Mage Guild Wars

Nega - misja prosta - #1

Nowicjuszka z Fairy Tail postanowiła udać się do biblioteki tej gildii, aby zgłębiać tajemnice magii. Gdy przez jej oczami ukazała się wielka biblioteka przypomniały jej się stare czasy, gdy w podobnym miejscu poznawała swoją. Pomieszczenie to było wzdłuż i wszerz wypełnione półkami, na których znajdowała się cała masa książek. Zdecydowanie każdy mógł znaleźć coś dla siebie, zaczynając od przeróżnych historii czy dawnych wydarzeń po wszelakie magie kończąc. Istniała nawet plotka, że można w tym miejscu znaleźć księgę zawierającą trzy "Wielkie Magie Fairy Tail", lecz czy było w tym ziarenko prawdy? Mówią, że podobno żadna plotka nie bierze się z niczego. W każdym razie dziewczyna była zadowolona wyborem, że postanowiła się tu udać. Po ostatnim jej zakupie nie miała już na nic pieniędzy, tak więc postanowiła, że oderwie się choć trochę od szarej codzienności i zagłębi się w jakąś książkę. Zbliżyła się do jednego z regałów i zaczęła szukać czegoś ciekawego. Gdy tak jeździła oczami po półkach mogła zauważyć, że jedna książka jest tak jakby bardziej wysunięta od całej reszty, zupełnie jakby ktoś się spieszył i nie docisnął książki do samego końca. Znajdowała się ona jakieś dwa regały dalej od dziewczyny i posiadała niebieską oprawkę. W dodatku leżała ona kartkami po zewnętrznej stronie, a nie tak jak każda po wewnętrznej. Czyżby skrywało to jakąś tajemnicę, czy to był tylko czysty przypadek? Co by nie mówić, ale nie można było zaprzeczyć, że cała sytuacja nie wyglądała dosyć dziwnie.

Nega - misja prosta - #2

Podziwiając wielkie zbiory ksiąg dziewczyna zastanawiała się jak taka gildia jak Fairy Tail, która się tylko pakuje w kłopoty posiada ich aż takie ilości. Może w gildii mają kogoś kto zajmuje się księgami i ich studiowaniem? Jedno było pewne, dziewczynie się to jak najbardziej podobało. Postanowiła spędzić tu dużo czasu i to niekoniecznie teraz, ale skoro lubiła książki to w tym miejscu mogła w pełni oddać się właśnie im. Miała ich tutaj tyle, że nie wiadomo czy bez pomocy przeczyta je przez całe życie, choć dla dziewczyny to akurat jest plus. Przeszukując regały dziewczyna w końcu zauważyła tę księgę i zainteresowała się nią w sposób dosyć nietypowy. Oburzyła się, że ktoś ją wcisnął na chama między inne zbiory i postanowiła ją poprawić. Uważała, że jeśli ona tego nie zrobi to nikt inny nie zwróci nawet na to uwagi. Podeszła więc bliżej i sięgnęła po książkę, którą wyjęła z tego miejsca. Zainteresowana jej tytułem spojrzała na nią i mogła zauważyć taki napis.

Królestwo Fiore

Sam tytuł nic nie mówił, jednak w pewnym momencie coś wyleciało z książki upadając na ziemię. Była to lekko potargana kartka, która upadła niedaleko dziewczyny. Nie musiała się schylać, aby zobaczyć co było na niej napisane.

Masz się zjawić dzisiaj w opuszczonym budynku niedaleko katedry Kardia. Widzę Cię o równej dwudziestej i lepiej, żebyś się nie spóźnił...

Sam tekst wydawał się tajemniczy. Nie wiadomym było o co chodzi, ani co tam może się w tym momencie dziać. Tylko dlaczego ktoś włożył tą kartkę akurat między książkę? Może uważał, że i tak pewnie nikt jej nie przeczyta albo że nikt jej nie zauważy. Cała ta sprawa była dosyć podejrzana. Było południe, więc dziewczyna miała sporo czasu, aby tam dotrzeć i odnaleźć ten budynek. Oczywiście, jeśli chciała.

Ostatnio edytowany przez Straznik 5 (2018-11-11 17:12:31)

    We wnętrzu biblioteki było już kilka wróżek, które podobnie jak ja, przybyły tutaj by umilić sobie czas przy wyjątkowej lekturze, których akurat nie brakowało. Fairy Tail mogło pochwalić się jednym z większych zbiorów nie tylko fantastycznych opowieści ale też setkami dzienników spisanych przez poprzednich mistrzów bądź potężnych magów z całego kontynentu. Kiwnąłem głową na powitanie każdemu kogo mijałem, tak by niepotrzebnie nie tworzyć hałasu, który jedynie przeszkodziłby tym, którzy zjawili się tu przede mną. Usiałem przy pierwszym wolnym stoliku, tak by mieć oko na drzwi wejściowe gdyż czekałem na wyjątkową osobę, którą jakiś czas temu poprosiłem o małą prośbę.
    W dłoni trzymałem niewielką książeczkę w brązowej, skórzanej okładce wiązanej złotymi linami. Był to jeden z moich ulubionych egzemplarzy, który udało mi się tutaj pewnego ponurego dnia wyłapać. Skupiała się na prawdziwej naturze magii, która według jednego z pierwszych założycieli Rady Magii, polegała jedynie na niszczeniu, a jej jedyne zastosowanie powinno być w wojsku, by z użyciem potężnych zaklęć podbijać tereny i zagarniać skarby porozrzucane po świecie. Można w niej znaleźć wiele skrajnych poglądów, które w dzisiejszych czasach hucznie podważane są przez społeczeństwo. Lecz jeżeli spojrzymy dzisiaj na to wszystko nie z punktu jednostki, a bytu ogólnego to możemy dojść do wnioski, że Szanowny Pierwszy wcale aż tak bardzo się nie mylił. A przynajmniej tak mawiał mój ojciec, który chyba pogodził się po utracie dwójki potomstwa. Lecz ja nie i przyrzekłem, że któregoś dnia w progu naszej posiadłości zawitam z młodszym bratem u boku.
    Tymczasem w bibliotece dochodziło do kilku rotacji. Jedni wychodzili usatysfakcjonowani zdobytą wiedzą inni zaś zawiedzeni. Być może to co chcieli poznać okazało się zbyt błahe bądź zbyt abstrakcyjne, by ostatecznie ich zadowolić? Mimo, że spędzałem wśród książek wiele czasu to nie starałem się przenosić prawdy zawartej na kartkach do świata realnego, gdyż ten często uwielbia płatać figle. Czekałem w spokoju spoglądając na pozostałych co jakiś czas z małym uśmiechem na twarzy.

    Długo wprawdzie nie musiałem czekać. Mistrzyni mej gildii zjawiła się kilkanaście minut po tym jak sam przekroczyłem drewnianą kurtynę i pozwoliłem by książkowy świat pociągnął mnie razem ze sobą w otchłań druku. Odstawiłem dzieło, które miałem przed oczami, zamknąłem i położyłem obok zaś sam wyprostowany siedziałem i czekałem aż kobieta dołączy do mnie, mam taką nadzieje, z informacjami o które prosiłem wcześniej. Zjawiła się z teczką, którą natychmiast zeskanowałem odstawiając obecność głowy gildii na dalszy plan. Nieuprzejmy jest to gest, lecz obiecałem, że za wszelką cenę sprowadzę swego brata do domu, dlatego w tym momencie moje priorytety układały się zupełnie inaczej. Chciałem już wykrzesać z siebie pierwsze słowa lecz Kira uprzedziła mnie informując jednocześnie, że zapłata za to co musiała zrobić nie będzie mała. Ostatnim razem gdy usłyszałem słowa te, musiałem przez następny tydzień, od rana do wieczora pomagać na farmie jednego z rolników, którzy zaopatrują nasze miasto w żywność. Nie chciałbym już do tego wracać, a wiem, że stać ją na dużo więcej. Uśmiechnąłem się.
    Dziękuje bardzo. Nawet jeżeli byłaby to tylko nazwa państwa to i tak wystarczy. Choćby poszukiwania zajęłyby mi lata, to dotrzymam obietnicy złożonej ojcu gdy opuszczałem progi naszej posiadłości chcąc szkolić się jako mag. - Przerwałem na chwilę. Położyłem dłoń na teczce, a następnie przyciągnąłem ją powoli do siebie chcąc jak najszybciej odczytać to, co zostało zapisane na kartkach. O dziwo była bardzo lekka i cieniutka co trochę mnie zaskoczyło. Lecz przypominając sobie jej wcześniejsze słowa, to faktycznie informacji, które mnie interesują mogło być niewiele. Uniosłem ją i otworzyłem wysuwając powoli jedną kartkę, która znajdowała się w środku, jednocześnie pytając mistrzynie o wątpliwości, które zaznaczyła na końcu swej wypowiedzi.
    Myślę, że masz pełne prawo mieć nie jeden, a kilka warunków odnośnie moich poszukiwań. Zamieniam się w słuch. - Skomentowałem po czym powoli badałem znaki zapisane na papierze.

    Ułożyła się wygodnie na drewnianym krześle i oparła głowę o splecione dłonie, które trzymała nad stołem zapierając się łokciami. Poważna mina ani na chwilę nie znikała z jej delikatnej twarzy, a wręcz odwrotnie. Z każdą sekundą obserwując jak Dazai przegląda krótki raport sporządzony przez nią samą, grymas namalowany na tej pięknej buźce stawał się coraz mniej przyjazny. Nie znała jego młodszego brata, dlatego obawiała się relacji jaka między nimi panuje, bądź panowała, ale dla wróżka siedzącego przed nią wszystko wydawało się być aktualne. Trudno powiedzieć czy to dobrze czy źle, lecz niewątpliwie należy zachować ostrożność. Nie raz była świadkiem lekkomyślności Dazaia, który mimo swojej lojalności potrafił tracić zdrowy rozsądek na rzeczach, które najbliżej leżały jego sercu.
    Oczywiście, że mam. Biorąc pod uwagę lokalizację zawartą w aktach nie mogę tego od tak zostawić. Zbyt wiele wzięłam na barki z Twojego powodu i na pewno mi to wynagrodzisz. - Skomentowała jego krótką acz ironiczną wypowiedź. Obserwowała jak Dazai przygląda się uważnie każdej linijce dokumentu, który trzymał w dłoniach. Do poszukiwań młodego Tokisady kobieta musiała poprosić swojego starego przyjaciela z Rady Magii, który mimo chaosu jaki panuje wewnątrz organizacji znalazł chwilę by odłożyć swoje obowiązki na bok i skupić się na pobocznym zadaniu, z którego nie będzie miał żadnych korzyści. Mimo wszystko wierzyła, że aktualny skład najpotężniejszych magów opanuje sytuację w obrębie swych murów i wspólnie ruszymy ku utraconym ziemiom, by znaleźć wsparcie nie tylko w magach rozsianych po kontynencie, ale samych stworach, których mroczne rodzeństwo zapoczątkowało zdziesiątkowanie ludności. Ubolewała nad tym mocno, lecz wierzyła, że dobre smoki istnieją i czekają aż ktoś w końcu wysunie w ich kierunku dłoń zaufania.
    Poprosiłam o pomoc V Oddział Rady Magii, który jak zapewne zdajesz sobie sprawę specjalizuje się w tropieniu magów, którzy złamali prawo. Z racji tego, że nie mogą sobie dobrowolnie wejść na terytorium obcego państwa, zachowując wszystkie swoje przywileje, informacje zdobywają przez specjalne kontakty bądź już aresztowanych przestępców, dzięki którym na przesłuchaniach odkrywają tajemnice, zamiary, a także osoby należące do nielegalnych gildii. W ten sposób udało mi się pozyskać informacje na temat Twojego brata - Ryu Tokisada.
    Mówiła cicho. Nie chciała by słowa te rozeszły się po całej gildii i jeszcze dalej. Spojrzała na mężczyznę. Zapewne wiedział, że jego brat gdzieś tam się znajduje, ale czy przypuszczał, że należy do mrocznej gildii? Ta sama krew, a mimo to po różnych stronach barykady. Smutne aczkolwiek historia magii wspomina kilka takich przypadków gdzie doszło do bratobójczej walki w imię wyższego dobra.
    Twój brat znajduje się w Ca-Elum, a ciało jego przyozdabia szkarłatne serce Grimoire Heart. Zdjęcie, które widzisz zostało zrobione około pięć lat temu, dlatego może odrobinę różnić się od jego obecnego wizerunku. Z pewnego źródła wiadomo, że żyje acz nie zajmuje wysokiej pozycji w gildii. Dziwnym jest to, że przez tak długi czas przynależności niewiele osób o nim wie i ma pojęcie, że istnieje.
    Przerwała na chwilę prostując swą sylwetkę, po czym wzięła głęboki wdech i wydech, po części ze zmęczenia wynikającego z obowiązków, które udało jej się dzisiaj wypełnić. - Dlatego nie tyle co proszę, a karze Ci byś zachował pełną rozwagę i nie próbował działać na własną rękę. Samotna walka z mroczną gildią nie skończy się dobrze ani dla Ciebie ani dla nas. Jesteśmy jednymi z nielicznych, którym udało się zdobyć dość szybko przychylność ludu po tragedii ze smokami, a plotki o tym co dzieje się za naszą wschodnią granicą wcale nie napawają optymizmem. - Oznajmiła stanowczo.

   
    Mężczyzna szybkim krokiem przemierzał korytarz. Na tyle szybkim, by okazało się, iż tak właściwie to on prowadzi członkinię młodą tutejszej gildii a nie na odwrót. Dziewczyna z resztą spoglądała na mężczyznę lękliwym spojrzeniem zielonego oka. W normalnych warunkach, była ona niezwykłą zwolenniczą płci przeciwnej i stwierdzenie, że była obyta we flitowaniu, to prawie tak, jak nie powiedzieć nic. Tutaj, choć jednak człowiek ten spełniał jej ogólne standardy o amorach nie mogło być mowy. Wszystko chyba przez to spojrzenie, które zamiast rozlewać się ciepłem przyjemnym po ciele wywoływało jednie dreszcz zimny… Jesteś winna, zdawało się mówić i myśl ta kołatała jej cały czas dopóki nie doprowadziła mężczyzny do biblioteki, gdzie, jak wiedziała znajdowała się Mistrzyni.
    Mężczyzna wiedział, że ta urocza istotka prowadzi, go tam z najwyższą niechęcią, skierowaną nie tylko ku jego osobie, ale również ku bezpośrednim konsekwencją tego czynu. Przecież Mistrzyni mogła się na nią delikatnie mówiąc zezłościć. On jednak świadom pełnionej funkcji bez problemu wymógł na niej żeby go w te miejsce zaprowadziła, nie przejmując się wcale a wcale reperkusjami, jakie mogą niczym głaz syzyfowy zwalić się na bardzki młodej magiczki. To z resztą było nic, co ten urodzony służbista fundował swoim podwładnym. Choć trzeba przyznać, że od karzącej ręki przełożonego mieli długi czas przerwy. Czas, który on spędzał, na podróżowaniu tu i tam, zaglądaniu w papiery i przesłuchiwaniu ludzi różnej proweniencji. Czas ten był na tyle długi, że Mężczyznę zaczynało już to drażnić… Drażnić, bo nie lubił zagadek, które pozostają nierozwiązane a ta, jak na jego gust tkwiła w mrokach niewiedzy zbyt długo.
    Jednakowoż miała się ona za niedługo rozwiązać, dla tego złagodził harde oblicze stając przed Mistrzynią Fairy Tail i człowiekiem, który z punktu zawodowego nie interesował w stopniu najmniejszym. Prawdę mówiąc nie interesował go, z żadnego innego punktu, więc całą uwagę skupił na Kirze Belmont, która za chwile miała rozwiać jego wszelakie wątpliwości.
  — Mistrzyni przepraszam, to członek Rady bardzo nalegał…
  — Fatycznie nalegałem, by z Panią porozmawiać Pani Belmont w trybie pilnym. Toteż proszę jej nie winić za przerwanie tego pewnie ważnego spotkania. — Mężczyzna przerwał członkini Fairy Tail, tak obcesowo, że ta niemal się zakrztusiła, nie mniej skłonił się z rewerencją w stronę Kiry. — Nazywam się Johan Moulder i mam zaszczyt służyć, jako dowódca sekcji oddziału piątego, desygnowanej kryptonimem operacyjnym Werewolf. Normalnie poczekałbym, aż spotkanie dobiegnie końca, ale jak to mawiają…. Służba nie drużba. — Przy słowach tych ukazał dość obszerną teczkę, która zdała się być, wypchana papierzyskami o zabarwieniu dość urzędowym. — Jeśli Pani sobie tego życzy przedstawię wszelakie plenipotencje. Ach, jeśli mogę prosić moja droga – zwrócił się do młodej magiczki. — Przynieś mi proszę kawy ze śmietanką, ale bez cukru.
    Sprawa, to musiała być ekstraordynaryjna gdyż, jak nielicznym było wiadomo sekcja ta powołana była do rozwiązywania spraw, które z pozoru nie wydawały się możliwe do rozwiązania. Mężczyzna jednak oznajmił, to tonem, tak bardzo zwyczajnym, jakby dokonywał właśnie detalicznego zakupu pieczywa. Z równym zafascynowaniem rozdział się z płaszcza i odprowadził wzrokiem człowieka, który jak widać miał zamiar odejść jeszcze przed wizytą urzędnika. To samo tyczyło się młodej magiczki, której właśnie, w tak uroczy sposób kazał się zabierać, że ta pewnie już cieszyła się na myśl od nadchodzącej podróży.
  — Niestety, obawiam się, że nie mam dla Pani dobrych wieści — mężczyzna przywołał na usta zasmucony wyraz.— Przejdę, więc do rzeczy, ponieważ uważam, że nowiny takie należy przekazywać szybko.
    Jakby pod dyktando tego dziwnego pośpiechu, zwalił się na krzesło naprzeciwko Kiry. Zaraz po tym dłonią w czarnej skórzanej rękawiczce wygrzebał z aktówki zdjęcie. Ruchem mało delikatnym położył je na stole i wychylając się lekko przesunął w jej stronę. Przedstawiało ono en face, czarnowłosego, eleganckiego młodzieńca nadzwyczaj dobrze znanego Mistrzyni Fairy Tail.
  — Pani Belmont, wiele rzeczy pozwala mi mieć pewność, że Pani zna tego człowieka. — Zaczął urzędnik głosem ściszonym, właściwym dla miejsca, w którym się znajdowali. — Choć może inna forma gramatyczna będzie bardziej odpowiednia, Pani znała tego człowieka. Prawda, Pani Belmont?

   
    Mężczyzna tylko pokiwał głową na znak, że rozumie. Jego wydział był mały a eksponowanie go wszem i wobec nie raczej nie było wodą na młyńskie koło spraw, które prowadzili. Gdy wystudiowanym kopnięciem oficerskich butów wyłamuje się drzwi robi się sporo hałasu. Hałasu, który zawsze może zaalarmować szukany cel. Niestety istniały właśnie takie sytuacje, gdzie trzeba było wejść i porzucać tytułami żeby ruszyć cokolwiek do przodu. Moulder nie lubił takich sytuacji prawie, tak samo, jak przeziębienia, czy morowej zarazy.
  — Nie dziwi mnie to Pani Belmont, często praca, którą wykonujemy wymaga dyskrecji. — Odpowiedział mężczyzna stukając urękawicznionym palec w blat stołu. Na wieść o tym, że nie będzie mu dane spożyć ulubionego napoju westchnął sobie. — Trudno obejdę się smakiem, priorytety pozostają priorytetami.
    Po podsunięciu zdjęcia Moulder łypnął na Mistrzynie swoim zdrowym okiem, tak jakby i on starał się, niczym w książce otwartej wyczytać jej reakcje. Reakcja ta nie była taka, jak Moulder się spodziewał, co wprawiło go, w jeszcze większe niezadowolenie. Rzucę tą robotę w cholerę i pojadę z żoną na wakacje — pomyślał sobie w przypływie nagłego roztargnienia wiedząc jednocześnie, że jedne miejsce, gdzie pojedzie to, miejsce gdzie poprowadzi go następna wskazówka. Zanosiło się jednak, że obraz jej nie będzie przypominał czystego nieba, ale raczej chmurę gradową. Nie można było nic poradzić, trzeba było robić swoje. Przyglądał się beznamiętnie wycelowanemu w niego wrogiemu spojrzeniu, jednocześnie konstatując, że gdyby wzrok mógłby zabijać pewnie padłby już dawnie powalony, jakimś zawałem serca.
  — Pani Belmont… Skąd ta nagła agresja? — Spytał obojętnym tonem, kładąc jednocześnie na stole otwarte ręce, tak jakby chciał powiedzieć, że nie ma w nich żadnego noża ukrytego. — Zdaję sobie sprawę, że rzeczony osobnik — słowo to wypowiedział, jakby z niesmakiem. — Uważany jest za zaginionego, może martwego… Jeśli jednak sytuacja wygląda inaczej każda nawet najmniejsza informacja może mi pomóc. Nie przyniosłaby Pani ulgi wieść, że jest zdrowy przynajmniej na ciele? Bo przecież do tego dążę w szerszej perspektywie.
    Pomilczał chwilę czekając na odpowiedź w między czasie po raz kolejny otwierając folder z papierzyskami i bacznie i odliczając kartki na oślep, jakby dokładnie bez patrzenia wiedział, co się w nich znajduje. Czynił, taki chwilę dopóki nie uznał, że atmosfera delikatnie zleżała. Po chwili znów podjął głosem ściszonym.
  - Rozboje, napaści, handel tajemnicami przedsiębiorstw — każde słowo mężczyzna akcentował rzuceniem kolejnej kartki papieru na, stół jednocześnie z uważnym spojrzeniem w kierunku, rozmówczyni poprzez błyszczące szkło. Odezwał się po krótkiej pauzie. — O to był podejrzewany w przeszłości, nic z tego nie da się jednak formalnie udowodnić. Rzeczy takie zdarzają się do czasu dopóki osoba ta nie wstępuje do Pani Gildii, choć jeszcze wtedy Mistrzem tutaj był ktoś inny. Patrzę na to wszystko i widzę cudowną odmianę, ozdrowienie duszy. — Faktycznie spojrzał na kartki i poprawił okulary, które zjechały mu z nosa. — Pani Belmont wierzę, że to Pani sprowadziła tego człowieka na dobrą drogę, bo przecież znaliście się dobrze. Czy jest możliwe, że gdyby rzeczony osobnik popadł no nie wiem… W tarapaty, mógłby chcieć poszukać u Pani pomocy? Lub też inaczej, czy jeśli, w ogóle ten osobnik żyje myśli Pani, żeby był zdolny popełniać hmm zbrodnie? Uwalać się w tym bagnie, z którego, jak optymistycznie zakładam Pani, go kiedyś wyciągnęła.

    Padło widać słowo klucz, bo nie trudno było zauważyć błysku drapieżnego w oku tego człowieka. Jeśli faktycznie Blackwood żył, to Moulder był praktyczne pewien, że wtedy wpadnie, w jego ręce. Na ten czas sobie porozmawiają, prawdziwie, jak członek Rady Magii z pospolitym bandytom. Zdało mu się również, że chwila, ta jest o wiele bliższa niż podejrzewał. Ta nieskrywana pewność w tym prostym słowie, które wypowiedziała Mistrzyni Fairy Tail, sprawiły, że ten gończy ogar Rady zwietrzył krew. Teraz wystarczyło się kierować węchem.
  — Zadziwiająca pewność, w tym stwierdzeniu, jak na tak długą rozłąkę… — Stwierdził z dziwną mieszanką podejrzliwości, ale i też zadowolenia w chrapliwym głosie. — Ciekawy jestem, z czego ona wynika. Z jakiś Pani niesamowitych umiejętności prekognicji?
    Następna wypowiedź trochę go rozczarowała, ale nie w żadnym razie nie zraziła. Może faktycznie tak było a może jedynie ta kobieta nie chce tego przyznać. W obecnej sytuacji, która to rozwijała się właśnie na podobieństwo mapy taktyczniej nie miało to większego znaczenia. Nie można jednak było na bok odłożyć motywu ponownego spotkania. Jednak nić sentymentalna musiała być, w jakiś sposób silna, nie chce się spotykać z ludźmi, z którymi nie chce się mieć nic wspólnego. Tak dyktowała magowi rady dedukcja a dedukcji zwykł się słuchać, ponieważ kojarzenie faktów było przecież częścią lwią jego pracy. Choć z drugiej strony tamten miał opinię człowieka silnie antyideowego, podczas gdy Mistrzyni idealizmem pachniała, jak najbardziej. Ta sprzeczność była kolejną rzeczą, która mu się nie podobała, bo psuła pewien obraz, którego chciał być pewien, jak jeden krzywy puzzel w całej układance. W sposób milczący pokiwał głową na znak, że przyjmuje do świadomości jej słowa.
    Nie mniej lista rzeczy, które mu się dzisiaj nie podobała, na tym się nie skończyła. Nie mniej nie okazał złości, co byłoby w tej sytuacji nieprofesjonalne.
  — Dla Pani, Panie Moulder, Pani Belmont — odpowiedział, w sposób tak wyważony, jak tylko mógł człowiek o anielskiej wręcz cierpliwości. — Ja tu nie przyjechałem na ploteczki i zacieśniać znajomości. Jestem tu służbowo, jestem tu, bo były trupy Pani Belmont. Ludzie, których ktoś zamordował i zrobił, to na tyle udatnie, że ciężko znaleźć sprawcę. Tak, jak Marc Valee, mag klasy S, z gildii Lamia Scale. Przypadkowy świadek zdarzenia, znaczy się pojedynku opisał sprawcę, w sposób ogólnikowy, ale bardzo pasujący do tego człowieka. — Postukał palcem w zdjęcie Blackwooda. — Machnąłbym na to ręką, wyrzucił sprawę, ale tak sobie pomyślałem, że Marc był silnym magiem, cholernie silnym. Nie można było go pokonać, od tak sobie zabić. To musiał zrobić ktoś silny, co znacznie zawęża grono podejrzanych. Zastanawiający zbieg okoliczności nie sądzi Pani? Bo proszę powiedzieć szczerze ilu ludzi mogło w tej gildii walczyć z Blackwoodem, jak równy z równym? Wasz były Mistrz? Pani? Kto jeszcze? Po za tym wygląda na to, że już raz był elementem przestępczym, więc czemu nie drugi… Ja jestem przekonany Pani Belmont, że ludzie się nie zmieniają… Jeśli już raz zgnili pozostają tacy, już na zawsze. Tak, jak właśnie rzeczony Pan Blackwood, który był jest i będzie, bandytą, mordercą i oprychem. I to jeszcze tego najgorszego sortu, który zabija dla pieniędzy…I dowiedziałem się również od pewnego kapitana statku, człowiek ten nie tak dawno jeszcze przebywał w tej okolicy.