Mage Guild Wars

Lilianna - misja prosta - #3

Przez chwilę można powiedzieć, że dziewczyna zastanawiała się czy iść na tą misję. Widocznie nie spodobał jej się prosty styl pisania tejże osoby. Nie ma co się dziwić. Zarówno jakość jak i treść w żadnym stopniu na kolana nie powalała, dla jednych to jest nic nie znacząca część, lecz dla drugich może okazać się to kluczowe. W każdym razie ostatecznie dziewczyna zdecydowała się wziąć tą misję. Nikt chyba tego nie wiedział, oprócz jej samej, co tak naprawdę skusiło ją w tym zleceniu. Być może chciała dowiedzieć się i rozwiązać zagadkę skąd taki drogi papier? A może z drugiej strony skusiło ją napisane wysokie wynagrodzenie? Odpowiedź na to pytanie pozostawiam samej bohaterce. Zlecenie złożyła na pół i schowała do kieszeni. Nie chciała tracić czasu, więc od razu postanowiła, że wyruszy w drogę. Aleja główna była to jedna z najbardziej hałaśliwych dzielnic w całej Magnolii. Nic dziwnego więc, że pierwsze co dziewczyna doświadczyła w tym oto miejscu to tłumy, hałas i kilkadziesiąt straganów z przeróżnymi rzeczami na sprzedaż. Każdy znalazł by tu coś dla siebie. Przeróżne zabawki, ubrania, amulety, pierścionki, perfumy po prostu przekładały się ludziom z rąk do rąk, aby każdy mógł tylko dotknąć, pooglądać i zdecydować czy chce to kupić, czy nie. Oprócz tego znajdowały się tu także różne zakłady takie jak bary, sklepy z żywnością, fryzjer czy salon piękności. Można było tutaj znaleźć tego dużo więcej, lecz wymienienie wszystkiego zajęłoby też kupę czasu. Ponadto co jakiś czas przechodził tędy patrol straży, który pilnował porządku w tym oto miejscu. Wszelkie napady agresji czy nieposłuszeństwo wobec prawa były szybko tłumione przez czteroosobowe grupy. Można więc na podstawie tych informacji stwierdzić, że był to dobrze chroniony obszar, a przynajmniej mogło się tak wydawać.

Lilianna - misja prosta - #3

Dziewczyna nie zamierzała tracić ani chwili. Od razu postanowiła, że zacznie szukać straganu z zabawkami. Mijając coraz to kolejne stanowiska zaczęła się zastanawiać czy uda jej się go znaleźć? Zapewne tak, lecz ile czasu jej to zajmie? Tego nikt chyba nie był w stanie określić. Temperatura, która w tym momencie tu panowała nie była zła na takie wycieczki. Nie było za gorąco, dzięki czemu człowiek nie męczył się szybko, ale nie było też za zimno. Wiatr lekko uderzał po ciele Lilianny. Jej włosy za każdym podmuchem odchylały się do tyłu co sprawiało, że częściowo odsłaniało to jej szyję. Niebo było czyste. Chmur nie było, nie licząc tych pojedynczych które samotnie wędrowały powoli po niebie. Można powiedzieć, że pogoda była bardzo przyjemna na dzień spędzony w takim miejscu. Dziewczyna idąc między straganami szukała miejsca podanego na zleceniu. Trzeba było przyznać, że nie było to łatwe zadanie, a szczególnie w takim miejscu jak to. Jednak wytrwałość w końcu pozwoliła jej dotrzeć do upragnionego miejsca. Po kilkunastu minutach wędrówki zauważyła sklep z zabawkami. Tuż obok niego znajdowało się stoisko z przeróżnymi amuletami. Oprócz tego znajdował się też stragan z żywnością, wędkami, magicznymi przedmiotami i jakimiś figurkami. Chyba znalazła miejsce, którego szukała. Przy stoisku stała cała masa ludzi, którzy oglądali i rozmawiali między sobą konsultując co jaka rzecz może przynieść. Można było się domyślić, że były to amulety dające szczęście i nie tylko. Nie była w stanie zobaczyć póki co sprzedawcy. Ludzie zasłaniali cały widok i ciężko było nawet dostrzec rzeczy, które znajdowały się na stołach. Musiała dostać się do sprzedawcy, ale jak to zrobi? To już jej decyzja.

Lilianna - misja prosta - #4

Było dopiero popołudnie, więc dziewczyna miała dużo czasu, aby dzisiaj uporać się z tym zadaniem. Na pierwszym miejscu jednak stała przeszkoda, która torowała drogę do sprzedawcy, a mianowicie ludzie. Tłum ludzi przeszkadzał dziewczynie nawet w zobaczeniu tego, co znajdowało się na stoisku. Dziewczyna miała nie lada wyzwanie, ponieważ innej drogi nie było jak tylko przedrzeć się do człowieka przez tłum ludzi. Na około nie dało się obejść, ponieważ każde stanowisko było tak blisko siebie, że człowiek nie byłby w stanie zmieścić się między nimi. Co prawda z innego stanowiska można było zobaczyć sprzedawcę, jednak z tej odległości nie dałoby rady przekrzyczeć całego tłumu i porozumieć się z nim. Wobec tego jedyna droga jaka została dziewczynie to było przeciskanie się przez ludzi. Było to naprawdę trudne zadanie. Jedni byli wyżsi, drudzy lepiej zbudowani. Było ciężko w szczególności, że dziewczyna w ten sposób parę razy niechcący co prawda, ale jednak dostała z łokcia w klatkę piersiową. W końcu jednak dzięki jej smukłej budowie udało się jakoś prześlizgnąć do pierwszego rzędu skąd miała widok na wszystko co się tam znajdowało. Całe stanowisko wyglądało dosyć specyficznie. Po lewej stronie dziewczyna mogła zobaczyć przeróżne amulety. Na jednych były smoki, na drugich miecze, niektóre w półksiężyc, a jeszcze inne miały symbole takie jak słońce czy inne tego typu rzeczy. Każdy wiedział chyba, że były to tak zwane amulety magiczne. Posiadały w sobie jakieś moce, jedni w to wierzyli drudzy nie. Miały chronić między innymi przed kłopotami. Na wprost niej znajdowały się sygnety. Tak samo miały przeróżne wzory zaczynając od smoków i innych potworów, po zwyczajne z jakimiś napisami w różnych językach. Po jej prawej stronie znajdowały się zaś talizmany, czyli przedmioty przynoszące szczęście. Jego wyposażenie znacząco wyróżniało go od innych stanowisk. Musiał mieć pieniądze skoro sprzedawał takie rzeczy w takich ilościach, a nie były one wcale takie tanie, jak mogłoby się wydawać. Podnosząc głowę na końcu stanowiska właśnie przy amuletach stał nikt inny jak sam sprzedawca. Był to mężczyzna na oko 42 letni. Dosyć tęgi, jego wysokość wynosiła około 173 cm wzrostu. Na głowie nosił turban o kolorze czerwonym, który przeplatał się z białym. Jego całe ciało zaś pokrywały liczne chusty, które sięgały aż do kolan. Dziewczyna to wszystko widziała, lecz teraz następował kolejny problem. Jak przekrzyczeć taki tłum, aby pogadać z mężczyzną? Co prawda zauważył ją, ponieważ uważnie obserwował całe stoisko, ale skąd miał wiedzieć, że dziewczyna przyszła ze zlecenia? Równie dobrze mogła być jego kolejną klientką. Lilianna chyba po raz kolejny znalazła się w kłopotliwej sytuacji.

Lilianna - misja prosta - #5

Dziewczyna była lekko zdenerwowana na zaistniałą sytuację. Tłum, który się zgromadził przy tym stanowisku sprawiał, że nie była w stanie nawet normalnie zagadać do sprzedawcy. Nie było to wcale nic dziwnego. Musiała przepychać się przez taki tłum, który nawet nie zwracał na nią uwagi i w dodatku nie miała nawet jak pogadać ze sprzedawcą, a musiała jeśli chciała przyjąć to zlecenie. Wymyśliła dobry plan, aby użyć swojej magii światła. Krzyknęła tak głośno, że mężczyzna spojrzał w jej stronę czy aby nic się nie dzieje niedobrego. Obserwował ją uważnie, tłum natomiast nawet nie zwracał na nią uwagi. Gdy dziewczyna złączyła swoje obie dłonie i zaczęła świecić coraz jaśniej sprzedawca domyślił się, że coś się dzieje i postanowił posłuchać wcześniejszych słów Lilianny. Zamknął oczy i zasłonił je rękoma, a tłum dopiero teraz zaczął patrzeć z zaciekawieniem na dziewczynę, która lada chwila zaczęła świecić tak mocno, że ludzie łapiąc się za głowę i zakrywając swe oczy byli w szoku. Światło ich oślepiło na tyle, że nie byli w stanie nic zobaczyć. Każdy odsuwał się w tył dając więcej miejsca dziewczynie.
- Co jest do cholery! - krzyknął jeden z mężczyzn.
Niektórzy w ogóle nic się nie odzywali, niektórzy spanikowani krzyczeli inni próbowali zorientować się w sytuacji, lecz nie za bardzo mieli jak. Zapewne trochę czasu minie zanim od nowa zaczną normalnie widzieć, więc dziewczyna miała chwilkę czasu dla siebie. Mężczyzna w pewnym momencie lekko otworzył oko, aby sprawdzić co się dzieje i gdy ujrzał, że cały tłum jest zdezorientowany spojrzał na dziewczynę z lekkim szokiem. Pierwsze co to pomyślał, że chce go ktoś okraść i był w nastawieniu bojowym, lecz gdy tylko zauważył, że dziewczyna trzyma w dłoni jego zlecenie i pyta czy to jego od razu zmienił się na miłego. Nie miał jej za złe jej działań, bo rozumiał doskonale, że nie miała nawet jak go zaczepić. Był wręcz ucieszony, że wreszcie ktoś zgłosił się, aby wykonać jego zadanie. Patrząc na dziewczynę wskazał jej palcem, aby poszła za nim i oddalił się lekko od swojego straganu. Przez cały czas miał na nie oko, jednak tam krzyki i szok mogły spowodować, że hałas będzie im przeszkadzał w prowadzeniu rozmowy. Gdy dziewczyna poszła za nim mężczyzna od razu z uśmiechem na ustach zaczął rozmowę.
- Tak się cieszę, że w końcu ktoś postanowił mi pomóc. Jestem Akihiro, jak już mogłaś zauważyć sprzedaję przeróżne amulety i mam naprawdę dużo klientów - powiedział to ciesząc się - w każdym razie tutaj nie wyjaśnię Ci wszystkiego. Nie wiem co zrobiłaś tym ludziom, ale sądzę, że zaraz się ktoś tym zainteresuje, więc przejdźmy gdzieś dalej w jakieś zaciszne miejsce.
Mówiąc to podszedł jeszcze raz na szybko do swojego straganu i przykrył wszystkie swoje towary pewną chustą. Wyglądało na to, że zawsze tak robił, gdy kończył sprzedawać i szedł na przerwę. Był to bardzo dziwny sposób, lecz ten człowiek ogółem był dziwny, więc nie było się co dziwić, że miał swoje sposoby na każde zadanie. Gdy już to zrobił po raz kolejny pokiwał palcem dziewczynie, aby za nim podążyła i przechodząc jakieś dziesięć metrów znaleźli się pomiędzy budynkiem a straganami. Był to specjalny sektor w którym znajdowała się drewniana ławeczka, a dookoła można było ujrzeć mnóstwo zieleni, które zakrywały uliczny zgiełk. Było to miejsce idealne do odpoczynku i taką rozmowę, ponieważ doskonale wiedział, że tutaj nikt nie będzie im przeszkadzał.
- Przepraszam, że musieliśmy udać się w takie miejsce, jednak zaraz będę musiał tam wracać, bo nie mogę zostawić całego towaru bez żadnej opieki, a Ty mogłabyś mieć kłopoty gdyby straż zauważyła co zrobiłaś - odpowiedział, aby dziewczyna przestała się niecierpliwić - Postaram wytłumaczyć Ci wszystko od razu. Mój biznes odziedziczyłem po ojcu. Od zawsze interes się kręcił i tak jest do tej pory, więc nie narzekam na brak pieniędzy. Moim problemem jednak jest to, że zgubiłem naszyjnik, który zawsze nosiłem przy sobie - w tym momencie jego mina zrobiła się bardziej smutna - od wieków jest on przekazywany w mojej rodzinie na szczęście i muszę go odzyskać. Właśnie dlatego poprosiłem o pomoc gildię. Jeśli chodzi o nagrodę to nie musisz się martwić, dam Ci tyle, abyś nie żałowała, że wzięłaś to zlecenie, jednak proszę Cię abyś go znalazła - tutaj na chwilkę urwał i zaczął się zastanawiać - wydaje mi się, że nie mogłem go zgubić raczej nigdzie, bo zawsze stoję tylko przy tym samym stanowisku - powiedział jakby sam do siebie - ostatnio jednak byłem za sklepem magicznym, bo miałem umówione spotkanie z klientem. Gdy wracałem to niedaleko żywopłotu potknąłem się o kamień i upadłem na ziemię. Na początku nie zauważyłem, że nie mam łańcuszka, jednak po jakimś czasie gdy się o tym dowiedziałem poszedłem tam, aby sprawdzić czy tam nie został. Nie było go tam jednak, więc może go ktoś zauważył i wziął... w każdym razie to jest najbardziej prawdopodobne miejsce. Może nie zauważyłem go, bo został gdzieś w trawie. Zrobisz to dla i go znajdziesz?
Jego wypowiedź jak można było zauważyć była bardzo chaotyczna. Było to spowodowane tym, że stragan stał bez jakiejkolwiek osoby, która mogłaby pilnować jego towarów, a zwyczajnie bał się, aby nikt mu nic nie ukradł. Wobec tego po prostu się spieszył i stąd chciał jak najszybciej rozwiązać ten problem.

Lilianna - misja prosta - #6

Dziewczyna zerkała co chwilę czy przypadkiem żaden ze strażników nie zauważył całego zajścia i za nią nie idzie. Na szczęście nie było nikogo takiej w pobliżu, więc dziewczyna mogła odetchnąć z ulgą, że udało jej się uniknąć kłopotów. Gdyby ktoś tam był sytuacja mogła by się skończyć dla Lilianny nieciekawie. Gdy mężczyzna opowiadał jej całą historię, dziewczyna słuchała jedną rękę mając w kieszeni, w drugiej zaś trzymała kij, który był prezentem od jej ojca. Mężczyzna patrzył na niego z zaciekawieniem i miał ochotę zapytać czy ma jakieś specjalne właściwości, jednak nie miał na to czasu. Musiał wracać, dlatego rozmowa którą odbywali toczyła się naprawdę szybko.
- Dokładnie tak - odpowiedział na jej pierwsze pytanie.
Można było powiedzieć, że była ona sfrustrowana słysząc, że ma szukać czegoś co nie wiadomo gdzie jest. Miała rację, że to trochę jak szukanie igły w stogu siana, lecz skoro wzięła to zlecenie to musiała w jakiś sposób podołać. W końcu przegrana nie wchodziła w grę, gdy było się magiem z Fairy Tail.
- Dziękuję, naprawdę dziękuję - mężczyzna był naprawdę zadowolony, że dziewczyna postanowiła mu ostatecznie pomóc - sklep magiczny znajduje się jakieś sto metrów stąd idąc w prawą stronę. Zobaczysz wielką tablicę zaraz przy wejściu, która oznajmia, że to tam. Tuż obok będzie droga na prawo i to tam raczej go zgubiłem - wyjaśnił mężczyzna - a teraz wybacz, ale muszę iść. Nie chcę by ktoś dobrał się do cennych przedmiotów. Gdy go znajdziesz wiesz gdzie mnie szukać
Mówiąc to wstał z ławki i poprawił swoje chusty, które trochę się pomięły. Tuż po tym ukłonił się przed dziewczyną.
- Jeszcze raz dziękuję
Po tych słowach odwrócił się i przeszedł przez zieleń wracając do swojego stanowiska. Gdy dziewczyna wyszła za nim mogła ujrzeć, że ludzie odzyskali swój wzrok i byli zakłopotani całą sytuacją, lecz mężczyzna w jakiś sposób ich uspokoił zapewniając, że to była jego znajoma, która tylko chciała przetestować nowy przedmiot magiczny, który niedawno kupiła. Co prawda na początku nie byli zadowoleni z tego faktu, lecz gdy mężczyzna zadeklarował, że za ten incydent obniża ceny wszystkich towarów o trzydzieści procent na pierwszy przedmiot od razu jakby wszyscy zapomnieli o całej sytuacji. Odkrył swoje stoisko i po raz kolejny tłum zebrał się, aby podziwiać jego towary, a dziewczyna mogła udać się w miejsce o którym mówił mężczyzna.

Lilianna - misja prosta - #7

Lilianna była pełna wątpliwości co do tego zadania. Z jednej strony wydawać by się mogło, że to był tylko głupi naszyjnik. Z drugiej jednak jak miała znaleźć przedmiot, który nie wiadomo gdzie jest? No właśnie. Zadanie z pozoru proste, jednak mogło być dużo trudniejsze niż może się wydawać. Pożegnała się ze swoim zleceniodawcą i nie tracąc ani sekundy czasu od razu ruszyła do miejsca wskazanego przez mężczyznę. Sto metrów to nie było wcale aż tak dużo, jednak dziewczyna za tę odległość mijała naprawdę dużo rzeczy. Mogła też zauważyć, że nie wszystkie stanowiska cieszą się, aż tak wieloma klientami jakie miał mężczyzna, który poleciał jej to zadanie. Widziała nawet oddział strażników, którzy akurat patrolowali teren. Miała szczęście, że to akurat teraz ich mijała, bo wcześniej mogła mieć niemałe kłopoty. W końcu dotarła do miejsca wyznaczonego przez mężczyznę. Tutaj ludzi było więcej niż w innych częściach alejki. Mogło być to spowodowane faktem, że sklep magiczny miał do zaoferowania naprawdę wiele ciekawych przedmiotów. Mało tego, w pobliżu był bar i restauracja, a także liczne stoiska z przedmiotami codziennego użytku. Przed sklepem rzeczywiście znajdowała się droga w prawo i to właśnie tam dziewczyna podążyła. Ku jej oczom ukazała się ścieżka, która prowadziła na wprost, lecz dokąd? Sama to mogła sprawdzić, lecz wcale nie musiała. Niedaleko samego zakrętu zauważyła po lewej stronie żywopłot o którym mówił mężczyzna. Przed nim rosła trawa i to tutaj podobno powinien gdzieś znajdować się naszyjnik. Był też pas samej ziemi, nie porośniętej niczym. Lilianna zaczęła poszukiwać naszyjnik, lecz nie było po nim ani śladu. Wyglądało na to, jednak, że ktoś tutaj wcześniej rozlał jakąś wodę, przez co ziemia była lekko wilgotna. Widać było na niej ślady kocich łap, które prowadziły urywkami wzdłuż ścieżki. Czyżby to była jakaś poszlaka?

Lilianna - misja prosta - #8

Zaskoczyła się, gdy ujrzała ślady kota na lekko wilgotnej ziemi. Nie było to nic dziwnego, bo nikt nie spodziewał się, że takie zwierzę może mieć coś w tym wspólnego, jednak nic nie było pewne. Te ślady mogły się tam znaleźć całkowicie przypadkowo, lecz żeby to wiedzieć wypadałoby sprawdzić. Najpierw jednak postanowiła nie patrzeć na ślady kota i na ślepo szukać być może jakichś innych poszlak. Zaczęła iść naprzód, lecz problemem było to, że ścieżka po jakichś dwustu metrach rozchodziła się na lewo i prawo, więc nie za bardzo wiedziała gdzie ma iść. Wobec tego zdecydowała się zawrócić i jednak podążać śladami kota. Los chciał, że ślady prowadziły dosłownie tą samą ścieżką, lecz w pewnym momencie się urwały. Dziewczyna mogła nie za bardzo wiedzieć co robić, lecz zauważyła, że co jakiś czas pojawiają się małe ślady ziemi co mogło oznaczać, że to kot je zostawiał. W ten sposób po raz kolejny doszła do miejsca, gdzie droga rozchodziła się na lewo i prawo. Ślady co prawda prowadziły w lewo, więc dziewczyna mogła za nimi dalej nadążać, lecz w tym momencie zauważyła człowieka, który idąc w tamtą stronę zostawia te oto ślady. Pech chciał, że to był fałszywy trop, jednak uśmiechnęło się też do niej szczęście. Odwracając się w drugą stronę dziewczyna mogła zauważyć jak w tamtej ścieżce jakiś kot idący bokiem, chowając się w ciemności coś trzyma w pyszczku. Wyglądało to na coś dużego, więc nie mogła mieć pewności co to jest, lecz nie dowie się gdy tego nie sprawdzi. W pewnym momencie kot skręcił w prawo i zniknął z pola widzenia. Co to mogło oznaczać? Jeśli chodzi o krajobraz tego miejsca to wyglądał on zwyczajnie. Na tej drodze nie było żadnych stoisk. Było parę domów i parę sklepów. Wyglądało na to, że ta droga prowadzi zapewne do jakiejś innej dzielnicy. Rosła tutaj także zieleń, parę drzew i w sumie nic więcej.

Lilianna - misja prosta - #9

Powoli słońce zaczynało zbliżać się do linii horyzontu. Dziewczyna była już na jakimkolwiek tropie, więc może uda jej się jeszcze przed zmierzchem zakończyć swoje zadanie, lecz wszystko zależało od niej. Postanowiła podążyć za kotem tak, aby nie zgubić go z linii wzroku, lecz nie chciała go także wystraszyć. Szła powoli i uważnie obserwowała, aż kot nie skręcił w lewo. Dziewczyna idąc i podchodząc bliżej mogła zauważyć, że był to ślepy zaułek. Panowały tam głównie ciemności, a dziewczyna nie będąc przyzwyczajona do mroku, nie wiele mogła zauważyć. Nie było mowy o pomyłce, bo kot na pewno tutaj skręcił. Ponadto mogła słyszeć, że co jakiś czas miauczy. Musiała w jakiś sposób sprawdzić co tu się znajduje, jeśli chciała rozwiązać zagadkę, a jednocześnie jeśli przepłoszy kota w jakikolwiek sposób, a on zabierze ze sobą naszyjnik to dziewczyna straci szansę odzyskania go. Mogłaby wykorzystać swoją magię, ale czy ma pewność, że kot się nie wystraszy? Musiała coś wymyślić, tym bardziej, że za niedługo mrok ogarnie wszystko, kiedy słońce zjedzie jeszcze troszkę niżej poza linię horyzontu, a wtedy będzie miała jeszcze większy problem.

Ostatnio edytowany przez Straznik 5 (2018-11-10 16:46:52)

Lilianna - misja prosta - #10

Lilianna mimo, że nie miała za bardzo pomysłu na to co zrobić w tej sytuacji cicho zaczęła nawoływać kota, pytanie tylko, po co? Na to pytanie mogła odpowiedzieć sama dziewczyna. Kot słyszał dźwięki, lecz nie przyszedł. Można powiedzieć, że nie zamierzał nawet podejść do dziewczyny, choć mogła zobaczyć w ciemnościach oczy kota, które patrzą w jej stronę. Najchętniej Lilianna użyłaby magii do oświetlenia ślepego zaułku, lecz bała się, że w ten sposób spłoszy kota i będą nici z naszyjnika, jeśli go zabierze. Wolała więc pominąć tą opcję i spróbować w jakiś inny sposób to rozwiązać. Powoli przesuwała się w stronę ciemności i zaczęła macać rękoma pobliskie elementy. Nie był to zbyt dobry pomysł w szczególności, że kot i tego mógł się wystraszyć. Zwierzę gdy zauważyło co robi dziewczyna zniknęło gdzieś w ciemnościach. Już nie widziała jego oczu, więc teraz nie miała pojęcia gdzie się znajduje. Nie wiadomo też czy naszyjnik w tym momencie jest przy kocie. Mógł gdzieś go zostawić, a sam się schować. Dziewczynie udało się poprzez dotyk wyobrazić sobie, że koło niej jest po prawej stronie jest ściana. Idąc trochę dalej wpadła w coś, lecz dalej stała na nogach. Po dotyku można było stwierdzić, że jest to beczka. W ten sposób nie wiele zdziała, więc musiała raczej szukać innego sposobu. Mogła zaryzykować, a mogła dalej próbować. Wszystko zależało od niej. Jednak szansa, że w ten sposób coś znajdzie nie widząc nic była naprawdę znikoma.

Lilianna - misja prosta - #11

Jak się okazało dziewczyna nie miała w końcu żadnego dobrego planu. Trzeba było przyznać, że w tej sytuacji chyba jednak najlepszym wyjściem było użycie magii światła, aby rozświetlić pomieszczenie, a tak się złożyło, że właśnie używała tej magii. W jednym momencie światło rozbłysnęło na jej ręce rozświetlając wszystko dookoła. Mogła zobaczyć, że obok niej stało kilka beczek. Po lewej stronie na ziemi leżały jakieś skrzynki, a na wprost jakieś pięć metrów dalej znajdowała się ściana. Nie był to długi zaułek, więc szybciej dzięki temu mogła uporać się z zadaniem, ale tylko i wyłącznie jeśli znajdzie zagubiony przedmiot. Powoli zaczęły panować ciemności, więc bardzo możliwe, że mężczyzna wkrótce będzie pakować swój stragan. Oznaczało to, że być może będzie mogła przyjść jutro, jeśli się nie pospieszy, ale była nadzieja, że jednak się uda. Dziewczyna przemieszczając się do przodu zauważyła, że coś chowa się za beczkami. Podchodząc bliżej nagle szybko coś przeleciało jej koło nogi, gdy odwróciła się mogła przez chwilę zobaczyć, że właśnie kot, którego wcześniej widziała uciekł jej z pola widzenia. Czyżby właśnie straciła swoją szansę na odzyskanie rzeczy, której szuka? Otóż nie. Gdy przyświeciła światłem w miejsce skąd kot wyleciał, dziewczyna mogła znaleźć na ziemi naszyjnik wraz z jakąś bransoletką. Nie wyglądała na drogę, ale jednak była. Pytanie tylko teraz było czy to właśnie tego naszyjnika szukała? Jakby nie patrząc mężczyzna nie opisał jej nawet jak on wyglądał co oznaczało, że to wcale nie musiał być ten. Naszyjnik był zwyczajny oprócz tego, że wyglądał na stary i lekko zniszczony. Był wykonany ze srebra, ale miał białe ozdoby co trzeba przyznać ładnie się prezentowało. Bransoletka wyglądała na dużo młodszą, jednak jej minusem było to, że miała zniszczony zamek przez co nawet nie było jak ją założyć na rękę. Co z nimi zrobi wszystko zależało od dziewczyny.

Lilianna - misja prosta - #12

Dziewczyna wzięła do ręki naszyjnik wraz z bransoletką i obejrzała je. Nie chciała tracić ani chwili czasu, dlatego przedmioty schowała do kieszeni i od razu ruszyła w kierunku straganu gdzie swoje towary sprzedawał jej zleceniodawca. Chciała załatwić sprawę jeszcze dzisiaj, dlatego spieszyła się. Mrok w połowie drogi zdążył ogarnąć już miasto. Magii już używać nie musiała, ponieważ lampy rozświetlały jej drogę. Skręciła w uliczkę na lewo i przechodząc obok żywopłotu, który wcześniej mijała po niedługim czasie znalazła się na głównej alei skąd przyszła. Mogła zauważyć, że mimo późnej pory ludzi nadal było sporo, a to dlatego, że niektórzy poświęcali nawet wieczór, aby jak najwięcej sprzedać i mieć z tego jak największy zysk. Gdy przeszła określony kawałek mogła zauważyć, że mężczyzna właśnie składał swój stragan i wkładał ostatnie rzeczy na wóz, którym miał je przewieźć do swojego schowka. Miała naprawdę duże szczęście, gdyby spędziła w tamtym miejscu jeszcze chwilę musiałaby czekać następnego ranka, a tak uda jej się to jeszcze dzisiaj załatwić. Nie miała po co zwlekać, dlatego od razu podeszła do mężczyzny i pokazała mu znalezione rzeczy.
- Ooo jesteś - rzekł mężczyzna gdy zobaczył dziewczynę - Naprawdę udało Ci się go zdobyć! - krzyknął pełni uradowany - Nie wiem jak mam Ci dziękować, gdzie go znalazłaś?
Uśmiech na jego twarzy nie chciał zniknąć nawet na chwilę, lecz gdy zobaczył, że dziewczyna w dłoni trzyma jeszcze jedną rzecz był zaskoczony.
- A to nie wiem skąd masz, ale to nie jest moje, dlatego nie wezmę tego od Ciebie.
Wyglądało na to, że dziewczyna mogła zostawić sobie znalezioną bransoletkę, jednak naszyjnik z pewnością należał do mężczyzny.

Lilianna - misja prosta - #13

Dziewczyna była naprawdę szczęśliwa i to z dwóch powodów. Pierwszy był taki, że zdążyła zanim mężczyzna by zniknął z tego miejsca aż do jutra. Może nie był to jakiś wielki kłopot, ale trzeba wziąć pod uwagę, że chodzenie w te i z powrotem niepotrzebnie też może być uciążliwie. Drugi był taki, że dziewczyna przyniosła mu właśnie ten naszyjnik, którego szukał przez co oszczędziła sobie kłopotu za latanie w kółko za tym kotem i odkrywanie jego kryjówek oraz gdzie i co pochował. Za całą sprawę odpowiadało niby tak grzeczny i potulne zwierzę, a tu proszę. Nawet kot może być złodziejem. Wracając do tematu dziewczyna wyjaśniła mężczyźnie gdzie znalazła łańcuszek.
- Hmmm, nie przypominam sobie, żeby tam był jakiś zaułek... w każdym razie najważniejsze, że się znalazł! - powiedział z szerokim uśmiechem na ustach - Uratowałaś cenną rzecz dla mojej rodziny, dziękuję.
Słyszał co powiedziała dziewczyna o bransoletce, jednak stwierdził, że to nie było raczej do niego, dlatego wolał się nic nie odzywać. Gdy padło pytanie o wynagrodzenie mężczyzna zaśmiał się głośno i pogłaskał swoją dużą ręką dziewczynie po głowie.
- Dostaniesz dużo, bo na to zasługujesz - powiedział i zamknął oczy uśmiechając się do niej.
Odszedł na chwilę do dziewczyny i poszedł do wozu. Coś tam zaczął grzebać po czym wyjął całkiem spory mieszek pełen klejnotów. Wyciągnął go w stronę dziewczyny, aby wzięła zapłatę za wykonaną robotę.
- To dla Ciebie - po raz kolejny uśmiechnął się w jej stronę.
Gdy dziewczyna wzięła go i schowała sobie ukłonił się przed nią jednocześnie żegnając.
- Jeszcze raz Ci dziękuję, a teraz żegnaj. Bądź zdrów! - mówiąc to mężczyzna wziął swój wóz i zaczął odjeżdżać w przeciwną stronę niż znajduje się jej gildia. To był koniec misji, która wyszła całkiem dobrze.

Gratulację, udało Ci się ukończyć misję.

Misja Prosta - Victor
Post #5

Victor postanowił nie zamęczać rudowłosej kolejnymi pytaniami i na własną rękę poszukać sklepu.-Pozdrów ode mnie wuja, do widzenia.-powiedziała tylko kobieta, odchodząc w przeciwnym kierunku. Wyglądało na to, że mag został tym razem sam z całkiem spora przesyłką, która musiał dostarczyć. Jedyna informacja jaką posiadał to, że sklep należy do jego zleceniodawcy, Louisa Warda. Czy to jakkolwiek pomoże w poszukiwaniach? Można było się tego dowiedzieć tylko próbując go odszukać. Victor od razu domyślił się gdzie najlepiej szukać czyjegoś sklepu, w końcu w Alei głównej jest ich całkiem sporo. Któryś z nich musiał należeć do zleceniodawcy, a jeśli nie to bardzo dużo czasu może pójść na marne.
Będąc już na miejscu od razu zauważyłeś tłumy ludzi przepychające się by trafić do któregoś ze swoich ulubionych sklepów. Nic dziwnego, w końcu to jedno z najbardziej ruchliwych miejsc tego miasta, a pora dnia ponownie utrudniała Ci zadanie. Może i było już parę godzin po południu, jednak ludzie wciąż nie ubywało, ktoś naprawdę musiał mieć coś nie tak z głową by o takiej porze kazać Ci szukać jakiegoś sklepu. Postanowiłeś jednak działać na własną rękę, więc zacząłeś przemierzać drogę w poszukiwaniu sklepu Louis’a. Wiele ze sklepów miało jakieś nazwiska w szyldach, niektóre z nazw stanowiły nawet tylko one, jednak nigdzie nie widziałeś tego jednego, które było Ci tak potrzebne. Wydawało się jakby poszukiwania te trwały wieczność, a ty zauważyłeś, że powoli zbliżasz się już do Katedry Kardia, która z pewnością była czymś godnym obejrzenia, niestety powoli zwiastowała również koniec Alei głównej. Victor ponownie pozostał z paroma opcjami, mógł dojść do samego końca wciąż szukając sklepu ze zleceniu, lub też zapytać się jednego z przechodniów. Trzeba przyznać, że do drugiej opcji wciąż było wokół wielu kandydatów. Kto wie, może jednak Victorowi uda się wymyślić coś jeszcze innego?

Ostatnio edytowany przez Straznik 8 (2019-02-04 20:17:17)

Misja Prosta - Victor
Post #6

Zwiedzanie miejsca, w którym są tłumy ludzi nigdy nie należy do przyjemnych, nie ważne czy jesteś samotnikiem czy cieszysz się z każdego spotkania z innymi. Niestety po przejściu całej Alei głównej nie było nawet śladu po sklepie osoby nazywanej Louis’em. Może ludzie zasłaniali informacje niezbędne do odnalezienia zleceniodawcy? Może Victor coś przeoczył i ominął miejsce, które miał tuż pod nosem? Możliwości było wiele jednak wszystko sprowadzało się do faktu, iż o takiej porze znalezienie Louis’a na własną rękę jest zadaniem bardzo trudnym.
Mag postanowił się jednak w końcu przemóc i zapytać kogoś o wspomnianą wcześniej osobę. Najpierw jednak upewnił się w znajomości imienia i nazwiska, zapewne by nie zapytać o niewłaściwą osobę, a następnie wyruszył do akcji. Co ciekawe postanowił spytać się kogoś kto znajdował się w jednym ze sklepów. Było to zaskakujące posunięcie zwłaszcza dla jednego ze sprzedawców sklepu odzieżowego, na którego trafił Victor. Niestety wszyscy inni byli zajęci doradzaniem niezdecydowanym kobietom, więc musiało trafić na właśnie tego biednego mężczyznę. Miał on na sobie widoczna białą koszulę, co wskazywało na prestiż tego sklepu, a na maga patrzył z ogromnym zdziwieniem.-Zaskoczyłeś mnie tym pytaniem muszę przyznać… Louis Ward mówisz? Kojarzę taką osobę, jednak za nic nie mam pojęcia nawet kim on jest.-odpowiedział sprzedawca co mogło być dosyć rozczarowujące dla Victora. Pomysł był dobry, lecz pytanie w losowym miejscu, osoby która może nie mieć całkowicie pojęcia o tym, jest dosyć ryzykowne.-Widziałam gdzieś dzisiaj to nazwisko.-odezwała się nagle kobieta stojąca za Tobą i czekająca na swoją kolej do kasy.-Zdaje się, że było na jednym z okien w sklepie z lalkami.-powiedziała po chwili namysłu spoglądając w sufit i zastanawiając się czy wie cokolwiek więcej na temat tej osoby. Może jednak przyjście tu nie było takie głupie?

Misja Prosta - Victor
Post #7

Sprzedawca niestety nie mógł pomóc, więc jedynie pożegnał się z magiem i zaczął robić to co najbardziej go interesowało, zajmować się klientami. Jedna z nich przykuła nawet uwagę Victora, ponieważ została jego jedynym źródłem informacji niezbędnych do wykonania zadania. W końcu nie wiedział gdzie ma dostarczyć paczkę, a co dopiero odebrać później pieniądze, to był dosyć spory problem. Mag nie tracąc czasu, gdy tylko usłyszał słowa kobiety postanowił spróbować wyciągnąć nieco więcej informacji.
-Nie, zdecydowanie w przeciwną stronę, sama teraz zmierzałam w stronę katedry. Co do sklepu czasem ciężko go znaleźć, często wiele osób stoi przy nim i podziwia rzeczy na wystawie.-odpowiedziała młodzieńcowi, co mogło dać nieco ulgi naszemu magowi, ponieważ miał pewien punkt odniesienia. Niestety wciąż wydawało się to być mało patrząc na ten cały tłum ludzi. Kobieta cały czas próbowała sobie cokolwiek przypomnieć, lecz było to trudne, gdy zwracała uwagę jedynie na wystawę sklepu.
-Ah właśnie, zdaje się, że w szyldzie była umieszczona szmaciana lalka.-przypomniała sobie w niemal ostatnim momencie. Ta informacja mogła rzucić nieco więcej światła na sytuację, choć same poszukiwania wciąż mogły zająć całkiem sporo czasu.

Ostatnio edytowany przez Straznik 8 (2019-02-04 21:47:24)

Misja Prosta - Victor
Post #8

Victor zbliżał się powoli do końca zadania, a może jedynie do jego połowy? Kto wie co miał na myśli zleceniodawca, który nieświadomie dał dzisiaj pewnemu magowi zadanie o wiele trudniejsze, niż początkowo mogłoby się wydawać. Całe szczęście pewna miła Pani udzieliła bardzo ważnych informacji, które z pewnością wybawiły Victora od przeszukiwania kolejnych sklepów z lalkami. Zaoferował jej nawet w przyszłości pomoc, jeśli tylko będzie takowej potrzebować. Niestety nie zdążyła jakkolwiek odpowiedzieć, ponieważ chłopak od razu wybiegł ze sklepu, jakby ktoś miał go zaraz zabić. Wygląda na to, że następnym razem będzie trzeba wyraźnie powiedzieć zleceniodawcom by podawali bardziej szczegółowe informacje. Niestety wyglądało na to, że motywacja Victora związana z poznawaniem miasta zgubiła się gdzieś w tym całym tłumie.
Nadszedł moment kolejnych poszukiwań, na których początkujący mag postanowił się niezwykle skupić. Nic dziwnego, zmarnował już wystarczająco czasu na samym szukaniu sklepu, a kto wie ile jeszcze do zrobienia przed nim. Powoli idąc rozglądał się za tym jednym, upragnionym sklepem zleceniodawcy. Tym razem wiedział czego szuka, sklepu z lalkami, na którego szyldzie widniała szmaciana lalka. Tak więc przemierzał dzielnie drogę, a ludzi zdawało się już nieco ubywać. Całe szczęście, jak długo można chodzić po sklepach? Niestety nie zmieniało to faktu, że wciąż było tu całkiem sporo osób. Większość z nich wchodziła i wychodziła ze sklepów, reszta cały czas podążała tą samą drogą co Victor, jednak w pewnym momencie udało się dostrzec nieco inny przypadek. Mały sklep, którego wystawa jest całkowicie zasłonięta przez ludzi, zarówno dzieci jak i dorosłych. Patrząc nieco w górę młody mag mógł ujrzeć szyld z nazwą, a zaraz obok szmacianką lalkę. Czyżby był u celu? Drzwi nie wydawały się być tak okupowane jak szyba, więc nic nie stało na przeszkodzie by to sprawdzić.

Misja Prosta - Victor
Post #9

Nareszcie udało się znaleźć sklep z lalkami, czy był to ten właściwy? Victor mógł dowiedzieć się tego jedynie od samego właściciela. Jednak wiadome było, że następnym razem o wiele łatwiej trafi do tego miejsca, a kto wie czy nie będzie musiał ponownie tu zawitać. Dlatego też niesiony determinacją chłopak wkroczył do sklepu, który nawet w środku był istną wystawą. Dodatkowo gdy tylko otworzył szerzej drzwi, usłyszał charakterystyczny dzwoneczek nad swoją głową. Wszystko zdawało wrażenie całkiem porządnego sklepu, choć jeśliby się przyjrzeć bliżej można by dostrzec nieco kurzu, a same szafki już dawno przeżyły swoje lata świetności. Jedyne co wyglądało na nowe to te wszystkie lalki, którym ludzie tak bardzo się przyglądają. Wbrew temu co mówił szyld nie były one tylko szmacianymi laleczkami, wiele z nich było nawet wykonanych z drewna. Nie ciężko było zbliżyć się do paru z nich, w końcu były one wszędzie. Jednak przyglądając się im mogłeś dostrzec bardzo staranne wykonanie, zarówno samych lalek, jak i ich ubrań. Ktoś kto je tworzył, musiał być temu całkowicie oddany.
Trzeba było chwilę poczekać zanim ktoś raczył się zjawić przy kasie, dlatego też znalazł się moment na obejrzenie nieco sklepu. W końcu jednak dało się usłyszeć niedaleko szurania po podłodze, a po chwili nieco dalej, za ladą otwarły się drzwi. Stał w nich wysoki, średnio umięśniony mężczyzna w średnim wieku, który wyraźnie kulał na prawą nogę. Ubrany był w czarne spodnie oraz jasnobrązową bluzkę z krótkim rękawem. Z jego twarzy ciężko było cokolwiek wyczytać, ponieważ wydawał się być bardzo zmęczony, a samo chodzenie również sprawiało mu wiele trudności.
Mężczyzna spojrzał na maga, a jego wzrok od razu skierował się na samą paczkę.-Widzę, że masz przesyłkę, musisz być magiem, który zdecydował się podjąć mojego zadania.-powiedział, a na jego twarzy pojawił się uśmiech.-Mam nadzieję, że Anna nie sprawiała problemów, potrafi być dosyć uparta.-zaczął mówić i skierował się powoli w stronę Victora w celu odebrania przesyłki.

Misja Prosta - Victor
Post #10

Victor mimo początkowej niechęci postanowił się jednak rozejrzeć, w końcu musiał nieco poczekać na Louis’a. Stan zleceniodawcy mógł nieco tłumaczyć kurz znajdujący się na półkach, jednak pewnie dla wiele osób nie byłoby to wymówką. Biedny człowiek, wszyscy przychodzą oglądać jego dzieła, lecz z jakiegoś powodu niewielu z nich je kupuje. Zapewne nie jest jedyną osobą, która ma taki problem, lecz nasze zlecenie nie polega tu na zajmowaniu się problemami sklepów. Louis odebrał paczkę, a następnie słuchając Victora powoli podszedł za ladę. Z pewnością ucieszył go sposób w jaki została nazwana Anna, zapewne spodziewał się, iż będzie wściekła przez to, że to nie on się z nią spotkał. Mężczyzna miał jednak w tym momencie bardzo widoczny, większy problem.-Druga przesyłka zaraz będzie gotowa, do jej zrobienia potrzebowałem rzeczy z tego pudełka.-odpowiedział w końcu młodzieńcowi poklepując w znajdujący się już na ladzie przedmiot.-Mam nadzieję, że wiesz gdzie jest szpital, z tego co wiem magowie często go odwiedzają.-mężczyzna delikatnie się zaśmiał, a następnie wrócił do tematu.-Tam będzie trzeba dostarczyć kolejną przesyłkę, ale musisz dać mi moment na przygotowanie jej. Nie zajmie to długo, jak przyjdę opowiem Ci więcej na ten temat.-zleceniodawca złapał paczkę, a następnie ponownie skierował się w stronę drzwi na tyłach sklepu. Wyglądało na to, że Victor ponownie ma parę minut na pobycie sam na sam z lalkami. Bardzo interesujące zajęcie, prawda?

Misja Prosta - Victor
Post #11

Kolejne osoby pojawiały się i znikały przy witrynie sklepowej, chłopak postanowił jednak oddać się nieco myśleniu, co z pewnością mogło odciągnąć jego uwagę od otaczającego go kurzu. Przynajmniej tyle mógł zrobić, by czas nieco szybciej leciał, a było nad czym myśleć. Sam mężczyzna i jego chęć dostarczenia czegoś do szpitala, a nawet zatrudnienie do tego maga. Co może za tym wszystkim stać? Chęć umilenia komuś choroby podarunkiem, a może też zwykły interes? Choć fakt dostarczenia przedmiotu do klienta byłby nieco dziwny patrząc na stan zleceniodawcy. Pozostawał również temat marzeń Victora, które patrząc na niego wydawały się dosyć odległe, jednak z pewnością część z nich można by uznać za szlachetną. Niestety samotne życie jako mag nie jest łatwe, o czym pewnie wiele osób się przekonało.
Nie ważne jednak o czym myślał początkujący mag, po pewnym czasie przerwał mu to dźwięk ponownie otwieranych drzwi. Louis przyszedł tym razem z mniejszym, drewnianym pudełkiem, które zostało owinięte niebieską wstążką.-To jest przesyłka, o której Ci mówiłem. Tym razem odebrać ma ją Samantha Davis znajdująca się w szpitalu, jak wcześniej już wspomniałem. Nie powinno być większych problemów z dotarciem do niej, więc mam nadzieję, że pójdzie to dosyć sprawie.-ostatnie zdanie wydawało się być nieco odwołaniem do długiego dostarczania pierwszej paczki, w końcu Louis dobrze wiedział kiedy Anna czekała na spotkanie. Nie chciał on jednak urazić naszego maga i mówić tego wprost, więc wszystko pozostawało jedynie domysłom.-Masz jeszcze jakieś pytania?-dodał mężczyzna, w końcu informacji nigdy za wiele. Gdyby tylko na wcześniejszej kartce tyle ich było...

Ostatnio edytowany przez Straznik 8 (2019-02-05 00:33:25)