Mage Guild Wars

     Mikoto z tym samym, poważnym wyrazem twarzy słuchał odpowiedzi dziewczyny, która była tak samo wylewna jak wcześniej. Dowiedział się, że zakaz polowań był raczej przestrogą niż faktycznie zakazem przez co chłopaczyna nie widział w tym dłużej najmniejszego problemu. Nie obawiał się dzikich zwierząt, był przekonany że sobie z czymś takim poradzi i będzie w stanie czuwać nad bezpieczeństwem dziadka dziewczyny.
   Idąc dalej zielonowłosy miał okazję zobaczyć masę pustej przestrzeni. I faktycznie na myśl nasuwało się pytanie dlaczego takie połacie terenu nie są w żaden sposób zagospodarowane. Nie miał co prawda pojęcia jaka to ziemia i czy nadaje się pod uprawę, ale nawet jeśli nie jako pola mogło posłużyć w innych celach zamiast marnować się jako kompletny nieużytek. Chociaż nie było to coś co mogło niepokoić jego myśli dłużej niż kilka minut. Wkrótce na horyzoncie pojawił się jakiś dom. W miarę jak się do niego zbliżali Mikoto mógł powiedzieć coraz więcej szczegółów na jego temat jak na przykład to, że jest zbudowany z kamienia czy ma więcej niż jedno piętro.
   Cała podróż trwała krócej niż chłopaczyna przewidywał  i nie zdążył zapytać czy i Margaret miała zamiar wybrać się na polowanie. Kiedy dotarli przed bramę dziewczyna poszła przywitać się z dziadkiem podczas gdy kamerdyner zasygnalizował mu, aby poczekać w odległości dostatecznej pozostawiającej tamtej dwójce na nieco prywatności. Skinął głową i czekał. Kilka chwil później podszedł do niego Richard. Mi-chan miał wrażenie, że staruszek ocenia go wzrokiem, Mikoto zrewanżował się dokładnie tym samym. W końcu przemówił. Zielonowłosy odpowiedział od razu.
   - Nie, ale postaram się panu nie przeszkadzać. - odparł zupełnie zgodnie z prawdą. Nie miał pojęcia o polowaniu, nigdy nie brał w żadnym udziału. I nie czuł potrzeby, aby fakt ten ukrywać. W końcu jego zadaniem miało być czuwanie nad bezpieczeństwem tego starszego pana, nie przypodobanie mu się. - Mam na imię Mikoto i zadbam o to, aby mógł pan w spokoju oddać się polowaniu. - dodał przedstawiając się.

Ostatnio edytowany przez Mikoto (2018-11-10 08:02:14)

     Mężczyzna sprawiał równie przyjemne wrażenie co jego wnuczka. Nie wywyższał się z powodu swojego szlachetnego pochodzenia czy nie odnosił do młodego wróżka z niechęcią jak ten mógł się spodziewać. Była to kolejna osoba odbiegająca od reguły. Bo przecież regułą było wyzyskiwanie innych do własnych celów czy myślenie tylko i wyłącznie o sobie, a przynajmniej sam Mikoto tak właśnie uważał. Być może w głosie tego starszego pana dało się wyczuć protekcjonalne nuty, ale poza tym zielonowłosy nie mógł powiedzieć niczego złego o mężczyźnie, a i ten szczegół był na tyle nieważny, że chłopaczek zupełnie to zignorował.
   Skinął z podziękowaniem w kierunku Richard'a kiedy ten nakazał służbie przyprowadzić jakiegoś kuca dla małego maga. Szczerze mówiąc Mikoto nieco się stresował, bo nigdy wcześniej nie miał do czynienia z końmi. Co najwyżej widział jak je dosiadano, ale sam nigdy nie miał okazji do żadnego nawet się zbliżyć o jeżdżeniu nie wspominając. Dlatego z chęcią przyjął pomoc przy wdrapaniu się na grzbiet wierzchowca jak również uważnie słuchał wskazówek odnośnie ujeżdżania zwierzęcia. Starał się jak najlepiej wszystko zapamiętać, aby później podążać za instrukcjami tak dokładnie jak potrafił.
   W siodle oczywiście nie czuł się pewnie i przede wszystkim po prostu starał się nie spaść. W międzyczasie mężczyzna go zagadnął interesując się życiem w gildii magów. Skinięciem głowy zgodził się, aby Richard zwracał się do niego po imieniu. Właściwie jak inaczej miał to robić? No chyba, że wołał by na niego "mały" czy "magu". Nie miał więc żadnych, aby zwracano się do niego po imieniu. Sam wolał jednak zachować ton grzecznościowy, chociażby z powodu wieku mężczyzny. Zawsze przecież starał się zwracać do starszych z szacunkiem. Chyba, że na to nie zasługiwali, a tego o Richardzie nie mógł powiedzieć.
   - Chyba nie będę mógł zaspokoić pana ciekawości. Dołączyłem do gildii zupełnie niedawno. Ale wydaje mi się, że nie różni się to wiele od mieszkania z rodziną, tyle że większą. Wszystko zależy od ludzi, z którymi się żyje. Zarówno w takiej gildii jak i zwyczajnym domu. A to, że mają w sobie magiczne zdolności... o tym można nawet zapomnieć. Przecież nikt nie rzuca zaklęciami na lewo i prawo. - odpowiedział na tyle dokładnie na ile potrafił. Jednocześnie szczerze dzieląc się tym co myślał, bowiem ten starszy pan naprawdę wydawał się w porządku.

     Wyglądało na to, że odpowiedź Mikoto jednak mężczyznę usatysfakcjonowała, takie można było odnieść wrażenie kiedy z jego strony nie padły kolejne pytania. Albo po prostu Mi-chan stał się niewartościowym źródłem informacji po tym jak wspomniał, że sam do gildii dołączył niedawno. Co by powodem nie było zielonowłosy był zadowolony z braku kolejnych pytań, bo skupić musiał się na zapamiętaniu wszystkich instrukcji jakich udzielał mu pan Miłosz. Było tego sporo, ale szło to łatwo spamiętać, bo wszystkie polecenia jakie wydawało się wierzchowcowi zdawały się intuicyjne.
   Kiedy wszystko zostało mu już wyjaśnione chłopaczyna docisnął łydki do środka brzuchu zwierzęcia wypychając biodra tak jak poinstruował go kamerdyner. Nie chciał zmuszać swojego zleceniodawcy do dłuższego czekania, bo chyba powoli zaczynał się niecierpliwić. Mikoto starał się dostosować prędkość do Richarda kierując się instrukcjami Miłosza, aby dobrze słyszeć co jego zleceniodawca mówił. W odpowiedzi ograniczał się jednak tylko do kiwania głową bądź pojedynczych słówek, a i te wypowiadał raczej szybko. Nie był przyzwyczajony do siodła i podejrzewał, że jeśli w jeździe mówiłby tak wiele jak mężczyzna pewnie skończyłoby się na tym, że przygryzł sobie język albo coś jeszcze gorszego.
   Na szczęście raczej nie było potrzeby, aby w ogóle się odzywać. Jedynie pokiwał twierdząco na znak zrozumienia. Chociaż wyrwało mu się także krótkie westchnienie ulgi kiedy usłyszał, że ostatni kawałek pokonają na piechotę. Gdyby cały czas poruszali się konno to Mi-chan miał szczere wątpliwości czy byłby w stanie zapewnić odpowiednią ochronę czego się podjął. Skoro jednak wyglądało na to, że na końskie grzbiety wskoczyli tylko tymczasowo nie było żadnego problemu. Gorzej jeśli jakieś niebezpieczeństwo pojawi się po drodze, w takim wypadku trzeba będzie kombinować. Starając się dotrzymać tempa panu Richardowi Mikoto wypatrywał chwili kiedy będzie mógł już stanąć nogami na ziemi.

      Mikoto szybko udało się przyswoić podstawy kierowania wierzchowcem. Dzięki temu był w stanie nadążyć za panem Richardem i nie był dla niego w żaden sposób przeszkodą. Źle czułby się gdyby w przeciwieństwie do tego co powiedział na początku tylko zawadzał i spowalniał swojego zleceniodawce. Na szczęście jednak jazda konna nie była taka trudna. Albo po prostu miał do czynienia z wyjątkowo ułożonym okazem? Nieważne. Trzeba było jednak przyznać, że taki sposób podróżowania był znacznie szybszy i już kilka chwil po opuszczeniu dworku oddalili się od niego na znaczną odległość, a po około kolejnych 10 minutach zboczyli z głównej drogi w kierunku lasu. Wtedy też uszy Mikoto zaalarmowało wycie wilków. Nie były chyba jakoś bardzo blisko, ale trzeba było zachować ostrożność. W końcu też mężczyzna zszedł z konia, oznaczało to, że dalsza podróż odbędzie się na piechotę.
   - Dziękuję. - odpowiedział mały wróżek. Faktycznie mógłby trochę się z tym szamotać gdyby nie pomoc ze strony starszego pana dlatego był wdzięczny za jego pomoc. Podążając za jego wskazówkami Mikoto starał się bezpiecznie zejść z konia przekładając nogę przez grzbiet i zeskakując po upewnieniu się, że noga o nic nie zahaczała czy zaplątała się w jakieś klamry czy inne więzadła. Skinął głową na kolejne polecenie mężczyzny, biorąc z niego przykład prowadził konia za uzdę, aby przywiązać go do drzewa w pobliżu miejsca gdzie zrobił to Richard. Mi-chan starał się dokładnie odwzorować sposób w jaki mężczyzna uwiązał konia. Coś jednak go niepokoiło i postanowił o tym wspomnieć.
   - Czy tak uwiązane konie nie okażą się łatwym łupem dla wilków kiedy się oddalimy? - zapytał. Z pewnością szlachcic nie ucieszyłby się gdyby po polowaniu okazało się, że konie w międzyczasie stały się wilczym posiłkiem. Martwił się też o samo zwierze, którego dosiadał. W końcu okazało się wyjątkowo spokojne i dało się posłusznie prowadzić nawet takiemu amatorowi jazdy konnej jak on. Nie mniej wiedział, że nie mogą zabrać ich w dalszą drogę, bo zapewne przeszkadzałyby w polowaniu. Co jednak odpowiedział na jego pytanie staruszek?
   W tym wszystkim z kieszeni mężczyzny wypadła paczka z amunicją. Aby zapobiec powtórce z tego zdarzenia postanowił przekazać naboje magowi. W ten sposób mógł się skupić na wyszukiwaniu zwierzyny nie przejmując się tym, że zgubił gdzieś amunicje. I jednocześnie cały czas miał ją w zasięgu ręki. Wystarczyło, że da znać swojemu małemu towarzyszowi, aby mu je podał.
   - Oczywiście, zrozumiałem. - odparł krótko wróżek i ruszył w ślad za Richardem.

     - Skoro tak to chyba nie ma się czym martwić. - odpowiedział na stwierdzenie mężczyzny. Postanowił zdać się na jego osąd, w końcu to Richard miał większe doświadczenie i częściej bywał na tych obszarach. Z resztą zielonowłosy i tak nie mógł zrobić nic w sprawie koników.  Zdanie się na starszego pana było najlepszą, a jednocześnie jedyną opcją jaką młody mag miał do dyspozycji. A jako, że ufał osądowi starszego pana był przekonany, że nie stanie się nic złego. Nie pozostało mu nic innego jak ruszyć za zleceniodawcą.
   Podążając za szlachcicem Mikoto starał się trzymać blisko niego, ale jednocześnie nie przykleił się do jego pleców, aby na niego nie wpaść gdyby ten nagle się zatrzymał. Starał się utrzymać odległość 2-3 metrów od mężczyzny. I tak z poważnym wyrazem twarzy poruszał się za swoim zleceniodawcą starając się stąpać ostrożnie, aby nie narobić hałasu. Szli tak dłuższą chwilę, aż w końcu szlachcic znalazł to po co tu przyszedł. Niczego nieświadome zwierze stało się jego celem i Mikoto obserwował jak starszy pan kryjąc się w zaroślach ostrożnie mierzy i w końcu wystrzela ze swojej broni. Obydwa pociski trafiły w cel, od razu też mężczyzna nakazał magowi podać kolejne dwa naboje. Chłopaczyna szybko odpakował paczuszkę i wyciągając z niej dwa naboje podał je mężczyźnie. Coś jednak było nie tak.
   Richard nie zareagował na podanie mu naboi wlepiając spojrzenie w jeszcze przed chwilą pustą przestrzeń. Własnie od tamtej strony Mikoto usłyszał dźwięk świadczący o obecności jakiegoś zwierzęcia. Kiedy obrócił się w tamtym kierunku widział szarżującego na nich dzika. Chłopaczyna musiał coś zrobić, bo jego zleceniodawca stał jak zamurowany tylko gapiąc się na zbliżające zagrożenie. Trzeba było zadbać, aby nic mu się nie stało. Po to z resztą Mikoto to był.
   Tak więc młody mag musiał działać. Najpierw starał się określić właściwy moment na unik odnosząc się do prędkości zwierzęcia (reakcje: 50). Dzieląca ich odległość 15-20 metrów zmniejszała się szybko, ale Mikoto spokojnie wyczekiwał odpowiedniego momentu. Dopiero kiedy między nimi, a dzikiem pozostało jakieś 10 metrów chłopaczek zaczął działać. Wierzył, że przy takiej odległości dzik nie zdoła zatrzymać swojej szarży i był to najwłaściwszy moment na unik. Chociaż zanim chłopaczyna ruszył w kierunku zleceniodawcy, aby wraz z nim - chociażby ciągnąc go siłą - zejść z drogi zwierzęcia (szybkość: 50) miał zamiar dzika całkiem wyeliminować, a przynajmniej spróbować. Tak, wcale nie ograniczał się do uniku. To miało być tylko zabezpieczenie gdyby nie udało mu się ubić zwierza. A plan na jego ubicie był bardzo prostu. Czekał właśnie po to, aby rozpędzone zwierze nie miało czasu na reakcję kiedy z cienia małego maga wyrośnie długi na jakieś 2 metry kolec przyjmując coś na kształt kolca. Kolec ten był oczywiście zwrócony w kierunku szarżującego zwierzęcia, aby wbić się w jego łeb wykorzystując nie tylko siłę magii (Siła magii: 120, szybkość i wytrzymałość magii: 84)  Mikoto, ale także prędkość jaką dzik nabrał. Ale Mi-chan nie czekał, aby określić skuteczność swojej akcji. Zadbanie o bezpieczeństwo mężczyzny było najważniejsze więc tak jak wyżej wspomniano miał zamiar odciągnąć go od niebezpiecznego zwierzęcia.

ME: 50.000 - 10.000 = 40.000

     Zanim Mikoto zaczął działać mężczyzna otrząsnął się ze swojego stanu i wyszarpnął przygotowane naboje. Zrobił to na tyle niezgrabnie, że młody mag poczuł jak w jego skórę wbijają się paznokcie przez co skrzywił lekko wargi i zmarszczył brwi. Nie dlatego, że zdenerwował się na zleceniodawce, w takiej sytuacji nie miał mu za złe, że działał trochę impulsywnie. Wiedział też, że nie zrobił tego specjalnie. Po prostu trochę go to zaskoczyło, a uczucie było nieprzyjemne.
   Po tym jednak zrobił to co zaplanował. Stworzył kolec, który wbił się w ciało zwierzęcia, a i Richard wtrącił swoje trzy grosze faszerując go ołowiem. W ten sposób nie tylko udało im się zatrzymać czy zabić dzika, oni dosłownie pozbawili go głowy, która od turlała się uderzając w drzewo. I był to prawdopodobnie bardziej efekt wystrzału z broni niż jego magii. Musiał przyznać, że ta strzelba miała swoją moc, której nie należało lekceważyć.
   Kiedy było już po wszystkim Richard żartobliwie pochwalił chłopca, który przyjął te słowa raczej spokojnie. Skłonił się lekko w kierunku mężczyzny niczego nie mówiąc. Zastanawiał się nad dwoma rzeczami. Pierwszą było pytanie nasuwające się na jego myśli - czy aby potrzebnie się wtrącał? Ostatecznie szlachcic zdążył się otrząsnąć i prawdopodobnie sam powaliłby dzika. Mikoto mógł więc ograniczyć się jedynie do zachowania bezpiecznej odległości od zwierzęcia i ewentualnym pociągnięciu mężczyzny z jego drogi. Drugą sprawą, nad którą się zastanawiał było zachowanie samego mężczyzny. Jeszcze kilka chwil wcześniej śmierć dosłownie zaglądała mu w oczy, a teraz był zupełnie wesoły niczego nie robiąc sobie z niebezpieczeństwa, które pokonali. Musiał już wielokrotnie doświadczać czegoś takiego, a jego nerwy były ze stali. Był nie tylko miłym i dobrym starszym panem, ale również osobą godną szacunku. Naprawdę całkowicie niszczył obraz szlachty jaki Mikoto stworzył sobie w głowie. Właściwie nie tylko szlachty, ale ogólnie całej ludzkości.
   - Już proszę pana. - odparł chłopiec wyciągając kolejne dwa naboje z paczuszki, którą cały czas trzymał w dłoni. Z przygotowaną amunicją ruszył za mężczyzną, aby mu ją podać. Ocenę zdobyczy zostawił raczej Richardowi, bo sam kompletnie się na tym nie znał.

     Dwójka szybko zbliżyła się do martwego zwierzęcia ustrzelonego przez mężczyznę. Tak jak wcześniej chłopaczyna postanowił to Richardowi powierzył oględziny, bo sam kompletnie się na tym nie znał. W przeciwieństwie do zleceniodawcy, bo ten szybko zawyrokował jak sprawy z sarną się mają i co trzeba zrobić. I w tym wypadku mężczyzna musiał poradzić sobie sam, bo nie chcąc niczego zepsuć Mikoto jedynie się przyglądał. Wciąż trzymał przygotowane pociski, ale nie podawał ich jeszcze zajętemu mężczyźnie. Na szczęście starszy pan załatwił wszystko szybko i sprawnie. Niedługo po tym jak zbliżyli się do sarny to już wylądowała ona na ramieniu mężczyzny. Dwójka szykowała się do powrotu. Coś im jednak przeszkodziło.
   Richard szybko zorientował się jakie stworzenie wydawało z siebie taki odgłos. Mikoto również się tego domyślał, ale kiedy z krzaków wyłonił się wilk przypuszczenie stało się pewnością.
   - Proszę uważać, pewnie jest ich tu więcej. - powiedział wsuwając pudełko z nabojami do kieszeni mężczyzny. Nie był jakimś znawcą, ale słyszał różne opowieści i we wszystkich wilki były zwierzętami stadnymi. Polowały na swoje ofiary w większych bądź mniejszych, ale zawsze w grupach. Być może były jakieś wyjątki o przegnanym ze stada osobniku. W końcu skądś musiało się wziąć powiedzonko samotny wilk. Zielonowłosy wolał jednak bezpiecznie założyć, że nie miał do czynienia z takim wyjątkiem i w okolicy kręci się więcej drapieżników. Na razie jednak musiał skupić się na celu, który miał przed oczami. Wilk zaatakował nie dając im czasu na reakcję więc i sam mag musiał działać szybko. I tym razem wszystko prawdopodobnie zależało od niego. Richard wciąż miał na ramieniu ciało sarny, a jego broń była nieprzeładowana. Mało prawdopodobne, aby zdążył zanim wilk do nich dopadnie. Mikoto musiał wypełnić zadanie, do którego został wynajęty.
   Kiedy tylko przekazał paczuszkę z nabojami Richardowi sięgnął za plecy, aby dobyć dwa noże i w nie uzbrojony zwrócił się w kierunku atakującego wilka. W przeciwieństwie do dzika wilk poruszał się w sposób nieprzewidywalny, nie mógł więc przewidzieć gdzie wyczarować kolec licząc, że zwierze na niego wpadnie. Musiał do sprawy podejść inaczej, ale i tym razem postanowił posłużyć się swoją magią. Gdyby potrafił nad nią lepiej panować pewnie tylko za jej pomocą mógłby wyeliminować zagrożenie, ale nie potrafił. Nie mniej nadal była użyteczna. W tym wypadku chłopak chciał wyczarować ze swojego cienia szeroko rozpościerającą się sieć (do około 5 metrów w każdą stronę), która miała wyłonić się między nim, a wilkiem (chciał rozciągnąć jakieś 5 metrów od miejsca, w którym się znajdował). . Sieć w jego zamyśle miała mieć małe oczka, takie, aby pysk wilka się w nich nie zmieścił. Miała też być rozciągliwa, aby wilk mógł się w niej zaplątać, a jednocześnie na tyle wytrzymała, aby zwierze jej nie zerwało (szybkość i wytrzymałość magii: 84). Gdyby wszystko poszło zgodnie z planem wilk powinien zostać unieruchomiony, wtedy też Mi-chan miał zamiar do niego dopaść i wbić ostrza w ciało zwierzęcia, najlepiej w kark bądź szyję, aby szybko je wyeliminować (Siła, szybkość: 50).
   Jeśli jednak plan z jakiegoś powodu się nie powiódł musiał polegać na własnym ciele. Wyszedł przez zleceniodawce, aby to na sobie skupić uwagę drapieżnika. Chciał zmusić wilka do ataku, aby następnie spróbować go uniknąć (reakcje, szybkość: 50), a także w miarę możliwości przeprowadzić kontratak polegający po prostu na wbiciu trzymanych ostrzy w ciało wilka (Szybkość, siła: 50). Liczył, że wilk zaatakuje uzbrojoną w ostre zęby paszczą dając mu okazje do kontry w jakiś krytyczny punkt na jego ciele jak oczy czy szyja. Gdyby tylko udało mu się trafić to spróbowałby jeszcze nóż przekręcić maksymalizując w ten sposób zadane obrażenia.
   Musiał uwagę wilka skupić na sobie więc gdyby ten jednak wybrał za cel Richarda Mikoto po prostu stworzyłby przed futrzakiem wysoki i szeroki na 10 metrów mur z cienia uniemożliwiając mu zaatakowanie mężczyzny.

ME: 60.000 - [Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]
(wcześniej pomyliłem się z liczbą mojej ME )

     Na niewiele zdały się wysiłki wróżka. Wilk był w stanie uniknąć magicznej sieci, którą Mikoto wytworzył. Zrobił to na tyle zgrabnie, że zielonowłosy uświadomił sobie, że ubicie futrzaka może okazać się dużo trudniejsze niż mu się wydawało. Co jednak najgorsze nie był w stanie powstrzymać zwierzęcia przed atakiem na szlachcica. Wilk zupełnie go zignorował i unikając sieci odbił się od drzewa kierując w stronę mężczyzny właśnie. Ten na szczęście nie zamarł jak w sytuacji z dzikiem i szybko cisnął w drapieżnika swoją zdobyczą dając w ten sposób Mikoto szansę na działanie.
   Chłopaczyna nie miał zamiaru czekać, aby przekonać się czy Richard trafi wilka czy ten znów zgrabnie uniknie przeszkody. Od razu ruszył z pełną prędkością (50) w kierunku niebezpiecznego zwierzęcia, aby znaleźć się między nim, a swoim zleceniodawcą. Po raz kolejny aktywował też swoją magię z zamiarem unieruchomienia zwierzęcia. Tym razem jednak nie chciał ponownie zaalarmować zwierzęcia o swoich zamiarach. Sprawił, aby jego cień poruszał się po ziemi tak jakby był zupełnie naturalny (szybkość magii 84). Jego celem było sprawienie, aby cień dosięgnął wilka i dopiero wtedy miał wyrosnąć z ziemi oplatając się wokół jego kończyny. Gdyby udało mu się w ten sposób zwierze pochwycić starał się utrzymać je w jednym miejscu (wytrzymałość magii 84), aby cieniem opleść pozostałe trzy łapy i zupełnie zwierze unieruchomić. Wtedy też bez problemu mógł wykończyć wilka, albo pozostawić tą przyjemność Richardowi jeśli miał takie życzenie.
   Mogło się to jednak nie udać i dlatego właśnie chciał znaleźć się między starszym panem, a zwierzęciem. Aby własnym ciałem zagrodzić mu drogę. Wtedy też nie atakował po raz kolejny, a jedynie czekał przekonany, że wilk go nie zignoruje. Miał zamiar przyjąć jego atak zasłaniając się ręką (wytrzymałość: 50), najlepiej w taki sposób, że trzymane w niej ostrze wbiłby w pysk zwierzęcia od środka. Czy by się to udało czy nie drugą łapką miał zamiar nieprzerwanie raz za razem wbijać ostrze w ciało futrzaka (szybkość, siła 50). Oczy, jego szyję czy cokolwiek. Na pewno bolało więc nie był w stanie trzeźwo myśleć i chciał po prostu upuścić krwi drapieżnikowi. Wystarczyło, aby się zatrzymał łapiąc go za rękę czy też nie. Był przekonany bowiem, że zatrzymać i tak się musiał, bo zaraz za sobą postawił ścianę z cienia. Wysoką i szeroką na dziesięć metrów. Ściana ta z resztą miała się rozrosnąć na boki, aby zamknąć zwierze jak i maga w czymś na kształt czworokąty. Chłopaczyna spieszył się z tworzeniem ścian, aby wilk nie wyszedł poza zasięg jego magii. Gdyby to się udało następnie Mikoto chciał odgrodzić siebie od wilka kolejną ścianą. Robiąc w niej niewielkie otwory chciał stopniowo zmniejszać przestrzeń po której wilk mógł się poruszać, aby ostatecznie zamknąć go na jak najmniejszej przestrzeni. Wtedy też sprawiłby, aby ściany opadły na wilka w formie cienkiej wytrzymałej sieci kompletnie go unieruchamiając. Przez oczka tej sieci miał zamiar wbijać ostrze noża tak długo, aż futrzak nie padnie martwy.
   Gdyby zaś nie udało się zamknąć zwierzaka w klatce, albo ten zrobił coś czego Mikoto się nie spodziewał to... chłopaczyna postara się podjąć jakieś inne akcje, aby wyeliminować zagrożenie. To jak będą one wyglądały zależało od tego jak to wszystko się potoczy.

EM: [Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Mikoto (2018-11-12 18:30:00)

      Richard rzucając swoją zdobyczą rozproszył wilka na tyle, że małemu magowi udało się go pochwycić. Chłopak nie przypisywał zasługi sobie czy podstępowi jaki użył przekonany, że gdyby nie akcja starszego pana zapewne nie udałoby mu się wilka pochwycić. Najważniejsze jednak było to, że plan się powiódł i Richard bez problemu mógł wykończyć unieruchomione zwierzę. Dopiero wtedy kiedy wilk padł martwy chłopak odetchnął z ulgą.
   - Przepraszam, nie doceniłem go i przez to znalazł się pan w niebezpieczeństwie. - powiedział wróżek słysząc jak mężczyzna stwierdzał, że był to kiepski dzień na polowanie. Nie miał zamiaru się w żaden sposób usprawiedliwiać i przyznał się do swojego błędu. Nie wiedział jednak czy nawet gdyby całkowicie poważnie stanął przeciw temu futrzakowi to czy sam, bez pomocy ze strony mężczyzny udałoby mu się go unieszkodliwić. Z pewnością potrzebował więcej treningu skoro byle zwierzak sprawił mu tyle trudności. Co więcej był nawet gotów poświęcić rękę, aby się go pozbyć. W tej chwili musiał przyznać, że potrzebuje więcej doświadczenia w walce. Niby nigdy nie szukał specjalnie wymagających zadań, ale jak mógł się dziś przekonać nawet te wydające się zwykłymi prostymi zleceniami mogą się skomplikować.
   Z przemyśleń wyrwał go głos mężczyzny nakazujący powrót. Chłopak zgodził się skinieniem głowy i podążył za nim. Po tej całej akcji z wilkiem był raczej przybity swoją niekompetencją i w odpowiedzi na podsumowanie polowania przez Richarda skinął głową na zgodę i bąknął coś o tym, że nie wraca z pustymi rękoma. Poza tym milczał przez resztę drogi. Chociaż w jego przypadku nie było to chyba nic nowego. Nigdy do specjalnie towarzyskich nie należał. Po prostu teraz miał konkretny powód do tego swojego osowiałego milczenia.

     - Nie, nie przypominam sobie, żebyśmy kogokolwiek widzieli. - odpowiedział zupełnie mechanicznie wróżek na pytanie mężczyzny. Nawet nie zastanawiał się skąd nagle takie pytanie. Nie przyszło mu do głowy, że Richard już martwił się o bezpieczeństwo swoich sąsiadów. Odpowiedział jednak zgodnie z tym co zapamiętał. Podróżowali przez rozpościerające się wokół równiny, ale nie widział nikogo. Prawdopodobnie znaczyło to, że nie było innych osób w pobliżu, przynajmniej w tamtej chwili. Chociaż mógł po prostu to przegapić, bo nie można było powiedzieć, żeby jakoś szczególnie uważnie się rozglądał.
   Wkrótce ta dwójka dotarła do miejsca, w którym zostawiła swoje wierzchowce. Na szczęście nic się im nie stało. Chociaż po tym co ich spotkało trzeba było przyznać, że zielonowłosy nieco martwił się tym czy znajdą zwierzęta całe i zdrowe. Jak się okazało obawy były niepotrzebne. Richard szybko umocował swoją zdobycz na grzbiecie konia, aby następnie zapytać chłopca czy poradzi sobie sam.
   - Tak, powinienem dać radę. - odparł wróżek. I przekonany był, że faktycznie sobie poradzi. Przecież dokładnie przyglądał się jak poprzednim razem jeden z lokajów zapinał klamry, wystarczyło zrobić dokładnie to samo. I to też właśnie zrobił. Kiedy skończył mogli ruszać.
   Droga powrotna minęła w milczeniu. Nie przeszkadzało to chłopcu, który mógł się pogrążyć w rozmyślaniu. Nawet nie zauważył kiedy dotarli do dworku. Po krótkiej wymianie zdań ze swoim służącym Richard zniknął w jakimś budynku gospodarczym podczas gdy drugi z lokajów pomógł Mikoto uporać z zejściem z konia, aby następnie odprowadzić go do stajni. Poprosił też, aby chłopiec poczekał na nagrodę co ten też w milczeniu uczynił. Wywiązał się ze swojego zadania więc była ona jak najbardziej zasłużona. Mimo to wróżek wciąż uważał, że mógł wszystko zrobić lepiej i tylko dzięki szczęściu wszystko dobrze się zakończyło. Kiedy już otrzyma obiecaną zapłatę zapewne szybko z dziewczyną się pożegna i ruszy w drogę powrotną do miasta.

     Chłopak w spokoju czekał na swoją nagrodę. Nie musiał długo czekać na pojawienie się dziewczyny. To ona właśnie niosła skórzany woreczek, w którym zapewne znajdowało się jego wynagrodzenie. Nie był to zwyczajny szary mieszek jaki niejednokrotnie widział czy używał, ten wydawał się ładniejszy. Zapewne był też więcej wart.
   Dziewczyna jednak nie była sama, towarzyszył jej starszy mężczyzna, z którym to Mikoto był na polowaniu. Zielonowłosy zauważył też jeszcze jedną osobę, której wcześniej nie widział. Mały chłopiec, młodszy od niego ukrywał się za drzwiami. Może wstydził się w obecności nieznajomych? Nie poświęcając mu wiele uwagi wróżek wrócił spojrzeniem do dwójki, z którą wcześniej miał do czynienia.
   - Dziękuję. - odpowiedział dziewczynie jednym słowem. Oczywiście przyjmując nagrodę. Podobnie jak ona i Mikoto skinął jej głową kiedy odchodziła. Po tym podszedł do niego Richard. Chłopak uścisnął wyciągniętą przez niego dłoń. - Tak, mogło być gorzej. - zgodził się z jego kwestią.
   Słysząc następne słowa, a raczej ostatnie zdanie starszego mężczyzny Mikoto mimo woli uśmiechnął się. Zapewne pierwszy raz od pojawienia się na dworku. Richard naprawdę był beztroską osobą, która prawdopodobnie każdego zaraziłaby swoją pogodną naturą. I zielonowłosy na chwilę jej uległ. - Z przyjemnością pomogę jeśli nadarzy się okazja. - powiedział bez namysłu. Na tym wszystko się skończyło. Udając się do bramy Mikoto pożegnał się prostym do widzenia z Richardem, który osobiście go odprowadził. Zostawiając posiadłość za plecami ruszył w kierunku Magnolii.

z/t Fiore » Fairy Tail » Biblioteka

Powolnym krokiem udałem się na miejsce spotkania, co zajęło nieco czasu. Ostatnio postanowiłem bardziej zapoznać się z okolicznymi terenami, więc podczas drogi przyglądałem się otaczającemu mnie terenowi. Brak wyraźniejszych szlaków, co jakiś czas jakieś zwierzęta oraz rośliny, całkiem miły teren. W końcu jednak dotarłem do jednej z bardziej równych i pustych przestrzeni. Nie dziwne, że ludzie mają w pobliżu swoje ogrody, to miejsce z pewnością temu sprzyja.
Rozejrzałem się po obecnych tam osobach, próbując połączyć ich z tym co wiem o zleceniodawcy. Niestety poza imieniem nie wiedziałem praktycznie nic. Mimo to poszło zdecydowanie szybciej niż bym się spodziewał. Większość osób nie pasowała do mojego wyobrażenia tamtej osoby, więc postanowiłem podejść do obecnego tam mężczyzny. Wydawał się być dosyć zniecierpliwiony, jeśli to zleceniodawca to może myślał, że nikt nie podejmie się jego zadania? Cóż, trzeba będzie się tego samemu dowiedzieć.
Z uśmiechem zbliżyłem się nieco do mężczyzny i zacząłem mówić.-Witam, szukam osoby imieniem Stean. Nie jest to może przypadkiem Pan?-podczas tego postanowiłem wyciągnąć kartkę, którą zabrałem z tablicy. Istniała szansa, że będzie chciał jakiegoś dowodu na to, że jestem z gildii, a mi jakoś nie spieszyło się do wyjaśnień.

Jak się okazało moje podejrzenia co do zleceniodawcy były trafne, w sumie mocno bym się zdziwił, gdyby było odwrotnie. Wątpiłem by dwójka staruszków pisała o swoich dziadkach, a kobieta miała teraz zdecydowanie ważniejsze i trudniejsze zajęcie. Wracając jednak do mężczyzny, całe szczęście mimo początkowych wątpliwości zrozumiał kim jestem. Jednak co się dziwić, przychodzi do niego losowa osoba bez widocznego znaku gildii… Wyglądało na to, że szukanie kogoś do takiego zlecenia było stresującą i kłopotliwą sprawą. Jak dziwne rzeczy muszą się tam dziać, żeby w ten sposób do tego podchodzić? Jeśliby o tym dłużej pomyśleć to dla zwykłej osoby każdy przejaw magii może być czymś nienormalnym.
-Tak, czytałem bardzo dokładnie. Gdyby nie nietypowość sprawy pewnie teraz by mnie tu nie było.-odparłem, a przy drugim zdaniu z uśmiechem rozłożyłem ręce na bok. Nie miałem zbyt dużego doświadczenia z roślinami, ale nawet w razie niepowodzenia, przynajmniej dowiem się czegoś interesującego.
-Więc...na czym polega ta nienormalność?-dodałem chowając po chwili dłonie do kieszeni, jednak na mojej twarzy wciąż widniały te same emocje. W końcu skoro przybyłem tu w sprawie ogródka, przydałoby się nieco o nim dowiedzieć, prawda? Miałem nadzieję na jak najszybsze zobaczenie wspomnianego miejsca.

Z niecierpliwością czekałem na kolejne wyjaśnienia ze strony zleceniodawcy, który wydawał się być całkiem miłą osobą. Zapewne musiał być chociaż trochę pozytywnie nastawione, żeby osoba, która podejmie się zadania nie zrezygnowała. Mi taki obrót wydarzeń był z pewnością na rękę. -No tak, najlepiej zobaczyć to na własne oczy.-odparłem wsłuchując się w słowa Steana i podążając za nim. Roślinność żyjąca własnym życiem, dosyć ciekawe zjawisko. Jednak jeszcze ciekawsze mogło być to co wywołało tę sytuację.
-Długo to już trwa? Jak do tej pory sobie z tym wszystkim radziłeś?-w zamyśleniu zacząłem zadawać kolejne pytania. W końcu jeśli było tak od zawsze, równie dobrze mogło być to sprawką gleby, bądź czegoś co w niej jest. Jeśli zaś sytuacja była odwrotna, nie miałem żadnego innego pomysłu. Niestety to chyba już typowe dla magów, że ciekawością potrafią sobie utrudnić nawet najprostszą sprawę. W końcu ze słów zleceniodawcy wynikało, że mam jedynie pomóc w uporządkowaniu wszystkiego, lecz sam fenomen bardzo mnie zaciekawił.

z/t -> Fiore  -> Hargeon