Mage Guild Wars

Misja prosta - Mikoto - #17

    Spotkanie chłopca z kobietą nie należało do najprzyjemniejszych, mimo, że zielonowłosy nie wydusił z siebie ani jednego słowa. Gdyby nie miauczenie kota, spowodowane widokiem swojej pani, która zajmowała się nim przez te wszystkie lata, to prawdopodobnie jego plan wypaliłby i bez przeszkód udałby się do gildii, gdzie tam przekazałby zlecenie komuś innemu, byleby tylko nie widzieć się z czarnowłosą, która przegoniła go z podwórka. Mikoto zatrzymał się i jedynie co zrobił to odwrócił głowę rzucając obojętne spojrzenie, jakby nic go nie obchodziło na tym świecie, a słowa dziewczyny przechodziły przez niego jak przez powietrze. Nie próbował nawet odezwać się jednym słowem, a gdy tylko ogrodniczka wróciła się, z góry założył, że nawet nie chciała go słuchać i natychmiast ruszył w kierunku gildii, by móc spotkać się z siostrą i ponarzekać na to, jakie to koty są okropne.
    Do gildii dotarł w kilkanaście minut i nic nie przeszkodziło w jego podróży, no może poza samym kotem, który zaczął się wiercić i ponownie wystawił swoje pazurki lecz tym razem bezskutecznie. Obserwował okolicę, miaucząc przy okazji co chwilę. Zaś Mikoto zbliżając się do budynku gildii mógł zauważyć przez otwarte wrota, że w środku zostało zaledwie kilka, obcych mu osób. Prawdopodobnie Alex wypędził większość by zajęła się zaległymi zleceniami, lub postanowili wspólnie spędzić czas gdzieś poza gildią.
    Gdy wszedł do środka i rozejrzał się mógł zauważyć, że jego siostry nie ma w pobliżu, zarówno na parterze jak i na piętrze. Oczywiście samego Alexa znajdującego się przy barze był w stanie spostrzec. Opierał się o blat i patrzył przed siebie, a pech chciał, że akurat ujrzał wchodzącego Mikoto. Przeprosił na chwilę, po czym podbiegł do zielonowłosego z zadowoloną mordką.
    Widzę, że dość szybko uporałeś się z zadaniem... ale dlaczego przyprowadziłeś go tutaj? - Zapytał z zaciekawieniem. Nie był w stanie zrozumieć postępowania Mikoto. Prawdopodobnie gdyby w tamtej chwili oddał kota, to nie musiałby się już z nim męczyć, a jego kieszeń powitałaby kilka klejnotów. Blondyn pogłaskał kota po głowie, zaś ten odpowiedział mu jedynie charakterystycznym mruczeniem. Następnie wyciągnął dłonie by przejąć zwierzaka po czym przemówił do młodego wróżka. - Chyba będziemy musieli zanieść go razem, a potem mistrzyni opatrzy Twoje rany. - Odpowiedział spoglądając na zadrapaną dłoń Mikoto.

Misja prosta - Mikoto - #18

    Blondyn spojrzał z lekkim zdziwieniem na twarzy w kierunku Mikoto. Nie takiej odpowiedzi się spodziewał, ale postanowił nie drążyć tego tematu. Miał swoje powody co do tej decyzji i prawdopodobnie tyczyły się tego o czym rozmawiali po tym jak zielonowłosy przyjął zlecenie. Spojrzenie, które rzucił młody wróżek nie zrobiły na nim najmniejszego wrażenia, nadal podtrzymywał swój radosny, może lekko głupkowaty i irytujący wyraz twarzy jak wcześniej. Uśmiechnął się jeszcze bardziej gdy Mikoto na pytanie odpowiedział tym samym. Uwielbiał takie zabawy.
    Widzisz... Jeżeli podczas szukania kota, spowodowałeś jakiekolwiek szkody, to gildia ponosi za to odpowiedzialność... A znając naszą mistrzynie to nie zapłaci ze swojej kieszeni ani skarbca. Ale myślę, że już wiesz po czyj portfel sięgnie, prawda? - Było mu wesoło. Może zabrzmiało to jakby rozmawiał z jakimś dzieciakiem... chociaż zaraz, Mikoto był dzieckiem. Oczywiście nie robił tego specjalnie czy chociażby z powodu tymczasowego znudzenia. Tak samo jak wcześniej zapewne chciał coś przekazać ukrywając sens słów między wierszami i zostawić interpretację tego zielonowłosemu.
    Skoro tak uważasz. Widzę, że strasznie go polubiłeś. - Odparł gdy Mikoto nie chciał pozbyć się kocura oddając go w ręce swojego starszego kolegi tym samym kończąc zadanie. Oczywiście mógł się obawiać, że jeżeli przekaże go Alexowi, to On sam nie zgarnie nagrody, która była zaznaczona na ogłoszeniu. Pozostało jedynie wierzyć mu na słowo, ale z drugiej strony, czy Mikoto był do tego zdolny? Przynajmniej teraz? - Razem z mistrzynią wyszła jakiś czas temu, nie powiedziała gdzie ją zabiera. - Odparł krótko stojąc cały czas obok chłopaka. Nastała niezręczna cisza między rozmówcami więc Alex postanowił przerwać milczenie. Lecz nie zdążył wypowiedzieć ani jednego słowa gdy do gildii dobiegła czarnowłosa dziewczyna, która zajmowała się ogrodem pani Felucii.
    Przepraszam, ale dlaczego tak nagle zniknąłeś? Czyżby coś mu się stało? - Wskazała na zwierzaka, którego trzymał Mikoto, po czym czekała na odpowiedź ze strony chłopaka. Alex stanął sobie z boku i z uśmiechem na twarzy przyglądał się całemu zajściu.

Misja prosta - Mikoto - #19

    Cóż, skoro Mikoto domyślał się, co Alex zamierza mu przekazać, to po co w ogóle zadawał pytanie? Powinien już dawno domyślić się, że ten sympatyczny, miły, lekko irytujący gość dba o dobre słowo gildii, do której należy. Takie jest zadanie każdego członka, gdyż od tego zależy co będzie w stanie wsadzić do gara. Lecz mogłoby się zdawać, że Mikoto chce doszukać się czegoś jeszcze w odpowiedzi blondyna. Wycwanić się i wyjść jako zwycięzca z tego pojedynku? Alex jedynie wzruszył ramionami. - To spłacisz dług w inny sposób, po przez pracę. Ja za karę musiałem zająć się zleceniami, Ty możesz trafić na coś jeszcze gorszego. - Odpowiedział krótko i dość szybko. Może się wydawać, że nie była to kara, o której pojęcia posiada chłopak, ale z drugiej strony sam nie wie jak to jest. Zadbać o to by wszystkie albo przynajmniej większość zleceń znalazła swoich wykonawców i być tym samym odpowiedzialnym, przynajmniej w pewnym stopniu za reputację gildii. Mikoto mógł sobie nie zdawać z tego sprawy, ale zadanie to do najłatwiejszych nie należało.
    Natomiast lekko zaskoczyła go odpowiedź blondyna, gdy zielonowłosy zapytał gdzie jego siostra, której jak to sam podkreślił, ufa bezgranicznie. Może jednak nie było się czego obawiać? Wszak to właśnie Alex był pierwszym, który przedstawił im wewnętrzną strukturę Fairy Tail, a także zapoznał z kilkoma jej członkami, którzy tak samo jak Alex, są w stanie pomóc nawet w najcięższym przypadku. Z drugiej strony, nie wiedział nic na temat Alexa. Nic na temat jego upodobań, magii, którą się posługuje, umiejętności bojowych ani nic o jego przeszłości czy jak dołączył do gildii. Może jednak nie potrzebuje takich informacji by żyć? Lecz skoro tak, to dlaczego od razu osądza starszego kolegę bo jednym dniu, który nie był najprzyjemniejszy w życiu młodego wróżka?
    Widok kobiety, która zjawiła się chwilę później również nie napawał go optymizmem, ale sam jest sobie winny. Mógł już dawno to zakończyć i mieć święty spokój, wystarczyło tylko ugiąć się na chwilę i przełamać tą barierę nieufności i wiecznej irytacji na wszystko i wszystkich. Słowa wypowiedziane przez Mikoto były szorstkie. Nie wiedziała co zrobić a spojrzeniem zaczęła błądzić po podłodze jakby wypisane na niej było to co powinna w tej chwili powiedzieć. Mikoto mógł mieć wrażenie, że Alex zaraz się włączy pogarszając bądź ratując sytuację, lecz stał w bezruchu i przyglądał się całemu zajściu. Dziewczyna w końcu spojrzała w oczy zielonowłosemu, lekko się pochyliła by zrównać się ze wzrostem kurdupla i przemówiła. - Umm.. To trochę przykre, zwłaszcza słysząc je od Ciebie, ale po prostu nie chciałam by stała się jakaś krzywda pani Felucii... Mam nadzieję, że wybaczysz to co się wydarzyło wtedy przed budynkiem. - Przerwała na chwilę. - Chciałam tu ją przyprowadzić, ale poczuła się gorzej i musiała zostać z lekarzem, więc w jej imieniu chciałabym Ci podziękować... - Powiedziała dość niepewnie, nie wiedziała jak powinna się zachować w przypadku Mikoto.

Misja prosta - Mikoto - #20

    Mikoto po raz kolejny użył dość ostrych słów jak na swój wiek. Ma poważne problemy z kontaktami międzyludzkimi i na pewno będzie musiał w przyszłości nad nimi zapanować jeżeli nie chce by sytuacja taka jak ta, powtórzyła się w najbliższej przyszłości. W pewien sposób prezentował sobą sprzeczność. Z jednej strony chciał się pozbyć kota, by zamknąć ten rozdział za sobą, ale z drugiej strony nie chciał go oddać do czasu aż jego siostra razem z mistrzynią nie wrócą do gildii, co mogło potrwać nawet kilka godzin. Nie reprezentował sobą żadnego oddania sprawie, zawziętości czy chociażby chęci, ale patrząc na niego z perspektywy trzeciej osoby, chciałoby się rzec, że tak naprawdę poszukuje kogoś kto dbałby o niego tak samo, jak pani Felicia o tego futrzaka, oczywiście nie w znaczeniu dosłownym. Oczywiście Mikoto może to zaprzeczyć argumentując tym, że wszystko go irytuje począwszy od tego banalnego zadania, po obecności samego blondyna. Dobrze, że z ziemią, wodą czy powietrzem jest wszystko w porządku, bo inaczej dzieciak miałby naprawdę ciężkie życie.
    Kobieta z drugiej strony nie wiedziała o co mu chodzi i dlaczego tak bardzo zależy mu na czymś co nie jest jego własnością i żadnych praw nie ma by przetrzymywać go bez powodu. Wyprostowała się i zmarszczyła delikatnie brwi spoglądając to raz na Mikoto, a raz na Alexa. Może szukała jakiegoś wsparcia? A może po prostu sama uważała, że jest to jakaś ukryta kamera? Na szczęście wtrącił się Alex, który zatrzymał Mikoto łapiąc go za głowę całą dłonią i uniemożliwiając pójście dalej. - Moja droga, proszę się nie martwić. Pani Felicia niedługo osobiście przytuli swojego zwierzaka. Możesz jej o tym przykazać w czasie gdy my sprawdzimy czy wszystko w nim w porządku. - Oznajmił spokojnym głosem z lekkim uśmiechem na twarzy. Spojrzał jedynie na chwilę na dłonie zielonowłosego a następnie na brud, który znajdował się na sierści kocura. - Wnioskując po stanie kotka trzeba się upewnić czy aby na pewno nic mu się nie stało, przecież różne dziwności można spotkać na ulicy. - Dopowiedział uśmiechając się w kierunku czarnowłosej. Nie wiedziała co zbytnio powiedzieć więc przytaknęła wracając skąd przybyła. Minęła się z mistrzynią Fairy Tail, ale z powodu zaistniałej sytuacji nie zatrzymała się by porozmawiać tylko szła dalej rozmyślając nad tym co przed chwilą się stało.
    Zielonowłosy mógł czuć ogromne zdenerwowanie, a nawet chęć wyrządzenia krzywdy, ale jeżeli spojrzy na sytuacje z nieco innej strony to dojdzie do wniosku, ze Alex właśnie mu pomógł. Dzięki niemu nie musi użerać z ogrodniczką, której nie chciał przekazać kota i otrzymać należytego wynagrodzenia. Może i chciał wyjaśnić mu kilka rzeczy niekoniecznie za pomocą słów, ale z drugiej strony nie mógł tego zrobić. Powód był prosty. Kilka metrów do niego stała mistrzyni wraz z jego siostrą, które trzymały kosze z zakupami. Kira spojrzała na Alexa trzymającego Mikoto, a następnie na zwierzaka. Westchnęła głośno i przemówiła do blondyna. - Myślałam, że Ty obskoczysz te wszystkie pomniejsze zlecenia. Nie miałbyś problemów by zakończyć je w ciągu jednego dnia, prawda? - Alex jedynie podrapał się po głowię a na jego twarzy zagościł dość spory uśmiech, chociaż nie był taki sam jak wszystkie poprzednie. Głowa Fairy Tail spojrzała na kota i zapytała. - Widzę, że ten leń Ciebie zagonił do tego zadania... Przynajmniej nie zmarnowałeś dnia na dąsaniu się i zapewne poznałeś trochę miasta. Wyjdzie Ci to na dobre, ale nie szybciej było go zanieść prosto do właścicielki? - Natomiast siostra Mikoto stała z boku i wszystkiemu się przyglądała.

Misja prosta - Mikoto - #21

    Zapewne nie takiej reakcji spodziewał się Mikoto ze strony blondyna. Ten jak gdyby nigdy nic złapał go za włosy psując delikatnie fryzurę i trzymał uniemożliwiając zielonowłosemu odejście. Chciał nawet użyć siły, by tylko odczepić się od swojego starszego kolegi, który - według samego Mikoto - uwziął się na niego z obcych mu powodów. Może po prostu Alex zainteresował się rodzeństwem, a że nie przystoi tak dokuczać dziewczynom to uwziął się na młodszego brata, który może i wyglądał na dziecko, ale w środku wydawał się być co najmniej dwukrotnie starszy. Ciekawe.
    Być może sprawy obrałby nie co inny obrót gdyby nie fakt, że w odpowiednim czasie, niczym w zegarku, przed budynkiem gildii zjawiła się mistrzyni wraz z siostrą Mikoto, które wyglądały na zadowolone. Chłopczyna w przypadku Kiry rozmawiał dość swobodnie, na pewno były to relacje odmienne niż w przypadku Alexa, który wydawałoby się na siłę chce zmusić do czegoś Mikoto. Mistrzyni po prostu pojawiła się, powiedziała swoje i czekała na to co odpowie jej młody wróżek, w taki sposób, że nie ważne co usłyszy to i tak zrobi swoje, zapewne. Zielonowłosy oczywiście bez żadnych przeszkód wyjawił swój prawdziwy motyw, dlaczego zrobił tak, a nie inaczej. Na twarzy kobiety pojawił się niewielki uśmiech, po czym spojrzała na Mihoko i kiwnęła głową na znak zgody. Odebrała od niej koszyk, a także zabrała dłoń Alexa z głowy chłopaka i krótko odpowiedziała. - Skoro tak chcesz to nie widzę przeciwwskazań... Alex zapraszam do mnie. - Zwróciła się do Alexa, który niczym posłuszny piesek ruszył za nią.
    Mikoto razem z Mihoko skierowali swe kroki w kierunku budynku, w którym mieszkała starsza pani. Dziewczyna spojrzała na swojego młodszego brata i przerywając początkowe milczenie przemówiła pierwsza. - Wszyscy wydają się być tutaj mili, nie uważasz? - Zapytał, chociaż miała przeczucie, że Mikoto uważa zupełnie inaczej. - Na początku nie chciałam z nią iść, ale i tak nie miałam co robić więc zmusiłam się. Ciekawa kobieta, chociaż trochę przerażająca. Chciała nas bliżej poznać dlatego wypytywała skąd jesteśmy, czy mamy rodzinę, do której w razie najgorszego możemy wrócić i dlaczego udaliśmy się do Fairy Tail... - Przerwała na chwilę. Spojrzała na kota, którego trzymał Mikoto i z zaciekawieniem zapytała. - Dlaczego chciałeś żebym to ja go oddała?

Możesz dać z/t -> Sklepy

     - Hmm, coś prostego... - zielonowłosy mamrotał do siebie przeglądając ogłoszenia na tablicy. Nadal czytanie sprawiało mu sporo trudności, czy raczej niż sporo trudności zabierało mu dużo czasu, żeby coś przeczytać. Miną wieki jeśli będzie chciał przeczytać wszystkie dostępne zlecenia i wtedy wybrać jedno z nich. Dlatego postanowił po prostu poszukać coś z niezbyt wysoką nagrodą. Niska nagroda oznaczała niską trudność zadania, a przynajmniej zwykle tak było. Dlatego zamiast czytać wszystko zdecydował się wybrać jedno z ogłoszeń z niską nagrodą i w spokoju zapoznać się z jego treścią. Jeśli nie będzie mu odpowiadała po prostu rozejrzy się za innym, a gdyby to powtórzyło się więcej razy to po prostu da sobie spokój. Poszuka czegoś innego dnia. W końcu nie brakowało mu pieniędzy i nie musiał szukać nowego zlecenia na siłę.

     Na tablicy było sporo ogłoszeń, niestety dla małego wróżka większość z nich była z tych trudniejszych. A przynajmniej tak można było zgadywać patrząc na nagrody. Nie potrafił znaleźć nic prostego co bardziej by mu odpowiadało, ale w końcu udało mu się znaleźć coś takiego. Zlecenie od razu przykuło jego uwagę. Powoli i dokładnie przeczytał jego treść.
   - Wygląda w porządku. - mruknął do siebie kiedy już zapoznał się z zawartością. Co prawda samo ogłoszenie nie zdradzało zbyt wiele, i aby dowiedzieć się czegoś więcej należało się udać pod wskazany adres, ale to nie był żaden problem. Mikoto i tak nie miał nic specjalnego do roboty mógł więc udać się na miejsce, aby dowiedzieć się czegoś więcej. W końcu zawsze mógł zrezygnować po usłyszeniu szczegółów. Postanowił więc spróbować. Opuścił gildię trzymając w łapce ogłoszenie. Nie był w stu procentach pewny jak trafić pod wskazany adres, w końcu był w mieście od niedawna, ale zawsze mógł zapytać kogoś po drodze. Co prawda wolał tego nie robić i zrobiłby to jedynie w ostateczności. Nie mniej nie wykluczał tego całkowicie. Zaczął się też zastanawiać jaką osobą mógł być zleceniodawca. Miał wrażenie, że pokładał sporo wiary w miejscowej gildii. Czyżby już wcześniej ktoś z Fairy Tail coś dla niego zrobił? Ludzie w tym mieście byli naprawdę dziwni...


z/t Fiore » Magnolia » Aleja główna

Ostatnio edytowany przez Mikoto (2018-10-22 13:08:52)

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Misja tradycyjna prosta - Lilianna - post #1

     Dziewczyna weszła do głównej sali swojej gildii. Pomieszczenie miało wiele zastosowań, służyło za miejsce spotkań gildiowiczom, można było tu zjeść czy po prostu odpocząć w towarzystwie przyjaciół. Wieczorem zamieniało się zaś w karczmę pełną śmiechu, picia i zabaw wywoływanych pod byle pretekstem. Tym razem jednak pomieszczenie było niemal puste. Nie licząc jakiegoś faceta około trzydziestki drzemiącego przy jednym ze stolików sala była zupełnie pusta. Nie licząc Lilianny, która właśnie weszła i przysiadła na jednym ze stolików.
   Siedziała tak kilka minut machając w powietrzu nóżką, ale wciąż nic się nie działo. Znudzona zdecydowała się podejść do tablicy ogłoszeń licząc, że znajdzie tam jakieś proste zadanie dzięki któremu zabije trochę czasu, a jednocześnie wpadnie jej trochę grosza. Już z daleka widać było, że tablica wypełniona była masą najróżniejszych ogłoszeń, ale kiedy zbliżyła się do niej zauważyła, że większość z nich była poza jej zasięgiem. Inwestygacja podejrzanego kultu, polowanie na niebezpieczną bestię nękającą podróżnych na szlaku, schwytanie sławnego bandyty ukrywającego się gdzieś w stolicy. Te i wiele innych zadań miało rangę trudności S, która znacznie przekraczała możliwości młodej wróżki. W przyszłości być może będzie mogła podjąć się tego typu zleceń, ale na chwilę obecną potrzebowała jakiegoś prostszego zadania. Oczywiście takie też znajdowały się na tablicy, ale wiele z nich było równie, o ile nie bardziej odpychające niż zadania z najwyższej półki. Czyszczenie ścieków zamieszkanych przez wielkie szczury czy publicznych toalet nie brzmiało zbyt zachęcająco. W końcu dziewczyna zauważyła ukryte pod innymi ogłoszeniami zlecenie, które przykuło jej uwagę.

Potrzebna pomoc!

   Każdego ranka zauważam braki w asortymencie mojego sklepu. Poszukuję kogoś kto rozwiąże tą zagadkę. Oferuję nocleg i wyżywienie na czas trwania śledztwa oraz oczywiście nagrodę pieniężną w razie rozwiązania tej sprawy.
   Mój sklep znajduje się na ulicy morskiej w dzielnicy portowej. Znajdziecie mnie tam każdego dnia z wyjątkiem niedzieli w godzinach od siódmej do dziewiętnastej.

   Zadanie to miało odpowiednią rangę i brzmiało najbardziej atrakcyjnie z tych łatwiejszych. Ciekawe dlaczego było ukryte pod innymi, czyżby ktoś schował je sobie na później? Nie dziwne biorąc pod uwagę, że pozostałe zadania dla początkujących wszystkie bez wyjątków wiązały się czyszczeniem niezbyt przyjemnych miejsc, ale polowaniem na obrzydliwe kreatury.

Błądzenie bez większego celu po mieście zaczynało mi się powoli nudzić, jakoś nie mogłem się przyzwyczaić do tak sporego miejsca. Planowałem początkowo chociaż trochę zaznajomić się z tym obszarem, jednak w ostateczności kroki poniosły mnie w stronę gildii. Wkroczyłem przez drzwi do sali głównej, wciąż imponowała mi jej wielkość i wygląd. Dodatkowo to miejsce chyba nigdy nie było całkowicie puste. Początkowo postanowiłem rozejrzeć się w poszukiwaniu czegoś, czym mógłbym się zająć. Niestety nic nie przychodziło mi do głowy. Nie znałem jeszcze nikogo z zauważonych osób, więc wolałem chwilowo nie zawracać im głowy. Włożyłem dłonie do kieszeni i zacząłem przechadzać się między stołami, z miną jakbym szukał czegoś. Wyglądało na to, że poszukiwanej rzeczy, czyli jakiegoś zajęcia, nie znalazłem. Dlatego też spojrzałem w stronę miejsca, do którego wiedziałem, że muszę się ponownie udać. Westchnąłem i skierowałem się do tablicy z ogłoszeniami. Jakoś nie mogłem się zebrać do podjęcia misji, a gdy już miałem ochotę, były za trudne dla mnie. Jednak czego się spodziewać skoro jestem w tym miejscu tak krótko? Licząc na łut szczęścia powolnym krokiem kierowałem się w wybranym kierunku.

Spokojnym krokiem udało mi się dotrzeć do mojego celu. Stanąłem przed wielką tablicą i szybko przeleciałem ją wzrokiem.-To chwilę zajmie-powiedziałem cicho do siebie. Na tablicy było sporo kartek, więc nie miałem co marnować czasu na dalsze błądzenie myślami i trzeba było zająć się poszukiwaniami.-No to do dzieła.-pomyślałem i zacząłem przyglądać się kolejnym zleceniom. Czytając je widziałem, że ponownie nie nadaje się do większości z nich. Czy naprawdę już nikt nie potrzebuje prostej pomocy? Było bardzo możliwe, iż o tej porze większość prostych zleceń została już przyjęta, lub najzwyczajniej w świecie byłem ślepy i nic nie zauważyłem. Po chwili zacząłem tracić swoją motywację, ponieważ wciąż nie było nic odpowiedniego dla mnie. Mimo to zajęcie było na tyle wciągające, że nie zwracałem szczególnej uwagi na osoby przechodzące obok mnie. Dopiero, gdy ktoś się do mnie odezwał, oderwałem się od swojego zajęcia.
-Każdy może się zamyślić. Sam trochę odpłynąłem czytając te zlecenia.-odpowiedziałem kobiecie z szerokim uśmiechem i wciąż go utrzymując przyglądałem się temu co robi. W sumie wcześniej nie zwróciłem na to uwagi, ale wyglądało na to, że przypinała nowe zlecenia. To była idealna szansa dla mnie, bym w końcu coś dla siebie znalazł. Oczywiście nie miałem zamiar zbytnio przeszkadzać, więc jedynie spoglądałem na nowe, przypięte już kartki. Nagle kobieta ponownie się do mnie odezwała.
-Chyba nie jestem zbyt dobry w szukaniu. Jakimś cudem za każdym razem, gdy tu zaglądam nie mogę znaleźć nic odpowiedniego. Mam nadzieję, że przynajmniej w nowych zleceniach coś znajdę- odpowiedziałem po obróceniu się w stronę kobiety. Jeśli ktoś się wsłuchał mógł usłyszeć w moim głosie nieco beztroski pomieszanej z radością. Czy tak powinna zachowywać się osoba, która nie wie co ze sobą zrobić? Pewnie nie, jednak mi to nie przeszkadzało. Czekałem jedynie na wywieszenie kolejnych zleceń, z nadzieją w znalezienie misji dla siebie.

Przyglądałem się jak kobieta odkład i przypina kolejne kartki do tablicy. Była to żmudna robota, jednak ktoś musiał to zrobić. Po chwili zastanowienia pomyślałem, że w sumie i tak jest to o wiele lepsze od papierkowej roboty, którą z pewnością, jako mistrzyni, również się zajmuje. Z kartek zrobiła się już pokaźna grupka, do której co jakiś czas ktoś zaglądał. Ja niestety nie miałem powodu do tego, gdyż większość z tych zleceni już przejrzałem. Dodatkowo skoro zostały już ściągnięte to oznacza, że do łatwych nie należą. Cóż, powrót do normalnego, uczciwego życia jest z całą pewnością ciężkim zadaniem. Przynajmniej udało mi się zamienić parę słów z mistrzynią, która najwidoczniej skończyła już przypinanie zleceń. Po tym jak wskazała jedno ze zleceń, rysunek od razu odstraszył mnie nawet od samego czytania zapisanej tam treści.
-Właśnie tak wygląda moje ostatnie szukanie misji.-powiedziałem z lekko ironicznym uśmiechem, w końcu wyglądało na to, że nawet mistrzyni nie może znaleźć dla mnie odpowiedniego zadania. Po chwili sytuacja nabrała jednak nieco innych obrotów.
-W takim razie pozostaje mi czekać na zlecenia. Co do propozycji to bardzo chętnie. Każdy czasem potrzebuje przerwy.-uśmiechnąłem się widząc jak kobieta spogląda na stos. Sam nie miałem powodu do odpoczynku, no chyba, że ktoś liczy błądzenie po mieście. Jednak towarzystwo kogoś zawsze jest o wiele lepsze niż samotne siedzenie. Dodatkowo bardzo dobrze mi się rozmawiało z kobietą, więc czemu nie skorzystać z okazji na dalszą dyskusję?-W takim razie może usiądziemy przy jednym ze stołów? Przynajmniej nie będziemy zasłaniać nowych zleceń.-dodałem po chwili, trzymając ręce za sobą.

Ucieszyłem się z przyjęcia propozycji, w końcu przy tablicy cały czas się ktoś kręcił. Prowadzenie rozmowy mogłoby być przez to nieco utrudnione, ale oczywiście nie niemożliwe. Spokojnie poczekałem, aż kobieta zabierze papiery i również skierowałem się do wskazanego stolika. Postanowiłem zająć miejsce naprzeciwko mistrzyni, gdyż tak łatwiej można było przeprowadzić rozmowę. Oczywiście w takiej sytuacji o wiele ciężej jest ukryć pokazywane emocje czy też odruchy, jednak nie czułem jakby w obecności mistrzyni było to konieczne. W końcu miała to być jedynie miła rozmowa podczas przerwy. Uważnie wsłuchiwałem się w słowa kobiety, trzeba przyznać, że chęć utrzymywania przez nią kontaktu mnie nieco ucieszyła. Jeśli faktycznie tak było, wszyscy w gildii musieli mieć do niej zaufanie.
-Podziękuję, chwilowo nie mam na nic ochoty. To musi być ciężkie utrzymywać kontakt z tyloma osobami, ale z pewnością ma również wiele dobrych stron-odpowiedziałem na słowa rozmówczyni. Pogrążyłem się w myśleniu nad wcześniejszą wypowiedzią kobiety. ,,Druga rodzina’’? Naprawdę można nawiązać, aż takie więzi w tym miejscu? Zastanawiałem się, czy dla mnie również byłoby to możliwe. W końcu od czasu ucieczki, do przyjścia tutaj, była tylko jedna osoba, którą jakkolwiek obchodził mój los. Z zamyślenia wyrwały mnie kolejne słowa mistrzyni.
-Faktycznie wiele rzeczy jest dla mnie całkowicie odmiennych od tego w jaki sposób żyłem do tej pory, pewnie nawet więcej niż można było się spodziewać. Zdecydowanie ciężko będzie się do niektórych z nich przyzwyczaić.-zacząłem tak jakbym pozostawał jeszcze w swoim wcześniejszym zamyśleniu. Mój wzrok poleciał gdzieś na bok, a sam ton głosu zdecydowanie nie był tak radosny jak jeszcze moment wcześniej. Ktoś mógłby go określić jako bardziej...normalny? W końcu zazwyczaj słychać u mnie jedynie ton pełen radości. Szybko jednak znów na mojej twarzy pojawił się uśmiech, wyglądało to nieco jakbym dopiero teraz przypomniał sobie gdzie jestem i z kim rozmawiam.
-Mimo to staram się powoli oswoić ze wszystkim. Jeszcze nie udało mi się nikogo poznać, lecz mam nadzieję, że uda mi się kiedyś stworzyć wcześniej wspomniane więzi. Jednak wszystko w swoim czasie.-dodałem nawiązując tym razem kontakt wzrokowy z rozmówczynią.

     Wszedł do budynku gildii niosąc niewielki pakuneczek. Nie zwracał szczególnej uwagi na ludzi wewnątrz. Zauważył w sali głównej mistrzynię, jedną z trzech osób w całej gildii, którą znał. Przynajmniej jako tako, zdarzyło mu się zamienić z nią kilka słów czy zapamiętać jej imię. Cóż, w jej przypadku to było akurat dość łatwe. W powitalnym geście skinął jej grzecznie głową po czym ruszył w kierunku najbliższej wolnej ławy. Pozostała dwójka przy Kirze była dla niego zupełnie obca, ale im również w podobny sposób skinął głową gdyby zwrócili na niego uwagę. W końcu obydwoje byli starsi od niego i chłopaczyna był skłonny zdobyć się choć na tyle grzeczności względem starszych kolegów. Rozmawiali o czymś, ale chłopaczyna nie był specjalnie zainteresowany tą konwersacją. Nie miał też zwyczaju nadstawiać ucha więc wybrał nieco oddalone od nich miejsce, aby im nie przeszkadzać.
   Kiedy już usiadł jeszcze raz rozejrzał się wokół i z zadowoleniem stwierdził, że w środku nie było osobnika, który ostatnim razem nieźle dał mu się we znaki. Gdyby tylko zobaczył jego gębę z irytującym uśmiechem gotów był wstać w każdej chwili i wyjść z sali głównej w poszukiwaniu jakiegoś bardziej odosobnionego miejsca. Skoro jednak w pobliżu nie było blondasa zaczął niespiesznie rozpakowywać kupione chwilę wcześniej Sukiyaki. Złapał za pałeczki dołączone do zestawu na wynos i zaczął szamać ciesząc się każdym kęsem.
  - Ciekawe gdzie jest Miho-nee? - pomyślał na głos w przerwie między kolejnymi porcjami.

Cierpliwie czekałem na odpowiedź kobiety, nie dając po sobie poznać wcześniejszego zamyślenia. Przed tym jednak do rozmowy dołączyła się kolejna osoba. Była to dziewczyna, której jak można się spodziewać, nie znałem. Wyglądało na to, że będąc w gildii cały czas mijaliśmy się.
-Oczywiście, śmiało możesz się dołączyć do nas.-odpowiedziałem dziewczynie wysyłając jej typowy dla mnie uśmiech. Odprowadziłem ją wzrokiem do miejsce, które chciała zająć. W tym czasie zauważyłem również niską osobę, która wkroczyła do gildii. Wyglądało na to, że chciał się przywitać, będąc w bezpiecznej odległości od nas. Postanowiłem odpowiedzieć na to i pomachać do niego. Jego również trzeba będzie kiedyś poznać, lecz w tym momencie wolał zająć się rozmową z osobami obecnymi przy stoliku. Wsłuchiwałem się w słowa mistrzyni z zamyśloną, tym razem świadomie, miną.
-Wygląda na to, że jedynie ja jestem nieco toporny w zdobywaniu znajomości.-zaśmiałem się czekając na odpowiedź dziewczyny.-W takim razie może masz dla mnie jakieś rady? Tak w ogóle jestem Mizuki Shirasu, miło poznać kolejną osobę z gildii.-powiedziałem i wyciągnąłem dłoń w stronę, jak już udało mi się wywnioskować, Lilianny. W międzyczasie, gdy podeszła do nas kolejna osoba, postanowiłem jednak nie zmieniać swojego zdania.-Dziękuję, ale chwilowo nie mam na nic ochoty.-zwróciłem się grzecznie do barmanki. Tak jak już wcześniej mówiłem, może innym razem skorzystam z tej możliwości. Spojrzałem w stronę mistrzyni, wyglądało na to, że tym razem ona oddała się zamyśleniu o różnych sprawach.
-Jest całkiem duże…-rzuciłem jakbym szybko miał przejść do kolejnego tematu, jednak również chciał odpowiedzieć na zadane pytanie.
-Wschodnia granica? Czy chodzi o Iceberg? Jakie decyzję?-zacząłem zadawać wiele pytań, od razu było widać, że temat mnie zainteresował. Nawet zaprzestałem mojego spokojnego siedzenia i wychyliłem się bardziej w stronę kobiety, jakby nie chcąc by jakieś słowa mi umknęły. Byłem bardzo ciekawy co miała na myśli mówiąc to wszystko.

    Kira spoglądała raz na Mizukiego, a raz na Lilianne słuchając dokładnie słów płynących z ich ust. Jak wspomniała wcześniej bardzo ceniła sobie rozmowy z własnymi podopiecznymi, za których jest odpowiedzialna jako mistrzyni gildii. Wiedziała, że to ciężkie brzemię lecz przyjęła je na barki i postanowiła z uniesioną ku górze głową realizować cele, które od momentu przejęcia władzy, stały się nie tylko jej ale całej gildii. Parsknęła śmiechem gdy dziewczyna oznajmiła, że po roku czasu, nie poznała jeszcze w pełni Magnolii. Miasteczko nie należało do największych aczkolwiek pełniło ważną funkcję w całym królestwie Fiore, dlatego też odrobinę się zdziwiła.
    Skierowała głowę ku wróżce i przybliżyła się odrobinę. Spojrzała podejrzliwym wzrokiem i zapytała. - Chyba nikt Cię nie trzyma w jednej z piwnic gildii, prawda? - Szukając jakby śladów potwierdzających wypowiedziane słowa. Oczywiście całość nie należy traktować poważnie, a jedynie jako niewinny żarcik co też zaznaczyła chwilę później, wracając do swej starej postawy. Zamknęła oczy i delikatnie się uśmiechnęła wypowiadając następnie słów kilka, ponownie w kierunku Lilianny. - Spokojnie. Kiedy studiowałam medycynę przez półtorej roku wiedziałam jedynie jak wygląda droga z mojego mieszkania do uczelni, a także gdzie jest najbliższy sklep. Dopiero później odważyłam się zaglądać w mniej przyjemne uliczki poznając tym samym całe miasto.
    Następnie wzięła łyk kawy i splotła ręce pod piersiami dumając przez chwilę. Kira zastanawiała się od czego powinna zacząć, zaś w między czasie do stolika doszło zamówienie Lili-chan, które jak zwykle przyniosła ta sama osoba co wcześniej. Po chwili ciszy mistrzyni zaczęła opowiadać widząc zaciekawienie, które kipiało od Mizukiego.
    Nie trudno usłyszeć o niepokojach związanych z gonitwą na magów w Iceberg, których obwinia się za rozdrażnienie smoków, które przyniosły kataklizm połowie świata. Po części można się z tym zgodzić chociaż wierzę, że gdzieś, ukryte w wysokich górach sięgających aż ku chmurom istnieją smoki, które wyciągnął ku ludzkości pomocny... pazur. - Przeciągnęła ostatnie słowo nie wiedząc dokładnie jakiego powinna użyć. Kontynuowała. - Fiore utrzymuje jedną z lepszych pozycji na kontynencie tak samo jak nasza gildia. Gdyby sprawy potoczyły się zupełnie inaczej moglibyśmy skończyć jak Blue Pegasus bądź członek sojuszu Balam Oración Seis, czyli mówiąc prościej zniknąć z powierzchni ziemi i zająć się czymś innym. Mimo szczelnie kontrolowanych granic, to bez wątpienia prędzej czy później także tutaj ludzie zaczną coraz częściej odwracać się od magów. Biorąc pod uwagę aktualną sytuację Rady Magii, to bez wątpienia może w niedalekiej przyszłości pójść rozkaz wsparcia królewskich wojsk w jednej z ekspedycji, mającej na celu odbicie utraconych ziem. Mimo, że wielu próbowało nikomu się jeszcze nie udało. Wielu spekuluje, że gdyby nie rozkaz wydany w czterysta dziesiątym roku przed pojawieniem się smoków, to być może sytuacja geograficzna wyglądałaby o wiele lepiej niż obecnie. A tak to musiało zginąć wielu odważnych żołnierzy i potężnych magów należących do różnorakich gildii, nie wspominając o ziemiach zdatnych do zamieszkania. - Zakończyła czekając na ewentualne pytania spoglądając od czasu do czasu w kierunku wejścia do budynku. Zaś na jej twarzy zagościł przez chwilę wyraz smutku, mimo że sama nie brała w tym wszystkim udziału.

Poznanie z Lilianna przebiegło pomyślnie, z czego byłem zadowolony. Zawsze lepiej znać przyjaźnie nastawioną osobę, może nawet uda się kiedyś pójść z dziewczyną na misję? Chociaż wolałem nie wybiegać tak bardzo w przyszłość, w końcu najpierw przydałoby się dowiedzieć czegokolwiek o niej. Teraz jednak nie było na to czasu, ponieważ wyczekiwałem, aż mistrzyni odpowie na moje pytania. Po ich zadaniu moja reakcja wydała mi się być nieco nachalna, lecz ważne, że podziałało. Sama kobieta wydawała się nie odebrać tego w ten sposób. Wsłuchiwałem się w to co mówi.
-Więc jednak o to chodziło.-powiedziałem cicho do siebie, słysząc o polowaniu na magów. Mimo to jeśli ktoś chciał, mógł to bez problemu usłyszeć. Od dłuższego czasu Iceberg nie kojarzył mi się z niczym innym jak właśnie wspomnianymi gonitwami, najwidoczniej nie bez powodu. Ponownie oparłem się o krzesło i przytakując głową słuchałem dalej. Dowiedziałem się o paru rzeczach, których wcześnie nie wiedziałem, zapewne dlatego, że nie interesowałem się takimi tematami. Wyglądało na to, że sytuacja tutaj również nie była kolorowa.
-Czasu się nie cofnie, ale czy jest sens to powtarzać? To wszystko wygląda jakby jedynie smoki mogły przeciwstawić się smokom.-westchnąłem i spojrzałem na chwile w dół, jakby chcąc coś przemyśleć.
-Przepraszam jeśli moje pytanie sprawiło jakiś kłopot. Czasem ciekawość bierze górę, może pora zmienić temat? W końcu jeszcze przyjdzie czas na martwienie się. Nie wiem o czy można porozmawiać, jednak może coś się nasunie.- powiedziałem nieco gestykulując dłońmi. Dodatkowo całą wypowiedź opatrzyłem uśmiechem oraz obserwowaniem obu osób przy stoliku. Celem tego było przełamanie obecnej atmosfery, która stworzyła się z mojej winy. Sam jestem osobą, która najchętniej rozpamiętywałaby wszystko, lecz ktoś musiał zaradzić tej sytuacji.

    Zamyślona i odrobinę zmartwiona. Tak właśnie wyglądał w tym momencie wzrok kobiety, która u swych stóp miała całą gildię. Jakkolwiek władczo i nieprzyjemnie brzmi, tak można było powiedzieć. Jak do tej pory nikt nie odmówił polecenia, które otrzymał od swojej mistrzyni, dlatego też można było użyć wyżej wymienionego stwierdzenia, lecz rzeczywisty stan rzeczy nie był taki władczy. W każdym bądź razie wspomnienia o tym powodowały u niej krótki wysyp negatywnych emocji na twarzy. Jako wykwalifikowany medyk ceniła sobie ludzkie życie bardzo wysoko i wewnętrznie za każdym razem opłakiwała dusze tych, którzy polegli.
    Och, nic się nie stało. Ciężki to temat, ale trzeba o tym mówić. Nie można pozwolić by pamięć o tej katastrofie, magach, którzy poświęcili swe życie przepadła. Gdyby nie poprzedni mistrz być może sama bym o tym nie wiedziała i właśnie z tego powodu bardzo często o tym wspominam gdy rozmawiam z pozostałymi. - Skomentowała, po czym humor powrócił do dawnego stanu. Złapała prawą dłonią za naczynie z gorącą kawą i wzięła delikatnie łyk jeden, a po chwili kolejny. Można przypuścić, że była uzależniona od niej, choć jak zostało wspomniane wcześniej, zawód tego wymaga.
    Chciała rzec coś jeszcze lecz Lilianna uprzedziła ją wyciągając podarunek, który otrzymała od nieznajomego. Kira początkowo zdziwiona, że ostatecznie miało to trafić do niej przygląda się z zaciekawieniem dziewczynie, która stara się zaprezentować w jak najlepszym stanie otrzymaną chustę. Mistrzyni początkowo nie traktowała tego jak coś niezwykłego, ot zwykły kawałek szmatki. Nawet sądziła, że padła ofiarą kiepskiego żartu, chociaż w tej sytuacji to bardziej Lilianna dała się podejść niż ona sama, lecz w momencie gdy jej oczom ukazały się inicjały wyhaftowane czerwoną nitką, zamarła na chwilę wpatrując się pustym spojrzeniem. Doskonale wiedziała do kogo ona należy, a może należała? Tracąc kilka cennych sekund w bezruchu, wyciągnęła szybko jedną dłoń nad chusteczkę, by po chwili pojawił się niewielki magiczny okrąg, który spowodował zniknięcie przedmiotu w mgnieniu oka.
    Spoglądała przez jakiś czas w stolik po czym zwróciła się natychmiast w kierunku Lilianny. - Pamiętasz może jak wyglądała osoba, która Ci to wręczyła? Jakieś cechy charakterystyczne? - Pytała lekko poddenerwowanym głosem, zupełnie nie kontrolując swego tonu, co był w stanie zauważyć każdy, nawet żółtodziób. W międzyczasie do budynku wparował Seth, lecz ani on ani Kira nie zwrócili na siebie uwagi.

Moje słowa nie były najlepszym co można zrobić, jednak wyglądało na to, że dzięki swojej kolejnej wypowiedzi, kobiecie wrócił nieco humor.
-Może i tak, w końcu nikt nie chciałby zostać zapomniany.-rzuciłem na koniec. Najwidoczniej póki żyją takie osoby, wspomnienie o niektórych ludziach nie zniknie. Byłem pewny, że wielu z nas ma kogoś, kogo pamięć będzie pielęgnował do śmierci. Mimo to wolałem nie drążyć dalej tematu, w czym uratowała mnie Lilianna. Wyglądało na to, że nie dołączyła do nas bez przyczyny i miała coś do przekazania mistrzyni. Mój wzrok cały czas krążył między dwójką rozmówczyń, jednak nie wtrącałem się. Wolałem obserwować i zobaczyć co się stanie. Przekazany przedmiot wyglądał jak zwykła, ozdobiona chusteczka, reakcja kobiety wskazywała jednak na to, że był on czymś więcej. Może jakiś symbol, przekaz? Nie wiedziałem tego, więc w dalszym ciągu czekałem na rozwój wydarzeń. W międzyczasie kobieta użyła jeszcze swojej magii na przedmiocie, zdaje się, że tutaj to codzienność. Zacząłem bujać się na krześle, a mój wzrok poleciał w stronę dziewczyny, która opowiedziała okoliczności zdobycia chustki. Zastanawiałem się jakim cudem wdała się w rozmowę z tak wyglądającą osobą, chociaż wspomnienie o rodzicach mogło nieco wytłumaczyć sytuacje. Atmosfera zaś była dla mnie coraz bardziej przytłaczająca. Reszta osób przy stoliku wydawała się być bardzo poruszona jakimiś rzeczami, o których nie miałem kompletnie pojęcia. Normalnie pewnie wolałbym ją przerwać, tak jak chwilę wcześniej, lecz wyglądało to na coś ważnego. Nie chcąc zwracać na siebie uwagi, włożyłem ręce do kieszeni i przyglądałem się, jakże interesującemu, sufitowi.

-Nie, nic się nie stało - rzekła lekko się uśmiechając pod nosem. Nie bardzo wiedziała o co chodzi, ale wnikać nie będzie. Tak po prostu będzie najlepiej dla niej samej. A po chwili Mistrzyni zaczęła tworzyć... coś swoją magią. Przyglądała się temu zaintrygowana. Rzadko kiedy miała okazję patrzeć na magię innych, a co dopiero na Magię samej Mistrzyni. Wyglądało coś jak magia tworzenia, magia broni w własnym wymiarze. Ciężko było jej to określić więc po prostu zgadywała co to mogło by być według niej.
-CO... Ale ja... - rzekła czując się mocno niezręcznie. Nie sądziła, że dostanie jakiś prezent od samej Mistrzyni, głupio jej było odmówić dlatego też pokiwała głową i wzięła sztylet do ręki. Wyglądał wspaniale.
-Dziękuję Mistrzyni, będę o niego dbała! - rzekła rozweselonym tonem. Choć szczerze miała nadzieję, że nie będzie musiała go używać w walce. Aczkolwiek w krytycznych sytuacjach może się jej kiedyś przydać.
-On... jest jakiś specjalny? Skoro średnio się do walki nadaje? - zapytała po chwili. Przecież taki sztylet nie mógłby być po prostu do ozdoby. A Mistrzyni nie dała jej go od tak, bo miała taką zachciankę.

Mimo moich początkowych domysłów, wyglądało na to, że kobieta jednak nie chce drążyć tematu. Zapewne nie chciała ujawniać o co chodziło, czemu się nie dziwiłem. Chociaż trzeba przyznać, że cała sytuacja była interesująca. Nadchodził powoli czas na moje opuszczenie rozmowy, ponieważ przybyła do gildii osoba z nowymi zleceniami i zmierzała do naszego stolika. W międzyczasie mistrzyni ponownie użyła magi. Przez to zatrzymałem swoje bujanie, mniej więcej gdy dwie nogi krzesła oderwały się od podłogi. Nie widziałem tak dokładnie tego przedmiotu, jednak wyglądał na nieco dziwne ostrze. Kobieta podarowała go Liliannie, z czego ta druga najwidoczniej się ucieszyła. Delikatnie się uśmiechnąłem, aż kolejna osoba przybyła i przerwała piękną chwilę. Domyśliłem się, że któreś z przyniesionych kartek to zlecenia. Dlatego gdy tylko mistrzyni się do mnie zwróciła, chcąc sprawiać pozory powagi, usiadłem w normalny sposób.
-Wygląda to na ważniejszą sprawę, więc zlecenie może poczekać. Z chęcią dostarczę paczkę. Czy są jeszcze jakieś informacje które muszę wiedzieć?- uśmiechnąłem się i spojrzałem na przedmiot, który wywołał wcześniejszą reakcje kobiety. Czy to właśnie szkatułka miała być tą paczuszką?