduje, że jak tylko wyjdziesz pójdą za tobą czekając, aż nikogo nie będzie w pobliżu. - mówił cicho i szybko, cały czas pochylony nad uchem dziewczyny. - Dobra jest taka, że chętnie ci pomogę jeśli i ty mi z czymś pomożesz. - po tym wyprostował się i zapytał - Zainteresowana? - nie szeptał już, ale nie mówił też specjalnie głośno. Bujał się przy tym lekko na boki, a rozluźniony wyraz twarzy kompletnie nie pasował do jego poważnego głosu sprzed chwili.

Przeszły mnie ciarki, gdy zbliżył się do mnie i nachylił tuż nad moim uchem. Nie wiem jednak czy były one przyjemne, czy wręcz przeciwne. Czułam się jednak niezręcznie i poddenerwowana jego bliskością, która mi się nie podobała. Złapałam się dłońmi stołu i zacisnęłam mocno palce na jego brzegu. To trohę wyglądało jakby mi zagroził, że mi zabierze stół, a ja go próbuje przed tym powstrzymać.
Dziwne było to, że nie czułam od niego alkoholu. Zaniepokoiło mnie to, że tylko udaje pijaczynę. Wszystko zmierza w bardzo złym kierunku. Będę się musiała jakoś niepostrzeżenie ewakuować. Przybycie do tego miasta to był błąd. Sami wariaci dookoła!
Poczekałam aż skończy mówić i policzyłam w myślach do dwudziestu by się uspokoić. Dopiero wtedy miałam pewność, że głos mi nie będzie drżał, więc się odezwałam.
- Mylisz się... nie jestem tutaj sama. Jest ze mną Riki. Mój partner. I mówi, że cię nie lubi. - odpowiedziałam cicho i wskazałam na mojego drewnianego przyjaciela. Przynajmniej w ten sposób zmusiłam dłonie do oderwania się od stołu. Szczerze to miałam teraz ochotę przytulić Rikiego i uciec w siną dal, ale się powstrzymam.
- Z czym niby miałabym pomóc? - zapytałam i ugryzłam się w język by nie wypalić w jego stronę jakiegoś sarkastycznego lub niemiłego tekstu. Nie byłam zainteresowana jego podejrzanymi interesami, ale nie chciałam mu tak po prostu odmówić. Mam tylko nadzieję, że nie chodzi o nic za co matka zbiłaby mnie po gołym tyłku. Pomimo, że jestem już dorosła. Najwyżej ucieknę przy pierwszej nadarzającej się okazji. Ewentualnie będę udawać wariatkę i może sam się odczepi, chociaż pewnie pełno tu wariatów i to nie zrobi na nim wrażenia.

Przechyliłam na bok głowę i wsłuchałam się w to, co ma do powiedzenia. Dobrze, że mam okulary na nosie, bo przynajmniej nie widział niedowierzania w moich oczach, chociaż i tak miałam ochotę się roześmiać. Powstrzymałam się jednak, gdyż mogłoby to zostać źle odebrane. Mam tylko nadzieję, że wytrzymam bez zaśmiania mu się w twarz. W końcu udawał tylko pijaka, a kto wie co tam jeszcze ukrywa.
- Em... przepraszam bardzo szanownego pana, ale czy patrzył pan ostatnio w lustro...? - zapytałam powoli, trochę zbyt rozbawionym tonem, ale nie mogłam się powstrzymać. Kontynuowałam powoli, głosem pełnym zwątpienia - Do czego zmierzam... tak w skrócie... chcesz, żeby jakaś młoda kobieta udała się na pewną ulicę sama, najpewniej będzie to jakaś odosobniona alejka i czekała grzecznie aż jakaś banda ją napadnie, żebyś ty... - W tym miejscu na chwilę przerwałam, wskazując dłonią całą jego postać. - ...miał okazję mnie uratować z opałów. Wiesz, że na rycerza na białym koniu to ty nie wyglądasz. Brakuje ci konia i lśniącej zbroi. Pasujesz za to do innego opisu. Wyglądasz jak szef owej bandy. Jest chyba nawet na to pewne określenie... herszt? Chyba tak to jakoś szło. Jednak cokolwiek nie planujesz muszę uprzedzić, że nie lubię takich grupowych zabaw. Znajdź sobie inną ofiarę. Ja jeszcze nie jestem wystarczająco pijana, by nabrać się na tak słabą próbę oszukania mnie.
Gdy skończyłam mówić wstałam i podeszłam do swojego plecaka i kukiełki, która na nim siedziała. Spakowałam się, założyłam bagaż na plecy i postanowiłam się stąd ewakuować jak najszybciej. Nie mam pojęcia co ten tym sobie we mnie upatrzył, ale trochę mnie przerażał. Sami niebezpieczni ludzie w tym mieście, albo jacyś szaleńcy.

[z/t > Hantō > Stara świątynia]

Ostatnio edytowany przez Seda (2018-10-27 10:45:47)

    Z biegiem czasu coraz więcej miejsc pozostawało pustych, co pozwoliło mi bardziej skupić się na osobach, które postanowiły upijać się tego wieczora w kątach budynku. Niezbyt zwracałem na nich uwagi, raczej interesowało ich to ile jeszcze maja trunku i za ile będą musieli raz jeszcze zgłosić się do barmana. Na podejrzanych również nie wyglądali chociaż kilka razy zdarzyło mi się wplątać w awantury, w których słowa wypowiadane były z nutką chmielu. Dlatego też mimo małego zagrożenia, starałem się chociaż przez chwilę mieć ich na oku. Było wyjątkowo spokojnie jak na tą godzinę, co niezbyt mi przeszkadzało. Przynajmniej można było w spokoju pomyśleć o rzeczach ważnych, o których zwykły człowiek nie ma bladego pojęcia.
    Zerknąłem jedynie na chwilę sprawdzając status mego zamówienia. Kufel był w połowie pełny, a beczka pusta. Westchnąłem głośno i poczekałem aż barman zajmie się tym. Chcąc nie chcąc byłem świadkiem krótkiej rozmowy, która niezbyt mnie interesowała. Duchy? W jednej z najpopularniejszych karczm w Hantō i nikt w gildii o tym nie wiedział? Ba, nawet właściciel nie pomyślał by zlecić to, któremuś magowi z Grimoire Heart żeby tym się zajął? Siedząc na krześle odwróciłem się całym ciałem w kierunku barmana i spojrzałem na niego z lekkim rozczarowaniem.
    Postanowiłem poczekać nieważne ile czasu bym przy tym stracił. Nagle zaczęły gasnąć światła w całym pomieszczeniu. Uznałem to za zwykły zbieg okoliczności, a patrząc na twarze klienteli, wybuch paniki był znikomy. Lecz po krótkiej serii zapadła ciemność na kilka sekund. Nie jestem pewien dokładnego pomiaru, aczkolwiek nie trwało to długo. Zacząłem rozglądać się po pomieszczeniu. W Hantō nadal można było spotkać mniejsze zorganizowane grupy przestępcze, a sytuacja w karczmie może być jednym z ich planów. Z racji tego, że czasu nie było wiele nic podejrzanego nie udało mi się dostrzec. Odwróciłem się w kierunku baru kładąc jedną dłoń na ladzie. Chciałem zapytać co z moim zamówieniem przy okazji starając się zabrać pieniądze by móc odliczyć odpowiednią sumę w razie gdybym musiał zamówić coś innego, ale one znikły. Westchnąłem raz jeszcze i sięgnąłem do kieszeni, ale ta również była pusta.
    Wstałem. Rozejrzałem się dookoła, nikt nie wyglądał na podejrzanego, lecz nie zamierzałem tego zostawić w spokoju. Ruszyłem powoli w kierunku drzwi wejściowych, a następnie przystawiłem kilka krzesełek z pobliskiego stolika uniemożliwiając otworzenie ich zarówno z zewnątrz jak i wewnątrz. Sam zatrzymałem się jakiś metr bądź dwa od nich i raz jeszcze zerknąłem na gęby zgromadzone w budynku.
    Panowie... - jeżeli w środku były jakieś panie, to również to zaznaczyłem - i Panie. Jesteśmy dorośli i nie zachowujmy się jak dzieci. Więc? Kto był na tyle głupi i sięgnął do tej kieszeni co nie powinien? - Swoje spojrzenie przeniosłem również na personel karczmy, wśród nich brakowało jednego barmana, lecz o ile pamięć mnie nie myli był na tyle przestraszony, że wypełznięcie z piwnicy pewnie trochę czasu mu zajmie. Czekałem.

    Przegryzłem delikatnie wargę po czym wydałem z siebie charakterystyczne syknięcie. Chciałem nie rzucać się w oczy, a to co zrobiłem mocno przeczyło tej zasadzie. Mimo wszystko mocno przywiązany jestem do swoich rzeczy, a zwłaszcza pieniędzy, które w dzisiejszych czasach mogą załatwić dosłownie wszystko. Od trywialnych rzeczy jak alkohol, dziwki czy luksus po władzę, która zajmuje najwyższe miejsce wśród celów zwykłego śmiertelnika.
    Spojrzałem na zabarykadowane drzwi. Potrzeba usunąć dwa krzesła by móc je otworzyć dlatego postanowiłem przenieść swoje spojrzenie jak i całe ciało na barmana stojącego za ladą. Wciąż brakowało jego współpracownika, oraz jako jedyny nie zareagował na moje pytanie. Nie zamierzałem nikogo stąd wypuszczać do czasu aż nie odzyskam skradzionej zguby, a jeżeli działanie to sprawi, że mój największy atut, czyli mała rozpoznawalność pryśnie niczym proste zaklęcie dziecka, to pluje na to. 
    Zatrzymałem się przy ladzie i spojrzałem na mężczyznę. - Nie od dzisiaj tu przychodzę i zwykle nie mam na co narzekać, ale to? Mimo, że to pierwszy uszczerbek na waszej reputacji w moim odczuciu, to zapewniam Cię, że ostatni... - W moim głosie słychać było rozczarowanie i zdenerwowanie. Nie chciałem nikomu odbierać życia bądź nawet patrzeć jak o nie błagają, ale jeżeli zwykłe słowa nie trafią do ich pustych głów, to będę zmuszony przejść do rękoczynów, a te nie skończą się przyjemnie, bynajmniej nie dla mnie.
    Gdzie Twój współpracownik? Czy może zdążył już ewakuować się tylnym wyjściem z nie swoją zawartością portfela? - Zapytałem spokojnym głosem prezentując wrażenie, że wszystko jest pod kontrolą. Zerkałem co chwilę na zabarykadowane drzwi by mieć pewność, że nikomu nie przyjdzie do głowy by teraz opuszczać lokal. Wyciągnąłem dłoń ku właścicielowi i zapytałem. - Można prosić klucze? - Cóż, krzesła jak to krzesła można je w każdej chwili przestawić. Narobią hałasu i trochę czasu zabiorą, ale można je ominąć w każdym bądź razie. Co innego gdy masywne drzwi są zamknięte na klucz. Myślę, że ta pijana zgraja nie będzie miała na tyle odwagi by ruszyć na zamknięte wrota.

    Ani na moment nie strąciłem spojrzenia swego z facjaty właściciela, który równie podejrzanie śmierdział mi, co cała ta kradzież. Czułem się winny. Winny tego, że dałem się podejść i nie czuć zupełnie nic okraść z funduszy, których zarobienie zabrało mi trochę czasu. W aktualnym momencie byłem plamą na honorze Grimoire Heart, choć w kościach czułem, że gdyby tylko właściciel wiedział z przedstawicielem jakiej gildii rozmawia, jego ton jak i postawa stałaby się jeszcze bardziej uległa. Nie trzeba wspominać, że to właśnie, lokalnie nazywane Czerwone Serca, szczycą się w zadaniach, które polegają na eliminowaniu niewygodnych przedstawicieli politycznych jak i cywilnych, a kto wie, może wgląd na stare czasy i szacunek darują komuś życie? Jednak jak wspomniane zostało wcześniej, prawdopodobnie nikt z tu obecnych nie jest w stanie potwierdzić mojej przynależności i mimo agresywnej postawy musiałem się tego trzymać. Być może potraktują mnie jak zwykłego przybysza, który bardzo często odwiedza lokal ten w celu zaspokojenia swoich pragnień?
    Nie odparłem zupełnie nic. Kiwnąłem jedynie głową na znak potwierdzenia słów właściciela karczmy i splotłem ramiona na wysokości klatki piersiowej. Razem z nim obserwowałem uważnie każdego klienta. Być może wcześniej byłem za mało przekonujący i trzeba było zasięgnąć zupełnie innych środków, choć z drugiej strony sposobem obecnym nie rzucałem się aż tak bardzo w oczy gdybym na przykład spowodował bójkę. Drzwi zostały zamknięte i nie zamierzałem kwestionować tego przez kogo zostały zablokowane do czasu wyjaśnienia śledztwa. Prawdopodobnie osobiście nie podarowałbym komuś obcemu kluczy do maszynki, na której zarabiam, bo jakże inaczej nazwać usługę, z której pochodzi pokaźny dochód?
    Wreszcie do mych uszu dotarła przydatna informacja, która była wstanie przymknąć oko na wcześniejsze zachowanie klienteli. Zerknąłem na miejsce, które wskazał mężczyzna i próbowałem sięgnąć pamięcią wstecz, by przypomnieć sobie personę będącą kobietą. Mogła mi umknąć mimo, że starałem się bacznie obserwować wszystkich tu zgromadzonych, lecz jestem pewny, że nikt nie opuszczał budynku gdy ten ogarnięty został przez ciemność na sekund kilka.
    Coś więcej? Wewnątrz nadal panuje to samo powietrze więc nikt nie używał przez ten czas drzwi, które obecnie są zamknięte, a zniknąć od tak sobie nie mogła. - Skomentowałem krótko. Chciałem zapytać mężczyznę o więcej szczegółów odnośnie kobiecej sylwetki, lecz skoro wypowiedź są ograniczył do kilku słów, to jego wiedza mogła okazać się niewystarczająco pomocna. Natomiast właściciel mógł posiadać to co mnie interesuje, wszak razem z partnerem obsługiwał każdego kto składał zamówienie, więc musiał zauważyć coś charakterystycznego, dlatego też skierowałem na niego swoje podejrzliwe spojrzenie. Syknąłem.

    Przyglądałem się uważnie świadkom, którzy postanowili zabrać głos w tej dziwnej, acz z drugiej strony, zwyczajnej sprawy kradzieży nieswojego majątku. Być może nie było tego widać po mnie, lecz nie chciałem dać za wygraną i za wszelką cenę zdobyć to co oficjalnie jest moją własnością. Utrzymywanie kamiennej miny do łatwych nie należy, ale z drugiej strony wśród pijanej bandy robiącej w gacie ze strachu, do ciężkich również, więc jakoś dawałem sobie radę. Zwykle opanowany, nie podejmuje pochopnych działań, a także nie wychylam się ponad szereg, dzisiaj coś jednak we mnie wstąpiło, co złamało schemat, którym działałem do tej pory. Być może wcześniejsza rozmowa z Maeve spowodowała, że krew wewnątrz mnie zaczęła buzować przez co działałem pod wpływem impulsu? Z resztą nawet jeśli tak było, to nie powiem, że nie jest to przydatne doświadczenie. Dzięki temu będę mógł popracować nad samokontrolą w momencie gdy dojdzie do realizacji zadania ostatecznego, razem z pozostałymi.
    Nie każdy był tak samo rozmowny jak dwójka klientów, którzy jako pierwsi zdecydowali się przełamanie ciszy. Zapewne nikt nie chciał narobić sobie kłopotów, lecz milcząc sami sprawiali wrażenie podejrzanych, więc im więcej mówili tym bardziej oczyszczali się z zarzutów. Problem był taki, że detektywem nie jestem. Dla mnie wszyscy zebrani w tej sali byli oceniani tak samo, bez żadnych wyjątków. Czasy są trudne, więc trzeba myśleć nad lepszą przyszłością, co powoduje załamanie moralne u niejednego, zdawałoby się, prawego obywatela. Lecz nie robiło to na mnie jak najmniejszego wrażenia. W podobnej sytuacji znajdują się tysiące ludzi i jakoś nikt nie chce w ich kierunku wystawić pomocną dłoń. Sześć lat życia wśród magów Grimoire Heart nauczyło mnie niewrażliwości na tak błahe sprawy, a jednocześnie karać za złamanie zasad.
    Duch? Może jeszcze okaże się, że cała ta karczma jest jedynie tworem czyjejś magii, a ja przez ten cały czas znajdowałem się w pułapce iluzji? Dobre sobie. Jednakże sytuacja z lampką wymusiła wyciągnięcie pewnych wniosków z krótkiej, acz treściwej rozmowy. Barman chciał wszystko złagodzić lecz w jego głosie czułem smród strachu, ten sam emanowany przez niewolników piramidy. Herman nie wracał jakiś czas, a zapewnienie barmana o jego niewinności do wiarygodnych również nie należało, dlatego spojrzałem w kierunku zaplecza, w momencie zaproponowania zejścia na dół. Oczywiście nie chciałem tego wszystkiego tracić, ale stojąc w miejscu do niczego nie dojdę. Jedyne wyjście z budynku zostało zamknięte, a próba ucieczki będzie bardzo dobrze słyszalna. W końcu mowa tutaj o zniszczeniu masywnych, drewnianych drzwi, które w pojedynkę są nie do przejścia.
    A więc prowadź człowieku. - Skierowałem te słowa w kierunku barmana, który przytulał ladę niczym kobietę o pokaźnych piersiach, nie chcąc ich puścić za wszelką cenę. Lecz spojrzałem na niego mym czujnym okiem posyłając w jego kierunku znak, że jeżeli po dobroci nie zejdzie, to zmuszę go do tego, nawet jeśli miałaby zapanować panika wśród pozostałych. Ponadto nikt nie zna tak dobrze zaplecza i piwnicy jak właśnie on, więc taki ruch powinien działać na jego korzyść. Im szybciej sprawa zostanie wyjaśniona tym prędzej wszyscy wrócimy do normalności.

Ostatnio edytowany przez Ryū (2018-11-10 17:24:49)

    Czekałem na odpowiednią reakcję ze strony właściciela karczmy. Moja mina nie wyrażała żadnych pozytywnych emocji, nie było powodu bycia wesołym chłoptasiem. Być może w tym budynku pod lupą znajdowała się reputacja zarówno moja jak i całej gildii, dlatego nie chciałem odpuścić, wręcz odwrotnie. Iść na przód nawet jeśli miałby zostawić za sobą stosy trupów. Życie wśród pozostałych członków Grimoire Heart nauczyło mnie wielu przydatnych rzeczy, ale przede wszystkim zachowania reputacji. Gdy choć jedna owca przestaje się bać wilka, stado pójdzie za nią. Na to nie mogłem pozwolić.
    Gdy mężczyzna był gotowy ruszyliśmy w kierunku piwnicy, której tak bardzo się obawiał i w której Herman przesiadywał o wiele za długo. Dał wyraźne ogłoszenie dla swoich klientów, po czym ja jedynie skierowałem swój wzrok w ich kierunku i jakby od niechcenia westchnąłem. Co to dokładnie miało oznaczać? Sam nie wiem. Być może byłem lekko rozczarowany ich inteligencją, a może po prostu zmęczony od tego wszystkiego mimo, że nie było ku temu powodów. Żałowałem, że życie nie polega na wyciągnięciu ręki i dostaniu to czego się pragnie. Lecz jest w tym mały paradoks w moim przypadku. Bycie szlachtą oznacza powrót do korzeni, a nie po to uciekłem przecinając wstążkę niewidzialnymi nożyczkami, by po kilku latach powrócić jako syn marnotrawny.
    W końcu dotarliśmy na miejsce. Drzwi od piwnicy były zamknięte co wydało mi się odrobinę dziwne biorąc pod uwagę, że w środku znajduje się jeden człowiek, który może w każdej chwili potrzebować pomocy. Nie wiem ile ważą beczki z winem, ale zapewne do lekkich nie należą, a nie słyszałem nigdy o jakimś innowacyjnym mechanizmie, który ułatwiałby ich transport na samą górę. Po otworzeniu drzwi przywitała nas ciemność, która rozpościerała się już po kilku stopniach od progu wejściowego. Syknąłem i zwróciłem się do mężczyzny.
    Herman musi mieć dobry wzrok skoro pracuje po ciemku. - Powiedziałem pełny irytacji. Czułem się jakbym był obiektem żartu i kpin ze strony zwykłych wieśniaków. Barman nie reagował na wołanie, a pytanie o latarkę przemilczałem. Albo lepiej będzie powiedzieć, że zignorowałem. Zacisnąłem pięść, a następnie wepchnąłem mężczyznę przed siebie (Siła: 30), by mieć go idealnie przed sobą, a nie za plecami. Natomiast o źródło światła nie musiał się martwić. Skupiłem się na chwilę by po około dwóch sekundach moje ciało zaczęły otaczać liczne błyskawice, świecące jasnym blaskiem, które pozwalały ujrzeć najbliżej położone elementy bądź przestrzeń (Szybkość pojawiania się błyskawic: 70). Zachowywałem bezpieczny dystans tak by właściciel karczmy widział przed sobą kilka stopni oraz by przypadkowo jedna z moich błyskawic nie poraziła go w najmniej oczekiwanym momencie.
    Dalej. - Oznajmiłem krótko i zrobiłem krok.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

    Niewzruszony niczym ruszyłem do przodu dając tym samym sygnał mężczyźnie by i ten zaczął kroczyć nim błyskawice omyłkową porażą go na tyle, by przestał być użyteczny, a stał się kolejnym problemem, który będę mieć na głowie. Szliśmy powoli, co początkowo nie przeszkadzało mi na tyle by nerwowo reagować, lecz po chwili stało się strasznie irytujące, a ja osobiście miałem wrażenie, że spędzimy w tej piwnicy całą noc nim dojdziemy na sam dół. Schody rozciągały się w nieskończoność jakby końca nie miały. Błyskawice mimo, że nie były najlepszym źródłem światła były wystarczające do tego by widzieć kilka schodków przed nami, co nie powinno sprawiać żadnych problemów podczas drogi.
    W połowie drogi zatrzymaliśmy się widząc przed naszymi oczami, oddaloną o kilka lub kilkanaście metrów (?) przeszkodę, którą początkowo chciałem zwyczajnie ominąć biorąc ją za jeden z worków, w którym znajdował się konkretny towar. Lecz w pewnym momencie zauważyłem jak mężczyzna runął na dół turlając się niczym pełna beczka piwa, zatrzymując się na wspomnianym wcześniej obiekcie. Wzruszyłem ramionami i już chciałem zrobić krok do przodu, gdy dzięki światłu błyskawicy, blask rzuciła cieniutka żyłka przymocowana kilka centymetrów od schodku tworząc tym samym idealną, acz amatorską pułapkę.
    Syknąłem.
    Rozejrzałem się dookoła szukając podobnych, charakterystycznych blasków. Swoją uwagę zwróciłem również ku pozostałym schodkom chcąc upewnić się, że nie jest to jedyna niespodzianka na naszej drodze. Mówiąc szczerze nie bardzo przejmowałem się losem mężczyzny, nie spadł na sam dół więc teoretycznie winien być zdrowy, może z kilkoma siniakami, ale w pełni zdrów. Przykucnąłem sobie przed żyłką po czym wyciągając niewielki nóż z pokrowca przyłożyłem go do pułapki, a następnie pchnąłem do przodu chcąc naciąć i sprawdzić czy wywoła to jakąkolwiek niepożądaną reakcję (SB: 3). Następnie trzeba było sprawdzić jak sprawy miewają się z właścicielem karczmy.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

    Ciemność, która ogarnęła piwnicę była tak gęsta, że moje błyskawice były niczym malutka gwiazda odbijająca się od ogromnej tafli oceanu. Nic nie byłem w stanie zobaczyć na odległość większą niż metr. Syknąłem pod nosem po czym rozbrajając pułapkę udałem się w kierunku leżących mężczyzn, by ocenić czy będzie z nich jakikolwiek pożytek. Żyli, ale niestety byli nieprzytomni. Pomijając kilka siniaków to nic im nie zagrażało, aż do czasu...
    Wnet skierowałem swoje spojrzenie w otchłań, z której usłyszałem jeden, malutki dźwięk. Skrzypiąca skrzynia sugerowała, że ktoś jeszcze znajdował się na dole i najwyraźniej wyczekiwał. Następnie kilka metrów ode mnie rozbłysnęło niebieskie światło obok, którego znajdowała tajemnicza postać. Czułem od niej energię magiczną lecz była bardzo słaba niż w przeciwieństwie do początkującego maga. Wyciągnęła dłoń po coś czego nie byłem w stanie ujrzeć i zniknęło razem z tajemniczym blaskiem, tak samo szybko i nagle jak się pojawiło.
    Natychmiast wyprostowałem się i wyciągnąłem dłoń w tamtym kierunku by następnie posłać dwie lub trzy niewielkie błyskawice (Szybkość: 70), które otaczały moje ciało (Siła: 45). Ich zasięg był niewielki, gdyż wynosił jedynie dziesięć metrów i nawet jeśli nie uda mi się trafić bezpośrednio tego co widziałem, to pozwoli mi przez chwilę ujrzeć to co skryte jest pod płaszczykiem ciemności. Następnie zrobiłem kilka kroków do tyłu zbliżając się do jedynego wyjścia z tego pomieszczenia. Nie widziałem niżej żadnego innego źródła światła czy to od pochodni czy lamp, więc śmiem twierdzić, że drzwi znajdujące się za mną są jedynymi, które pozwalają opuścić mroczną piwnicę.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

    Kobiecy pisk dotarł do mych uszu malując na mej twarzy małe zaskoczenie, a może zdziwienie? Niewątpliwie było to coś czego się zupełnie nie spodziewałem i można powiedzieć, że poczułem małą dezorientację. Spojrzałem raz jeszcze na pracowników karczmy i nie mogłem uwierzyć, że jeden z nich skończył nieprzytomny za sprawą kobiety. Chociaż dwuznacznie to brzmi, to jednak mam na myśli jego słabość w rozumieniu czystej siły. Dzięki mojej magii byłem w stanie ujrzeć prawdziwą postać sprawczyni. Niewątpliwie gogle, które nosiły pozwalały jej w swobodzie manewrować między skrzyniami mając zerowe pole widzenia. Może też służyły jako wzmacniacz dla magii, którą dysponowała, wszak może istnieje taka zdolność, która potrzebuje katalizatora, by móc rozwinąć swe skrzydła.
    Nie mniej było to o tyle problematyczne, że musiałem coś z tym zrobić. Mrok działał na moją niekorzyść. Nie odpowiedziałem na żadne z jej słów skierowane do mnie, nadchodzące z różnych kierunków. Jednego byłem pewien, mogła znajdować się przede mną lub z boku. Skupiłem się by zwiększyć zasięg mych błyskawic. Zamiast skupiać je przy własnym ciele, to rozproszyłem je na kilka metrów od siebie zwiększając tym samym pole widzenia. Nie było to idealne zagranie gdyż w żaden sposób nie mogłem nimi kontrolować bardziej niż zwykłą liną, którą można rzucić przed siebie, przyciągnąć bądź rzucać na boki. Strój, który miała na sobie bądź ekwipunek powinien emitować niewielkie odblaski podczas zetknięcia ze źródłem światła, dlatego liczyłem, że w ten sposób uda mi się ją zlokalizować.
    Niestety, ale myślę, że ta sprawa dotyczy bardziej mnie niż ich. Biorąc pod uwagę, że wybrałaś sobie nie tą ofiarę co trzeba, to radzę zwrócić to co ukradłaś nim będzie za późno. - Odparłem krótko błądząc wzrokiem w ciemności szukając swojej przeciwniczki.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

    Błyskawice choć ograniczone moimi umiejętnościami magicznymi, to okazują się być bardzo przydatne i uniwersalne w takich sytuacjach jak te. W prawdzie nie jestem w stanie skupić się na tyle by móc wyrządzić nimi poważniejszą krzywdę niż zwykłe porażenie i dezorientację, jednak w tych okolicznościach uważam, że są to wystarczające możliwości. Niestety jedno mnie niepokoi w całym tym zamieszaniu. Moja rozmówczyni nie należy do amatorów co pokazała wykorzystując mrok na swoją korzyść i z gracją poruszać się w nim, zapewne nie tylko za pomocą swoich zmysłów. Ponadto jest zwinniejsza niż mi się wydawało, za każdym razem z łatwością uniknęła moim błyskawicom przez co nie wydaje się być łatwym przeciwnikiem, z którym mógłbym się uporać w przerwie na kawę.
    Skoro uważasz się za bohaterkę, to gdzie podziała się twa duma? Skrywasz się pośród cieni niczym robak unikając spotkania twarzą w twarz ze swym rozmówcą. Zachowanie podobne jak u... tchórzy. - Zaakcentowałem ostatni wyraz z powodów czysto psychologicznych. Niemniej tak właśnie jest. Nie mając odwagi pokazać się publicznie, po jakże heroicznym czynie, który osobiście według mnie jest zwykłym kłamstwem i błądzić wśród mroku niczym zabójcy, psy niemające honoru, nie zasługuje się na nic dobrego co ludzkie.
    Poza tym moja droga... Lacrimę ociekającą energią magiczną wyczułby nawet początkujący mag, który niedawno odkrył w sobie zdolności magiczne. A tutaj? Od początku wejścia do środka nic takiego nie miało miejsca. Nawet teraz, cząstki ethernano powinny silnie emanować nawet jeśli zdołałaś, jak twierdzisz, zneutralizować działanie bomby. - Dodałem, by po chwili wycelować dłonią w stronę, z której dochodziły głosy i tym samym kierunku, gdzie ostatni raz widziałem kobiecą postać. W ułamku sekundy jedna z moich błyskawic powędrowała w tamtą stronę uderzając bezpośrednio w przeszkodę (Szybkość: 70), która stała jej na drodze i tym samym raniąc, choć trochę, moją przeciwniczkę (Siła: 45). Nie chciałem jej zabijać aczkolwiek puścić wolno z moją własnością również.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

    Czekałem w ciszy słuchając jak moja rozmówczyni szyderczo śmieje się z mojej wypowiedzi. Lecz dzięki temu wiedziałem gdzie dokładnie się znajduje albo przynajmniej gdzie powinna i tam właśnie zamierzałem ruszyć gdy tylko nadarzy się odpowiednia okazja, a ta nastąpiła nie późno. Otóż błyskawicę, którą posłałem w stronę regałów i beczek z zaopatrzeniem trafiła w sylwetkę złodziejki i rozświetliła okolicę dając mi podgląd na miejsce jej pobytu. Nie zamierzałem tracić ani chwili dłużej i wybiłem się ze stopnia (Szybkość: 60), na którym aktualnie stałem i wyskoczyłem w kierunku kobiety. Otaczające mnie błyskawice rzucały światło dookoła pozwalając mi mieć czyste pole obserwacji i uniknąć zderzenia z niechcianym obiektem.
    Oczywiście nie był to najlepszy manewr na który mogłem sobie pozwolić. Droga prowadząca do jedynego wyjścia z pomieszczenia była teraz wolna, a raczej pracownicy karczmy nie stwarzali dla nie żadnego zagrożenia. Dlatego też musiałem się szybko uwinąć i mieć nadzieję, że porażenia którego doznała było na tyle silne by oszołomienie, w którym się znalazła trwało wystarczająco długo.
    Wyciągnąłem rękę równie szybko co wcześniejszy manewr i pokierowałem ja w okolicach głowy bądź szyi chcąc unieruchomić swoją przeciwniczkę (Siła: 30). Nie zamierzałem jej zabijać lecz niewątpliwe, że ciągła dawka ładunku elektrycznego jakiego zapewniała moja magia może spowodować niemałe urazy (Siła błyskawic: 45), mimo że moja moc była jeszcze na niskim poziomie. Dzięki błyskawicom miałem widok na wszystko dookoła dlatego też zacząłem szukać torby, w której to znajdowałyby się moje skradzione pieniądze.
    Jak się nie będziesz wiercić, to wszystko pójdzie sprawnie i oboje nie będziemy się widzieć już. - Skomentowałem podczas poszukiwań. Gdyby udało mi się zlokalizować plecak bądź torbę, w zależności od tego co nosiła, to postanowiłem go wyrwać a następnie obrócić do góry nogami pozwalając by cała zawartość wypadła na ziemię.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

    Jak przypuszczałem osóbka, z którą przyszło mi się zmierzyć, swe wyjątkowe oblicze potrafiła pokazać tylko w cieniu będąc schowana. Być może uścisk, który zastosowałem okazał się zbyt silny, aczkolwiek uznałem, że to konieczne. Czasem trzeba pokazać owieczkom kto jest ich panem, a brutalna siła jest jedynym środkiem, który przynosi efekty. Jednakże nie przewidziałem jednego, że paraliż na skutek mocy, którą władałem będzie na tyle silny, że jej drobne dłonie mimo niemałego wzrostu zacisnął się na mojej ręce jak pułapka na niedźwiedzie. Rzuciłem jedynie okiem i westchnąłem. Nie było potrzeby bym teraz musiał się siłować tylko po to, by pozbyć się zbędnego zaczepu.
    Plecak, który najbardziej mnie interesował wcale nie był takim łatwym celem. Musiałem się mocno natrudzić, by ostatecznie na ślepo obmacać całą zawartość, którą nie interesowała mnie tak bardzo jak skradziony portfel, w którym znajdowały się moje jedyne oszczędności. Nim jednak me zręczne palce dosięgły materiałowy przedmiot, wyrzuciłem z środka to co było zbędne w mojej ocenie. W końcu gdy pochwyciłem to co chciałem sprawiłem, by błyskawice otaczające mnie od początku tej niewygodnej przygody zniknęły, ponownie ustępując miejsca ciemności, która tliła się w piwnicy. Lecz zanim to zrobiłem, wyciągnąłem rękę z pustego już plecaka i chwyciłem za gogle, które złodziejka miała na czole. Szarpnąłem do góry (Siła: 30) nie zważając na nic, by następnie odrzuć je w kierunku mężczyzny, który jak widać obudził się z zimowego snu.
    Czekałem aż puści mą rękę lecz gdy to nie nastąpiło, a uścisk stracił na sile, wykonałem niewielki zamach, by ostatecznie odrzucić kobietę na bok, niczym lepką substancję, która przylepiła się do dłoni. Schowałem portfel do kieszeni i udałem się w kierunku mężczyzny zatrzymując około metr przed nim. Odwróciłem się i spojrzałem w kierunku pękniętej lacrimy, o której wspominała dziewczyna chwilę wcześniej. Westchnąłem jedynie i wróciłem po nią, by zawiniętą idealnie umieścić pod pachą i ruszyć w kierunku wyjścia.
    Nie wiem. Jeżeli masz problem ze złodziejami to wezwij straże albo zatrudnij ochronę albo wystosuj odpowiednie zlecenie do gildii i organizacji. Ja zdobyłem to co chciałem, a ona nie wygląda na taką, która mogłaby uciec o własnych siłach. Jakiś patrol powinno udać się złapać na ulicy, a oni zajmą się już tym za Ciebie i za mnie. - Dopowiedziałem zmierzając ku górze.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

    Wzruszyłem jedynie ramionami na słowa, które dziewczyna skierowała w moim bądź naszym kierunku, przed swoją szybką ucieczką. Nie miałem w planach gonić ją. Niech sobie ucieka jak robak, lecz jestem pewien, że zastanowi się drugi raz nim postanowi obrać sobie za cel niniejszą karczmę. Dopóki nikt z gildii nie będzie kazał mi się zająć tym problemem bądź nie wpłynie odpowiednie zlecenie z zadowalającą sumą, to nie zamierzałem tykać się tego gówna. Miałem o wiele ważniejsze sprawy na głowie niż użeranie się ze złodziejami niskiej klasy.
    Mimo, że mężczyzna niedawno powrócił do świata żywych, to dość szybko reagował na to co dzieje się dookoła niego. Szybciej niż ja chwycił pękniętą lacrimę o której wspominała włamywaczka i owinął ją starannie, by delikatne światło wydobywające się z kryształowej kuli zakryć przede mną. Powoli zacząłem myśleć czy aby na pewno nie mówiła prawdy? W końcu mógł to być zwykły zbieg okoliczności i po prostu wcześniej udało jej się podkraść komuś magiczny przedmiot, jednakże taki stan rzeczy nie pasował mi zbytnio.
    Lecz nie zamierzałem się tym przejmować. Odzyskałem swoją zgubę więc mogłem ruszyć dalej mimo niedokończonego zamówienia. Po tym co się wydarzyło nie mam ochoty na żadne trunki. Być może minie trochę czasu nim raz jeszcze zawitam do drzwi tutejszej karczmy, aczkolwiek właściciel myślał zupełnie inaczej i dodatkowo wynagrodził mnie nie tylko dodatkową gotówką, ale słowami, które zapewne miały podziałać jak magnes na lodówkę. Westchnąłem jedynie i ruszyłem ku wyjściu czekając aż główne drzwi zostaną otwarte, by skierować swe ciało w kierunku gildii kupieckiej. Nie warto trzymać majątku przy sobie jeżeli nie zamierza się go spieniężyć.

[z/t » Hantō » Gildia kupiecka]

  Potrafił być przekonujący. Podobało mi się wcześniejse przedstawienie, chcoiaż i tak zbyt długie obcowanie z idiotami było męczące. Odpowiedziałam uśmiechem na jego uśmiech i skinęłam głową. Czułam się zniesmaczona i jakaś taka zmęczona.
   Ruszyliśmy jednak w stronę jakiegoś przybytku, w którym podawali jedzenie i coś ciekawego do wypicia. Po drodze wstąpiliśmy w miejsce, w którym otrzymałam wcześniej sukienkę i przebrałam się w swoje codzienne ciuchy. Od razu poczułam się lepiej.
Oczywiście trafiliśmy do znanej mi karczmy. Moja przygoda była całkiem ciekawa, ale nie chciałam powtórki z rozrywki. Każdemu przyda się czasem trochę odpoczynku.
   Rozsiadłam się wygodnie, ale nie ściągnęłam okularów. Było tu trochę prywatności, więc może za chwilę to uczynię, ale jeszcze nie teraz. Nie chciałam wystraszyć kelnerki swoimi ślepiami, które wyrywają dusze z istot żywych. Potrząsnęłam głową w zrozumieniu. Nie musiał przepraszam. Oby tylko mi tu nie padł, bo nie miałam ochoty na reanimację, ale chyba dobrze wyglądał... przez okulary ciężko stwierdzić, mało widzę.
   Kelnereczka do nas podeszła.
- Poproszę gulasz i... - nie dokończyłam zdania i przechyliłam głowę w stronę Cromwella. - Będzie Pan zamawiał coś mocniejszego? Może zamówimy butelkę i zapłacimy po połowie, a jak będziemy mieć ochotę na więcej to zamówimy więcej? - zaproponowałam. Nie zamierzałam dużo wypić. Jeżeli się zgodził podzielić butelką whiskey na pół to jeszcze dodałam z uśmiechem - I jeszcze butelka czystego spirytusu etylowego. - Oby tylko nie pomyślał, że zamierzam to wypić, albo że go tym obleję. Spirytusu nigdy za mało.
   Kelnerka odeszła a ja poczułam na sobie spojrzenie niebieskich oczu. Wysłuchałam co ma do powiedzenia z powagą na twarzy. Czy muszę mieć powód by tu przebywać? Raczej tak, biorąc pod uwagę, że jestem z Lamia Scale i nie przebywam na zbyt przyjaznym dla mnie terenie. Mogło to wydać się co najmniej podejrzane. Nie znam go i nie wiem co zrobi z informacjami o mnie, ale chciałam zakładać, że i on chce mi zrobić krzywdę. Jeszcze trochę i popadnę w paranoję. Nie będę szukać sobie wrogów na siłę.
- Mi to pasuje. Jestem Seda. Niestety nie pochwalę się nazwiskiem. Więc... Neil. - odparłam z lekkim zadowoleniem. To jest imię? Czy nazwisko? Nie jestem pewna, przynajmniej jest krótkie i łatwe. Sama nie wyjawiłam zbyt wiele, ale przynajmniej zdradziłam swoje poprawne imię. Trochę dziwnie bym się czuła jakby cały czas do mnie mówił tym delikatnym zdrobnieniem "Sedi".
- Szukam pewnej osoby, z mojej gildii. "Zgubił" się w tych rejonach. Muszę ustalić co się z nim stało... - odparłam ponuro. Jakby czekała mnie co najmniej gilotyna za niewypełnienie tego zadania. Wolę sobie nie wyobrażać reakcji matki, gdy się dowie, że zgubiłam brata. To będzie katastrofa.
   Czekałam niecierpliwie aż przybędzie zamówienie, żebym mogła zdjąć okulary. Moje oczy już prawie zapomniały, jak wygląda światło.

  Zauważyłam uniesioną brew gdy złożyłam swoje zamówienie na spirytus. Nie chciałam wyjść na tajemniczą, więc pewne rzeczy mogę mu powiedzieć.
- No bo widzisz... w Pergrande torturuję ludzi na pełen etat. Chociaż nie, jednak wolę magów, ale że niestety nie ma aż tylu magów, to biorę co dają. - odparłam z uśmiechem. No dobra, może jestem trochę tajemnicza. Chciałam jednak zasiać ziarenko ciekawości by potem rozsiać jego wątpliwości. Ciekawe co sobie o mnie teraz myśli.
   Niby nie nalegał na poznanie mojego nazwiska tylko że i tak wyczułam jakieś "ale".
  - Pewnych rzeczy lepiej nie wiedzieć. Tak będzie dla nas lepiej. Może kiedyś Pan pozna moje nazwisko i może polubię.... ah, mieliśmy przejść na "ty". - poprawiłam się szybko, musiałam się przestawić - Chciałam powiedzieć, że może polubię Cię na tyle że poznasz moje nazwisko i zostawię Cię przy życiu. Żeby zabrzmiało tajemniczo i dramatycznie. - odparłam krzywiąc się lekko. - A tak naprawdę po części, po prostu nie mam się czym chwalić. Ciężkie dzieciństwo. Takie życie. Niektórzy rodzą się potworami, jak ten z bagien, o którym wspominałeś. - powiedziałam obojętnie, zdradzając choć część swojej historii. Jak będzie chciał wiedzieć więcej to zapyta, a ja może mu odpowiem.
   Zaśmiałam się krótko, gdy wspomniał o morderstwie. Skłamię jeżeli powiem, że nigdy nie pomyślałam o tym by się pozbyć mojego braciszka.
  - Tak, uwierz mi, że czasami chciałabym się go pozbyć. Niestety mnie i jego łączy najgorsza możliwa więź i nie pozbędę się go tak łatwo. A co do zniknięcia. Widziałam go ostatnio wczoraj rano. Poszłam zanieść przesyłkę, a on się zmył z pokoju, zostawiając karteczkę że cytuję "idę pozwiedzać, wrócę za 3 dni" i zostawił buziaczka na końcu. Niby to już dorosły "chłopak", no ale nie jesteśmy w zbyt bezpiecznym miejscu i się po prostu obawiam, że mogę go znaleźć martwego w jakimś rowie. Nie jest słaby no ale wiesz... po prostu... Jak go nie mam na oku to mam same najgorsze myśli. Może przesadzam, ale jak nie wróci za te trzy dni, to sama będę musiała zniknąć. Więc na razie postaram się skorzystać z okazji, że mam parę dni wolnego i spróbuję odpocząć i się zrelaksować. - powiedziałam poirytowanym głosem. Westchnęłam ciężko. Akurat wtedy przed nami pojawiło się zamówienie.
  - O tak, o tym marzyłam. Dziękuję. - odparłam zadowolona, biorąc swoją porcję. Kelnerka poszła a ja w końcu ściągnęłam okulary. - Musisz mi wybaczyć, ale muszę dać odpocząć oczom. - próbowałam się wytłumaczyć Cromwellowi. Raczej nie ucieknie, bo już chyba widział moje oczy. Obecnie mnie trochę szczypały, no ale może się nie rozpłaczę. Popatrzyłam na gulasz i trochę go przemieszałam, sprawdzając czy nie pływa tam nic dziwnego.
  - Czasami lepiej nie wiedzieć pewnych rzeczy. Na przykład z czego tak naprawdę jest ten gulasz. No ale co mnie nie zabije... - powiedziałam i wzięłam łychę do buzi. Gulasz całkiem smaczny. Dam mu 4+, bo nawet jest chlebek. Jakbym wiedziała, jakie zastosowanie Neil znalazł dla chleba w połączeniu ze spityrusem, to pewnie zaczęłabym się śmiać jak jakaś wariatka, bo sama nigdy o tym nie pomyślałam. No ale skoro nie potrafię czytać w myślach to jadłam ze spokojem.
   Gulasz bardzo szybko znikał, głodna ze mnie była kobieta. Jednak uważałam by się zbytnio nie ubrudzić. Oczywiście odkąd zaczęłam jeść to ani razu nie spojrzałam na blondyna.
  - Więc... wracając do rzeczy przyjemniejszych... - odparłam, czując się szczęśliwa. Byłam najedzona, miałam dobre towarzystwo, alkohol, spokój. Czegóż chcieć więcej?
   Popatrzyłam na butelkę spirtusu i położyłam swój plecak na kolanach, wyciągnęłam swój zestaw medyczny by włożyć butelkę spirytusu w odpowiednie miejsce, żeby jej potem nie szukać jak będzie potrzebna.
  - Czy już zgadłeś czym się zajmuję? I z pewnością nie jestem zabójcą na zlecenie, chociaż pewnie byłaby to ciekawsza i bardziej satysfakcjonująca praca. - odparłam, wyciągając z plecaka jeszcze jedną rzecz, a mianowicie Riki'ego, moją laleczkę. Postawiłam go na stole i odstawiłam plecak. A oczy mojego magicznego towarzysza wlepione były w Crolwella jakby był kawałkiem kiełbasy. Wyczułam od Riki'ego zainteresowanie. Pewnie gdyby nadal był psem to chciałby obwąchać Neila. Albo zjeść. Nie jestem pewna.
  - I może powiesz coś o sobie? Na przykład czym się zajmujesz w wolnym czasie? Albo zawodowo? - zapytałam, również będąc ciekawa swojego nowego partnera. Pewnie zauważył, że rozmawiając z nim w ogóle na niego nie patrzę, tylko moje oczy utkwione są gdzieś w okolicy alkoholu. O ile Neil wcześniej mi nie nalał alkoholu, to zrobiłam to sama i nalałam również jemu. Uraczyłam się łykiem i czułam jak pali mi przełyk. Czysta przyjemność.

-1.200 za whisky (połowa)
-800 za gulasz
-2.000 za czysty spirytus etylowy (100%)

Ostatnio edytowany przez Seda (2021-06-13 21:40:37)