Mage Guild Wars

Weszła do gildii i pierwsze swoje kroki skierowała ku karczmie. Była głoodna strasznie, musiała najpierw coś zjeść nim pójdzie do sali głównej. Nikogo tutaj nie było aż dziw. Zamówiła sobie Udon. Usiadła do stolika i poczekała na jedzenie. Po dziesięciu minutach czekała dużą michę makaronu, warzyw i owoców morza. Aż ślinka jej napłynęła do ust. Część zjadła oczywiście pałeczkami, a część łyżeczką by wyławiać owoce morza oraz drobno pokrojone warzywa. Zjadła wszystko co do ostatniej kropelki, na sam koniec mocno jej się odbiło aż zasłoniła usta zakłopotana. Wyjęła z woreczka 450 klejnotów i dała sprzedawcy, następnie skierowała się do sali głównej.

z/t do sali głównej
- 450 klejnotów

Misja prosta - Mikoto - #7

    Z racji tego, że pobudka nastała o wczesnej porze Mikoto musiał zabić czas, który pozostał do umówionego spotkania. Według słów mężczyzny mieli zjawić się w okolicach południa przed budynkiem gildii, na których winien czekać zielonowłosy, zgodnie z obietnicą. Wstał ciężko, a pusty żołądek dawał się we znaki. Niestety ale barek usytuowany wewnątrz gildii nie serwował żadnych dań, które można było zjeść za darmo. Być może gdyby zrezygnowano z trunków na rzecz jakiegoś mięsa czy sałatek, to wtedy sytuacja wyglądałaby zupełnie inaczej, ale czy w takim razie gildia byłaby tym samym Fairy Tail co zawszę? Od początków istnienia znana była jako oaza pokoju i wiecznej zabawy, gdzie każdy może poczuć się jak w domu, co niestety albo i nie, zapewniał po części alkohol.
    Zmuszony Mikoto musiał udać się do pobliskiej karczmy, która otwarta była nie tylko dla magów z Magnolii, ale również zwykłych mieszkańców, więc zielonowłosy musiał mieć na uwadze, że mimo wczesnej pory może zastać w środku kilka obcych mu twarzy, które rzucą na niego pierwsze spojrzenia. Z racji tego, że jest to zwykła placówka, wróżek musi zapłacić za swoje zamówienie, więc nie było żadnej szansy by wziąć właścicieli na litość czy chociażby przynależność. Z resztą, za ladą stali nie kto inni jak członkowie Fairy Tail, którzy angażują się we wszelkiego rodzaju inicjatywy i biznesy chcąc zarobić na swoje życie bez potrzeby ryzykowania w niebezpiecznych misjach. Mikoto mógł być zadowolony gdyż ludzi w środku było niewielu, i raczej mało kto zainteresował się jego obecnością. - Dzień dobry. Czego sobie nasz klient życzy? - Usłyszał te słowa od młodej kelnerki niezależnie od tego czy usiadł do stolika gdzieś w kącie czy może postanowił zagrzać miejsce przy ladzie.

Misja prosta - Mikoto - #8

    Mikoto uradowany sytuacja jaka panowała wewnątrz małej karczmy zasiadł przy jednym z wolnych stolików i złożył zamówienie po tym jak zbliżyła się do niego jedna z pracownic. Młoda dziewczyna o rudych włosach zawiniętych w dwa, duże warkocze. Na sobie miała standardowy dla tego typu zawodów strój w postaci białej koszuli z krótkimi rękawami, a także prostych, długich czarnych spodniach z dwoma kieszonkami po bokach. Charakterystycznym elementem jej wyglądu, który zielonowłosy był w stanie dostrzec był znak różowy znak Fairy Tail na wewnętrznej stronie przedramienia usytuowany lekko przed nadgarstkiem.
    Dziewczyna zapisywała zamówienie, na które zdecydował się Mikoto informując jednocześnie ile będzie zmuszony poczekać na zamówienie. - Yhm. Zapisane. Z racji tego, że o tej porze mamy tylko jednego kucharza, a kilka zamówień trzeba przygotować, to będziesz musiał poczekać około dwudziestu minut, maksymalnie pół godziny... Jest to stolik numer trzynaście, więc gdy danie będzie gotowe zostanie wywołany i należy zgłosić się osobiście. Płatność oczywiście przy odbiorze. - Odpowiedziała po czym udała się do kolejnego stolika by zapisać zamówienie bądź poinformować o braku jakiegoś konkretnego składnika.
    Czas w takim miejscu niemiłosiernie się dłużył. Czuć było aromat potraf dochodzący z kuchni lecz żadne danie jeszcze nie wyszło na sale główną, a pojawili się już pierwsi niecierpliwi klienci, którzy nie mogli się już doczekać skosztowania czegoś co pachnie tak wspaniale. Trudno powiedzieć czy Mikoto do takich osób należy jednak po upływie dwudziestu minut, tak jak kelnerka oznajmiła, mężczyzna przy barze wywołał stolik numer trzynaście, a następnie czekał na odbiór przez klienta.

Misja prosta - Mikoto - #9

    Praca w karczmie, która znajduje się dość blisko gildii była bardzo dobrą opcją zarobku dla osób, które wolały nie brudzić sobie rąk w nieprzyjemnym terenie bądź używać magii w sytuacjach gdy tak naprawdę wystarczy zwykła rozmowa. Mikoto rozmyślał o tym w przypadku swojej siostry, gdyż sam niestety był zbyt młody by do tego typu prac, a prawdopodobnie również charakter nie był idealny przez co mógł mieć wiele kłopotów. Natomiast w przypadku Mihoko wszystko było możliwe, a drzwi do jakiejkolwiek kariery stały otworem. Trzeba było się tylko zmusić
    Młody wróżek cierpliwie czekał na swoje zamówienie posyłając co chwilę ponure spojrzenia w kierunku tych klientów, którzy już dawno stracili cierpliwość bądź po prostu nie mogą się doczekać. Aczkolwiek nie reagował gwałtownie, postanowił nie ingerować i prawdopodobnie uniknąć kłopotów, nawet jeśli chciał pomóc. Po niekrótkiej chwili kucharz przywołał jego numerek. Mikoto podszedł, zapłacił i wrócił na swoje miejsce rozkoszując się dość sytym śniadaniem, co nie obeszło się bez spojrzeń pozostałych, którzy prawdopodobnie nie mogli uwierzyć, że dziecko jest w stanie zjeść taką porcję. Niektórym nawet ślinka zaczęła cieknąć, ale nie na widok Mi-chana.
    W międzyczasie do karczmy schodziło coraz więcej osób, aż w końcu, po raz pierwszy, wnioskując po minach niektórych tu zebranych, do budynku wkroczyło dwóch strażników w roboczym stroju. Broń musieli zostawić na zewnątrz gdyż nie było jej widać przy nich. Nałożone mieli lekkie zbroje skórzane ze stalowymi wzmocnieniami na ramionach, szyi czy na piszczelu. Na białych pelerynach wyszyty był herb Fiore zaś na piersi jeden z nich miał namalowaną rzymską jedynkę, albo coś podobnego do tego. Obaj usiedli przy ścianie, po lewej stronie od Mikoto i zaczęli rozmawiać czekając, aż ktoś ich obsłuży.
    Całkiem przyjemne miasto, a przynajmniej dużo lepsze niż te mroźne lasy. - Odparł mężczyzna z dziwnym znakiem na piersi. - W końcu jesteś w centrum Fiore, a nie w dziczy. Ile czasu nam zostało? - Zapytał drugi. - Oby jak najwięcej... - Odparł, po czym zbliżyła się kelnerka by przyjąć zamówienie.

Misja prosta - Mikoto - #10

    Śniadanko szło mu bardzo dobrze. Idealnie przygotowane, z odpowiednią ilością przypraw, nie za dużo ale też nie za mało, można by rzec, że wręcz idealnie przyrządzone i cieszyło podniebienie zielonowłosego. Nie śpieszył się, miał dużo czasu a przynajmniej miał takie wrażenie. Sprawdzić niestety nie miał jak gdyż w budynku nie było żadnego czasomierzu na ścianie czy przy wejściu. Musiał zdawać się na własną intuicję, lecz w momencie gdyby odpłynął za bardzo rozkoszowaniem się posiłku, był cień szansy, że całkowicie zignoruje poczucie czasu. Na szczęście na pomoc mogli mu przyjść klienci karczmy, których o tej porze było aż po brzegi.
    Przez niewielki chaos, który powstał z powodu małej liczby obsługi w stosunku do klienteli, rozmowa dwóch strażników stawała się coraz mniej słyszalna, lecz chłopak był w stanie usłyszeć ostatnie zdanie zanim obaj mężczyzny zaczęli spożywać swój posiłek. - Pewnie Król niedługo wyda rozkaz i zbierze się tu całkiem sporo wojska. - Następnie zapadła cisza z ich strony. Co do Mikoto to prawdopodobnie było mu wszystko jedno, chociaż jeżeli informacje, o których była mowa miałyby wysoki priorytet, to zapewne nikt nie rozmawiałby o nich w takim publicznym miejscu jak to. Być może gildia wie dokładnie co się dzieje, ale czy to takie ważne w tym momencie? A przynajmniej dla zielonowłosego?
    Powoli robiło się tłoczno i wróżek odczuł to wyraźnie w momencie gdy kilka razy, ktoś przypadkowo zahaczył o jego stoliczek bądź krzesełko podczas przechodzenia lub zajmowania miejsca. Jakby tego było mało, to do budynku właśnie wkroczyła dobrze znana postać dla Mikoto. Był to nie kto inny jak Alex, który miał przy sobie ogromną paczkę zawiniętą niebieskim papierem. Oczywiście od razu zauważył zielonowłosego przyjaciela i pomachał mu na przywitanie. Być może później się dosiądzie skoro w budynku zaczyna brakować miejsc siedzących?

Ostatnio edytowany przez Straznik 1 (2018-11-07 20:55:01)

Po przespaniu nocy oraz udaniu się do gildii, w celu odebrania nagrody, postanowiłem odwiedzić znajdująca się niedaleko karczmę. W końcu skoro zleceniodawca dotrzymał słowa i dostarczył nam nagrodę, mogłem sobie pozwolić na jakieś małe wydatki. Prawdę mówiąc wcześniej jakoś starałem się omijać to, zazwyczaj zatłoczone, miejsce, ale kiedyś trzeba zjeść coś porządnego.
Po wkroczeniu do budynku od razu złożyłem zamówienie i zająłem miejsce przy stoliku. W ten dzień nie było tu tak wielu osób, chociaż może to bardziej za sprawą pory dnia. Jedyne trunki jakie tu podają to różne alkohole, więc zapewne niektórzy jeszcze się nie obudzili po wczorajszym imprezowaniu. Dla mnie to było zdecydowanie na plus, przynajmniej nikt niepożądany mnie nie zaczepi. Po pewnym czasie dostałem zamówiony przeze mnie udon. Wybór tego dania był bardzo prosty, po prostu wziąłem jedną z najtańszych opcji. To chyba już przyzwyczajenie by jak najbardziej oszczędzać pieniądze, nawet na jedzeniu. Mogłem być jeszcze większym skąpiradłem względem siebie, ale jakoś nie widziało mi się pożywianie samym ryżem, a przynajmniej nie dzisiaj.
Jedzenie powoli znikało, a ja zastanawiałem się co powinienem dalej zrobić. Nie miałem ochoty na żadną misję, zwłaszcza, iż posiadałem już mały zapas pieniędzy. Pozostało, więc włóczenie się po mieście, lub trening. Ostatnia opcja również nie brzmiała zachęcająco, ale czy miałem inny wybór? Dodatkowo podczas misji w obozie męczyła mnie pewna myśl, co mógłbym zrobić, jeśli doszłoby do walki? Nie miałem zbyt wielu możliwości obrony i ataku, więc pewnie poniósłbym klęskę. Skoro mam zostać tutaj i ponownie brać udział w tego typu misjach, musiałem stać się silniejszy.
Dokończyłem posiłek i z uśmiechem podziękowałem oraz zapłaciłem za niego. Miałem już plan co powinienem zrobić, więc pozostawało wcielić go w życie.

-450 klejnotów

z/t->Fiore->Rzeka