Mage Guild Wars

Zaczynałem powoli się nie dogadywać z dziewczyną. Dwa różne charaktery powodowały, że między tymi nacjami następował konflikt. To było raczej normalne z uwagi na to jaki byłem. Nie potrafiłem się dogadywać z innymi, toczyłem samotny tryb życia. Nie patrząc na innych, krzywdy jakie wyrządzam, żyłem swoimi marzeniami, które chciałem spełnić w przyszłości, gdy już będę gotowy stanąć oko w oko z losem. Dziewczyna chciała, abym wyjaśnił jej o co mi chodziło. Miałem się tłumaczyć tak bezbronnej istocie? Szczerze mówiąc dostrzegłem już wcześniej coś w niej. Być może siłę, być może zaciekawienie. Wydawało mi się, że była idealna do mojego marzenia, które chciałem spełnić, lecz ciągle byłem na niego za słaby.

Mimo, że upierała się na swoim, nie miałem zamiaru wracać do tego tematu. Dla mnie był on skończony, w sumie zrobiłem błąd wypytując ją wcześniej o te rzeczy. Nie wiedziałem czy jest magiem czy nie, akurat to mnie nie interesowało teraz. Mi chodziło o jej pochodzenie, lecz to zdążyłem już się domyślić. Jej kolejne zdanie po raz kolejny dotyczyło tego gdzie do tej pory byłem. Była uparta i umiała postawić na swoim, ale naprawdę nie widziała, że to jej do niczego nie prowadzi? Tak samo jak ona nie miałem ochoty odpuszczać, dlatego przez zmrużone oczy w dalszym ciągu opierając się o konar drzewa powiedziałem spokojnym głosem.
- Czemu mi nie zadasz pytania bardziej określającego Twój cel?

Po raz kolejny miała inne zdanie niż ja. Byłem zbyt pewny siebie? Możliwe, lecz nie traktowałem jednak tego jako moją wadę. Wiedziałem co potrafię, do czego jestem zdolny. Nie potrzebowałem ochrony, byłem na tyle silny, że umiałem sobie sam radzić. Może nie na tyle, żeby dorównać mistrzom gildii, bo do nich dzieliła mnie wciąż daleka droga, lecz na tyle, aby sobie radzić samemu. To ten świat mnie wychował, nienawiść ludzi i ludzka krzywda. Byłem zlepkiem nieszczęść, dźwigałem od małego ten ciężar sam. Wychowany na ulicy bez rodziny, bliskich, przyjaciół, kolegów. To pewność siebie i nadzieja pozwoliła mi przetrwać, jeśli ktoś uważa, że to moja wada zbywam takie komentarze.
- Ten świat nauczył mnie jednej rzeczy - tutaj spojrzałem w górę, aby zawiesić swój wzrok przez chwilę w błękicie nieba, które jeszcze gościło na niebie - niby na kogo mam liczyć jak nie na siebie?
Po tym pytaniu spuściłem wzrok na dziewczynę. Spokojnym głosem zapytałem jej ciekaw co mi odpowie. Patrzyłem wprost w jej oczy jakby oczekując od niej jakiejś ciekawej odpowiedzi. Po cichu liczyłem na to, że znów mnie zaskoczy. Jeśli tak się stanie, być może w przyszłości przekonam ją, aby dołączyła do mnie, a w zamian byłem w stanie nauczyć ją magii.

Moja postać zaczęła iść w przeciwną stronę od tego całego zgiełku. Zrobiłem to, bo dziewczyna tego chciała, więc powolnym korkiem zacząłem oddalać się od tamtego miejsca. Po chwili dziewczyna minęła mnie patrząc co jakiś czas w tył, czy idę za nią. Nie zamierzałem uciekać, a widocznie ona chciała mnie gdzieś zaprowadzić. Westchnąłem tylko lekko patrząc gdzieś w bok. Nie wiedziałem jaka wędrówka mnie czeka, ale miałem nadzieję, że nie pójdę w jakieś zaludnione miejsce.

Chyba nie miałem szczęścia widząc gdzie ta dziewczyna mnie prowadzi. Było to chyba najgorsze miejsce, które mogła wybrać. Najbardziej zaludnione, mnóstwo barów, lokali i hałasu. A ja chciałem odpocząć... teraz gdy już tutaj byłem nie było odwrotu. Zobaczymy czemu akurat tutaj jestem prowadzony, więc póki co zmierzałem za dziewczyną, aby odkryć sens tutejszego przyjścia.

Odpowiadając na moje pytania, zleceniodawca wyglądał jakby wszystko co się tam dzieje było w normie. Oczywiście każdy ma do różnych rzeczy inne podejście, dla mnie na przykład żyjące rośliny były całkowitym fenomenem. Czy naprawdę powinno się nimi zajmować tak jak wszystkim innym? Jeśli w całą sprawę była zamieszana magia, to przebywanie wśród czegoś takiego mogło być niebezpieczne. Kto wie kiedy roślinka zdecyduje, że zabawnie byłoby złapać Cię za nogę i unieść w powietrze. Chociaż to może jedynie moja fantazja…
Przez całą drogę wszystko uważnie obserwowałem, było tu całkiem różnorodnie jeśli chodzi o wygląd otoczenia. Sam nie wiedziałem czego spodziewać się po miejscu, do którego ruszamy. Skoro to ogród dziadków, raczej nie będzie wyglądał zbyt nowocześnie. Może jakiś mały domek z cegły lub drewna? Gdy dotarliśmy na miejsce wszystko się wyjaśniło. W sumie widząc to miejsce bardziej bym się spodziewał, że ktoś poprosi o pomoc w naprawie domu niż ogródka. Najwidoczniej każdy ma inne priorytety. Mimo wszystko miejsce to wywarło na mnie całkiem pozytywne wrażenie.
Dalej w ciszy, jedynie przytakując na kolejne słowa Steana, skierowałem się w stronę ogródka. Postanowiłem nieco przejść się po tym miejscu i przyjrzeć rośliną, oczywiście poświęcając szczególną uwagę żyjącym kwiatkom. Wszystko wydawało się być całkiem dobrze zorganizowane, gdyby nie nasz wspomniany fenomen, panowałby tu idealny porządek.
-No tak, nie przedstawiłem się. Jestem Mizuki Shirasu.-powiedziałem wykonując lekki ukłon w stronę zleceniodawcy.-Co do samej sprawy... nie mam zamiaru się wycofywać. Podjąłem się zadania, więc mam zamiar je wykonać. Poza tym nie wygląda to tak źle.-odpowiadałem z uśmiechem, oczywiście jak najbardziej próbując ukryć swoje zdziwienie całą sytuacja. Nawet jeśli byłem magiem, nie miałem zbyt wiele styczności z jakimiś niezwykłymi zjawiskami. Trzeba było to jak najszybciej zmienić, jednak przed tym zostaje jeszcze sprawa tajemniczego ogródka. W końcu co może pójść nie tak?

Po dokładnym przyjrzeniu się kwiatom, ciężko mi było zrozumieć czemu tyle razy dostawałem możliwość wycofania się. Trochę kwiatków, jeden może bardziej wyrośnięty, ale nie było to nic tak bardzo strasznego, jedynie nieco zaskakującego. Słysząc słowa Steana od razu wstałem i ruszyłem za nim. Pomieszczenie do którego weszliśmy zdawało się mieć wszystko co jest potrzebne typowemu ogrodnikowi, w tym rzeczy o których istnieniu nawet nie wiedziałem. Podczas mojego przyglądania się wszystkiemu, zleceniodawca zdążył coś znaleźć i mi wręczyć. Spojrzałem na niego z ogromnym zdziwieniem, ponieważ ubranie to było na mnie o wiele za duże. Pracowanie w czymś takim z pewnością musi być niewygodne. Ten zdawał się szybko rozumieć o co mi chodzi, nawet bez długiego zastanowienia. Znaczenie jego słów zrozumiałem dopiero, gdy sam założył jedne z ogrodniczek, które szybko same uległy zmianie. Najwidoczniej magia nie była im tak obca jak mi się początkowo wydawało.
Postanowiłem szybko uwinąć się z przebraniem, niestety moja bluza musiała pójść na czas tej misji w odstawkę. Wolałem nie ubrudzić jej przez przypadek, a prace w ogrodzie zazwyczaj do najczystszych nie należały. Co do narzędzi, nie znałem się zbytnio na nich, więc postanowiłem zabrać jakąś motykę, szpadel oraz jeśli udało mi się znaleźć to rękawice, myśląc, że może coś z tego się przyda.
-Spokojnie żadna z tych rzeczy nie zniknie, w końcu nie jestem złodziejem.-uśmiechnąłem się w stronę rozmówcy idąc w jego stronę. Czy było to kłamstwo, czy też nie, ciężko stwierdzić. W końcu zdaje się, że porzuciłem swoje wcześniejsze życie, prawda?-Pewnie i tak żadna z tych rzeczy nigdy by mi się nie przydała.-dodałem po chwili i zacząłem przyglądać się temu, co Stean zabrał z wcześniejszego pomieszczenia.-No to od czego zaczynamy?-powiedziałem z entuzjazmem, gdy wydawało się, że możemy już zabierać się do pracy.

Wyglądało na to, że czeka mnie długa i trudna robota, głównie dlatego, ze nie miałem za bardzo pojęcia o pielęgnowaniu nawet zwykłego ogródka. Nie pomagały również ‘’rady’’ zleceniodawcy, które brzmiały bardziej jak groźby. Postanowiłem jak najszybciej zabrać się do roboty, całe szczęście przydzielił mi mniejszy kawałek do zrobienia. Przy pomocy jednego z narzędzi zabrałem się za trawę, ponieważ jak mi się wydawało znam chociaż jej wygląd. Niestety po głębszych oględzinach okazało się, że dla kogoś takiego jak ja póki coś nie ma płatków to również nie ma pewności czy jest to kwiat czy też nie. Dzięki temu natychmiast dowiedziałem się po co było to całe wcześniejsze mówienie o wycofaniu się. Mimo tego, że za każdym razem najpierw starałem się ostrożnie upewnić z jaką rośliną mam do czynienia, nie obeszło się bez ataków ze strony kwiatków. Moim zbawieniem były rękawice, które dosłownie w ostatniej chwili zgarnąłem z pomieszczenia na narzędzia. Nie zmienia to jednak faktu, że i tak zdarzyło mi się poczuć ból spowodowany ich...zębami? Nawet nie przyglądałem się zbytnio co one tam mają.
Tak więc za pomocą motyki oraz innego, mniejszego narzędzia, zabrałem się najpierw za wyrywanie trawy, a później chwastów. Nie wiedziałem jak ten plan wypali, jednak sam wplątałem się w to kwiatkowe bagno, więc musiałem dokończyć to co zacząłem. W pewnym momencie wpadł mi do głowy nieco głupi pomysł, spowodowany zapewne wcześniejszą ciekawością. Postanowiłem wypatrzeć jeden z kwiatków, który nie był zbyt daleko i wydawał się być przyjazny, zdjąłem rękawiczkę i spróbowałem go delikatnie...pogłaskać? Jakkolwiek dziwnie by to nie brzmiało w stosunku do rośliny. Byłem niezmiernie ciekaw jak zareaguje, może nawet udałoby mi się jakoś z nimi dogadać? Szansa na to była nikła, ale miałem ogromną ochotę spróbować. Najwyżej nieco pogryziony wrócę ponownie do pracy...

Wydawało się jakby ta praca trwała już godzinami. Cały czas musiałem uważnie kontrolować każdy swój ruch, żeby tylko dodatkowo nie rozwścieczyć kwiatków. Chociaż one same w sobie wydawały się już nie być takie przyjazne, zwłaszcza gdy coraz bardziej wkraczałem na ich teren. Rękawiczki z czasem przestały wystarczać, a same rośliny zmądrzały biorąc za cel ataku mniej osłonięte miejsca. Mimo, że powoli zaczynałem rozumieć o co w tym wszystkim chodzi, nie sprawiło to, że ataki ustały. W końcu i tak w ciągu tego czasu nie stałem się mistrzem ogrodnictwa.
Niezmiernie ucieszyłem się, gdy wyglądało na to, że pierwszy etap został zakończony. Na początku usiadłem na ziemi, nieco oddalony od kwiatków by te nie mogły mnie ugryźć i przyglądałem się swojemu miejscu pracy, by być pewnym, że wszystko na pewno zostało zakończone. Przez dłuższy moment miałem nawet ochotę użyć jednego z zaklęć na sobie, choć wiele rzeczy odciągało mnie od tego. W końcu nie wiadomo jak kwiaty mogą zareagować na taką zmianę niedaleko ich, a ugryzienia mimo że denerwujące, chyba póki co były do zniesienia. Po pewnym czasie postanowiłem wstać i ponownie zabrać się do pracy, nie miałem zamiaru tu spędzić wieczności.
-Pierwszy etap skończony, co teraz?-zapytałem Steana by mieć pewność, że nic nie zepsuje idąc na własną rękę.

-Chętnie-odpowiedziałem krótko i usiadłem we wskazanym miejscu. Miałem trochę czasu na odpoczynek, więc siedząc postanowiłem rozprostowałem nogi i nieco się przeciągnąłem.-Całkiem nieźle nam idzie.-rzuciłem mimo tego, że tego typu praca jednak nie była dla kogoś takiego jak ja, ale przynajmniej poznałem wredne, magiczne kwiatki. Czasem trzeba szukać jakiś plusów w tego typu sytuacjach, chociaż dla pocieszenia. Ściągnąłem noszone do tej pory rękawiczki i poczęstowałem się tym co przyniósł Stean. Siedziałem tak przez moment by nieco odpocząć, niestety jeśli chciałem, żeby robota była jak najszybciej wykonana nie mogłem spędzić tak zbyt wiele czasu.
Kiedy byłem już gotowy ponownie założyłem rękawiczki i się przeciągnąłem.-No to do roboty.-powiedziałem kierując się w stronę kolejnego miejsca, które wymagało oczyszczenia ze zbędnych rzeczy. Miałem głęboką nadzieję, że w ciągu ostatnich godzin nabrałem nieco doświadczenia i tym razem pójdzie nieco szybciej. Przecież ile można męczyć się z roślinami? Jeśli tylko uda mi się w miarę szybko skończyć miałem zamiar od razu zabrać się również za wspomniane worki.

-Spokojnie, robiłem już gorsze rzeczy. Może jedynie nieco wyszedłem z wprawy.-powiedziałem, a następnie zabrałem się do pracy. W sumie faktycznie do tej pory w życiu zdarzało mi się robić bardzo dużo różnych rzeczy, choć zazwyczaj wolałem szybsze rozwiązania. Z czasem niektórych rzeczy się zapomina, ale doświadczenie zostaje. Niestety rzadko chciało mi się zabierać za coś bardziej wymagającego fizycznie, czego efekty są teraz bardzo dobrze widoczne. Z pewnością mimo nabytej tutaj wiedzy raczej nigdy nie zostanę ogrodnikiem, mam dosyć roślin na dłuższy czas.
Tym razem moja rola została skończona minimalnie szybciej, zawsze to jakiś postęp, prawda? Niestety efekty długiej pracy dawały mi bardzo wyraźne sygnały, że powinienem zabrać się za ganianie kotów po mieście albo zabieranie staruszką portfeli. To zapewne przedłużyło czas mojej pracy, mimo, ze próbowałem to ignorować i skończyć jak najszybciej. Czasem niektóre rzeczy ciężko się ignoruje. Całe szczęście Stean był w stanie sam poradzić sobie z noszeniem worków, dlatego ja mogłem zrobić coś co miałem nadzieję, że nieco mi ulży. Usiadłem tam gdzie wcześniej i postanowiłem posłużyć się nieco zaklęciem, miałem nadzieję, że zleceniodawcy nie będzie to przeszkadzać skoro sam chciał maga do pomocy. Posłużyłem się najprostszą wiedzą jaka istnieje i jest związana z moją magią, by wytworzyć małą (około 7x7) kostkę lodu. Wydawała się ona być bardzo podobna do zwykłego lodu, z racji na białą barwę, jednak światło odbijało się na niebiesko tak, że dawało nieco wątpliwości do jej pochodzenia. Mój cel wytworzenia kostki był raczej jasny, chciałem przykładać ją do obolałych miejsc chcąc zmniejszyć odczuwany ból. Miałem głęboką nadzieję, że będzie to w stanie pomóc. Oczywiście przyniesionymi przez Steana rzeczami również się poczęstowałem, jak można by zrezygnować z takiej oferty? Teraz pozostawało mi tylko czekać na kolejny plan działania.

Stworzenie przedmiotu= -2.000
Pozostała energia: 53.000-2.000=51.000

Mój plan z kostką lodu zapewne nie na długo, jednak w jakimś stopniu mi pomógł. Przyniosło mi to niesamowitą ulgę, a co najważniejsze dzięki temu mogłem skrócić nieco czas odpoczynku i ponownie zabrać się za swoje zadanie.-Tak, mogę już dalej pracować.- odpowiedziałem nieco rozciągając ręce. To co czułem po tej pracy wydawało mi się być, aż dziwne. Chyba nigdy tak długo nie musiałem się wysilać. Na szczęście z tego co mówił Stean niewiele zostało już do zrobienia, najwidoczniej pielenie było najtrudniejszą częścią zlecenia. Nawożenie i podlewanie kwiatów, chyba nie może być w tym nic trudnego? Oczywiście jeśli rośliny nie postanowią ponownie próbować mnie zniechęcać do pracy.
Wziąłem ostatni łyk napoju i ruszyłem w stronę zleceniodawcy. Krótko przytaknąłem na jego słowa, wziąłem łopatę i zacząłem uważnie obserwować jego pracę. Starałem się zapamiętać mniej więcej ile bierze nawozu, co i jak z nim robi, dosłownie wszystko. Następnie sam musiałem zabrać się do pracy, więc wziąłem mały wózek i zacząłem działać w przydzielonym mi miejscu. Wydawało mi się, że odwzorowanie czegoś takiego powinno być proste, więc pewny siebie zacząłem powtarzać wcześniej widziane ruchy. Oczywiście starając się uważać na złośliwe kwiatki.

Kolejne zadanie nie było takie trudne, zwłaszcza, gdy wiedziałem dokładnie co i jak. Pewnie gdyby nie naśladowanie Steana byłoby gorzej, ale nie ma po co myśleć teraz nad inną wersją wydarzeń. Po czymś takim nikt by nie potrzebował odpoczynku, dlatego mogliśmy od razu zabrać się do pracy. Udałem się za zleceniodawca do studni by napełnić konewki. Wyglądało na to, ze ta praca również nie będzie tak bardzo wymagająca, poza parokrotnym nalewaniem wody do konewki. Nie chcąc marnować czasu od razu ruszyłem podlać jedne z kwiatów, a następnie uzupełniłem wodę i udałem się do kolejnych.
W sumie przez ten cały czas pracy miałem trochę okazji do myślenia, zwłaszcza obserwują Steana. To musi być miłe móc robić coś dla rodziny, z własnej chęci uszczęśliwienia ich. Zapewne jak był młodszy spędzał tu sporo czasu z innymi, by pomóc dostatecznie zadbać o to miejsce. Oczywiście nie wszystko musiało wyglądać tak doskonale jak sobie to wyobrażałem, jednak miałem ogromną nadzieję, że właśnie tak to wyglądało. To zabawne gdy ktoś chce szczęścia innych, gdy jemu to tak łatwo i szybko odebrano. Może miałem ochotę by to moje życie tak wyglądało? Lub też był to objaw zwykłej, dziecięcej naiwności, która potrafi objawiać się niezwykle często. Przebywanie wśród ludzi z pewnością potrafi dosyć dziwnie działać. Najwidoczniej muszę nieco przystopować swoje rozmyślanie, wspominki do niczego dobrego nie doprowadzą.
-Zdaje się, że trzeba jeszcze zanieść i uporządkować narzędzia, prawda?-powiedziałem z lekkim uśmiechem po skończonym podlewaniu, ponieważ jakoś nie widziałem do tej pory by coś zostało zaniesione. Dodatkowo jakby nie patrzeć coś takiego w dwie osoby również może pójść o wiele sprawniej.

Tak jak się spodziewałem wszystkie narzędzia wciąż był obecne w ogrodzie, dlatego po słowach Steana również zabrałem się za ich znoszenie. Dodatkowo zrobiłem szybki obchód wokół miejsc pracy, by upewnić się, że żaden z przedmiotów tam nie został. Poszło to całkiem szybko, w końcu nie używaliśmy ich tak duży by przeniesienie musiało zajmować kolejną godzinę. Oczywiście nie chciałem psuć za bardzo swojej opinii, więc wszystkie przedmioty zostawiłem w spokoju. W końcu co z tego miałoby mi się niby przydać? Również ogrodniczki oraz rękawice poszły do zwrotu, za to rzecz jasna nie zapomniałem o bluzie, którą wcześniej tam zostawiłem. Następnie zgodnie ze wskazówkami udałem się do łazienki by przemyć tyle ile mogłem, czyli twarz, szyję i ręce. Żeby całkowicie się doprowadzić do porządku chyba będę musiał posłużyć się znajomościami i czyimś prysznicem…
Po wytarciu rąk i twarzy nadeszła najbardziej oczekiwana cześć tego zadania. Jak łatwo można się tego domyślić chodziło mi o wynagrodzenie za całą ciężką pracę. Skierowałem się, więc do miejsca, w którym miał czekać Stean z obiecanymi monetami. W sumie przyszedłem tu bardziej by zabić nudę, ponieważ pieniędzy chwilowo mi nie brakowało, jednak takowymi nie mam zamiaru pogardzić.

-Nie było, aż tak tragicznie jak na pierwszy raz przy czymś takim.-odpowiedziałem z uśmiechem na twarzy, choć moje ciało mówiło coś innego. Zdaje się, że ostatnimi czasy miałem zwyczaj do nadwerężania się podczas robienia czegoś, w końcu ostatnie intensywne treningi też nie skończyły się tak miło jakbym mógł się spodziewać. Może powinienem przez jakiś czas odpocząć? Ciało mówi jedno, lecz reszta zdecydowanie chciała kolejnych zadań i przygód, ostatnio miałem dosyć sporo odpoczynku. Cóż, zobaczymy jak wszystko się potoczy po wróceniu do miasta.
-Ja za to dziękuję za możliwość pracowania tu, spotkanie się z czymś takim było mimo wszystko czymś ciekawym. Polecam się na przyszłość.-odpowiedziałem również kłaniając się w stronę zleceniodawcy. Nawet mimo zachowania tych kwiatków, cieszyłem się, że mogłem zobaczyć coś takiego na własne oczy. Nie wiedziałem czy kiedykolwiek mi się to przyda, ale nie na co dzień ma się takie okazje.

Krótka rozmowa ze zleceniodawcą okazała się być całkiem miła. Może nawet będę miał szansę na pracowanie tutaj ponownie? Choć pewnie zgodziłbym się tylko będąc w bardzo kiepskiej sytuacji. Wolę nie drażnić ponownie magicznych kwiatków, bo następnym razem pogryzą mnie jeszcze dotkliwiej, wolę nie wiedzieć co by było w przypadku większych roślin. Po odebraniu wynagrodzenia pożegnałem się ze Stean’em i oddaliłem się od domku. Gdzie mógłbym się teraz udać? Zdaje się, że faktycznie potrzebuje nieco doprowadzić się do porządku. Może zacząć od jakiejś drzemki w spokojnym, cichym miejscu? Wydawało się to być całkiem dobrym pomysłem. Tak więc ruszyłem zapamiętaną wcześniej drogą, którą prowadził mnie tu Stean, ponownie rozglądając się po okolicy. Miejsce domku jego dziadków było całkiem miłe, lecz ja powoli wkraczałem w tereny zwykłego miasta, a następnie skierowałem się ku wyjściu z niego. Spojrzałem tylko na budynki, które mógłbym odwiedzić, ale mimo wszystko nie zmieniłem swojego planu.

z/t -> Fiore -> Tereny Fiore

Hargeon - istna stolica wszystkich rybaków. A właściwiej należy nazwać to miejsce portem, które nie tylko było po to żeby wypływać na połów, bądź sprzedawać dobra z niego, przede wszystkim to tutaj zmierzała Senki wraz ze swoim kamratem. Jednakże szanowny MG mógłby zapytać, po co tutaj przyszli? Jaki był ich cel za nim spotkali uciekającego młodzieńca? Sama dziewczyna nie potrafiła odpowiedzieć na to pytanie, a więc można powiedzieć, iż poszła tam, gdzie ją kończyny poniosły. Tak oto trafili tutaj - pod przypływem chwili, emocji oraz młodzieńczego wigoru.
Jeśli zaś chodziło o sytuację w lesie, można ten epizod uznać za zakończony. Wszakże, dziewczyna nie miała zamiaru odpowiadać na jego pytania. Tak jak zauważono wcześniej była tajemnicza, niewiele mówiła o sobie, lecz jedna sytuacja mogłaby tak naprawdę pozostać otwarta. Bowiem na drugie pytanie chłopaka mag spojrzał się na niego, przyjrzał mu się uważnie, a następnie parsknął.
- Wyobraź sobie, że gdybyś wybrał jedną osobę, to i jej mógłbyś zaufać.
Mówiła spokojnym głosem z tym samym delikatnym uśmiechem na twarzy. Jeszcze dodać do tego rumieniec na licu i już mamy z tego słodki obrazek. Choć sama jego właścicielka, ani trochę nie starała się upodobnić do pączka z lukrem. Zwyczajnie, zasugerowała Silverowi, że na tym świecie nie jest sam i tak naprawdę, mógłby kiedyś poza sobą zobaczyć jeszcze inną personę. Czy chodziło o nią samą? Czas prawdopodobnie pokaże, lecz skupmy się na bieżących wydarzeniach. W końcu, "Przeszłość to przeszłość, nie da się jej zmienić", dlatego wróćmy do spaceru główną aleją, gdzie młódka już nie biegła, też nie odwracała się za chłopakiem. Zwyczajnie szła równym tempem, przysłuchując się okolicznym rozmowom, a także wydarzeniom.
Wtedy nagle między nimi prześlizgnął się chłopak z pudełkiem w ręku. W pierwszej chwili Arisu nie śmiała reagować, po prostu szła dalej, tak jak z resztą to sobie zaplanowała. Jednakże późniejszy widok strażników goniących smarkacza, wszystko zmienił. Nagle zacisnęła usta, spięła mięśnie i pognała w kierunku młodziana. Chciała go zatrzymać, dowiedzieć się czegoś więcej odnośnie jego występu, a może nawet później pomóc dwójce mężczyzn.
- Silver-san, ty też, pomóż mi!
Krzyknęła do białowłosego, nie odwracając się w jego stronę. Zrobi, co będzie chciał i do tego nie mogła go zmuszać, lecz ona jako tutejszy dobry charakter zamierzała pomóc. Choć ten jeden raz, za nim na nowo wznowi swoje poszukiwania.

Tradycyjna misja prosta dla Arisu oraz Silver'a
Post #2

      Wyglądało na to, że towarzystwo wstrzymało się na chwilę od poważnych tematów. Dziewczyna zakończyła rozmowę specyficznym wyrazem twarzy, który z perspektywy obserwatora mógłby okazać się przeuroczym zjawiskiem, natomiast w rzeczywistości był on złosliwym grymasem, który sam Silver odebrał z pewną dozą nadinterpretacji. Widział w niej potencjalną partnerkę, która pomogłaby mu zrealizować jego pragnienie, a właściwie cel, jak sam to określił. Nikt, oprócz jego samego, nie wie, o jakim celu mowa, ale skoro są to tak odległe i skryte pragnienia, z pewnością wiążą się one z czymś naprawdę poważnym. Wiadomo, każdy ma w życiu jakieś marzenie, które chce zrealizować, jednak niektórzy zupełnie odchodzą od stereotypów i kruczowo trzymają się własnych idei, które są znacząco większe od tych szablonowych. I nie chodzi tutaj wyłącznie o przykładowe bogactwo, władzę, nie, tutaj mówimy nie tylko o połączeniu wielu z tego typu wartości, bierzemy również pod uwagę na przykład anihilację konkretnej grupy społecznej bądź państwa. Nie powinniśmy nawet rozmyślać nad planami Silvera, to jego prywatna sprawa, ale życzmy mu powodzenia, z pewnością kiedyś będzie w stanie osiągnąć cel, jeśli będzie ciężko pracował.
      Jeśli chodzi o zamierzanie związane z uciekającym chłopcem - bohaterowie ruszyli w pościg. W zasadzie, to Arisu zaczęła gonić młodzieńca, zaś jej towarzysz zaczął gonić ją samą, chyba nie był zainteresowany nieletnim, z którym strażnicy miejscy nie mogli sobie poradzić. Samo to jest swoją drogą ironią. Mimo wszystko Arisu chciała się dowiedzieć czegoś więcej i ruszyła w pościg, a więc nasza dwójka znajdowała się między blondynem z pudełkiem w ręku, a strażnikami. Musieli przemierzać uliczki Hargeonu, a to wcale nie było łatwe, bo chłopiec co chwila robił szybkie manewry - skręcał niespodziewanie, przemierzał się wąskimi uliczkami, skakał nad pudłami i koszami, wykonywał po prostu ruchy, z którymi magowie nie mieli żadnych problemów, jednak strażnikom pokonywanie tego typu przeszkód zajmowało znacznie więcej czasu. Ostatecznie odpadli, nie mieli nawet siły krzyknąć, by za wszelką cenę go złapali. Fajna ochrona w mieście, nie ma co. Jak na razie, młody nie ustępował.

Ostatnio edytowany przez Straznik 5 (2019-02-14 18:20:57)

Trzeba było przyznać, że młody chłopak który właśnie nam uciekał był zwinny i szybki. Sprawnie przeskakiwał oraz pokonywał wszystkie przeszkody, który stały mu na drodze próbując w jakiś sposób nas zgubić. Dziewczyna która mi towarzyszyła nie odpuszczała, co mnie zdziwiło. Byłem przekonany, że gdy przebiegnie kawałek zwyczajnie odpuści stwierdzając, że to nie na jej możliwości. Jej oddech przyspieszył, czułem to. Robiła się powoli zmęczona, ale jej duch walki nie pozwalał odpuszczać. Coraz bardziej zacząłem wierzyć w to, że jest idealną kandydatką, która będzie silna na tyle, aby móc stać przy moim boku. Na razie była słaba, ale jeszcze nigdy wcześniej nie widziałem w żadnym człowieku takiego potencjału, wręcz czułem od niej to. Tak... to była jedna z tych osób, które w przyszłości będą razem ze mną stać na czele największej potęgi tego świata.

Chłopak przypominał mnie z dawnych czasów, uciekający i chowający się przed światem, robiąc to wszystko po to, aby przeżyć. Moje wspomnienia zaczęły wywoływać w mojej głowie różne wizję. Jak miałbym skrzywdzić samego siebie? Przecież byłem taki sam. Nikt mi nie pomagał, bez przyjaciół, rodziny, kradłem licząc na to, że uda mi się przetrwać jakoś kolejny dzień. Jedyne co ukazywałem jednak od małolata to potencjał i energię magiczną, która we mnie wzrastała. Nie byłem zwykłym dzieckiem, a dzięki temu łatwiej mi było sobie radzić w trudnych sytuacjach czy chociażby podczas ucieczek. Już wtedy umiałem panować nad magią, moje dłonie od dawna były skute lodem. Mówią, że magia jest odzwierciedleniem serca, a ja od zawsze nienawidziłem tego świata za wszystkie wyrządzone mi krzywdy. Ta magia to było zbawienie i otworzenie nowych możliwości, właśnie w ten sposób kolor mojej magii nie był zwykły, magia lodu nie była przeźroczysta czy biała, miała szkarłatną barwę.

Dziewczyna nie zamierzała w dalszym ciągu odpuszczać, a to dobrze o niej świadczyło. Po głupiej bieganinie byłem w stanie stwierdzić, że dziewczyna jest wytrwała. Wyznaczając sobie cel będzie do niego dążyć dopóki jej się nie uda, nawet jeśli widzi że nic nie zdziała, nawet jeśli będzie ją to dużo kosztowało. To była podstawowa cecha dobrego maga, wytrwałość potrafiła czynić cuda i dawać więcej siły. Determinacja również jej ani na krok nie opuszczała czułem, że dobrze wybrałem i nie będę żałował podjętej decyzji, to była tylko kwestia czasu.

Moja towarzyszka w pewnym momencie stanęła w miejscu chwytając jakieś jabłko w dłoń i rzucając w biegnącego chłopaka. Plan był całkiem dobry, ale przy jego zwinności wątpiłem czy się to uda, tym bardziej, że dziewczyna nie była wyćwiczona w tej kwestii co również skutkowało nie sięgnięciem celu. Ja szczerze mówiąc nie wiedziałem już co robić, jednak w tym momencie odezwała się. Z jej tonu i głosu nic nie można było wywnioskować, jednak widziałem w głębi serca, że potrzebuje pomocy, beze mnie nie da rady. Obojętnym wyrazem twarzy spojrzałem na chudą osobę, a następnie zwróciłem się do niej normalnym głosem lekko wzdychając.
- Niech Ci będzie.
Po tych słowach wystartowałem (szybkość=88, reakcje=70) . Z moją szybkością oraz umiejętnością pokonywania przeszkód nie mogłem mieć problemu z dogonieniem chłopaka czy też unikaniem wszelakich przeszkód. Jeśli jednak chłopak był taki jak ja nawet nie zamierzałem go karać, a puścić wolno. Mi nikt nie pomagał, ale to nie oznacza, że ja mam innym nie pomagać. Wiedziałem co to znaczy oraz znałem ten ból, kiedy nie ma się nadziej na nadchodzące jutro, wtedy czułem się jak śmieć, a dzisiaj mogłem to wszystko zmienić. Nie ukrywałem, że ścigałem go tylko po to, aby pomóc dziewczynie, jednak nie zamierzałem mieć nic wspólnego z jego zatrzymaniem. Gdybym był na tyle blisko, aby pochwycić chłopaka wyciągnął bym rękę w stronę kołnierza i pociągnął do siebie tak, aby nie był w stanie wykonać nawet jeden krok w przeciwną do mnie stronę (siła=80).

Ostatnio edytowany przez Silver (2019-02-11 19:24:57)

Prawdą było, że Arisu jako młoda czarodziejka miała przed sobą jeszcze długą drogę. Masa treningów oraz ciężka praca majaczyły na jej horyzoncie, lecz jakie to miało znaczenie w obecnej sytuacji? Prawdę mówiąc żadne, ponieważ mimo świetlanej przyszłości, bohaterka musiała zapanować nad małym złodziejaszkiem. To zadanie, jednak nie było takie proste. Młodzieniec najwidoczniej znał teren, a przynajmniej sprawiał wrażenie osoby obeznanej w tej okolicy. Jego ruchy ciała, skoki, a nawet nagłe skręty w oczach dziewczyny wydawały się precyzyjnie dobrane oraz przemyślane z wyprzedzeniem. On wiedział, gdzie ucieka w przeciwieństwie do goniącej go dwójki. Tak naprawdę, pędzili na oślep, może nawet  pchali się w ręce silniejszych zbirów? Sporo ryzykowała, ale jeśli chciała się dowiedzieć, co skłoniło opryszka do przywłaszczenia sobie zakazanego owocu musiała pędzić, ile tylko sił w nogach.
Dokonanie kradzieży jabłka i wykorzystanie go jako amunicji, sprawiło, że była kapłanka nie była lepsza od tego dzieciaka. Co ją podkusiło do takiego kroku? Czym mogła się usprawiedliwić? Magowie wielokrotnie, chcąc kogoś ratować niszczyli mienie publiczne. Część mocy jaką wielu z nich posiada ma destrukcyjne skutki dla otoczenia, lecz czy Tokisada mogła się tak usprawiedliwiać? Prawdopodobnie nie, dlatego też młodka zapamiętała lokalizację tamtej uroczej pani. W końcu, wypadało zapłacić za ten owoc oraz przede wszystkim przeprosić handlarkę za wyrządzone szkody.
Miała szczęście, że Silver ruszył za nią. Jego prędkość okazała się być na tyle zadziwiająca, że w konsekwencji malec wleciał w drzwi. Ból musiał być spory, skoro w efekcie malec wyraził go za pomocą trzech liter. Jednakże, skupmy się na pierwszych sekundach działania chłopaka. Z początku biegł z nią na równi, lecz gdy tylko zaczął się od niej oddalać, czarodziejka niemalże sama stanęła. Różniła ich, aż taka przepaść? Znowu zacisnęła pośladki i po chwili znalazła się przy złodziejaszku. Z początku nie powiedziała nawet słowa, w końcu ona również dyszała. Najpierw próba złapania oddechu, a potem? Ciemnowłosa pochyliła się nad malcem i zaczęła go łaskotać.
- Silver, proszę, przypilnuj, żeby nie uciekł - odezwała się poważnym głosem, a następnie wróciła do wykonywanej czynności. Uśmiercenie chłopaka, zrobienie mu poważnej krzywdy nie było zgodne z jej dobro-neutralnym charakterem, dlatego postanowiła zabrać się do tego trochę inaczej.
Swoje paluszki najpierw skierowała w kierunku jego pachwin, później boków, aż opuszki zahaczyły o odsłonięty kark. Każdy ruch wykonywany był starannie oraz precyzyjnie. Jednakże warto również dodać, iż pomimo tego, Senki wciąż pozostawała czujna. Gdyby chłopak chciałby ją uderzyć, szybko by uniknęła ataku (reakcja=21), by później złapać młodzieńca za kark. Palce wbijające się w słaby punkt wielu ludzi miał być ewentualnie próbą uspokojenia dziecka. Nie zaś manewrem do zadania mu dużej dawki, niepotrzebnego bólu.

Ostatnio edytowany przez Senki (2019-03-10 23:44:54)

Nie bez powodu mówi się, że to na morzu zawierają się najtrwalsze przyjaźnie. Tygodnie wspólnej tułaczki, kryzysy, biesiady, współpraca by razem oprzeć się siłą natury i dotrzeć do wymarzonego portu - harda, zaprawiona w życiu dziewczyna, taka jak Mahiro, znalazła na żeglarskiej kajucie, do tego z samymi chłopami, bardzo miłą, niemal rodzinną atmosferę. Jednak nie odpuszczano jej ze względu na to, że była kobietą, a raczej odwrotnie - zapałem, z jakim wykonywała swoje obowiązki, przekonywała do siebie innych. Z tego powodu, zamiast wysiąść w pierwszym lepszym porcie, pozostała na łajbie nieco dłużej, by cieszyć się chwilą. W końcu nie miała już domu, więc mogła pójść gdziekolwiek...
    Ostatecznie myśli, że fajnie byłoby zostać tam na zawsze, sprawiły, że pożegnała się ze swoimi dobrodziejami w Hargeon, wielkim mieście portowym - idealnym celem, by rozsławić swoje imię. Mahiro szczególnie nie lubiła, gdy coś plącze jej myśli, a tak działała na nią sielankowa atmosfera na statku. Nie chciała porzucać swoich marzeń... inaczej wszystko, całe jej życie, sprowadzałoby się jedynie do znalezienia właśnie tego miejsca...

    Ledwo, co znalazła się się w mieście nowych możliwości, a już miała okazję być świadkiem gonitwy. Załapała się jedynie na jej końcowy fragment - ot od momentu z jabłkiem. Po prostu, tak jak architekt obserwuje budynki, dekarz rozpoznaje miasta po dachach, to jej uwagę przykuła próba kradzieży.
    -Czas pokazać innym bohatera - dziewczyna uśmiechnęła się szeroko na cichy wydźwięk swoich słów. Po czym w myślach przyznała, że ma ochotę na ten gorączkowo chroniony przez chłopca przedmiot. Zaczęła działać.
    -Porcelanowa lalka i chłopak bez spodni dręczący dziecko na ulicy, do tego dwójka z nich to złodzieje, z pewnością zwrócili uwagę wszystkich wokół. Do tego sami zainteresowani zdawali się patrzeć tylko na siebie - idealna sytuacja, by nagle wpadł ktoś trzeci. hihi - złodziejka z Ca-elum, myśląc nad planem, stanęła na chwilę w miejscu wpatrzona w widowisko.
    Czerwonowłosa wybiegła energicznie zza Silvera i równie energicznie zatrzymała się pomiędzy leżącą parą, zaczynając ich rozdzielać.
    -Nie możecie tu tak leżeć. Jesteście na środku przejścia, właściciel się pogniewa. Ruchy, ruchy - rozległ się pośpieszny, zaniepokojony głos dzikiej piękności. W jej wymowie słychać było jednak pewne niedociągnięcie, a mianowicie niepełne "R". Wprawny wędrowiec rozróżniłby akcent typowy dla ludzi z wysp, ale teraz, gdy akcja działa się tak szybko, nie było czasu nad tym rozkminiać. Mahiro tylko dodawała oliwy do ognia dodatkowo popędzając dwójkę magów i lekko podnosząc dziewczynę do góry -  -Powinnam bardziej was obserwować, teraz na pewno się na mnie wścieknie. No, nie mam czasu, idźcie się bawić gdzie indziej. - posypała się lawina słów skierowana do wspomnianej trójki.
    Podczas gdy jedną ręką podciągała dziewczynę, a sama ustawiła się, kucając, pomiędzy nią i domniemanym rabusiem, lekko uśmiechnęła się na jej tylko znany sposób, po czym odwróciła, na dosłownie chwilę, głowę również w kierunku leżącego chłopca, pokazując grupce swoje przyjacielskie zamiary. [Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]#EDIT odukrywam, bo nie ma już wpływu na fabułę ;)

Ostatnio edytowany przez Mahiro (2020-01-30 14:56:21)

Na czerwonowłosej wyraźnie malowała się złość. Błyskawicznie wstała na równe nogi, zmarszczyła mocno brwi i po króciutkiej chwili zastanowienia z promiennym uśmiechem zwróciła się do strażników.
    -Oczywiście, że pomożemy. JA i ta dziewczyna - mała złodziejeczka - kątem oko spoglądała na Senki, wspominając o niej - Zresztą KTO by nie pomógł szanownej władzy, jeśli miałby taką szansę? - powoli, pretensjonalnym tonem wyrzuciła to z siebie Mahiro, a następnie zwróciła twarz w kierunku Silvera, przyglądając się jego ekwipunkowi -A tego chłopaka zabierzcie stąd. My się zajmiemy sprawą.
    Powiedziawszy, co miała do powiedzenia, odwróciła się na pięcie, ciągnąc "koleżankę" za materiał na jej barku.
    -Weź tam się popytaj ich o szczegóły, a ja ruszę przodem. Może jeszcze się tu kręci. - Wsadziła ręce do kieszeni szortów, ruszając spokojnym, nonszalanckim krokiem wzdłuż ulicy. Rozglądała się przy tym na lewo i prawo, szukając śladów uciekającego chłopaka.
    -"Biegnie do kryjówki, do pośrednika albo od razu do bram" - wyliczyła, według niej, prawdopodobne cele dzieciaka; zastanowiła się, w którą stronę do bram miasta i prowadzącym w tamtym kierunku uliczkom przyglądała się ze zdwojoną uwagą.

Ostatnio edytowany przez Mahiro (2019-08-07 22:12:00)

Mieliśmy go co? Tak mi się wydawało przez jakiś czas. Patrząc na dziewczynę tak zająłem się bieżącymi wydarzeniami, że nawet nie wiedziałem co się stało. W jednym momencie moją głowę przeszedł przeszywający ból i nawet nie zdążyłem nic z siebie wydobyć, kiedy moje ciało bezwładnie padło na ziemię, a moje oczy ogarnęły się w mroku. Po prostu chyba zemdlałem...

Gdy się ocknąłem otworzyłem lekko oczy. Musiałem przyzwyczaić się do światła jak i załapać odpowiednią ostrość oczami. Głowa dalej bolała, ale co się stało? Po chwili dostrzegłem kilku strażników wraz z jakąś kobietą, dziewczyną, która ze mną goniła chłopca i jeszcze jakąś jedną czerwonowłosą. Tak rozglądając się powoli słuchałem o czym rozmawiają i zrozumiałem, że chłopak uciekł. Tylko jak to się stało? To nie on go uderzył... był zajęty czymś innym, a w dodatku nie miał jak tego zrobić. Ktoś od tyłu oddał cios, lecz kto to mógł być? Jego kolega? Czy może wtrąciła się jakaś inna istota? Z czasem zacząłem dochodzić do siebie, dlatego powoli starałem się wstać na nogi i utrzymać moje słabe jeszcze ciało. Na sam początek postanowiłem dowiedzieć się jednej rzeczy.
- Kto mnie uderzył?
Słowa z moich ust padły bez najmniejszej agresji, ale można było wyczuć w nich chłód. Jak zawsze mówiłem spokojnie i powoli dzięki czemu na pewno wszyscy byli w stanie mnie zrozumieć.

Postanowiłem także zastanowić się nad sobą. Dałem się obejść jak dziecko. Jak daleko mi było do maga, którego nie da się pokonać? Przez swoją własną głupotę dałem się zaskoczyć i kto wie co by się jeszcze mogło stać? Prawdę mówiąc pojęcia nie miałem, jednak cieszyłem się w głębi duszy, że to tutaj otworzyłem oczy, a nie w jakiejś dziurawej norze.

    – AAaah! W którą stronę do bram?! — tupnęła głośno nogą, wyrzucając z siebie głośno pretensje, jakby do całego świata, jeszcze w trakcie tłumaczeń strażników.
    Najwyraźniej szybciej działała niż myślała, bo zanim zdążyła skończyć zdanie, znów odwróciła się na pięcie, spoglądając na odwróconą jeszcze Senki. Kąciki ust nad wyraz pociągnięte w dół w doskonale wyćwiczonej minie, w której brak było chociażby podciągnięcia brody, które nadawałoby twarzy zbyt wiele niepotrzebnych zmarszczek. Oczy pełne gniewu spoglądały na jej kunsztownie upięte włosy. Kunsztownie jak dla tej czerwonowłosej dziewczyny, która nigdy nie kłopotała się czymkolwiek podobnym.
    Następnie błękitne ślepia zwróciły się z politowaniem na jakby niepokolorowanego jegomościa, by chwilę później twarz dziewczyny dynamicznie przekształciła się w koci uśmiech.
    – O. Kolega szybki ekhem... biało-czarny też pomoże pewnie, co? – głos, tak jak cała osoba dziewczyny, zmienił się o 180 stopni – tym razem był beztroski. Czyżby księżyc dyktował tu swoje warunki?
    – W takim razie kolega najszybszy pobiegnie i obskoczy bramy miasta, by nam kundel nie uciekł, ja pójdę do doków, a laleczka… w zasadzie gdziekolwiek — nie czekając na żaden odzew, dynamicznie, ze stanowczością, dodała Mahiro. Wzruszyła ramionami, odwracając wzrok. – Porozglądaj się po uliczkach czy coś.
    Ruszyła. Do miejsca, z którego przyszła, czyli do doków, szukając po twarzach ludzi, którym sama chętnie opchałaby jakiś skradziony łup. Nonszalancko. Pomrukując od czasu do czasu do siebie. Ręce w kieszeń i nadzieja w sercu, że to ona znajdzie zgubę pierwsza.
    – A. Nie daje wam sygnału. Załatwcie go i możemy się już więcej nie widzieć.

Ostatnio edytowany przez Mahiro (2019-10-03 22:19:15)