Mage Guild Wars

    Aż mnie skrzywiło na myśl o kastracji, bo zdało mi się, to karą niezwykle surową, być może nawet nieadekwatną do przewinienia. Teraz to moja nazbyt rozpędzona wyobraźnia podsunęła mi obraz mnie samego w trakcie takiej pokuty i wizja ta nie podobała mi się ani trochę. Z drugiej strony przecież jeśli nie ma zbrodni, nie może być kary.
  — Chłosta też brzmi dobrze… Zrób z nim co uważasz za stosowne. — Załamałem ręce w geście bezradności. — Chciałem tylko zasugerować, że może tutaj nie mamy do czynienia z zaginięciem a raczej… No nie wiem, jak to ładnie nazwać… ucieczką. Choć wbrew pozorom bardzo upraszcza to całą sprawę, przynajmniej z operacyjnego punktu widzenia.
    Przyglądałem się przez chwilę, jak dławi się śmiechem na wspomnienie o chlebku. Przez myśl przemknął mi impuls każący interweniować, ale szybko przekonałem się, że byłby to tylko kolejny tego dnia wygłup z mojej strony. Zaiste zabawne jest działanie ludzkiej percepcji. Gdy się widzi, że ktoś się śmieje i dostrzega się zwykłą czystość tego śmiechu obserwatorowi też chce się śmiać. Toteż zaraz i ja starałem się równie silnie, co bezskutecznie nie roześmiać. Opadłem na oparcie również śmiejąc się w głos i czując się chociaż przez ten jeden moment beztroski, jakby nic, poza tym nie istniało.
  — Tylko nie dokarmiaj nim pacjentów, mogłoby im to nie wyjść na zdrowie… — odpowiedziałem, kiedy już pierwszy najmocniejszy atak począł mijać bezpowrotnie.
    Być może przez ten atak nie od razu zrozumiałem pytanie. Widać potrzebowałem jeszcze chwili, żeby dojść do siebie. Miała, ta Panna poczucie humoru, co całkiem sobie ceniłem. Ciekawy byłem, kiedy ostatnio miała okazję śmiać się tak szczerze. Wcześniej nie sprawiała wrażenia do tego skłonnej. A może odwrotnie. Może zaginięcie tej osoby pozbawiło jej tego? To była chyba ta kategoria pytań, których się nie zadaje. Na zadane mi mogłem jednak odpowiedzieć.
  — To przecież jasne, jeśli dajesz za coś głowę myląc się jednocześnie znaczy, że ją tracisz to wszystko. — Jej następne słowa dziwnie były podejrzane, jak na lekarza. O ile w ogóle można połączyć zadanie takie z byciem magiem, co było przecież związane z szeroko pojętym robieniem krzywdy. — A co z tymi wzniosłymi słowami? Po pierwsze nie szkodzić i takie tam? Niemniej wiadomo oczywiście, skalpel może się zawsze omsknąć, tak pomyłkowo, dwadzieścia siedem razy w ośmiu różnych miejscach. — Słyszałem kiedyś żart o człowieku, który przypadkowo przewrócił się na nóż osiem razy. Jak mi się zdawało w tym przypadku mogło, to działać tak samo.
     Wynurzenie swoje zapiłem po raz kolejny, bo nie godzi się przecież żeby człowiek tak się wywracał na nicę o suchym pysku. Poza tym historia, którą Sedi opowiadała też zdała mi się parszywa niezwykle. Przykra sytuacja z przykrymi konsekwencjami. Nie znaczy to, że żal mi było, jakoś specjalnie tych ludzi pomordowanych. Widziałem raczej w tym pewną zależność przyczynowo skutkową. Pociągnąłem jeszcze jednego łyka przyglądając się przy tym uważnie tej, która siedziała naprzeciwko mnie.
  — Oczywiście, że umiałem… Tylko posiadać talent a go rozwijać, to dwie różne rzeczy. Zwyczajnie nie byłem tym wtedy zainteresowany. Jawiło mi się to czymś raczej niepotrzebnym i niebezpiecznym… Zresztą historia, którą przed chwilą opowiedziałaś nosi tego znamiona… Myślę, że przede wszystkim jest w niej strach. Tłum się boi dziecka i dziecko boi się też tłumu. Nigdzie nie jest napisane, że nie dobrze się jest bać, ale nigdzie też nie napisano, że dobrze jest mordować dzieci. Jeśli mnie się pytasz, ja odpowiem Ci, że zasłużyli, że nawet gdyby wtedy wszyscy zginęli nie mogłaby się stać żadna niesprawiedliwość, bo przecież nikt tak naprawdę nie wie, co znaczy być sprawiedliwym. Ja zaś po pierwsze uważam postawę, którą reprezentowali, ignorancję, której nawet nie próbowali przezwyciężyć, za zgoła obrzydliwą. Po drugie zaś nawet jeśliby wtedy umarli, to przecież sami szli zabijać. Robiąc to trzeba się liczyć z tym, że można samemu zostać zabitym.
    Na wzmiankę od dokonywanych poświęceniach pokiwałem głową. Milczałem przez chwilę starając się odpowiednio dobrać słowa. Nawet zaimponowała mi jej postawa. Miała w sobie coś z tej niezbadanej woli mocy, która bardzo rzadko jest udziałem niektórych ludzi.
  — Nie uważam, żeby istniało, jakieś prawo, które mówi o tym, żeby coś zyskać trzeba również coś stracić. Myślę, że to zależy od człowieka i od okoliczności… — Napiłem się po raz kolejny po czym milcząco dolałem sobie kolejną pięćdziesiątkę. — Głęboko życzę Ci tego, abyś trafiła na takie okoliczności, a nawet jeśli będą one gorsze, to abyś miała siłę je przezwyciężyć. Wydaje mi się, że posiadasz taką siłę, siłę, aby nie dopuścić do poświęcenia, albo dokonać przewartościowania i w konsekwencji nie mieć nic na tyle cennego, żeby to nazwać poświęceniem. To też wbrew pozorom wymaga siły. — Wziąłem szklankę w garść i wyciągnąłem ręce na stole. Kilka razy obróciłem nią patrząc, jak płyn w środku faluje. — Ja też chciałbym stać się silniejszy, ale z przyczyn znacznie prostszych… Nie chcę umierać… Taki to widzisz nieskomplikowany ze mnie człowiek.
    Skończywszy ten przydługi monolog uśmiechnąłem się słabo, ale uśmiech ten poszerzył się na wspomnienie o truskawkach. Zaśmiałem się nawet krótko nie do końca wierząc w to, co słyszę. Truskawki w takim momencie? Czemu? Gdzieś mi się rozmywała przyczynowość tego wszystkiego.
  — Wątpię, żeby się je tutaj podawało… Stworzyć też ich nie potrafię… — Z przepraszającym wyrazem twarzy podrapałem się w głowę. — Zaczekaj tutaj. — Powiedziałem po czym wstałem z miejsca.
    Raźnym krokiem przemaszerowałem do baru. Przecisnąłem się przez miejscowych ochlapusów siedzących przy barze i spokojnie poczekałem, aż obsługująca nas wcześniej Pani zechce podejść. Zagadałem do niej z uśmiechem swoim najlepszym. Porozmawiałem z nią kilka chwil, składając przy tym w ręce w geście proszącym prawie, jak do modlitwy. Poszła, a ja zostałem na miejscu czekając na nią chwilę. Gdy wróciła odebrałem od niej talerzyk i ucałowałem nią w rękę nadto śmiało wyciągniętą w moją stronę. Roześmiała się tym czystym radosnym śmiechem, który to wypływa z człowiek, który dostaje to czego chce. Ja zaś wróciłem do loży również z sukcesu zadowolony. Położyłem na stole talerzyk z trzema niezbyt dużymi, ale za to bardzo czerwonymi truskawkami.
  — Zdaje się Panno Sedi, że jesteś mi winna przysługę. — Powiedziałem z nietajoną satysfakcją. Podniosłem szklaneczkę z trunkiem trochę w parodii toastu. — Za łase na komplementy niezamężne kelnereczki. Oby im się wiodło jak najlepiej.

    Uniosłem szklankę i spełniłem toast, ku polepszeniu życia żeńskiej części barowego ludu pracującego. Nie był to żart zresztą, naprawdę dobrze życzyłem tej dziewczynie. Może znajdzie sobie wreszcie, jakieś lepsze miejsce od tego. Może spotka, jakiegoś przystojnego i niepodłego gentlemana, z którym ucieknie sobie za granicę. Jednak tak rygorystyczna typologia mnie akurat dyskwalifikowała z tej roli.
  — Jak to? Dostrzegasz jakieś emanujące ze mnie magiczne energie przenikające tajemnym sposobem do ludzkich serc? — Zachichotałem sobie troszkę, bo wizja taka zdała mi się niezwykle zabawna. Po chwili podjąłem patrząc, jak je sobie truskawkę. — Nie sądzę, że jest to coś, co potrafiłbym przekazać słowami… Chciałbym powiedzieć, że to jakaś ukryta tajemna sztuka, którą posiadłem, ale tak nie jest. Ja z reguły, to czuję po prostu. Gdzieś na krawędzi mojej świadomości, nieuchwytnie i instynktownie… Dzięki temu potrafię z nimi — wskazałem ruchem głowy na tłum, aby była jasność kogo mam na myśli. — Tylko dzięki temu wiem, że podobam się tej kelnerce i wiem, że jeśli odpowiednio poproszę, z przyjemnością znajdzie dla mnie truskawki. Oczywiście czasem czynię, to bezwiednie, czasem mylę się do danej osoby, a czasem znajduje się ktoś o woli tak żelaznej, że temu zwyczajnie nie ulega, albo potrafi zastosować tę samą sztuczkę na mnie a ja się nabieram, ale rzadko.
     Zamknąłem się, bo już chyba za dużo powiedziałem. Być może była, to z mojej strony nieostrożność. Ciekawe, co sobie teraz o mnie pomyśli… Na dwoje babka wróżyła. Pozostawiłem na razie ten problem w naiwnej wierze, że rozwiąże się kiedyś tam sam. Zamiast tego podjąłem wcześniejszy temat.
  — Kiedy ja przecież nie widziałem, żeby ktokolwiek uciekał od Ciebie z krzykiem. — Pokręciłem głową z niedowierzeniem. — Gdybyś mi powiedziała, że nosisz okulary, bo jesteś okropnie brzydka, też bym w to nie uwierzył. Przeczy temu świadectwo zmysłów. Jednak nie mogę powiedzieć, że Ci zazdroszczę. Brzmi to wszystko, jak ogromny wysiłek… No a gdybyś przestała pewnie byś mnie zabiła albo zemdlała co najmniej. Zdaję sobie z tego sprawę. Nie wiem, czy dla świata, ale dla mnie byłaby to wielka strata. No i pomyśl o kelnereczce, co Ci znalazła truskawki. Pewnie zabolałoby ją serduszko. Jednak wątpię szczerze, aby jakakolwiek z tych rzeczy miałaby mieć miejsce. Nie czuję się specjalnie zagrożony. W końcu chcesz pomagać magom, nie ich zabijać, przynajmniej chyba nie takich jak ja.
     Zbyt chyba wywindowałem już poziom egocentryzmu w tej dyskusji. Należało zmienić temat na nieco bardziej neutralny, a tak się składało, że była jeszcze jedna rzecz, którą koniecznie należało omówić.
  — Powiedz mi moja Droga, czy Ty chcesz jutro iść do van Djika po to zlecenie? Czy może wyruszymy na poszukiwania twego zaginionego towarzysza, nie zachodząc jednak sprawdzić do czarnej piramidy, czy aby go tam nie ma? A może masz w planach jeszcze jakieś inne aktywności, nie związane z szeroko pojętą pracą, ale raczej z wypoczynkiem?
     Szczerze mówiąc o wizycie u van Djika marzyłem mniej więcej tak, jak się marzy o amputacji nogi. Znaczy w ściśle określonych okolicznościach. Okoliczności takie nie zachodziły jednak w tym przypadku. Z drugiej strony jednak, jeśli się powiedziało a, to i wypadałoby powiedzieć b. Przecież czekał pewnie na nas grubas z niecierpliwością, drżąc o życie swego niezaradnego synusia. Wraz z nim czekały moje pieniążki i moja reputacja… Życie potrafi być takie niesprawiedliwe.

    Unosząc rękę w geście tyleż prostym, co stanowczym odmówiłem, w każdym razie miłej propozycji przygarnięcia truskawki. Nie miałem na nie ochoty, nie po rzeczach smażonych na głębokim oleju.
  — Detalicznie rzecz biorąc to nie uciekali przed Tobą, a na widok tego, co zrobiłaś ich koledze. Choć uciekali to chyba mało powiedziane. — Powiedziałem przypominając sobie, jak jeden z tych hultajów moczy sobie spodnie. Było mi go szkoda w równym stopniu, co śniegu zeszłorocznego. — Poza tym nie czułem się, w jakimś szczególnym niebezpieczeństwie, ale jeśli będzie Ci tak wygodnie nie krępuj się.
    Chyba robiło się tu coraz tłoczniej, a co za tym idzie coraz bardziej gorąco. Może jednak to wódka chlana bez umiaru sygnalizowała mi w ten sposób, że darzę ją zbytnim zainteresowaniem. Czasem wyrzucałem sobie, że nigdy nie umiałem zastopowoać w właściwej chwili, ale jakoś szybko bardzo o tych wyrzutach zapominałem. Widać nie byłem jedyny, bo i moja towarzyszka westchnęła sobie jakoś taka zamęczona.
  — Wszystko w porządku? — Zapytałem, jakoś dziwnie przymuszony wcześniej poczynioną obserwacją. — Jeśli trzeba odprowadzę Cię, gdziekolwiek zamierzasz spędzić dzisiejszą noc… I nie, nie jest to równoznaczne z tym, że próbuję się wprosić, choć przyznaję może to tak pobieżnie wyglądać. — Ta ostatnia część chyba z czystego asekuranctwa wynikała. Kolejny dowód, że niezawodnie człowiek przejmuje się tym, co się o nim pomyśli. Chętnie bym usłyszał na ten temat, jakąś teorię psychoanalityczną.
    Jednak słowa, że musimy tam iść sprawiły mi delikatny zawód, czego nie omieszkałem wyrazić, ukrywając twarz w dłoniach.
  — Niee to nie tak miało być… — jęknąłem z żartobliwym rozgoryczeniem odkładając dłonie na stolik. — Miałaś powiedzieć coś w stylu: „Nie, nie chcę oglądać tego przebrzydłego tłuściocha. Pójdziemy pozwiedzać albo na kawę, albo na plażę, wszędzie, ale nie tam.” Wtedy i ja miałbym, jakiś poważny powód, aby przekonać samego siebie, że wcale nie trzeba tam iść. Teraz już wszystko stracone, nie ma nadziei, nie ma wyjścia.
    Naprawdę było mi trochę smutno z tego powodu, ale faktycznie racja była po jej stronie. Skoro już obiecaliśmy wypadało tam pomaszerować krokiem skazańczym. W końcu na, jaką taką reputacje w kręgach biznesowych trzeba się napracować, a traci się to czasem w noc jedną.
    Więc to o brata chodzi. Dobrze, że założeń moich nigdzie nie musiałem obstawiać, bo niechybnie bym zbiedniał gwałtownie. Jako że nie posiadałem rodzeństwa trudno mi było stwierdzić, czy ucieczki takie są częścią takich relacji, bo że innych to na pewno. Wiedziałem o tym, co nieco.
  — Tak szczerze mówiąc to nie wiem… — Przerwałem, żeby zastanowić się, co właściwie czuję do van Djika. — Znasz, to uczucie, gdy rozmawiasz z kimś pierwszy albo drugi raz i tak właściwie nic o nim nie wiesz, ale już go nie lubisz? To właśnie takie coś, jakoś po prostu nie podoba mi się. Choć ku mojemu żalowi nie jestem Ci w stanie powiedzieć konkretnie dlaczego tak się dzieje. Irytowało mnie na przykład strasznie, gdy osoba jego przerywała nam rozmowę w operze… W sumie takie niby nic, ale z drugiej… — Może podskórnie czułem, że będzie nas próbował, jakoś przechytrzyć ten kupiec lisek chytrusek. Może będzie nas namawiał żebyśmy się pojedynkowali za jego synalka. To byłaby dopiero głupota skrajna.
  — Cóż z gdybania jeszcze nic produktywnego się nie zrodziło, będziemy musieli się przekonać jutro. Możemy się pocieszyć chociaż, że nie będziemy znosić tego w samotności prawda?

Ostatnio edytowany przez Cromwell (2021-06-16 22:27:42)

    — Ale to, że jej nie widzisz, nie oznacza jeszcze, że jej nie ma. – Rozłożyłem ręce, jakbym chciał powiedzieć, iż nic więcej w tej sprawie chyba zrobić nie można. Po prawdzie, byłem w stanie przytaczać dalsze argumenty na rzecz tej tezy, ale nie miałem już dziś ochoty na tego typu dyskusję. Też chyba byłem zmęczony.
    Nie na tyle jednak, żeby nie zdziwiło mnie jej pytanie i śmiechu pogodnego wybuch. Sam jednak zachichotałem i dopiłem resztę alkoholu, która pozostała mi w szklance. Trzeba było jednak przestać, jutro czekała nas praca.
  — Oczywiście, że o Ciebie… — żachnąłem się, bo nie wyobrażałem sobie, żeby sprawa miała wyglądać inaczej. — Co mnie obchodzą biedni mieszkańcy tego miasta. Przykro mi, ale nie czuję żadnej wewnętrznej potrzeby, aby dbać o ich dobrostan. Pewnie z wzajemnością, bo co mieszkańca najwspanialszego, przynajmniej w ich mniemaniu, państwa na świecie może obchodzić jakaś zamorska przybłęda.
    O tak już widziałem, jak mi się tutaj wszyscy rzucają z pomocą. Fakt czuło się tutaj znaczny respekt przed magami, ale nie było, to przecież równoznaczne z lubieniem kogokolwiek. Nie ważne, czy lubią grunt, żeby się bali — pierwotna zasada. Nie wiem, czy podzielałem ten pogląd. Generalnie zdawało mi się, że korzyść z lubienia jest znacznie większa. Pan van Dijk na przykład, pewnie nas lubił inaczej nie powierzałby w nasze ręce życia swojego synalka, a przynajmniej musieliśmy zrobić na nim dobre wrażenie. Stąd właśnie to szczęście w nieszczęściu, którego propozycja Sedi była, jakimś rozwiązaniem.
  — Dobrze moja Droga, tak właśnie zrobimy. — Odpowiedziałem krzyżując ręce na piersi i kiwnięciem głowy znak dając, że się zgadzam. — Mam co do całej tej roboty, jakieś złe przeczucia. No, ale może to tylko moje osobiste uprzedzenie do zleceniodawcy. Dlatego istotnie dobrze, że myślimy o tym tak samo. Znaczy, że w cokolwiek wdepniemy, wdepniemy w to razem.
    Pomilczałem chwilę, bo nie wiedziałem, co jeszcze mógłbym do tego dodać. Po krótkiej chwili patrzenia w ścianę doszedłem do wniosku, że jednak żadna kwestia nie pozostała do omówienia, przynajmniej w kwestii modus operandi naszej spółki na najbliższy czas.
  — Dziękuję — odezwałem się wreszcie po chwili duchowej nieobecności. — To całkiem miły wieczór. Dawno nie miałem okazji z kimś porozmawiać tak po prostu.

    Może i nie bez zasadna była uwaga, że jestem podobny do tutejszych mieszkańców. Niemniej nie widziałem większych związków niż podobieństwo stroju. Czy może jednak po prostu, mój umysł samoistnie bronił się w ten sposób przed, jakimś zaszufladkowaniem. Czy jeśli nawet byłem z tutejszym mieszkańcem tożsamy, czy to oznaczało, że jestem takożsamy?
  — Wiesz znałem kiedyś człowieka, który był całkiem zręcznym magiem, ale potknął się po pijaku na schodach i umarł… I skoro raz tutaj dotarłem powinienem i drugi prawda? Nalegać, jednak nie będę, bo to pewnie byłoby niekomfortowe zarówno dla Ciebie, jak i dla mnie. — Odniosłem się jeszcze do jej poprzednich słów, bo nie wypadało sprawy zostawić całkowicie bez komentarza. — Jeśli zaś chodzi o moje podobieństwo do nich, to sam nie wiem. Myślę, że sam strój, to jednak nie wszystko. O podobieństwie decyduje jeszcze pewien mentalny stan, którego nie podzielam, a przynajmniej tak mi się zdaje.
    Buntowniczych frazesów wysłuchałem ze zobojętniałą twarzą. Jak się to mówi spłynęły po mnie, jak po kaczce.
— Zbytek łask… — powiedziałem nie tyle szyderczo, co obojętnie. — A co do zleceni zobaczę, co van Djik ma nam do powiedzenia. Pewne rzeczy można oczywiście podejrzewać, ale nie są one na tyle uzasadnione, żeby teraz zawracać sobie tym głowę. Jutrzejsza rozmowa pewnie wszystko wyjaśni.
    Rozbawiła minie jej uwaga, po części dla tego, że zdawałem sobie sprawę, że na pewno tego nie uczyni. Niemniej w kwestii tego, że trzeba było się przygotować miała rację. Nie miałem jeszcze, co prawda pojęcia, co należałoby w tym zakresie zrobić, ale doszedłem do wniosku, że jak w przypadku van Djika odpowiedź przyjdzie z czasem.
  — Lepiej nie, nie wiem w jaki sposób zdołałbym Ci się wypłacić. — Widząc, że zaczyna zbierać swoje rzeczy sam wstałem z miejsca. Chwyciwszy marynarkę od fraka parłem się łokciem o najwyższy punkt loży. W razie, jakby jednak nie chciała abym ją odprowadzał, podejdę sobie po prostu do baru, ale to za chwilę. — Z pewnym żalem, ale przyznaję ci rację. Choć z drugiej strony pora jest jeszcze względnie wczesna.

Ostatnio edytowany przez Cromwell (2021-06-19 16:13:24)

    Uderzenie nastąpiło z niespodziewanej strony i jego siłę można było porównać mniej więcej z nagłym uderzeniem łopatą w pysk. Tak, że aż zęby dzwonią szkliwo pęka. Czy właśnie została mi złożona niemoralna propozycja? Nie, to raczej niemożliwe. Rzecz tak, choć była przecież w możności nie mogła przecież ulec zaktualizowaniu. Za dużo sobie chyba wyobrażałem, toteż uśmiechnąłem się bardzo pobłażliwe, bardziej do siebie niż do niej.
   — Kuszące, ale podziękuję… Powinienem sobie chyba jakoś z tym poradzić. — Fakt, wejście po schodach czy nie wydawało mi się, jakimś nadto dużym wyzwaniem.  — Poza tym przecież pracujemy razem. Niezbyt profesjonalne z mojej strony byłoby pokazywać się w ten sposób.
    Z nadzieją, że to niezbyt wiele mówiące zdanie zakończy sprawę oddałem się zapinaniu guzików. Czyli wreszcie pora pożegnania nadeszła. Nie było chyba ona zbyt smuta, być może przez świadomość, że jutro zobaczymy się u van Djika.
   — Oczywiście, oczekuję tego momentu z niecierpliwością. — Odparłem i pomyślałem sobie, że tak by właśnie odpowiedzieli tutejsi. Być może miała jednak rację…  — I ja życzę Ci dobrej nocy…
     Przez moment odprowadzałem ją wzrokiem. Jakoś znikły mi chęci do dalszych wycieczek w stronę szynkwasu, także powlokłem się na górę, aby złożyć kości na spoczynek. Rano o dziwo kac mnie nie męczył, co było pewnie zasługą wcześniej zjedzonego posiłku. Zrezygnowałem też z porannej kawy wiedząc, że pewnie nażłopię się jej u van Djika, aż w nadmiarze. Ubrałem się założyłem świeży krawat, praktycznie identyczny, jak ten który oddałem i ruszyłem do gildii.

[z.t -> Ca-Eum, Hanto, Gildia Kupiecka]