Mage Guild Wars

Przyspieszony Trening zaklęcia: Promień Światła (http://www.mageguildwars.pun.pl/viewtopic.php?id=985)

Poszła do wschodniego lasu, pod ręką miała podręcznik do zaklęć magicznych. Spis był ogólnikowy i raczej posiadał w sobie mało szczegółów dlatego większość rzeczy będzie sama musiała wykombinować. Rozsiadła się na trawie po turecku, a na kolanach położyła sobie książkę i przeczytała co wstępnie ma zrobić.
​     [Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]
- No faktycznie bardzo pomocne zdanie - mruknęła niezadowolona pod nosem. Grunt, że był jakiś obrazek czarno biały, który pokazywał jak to wszystko powinno wyglądać.
-No nic trzeba spróbować - rzekła pod nosem. Położyła książkę po swojej prawej stronie by móc na nią patrzeć w razie gdyby miała problemy.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Akcept by Vincent

Opadła na ziemię dysząc ciężko przez usta. Zrobiła mało szkód, a swój trening mogła określić jako udany. I choć ciężko pracowała przez te kilka dni to wiedziała, że dopiero w walce ta technika najbardziej jej się przyda. W momencie walki będzie miała największą próbę tego czy udało jej się tą technikę w stu procentach. Fizycznie czuła się nawet nie najgorzej, mocno zgłodniała przez ten czas tak naprawdę. Aż w brzuchu jej zaburczało! Usiadła na trawie w luźnym rozkroku, przydałaby się jej kąpiel i dobry odpoczynek po tych wybrykach. Grunt, że jej dom był chociaż blisko więc mogłaby bez przeszkód wracać tu kiedy tylko chce. Wyciągnęła się leniwie i mocno aż jej kilka kości strzeliło.

Ostatnio edytowany przez Vincent (2018-11-03 19:15:09)

W końcu nadeszła pora ruszyć w drogę, nie było czasu do stracenia. Im szybciej się zbiorę tym większa szansa na to, że dotrę przed zmrokiem. Główną drogę, na którą wkroczyłem, z pewnością nie można było nazwać opustoszałą. Sporo dziwnych osób, które nie wyglądały na tutejsze. W takim miejscu wolałem wyjątkowo pilnować paczki, w końcu nigdy nie wiadomo co komuś przyjdzie do głowy. Spokojnie kroczyłem gdzieś z boku, nie chcąc zwracać na siebie zbytniej uwagi. Zaciągnąłem kaptur na głowę, jakby miało mnie to w jakiś sposób odciąć od świata wokół i szedłem dalej drogą. Poza ludźmi widziałem po drodze również woźniców, którzy załatwiali swoje sprawy w okolicy. Mimo to wolałem dotrzeć na miejsce o własnych siłach i nie przerażała mnie parogodzinna wędrówka. Zaufanie losowo napotkanej osobie nie należało do mojej natury, zbyt wiele ludzi woli wykorzystywać każdą sytuację na swoją korzyść, by mieć tak dziecinne podejście. Chociaż kto wie, może kiedyś, gdy nabiorę trochę doświadczenia ta sytuacja się zmieni. Nie chciałem się zgubić na tak prostej drodze, więc wciąż powtarzałem w głowie trasę jaką mam przebyć. W międzyczasie jednak znalazłem chwilę na podziwianie świata wokół. Trzeba przyznać, że robiło to o wiele większe wrażenie niż miejsce, w którym wcześniej żyłem. Aż chciało się zatrzymać i zostać chwilę dłużej, co może nawet kiedyś uczynię. Teraz jednak miałem ważniejsze zadanie, lecz zdaje się, że póki nie dotarłem do lasu wciąż mogłem obserwować krajobraz, prawda?

W spokojnej atmosferze droga dłużyła się w nieskończoność. Z tego co pamiętałem Seth powiedział, że do samej granicy lasu droga może zająć około dwóch lub trzech godzin. Według tego mogłem stwierdzić, że zapewne nie byłem nawet w połowie trasy. Mimo to dalej wytrwale kroczyłem, sama pogoda nie wydawała się być przeciwko mnie, chociaż mogłaby być nieco chłodniejsza. No cóż, nigdy się nie dogodzi wszystkim. Nie mogłem jednak tracić czujności, w końcu moje zadanie od początku tego wymagało. Przynajmniej droga powrotna zapewne będzie łatwiejsza pod tym względem. Z takimi myślami nagle poczułem jak coś uderza w moje plecy. Nie miałem pojęcia co to może być, w końcu gdyby ktoś chciał coś zrobić na pewno siła byłaby o wiele większa. Wtedy usłyszałem za sobą głos, odwróciłem się by ujrzeć dwójkę dzieci. Westchnąłem z ogromną ulgą i zbliżyłem się nieco do dziewczynki.-Następnym razem lepiej uważaj.-powiedziałem z uśmiechem i jeśli tylko od razu nie uciekła to poczochrałem jej włosy. Mieli szczęście, ze trafili akurat na mnie. Nie miałem zamiaru ich zastraszać, w końcu póki jeszcze mogą powinni poświęcać swój czas zabawie.
   Zaraz po tej sytuacji odwróciłem się i ruszyłem dalej w swoim kierunku. Myślałem, że czeka mnie kolejna godzina spokojnej drogi, lecz los chyba miał nieco inny plan. Kolejną osobą, którą spotkałem, był dziwnie ubrany i wyglądający mężczyzna. Gdy tylko się schylił zrobiłem kontrolny krok do tyłu.
-Oh interesujące, naprawdę zna się Pan na czymś takim? Czy mogę poznać dokładniejszą cenę? Jak się może Pan domyślić nie posiadam zbyt wiele.-odpowiedziałem mężczyźnie patrząc na jego reakcje. Wydawał mi się być bardzo podejrzany, więc ponownie moja ostrożność względem paczki zwiększyła się. Czy naprawdę interesowały mnie jego usługi? Może odrobinę, choć nie liczyłem na nic wielkiego. Dopiero po jego odpowiedzi mam zamiar bardziej przemyśleć to co zrobię dalej.

Czułem, że napotkana przeze mnie osoba jest dosyć podejrzana, nawet jego sposób mówienia wydawał się nieco dziwny. Jeśli był w stanie przepowiedzieć przyszłość to oznaczało, że posługiwał się jakąś magią. Do tej pory spotykałem w większości takie, które używały żywiołów, jednak po spotkaniu osób w gildii nie powinienem się dziwić takim przypadkom. Miałem szczerą ochotę oddalić się, jednak wtedy zauważyłem jak słowa mężczyzny zainteresowały resztę przechodniów. Nic dziwnego, w końcu to ja miałem wydać pieniądze i dopiero wtedy wszyscy się dowiedzą czy ta osoba mówi prawdę. Z lekkim bólem, lecz postanowiłem zgodzić się na propozycję. Będę musiał po tym pójść na kolejne misje by nie poczuć tej straty. Uważnie obserwując paczkę wyciągnąłem woreczek z klejnotami.-Obym tego nie żałował.- powiedziałem w stronę mężczyzny i zacząłem zastanawiać się nad tym o co go zapytać.
-Zgaduję, że nie jest Pan w stanie przewidzieć czy spotkam w przyszłości jakąś osobę, jeśli nigdy Pan jej nie spotkał.-powiedziałem nieco w formie pytania, jednak bardziej były to moje myśli wypowiedziane na głos. Pewnie mężczyzna chciałby znać jakieś szczegóły odnośnie tej osoby, lub miejsca w którym się znajduje, lecz nie wiedziałem żadnej z tych rzeczy. Kto wie czy po tym czasie nie zmieniło się również coś w jej wyglądzie, bądź czy w ogóle gdzieś jest...Odpowiedź na pytanie zapewne była przecząca, więc musiałem się zastanowić o co prosić.
-Nie wiem na jak długi czas mogę sobie pozwolić...jednak patrząc na to, że ostatnio nic nie jest pewne co powie Pan na najbliższy miesiąc, tydzień lub chociaż dni? Zależnie jak wiele można zobaczyć-odpowiedziałem czekając na moją przepowiednię.

Wciąż pełen wątpliwości czekałem na to co przepowie mi mężczyzna. Jakoś nie wierzyłem w jego słowa o zobaczeniu wszystkich i wszystkiego, więc po prostu chciałem zobaczyć co z tego wyniknie. Kto wie, może jest on jakimś początkującym, który powie mi chociaż minimalny zarys czegokolwiek? Na przykład czy będę mieć pech lub szczęście. Przynajmniej po kryjomu żywiłem taką nadzieje. Klejnoty oczywiście, niemal z szybkością złodzieja, zniknęły z mojej reki. Nie zdążyłem nawet zbyt wiele pomyśleć, ponieważ mężczyzna złapał mnie za rękę i przyciągnął. Na to wydarzenie moja druga ręka tylko wzmocniła uścisk z jaką trzymała paczkę. Jednak widząc jak kula zaczyna świecić postanowiłem chwilowo nic z tą sytuacją nie robić. W końcu byle zabawki by tak nie zareagowały. Obserwowałem na przemian raz kulę, a raz mężczyznę. Wyglądało na to, że jego radość szybko zniknęła. Może kula się zepsuła?  Rzeczywistość była jednak inna, i muszę przyznać, że bardzo mnie zdziwiła. W końcu co miałoby mnie takiego spotkać, złodzieje ukryci w lesie? Raczej nie miałem planów wybierać się w bardziej niebezpieczne miejsca.
   -Co ma Pan na myśli? Jaka czarna przyszłość? Jaki skarb? Nie ma tam nic więcej? Ta przepowiednia wydaje się być podejrzana…-ostatnie zdanie powiedziałem z mniejszą pewnością. Mimo wcześniejszych wątpliwości widziałem, że coś się jednak stało, więc chciałem jakichkolwiek większych wyjaśnień. Zazwyczaj oszuści mówią jedynie o szczęściu i sławie, więc coś tu nie pasowało. Nie obchodził mnie nawet tłum domagający się swojej szansy na przepowiednie.

Na moje szczęście mężczyzna postanowił najpierw odpowiedzieć na moje pytania, zamiast zajmować się kolejnymi klientami. Przepowiednia nie była zbyt kolorowa, więc chciałem dowiedzieć się o co w niej chodzi. Niestety sam wróżbita nie miał zbyt wielu szczegółów do powiedzenia. Wyjaśnił mi co widział i jego domysły odnośnie znaczenia poszczególnych rzeczy. Jedyne co się z tego wszystkiego dowiedziałem to, że skarbem ma być coś ważnego dla mnie. Reszta rzeczy wciąż zostawała tajemnicą, a nawet była jeszcze bardziej podejrzana niż wcześniej. Czerń, nieznana siła, rozdarcie i skarb...to wszystko stwarzało ogromny mętlik w mojej głowie. Wyglądało na to, że tłum nie pozwoli mi zostawać ani chwilę dłużej przy mężczyźnie i musiałem się nieco wycofać. Wróżbita zaczął przyjmować kolejne osoby, jednak nie sądziłem bym potrzebował jeszcze jakiś informacji od niego. W końcu sam wydawał się być zdziwiony sytuacją i wątpiłem by był w stanie powiedzieć mi coś więcej. Może znajdzie się inna osoba, która będzie mogła mi to wytłumaczyć? Raczej nie, w końcu pewnie jedynie osoby zajmujące się czymś takim znają znaczenie przepowiedni, lub jak w tym wypadku nawet oni nic nie wiedzą. Warto było jednak pomyśleć o takiej możliwości, choć nie wiem czy pojawi się taka szansa przed jakimikolwiek problemami.

   Straciłem już wystarczającą ilość czasu na te dziwna sytuację, więc nie pozostawało mi nic innego jak ruszyć dalej. Dobicie się do mężczyzny zajęłoby trochę czasu, a i tak pewnie nic by mi nie dało, dlatego poprawiłem kaptur, sprawdziłem czy z paczką wszystko w porządku i ruszyłem dalej.
Po chwili trzeźwego myślenia zdałem sobie sprawę, że przejąłem się całą sprawą o wiele bardziej niż powinienem. Przecież nie wiadomo nawet czy coś takiego może się spełnić, a ja wymyślałem kolejne scenariusze na podstawie tego. Zawsze można mieć gdzieś w głowie, iż może stać się coś złe, jednak popadanie w paranoje to przesada. Zdaje się, że najbardziej zadziałały na mnie słowa, według których miałem otrzeć się o śmierć, co trzeba przyznać było nieco przerażającą sytuacją. Pozostawało mi jedynie zachować ostrożność i postarać się wykonać swoje zadanie.

Zadanie specjalne - Mizuki - #10

    Mizuki postanowił nie tracić czasu na przepowiednię, która była owiana tą samą tajemnicą co sam mężczyzna, który rzekomo ją zobaczył. Dlaczego rzekomo? Otóż blondyn z Fairy Tail w rzeczywistości nie widział żadnych tajemnych znaków mimo, że kula świeciła tajemniczym blaskiem. Oczywiście stał po przeciwnej stronie, ale mimo wszystko powinien zniekształcenia ujrzeć, a tego jego zmysł niestety nie zarejestrował. Tak więc czy jest sens zaprzątania sobie tym głowy? Być może odpowiedź na to pytanie będzie mu w stanie udzielić ktoś z gildii, lecz tym razem winien się skupić na zadaniu, które otrzymał od mistrzyni.
    Minęła godzina, potem kolejna i jeszcze jedna. Podróż dłużyła się niemiłosiernie powodując, że słońce już dawno zeszło z samej góry, rzucając złoty blask na pobliskie drzewa, które jak się okazało były początkiem wielkiego lasu, o którym wspominał Seth. Była również widoczna niewielka ścieżka, która powinna go poprowadzić do wioski w której mieszka Alberto. W tle było słychać przeróżne dźwięki. Od śpiewu ptaków, po śmiechy dzieci, a także tajemnicze okrzyki dobiegające z głębi. Były dość daleko od pozycji wróżka, lecz był w stanie usłyszeć nie jeden głos, nie dwa, a co najmniej kilkanaście różnych. Lecz nim zagościł na dobre na wewnętrznym szlaku, drogę mu przecięły dwie, niskie postacie odwrócone plecami. Jeden z nich miał papierową koronę na głowie, a także czerwony ręcznik założony na plecach. Drugi jedynie trzymał cienki patyk, niewiele dłuższy od niego samego. Wnet postać o ręcznikowej pelerynie odwróciła się w kierunku Mizukiego. Ten ujrzał twarz chłopca, młodszego od niego i o lekkiej tuszy. Pochylił głowę odrobinę do tyłu i przemówił udając kogoś ważnego.
    Kto śmie bez pozwolenia wkraczać na królewski szlak?! - Zapytał stając na baczność.

Zadanie specjalne - Mizuki - #11

    Fałszywy król i jego pomagier byli aktualnie jedyną przeszkodą jaka dzieliła Mizukiego od wioski ukrytej gdzieś w głębi lasu. Oczywiście wśród gąszczy mogły kryć się niebezpieczne zwierzęta bądź miejscowi rabusie, którzy uwielbiają dostawać w swoje łapska ofiary takie jak wróżek. Niewinnie wyglądający chłopak z ogromną paczką pod pachą. Jak tego nie wykorzystać? Lecz wracając do dwójki dzieciaków. Mizuki sprytnie wczuł się w rolę na tyle by przez chwilę zdezorientować pozostałych uczestników zabawy. Po około dwóch bądź trzech krokach, król o papierowej koronie przemówił niepewnym tonem w kierunku wróżki. - H-Hej! Kogo... reprezentujesz posłańcu?! - Zapytał tracąc przy tym całe napięcie, które budował do czasu spotkania z chłopakiem.
    Zapewne blondyn miał już gotową odpowiedź, ale niestety nie będzie dane mu ją wymówić, a przynajmniej nie teraz. Usłyszał z oddali dźwięk kopyt, a także nawoływanie jeźdźca, a po chwili ujrzał jak w jego kierunku pędzi samotny mężczyzna ubrany w jasne ciuchy z licznymi zdobieniami na ramieniu i klatce piersiowej, które z tej odległości nie były rozpoznawalne. Warto zaznaczyć, że w tle cały czas było słychać przeróżne krzyki mężczyzn dochodzące z głębi lasu. Mężczyzna zręcznie wyminął przechodniów posyłając im groźnie wyglądające syknięcie w momencie gdy kopyta zwierzęta zetknęły się z nawierzchnią głównej drogi. Jakby tego było mało po chwili z lasu wyskoczyła kolejna dwójka jeźdźców, która używając zupełnie innej drogi rozdzieliła się w przeciwnych kierunkach. Cel ich podróży? Nieznany, a przynajmniej nie dla Mizukiego.

Zadanie specjalne - Mizuki - #12

    Jeźdźcy, którzy jeszcze chwilę temu wyłonili się spośród drzew byli wystarczający, by przestraszyć dwójkę dzieciaków, którzy mimo początkowego zachwytu w końcu postanowili odpuścić i pobiec do domu, wychodząc na drogę główną i skręcając w kierunku, w którym udał się jeden z ludzi ubranych na czarno. Mizuki dobrze główkował i ubiór na który zwrócił uwagę nie mógł należeć do nikogo z bandy oprychów, więc musiał być to członek wojsk królewskich Fiore, a skoro Seth wspomniał o ich obecności w tych lasach, to wszystko powoli łączyło się w całość. Problemem były jedynie okrzyki, które raz milkły na minut kilka, a raz były głośniejsze przy akompaniamencie przeróżnych wstrząsów, które odczuwalne były co kilka bądź kilkanaście minut. Mimo wszystko wróżek ruszył dalej w celu dostarczenia paczki, po części nie miał wyboru chociaż zapewne nic by się nie stało jakby w ostatniej chwili zrezygnował z powodu obawy o własne życie. Bezpieczeństwo przede wszystkim.
    Po kilku minutach wędrówki wzdłuż dróżki nie napotkał nikogo podejrzanego. Oczywiście co jakiś czas towarzyszyły mu odgłosy spłoszonej zwierzyny, ale nic nie wskazywało na to, by coś miało za chwilę przed nim wyskoczyć, mógł być o to spokojny. Po chwili w oddali dostrzegł ogromne skupisko świateł, a jeszcze później między krzakami był w stanie zauważyć wysoki, drewniany murek i niewiele masywniejsze wejście. Trasa, która tam wiodła była identyczna o której wspominał Seth, więc na pewno jest to wioska, do której zmierzał Mizuki. Lecz tak jak przypuszczano w ogrodzonej wiosce znajdowało się pełno wojskowych, których wróżek mógł dostrzec nawet z tej pozycji.

Dobra myślę, że możesz dać z/t do wioski w następnym poście

Senta otworzył oczy i rozejrzał się po swoim obozowisku. Kilka godzin temu udało mu się opanować swoją magię na poziomie podstawowym i teraz przyszła kolej na kontynuowanie tego. W końcu na co mu magia, gdy nie posiada zaklęć, które by ją wykorzystywały. Z tego tez powodu wyciągnął z plecaka książkę, która była niegdyś własnością jego ojca. W niej zapisane były wszystkie czary jakich używał, plus te autorskie, ale one wymagają o wiele wyższego poziomu.
- A więc zaczynajmy. - Odrzekł i zabrał się za lekturę.
[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]
Akcept by Vincent
______________

Gdy już skończył ćwiczenia usiadł pod drzewem i wyciągnął suszone mięso z torby. Miał już dość słonego smaku mięsa, ale niestety nie posiadał niczego innego, a nie zamierzał opuszczać lasu dopóki nie zapozna się chociaż z podstawowymi zaklęciami jego magii, oraz nie poprawi swoich aspektów fizycznych i mentalnych.

Ostatnio edytowany przez Vincent (2018-12-28 13:27:52)

Trzeci dzień treningu nadszedł i jeśli wszystko się ułoży to już ostatni dzień w tych lasach. Gdy tylko się obudził miał dziwne wrażenie, że o wiele lepiej wyczuwa swoją energię magiczną, ale stwierdził że to tylko z niewyspania. Senta ogarnął się w miarę szybko i od razu przeszedł do dalszych ćwiczeń.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]
Akcept by Vincent
______________

W końcu ukończył trening i mógł usiąść pod jednym z wielu rozwalonych drzew. Wyciągnął z kieszeni ostatnie resztki suszonego mięsa i zaczął je przeżuwać i co chwilę popijać wodą. Musiał się teraz zastanowić nad tym co zrobi dalej. Najłatwiej byłoby udać się do Magnolii i tam zarobić trochę grosza, ale z drugiej strony potrzebował zakupić katanę, a niestety Fiore nie jest krajem, który mógłby poszczycić się jakimiś niesamowitymi kowalami i trzeba się udać chociażby do sąsiada na wschodzie. Póki co jednak ważniejszy jest sen, więc pomyśli o tym jutro. Gdy tylko wstał spakował wszystkie swoje rzeczy i wyruszył na zachód w kierunku Magnolii.

z/t

Ostatnio edytowany przez Senta (2018-12-29 18:18:30)

Przebywając w lesie na terenie Fiore, coraz bardziej zdawała sobie sprawę, że to, co się wydarzyło w kościele jest bardziej, niż odległe. A prawdopodobieństwo dalszego szkolenia w murach białego budynku byłoby wysokie, gdyby nie jeden list, determinujący jej odejście. Nie miała za złe swojej rodzinie, że zrobili, to co faktycznie zrobili, lecz też nie udawała, iż popsuli jej plany związane z przyszłą magią. To co miała jej wystarczyło, ale byłoby o wiele lepiej, gdyby posiadała potęgę, a także moc pozwalającą jej na walkę z czymś więcej, niż magami, ludźmi i zwierzętami. Chciała... No właśnie. Czego tak naprawdę pragnęła? Gdy to, co było dla niej ważne, teraz odeszło w zapomnienie, dając jednocześnie miejsce na ciągły pościg za kuzynem. Tylko on się liczył, no prawie, bowiem miała jeszcze miejsce dla swojego Kami-samy, który niczym jasna gwiazda na niebie, przyświecał jej oraz towarzyszył przy każdym ruchu jej sylwetki. Jeśli zaś mówimy o ruchu jej ciała, to teraz wykorzystywała to do spaceru. A konkretniej mówiąc, był to patrol, podczas, którego szukała osób idących od Icebergu do Fiore, jak i na odwrót. W końcu, może to oni widzieli wyrodnego Tokisadę? A może... Dadzą jej wskazówkę, gdzie też chłopaczyna mógłby się podziewać.
W każdym razie szła i możliwe, że gdyby nie obcy człowiek na drzewie, to zaszłaby i do samego serca lodowego kraju, lecz no właśnie. Po spotkaniu jego, z początku udała, że go nie widzi. Otworzyła nawet parasolkę chroniącą przed promieniami słonecznymi i przeszła spokojnie pod gałęzią. Po oddaleniu się na cztery metry, przystanęła, wznosząc głowę w jego kierunku. Bystre oczy, spoczęły na zamkniętych powiekach nieznajomego, w czasie gdy lewą rękę ulokowała na swoim biodrze (w prawej trzyma parasolkę).
- Nie uważasz, że teraz mógłbyś być martwy przez swoją głupotę? - zagadnęła maga, a następnie wierzchem parasolki dotknęła jego boku - Słyszysz mnie, białowłosy?

Czuła się przez niego niezauważona. Zupełnie jakby Arisu była jakimś duchem lub zjawą, a przecież w rzeczywistości nie była ani jednym, ani drugim. Należała bardziej do gatunku ludzkiego, który był zdolny do posługiwania się szeroko pojętą energią. Wszakże, jak wiadomo z jej oraz Ryū historii nie każdy w ich rodzinie miał predyspozycje do panowania nad magią. Z resztą, nawet jeśli dana osoba posiadała ją, to zwykle kończyła chorobą, a później śmiercią (jak w przypadku kuzynki Senki). Tak naprawdę, tylko jej kuzyn nie miał z nią problemu. Co więcej był też na tyle sprytny, żeby wykorzystać ojca czarnowłosej do treningów. Na skutek czego wzrósł siłę, w czasie gdy panienka ledwo wymsknęła się Hadesowi.

Obserwowała białowłosego prawie tak samo długo, jak on później ją. Powoli w swojej głowie zapamiętywała każdy szczegół jego osoby, oczywiście zaczynając najpierw od głowy. Pierwszym elementem, który przykuł jej uwagę była zdecydowanie rzadka barwa włosów. Kolor płatków stokrotek, nie był tak popularny jak chociażby blond czy brąz. Później, zaś swoją uwagę skupiła na delikatnie spiczastym nosie, aż wzrokiem przeszła na powieki. Spodziewając się zobaczyć kolor jego tęczówek cierpliwie czekała, aż chłopaczyna otworzy oczy. Jednak za nim się tego doczekała, zdążyła kątem fiołkowych ślepi ujrzeć kruczy kolor paznokci, a także uzmysłowić sobie, iż nieznajomy, gdy stanie obok niej będzie w sposób znaczący nad nią górował. To wszystko dzięki długim nogom, których Tokisadzie zdecydowanie brakowało.

Pomoc parasolki jak zwykle okazała się nieoceniona. Jakby nie patrzeć, to dzięki niej zobaczyła to na co tak długo czekała. Nieskończony eter, który ujrzała wyraźnie utwierdził ją w przekonaniu, że nie miała do czynienia z normalną osobą. A nawet jeśli się myliła, to musiała natrafić na szczególny wyjątek, który za pomocą swojej czerni wprowadził ją w nie lada trans. Ten jednak, nie potrwał za długo. Raptem mag skończył jej się przyglądać, a ta z powrotem wróciła do rzeczywistego świata.
- Zatem uważasz, że jesteś silną osobą? - zapytała go zaraz po jego odpowiedzi, po czym dodała - A zatem jesteś silnym wojownikiem, wytrzymałym weteranem, a może... - tutaj ściszyła na moment głos - Magiem?
Prawdą było, iż panienka nie znała za wielu przedstawicieli jej rasy. Raptem jej wiedza ograniczała się do wysłanników klasztoru, samych mnichów, zakonnic, jak i paru członków jej rodziny. Poza nimi nie znała nikogo, a przynajmniej jeszcze nie dostała takiej okazji.
- Prawdą jest, że nie jestem zwykłą dziewką błąkającą się po tym lesie. Tak właściwie szukam pewnej osoby i byłabym tym samym rad, gdybyś zszedł tutaj do mnie i zechciał odpowiedzieć na kilka moich pytań - uśmiechnęła się delikatnie, a następnie zrobiła dość długi krok w jego stronę - Chciałabym również zaznaczyć, że przy zadawaniu ich postaram się być delikatna. A przynajmniej daje swoje słowo, iż tak będzie. 

Zdecydowanie, był dumny i pewny siebie. Tyle wiedziała, po pierwszych wymienionych zdaniach. Jednakże, czy to dawało jej powód do szeroko pojętego strachu? Zlustrowała uważnie młodzieńca, a następnie odgarnąwszy włosy do tyłu, stwierdziła jednomyślnie, że nie odczuwa strachu. Towarzyszyła jej niepewność, a nawet drobne wahanie w określaniu, z kim mogłaby mieć do czynienia. W widocznych miejscach nie widziała znaku gildii, co skutkowało jej brakiem wiary, że spotkała prawdziwego maga. Jednakże, co jeśli ukrywa kolorowy symbol pod ubraniem, bądź innym ukrytym miejscu? Co jeśli, jest taki jak ona? Należy do świata, jako ktoś więcej, niż zwykła, ziemska istota, a do tego posiada daną od Kami-samy zdolność kontrolowania energii. Innymi słowy był użytkownikiem magi, ale tego nie mogła być do końca pewna - Pewność siebie, mówią, że to dobra cecha. Jednakże, gdy natrafisz na kogoś silniejszego od Ciebie, to wtedy ta sama dobroć może Cię zgubić - uśmiechnęła się smutno, w międzyczasie nakierowując parasolkę na siebie. Przez wcześniejsze użycie jej, całkowicie zapomniała, żeby ponownie osłonić swoja bladą cerę przed promieniami słońca. Tym samym, szybko w myślach się zrugała, za to zatracanie głowy i odruchowo, gdy ten zeskoczył na dół, zrobiła dwa kroki do tyłu. Nie ze strachu, oczywiście, ale po to, aby zrobić mu trochę miejsca, a także dać mu nieco przestrzeni osobistej.
- Jak myślę? - powtórzyła jego pytanie, lewą dłonią ujmując swój podbródek. W tym czasie swoje fiołkowe oczy utkwiła w nieboskłonie, myśląc nad ewentualną odpowiedzią. Również, starała się jakoś uargumentować każdą z wymienionych przez siebie opcji. Na weterana był zdecydowanie za młody, przez co główny spór był między dzieckiem Najwyższego, a Jego dziełem. Spojrzała raz jeszcze na młodzieńca, wzięła głęboki wdech i w następne słowa, tchnęła wiarę oraz nadzieję - Na spotkanie kogoś podobnego do niej.
- Jesteś magiem - nie zawahała się, wypowiadając te dwa słowa. Również jej oczy nie zdradzały, że to była tylko spekulacja. Po prostu patrzyła na niego z dużą dozą uwagi oraz powagi. Wszakże spotkanie w oko w oko z arcydziełem boskim było prawdziwym zaszczytem i dawało damie trochę więcej radości. Zwykłych ludzi należało kochać, w miarę możności ich nie ranić, lecz sprawa miała się zupełnie inaczej z bytami obdarzonymi mistyczną energią. Ci byli niczym enigma, dlatego też chciała ich poznawać, rozmawiać z nimi, a także wymienić się spostrzeżeniami. Warunek był tylko jeden, żaden z nich nie mógł jej przeszkodzić w wypełnieniu misji. Inaczej fascynacja szybko uciekała, zastępowana przez determinację i wierność wobec rodziny.
- Jak Ci na imię? - zapytała łagodnym głosem,w międzyczasie patrząc w jego czarne jak noc oczy.

Czasami zachowywała się jak mentor. Tłumaczyła ludziom różne kwestie, które niejednokrotnie sama stawiała pod znakiem zapytania. Co więcej, wiele razy wchodziła z mnichami w polemikę, sama sobie zarzucała herezje, natomiast z zakonnicami prowadziła dyskusję. I wyobraźcie sobie, że większość z nich nie trwało pięć minut, to też nie była godzina czy dwie, to czasami były zarwane noce oraz długie dni. Wszystko po to, aby zebrać potrzebną wiedzę. Z resztą po zapoznaniu się z wcześniejszą lekturą (prologiem) wiadomym było, że już we wczesnych latach mała Tokisada myślała o własnej egzystencji, o sensie i wielu innych kwestiach, nie wymienionych w krótkim tekście.
Z przeszłości wróćmy zatem do rzeczywistości, w której to użytkowniczka energii musiała nie tylko się przedstawić, ale i również wyjawić nieznajomemu, kim jest. Może i nawet oczekiwał od niej, że opowie mu coś o sobie, uchyli rąbek tajemnicy, w czasie gdy Alice się to nawet nie śniło. Prawdą było, że należała do skrytych, tych bardziej tajemniczych osób, co niewiele mówią o sobie, a tym bardziej o rzeczach związanych z własnym ja. Wolała częściej pytać, słuchać historii innych nieznajomych. Może i nawet cicho kontemplować dzieło Kamisamy, ale dzielić się historią Kazue? Nie, nie, z resztą i tak miała tu zostać na krótko, więc najpewniej minie trochę czasu i będą musieli się rozstać. On i ona, dwa osobne byty, należące do jednego stowarzyszenia zwanego Samotnikami. Poza tym, byli równi, ale nie na tyle, żeby panienka mogłaby zadecydować o wspólnej wyprawie.
- Jestem uczennicą klasztoru, której narzucono misję odnalezienia pewnej osoby. A zwą mnie Senki - wypowiadając swój pseudonim dygnęła, jednocześnie trzymając końcami palców miękki materiał spódniczki - Miło mi Cię poznać.
Następnie wróciwszy do normalnej pozycji, gdzie to zasłaniała się parasolką, spojrzała na jego paznokcie. W cichym zamyśleniu, zdała sobie sprawę z tego, iż chłopak nie zaprzeczył. Pozostaje pytanie, czy w takim razie wibracje, które dało się wyczuć w powietrzu pochodziły od niego? W czasie rozmyślania nad tym zagadnieniem, zaczęła powoli wracać wzrokiem do jego oczu. Gdy finalnie fiołki zmierzyły się z wciągającym eterem, postanowiła kontynuować ich rozmowę - Od jakiego czasu przebywasz w Fiore oraz ile państw do tej pory udało Ci się odwiedzić? - rzeknie spokojnie, wierząc, iż chłopak mimo swoich myśli będzie w stanie zaspokoić jej ciekawość. Wszakże to był dopiero początek - długiej drogi, która ich czekała.

Ostatnio edytowany przez Senki (2019-01-08 23:33:57)

    Delikatny wiatr muskał koronę tych drzew, które rosły najwyżej. Jako jedyne mogły cieszyć się tym przyjemnym uczuciem, którego zwykły człowiek w upalne dni pożąda bardziej niż czegokolwiek innego w swoim kruchym życiu. Wschodni las nazwany tak z powodów oczywistych, poza naturalną granicą między królestwem Fiore, a mroźnym Iceberg pełnił jeszcze jedną funkcję, oczywistą aczkolwiek często pomijaną i zapominaną przez mieszkańców tej wspaniałej krainy. Był, a raczej nadal jest, domem dla wielu zwierząt, zagrożonych gatunków oraz tych, których nikomu nie życzy się ich spotkać w samotności. A także odpowiednią kryjówką.
    Słońce powoli zbliżało się ku horyzontowi, by następnie ustąpić miejsca księżycowi, który blaskiem swym rozświetli koronę tutejszych drzew rzucając niewielkie promienie na twarzach tych, którzy muszą zostać na noc w pełnej niebezpieczeństw kniei. Wnet rozległ się głośny huk. Potem następny i jeszcze jeden, po czym wszystko zamilkło. Ptaki jakoby w pogoni za swoją ofiarą, zerwały się z wysoko położonych gałęzi, trzepocząc z całych sił długimi skrzydłami, gubiąc pojedyncze pióra, które opadły delikatnie na ściółkę leśną. Nim człek zdążył złapać się za głowę i zgadywać do czego to doszło, wiatr jakby za pomocą magii, mocniej uderzył wyginając przodków Entów, a wieloletnia kora dała się we znaki swym strasznym skrzypieniem, jakby drewniane drzwi zostały otwarte po stuletniej przerwie odsłaniając tajemnice skrywaną.
    Następnie znowu cisza zawitała między zielone płatki liści, jak przed burzą długo wyczekiwaną. W oddali słychać było jedynie kopyta rozpędzonych koni poganianych głośnym krzykiem przez swych panów. Nadchodziły z zachodu i przemieszczały się na północ, by następnie jak nagły wicher, ustać i zamilknąć dając początek niegłośnym szmerom, dochodzących z tego samego kierunku. Były coraz mocniejsze, coraz to głośniejsze, a gdy wydawało się, że wszystko gromadzi się w jednym punkcie, ponownie ustało.
    Pojedynczy galop unoszony na echa dywanie otaczał dwójkę magów, którzy zdecydowali się na wspólne spotkanie pośród dzikiej roślinności. Następnie, bez przerwy zmieniając swoje brzmienie, po kilku minutach dało się słyszeć dźwięk konia, który zareagował na gwałtowne zatrzymanie, by aurę tajemniczości raz na zawszę rozwiać jednym poleceniem wydanym przez niski, charczywy głos. - Do szeregu! Wymarsz!
    I cisza nastała po burzliwych minutach.

Oczywiście proszę to traktować jedynie jako tło wydarzeń, które dzieją się w lesie i nic więcej.

Dziewczyna miała tajemniczy charakter. Jej oczy również dodawały jej tej aury. Niespotykany kolor oczu, dziwny ubiór, kultura wyższych sfer i zachowanie... to wszystko skłaniało mnie do większych przemyśleń. Nie chciała nic zdradzać. Wolała sama się o wszystkim dowiadywać, nie lubiła o sobie mówić. Co to za istota... Czułem też, że wykryła wcześniej u mnie magię. Wibrację w powietrzu z powodowane moją magią chyba wyczuła od razu. Skoro umiała wyczuć takie rzeczy to nie była kimś zwykłym.
- Liczyłem raczej, że zdradzisz mi kim jesteś naprawdę - odpowiedziałem.
Moja oczy zawiesiły się gdzieś w powietrzu. Czemu interesowała mnie ta osoba? Nie mogłem tego pojąć. Wolałem chyba zapaść się w świecie, gdzie bramy ciemności witały mnie u swego boku. Zamiast tego jednak rozmawiałem w tym momencie z osobą, która wydawała mi się dobra. Zupełnie nie te cele, nie te charaktery, dwa przeciwieństwa, a mimo tego zachwycała mnie.

Podzieliła się ze mną swoimi spostrzeżeniami. Niby jeden wyraz, ale różnie można go odbierać. Kolejna zagadka. Jak można rozumieć ból tych osób nigdy się z tym nie spotykając? Po oczach ludzi można wiele przeczytać, ich ból, smutek, radość, chęć pomocy czy inne emocje. Po jej oczach nie byłem w stanie dopatrzyć się niczego, zapewne podobnie jak ona w moich. Z czarnych oczów jak nicość widać było jedynie głębię, pustkę która mówiła o tym w jakim świecie funkcjonujemy, kim jesteśmy, zagubieni w ciągłym poszukiwaniu celu. Ciekawiło mnie jak ona to odbierała. Na jej drugie pytanie nie odpowiedziałem. Stałem wpatrzony w w drzewo, która za nią stało. Wszystko miało jakiś początek i koniec. Nie było czegoś takiego jak nieskończoność. Każdy byt miał swoją słabość, każdy system miał wady, tak samo jak każda cząsteczka miała swoje zaległości. Chciała poznać odpowiedzi na moje pytania, aby dowiedzieć się czegoś więcej. Dalej jednak nie rozumiałem w czym moja osoba miałaby jej pomóc.
- Niby w jaki sposób moja historia, miała by Ci w tym pomóc?

W pewnym momencie ze spokoju, który się tutaj utrzymywał zrobił się harmider. Najpierw huk, potem wichura. Dziewczyna widocznie zaskoczona obecnymi wydarzeniami schowała swoją parasolkę, aby jej nie złamano. Ja również byłem zaskoczony. Ten sam czynnik spowodował, że dziewczyna poleciała na mnie. Była zbyt mała, zbyt lekka i zbyt bezbronna, aby nie dać się przygnieść temu żywiołowi. Dopiero jednak zdziwienie na mojej twarzy wywołała reakcja dziewczyny na te wydarzenia. Wtulona we mnie zadał pytanie odnośnie sytuacji. Czułem się lekko zdezorientowany, jeszcze nigdy nie przytulałem się z kimkolwiek. Moje życie samotnika sprawiło, że odtrącany przez resztę i znienawidzony radziłem sobie z ludzką nienawiścią. Teraz ten sam gatunek wtulał się we mnie oczekując obrany przed tym, co właśnie miało miejsce. Nie wiedziałem czy dobrze robię, jednak moimi rękoma objąłem dziewczynę, aby wtulić ją w moje wypełnione energią magiczną ciało.
- Nie wiem, ale nie masz się czego obawiać.
Poczułem, że jej ciało drga. Była bezradna, ale wydawało mi się, że również coś ukrywała. Gdy dziwne głosy ustały, dziewczyna wcale mnie nie puszczała. Jej natura sprawiała, że mimo moich zasad trzymałem ją przy sobie. Czułem się jak większy wilk, który chroni swoje dziecko. Tym czym byłem również stanowiło jakąś podstawę. Tym razem do moich uszu dobiegł odgłos kopyt, spowodowany galopem koni oraz jakiś głos, który nakazał wymarsz żołnierzom. Co tu się do cholery działo? Czułem, że to nie jest jakaś tam zwykła akcja. Miałem wrażenie, że na tym świecie szykuje się coś grubszego. Coś czego nie mogłem wprost przegapić, ale nie mogłem też zostawić jej samej.
- Jesteś przy mnie, jesteś bezpieczna. Bardziej zastanawia mnie fakt co tu się dzieje.

Dziewczyna chyba nie zrozumiała co dokładnie miałem na myśli. Nie twierdziłem, że kłamała gdy mówiła kim jest, lecz wiedziałem, że coś ukrywała. W każdym razie domyśliłem się już wielu rzeczy. Postanowiłem nie ciągnąć dalej tego tematu, bo było to bezcelowe.
- Nie twierdzę, że kłamałaś. Już wiem co chciałem wiedzieć. Skończmy ten temat.
Nie wiedziałem jak na te słowa zareaguje dziewczyna, jednak nie zamierzałem w dalszym ciągu pytać jej o jedno i to samo. Była zbyt tajemnicza, żeby dalej ciągnąć ten temat, choć wiele można było wyczytać po zachowaniu. Nie odpowiedziałaby mi raczej na moje pytanie, więc postanowiłem to zakończyć. W międzyczasie dziewczyna zarzuciła mi, że robię jej na złość. Nie wiedziałem co jest złośliwego w moim pytaniu. Nie rozumiałem jej. Jeśli szuka kogoś to niech wypyta mnie o tą osobę, a nie moją. To były w końcu dwa różne światy.
- Wypytując o mój życiorys nic nie osiągniesz, bo nie odpowiem na Twoje pytanie.
Wyjaśniłem krótko. Nie zamierzałem odpowiadać na takie pytania. Ja też miałem coś w sobie, że mimo wszystko nie pozwalałem innym wnikać w takie rzeczy. Dzięki temu pozostaje bez tożsamości, jakichkolwiek skojarzeń. Jedyne co ludzie pamiętają to moje imię i wygląd. Tego się trzymam i nie przestanę.

Dziewczyna wtulona we mnie dalej przejmowała się obecną sytuacją. Nie wiedziałem dlaczego się bała, ale jeśli chciała się przenieść nie widziałem problemu.
- Nie potrzebuję tarczy, mam siebie.
Nie planowałem podchodzić bliżej tego zdarzenia. Wolałem stąd uciec widząc, że dziewczyna się boi. Ja i tak czułem, że coś się wydarzy, a ja będę w tym brał udział. Przeczucie, które nigdy mnie nie zawiodło. No cóż... przynajmniej byłem pewny, że nic nie przegapię.
- Nie, idziemy.
Powiedziałem po czym zacząłem iść w przeciwną stronę do źródła dźwięku.

Misja prosta - Lilianna - #5

Theme

Pierwszy etap podróży przebiegł całkiem gładko - bez większych komplikacji. Poza niewygodą, z której chłopcy zdawali się czerpać przyjemność. Jednak dziewczyna nie została pozostawiona samej sobie i nękana przez wszystkich po trochu musiała pokazać choć część siebie, by dzieciaki przestały ją męczyć. Szczególnie Daru z Rarinem przyglądali jej się z uwagą - każdy z innego powodu.
    -Dziękujemy, miłej podróży! -Szerokiej drogi! - zerwali się i po kolei zeskoczyli z powozu, gdy tylko droga zaczynała skręcać w gęsty las. Najmasywniejszy z nich, z lunetą przy oku, pozostał jeszcze w środku.
    -To tutaj. Uważaj oni lubią się zgrywać. - wyskoczył również on, dając znak ręką. - Liczymy na Ciebie!
    -Tam dalej powinna zaczynać się ścieżka oznaczona znakiem podwójnej latarni. - pośpieszył z wyjaśnieniami, gdyby pojawiło się ewentualne pytanie dziewczyny -To taka ścieżka, o której się mówi u nas w wiosce, ale rzadko kto nią kiedykolwiek przechodził. Zobaczysz, będzie fajnie - uśmiechnął się z lekka, kreśląc w powietrzu znak இ.
    Szedł krok od niej, nie odstępując nawet na moment oraz oglądając horyzont z drugiej strony jej twarzy. Tylko czasami zerkał na nią, długo i uważnie. Na przedzie dwójka braci, którzy zajęci byli podziwianiem cudów natury. Niedaleko od nich kroczył Rarin, raz po raz stając w miejscu, gdyż, przez wzgląd na swoje długie nogi, zbyt szybko doganiał tamtych, zaczynając deptać im po piętach. Żadnemu nie w głowie już luźne pogawędki; wtedy chłonęli całym sobą każdy otaczający ich szczegół, nie zwalniając mimo to chodu.
    Po półgodzinie marszu wzdłuż linii drzew, gdy już wszystkie oznaki cywilizacji zeszły z zasięgu wzroku, można było to zauważyć... Rozległe, wyjałowione równiny ciągnęły się niemal z każdej strony. Na horyzoncie można było dojrzeć odległe o dziesiątki kilometrów wzgórza i góry, a z drugiej strony... wysoki na na dwadzieścia parę metrów las - nieprzenikniona puszcza, dom dzikich zwierząt, jeden z odwiecznych azylów chroniących przed nowinkami cywilizacji. Do tego ta błoga cisza.
    Po pewnym czasie wzrok chłopców kierowany już był tylko w kierunku wyrastających z ziemi, chudych pni. Stopniowo zbliżali się do nich, muskali ich delikatnymi dłońmi. Niejeden z nich wciągnął gwałtownie powietrze z bólu, lecz żaden nie przestał ocierać się o każdy element natury obok którego się znajdowali. Wszyscy kurczowo trzymali swoje akcesoria: kostur, mapę, miecz, lunetę i przełknęli głośno ślinę, zatrzymując się przed grubym, wyróżniającym się pod tym względem, drzewem. Widniał tam wspominany znak. Kishin tylko zerknął raz na maga, po czym wkroczył jako pierwszy do lasu, omijając z lewej strony swoisty pomnik przyrody.
    -Ahoj! Za mną! -Ahoj! -Ahoi! -Dalej!

Misja prosta - Lilianna - #6

Każdy z nich, dzieciaków, zdecydowanie czuł się pewniej z małą Lilianną przy boku. Jej opanowana postawa, zaangażowane podejście do misji dawały się zauważyć od początku misji, co sprawiało, że, początkowo beztroscy, poszukiwacze przygód, zaczęli poważniej podchodzić do swej przeprawy. Na spojrzenie dziewczyny wszyscy na moment stanęli w miejscu. Skupienie dało się wyczuć w powietrzu wokół nich, tak zdeterminowane mieli twarze. Niektórym nawet spłynęła soczysta kropla potu, gdy dostali w twarz pytaniem dziewczyny, inni głęboko wciągnęli powietrze w celu ochłodzenia umysłu. Rarin szykował się, by zrobić krok, ale Daru, który przez cały czas tej krótkiej pieszej wędrówki był świadkiem jej nieustającej czujności, wyprzedził go i trochę zbyt głośno odpowiedział na pytanie:
    -Do domu. Droga podw.. latarni prowadzi do naszej wioski, ale przez jezioro Murari i wielki strop skalny, z którego rozciąga się ponoć piękny widok. Nie jest to zadbana ścieżka, ale wciąż ścieżka! Ponoć nasi przodkowie za jej pomocą pierwszy raz dotarli do miejsca, gdzie znajduje się osada i stworzyli ją. Dlatego chcemy przejść tą samą drogą! - uderzyła z prędkością błyskawicy burza słów, po czym grubasek skłonił się o 90° i dodał: -Yoroshiku onegaishimasu!
    Rarin zawahał się na moment z otworzeniem ust, a wtedy chłopak z mieczem spuszczonym ku ziemi zrobił w krok w tył, zwracając swój wzrok w oczy dziewczyny. Było w nich wyczuć niepewność.
    -Tutaj powinny być jeszcze jakieś pozostałości po wąskiej, piaszczystej ścieżce, nawet jeśli jej fragmenty porosły drzewa, więc... jak myślisz, jak powinniśmy się ustawić? Nie chciałbym, by coś stało się mojemu bratu - najwidoczniej niedoszły szermierz również postanowił zawierzyć czarodziejce swój los. Spojrzał też w oczy Meigu.
    -Ja... -Ja! Ja... mogę wam coś wyrecytować jeśli chcecie - przerwał Rarinowi niedoszły mag, spuszczając głowę ze wzrokiem utkwionym w ciemne trampki.
    Rarin ugryzł się ukradkiem w wargę, po czym po 2 sekundach, składając ręce jak do modlitwy, również odwzajemnił spojrzenie Lili.
    -Proszę miej nas w swojej opiece! - skłonił się lekko, chwytając za głowy Kudaru i Meigu. Wszyscy czterej wykonali lekki skłon. -Yoroshiku onegaishimasu!
    -Yoroshiku onegaishimasu -Yoroshiku onegaishimasu

Ostatnio edytowany przez Straznik 3 (2019-08-05 19:32:59)