Mage Guild Wars

Błądząc po mieście trafił w końcu do parku. Nie zwracał większej uwagi na otaczających go ludzi, a i oni z reguły starali się go unikać. W końcu kto by się nie bał faceta w czarnym garniturze, który z lekkim uśmiechem wpatruje się w niewielki dziennik. Chciał jak najszybciej poznać wszystkie zaklęcia swojej magii i dlatego większość czasu spędzał z nosem w starym notesie swojego ojca, który nie tylko opisywał w nim zaklęcia, ale także różnego rodzaju taktyki, ale i swoją historię. To dzięki niemu dowiedział się o tym jak poznali się jego rodzice, oraz dlaczego walczyli ze sobą i ostatecznie zabili się nawzajem. Smutek już dawno go opuścił, a pozostała jedynie ciekawość tego kim byli, oraz czym był, lub też jest pradawny zwój i jaki będzie jego wpływ na życie młodego mężczyzny. Po raz kolejny czytał opowieść o tym jak ta dwójka potężnych czarodziejów natrafiło w końcu na tą dziwną rolkę papieru. Liczył na to że pominął jakaś ważna informację, która ułatwi mu poszukiwania, ale gdzieś w głębi trawiła go rzeczywistość i przeświadczenie o tym, że czytanie tego po raz setny niczego nie zmieni. Znał już większość słów na pamięć i nie możliwym było, aby coś pominął lub przegapił, ale nadal miał nadzieję. Tak wczytany w kolejne linie tekstu nie zauważył, że idzie wprost na nieznaną mu dziewczynę w płaszczu i w końcu nastąpiło to co miało nastąpić. Poczuł jak uderza w coś, ale chcą uniknąć upadnięcia na plecy przesunął punkt ciężkości do przodu i tym samym zamiast na tyłek poleciał wprost na dziewczynę, ratując się jedynie łokciami, aby nie przygnieść jej swoim ciężarem.

Poczuł jak dziewczyna łapie go za górną część garnituru i chwilę później oboje leżeli na ziemi. Ona na dole, a on na górze. I dopiero pisk jej głosu przywrócił mu jasność umysłu. Szybko się podniósł i cicho przy tym syknął. Odruchowo dotknął łokcia i poczuł że materiał garnituru jest lekko mokry, zapewne od krwi. Długo się tym jednak nie przejmował. W końcu to tylko łokieć, więc nic poważnego, ale za to uderzenie w głowę może przynieść o wiele gorsze efekty.
-Nie przejmuj się. To też moja wina. - Odrzekł zimnym głosem, po czym wziął ją na ręce jak księżniczkę i ruszył do pobliskiej ławki, która zajęta była przez jakąś dzieciarnię. Nie był zły, więc na samym początku grzecznie poprosił o to aby zeszli z niej i dali na niej ułożyć poszkodowaną dziewczynę, ale ci jedynie się roześmiali. Tym samym sprowadzili na siebie upokorzenie do końca dzieciństwa.
-Złazić. - Odrzekł ponuro, a za nim uformowały się cztery czarne macki, które powoli zmierzały w ich kierunku. Nie potrzeba było nawet pięciu sekund, gdy przerażeni uciekli, przy czym za jednym ciągnęła się mokra plama. Na całe szczęście ławka pozostała sucha, więc położył na niej dziewczynę.
-Nic ci nie jest? - Zdjął swój garnitur i zwinął go w rulon, aby mogła go sobie podłożyć pod głowę. I tak przez rozdarcie na łokciu nadaje się jedynie do zniszczenia.

Wpatrywali się w siebie przez chwilę, po czym Senta obejrzał przejechał wzrokiem po całej jej sylwetce. Z twarzy ocenił ją na jakieś czternaście lat, ale figurę miała lepszą niż niejedna dziewczyna w jego wieku. Zapewne sporo kobiet ma chęć ją zamordować, ale taka zapłata za ponadprzeciętną urodę. Chociaż trzeba przyznać że jakoś uroczo pasuje ta twarz do reszty. Jednak pedofilem nie jest, więc po obejrzeniu jej odwrócił cię na piętach.
-Nie musisz przepraszać. - Odrzekł i zrobił parę kroków, po czym jakby coś sobie przypomniał.
-Podłóż pod głowę, będzie ci wygodniej. - Rzucił w jej kierunku swój zwinięty garnitur. Następnie przymknął oczy i zaczął nad czymś myśleć. Jednocześnie podświadomie złapał palcami za przydługą grzywkę i zaczął się nią bawić. Dopiero po kilku sekundach ponownie sobie o czymś przypomniał.
-Nie ruszaj się stąd. Przyniosę ci coś do picia. - Miał niby przy sobie swoją wodę, ale sporo osób ma problem z tym aby korzystać z czyjejś butelki, więc lepiej pójdzie do pobliskiego sklepu i kupi jej nową źródlankę i najlepiej lekko schłodzoną. Tym samym zniknął z jej pola widzenia, aby znaleźć jakiś sklepik.

-Wiem. - Odrzekł tylko i udał się do sklepu. Wrócił po jakichś pięciu minutach niosąc w dłoni reklamówkę w której nie tylko była czysta woda, ale także dwie puszki czegoś gazowanego, jakąś paczkę żelków, a na dodatek w drugiej dłoni trzymał dwa gofry z bitą śmietaną i malinami. Podszedł do leżącej dziewczyny i usiadł na skraju ławki na wysokości jej nóg.
-Nie wiem czy lubisz gofry, ale jak nie to zjem oba najwyżej. Najpierw jednak weź to. - Wyciągnął z reklamówki pudełeczko, a z niego wyciągnął listek tabletek, oraz do tego otworzył jej butelkę wody.
-Ta babcia ze sklepu mówiła że powinno to zadziałać na zawroty głowy. - Po tym wskazał na reklamówkę.
-Jak coś mam jeszcze coś gazowanego w puszce, dostałem jeszcze żelki, a raczej zostały my wepchnięte, no i gofry z malinami. - Sam zaczął powoli jeść swojego gofra.

Skinął głową gdy dziewczyna przyjęła najpierw leki, a potem gofra. Niech ludzie mówią co chcą, ale na choroby nie ma nic lepszego niż dobre samopoczucie, a na poprawę humoru nie ma nic lepszego niż coś słodkiego. Nie zareagował jakoś energicznie na całusa, ale w głębi był lekko zaskoczony. Głównie tym że nie uważał aby na coś takiego zasłużył, bo jedyne co robi to pomaga osobie poszkodowanej częściowo z jego winy. Byłą to raczej naturalna reakcja, jeśli jest się w miarę normalnym człowiekiem.
-Senta. - Senta. Tylko Senta. W końcu nigdy nie otrzymał prawdziwego nazwiska. Nie wiedział nawet jak brzmią nazwiska jego rodziców, ponieważ jedyne co mu po nich pozostało to tytuły nadane im przez szarych obywateli. Jego mroczne myśli przerwała dosyć komiczna sytuacja. Dziewczyna wysilała się aby zlizać bitą śmietanę z swojego nosa. Trochę słodkie, troch komiczne. Przez chwilę tylko patrzył na nią z lekkim uśmiechem, ale po chwili przybrał swój obojętny wyraz twarzy. Nie pozostawił jej jednak samej z tym małym problemem i opuszkiem kciuka starł śmietanę z jej nosa i ją zlizał z palca. Po czym jakby to było nic wrócił do jedzenia swojego gofra, ale po raz kolejny zareagował jakby przypomniał sobie o czymś ważnym.
-A ty jak się nazywasz? - Był trochę ciekawy, ale zapewne jak tylko rozejdą się w swoje strony to więcej się nie spotkają więc mógłby żyć bez tej wiedzy, ale skoro sama zapytała to wypadałoby się zainteresować i jej osobom.

-A więc Lili - Również skinął głową, po czym skupił się na jedzeniu gofra. Nie był zbyt dobry w rozmowach z ludźmi. Ogólnie można go nazwać aspołecznym samotnikiem, ale nie chciał też aby zapanowała nad nimi nieprzyjemna cisza. Chociaż można było tego nie zauważyć to jego mózg działał na najwyższych obrotach, aby pociągnąć jakoś dalej rozmowę. Tym bardziej że dziewczyna wygląda czasami na taką, która właśnie rozmowy potrzebuje. Szkoda, że trafiła akurat na niego, który sam jest przytłoczony wieloma sprawami życiowymi.
-Mieszkasz w Magnolii, czy tak jak ja jesteś tutaj przejazdem? - Zadał w końcu jakieś pytanie. Nie dość, że mógł w ten sposób pociągnąć rozmowę to na dodatek przydałaby mu się osoba, która zna trochę okolicznych terenów i pomoże mu znaleźć kilka miejsc do których powinien zajść przed wyruszeniem w dalszą podróż.

Dopiero gdy dziewczyna powiedziała o tym że jest magiem i należy do gildii, chłopak zwrócił uwagę na grzbiet jej dłoni, gdzie też znajdował się emblemat Fairy Tail. Trochę jej zazdrościł, bo pomimo, że nie lubi tłoków w gildiach to jednak dobrze być w gildii, która posiada pewien autorytet. Wtedy byle rabuś nawet nie pomyśli aby ci zaszkodzić.
-Rozumiem. Więc jesteśmy prawie podobni. Jedyna różnica to taka że ja nie należę do żadnej gildii, jestem samotnikiem. - Odrzekł i dokończył swojego gofra. Słychać było, że jego głos stał się mniej lodowaty i jest to pewien przejaw akceptacji Lilianny jako towarzysza rozmów. Zdarzało mu się to dosyć rzadko, ale jednak zdarzało.
-Zdradzisz jakiej magii używasz? - Wystawił dłoń i utworzył na niej czarną kulę z magii ciemności.

-Ja po prostu nigdy nie miałem okazji dołączyć do gildii. Chociaż i tak pewnie nie pasowałby mi tłok ludzi i narzucone zasady. Wolę sam decydować o tym co mogę robić, a czego nie. - Następne słowa całkowicie zaskoczyły chłopaka. Chyba po raz pierwszy raz w życiu można było idealnie ujrzeć na jego twarzy szok, niedowierzanie i zaskoczenie jednocześnie. Nawet na kilka dłuższych sekund całkowicie się zawiesił. Kolejnym zaskoczeniem było to, że dziewczyna z jakiegoś powodu zdawała się nie lubić swojej magii. Faktem jest, że początkowo mogła się ona wydawać słabsza od innych, ale to brednie. Po prostu każdy rodzaj magii wymaga odpowiedniego podejścia. No i trzeba pamiętać o tym że Magia Światła nie jest wcale taka słaba, w końcu stoi na równi z magią ciemności o czym jego rodzice przekonali się na własnej skórze.
-Niesamowite. - Odrzekł w końcu i dokładnie przyglądał się jej światełku na dłoni.
-Zaskakujące. - Nie wiedział po prostu co by mógł innego powiedzieć. Akurat dla niego to, że akurat przypadkowo poznana dziewczyna władała magią światła było czymś niesamowitym. Akurat kiedy myślał nad tym, aby znaleźć kogoś kto w przyszłości nauczy go władania magią światła spotyka obcą dziewczynę i niespodzianka.
-Chciałbym kiedyś nauczyć się magii światła. - Napomknął cicho i lekko się uśmiechnął.
-Wiesz o tym, że jeśli walczy użytkownik ciemności i światła o takich samych umiejętnościach to żadne z nich nie wygra? Te dwa przeciwstawne żywioły posiadają taki sam poziom mocy i oba potrafią być niesamowicie destruktywne. - Uśmiechnął się do niej. Mówił prawdę. Wiedział, że jego rodzice byli tak samo potężni pomimo posiadania tych dwóch magii. I wykorzystał tę prawdę aby podnieść na duchu dziewczynę.

W pewnym momencie dziewczyna spojrzała w niebo, a po jej policzkach spłynęły łzy. Zareagował dosyć podświadomie i objął ją ramieniem. Nie znał się zbytnio na relacjach międzyludzkich, ale pamiętał ze swojej rodziny zastępczej, że gdy płakał to najszybciej uspokajał się w ramionach swojej przybranej mamy. Dlatego po prostu objął ją i czekał, aż się uspokoi. W końcu otarła łzy i wyjaśniła, że czytała o tych dwóch rodzajach magii.
-Przydałoby się kogoś takiego znaleźć. Na pewno byłoby łatwiej niż samotna nauka. Nie jest to może plan na daleką przyszłość, ale raczej w najbliższym czasie nie będę się na to porywał. Pierw chcę opanować podstawy magii ciemności do perfekcji i nabrać trochę doświadczenia jako mag. - Wyjaśnił jej swoje plany i sam też spojrzał w niebo. W głowie miał dziesiątki pytań i większość z nich łączyła się z łzami dziewczyny, które pojawiły się z nieznanego mu powodu. Nie ważne ile na ten temat myślał po prostu nie mógł wpaść na żaden pomysł.

Opierał się o ławkę i nie spuszczał z niej wzroku. Nawet nie ruszył się, gdy dziewczyna się wręcz od niego lekko odepchnęła. Sam był zaskoczony swoją reakcją, ale jak widać chyba coś to dało, więc nie wyszło tak źle. Pewnie gdyby znał jej myśli, to pierwsze co by jej wytknął to głupie podejście do problemów. Jeśli uważa że tylko ona może coś z tym poradzić to po co jest w gildii? Lepiej pasowałaby wtedy do samotników. Po to się dołącza do gildii, aby rozwiązywać swoje problemy  wsparciem innych, ale niestety ani nie znał jej myśli, ani nie był odpowiednią osobą do uświadamiania o takich rzeczach. Gdy zaczęła go znowu przepraszać cicho westchnął i machnął lekceważąco dłonią.
-Nie przejmuj się. Skoro i tak nie mam co robić to równie dobrze mógłbym posłuchać twojej historii i spróbować coś doradzić. Zawsze możesz zwierzyć się obcemu, który pewnie szybko o tym zapomni i odejdzie wyruszając w dalszą podróż -Uśmiechnął się lekko.
-Chociaż jak się kłaniasz to widać bardzo ciekawe rzeczy - Mrugnął do niej i głośno się zaśmiał.

Ostatnio edytowany przez Senta (2018-12-31 22:40:33)

Jeszcze bardziej się zaśmiał na jej reakcję.
-Żartowałem. Nic nie widziałem. - Uśmiechnął się. Próbował tym trochę rozładować atmosferę, ale niestety nadal pozostała między nimi pewna ciężka atmosfera. Jako narrator bardzo żałuję, że Senta nie posiada zdolności czytania w myślach. W końcu kto by jej nie zrozumiał lepiej niż chłopak, który widział jak jego rodzice zabili się nawzajem bo zamiast celować w siebie zaklęciami to rykoszety poleciały w jego stronę i zmuszeni byli go zasłonić.
-Skomplikowane historię. - Zaśmiał się sam do siebie. Czy ktoś może mieć bardziej pojebaną historię życia niż on? Dziecko zrodzone z chęci stworzenia istoty, która będzie władała potężną mocą? Dziecko, które narodziło się bo tak było napisane w jakimś starym zwoju? Dziecko, które jako że nie ma żadnego innego celu w życiu to teraz szuka tego popieprzonego zwoju? Nie zapomnijmy o tym, że jego rodzice byli wręcz legendami, które podobno zginęły w walce z smokami, a tak naprawdę zabili się w walce o ich dziecko. Skomplikowane historie życiowe to dla niego chleb powszedni. Jednak jego historia musiała pozostać tajemnicą przed obcymi. Nikt nie powinien się dowiedzieć o tym kim jest, a przynajmniej nie do czasu, aż odnajdzie ten tajemniczy zwój i nie posiądzie jego mocy.
-Wierz mi. Moja historia mogłaby porobić jako dobra książka fantastyczna. - Zaśmiał się, po czym przybrał bardzo poważny wyraz twarzy.
-Mógłbym ci powiedzieć, że nie po to jesteś w gildii aby samej walczyć ze swoimi problemami. Jednak i tak nie posłuchasz. Taka natura ludzka. Ja wybrałem samotność i mi z tym dobrze. Ty wahasz się pomiędzy i w końcu któraś strona przełamie równowagę. I niekoniecznie możesz skończyć po tej stronie, po której będzie ci lepiej. - Po chwili jego twarz wróciła z powrotem do neutralnego wyrazu.
-No, ale kim ja jestem aby cię pouczać. Pewnie jesteś silniejsza ode mnie, więc lepiej jak nie będę próbował cię pouczać. I słodko się rumienisz.

-Może jestem taki zuchwały tylko przy tobie? - Sam w sumie nie rozumiał siebie. Nigdy nie toczył takiej rozmowy, ani nie miał okazji aby się z kimś tak podroczyć i jednocześnie porozmawiać na poważne tematy. Zawsze unikał ludzi i wystarczyło mu towarzystwo przybranej rodziny, oraz przyrządów do ćwiczeń.
-Po za tym. Ja od zawsze jestem zgubiony, więc nie przejmuję się tym. - Coś w tym było. Niby miał wolną wolę, niby mógł robić co chciał, ale jednak czuł, że wszystko co go spotyka jest jakby przez coś zaplanowane. Był zgubiony, ale nie przez swoje cechy charakteru, a przez siły wyższe. Przeznaczenie, którego nie ważne jak będzie unikał w końcu go dopadnie.
-Ile tak pro po masz lat? - Próbował lekko zmienić temat, aby zejść z tych ciężkich tematów, a jednocześnie go to ciekawiło. W końcu nie wyglądała aby miała sporo wiosen, ale zachowuje się jakby miała ich już z dwadzieścia na karku.

-Mogę i zgadywać. - Pokiwał głową i wygodniej się rozsiadł na ławce. Dokładnie zaczął ją badać swoim wzrokiem od stóp, aż po czubek głowy. Bardzo trudno zgadnąć ile może mieć lat, tym bardziej że jej charakter zdaje się być o wiele bardziej dojrzały. Nie jest to jednak nic dziwnego wśród magów i osób, które miały jakieś problemy w życiu. Sam bardzo szybko dorósł i stał się dosyć zbyt poważny jak na swoje lata.
-Z twarzy dałbym ci z szesnaście. Z reszty ciała dziewiętnaście. Jednakże zdajesz się być o wiele dojrzalsza, więc z charakteru około dwudziestu dwóch. - Przymknął oczy i zaczął bawić się kosmykiem włosów. Miał nie mały orzech do zgryzienia, aż w końcu się poddał.
-Najpierw dodajemy te trzy cyfry do siebie, następnie dzielimy przez trzy i otrzymujemy wynik dziewiętnaście. Następnie odejmujemy cztery i dodajemy osiem. Daje to nam dwadzieścia trzy. Dwa plus trzy daje mi pięć. Teraz od dwudziestu trzech odejmujemy pięć i wynik to osiemnaście . - Otworzył oczy i spojrzał na nią z lekką niepewnością.
-Masz osiemnaście lat. Trafiłem?

Ostatnio edytowany przez Senta (2019-01-01 00:53:21)

-Chyba jesteśmy sobie przeznaczeni. - Uśmiechnął się i skinął głową.
-Tyle już będę miał rocznikowo. Czyli też tyle mam, bo nie wiem kiedy dokładnie mam urodziny. - Widać oboje byli świetnymi matematykami, albo mieli niezłe oko do oceniania wieku po wyglądzie i charakterze. Tak jak i jej mało co ostatnio dawało tyle radości, tak dla niego sama ta rozmowa była czymś nowym. Dotychczas spędzał cały swój czas na treningach, albo na wertowaniu najróżniejszych książek, aby dowiedzieć się czegoś więcej o swoich rodzicach i swoim przeznaczeniu. Dopiero wiele lat później natrafił na dziennik swojego ojca i wiele rzeczy stało się dla niego jasne.
-Kurczę. Ładna. Inteligentna. Na dodatek zbliżona wiekiem i posiada magię światła. Nie jesteś czasem jakimś aniołkiem zesłanym mi przez Boga? - Zaśmiał się. Tym bardziej, że nie wierzył w siły nadprzyrodzone, a tym samym w Boga. Nadal jednak wierzył, że starożytny zwój istniał i, że wszyscy ludzie posiadają określone przeznaczenie, którym w mniejszym, lub większym stopniu podąża.

Przełkną ślinę. Był lekko skrępowany. To był pierwszy raz gdy był w takiej sytuacji. Gdy jednak Lili się odsunęła i zadała pytanie o przyciąganiu się przeciwieństw przypomniał sobie historię swoich rodziców.
-Wierzę, że światło i ciemność są na siebie skazane. Nie ma światła bez ciemności i nie ma ciemności bez światła. Jednak wiem też, że pomimo są na siebie skazane to nie zawsze muszę się ze sobą zgadzać i gdy się zbyt do siebie zbliżą może dojść do katastrofy. - Uśmiechnął się smutno, po czym spojrzał gdzieś w dal na park.
-Raz już doszło do czegoś takiego. Mój ojciec był znanym magiem ciemności, a matka magiem światła. Ostatecznie pomimo, że byli na siebie skazani to zabili się nawzajem. - Westchnął cicho, po czym nachylił się nad jej uchem i szepnął do niej.
-Nie oznacza to jednak, że nie możemy wybrać się kiedyś na jakąś randkę. - Po czym chuchnął jej w ucho i wyprostował się z lekkim uśmiechem na ustach.

Ostatnio edytowany przez Senta (2019-01-01 01:43:03)

Prawie roześmiał się na jej reakcję na słowo randka. W porę jednak opanował się i lekko uśmiechnął. Ta dziewczyna na serio mu się podobała i nie chodzi jedynie o wygląd. Czuł, że są w pewnym stopniu podobni do siebie. I zdawało się, że oboje potrzebują kogoś, komu mogliby się wygadać.
Początkowo bardzo mocno zaprzeczyła, ale po chwili zmieniła zdanie i jednak zastanowi się nad tym. To już jakiś krok do przodu w tej dziwnie zaczętej relacji. Pytanie tylko, czy po prostu musiała to przemyśleć, czy może to robi w zamian za tą całą opiekę po zderzeniu.
-Co powiesz na piknik na plaży lub nad jakąś rzeczką? - Spojrzał w jej oczy i delikatnie się uśmiechnął. Z jakiegoś powodu strasznie mu się podobała, gdy była taka nieśmiała w niektórych momentach. Miało to swój niepowtarzalny urok. Nim przemyślał to, co robi, nachylił się i pocałował ją w policzek.
-Skoro ty mogłaś, to ja chyba też. - Zaśmiał się pod nosem i wrócił do wcześniejszej wyprostowanej pozycji.

-No to możemy się kiedyś wybrać. - Już sobie wyobrażał dziewczynę w jakimś słodkim stroju kąpielowym. Widać jest bardziej społeczny, niż myślał albo po prostu potrzebował oderwania się od codzienności? Kto wie. Po tym pocałował ją w policzek i został nazwany głupkiem. Gdy osuwała się na ławkę, wyglądała, jakby mózg jej się przegrzał. Dosyć zabawny widok.
-Jeśli myślisz, że dasz radę to, czemu nie. Planowałem po prostu kupić kolejną, bo ta i tak swoje już przeszła. - Podrapał się po podbródku.
-W sumie to przydałoby mi się iść na zakupy i kupić trochę nowych ubrań. - Pokiwał głową, jednocześnie słuchając dziewczyny.
-Robię to, bo chcę. Nie oczekuję niczego w zamian. Chociaż randka w zamian brzmi bardzo ciekawie. - Uśmiechnął się lekko i rozpiął pierwszy guzik koszuli. Na dłuższą metę było to dosyć niewygodne, ale lubi sprawiać wrażenie opanowanego i mądrego dorosłego.

-Jeśli chcesz to nie ma sprawy. - Zdjął marynarkę z twarzy i złożył ją w kostkę kilkoma sprawnymi ruchami. Następnie położył ją na ławce pomiędzy nimi.
-I to nie jest szantaż, a podpowiedź. - Mrugnął do niej. Co raz bardziej podobało mu się droczenie z tą dziewczyną. Uśmiechnął się pod nosem. Dzięki jednemu zdaniu dowiedział się co ją trapi, a przynajmniej jaka osoba. Jej ojciec. Zmarł? Zaginął? Zszedł na drogę zła i destrukcji? Nie wiadomo. Jednak to na pewno on jest powodem smutku na twarzy dziewczyny.
-Ja jestem głupi, ty jesteś słodka. - Pokiwał głową jakby powiedział wielką mądrość życiową. Korciło go, aby dopytać się więcej o jej ojca, ale był w stanie zrozumieć, że nie musi mieć na to ochoty. Sam początkowo stał się zamknięty w sobie i dlatego już w dzieciństwie był odizolowany od społeczeństwa. Dopiero gdy otworzył się na swoją nową rodzinę zrozumiał, że złość i smutek na swoich rodziców nic mu nie da. Chociaż skończyło się wejściem z deszczu pod rynnę bo wtedy wpadł w szał poszukiwania zwoju.

Tak jak dziewczyna rozsiadł się wygodnie na ławce i spojrzał w niebo.
-Według mnie całe nasze życie podlega przeznaczeniu. Nie oznacza to jednak, że każdy nasz krok i każda nasza myśl jest przez to kontrolowana. Po prostu nie ważne co będziemy w życiu robili, jak się starać nie będziemy aby unikać naszego przeznaczenia ono i tak nas dorwie. Jeśli przeznaczonym jest nam kogoś poznać to nie ważne jak będziemy się starali w końcu i tak na nią natrafimy. Czyli tak. Wierzę że nasze spotkanie to przeznaczenie, tak jak i spotkanie każdej innej osoby w naszych życiach. - Skończył ten krótki monolog i westchnął. Takie było jego spojrzenie na świat, ale nie oznaczało, że mu się to podoba. Nienawidził wręcz przeznaczenia, które szydziło z niego na każdym kroku. Na dodatek właśnie przez przeznaczenie nie może mieć normalnego życia, ponieważ prędzej czy później natrafi na zwój i całe jego życie stanie się o wiele trudniejsze.
-A to, jak wykorzystamy to przeznaczenie zależy już jedynie od nas samych. Czy też rozejdziemy się i już nigdy więcej nie spotkamy się, czy też zaprzyjaźnimy się, czy jeszcze coś innego. - Pominął już frazy związane z miłością, ale też śmiercią. W końcu dwóch ludzi może także się w sobie zakochać, ale także jedno z nich może zabić drugie.