Mage Guild Wars

Silver, Misja Prosta, Post Jedenasty.

Przejaśniało się. Niby nie widać jeszcze słońca, ale krajobraz wokoło robi się jaśniejszy. Tereny nieoświetlone latarniami wydawały się być mniej mroczne... a do tego znacznie bardziej widoczne! Niebo przybierało niezbyt ciekawą barwę, coś w pomieszaniu smętnej zieleni z jeszcze mniej atrakcyjną żółcią. Już widoczne były chmury daleko nad morzem, może w końcu coś popada? Wiatr nadciągał ze strony portu w przeciwnym kierunku, niż wypływały wszystkie statki. Poranek, przyjemna pora na wypłynięcie kutrem rybackim. Teren był dość... chaotyczny. Przez miasto przechodziło się dość gładko, co jakiś czas mijając mężczyzn idących w tę samą stronę. Zdarzały się jakieś indywidua idące w przeciwną, leżące na ławce bądź zataczające się, ale nie warto się nimi zajmować. Uliczki były dość szerokie, chodniki równe, przejściem do portu były schody prowadzące w dół. Zupełny kontrast, jak brama między światami. Kamienna dróżka, częściowo przysypana piaskiem i materią organiczną, nie zawsze należy wiedzieć w co prawie się wdepnęło. Kawałki rybich łbów dziobane przez czarne ptactwo wydające nieprzyjemne dźwięki. Półdzikie, wychudzone kotowate, prężące się do skoku za latającymi posiłkami, gdzieś w tle pies ganiający kota, czemu towarzyszył męski śmiech z baraku. Krąg życia? Jeśli znajdziemy ptaka zainteresowanego psią padliną, to tak. Port posiadał własny ekosystem?
   Wracając do bardziej ludzkich spraw, takich jak budowle. Silver zabłądził między małe baraki. Warto przyjrzeć się części z nich. Nie sięgała tutaj żadna zasponsorowana przez miasto lampa, światło poranka mimo wszystko wystarczyło. Dominowały dwa typy budowli. Pierwsze, bardziej handlowe, najczęściej bary i kramiki. Były dość obszerne, zwykłe długie i szerokie. Drugie, o wiele mniejsze, wyglądające trochę jak miejsca dla strażników, prawdopodobnie mieszkalne domki, były bardzo wąskie i piętrowe. Materiał? Drewno i blacha. Rozbite statki były najczęstszym materiałem budowlanym. Brak ładu? Być może. Jasnowłosy mężczyzna trafił na cienką warstwę między jedną warstwą portu, a drugą. Na lewo handel, wzmożony zapach ryb, wodorostów, żyjących i martwych wodnych stworków. Prawa? Czyściej, trochę bardziej pusta. Właściwie... to całkowicie pusta, nie licząc kilku wron na dachach. To musiała być śpiąca jeszcze część ,,turystyczna''.
- Złaaaź. - Dotychczas nikt nie zwracał uwagi na maga. Normalne, niektórzy jeszcze senni, zbyt zajęci kolejnym dniem roboty bądź są zbyt upici. Tym razem zjawił się ktoś z charakterystyczną, nosową mową i przeciąganiem samogłosek. Rzucił to w tej samej chwili, co dość silnie odepchnął się od ramienia nastolatka[siła=32]. Nie wydawał się być groźny, co najwyżej lekko podchmielony. Młodzian, prawdopodobnie nie miał więcej niż 20 lat, ustał w lekkim rozkroku i złączył ręce, pstrykając stawami z charakterystycznym dźwiękiem. Ubrany był na czarno, a na jego szyi spoczywał czerwony szalik. Posiadał znacznie bledszą cerę od większości w Pergrande. Krótkościęty, z dość wyraźną żuchwą. Czarne włosy oraz oczy, tyle można dostrzec przy obecnych warunkach. Dłonie z rękawiczkami pozbawionymi palców zacisnął dość niepokojąco.
- Nie będziesz tu żebrać! -Oznajmił twardo, chociaż lekko pijanie. Wystawił lewą pięść w górę, szarżując[szybkość=15] powoli do ataku. Robił to z... wysiłkiem, tak można sądzić po ciężkim oddechu. Żeby było komiczniej, odszedł kilka kroków w tył, dopiero ruszył do ataku. Dwa piętra wyżej, w budynku znajdującym się najbliżej walki, do parapetu podbiła pewna urocza kobieta. Owinięta ciasno czarnym szlafrokiem, co by nie pokazać za dużo. Była kurpulentna, wyglądała bardzo podobnie do spotkanych ludzi w wiosce. Duże, wydatne wargi, wyraźny nos, burza czarnych, dzikich loków... tylko trochę więcej czerwonych żyłek w oczach. Wycelowała pierwszym przedmiotem nadającym się do rzutu, w tym wypadku: jabłko! Z celnością assasyna, nienawiścią niewyspanej, satysfakcją wygranej na loterii obserwowała, jak uderzony w potylicę nastolatek kuli się, następnie odwraca głowę na boki zdezorientowany. Można przysiąc, że słabo się zaśmiała. Nowy sojusz?

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Silver, Misja Prosta, Post Dwunasty.

Mężczyzna spróbował wykonać kolejny cios, podnosząc ręce i z wściekłością szarżującego na maga. W międzyczasie, na którymś tam piętrze, znalazło się jeszcze jedno jabłko, a po rzuceniu nim, z dość głośnym skrzypnięciem zamknęło się okno. Nawet i dobrze, potencjalny świadek właśnie poszedł dalej spać. Że też nie mam magii do zwalniania czasu, pozwoliłaby napawać się dynamizmem sceny.
I tak już nieobecny wzrok mężczyzny stał się jeszcze bardziej nieobecny, oddalony. Z nutką zapytania, niezrozumienia. Skulił się, czując dość nieprzyjemne odczucia w brzuchu. Właśnie wtedy, kiedy osuwał się w tył, wspomniane jakiś czas temu jabłko uderzyło w nieświadomego nadlatującej bomby[siła=41][szybkość=41]. Szkoda, że trafiło idealnie w lewy łuk brwiowy bladowłosego. Co do leżącej na ziemi osóbki, to zachowywała się jak trup. Po osunięciu się na ziemię zaskrzeczał coś nienaturalnie, dłońmi obejmując swój brzuch i podkulając nogi. Nic nie przeszło na wylot, to dobrze. Głębokie cięcia można usprawiedliwiać ostrzem noża, przebicia... już niekoniecznie. Wylądował w kałuży, trudno więc ocenić siłę krwotoku. Prawdopodobny trup, nie ma co robić zbiegowiska.
Co do statków, to doskonale widać je na horyzoncie. Budziły podziw, zwłaszcza największe sztuki. Były całkiem dobrze oświetlone przez wschodzące słońce. Połyskiwały, w większości na metaliczne kolory. Naturalnie, część z nich trzymała się tradycyjnej formy, czyniąc je drewnianymi. W strefie towarowej naliczy się sześć dużych pojazdów, z oddali widać flagi powiewające na maszcie. Trzy z nich były jasne, prawdopodobnie białe. Dwa inne, trochę większe statki, miały ciemną flagę z jasnym, trochę trójkątnym czymś. Ostatni zdobiło wyraźne godło Pergrande. Niedługo powinno się przejaśnić na tyle, by do końca poznać oznaczenia.

Silver, Misja Prosta, Post Trzynasty.

Większość miejsc wokoło statków była zajęta przez beczki, skrzynie, worki i kufry. Rozjaśniło się na tyle, że każdy człowiek będzie w stanie dopatrzeć się szczegółów. Flagi jednoznacznie identyfikowały statki z Iceberg, Pergrande i Magnolii. Statek wydawał się przejść przez wiele, świadczyły o tym liczne zadrapania na rufie, nieznacznie pokryte małymi żyjątkami. Wystarczyło im kilka centymetrów wgłębień, a jakoś wcisnęły tam swoje czarne muszelki. Marynarzy w wyglądzie łączyła tylko jedna cecha, każdy miał gdzieś chustę w kolorze butelkowej zieleni. Znak rozpoznawczy dla załogi, całkiem przydatne. Sądząc po skórze, rysach i innych takich, była to grupa składająca się z przedstawicieli każdej możliwej narodowości. Starali się skupić na wyładunku. Po dwóch rampach dreptali dwójkami, trzymając między sobą co cięższe towary. Kilku ludzi sprawdzało przechowywane w skrzyniach towary, pewien starzec odganiał ptaki za pomocą drewnianej laski.
- Złodziej się zakrada, handlarz z reguły ma ludzi do załadunku, pasażer na gapę robi to samo, co złodziej... Nie wyglądasz na nikogo z nich, chcesz się zaciągnąć? - I tak w porannych godzinach szczytu, jeden z pracowników zwrócił uwagę na maga. Jegomość wydawał się być młody, o bardzo jasnym licu. Gdzieniegdzie piegaty, a może tylko zbyt mocno przypalony słońcem? Wyglądał dość... dziewczęco, chociaż to obraźliwe. Włosy ukrył pod chustą, jego twarz wyglądała przez to dość eliptycznie. Duże, bystre, szarawe oczy, do tego trochę dołków w policzkach podczas śmiechu. Gładkie policzki...  No, nietypowy marynarz. Był wysoki, nawet zbyt wysoki. Szarą koszulę wcisnął w spodnie i podwinął rękawy, ale ewidentnie miał na nią zbyt długie ręce. Podobna sytuacja z czarnymi spodniami. Zapisywał coś w notatniku po zajrzeniu do skrzyni. Machnął na dwóch mężczyzn z młotem, wiadrem gwoździ i czymś w stylu nożyc. Grzecznie zajęli się zapieczętowywaniem dobytku w drewnianej skrzyni.

Ostatnio edytowany przez Straznik 5 (2019-01-05 16:07:52)

Silver, Misja Prosta, Post Czternasty.

Młodzian przekręcił kartkę w notesie i zajrzał do drugiej skrzyni, przez chwilę licząc coś po cichu. Wyszeptał liczbę 28 i szybko zanotował. Prawdopodobnym jest, że średnio w tej pracy z czasem. Uśmiechnął się, jakby ta wiadomość sprawiła mu przyjemność.
- To masz pecha. Jest tylko jego syn i zastępca... Okręt wypłynął bez niego, sprawy rodzinne. - Wzruszył wątłymi ramionami, po chwili wskakując zadem na zapieczętowaną skrzynkę. Jego współpracownikom zostało jeszcze kilka takich do szczelnego zamknięcia, mógł więc udać się na krótką przerwę. - Tak serio... to jesteśmy z Fiore, ale pracując pod banderą tego kraju znaaacznie oszczędzamy na płaceniu portowych podatków. - Przyznał, poprawiając przy tym swój prowizoryczny czepek. Brązowe włosy z niezbyt wyraźną, mętnobłękitną grzywką. - List od wuja? Ciotki? Klienta? - Wyliczał na palcach, niezbyt dając dojść do głosu pewnemu uczynnemu magowi.
  - Młody, szybciej z tym! - Chłopiec skulił się na ten nieprzyjemny krzyk. Dochodził gdzieś z pokładu, prezentując mężczyznę w stylu staromodnego pirata przed amputacją kończyn. Jego ciemnoczekoladowa skóra pokryta była niezbyt ogarniętą szczeciną, powiększając szczękę w każdym kierunku. Przypominało to swego rodzaju kask ochronny, zostawiający odsłonięte jedynie oczy, część czoła i nos. Lekkie afro pochłonęło nawet uszy! Po ramieniu skakała sobie mała, zielona papużka z czerwonym upierzeniem pod dziobem. Zaczął schodzić z pokładu, trzeba w końcu wyjaśnić sprawę.
- Kapitan Królowej rozumie, że tak urodziwy chłopiec mógł Ci się spodobać. Nie będę mieć nic do waszej relacji, ale dopiero po skończeniu pracy. Issi ma bardzo odpowiedzialne zadanie i nie chcę go ani trochę wyrywać z rytmu, dlatego powinieneś rozmawiać ze mną.  - Jak na postawnego, okutego w czarne ubrania mężczyznę, to głos miał ciepły, spokojny i dość... uczuciowy? Może to przez tego uroczego ptaszka? Zabawne w latających stworach jest ich rozstaw oczu. Jeśli chcą się czemuś przyjrzeć, przekręcają łepek w bok i obserwują uważnie tylko jednym okiem, drugie pozostawiając zamknięte. Nie różniła się zbytnio rozmiarem od wróbla.

Ostatnio edytowany przez Straznik 5 (2019-01-05 18:08:25)

Silver, Misja Prosta, Post Piętnasty.

Ptaszek zakołysał się złowrogo na ramieniu mężczyzny, pomagając sobie skrzydłami w złapaniu równowagi. Jego właściciel uśmiechnął się skromnie, czując lekkie trzepotanie na ramieniu.
- To dobrze, nie lubię ludzi bez charakteru. - Przyznał, podchodząc jeszcze kilka kroków. Jak na pirata, to nie unosił się wokół niego żaden charakterystyczny zapach. Lekka woń proszku do prania, to tyle. Prawdopodobnie był w jednym z worków wnoszonych/wynoszonych na pokład. - Hope? Do rąk własnych? Trochę ciężko, siedzi gdzieś w Magnolii. Zapakuj się z nami i za jakiś miesiąc go zobaczysz. - Przedstawił swą propozycję, drapiąc się wielką dłonią gdzieś po czarnej głowie, przywodzącej na myśl główkę na zapałce.
Nieciekawa propozycja, prawda? Misja może się przeciągnąć, praca na statku... zwyczajnie męczy, jeśli nie robi się tego z jakiejś większej pasji.
- Aleee… -Dorzucił szybko rosły mąż, podnosząc dłoń z wyciągniętym palcem wskazującym. - Jeżeli zależy Ci na szybkości, to możesz skorzystać z poczty. Uczciwe chłopaki, mam tam syna. - Przyznał z dumą, lekko prężąc przy tym pierś.
   Gdzieś w tle, nad drewnianą, uchyloną skrzynią małych, błyszczących przedmiotów, zaczęły unosić się niepokojąco duże, krukopodobne ptaszyska. Wystarczył jeden do odepchnięcia reszty drewnianej, niezmocowanej ścianki i całe stado, częściowo siedzące na statku, zsunęło z krakaniem na pakunek. Zwróciło to uwagę większości, w tym pana kapitana. Chociaż kilku mężczyzn już biegło na ratunek, starając się już z odległości wystraszyć ptaszyska, to kilka ptaszysk podwędziło w szpony czarne, połyskujące kamienie. Leciały na wysokości 3 metrów[szybkość=30], starając się wymijać przeszkody. Ludzie, chociaż wściekli, wydawali się być bezbronni. Papużka skuliła się w sobie, bojąc się o bycie porwaną. Drogę ucieczki z miejsca zdarzenia obrały prosto nad Silverem i kapitanem, rzucającym w kierunku trzech ptaszysk z kamykami dość groźne spojrzenie. Leciały z obstawą pięciu bez żadnego łupu, pech.

Silver, Misja Prosta, Post Szesnasty - zakończenie!

Jeszcze kilka inteligentnych, czarnych ptaszysk starało się wyrwać co lepsze z innych worków dość ułomnie. Trudno, poszczęści się im kiedy indziej. Walka ludzi z ptakami była na tym etapie wygrana, można już otwierać szampana! Nawet jeden ryży chłopak z koperkiem pod nosem już wywijał jakąś butlą, niestety... to tylko do odgonienia zwierząt. Uwzięły się na jego wisiorek, ale ktoś właśnie obronił go dużym workiem ziarna. Zgraja rabusiów wzbiła się w powietrze, obserwując uważnie wszystkich w dole. Byli drugim oddziałem, zabezpieczali tyły przed pogonią. Bardzo sprytne, nauczone na wojnach kruki! Na pyszczku przewodzącego eskapadzie pojawił się wyraz zdziwienia, kiedy to w górę pognała pierwsza lanca. Wydał rozkaz, byleby tylko zablokować strzały w stronę transportujących. Z gracją sokoła, szybkością myszołowa i niezłomną motywacją ruszyli w prawie równym rzędzie, oznajmiając swe przybycie salwą nieopisywalnych dźwięków.[szybkość=35][siła=35][reakcje=17]. Nie były zdolne do zadania śmiertelnych obrażeń, ale zadrapania to już inna bajka. Szybko zostały przepędzone przez kapitana i pochodnie. Pradawny strach przed ogniem odgonił i te bestyjki po lekkim przypaleniu kupka dwóm z nim.
   Nawet tak heroiczny, pełen poświęcenia i zaangażowania manewr, został rozgromiony za pomocą kilku dobrze uformowanych kostek lodu. Ptaszyny spadały, przed upadkiem porzucając swój kamyczek. Smutno tak umierać, słysząc gdzieś za plecami dźwięk oklasków, radosnych wiwatów... Misja całkowicie wykonana!
- Nie musiałeś się aż tak poświęcać, chłopie. - Przyznał Pan Afro, gasząc pochodnię o piaszczysto-błotniste podłoże. - Sam już pójdę z tym listem, Ty sobie gdzieś odpocznij. Ostatnio wynajmowałem maga i czekaj... ile ja mu dałem...? - Oklepał swój płaszcz, w końcu znajdując sakiewkę w ładnym, czarnym kolorze. Całkiem pojemna, to warto przyznać. Przeliczył na szybko, podnosząc go przez chwilę w dłoni. - Jak dla mnie, to będzie z siedem tysięcy. Hope obiecał Ci więcej? Możesz egzekwować od niego, dam adres. - I tak ciemnowłosy ruszył w kierunku miasta z listem, po drodze zahaczając o zgubione kamienie. Okrzyki na temat maga też ucichły, trzeba ruszyć się do pracy.

Konieec.~