Mage Guild Wars

Nikt nie miał nic więcej do dodania, więc od razu udaliśmy się na miejsce zdarzenia. Było ono oddalone kawałek drogi od miasta, jednak całe szczęście dotarcie tam nie było zbyt skomplikowane. Zdaje się, że wszystkie miejsca, do których się do tej pory udawałem, były raczej proste do znalezienia. Widząc ludzi przechodzących tą samą drogą miałem nadzieję, że nie spotkam ponownie osoby pokroju tamtego wróżbity, który sam nie wiedział jak ma zinterpretować swoją przepowiednię. Minęła od tego już chwila czasu, jednak ciężko o tym zapomnieć, gdy jest to nieliczna z osób spotkanych w tym miejscu. Albo raczej jedna z niewielu osób, z którymi zamieniłem choć parę słów.
Całe szczęście droga wyglądała spokojnie, przebyliśmy już około połowę z całej trasy, więc pozostawało tylko za jakiś czas zacząć wypatrywać w oddali wywróconego wozu. W sumie była to jedyna rzecz, którą mogłem robić, chyba nie jestem stworzony do rozmów z ludźmi. Oczywiście, jeśli Lili chciała rozpocząć jakąś rozmowę, nie miałem zamiaru jej od razu kończyć. Jednak chyba nie mieliśmy zbyt wiele tematów pomijając obecną misję. Wracając jednak do wypatrywania wozu, faktycznie zauważyłem jeden, lecz nie taki jakiego bym się spodziewał. Nie był on przewrócony, wręcz przeciwnie, z ogromną prędkością wynurzył się zza zakrętu i gnał w naszym kierunku. Osoba kierująca nim była najwidoczniej ślepa, ponieważ nie miała najmniejszego zamiaru chociaż trochę zrobić miejsca do przejścia innym ludziom. Widząc miałem zamiar jak najszybciej mogę zareagować, by uniknąć większych szkód.
-UWAŻAJ.-krzyknąłem jednocześnie łapiąc Lilianne za rękę i biegnąc z nią na bok w celu ucieczki przed pojazdem (Reakcja/Szybkość=28). Miałem nadzieję, że to wystarczy i uda nam się wyjść bez szwanku, w końcu mimo prędkości pojazdu, wciąż dzieliła nas pewna odległość, która mogła uratować całą sytuację. Pewnie w przeciwnym wypadku mógłbym chociaż odepchnąć dalej dziewczynę dając jej szansę na ucieczkę, ale byłoby to w skrajnym przypadku. Dodatkowo idealnym wyjściem byłoby, gdyby osoba kierująca pojazdem usłyszała mnie i po jakimś czasie się zatrzymała, lecz nie było co liczyć na taki cud.

Misja grupowa, normalna - Lilianna & Mizuki - post #8

     Spokojną podróż przerwało nagłe pojawienie się powozu na drodze. Pierwszy dostrzegł go Mizuki, który ostrzegł dziewczynę o niebezpieczeństwie, ale także co ważniejsze od razu postanowił siłą ściągnąć ją z drogi. Dzięki temu udało się im znaleźć na poboczu kiedy pojazd przemknął obok nich wzbijając w powietrzę chmurę kurzu. Dopiero wówczas Lilianna zrozumiała co właśnie się stało. Jej kolega wyciągnął ją spod zbliżającego się niebezpieczeństwa. Udało im się bezpiecznie wyjść z tej sytuacji, ale Mizuki mógł mieć świadomość, że gdyby dostrzegł powóz choć chwilę później nie zdążyłby dostatecznie szybko zareagować.
   Powóz oczywiście po minięciu ich nie zatrzymał się ani nawet nie zwolnił. Prawdopodobnie kierujący nim mężczyzna nawet nie zdawał sobie sprawy, że właśnie prawie doszło do poważnego wypadku. Po chwili pojazd całkiem zniknął w chmurze kurzu zostawiając magów samych sobie, którym prawdopodobnie nie zostało nic więcej jak ruszyć w dalszą drogę. Nie byli w stanie zatrzymać niebezpiecznego woźniczego, żeby przemówić mu do rozumu. Co najwyżej mogli sobie wzajemnie ponarzekać.
   Jeśli zdecydowali się ruszyć dalej to druga połowa drogi minęła bez podobnych atrakcji. Po około kolejnych trzydziestu minutach mogli dostrzec w oddali kolejny pojazd, podobny do tego z wcześniej. Nie widzieli dokładnie, bo mieli do niego jeszcze kawałek drogi, ale wydawał się bardziej fantazyjny niż ten, który wcześniej niemal ich rozjechał. Chociaż to mógł stwierdzić jedynie Mizuki, który miał okazję przyjrzeć się temu z wcześniej. Oboje jednak widzieli, że powóz nie porusza się. Stał w miejscu, i to na poboczu. W zasięgu wzroku nie widać było nikogo, żadnego człowieka czy zwierze, które mogłoby powóz ciągnąć. Zapewne był to cel ich podróży, ale aby się upewnić musieli zbadać go z bliższej odległości.

Zdąrzyła się uspokoić, ale dopiero po chwili obejrzała się za siebie i dostrzegła powóz, który jechał za nią. gdyby nie Mizuki było by z nią słabo. Ręką złapała się za serce, które w tej chwili przyspieszyło kilkakrotnie na kilka sekund. Rzuciła się na Mizukiego i przytuliła mocno tak, że nawet jej bimbałki mógł poczuć na klatce piersiowej
-Dziękuj Mizuki uratowałeś mnie przed tym szalonym powozem! - rzekła wesoło i z głośnym cmoknięciem ucałowała go w policzek. Gdyby nie on było by z nią bardzo źle.
-Ne ne Mizuki jaką masz magię? Zapomniałam spytać zanim wyruszyliśmy. Ja mam magię Światła! - dodała po jakimś czasie kiedy oboje znów ruszyli dalej w drogę. Bacznie rozglądała się na boki kiedy szli dalej, a nuż znowu zajdzie ich niebezpieczny powóz z zaskoczenia. A wtedy ona ciach i brach i skok na bok. I haha. Nie ma tak. Lili nie da się nabrać na to. Lili ninja nie da się nabrać na ten sam numer dwa razy z rzędy. Kiedy to sobie wyobrażała w głowie nie mogła przestać się uśmiechać. To było tak bardzo niedorzeczne, że aż głupie. Ale poprawiło jej zdecydowanie humor. Po jakimś czasie znowu dostrzegła powóz. Nie była pewna czy to ten sam co wcześniej, bo chyba tylko Mizuki miał czas przyjrzeć się temu co nadciągał i zagrażał jej życiu.
-To ten sam powóz co wcześniej? - zapytała po chwili zaciekawionym tonem.

Ostatnio edytowany przez Lilianna (2018-11-22 12:52:11)

Reakcja dziewczyny mnie nadzwyczaj zaskoczyła, nigdy nie spodziewałbym się czegoś takiego. Trzeba przyznać, że nieźle mnie to zdezorientowało. W końcu w ciągu ostatnich lat nie miałem zbyt dużego kontaktu fizycznego z innymi ludźmi, a już zwłaszcza nie TAK bliskiego. Chociaż pewnie i bez tego cała ta sytuacja wydawałaby mi się dziwna. Najwidoczniej od tych emocji dziewczynie nieco odbiło, a mi pozostawało jedynie patrzenie się na nią ze zdziwieniem. Postanowiłem na to w większy sposób nie reagować, jedynie wciąż zdezorientowany przytaknąłem na jej słowa. Czy to wydarzenie wprawiło ją w taki duży szok? Rozpamiętywanie tego raczej nie wyszłoby mi na dobre, więc nie myśląc już dłużej o tym, ruszyliśmy dalej.
Gdzieś w międzyczasie zarzuciłem jeszcze kaptur na głowę, co miałem zamiar zrobić sporo wcześniej. Nie było jednak tak wielu ludzi na drodze, przez co wypadło mi to z głowy. Czemu teraz to zrobiłem? Raczej nie miałem do tego większego powodu. W pewnym momencie Lilianna postanowiła przerwać ciszę, w celu zadania mi pytania. Możliwe, że było ono tym samym co wcześniej, lecz nie miałem co do tego pewności. Magia światła, co? Nie wiedziałem o niej praktycznie nic, ale przynajmniej nie jest to ogień, który przeszkadzałby mi w walce.
-W sumie faktycznie taka wiedza by się przydała…-powiedziałem zerkając w niebo, jakbym rozmyślał czy powiedzenie tego jest dobrym pomysłem.-Jestem magiem lodu.-dodałem po chwili, wciąż obserwując ten sam punkt. Szybko jednak spojrzałem w stronę Lillianny, chcąc sprawdzić jej reakcję. Nie było to idealne połączenie, lecz jak wcześniej wspomniałem, przynajmniej nie będziemy sobie przeszkadzać.
Nadeszła upragniona chwila zbadania miejsca zdarzenia.-Nie, wydaje się być o wiele droższy.-odpowiedziałem jeszcze moment wcześniej na pytanie dziewczyny. Podchodząc bliżej mogłem jedynie upewnić się co do wcześniejszych przemyśleń i tego, iż jest to z pewnością nasz cel. Ślady krwi nie poprawiały atmosfery, która znajdowała się w pobliżu, jedynie dodatkowo opowiadała tragedie jaka tu zaszła. Było jej całkiem sporo, ale co z osobami, do których ona należała? Wolałem nie widzieć poranionych, ludzkich ciał, ale wciąż było to nieco dziwne. Bandyci je zabrali? Raczej nie mieliby do tego powodu, jeśli zmarli. Jak zawsze nic nie mogło pójść gładko, jednak trzeba było nieco skupić się na dalszych posunięciach i mieć nadzieję, że nigdzie po drodze nie spotkamy tych ciał. Co do kolejnych działań, sytuacja również nie była prosta. Bandyci najwidoczniej nie chcieli zostać zbyt szybko złapani, skoro tak się przygotowali. Zaczynałem wątpić czy naprawdę nie byli bardziej doświadczonymi osobami.
-Zdaje się, że mamy mały problem.-powiedziałem wpatrując się w ślady krwi.-W sumie czy nie jest to nieco dziwne, że szukamy żywej osoby, a wszędzie są ślady krwi? Oby nie było już za późno.-ostatnie zdanie dodałem nieco ciszej, jakby było częścią moich myśli, a nie słów kierowanych do towarzyszki. Sprawa była nieco kłopotliwa, z jednej strony niektóre rzeczy mi nie pasowały do sytuacji, z drugiej zaś bandyci mogli przygotować się na wiele sytuacji.-Mam dziwne wrażenie, że idąc za śladami napotkamy poległe osoby...co powiesz na to, by dokładniej sprawdzić to miejsce?-powiedziałem po chwili namysłu. Jak wspomniałem, ujrzenie trupów nie było czymś dobrym dla mnie, więc chciałem poszukać innych możliwości. Jeśli ten chłopak został zabrany, musiało być to z jakiegoś powodu, więc może znajdziemy jakąś informacje odnośnie tego? Istnieje też opcja, że nie żyje, lecz wolałem chwilowo nie brać jej pod uwagę. Czekając na odpowiedź dziewczyny, zacząłem już rozglądać się dokładniej po tym miejscu. I tak musieliśmy się zgrać i pójść gdzieś razem, więc jeśli będzie chciała gdzieś ruszyć od razu, może przez ten czas natknę się na coś ciekawego. Przyjrzenie się dokładniej śladom, sprawdzenie środka wozu, wszystko mogło się okazać użyteczne.

Ostatnio edytowany przez Mizuki (2018-11-22 22:41:02)

Misja grupowa, normalna - Lilianna & Mizuki - post #10

     Magowie widząc miejsce zdarzenia mieli swoje przemyślenia i wątpliwości, z całą pewnością mogli powiedzieć, że ktoś tutaj zginął. Z resztą sam Marcus o tym wspominał. Może po prostu było tu więcej krwi niż dwójka magów się spodziewała. Nie dopytali jak wiele służby podróżowało wraz z Marcusem i dziećmi jego pracodawcy. Nie mogło być przecież ich tak wielu jeśli poruszali się tylko jednym pojazdem. I stąd taka ilość krwi mogła być niepokojąca. Z drugiej strony część służby mogła po prostu podążać konno za powozem. Jakby nie patrzeć mogli jedynie zgadywać jak było naprawdę, a to donikąd ich nie zaprowadzi. Trzeba było działać.
   Mizuki zaproponował, aby dokładniej rozejrzeć się wokół powozu przekonany, że podążenie za śladem krwi doprowadzi do ciał. Zarówno on jak i Lilianna nie chcieli na nie trafić. Czekając na odpowiedź dziewczyny Mizuki zaczął dokładniej badać miejsce zdarzenia. Po chwili i towarzysząca mu dziewczyna do niego dołączyła. Oboje najpierw rozejrzeli się wokół samego powozu badając dokładniej ślady. Oboje zauważyli jedno - więcej śladów krwi czy walki znajdowało się po lewej stronie powozu, tej z której las był gęstszy, bardziej zarośnięty.
   Po tym magowie się rozdzielili. Mizuki zbadał wnętrze pojazdu z kolei Lilianna pobliskie krzaki i zarośla. Chłopak po swoich szybkich oględzinach mógł powiedzieć, że wnętrze pojazdu nie ucierpiało zbyt mocno. Miękkie obicia siedzeń nie zostały pocięte czy zabrudzone krwią. Stąd łatwo się domyślić, że wewnątrz nie doszło do żadnych dramatycznych zajść i wszystko rozegrało się na zewnątrz. Zapewne pojazd został szybko opuszczony zarówno przez dzieci Roswalla jak i służbę. Ci drudzy jak wspominał Marcus zginęli dając paniczowi i panience szansę na ucieczkę. Stąd spora ilość krwi. Jednak inwestygacja wnętrza w żaden sposób nie pomogła Mizukiemu dojść do jakichś konkretnych wniosków. Dalej nie mógł odgadnąć co z młodzieńcem, którego mieli uratować oraz tego gdzie go szukać.
   Podczas gdy Mizuki przeszukiwał wnętrze Lilianna zajęła się badaniem otoczenia. Faktycznie udało się jej coś znaleźć. Coś czy raczej kogoś kto był kiedyś prawdopodobnie współpracownikiem ich zleceniodawcy. Tak, w pobliskich zaroślach Lili miała szczęście bądź pecha odnaleźć ciała. Pięć ciał dokładniej ujmując - czterech mężczyzn i kobietę. Jeśli dokładniej im się przyjrzała to na ubraniu każdego mogła zauważyć brudne ślady krwi na ubraniach. Cóż, przynajmniej nie mogła zobaczyć samych ran chyba tylko przez pobieżne spojrzenie. Mimo to widok był na tyle nieprzyjemny, że nikt by nie wini jej za jak najszybsze oddalenie się od miejsca ukrycia ciał. Jej znalezisko znajdowało się u wejścia do tej gęstszej części lasu. Magowie mogli podzielić się swoimi odkryciami i naradzić się co zrobić w następnej kolejności.

-Możesz mieć rację - rzekła i przytaknęła głową na jego słowa. Ciężko było jej opisać całą tą sytuację. Znaczy przeszukanie tego miejsca coś im da, ale na pewno nie zaprowadzi ich do chłopaka, którego mieli znaleźć. W trakcie przeszukiwania zarośli i innych krzaków dostrzegła... coś. I było to coś co z pewnością ujrzeć by nie chciała. Ciała martwych ludzi. Krzyknęła głośno z przerażenia i cofnęła się do tyłu. Obiema rękoma zasłoniła sobie usta by się uciszyć. Czuła jak dreszcz pojawia się na całym jej ciele. Plus nagle uczucie mdłości. Serce zaczęło jej walić jak opętane na ten widok. To najgorsza rzecz jaka dzisiaj mogła ją spotkać, dosłownie.
-Ciała... martwych ludzi... piątka... tam - rzekła roztrzęsiona. Wskazała dłonią na miejsce gdzie znalazła ciała. Niekontrolowanie łzy zaczęły lecieć jej po policzkach, które notorycznie wycierała.
-Czworo mężczyzn i jedna kobieta... - dodała po chwili drżącym głosem.
-Oni... naprawdę zginęli. Co teraz? Co z chłopcem? Jego tutaj nie było... - Zaczęła po chwili rozważać różne opcje tej sytuacji. W tej dziwnej sytuacji uczucia wzięły górę, lecz co się dziwić gdy widzi się martwe ciała porzucone luźno pośród krzaków. Jedyne co ją cieszyło to fakt, ze nie dostrzegła tam ciała chłopca. To był jedyny i nieliczny plus całej tej sytuacji jaka ją dziś zastała. To dało jej dodatkowy zastrzyk energii by poszukać chłopaka.

Czekałem cierpliwie na odpowiedź dziewczyny, która nagle zaczęła krzyczeć. Zareagowała na coś bardzo emocjonalnie, tylko co to mogło być? Postanowiłem podejść do Lilianny, gdy już miałem zapytać co się stało, postanowiła już szybciej na to odpowiedzieć. Najwidoczniej jedna z wcześniejszych teorii idealnie się sprawdziła, ślady był jedynie dowodem obecności ciał, żadną wskazówką. Widok ich zostawionych po bitwie, i to z tak bliska, musiał być niezbyt miłym doświadczeniem. Niestety, ale nie mogliśmy się nad tym zbyt długo rozwodzić, bo zmniejszało to szanse na znalezienie chłopaka w podobnym stanie. Chociaż kto wie co bandyci chcieli tym osiągnąć, może okup? Nie zależnie od tego co się dzieje, aktualny stan dziewczyny z pewnością nie ułatwiał mi sprawy.
Na początku pełen wątpliwości, jednak po chwili położyłem dłoń na ramieniu dziewczyny i stanąłem przed nią, by zagrodzić widok krzaków.-Spokojnie, skoro napadli na ten wóz musieli mieć jakiś cel, dlatego pewnie muszą zostawić go żywego. Reszcie już niestety nie pomożemy, przynajmniej wiemy, że odeszli chroniąc coś co było dla nich ważne.-powiedziałem z powagą po czym się uśmiechnąłem.-Im szybciej uda się nam go znaleźć, tym większa szansa na uratowanie go. Dlatego musimy się pospieszyć, czas na opłakiwanie przyjdzie po udanej misji.-nie jestem zbyt dobry w pocieszeniu innych osób, jednak nie miałem zamiaru jej okłamywać mówiąc, że wszystko z nimi będzie dobrze. W końcu było widać od razu, że nie jesteśmy w stanie im pomóc. Pozostało mi mieć nadzieję, że chęć uratowania chłopaka weźmie górę i uda jej się nieco ochłonąć. Jednak trudno było to stwierdzić w końcu nie znamy tej osoby, dostaliśmy jedynie zlecenie, z którego zawsze można zrezygnować. To co zrobimy zależało jedynie od nas i naszej moralności. Mimo wszystko sam wolę dokończyć rozpoczęte sprawy, zwłaszcza gdy chodzi o czyjeś życie.
Powracając do dziewczyny to czy się to jej podobało czy nie, postanowiłem ją nieco odciągnąć od tych krzaków. Oczywiście wszędzie wokół była krew, ale zapewne dało się znaleźć miejsce gdzie widać jej nieco mniej.-Spróbuj się nieco uspokoić, a ja sprawdzę jeszcze jedną rzecz. Niestety, ale potem będziemy musieli wszystko ustalić i ruszyć.-powiedziałem i ruszyłem w stronę drugiego miejsca, do którego prowadził ślad krwi. Było tam mniej krzaków, więc również mniejsza szansa na znalezienie kolejnych osób, ale mimo to wolałem spróbować. Lepiej mieć pewność, że w żadnym z tych miejsc nie będzie osoby, której poszukujemy. Zdaje się, że o wiele bardziej nadawałem się do takiego zadania, w końcu nie byłby to pierwszy trup jakiego widzę, ale nie zmieniało to faktu, iż wciąż miałem nadzieję na brak kolejnych niespodzianek.

Ostatnio edytowany przez Mizuki (2018-11-26 18:04:25)

Misja grupowa, normalna - Lilianna & Mizuki - post #12

     Mizuki widząc towarzyszkę w takim, a nie innym stanie odciągnął ją od miejsca, w którym znalazła ciała. Próbował też uspokoić ją słowami i przekonać do tego, aby skupić się teraz na celu misji zleconej przez Marcusa - uratowaniu chłopca. Z pewnością nie było to łatwe, ale Liliannie po kilku głębszych oddechach udało się wrócić do siebie. Wyglądała też na bardziej zmotywowaną niż wcześniej, zapewne nie chciała pozwolić, aby śmierć tych ludzi poszła na marne.
   Mizuki tymczasem po tym jak odciągnął dziewczynę i nieco ją uspokoił postanowił coś sprawdzić. Udał się na przeciwny kraniec drogi, aby zbadać czy po drugiej stronie lasu w zaroślach również znajdzie coś podobnego co Lilianna. Szybko przekonał się, że ślad krwi z tamtej strony wcale się nie urywa, a prowadzi gdzieś głębiej w las. Posoki było tu znacznie mniej, właściwie można było łatwo zgubić jej ślad jeśli nie było się uważnym. Dowiedział się jednego, w krzakach nie było żadnych ciał, a jeśli chciał sprawdzić dokąd prowadzi ślad musiałby zagłębić się w las. To oznaczyło, że musiałby zostawić swoją towarzyszkę na dłuższą chwilę.

-W końcu i tak jakąś drogę musimy wybrać - rzekła na głos krzyżując ręce pod swoimi piersiami. I choć po części się uspokoiła dalej gdzieś z tyłu głowy dalej miała widok przed oczami ciała zmarłych. Przez co za każdym razem przechodził jej niemiłe dreszcze na całym ciele. Brrr. Ale kilka rzeczy było pewne. Chłopaka tutaj nie było więc prawdopodobnie żyje i jest gdzieś z porywaczami. A po drugie to no... znaleźli ciała. Yey. *świerszcze*
-Cóż... - Dalej nie była do końca sobą. Znaczy roztrzęsiona nie była aczkolwiek w tej chwili odczuwała dziwną pustkę w głowie co powinna zrobić. Wysłuchała swojego towarzysza w milczeniu i kiwnęła lekko głową jakby coś analizowała w własnej głowie. Rozdzielenie się w takiej sytuacji było by złym posunięciem, a pójść w głąb lasu wydawał się sensowny. Przynajmniej będą mogli być jak najdalej od ciał.
-Pójście za śladami wydaje się dobrą decyzją. Przynajmniej nie będę musiała ICH dłużej oglądać i nawet nie chce tego robić - rzekła na spokojnie. Aczkolwiek na myśl o martwych zwłokach ludzkich zacisnęła mocniej dłonie na przedramionach.
-Wybacz, ale chwilowo nie mam głowy na rozmyślanie dokąd pójść więc zdam się na Ciebie - dodała po chwili z lekko smutną miną. Kiedy w końcu uda jej się wyrzucić z głowy martwe ciała powinno pójść o niebo lepiej. Miała teraz przynajmniej dobry powód by ukończyć tą misję z powodzeniem.

Mimo próby wciągnięcia dziewczyny w podejmowanie decyzji, wyglądało na to, iż całe myślenie i tak spadło na mnie. Najwidoczniej przyciągam pecha i już na pierwszej wspólnej misji gwarantuje towarzyszowi traumę. Cóż wróżbita pewnie tez lekko nie miał widząc jakieś dziwne przepowiednie związane z moją osobą. Strach myśleć co będzie w późniejszym czasie, w końcu aktualna misja nawet się na dobre nie rozkręciła.
Nadeszła pora zabrać się do roboty i wyruszyć w jedną ze stron, co złego może się stać?.-Niech będzie, w takim razie idziemy za śladem prowadzącym w głąb lasu. Najwyżej zabłądzimy albo nam się trop urwie…-powiedziałem patrząc na dziewczynę i położyłem dłoń na karku, jakby w akcie myślenia. Na prawdę tak przeraził ją widok nieżyjących, obcych ludzi? Zrozumiałbym gdyby był to ktoś bliski, jednak nie mieliśmy do końca pojęcia kim oni są. W sumie sam nie przyglądałem się im i nie miałem pojęcia w jakim są stanie, przez co ciężko mi stwierdzić na co dziewczyna tak zareagowała. Nie zmieniało to faktu, że w przeszłości zdarzyło mi się już nieco widzieć. Zwłaszcza jeden trup, który zapewne zostanie mi w pamięci do końca życia…
Na chwilę dałem się ponieść wspomnieniom, lecz po krótkim westchnięciu postanowiłem wrócić do rzeczywistości. Czas na takie głupoty przyjdzie później.-W takim razie chodźmy, ale nie odpowiadam za to, jeśli będzie to zła droga.-powiedziałem z delikatnym uśmiechem, a następnie ruszyłem w stronę śladów, mając nadzieję, iż dziewczyna do mnie dołączy.

Misja grupowa, normalna - Lilianna & Mizuki - post #14

     Po tym jak Mizuki ostatecznie zadecydował, w którą stronę powinni się udać parka z Fairy Tail wkroczyła w las. Ślad krwi był czasami łatwy do przeoczenia toteż magowie musieli poruszać się powoli, a nawet raz czy dwa musieli cofnąć się kilkadziesiąt metrów gubiąc trop. Skupieni na podążaniu za śladem nie byli świadomi upływającego czasu i nawet nie zauważyli kiedy zaczęło się ściemniać. Przez to coraz trudnej było im dostrzec ślady krwi, które jak Mizuki miał nadzieję miały doprowadzić ich do chłopca, którego mieli uratować. Chociaż może właśnie dlatego, że zrobiło się już szaro i niedługo całkiem zapadnie noc mimo przedzierania się przez las mogli w oddali dostrzec poświatę. Był to prawdopodobnie blask ogniska gdzieś w oddali. Za dnia trudniej byłoby coś takiego zauważyć, a tak będąc jeszcze w sporej odległości od źródła światła zostali zaalarmowani o czyjejś obecności. Czy byli to bandyci, którzy napadli ich zleceniodawcę? Ślad krwi prowadził właśnie w tamtym kierunku i do takich właśnie wniosków można było dojść. Ważniejszym pytaniem było co magowie planowali teraz zrobić.

Poszli za śladami dlatego by się nie zdekoncentrować skupiła się na poszlakach za którymi oboje dążyli. Początkowo nie było większego problemu lecz z czasem mieli większe problemy.  Raz czy dwa się zgubili i musieli zaczynać od początku co tylko wydłużało całą ich podróż. Aż w końcu zaczęło zmierzchać. Co zdecydowanie nie było im na rękę. Przez myśl nawet  przeszedł ej pomysł by użyć własnej magii do oświetlenia im drogi jednak wtedy zobaczyła światło. Ognisko? Ktoś zrobił sobie tutaj obozowisko.
-Warto to sprawdzić - W tej chwili i tak nie mieli innego wyjścia. Nie pozostało nic innego niż sprawdzić kto się tam znajduje. Nie była szpiegiem więc nie miała takich zdolności, ona jak i Mizuki starali się podejść jak najbliżej by zobaczyć kto się tam znajduje. Nawet jeżeli nikogo nie dostrzegła to chociaż usłyszy strzępki rozmów. Podchodziła tylko tyle ile uważała za stosowne. Uważała na to co stąpa i gdzie by przypadkiem nie nadepnąć na jakąś gałąź. Nie chciała narobić zbędnego hałasu w takiej ważnej dla nich chwili. Więc nawet jak nikogo nie dostrzegła to nasłuchiwała głosy o ile ktoś tam był.

Zacząłem ostrożnie zbliżać się do czegoś co wydawało mi się być obozem. Najwidoczniej Lilianne również to zainteresowało, w końcu nic innego nie znaleźliśmy na swojej drodze. Po pewnym czasie zacząłem dostrzegać kolejne ogniska, oraz wiele osób zgromadzonych wokół nich. Nieco mnie to zdziwiło, ponieważ bardziej spodziewałem się małego obozu, niż całej bandy osób. Moja ciekawość dotycząca tych ludzi szybko została zaspokojona słowami padającymi z ich strony. Z takiej odległości nie mogłem usłyszeć wiele, lecz to co do mnie dotarło w zupełności wystarczyło. Jak mieliśmy znaleźć chłopaka? A co ważniejsze jak go odbić, było tu bardzo dużo osób, tak jak powiedział nasz zleceniodawca.
Całe szczęście nie musiałem się martwić o sprawdzanie namiotów, ponieważ dostrzegłem przywiązanego do drzewa chłopaka. Ułatwiało to nieco sytuację, jednak wciąż było w tym spore ryzyku.-Widzę cel.-powiedziałem cicho do dziewczyny wskazując jej na przywiązanego chłopaka. Przyglądając się bardziej zauważyłem również, iż jest ranny, musiało to być poważne skoro ślady krwi prowadziły do tego miejsca.-Masz jakiś nóż? Moglibyśmy z tyłu go oswobodzić, a później spróbować zabrać, wtedy poszłabyś przodem.-dodałem po chwili myślenia, gdyż sam niestety nie miałem pod ręką żadnej broni.-Trzeba będzie dostać się tam i nie zostać zauważonym.-rzuciłem myśląc o dalszym planie.
Jeśli odpowiedź co do pytania była pozytywna, pozostawało mi jedynie puścić ją przodem i po dotarciu na miejsce dać działać. W przeciwnym wypadku zapewne wszystko zostanie jak do tej pory, no chyba, że moja towarzyszka postanowi tym razem prowadzić. Miałem zamiar starać się nie robić zbyt wielkich odległości między nami, czy to idąc przodem, czy z tyłu. W przypadku pierwszej opcji zapewne kierowałbym nas w raczej sporej odległości od obozu, jednak na tyle by jeszcze widzieć chłopaka. Ostrożności nigdy za wiele.
Dalej...cóż wszystko zależy od odpowiedzi dziewczyny i tego jak pójdzie nam droga. W przypadku powodzenia zapewne starałbym się go tak czy siak uwolnić.

Misja grupowa, normalna - Lilianna & Mizuki - post #16

     Dwójka magów szybko doszła do wniosku, że mimo tego, że zlokalizowali swój cel nie mogą tak po prostu do niego podejść i uwolnić. Było raczej mało prawdopodobne, że bandyci dalej będą tylko siedzieć i patrzeć jak jakaś nieznajoma dwójka wchodzi do ich obozu i uwalnia ich więźnia. Z całą pewnością jakoś na ich pojawienie jakoś by zareagowali i ta reakcja raczej nie byłaby mało przyjazna. A było ich na tyle wielu, że ani Mizuki ani Lilianna nie chcieli ryzykować walki z nimi. Wystarczyło tylko przypomnieć sobie trupy znalezione w zaroślach, aby uświadomić sobie jak to by się skończyło gdyby coś poszło nie tak.
   Nie znaczyło to jednak, że magowie nie zrobili niczego. Mieli zamiar mimo wszystko chłopca uratować tyle, że planowali zrobić to po cichu tak, aby nikt tego nie zauważył. Dlatego zaczęli obchodzić obóz tak, aby znaleźć najbardziej optymalną drogę prowadzącą do ich celu. To nie stanowiło większego problemu. Robiło się już ciemno i poruszali się poza zasięgiem światła z ognisk więc szybko znaleźli się w najlepszym możliwym punkcie. Pozostało im nic więcej jak zbliżyć się do chłopca, uwolnić go i zniknąć zanim ktokolwiek coś zauważy. Lili ruszyła pierwsza, bo tylko ona miała jak przeciąć krępujące ofiarę więzy. Mizuki szedł zaraz za nią. Udało im zbliżyć się na jakieś trzy metry od chłopaka i teraz właśnie miała nadejść najbardziej niebezpieczna część. Musieli podejść do samego uwięzionego, na którego rozpościerał się widok z pobliskiego namiotu. Jego płachta była odsunięta na bok i jeśli tylko ktoś był w środku to bez problemu mógł dostrzec, że ktoś zbliża się do więźnia. Magowie niestety nie byli w stanie powiedzieć czy ktoś w środku faktycznie był. Jeśli tak to beztroskie zbliżenie się w celu przecięcia więzów mogło wywołać alarm w obozie bandytów. Tego zaś dwójka z Fairy Tail na pewno nie chciała.

Plan wypalił. Udało im się podejść w miarę blisko, jednak im bliżej byli tym więcej przeszkód było na ich drodze.  Kiedy dotarli już wystarczająco blisko napotkali pierwszą przeszkodę w postaci namiotu i nie wiadomo było czy ktoś w nim był czy nie. Mizuki stwierdził, że się tym zajmie dlatego też kiwnęła tylko głową na zgodę. Obserwowała poczynania swojego towarzysza, sama nie ruszyła się z miejsca, schowała się w bezpiecznym miejscu w zacienionym miejscu miedzy drzewami. Nie chciała zostać złapana to po pierwsze, a po drugie mogli ją dostrzec bandyci, tego tez nie chciała. Musieli coś wymyślać szybko by móc uratować chłopaka. Nie mogła nawet używać swojej magii, bo zwróciła by na siebie zbyt wielką uwagę. Pozostało jej czekać na to co odkryje Mizuki.

Niestety wcześniejsze szczęście przestało mi sprzyjać, zwłaszcza w momencie, gdy mój plan okazał się być zbyt czasochłonny. Zawrócenie czy działanie na żywioł nie wchodziło w grę, chociaż mój kolejny krok był również strasznie ryzykowny. Powoli kroczyłem w stronę durnego namiotu, który zniszczył nasz cały wcześniejszy plan. Obserwowałem resztę bandytów i tylko czekałem na moment, kiedy któryś z nich mnie zauważy i zawoła resztę. Co dziwne cała ta sytuacja postanowiła mnie ponownie zaskoczyć, ponieważ nic takiego się nie stało. Oczywiście działało to na moją korzyść, ale nie zmieniało faktu, że wszystko to było bardzo stresujące. Starałem się być bardzo cicho i uspokoić swój oddech, w końcu nawet robienie już kiedyś podobnych rzeczy, nie sprawi, iż teraz będę całkowicie spokojny. Nie wiem jak dużej wprawy trzeba by coś takiego osiągnąć. Chyba po tej misji wezmę się za porządne trenowanie…
Kiedy udało mi się uspokoić i podejść do namiotu, chciałem zobaczyć przez materiał co się dzieje w środku. Zazwyczaj było to prostym zadaniem i nawet z daleko można było coś takiego dostrzec, jednak tutaj nie zauważyłem kompletnie niczego. Nikogo tam nie ma? Może materiał jest inny niż normalnie? Możliwość tego pierwszego wprowadziła nieco spokoju, lecz i tak nie mogłem w tym momencie odpuścić. Postanowiłem ostrożnie, najpierw tylko jednym okiem, zajrzeć do środka. Miałem nadzieję, iż jeśli ktoś znajduje się w środku, to dzięki takiemu wyjściu będzie większa szansa na pozostanie niezauważonym. Oczywiście w przypadku tej opcji, gdyby ktoś z namiotu patrzył w moim kierunku, od razu wycofuję swoją głowę i dopiero wtedy myślę co dalej.

Misja grupowa, normalna - Lilianna & Mizuki - post #18

     Mizuki, aby upewnić się, że uwolnienie młodzieńca nie wzbudzi żadnego alarmu zbliżył się do namiotu, którego wejście padało właśnie na skrępowanego szlachcica. Jak wspomniano wcześniej nie był w stanie dostrzec niczego przez materiał dlatego musiał zaryzykować i zajrzeć do środka. Zachowywał cały czas daleko idącą ostrożność starając się zachować spokój. A to wcale łatwe nie było. Świadomość, że w każdej chwilo ktoś może się przypadkowo obrócić i zauważyć go wszczynając alarm mogła wywierać na młodzieńcu presję, ale ten i tak wolał się upewnić, że nikogo nie było wewnątrz namiotu. I jakoś udało mu się dotrzeć na miejsce, nie pozostało mu nic innego jak tylko zajrzeć do środka.
   - Boooo~ - zawołał ktoś kto był w namiocie. Czy raczej wyrzucił z siebie ściszonym głosem. Mizuki starał się zajrzeć do środka ostrożnie i tylko lekko się wychylić łypiąc do wnętrza tylko jednym okiem. Wewnątrz zobaczył w odległości kilku może kilkunastu centymetrów inne brązowe oko, równe tylko jedno chociaż bardziej z powodu fryzury młodego mężczyzny po drugiej stronie wejścia niż podchodów jak w przypadku Mizukego. Usłyszał też wspomniany wcześniej ściszony głos. Zaraz też blondyn, który zapewne nieźle wróżka zaskoczył odezwał się ponownie.
   - Bardzo jesteście ostrożni. - powiedział po czym wyprostował się i Mizuki mógł dostrzec, że nieznajomy był od niego sporo wyższy. Chociaż pewnie w tej chwili nie miało to dla niego większego znaczenia. To co z pewnością stanowiło wyższy priorytet to fakt, że chyba tylko on wiedział o obecności magów w obozie bandytów. Czy za chwilę da znać pozostałym o intruzach? A może Mizuki zdecyduje się jakoś temu zapobiec.
   Tymczasem Lilianna w przeciwieństwie do swojego towarzysza mogła się nieźle wynudzić. Oczywiście sama możliwość zostania wykrytą mogła pobudzać w niej jakieś emocje. Jednak poza walką z własnymi myślami i próbie zachowania spokoju niewiele mogła w tej chwili zrobić. Nie miała tez pojęcia co właśnie spotkało jej towarzysza. Chłopak musiał poradzić sobie z tą sytuacją sam, chyba że dziewczyna zdecyduje się opuścić swój posterunek i zacząć działać.

Nie wiedziała co się dzieje z Mizuki, martwiła się. Jednak teraz zamierzała sama spróbować pomóc jednak w inny sposób. Przechodziła między drzewami tak by móc obejść namiot dookoła tak by znaleźć się na jego tyłach. Jeżeli tylko jej plan się powiedzie podejdzie do skrajnej części namiotu, która jest po przeciwnym miejscu gdzie wejście do namiotu gdzie stał Mizuki. Uklęknie na ziemi. Odepnie pokrowiec i wymię z niego  sztylet, następnie wbije go w materiał namiotu i zacznie wycinać sobie wejście. Na wstępnie zrobiła małe, na oko 5 centymetrów dziurę by zobaczyć gdzie jest Mizuki i nieznajomy [o ile go zobaczy]. Zanim to zrobiła oczywiście dokładnie obejrzała się z każdej strony by nikt jej nie widział. Wejście postarała się zrobić jak najmniejsze. Mniej więcej 40 centymetrów szerokości i koło 40 wysokości, by wyszedł z tego ładny kwadrat. Kiedy i to jej się uda zrobić zajrzy do środka by zobaczyć gdzie jest chłopak, którego mają uratować. Starała się robić to najciszej jak potrafiła. Schowała sztylet do pokrowca. Jeżeli nikt jej nie zobaczyć [i nie usłyszał] to wejdzie do środka, skieruje się prosto do chłopaka, którego ma uratować. Jeżeli zaś przed nim jest chłopak [ten który rozmawia z Mizuki] to postara się schować za jakimś kartonem lub inną rzeczą. A jeżeli droga była prosto to postara się po cichu podejść do chłopaka i zacznie przecinać sznur by go uwolnić. Wszystko zamierzała robić będąc w stu procentach ostrożna.

Cały plan najpierw odciągnięcia uwagi, a później zgrywania niewiniątka, nie wypalił. Osoba w namiocie od początku wiedziała, że nie jestem sam oraz jaki jest nasz cel. Nasza rozmowa wyglądała nieco dziwnie, on nie rozumiał moich losowo rzuconych wymówek, a sam również nie miał zamiaru dawać mi żadnych konkretnych informacji. Konwersacja dwóch kombinujących coś osób nigdy nie przechodzi zbyt łatwo.
-Bardziej ciekawiło mnie jak to się stało wcześniej...w końcu wygląda na to, że nie zauważyłeś mnie dopiero przed chwila.-odpowiedziałem tym razem z mniejszą chęcią, ale dalej próbując zachować powagę sytuacji. Po zachowaniu blondyna od razu widziałem, że pewnie znowu nie udzieli mi wystarczającej odpowiedzi. Zawsze można próbować, nie? I tak ciężko mówić o powadze patrząc z boku na całą te sytuację. Mimo wszystko największe zaskoczenie przyniosły ostatnie słowa rozmówcy. Wiedział po co tu jesteśmy i nie miał zamiaru nas powstrzymywać? Wydawało mi się to bardzo podejrzane. Po ostatnich słowach rozejrzałem się ponownie po obozie by zobaczyć czy reszta wciąż zajmuje się swoimi sprawami. Oczywiście zerknąłem również na chłopaka i w stronę lasu, mając nadzieję, że może uda mi się gdzieś dostrzec Lilianne.
Nie wiedziałem czy to podstęp, żebym przyznał się do tego po co tu jesteśmy, czy jakiś akt dobrocie ze strony tej osoby. W sumie nawet nie wiedziałem kim jest mój rozmówca.
-Skoro tak stawiasz sytuację, myślę, że nie mam po co tu dłużej zostawać.-odpowiedziałem również próbując przybrać delikatny uśmiech. Mimo to postanowiłem jeszcze nie ruszać by usłyszeć odpowiedź rozmówcy i dalej móc obserwować nasze cel. Najwyżej po skończeniu konwersacji ponownie nieco odsunę się od wejścia do namiotu.