Mage Guild Wars

    Ciemny, długi korytarz w jednej chwili zaprzeczył obydwu swoim przymiotom. Rozjaśniony blaskiem błyskawic błyskawicznie znikł spanikowanemu chłopcu sprzed oczu. Huk drzwi od sali mistrza brzęczał mu w głowie aż doleciał do kolejnych. Ich głośny skrzyp obudziłby nawet niedźwiedzia, a z pewnością zwróciłby uwagę wszystkich po drugiej stronie. Lecz to, co ujrzał Tsuyochi, się od tej wizji różniło. Gwar, śmiechy, uniesione kufle, gdzieś ktoś siedział zmorzony alkoholem oparty o ścianę, znalazłoby się też takich, co nucą coś pod nosem. Świat stoi na granicy ocalenie; ludzie walczą z przytłaczającą potęgą smoków, niejednokrotnie kładąc swoje życia na szali; a tutaj; tutaj hulaj dusza piekła nie ma. Można nawet odnieść wrażenie, że tego miejsca nie dotyczą wszelkie problemy z zewnątrz. Takie spokojne i radosne. Chociaż atmosfera z pewnością nie należała to przyjaznych. W powietrzu wisiało napięcie, a oczy wpatrzone były w zatłoczony stół na środku sali.
    – Osiem smoków! HA! — wszyscy w karczmie umilkli, gdy rozległ się dziarski, lekko pochrypiały głos zasłonięty przez tłum gapiów oglądający sytuacje przy owym stole.
    – Osiem smoków to nic przy mojej gildii! Wypchaj się nimi. Cztery błyskawice! I drużyna magów — ktoś odpowiedział, równie gwałtownie, co poprzednik, a w jego głosie dało się odczuć nutkę alkoholu, gdyż jego krtań grała nierytmicznie słowa.
Na moment niemal wszystkie oczy na sali zwróciły się w ich kierunku, a przy okazji niektórzy zauważyli obdartego trudami bitwy, spowitego krwią i błyskawicą chłopca. Jednak nikt nie zatrzymał na nim dłużej wzroku. Najwyraźniej było to tu normalne.
    Uderzenie kufla o blat. Przesuwanie z piskiem o nawierzchnie drewnianego krzesła.
    – Grzebał by cię pies Tiobion! Smoki zawsze wygrywają, jeśli jest ich cała horda! — Brzęk moment w mieszku, łapczywe siorbanie piwa, jeszcze jeden huk spod kufla. Drugi tylko zawarczał z pretensjonalnym hmpf; napił się własnego piwa.
    Właśnie wtedy wrócił gwar, ludzie zaczęli się rozchodzić, a spośród nich zaczął się wyłaniać płomiennowłosy mężczyzna, pobrzękując mieszkiem monet w lewej ręce i szczerząc się do siebie. Zmierzał do wyjścia, zdając się nie zwracać uwagi na stojące u progu dziecko, jakim był Tsuyochi. Jeśli chłopak nie zdąży zareagować, to szturchnie go ramieniem, by tamten się przewrócił (szybkość: 45). Następnie spojrzy mu w oczy, by go przestraszyć i zapyta szyderczym głosem:
    – A ty co, miałeś miesiączkę? Nie jesteś z Grimoire Heart, nie? — Zaśmieje się sarkastycznie, zostawiając nieszczery uśmiech na swej twarzy i niejako z góry przebijając swojego rozmówcę wzrokiem. Był wyższy od niego.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Straznik 3 (2019-11-01 19:36:49)

>>KLIK<<

    Oczy okolicznych wielkich mężów spoczęły na nich, a atmosfera znów zgęstniała. Wysoki, średniego wieku mężczyzna, który wpadł na chłopaka, mrużąc schylał się w jego kierunku, gdy również odczuł na sobie tych wszystkich ludzi. Mimo to chwycił go jedną ręką za bluzę przy kołnierzu i postawił do pionu. Spokojnym ruchem potarmosił po głowie i minął z lewej strony znów trącając barkiem; lecz już nie z taką siłą, a zwyczajnie lekko przepychając się w stronę wyjścia.
    – Uważaj na siebie młody. — Machnął ręką na pożegnanie, nie odwracając się do pozostałych, a ciężkie drewniane drzwi miały zaraz z przeraźliwym hukiem zatrzasnąć się za nim.

    Przyjrzałeś się mu, gdy tak powoli, nieubłaganie zbliżał swoje ręce do ciebie. Zależnie od tego czy od razu spojrzałeś na jego twarz czy nie, ujrzałeś albo tanie skórzane obuwie, opalone grube łydki, podwinięte nad kolanem ciemno-materiałowe pantalony — albo rude włosy i lekki 3-dniowy zarost na jego młodej twarzy, które na niej szczególnie przykuwały uwagę. Luźna koszula odkrywała częściowo jego porządnie zbudowaną klatkę, a ręka, która cię wtedy chwyciła — choć zadrżała w kontakcie z otaczającymi cię wyładowaniami — napięła się następnie mocno ukazując ponadprzeciętną siłę zgromadzonych w odsłoniętych przedramionach.
    Mijając przerażonego młodzieńca musnął go założonym na barkach długim czarnym płaszczem.

    Było coś jeszcze, prócz powstałego na nowo ogólnego gwaru. Młoda barmanka o długich ciemnych włosach myła kolejny kufel za ladą. Niedawno jeszcze stłoczeni goście rozeszli się po całej karczmie. Oczom Tsuyochiego ukazało się w oddali położone przejście do innej części budynku, a także kilka trochę bardziej rzucających się twarzy, prawdopodobnie magów Grimoire Heart, które próbowały wywołać w tym miejscu kolejną sensację, po tej, co już minęła.
    Oraz dziwne uczucie swędzenia w okolicach kołnierza, które w miarę ruchów przemieszczało się co raz niżej.