Mage Guild Wars

Misja prosta - Orochi - #1

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

    Iceberg. Kraj na tyle interesujący nie tyle co pod względem wydarzeń, które ostatnio miały tu miejsce, ale pod kątem geograficznym. Nie wiadomo dokładnie jak to możliwe, ale Królestwo, w którym panuje wieczna zima i mróz, graniczy ze swoim całkowitym przeciwieństwem jakim jest Pergrande, kraj wysokich temperatur, a także Fiore gdzie przez prawie cały rok panuje wiosna bądź lato, z niewielkimi przebłyskami jesieni. Niektórzy sądzą, że klimat jaki panuje tutaj powstał za sprawą potężnej magii, nad którą osoba rzucająca zaklęcie, straciła panowanie. Inni doszukują się bardziej logicznego rozwiązania i obwiniają za to specyficzne położenie, które powoduje konflikt klimatyczny, a efektem tego jest śnieg. Można jedynie zgadywać.
    Orochi powrócił do kraju zapewne tylko w jednym celu. Chciał się odegrać na swoim ojcu, którego wcale nie traktował tak, a także bratu, który również przeszedł na ciemną stronę mocy. Być może był uległy, słaby i bez perspektyw na przyszłość dlatego postanowił posłuchać swego ojca i połączyć z nim siły? To zapewne wie tylko samotnik, który spędził z nimi większość swojego życia. Cóż, Chłopak był na zamarzniętym kawałku ziemi, na którym nie było ani jednej żywej duszy... no poza nim samym. Trzeba przyznać, że tego roku zima była o wiele sroga niż to miało miejsce w poprzednich latach i mimo, płaszcza i kurtki, które miał na sobie Orochi, nie był w stanie zostać obojętny na chłód, który panował, a pozostanie na nim dłużej może skończyć się fatalnie.

Z racji na nieletni ubiór otrzymujesz dodatkowy post, po którym zaczną działać negatywne efekty spowodowane mrozem.

Misja prosta - Orochi - #2

    Orochi postanowił nie tracić czasu tylko od razu zabrać się za poszukiwania swojego starego domu. Minęło trochę czasu od kiedy ostatnio tu był, a przecież nic nie trwa wiecznie i nie mógł mieć pewności, że miejsce, w którym kiedyś spał, jadł i przeżywał katusze stoi jak gdyby nigdy nic. Obława na magów sięgała po wszystkie kresy Iceberg, dlatego niewątpliwie rudera, którą kiedyś nazywał domem znalazła się na pierwszym miejscu na liście przeszukiwań.
    Śnieg dawał o sobie coraz to większe znaki, mimo założonego kaptura szczypał zszyte policzki Keisuke powodując nieprzyjemnie uczucie. Białego puchu również było niemało i z każdą minutą stawianie kolejno kroków robiło się cięższe i wymagało większego wysiłku. Ale to dobrze, w takich warunkach należy być rozgrzanym gdyż łatwo wtedy wylądować na ziemi z powodu wyziębienia i osłabienia.
    Po około kilkunastu minutach dotarł na miejsce, lecz nie wyglądało tak samo jak z jego dziecinnych wspomnień. Budynek był opuszczony i w połowie zniszczony. Wybite okna, ogromna dziura w dachu i zabarykadowane drzwi. Najwidoczniej komuś zależało aby Ci co znajdują się w środku nie byli w stanie już uciec, lecz Orochi mógł tylko zgadywać zakończenia, gdyż nikt mu w tej chwili o tym nie powie. Wszelkie pozostałe zabudowania znajdujące się dookoła chatki również były zniszczone i niezdatne do użytku. Jedno z okien znajdujących się na tyle było w całości wyrwane ze ściany, zaś drugie tak samo jak drzwi zabarykadowane. Samotnik musiał się spieszyć i coś wymyślić albo zamiast upragnionej zemsty zostanie zamieniony w ludzki sopel.

Misja prosta - Orochi - #3

    Orochi nie czekał tylko od razu przeszedł do działania gdy tylko skończył oglądać budynek z zewnątrz. Mógł spróbować wyważyć drzwi, wszak nie wyglądały na nowe, a chłód na pewno wpłynął na nie negatywnie, lecz postanowił udać się na tyły i skorzystać z dziury, która pozostała po oknie. Jako, że nie był to idealny kwadratowy otwór, a bardziej coś na wzór wyrwy ze skierowanymi ostrymi końcami drewna ku zewnątrz, nie obeszło się bez przeszkód. Podczas przechodzenia pech chciał, że Orochi zahaczył spodniami o jeden taki element i nim wyłamał niewielki kawałek drewna, to wcześniej zrobił niedużą dziurę w swoich spodniach, po czym poczuł chłód, który ogarnął całą jego nogę.
    Gdy znalazł się już w środku rozpoczął poszukiwania. Ale co właściwie chciał znaleźć? Cokolwiek co pomogłoby mu w poszukiwaniach swojego staruszka i jedynego brata, których chce uśmiercić za to, co przydarzyło się jemu i nieżyjącej już matce. Dodatkowo musiał coś wymyślić by zdobyć choć odrobinę ciepła. Znalazł kilka szmat, w większości podartych, ale nie wiele się przydały. Część z nich była sztywna, a dodatkowo nic, a nic nie ogrzewały. Zbyt długo przeleżały w takim miejscu jak to. Na szczęście po prawej stronie, obok wspomnianej wcześniej dziury znajdował się stary, kamienny piecyk, w którym zostało trochę węgla. Gdyby tylko udało się samotnikowi rozpalić ogień za pomocą krzemieni, które leżały obok przykryte niewielkim puchem śnieżnym być może zyskałby trochę na czasie i mógł się ogrzać.
    Dodatkowo wszędzie były porozrzucane meble, różne akcesoria w postaci starych uchwytów na świecie, rozbitych talerzy, gdzie nie gdzie martwe szczury oraz książki i pojedyncze kartki. Niestety w większości albo były to księgi kucharskie albo fantastyczne. To samo z papierem, który leżał na ziemi. Były to po prostu wyrwane kartki, którymi ktoś próbował się prawdopodobnie ogrzać. Poza zniszczonymi meblami w każdej części budynku, a także dziurawymi łóżkami, przed kominkiem znajdował się lekko podarty, szary dywan, który zapewne kiedyś coś przedstawiał, ale teraz to jedynie kupka materiału. Aż dziw, że nikt nie wykorzystał tego do ogrzania się, może problemem była wielkość albo to, że trzeba podnieść jedną szafę i łóżko by wyciągnąć go całego?

Misja prosta - Orochi - #4

    Orochi wolał nie tracić czasu na przeglądanie papierów, uznał że i tak są bezwartościowe więc zabrał kilka sztuk ze sobą coby móc później ogrzać się nimi. To samo zrobił z węglem znajdującym się w kominku i krzemieniami zostawionymi nad nim. Trzeba przyznać, że pojemne miał kieszenie. Samotnik mógł skarżyć się na brudne dłonie spowodowane chwytaniem kamieni węglowych, jego ubranie w okolicach kieszeń również do najczystszych nie należało. Aczkolwiek można powiedzieć, że w tym momencie był zdesperowany do tego stopnia, że chwytał się wszystkie co pozwoliłoby mu dożyć jutra.
    Chciał wykorzystać stary, brudny dywan by nie tylko załatać dziurę w spodniach, ale również ogrzać się nim w jego dalszej wędrówce. Momentalnie w jego dłoni pojawił się lodowy nóż, który bez problemu poradził sobie z materiałem, który do najtwardszych obecnie nie należał. Wycinając coraz to większe kawałki zauważył pewną nierówność w podłodze aż w końcu jego oczom ukazał się niewielki, drewniany właz z metalową klamką w kształcie obręczy umiejscowionej na samym środku górnej krawędzi. Przeszukawszy wcześniej wszelkie kufry, szafy czy komody mógł jedynie pochwalić się drobnymi zapiskami o samej magii, które w większości były zniszczone a także rysunkami przypominającymi różne pozy, bezpłciowej postaci, gdyż bardziej były to kontury niżeli faktyczny obrazek.
    Mógł udać się wszędzie lub też sprawdzić nowo odkryty właz. Trudno określić czy jest to coś nowego czy może od zawszę był tam wybudowany, w każdym bądź razie Orochi nie pamięta niczego takiego, więc może jest to jakaś nowość?

Od Twojego następnego posta, statystyki spadają o 50% chyba, że znajdziesz sposób by się ogrzać.

Ostatnio edytowany przez Straznik 1 (2018-10-17 20:58:30)

Misja prosta - Orochi - #5

    Chłód bez przerwy dawał o sobie znaki, a z każdą minutą ciało samotnika robiło się zimniejsze, lecz nie do tego stopnia by zatrzymać jakiekolwiek czynności wewnętrznych organów. Chociaż z powodu przebywania przez tak długi czas w mroźnym klimacie Iceberg, bez wcześniejszego odpowiedniego przygotowania, poczuł jak jego ciało słabnie, na tyle mocno by przy najmniejszej czynności odczuwać dwukrotnie silniejsze zmęczenie. Nowo odkryty właz dał mu trochę do myślenia i zanim rozpoczął jego eksploatację postanowił przygotować, z materiałów dostępnych wokół niego, pochodnię by nie tylko oświetlić sobie drogę, ale też zapewne ogrzać. Albo na odwrót.
    Ponownie za pomocą swojej magii wytworzyć z lodu podstawkę, która pomogła mu w rozpaleniu materiału zawiniętego na kawałku deski, których było pełno w zniszczonym budynku. Następnie wziąwszy krzemienie, które wcześniej Orochi schował do kieszeni, pocierał nimi jak zapałki i wyczekiwał iskry, która zapali materiał razem z papierem. Początkowo nie wychodziło zupełnie nic, a zamiast ognia Orochi kilka razy trafił sobie w palec. W końcu iskra pojawiła się lecz trzeba było trochę poczekać zanim płomienie pochłoną mokry materiał, który przesiąknął wodą ze śniegu, a wiatr jaki panował w Iceberg wcale tego zadania nie ułatwiał. Koniec końców samotnik zyskał pewne źródło światła i ocieplenia, i choć było tego nie wiele to wystarczyło by silny blask pochodni buchnął mu na twarz dodając ulgi.
    Rozpoczął badanie włazu. Nie było najmniejszych problemów z jego otwarciem, a gdy tylko wieko się otworzyło ujrzał drewnianą drabinę prowadzącą na dół, w głąb ciemności. Nie był w stanie zobaczyć dna, nie był też pewny czy gdzieś po drodze drabina nie jest złamana i nie był też pewny dokąd może prowadzić. To czy wejdzie do środka czy może zrezygnuje i postanowi jeszcze się tu rozejrzeć będzie zależało od niego.

Pamiętaj by odejmować sobie energię magiczną za każdym razem gdy używasz magii i dokumentować to w postach.

Misja prosta - Orochi - #6

    Orochi nie poddawał się w swoim dążeniu do celu. Chciał za wszelką cenę odpłacić się najbliższej rodzinie tym samym, co dotknęło jego w przeszłości. Ból, długotrwałe cierpienie, katusze, życzył im tego najbardziej z całego serca, dlatego nie mógł sobie pozwolić by umrzeć w takim miejscu jak to. W miejscu gdzie wszystko się zaczęła, kolebki narodzin jego zemsty. Początkowe niepowodzenia nie zniechęcały go i próbował dalej aż w końcu udało mu się rozpalić pochodnię, którą przygotował z prostych materiałów dostępnych na miejscu. W prawdzie była to prowizoryczna rzecz, która prędzej czy później wypali się, a samotnik pozostanie bez źródła ciepła i światła, ale z drugiej strony było to o wiele lepsze niż pozostanie na śniegu i śmierć.
    Przygotował drugą pochodnię, którą chciał opuścić wgłąb tunelu ukazanego po otwarciu włazu. Niestety nigdzie nie było liny, a jeżeli już znalazł się jakiś kawałek to na tyle krótki i zamarznięty, że nie nadawał się do niczego. Postanowił ją zrzucić by przekonać się co jest na samym dole. Po otwarciu włazu widok nie zmienił się ani trochę, następnie zrobił to co zamierzał i obserwował jak niewielkie światło staje się coraz mniejsze i mniejsze ukazując w pewnym sensie to co znajduje się na dnie. Gdy pochodnia uderzyła w dno Orochi mógł usłyszeć ciche chlupnięcie wody, po czym ogień zniknął. Dodatkowo podczas całego lotu światło potwierdziło, że drabina która prowadzi na dół jest w całości nienaruszona, lecz jej stabilność była pod znakiem zapytania.

Misja prosta - Orochi - #7

    Samotnik mógł być z siebie zadowolony mimo przeciwności losu w postaci okropnej pogody, gdyż jak na razie wszystkie jego działania kończyły się mniejszym bądź większym sukcesem. Oczywiście nie można tutaj mówić o w pełni przemyślanych i świadomych działaniach, ale biorąc pod uwagę warunki jakie panowały w budynku jak i w całym Iceberg, kroki które podejmował Orochi były właściwe. Zabrawszy ze sobą wszystko co niezbędne do dalszej wędrówki chowając po kieszeniach bądź po prostu w dłonie, postanowił zejść na dół po wcześniejszym upewnieniu się, że odległość, którą musi pokonać do największych nie należy.
    Starannie schodził na dół mając tyle światła na ile pozwalała pochodnia, chociaż przyznać trzeba, że schodzenie jedną ręką proste nie jest. Po pokonaniu kilkunastu stopni dała o sobie znać stara, zniszczona, drewniana drabina, która złapała się i poleciała do tyłu uniemożliwiając Orochiemu wbicie swojego lodowego kolca w zamrożone, kamienne ściany. Na szczęście do nic poważnego nie doszło. Poczuł uderzenie w ścianę lecz, nie na tyle by stała mu się krzywda, a gdy spojrzał w dół mógł ujrzeć odbijający się płomień pochodni od tafli wody. Być może znajdował się na wysokości mniej więcej dwóch metrów, więc nawet gdyby spadł w dół to prawdopodobnie nic by mu się nie stało.
    Niestety musiał coś z tym zrobić. Drabina nie wyglądała na solidną, co pokazała przed chwilą, a bycie w takiej pozycji również nie jest wskazane. W każdej chwili może gwałtownie zsunąć się na dół i wylądować pośród lodowatej wody, co mogłoby mieć fatalne skutki w zależności od jej głębokości. Lecz pojawiło się niewielkie światełko w tunelu, mówiąc w przenośni. Gdy tylko spojrzał na wodę znajdującą się pod nim był w stanie dostrzec kawałki papieru przygniecione niewielkimi kamyczkami, które wystawały z wody.

Misja prosta - Orochi - #8

    Najwidoczniej zaistniała sytuacja nijak podziałała na dzielnego i zdeterminowanego samotnika dlatego też zamiast panikować przeszedł szybko do działania żeby nie tracić niepotrzebnie czasu i uzyskać jakieś informacje na temat aktualnego pobytu jego ojca jak i brata. Wszak jedna, drewniana drabina nie mogła go w tym zatrzymać. Bardziej zainteresowała go podarta kartka przygnieciona kamykiem znajdująca się kilka centymetrów pod wodą niż sam fakt, że kałuża jest płytka i bez problemu może skoczyć nie bojąc się o swoje zdrowie. Jednak wolał wykorzystać swoją magię i utworzyć specjalne kolce, którymi chciał zejść bezpiecznie na dół. O ile sam pomysł nie był zły o tyle wytrzymałość lodu była na tyle krucha, że zamiast wbić się w kamienne ściany, to rozpryskał się na dziesiątki małych kawałeczków w momencie gdy Orochi próbował uczepić jedną ze swoich kończyn.
    Lecz niestabilna już, drewniana konstrukcja dawała o sobie kolejne znaki. W momencie gdy Orochi chciał wbić lodowy kolec w ścianę, ruch jaki przy tym wykonał sprawił, że drabina złamała się raz jeszcze w połowie i ciało samotnika upadło zatrzymując się na niewielkich, zaokrąglonych kamieniach, które uderzyły w jego zadek. Poczuł jak dłonią przesunął kilka kamieni oraz ten, który przygniatał skrawek papieru. Kartka wypłynęła na powierzchnie lecz odczytanie z niej czegokolwiek było niemożliwe. Atrament już dawno rozpuścił się w wodzie powodując jedynie czarne smugi, które można było ścierać palcem.
    Wnet Orochi ujrzał na prawo od swojej pozycji niewielki korytarz pokryty ciemnością. Miał on mniej więcej półtora metra wysokości i tyle samo szerokości. Światło pochodni, którą cały czas trzymał w dłoni i chronił przed wygaśnięciem pozwoliło mu zauważyć, że w nierównych odległościach od siebie, znajdują się przymocowane malutkie łuczywa, które mogły posłużyć jako źródło światła. Niestety ciężko powiedzieć w jakim były stanie na chwilę obecną.

Twoje statystyki wracają do normalności i na chwilę obecną nie grozi Ci niebezpieczeństwo z powodu mrozu.

Misja prosta - Orochi - #9

    Niechęć jaka gromadziła się wewnątrz Orochiego do swojego ojca była tak wielka, że gdyby tylko mógł to zapewne rozwaliłby całą tą piwniczkę. Niestety tak łatwo nie ma i przekonał się o tym wcześniej gdy próbował za pomocą swojego lodu zniekształcić powierzchnię ściany. Uśmiechnął się jedynie pod nosem siedząc w niewielkiej kałuży lodowatej wody, by następnie zabrać widziany wcześniej skrawek i schować go do późniejszego wykorzystania. Bez problemu również zlokalizował niewielkich rozmiarów korytarz, który prowadził wgłąb ziemi. Natychmiast upewnił się czy przymocowane materiały do ściany nadają się do podpalenia, co okazało się że tak. Nie wszystkie, ale większość była nasączona smolistą substancja, co też samotnik wykorzystał i zaczął zapalać oświetlając sobie drogę przed sobą ale i zapewniając ciepło pośród lodowej ziemi.
    Korytarz ciągnął się kilkadziesiąt metrów pod ziemią skręcając powoli w prawo, więc trudno było określić w którym kierunku podąża Orochi. Nie mniej na końcu trafił do dużo większej przestrzeni będącej pokojem z normalną wysokością, a nawet ciut większą niż w jego starym domu. Jeżeli obejrzał się za siebie to ujrzał wykutą w skale ogromną głowę lwa z otwartą paszczą, która to jest wejściem do tunelu, z którego właśnie przybył. Było to nie duże pomieszczenie, w którym przy ścianie na przeciwko znajdowały się zniszczone krzesła z małym stolikiem. Stare zapiski przyczepione do specjalnej tablicy, a także ogromny regał po lewej wypełniony księgami, z których tylko kilkanaście zachowało idealny stan.
    Dodatkowo na prawo od stolika znajdowały się ładne, drewniane drzwi, które mimo warunków jakie panują w środku i upływie czasu zdają się być w idealnym stanie. Na podłodze samotnik mógł poczuć niewielkie nierówności, a także rozbite szklane aparatury lecz by móc więcej ujrzeć musiał zapalić kolejne pochodnie, które pozwolą mu dokładnie zbadać pomieszczenie.

Misja prosta - Orochi - #10

    Tajemniczy pokój ukryty pod fundamentami starego domu niewątpliwie budził wiele pytań, a poszukiwanie odpowiedzi było bardzo trudne. Dodatkowo przez ten cały czas kiedy to Orochi mieszkał tu, jeszcze nigdy nie zapuszczał się do podziemi, nie miał nawet pojęcia że coś takiego zostało ludzką ręką wybudowane, dlatego mógł czuć niewielki dreszczyk ekscytacji na swoich plecach.
    Eksplorację zaczął od niewielkiej drewnianej tablicy, do której przypięte były w większości podarte kartki papieru. Cześć z nich zapisana normalnym językiem, lecz niektóre były na tyle stare, że tusz znajdujący się na nich zdążył zaniknąć uniemożliwiając ich odczytanie. Wracając jednak do tego co wzrok młodego samotnika mógł ogarnąć, to rzuciły mu się na pierwszy plan nagłówki, zapisane staranniej i dokładniej niż pozostała treść. Były to kolejno od lewej do prawej: "Łuska smoka", "Grawitacja", "Transmutacja" i "Drugi Sen". Gorzej było w przypadku treści gdyż papier, na który zostały naniesione już dawno darował sobie walkę z wiatrakami, gdzie rolę wyimaginowanych przeciwników pełni czas. Dlatego też Orochi był w stanie odczytać tylko dwie karteczki z czterech.

Łuska Smoka

Wytrzymała od najtwardszej stali, pochodząca bezpośrednio od stworzycieli. Rasy Stwórców, którzy dając początek przyniosą również koniec. Smoczy pancerz idealnie nadaje się do wytworzenia "Kła" zdolnego...

Drugi Sen

Widziałem je. Nim zdążyłem zamknąć oczy piekielny ogień sięgał mych kostek a tuż pod nim złote ślepia wirujące niczym trąba powietrzna cięły mą skórę na drobne kawałeczki. Był również słyszany... Natah do mych uszu docierało zewsząd... Wielka piramida zdobiona na czarno...

    Trudno powiedzieć czy są to zapiski z pamiętnika, dzienniczka czy przepisane z ksiąg, które można znaleźć w tym pokoju. Szkło, któremu przyglądał się samotnik również wiele nie chciało powiedzieć. Ot zwykły kawałek szklanki i kilka probówek, których zawartość już dawno zdążyła zamarznąć i zniknąć. Podłoga również mimo swych nadzwyczajnych kształtów nie skrywała tajemnic, a niewielkie nierówności spowodowane były naturalnym stanem skały, w której pomieszczenie zostało wykute.
    Kolejną częścią wyposażenia, której przypatrzeć się chciał Orochi była niewielka biblioteczka, która była w stanie pomieścić około pięćdziesiąt tytułów. Oczywiście tyle się tam nie znajdowało gdyż duża ich część albo leżała na ziemi w połowie przykuta lodem albo po prostu rozpadała się na samo dotknięcie. Lecz między nimi nie zabrakło zbiorów, które mimo upływu czasu wyglądały na solidne, ale trudno mówić tu o jakiejś merytorycznej treści, która przydałaby się młodemu magowi. W jego rękach przewinęły się takie tytuły jak: "Wiatr w Kominku", "Dziennik Karla Jhareg", "Wyzwanie", "Pan Poranek", "Przypowieść o Duchu Światła" czy chociażby "Smocze dziecię". Niestety lektury było aż nadto i Orochi nie wychwycił żadnych przydatnych informacji. Musiałby poświęcić na to co najmniej kilkadziesiąt godzin, a raczej nie chciałby tyle tutaj zostać biorąc pod uwagę fakt, że nie ma ze sobą żadnego prowiantu. Jednak to nie księgi wydały się dziwne, a to co przechodziło przez drewnianą, zniszczoną biblioteczkę. Świeże, zimne powietrze, które delikatnie muskało twarz samotnika.
    Na sam koniec postanowił sprawdzić drzwi, których wygląd zdawałby się co najmniej dziwny. Podszedł do nich, a jego oczy ujrzały dopiero z tej odległości, niewielki złoty wzorek który szedł od góry do dołu. Przypominał bardziej zawijającą się w nieskończoność wstążkę niż coś wartościowego. Co ciekawe w zależności pod którym kątem wbije się spojrzenie, to wzór staje się mniej lub bardziej widoczny. Złota, świecąca od blasku pochodni klamka dodawała jedynie uroku lecz nigdzie nie było zamka. Pociągnięcie za nią również nie dawało żadnego efektu, a próby użycia lodowej magii okazały się bezskuteczne. Gdy Orochi przystawił ucho do drewnianej powierzchni usłyszał jedynie swoje bicie serca i dźwięk palącego się ognia na pochodniach. Niby mogło się wydawać, że to już koniec gdy nagle w oczy rzuciła się niewielka karteczka wystająca do połowy spod drzwi, odwrócona do góry nogami.

Misja prosta - Orochi - #11

    Mimo tajemnic, które Orochi odkrył w piwnicy swojego dawnego domu, wszystko wyglądało na opuszczone od dłuższego czasu. Trudno powiedzieć ile dokładnie dni lub tygodni minęło od momentu gdy ostatni raz postawiono tu nogę, lecz spróchniałe i przemoczone meble wskazywały na co najmniej kilkanaście tygodni nie znając ich początkowego stanu oczywiście.
    To co był w stanie samotnik rozszyfrować postanowił zabrać ze sobą jako lektura na długie, nieprzespane noce, którym prawdopodobnie poświęci się na poszukiwania swojej rodziny. Na jego nieszczęście podczas zrywania drugiej kartki przez przypadek podarł ją na pół niszcząc tym samym nagłówek oraz część wstępu. Najwidoczniej była o wiele lepszej jakości niż poprzednia i należało do niej podejść dużo większą starannością. Mówi się trudno. O ile zapamiętał treść to nie powinien się tym przejmować.
    Księgi, w które się zaopatrzył nie należały do najpiękniejszych lecz wyglądały na dość solidne. Podarta skórzana okładka, a pod nią delikatnie przypalony materiał, który mógł sugerować, że miał miejsce tutaj wybuch, co tłumaczyłoby zniszczone szkło walające się po podłodze. Kartki wyglądały na w miarę nietknięte, więc nie powinno być problemu z późniejszym czytaniem o ile Orochi miał zamiar w ogóle zabrać się za nie niż tylko przekartkować cały zbiór mając nadzieje, że wyłapie jakieś kluczowe słowa.
    Natomiast szczęście mu dopisało przy znalezionej notatce, która w połowie wystawała z progu ładnie zdobionych drzwi. Gdy przewrócił ja na drugą stronę poznał charakter pisma swego ojca, który jakby w pośpiechu zostawiał wiadomość. Oczywiście skrawek papieru był uszkodzony tak więc cała wiadomość pozostawała tajemnicą chociaż może Orochi jakimś cudem odgadnie co może się kryć za brakującymi słowami, w końcu został wychowany przez człowieka, który doskonale wiedział o tym miejscu.

ima...
Udało się, brakuje jedynie ostatniego składnika...
Następnie będziemy mogli... w laboratorium przy wysoki...
Ku... ocy...
...
W takim raz... do Bellum.
Czek...

    Tylko tyle udało się wyczytać samotnikowi z karteczki, którą w ostatniej chwili dostrzegł badając tajemnicze drzwi. Chciał jeszcze rozejrzeć się i poszukać jakiegoś dodatkowego odzienia lecz nic nie wskazywało na to, że jakieś tu znajdzie. Nawet skrawka materiału, którym mógłby owinąć głowę czy szyję, próżno było szukać w takim miejscu.

Misja prosta - Orochi - #12

    Można powiedzieć, że najważniejszym przedmiotem całej wyprawy była niewielka karteczka, na wpół zniszczona, którą Orochi starannie schował razem z innymi przedmiotami, które zabierze ze sobą w podróż. Bez problemu rozpoznał charakter człowieka, który był jego ojcem i którego poszukiwał za wszelką cenę. Informacja o Bellum niewątpliwie była przydatna, aczkolwiek wiadomo coś jeszcze? Nie jest to małe państwo, a poszukiwania czegoś dziwnego biorąc pod uwagę usytuowanie geograficzne może być delikatnie mówiąc ciężkie.
    Nie mniej, miał światełko nadziei, że to wszystko nie jest zwykłym przypadkiem. To co stało się w przeszłości z nim jak i to co widzi teraz. Znalazł pierwsze puzzle ogromnej układanki, które żeby umieścić na planszy musiał poznać więcej szczegółów. Być może księgi, które posiada skrywają jakąś tajemnice bądź zerwane zapiski są tak naprawdę szyfrem, które zdradzają więcej niż jedynie tajemnicze nazwy? Wszystko rozjaśni się później, a na chwilę obecną trzeba było się stąd ulatniać. Niestety droga, którą tutaj przybył nie nadaje się na powrót. Nie dość, że drabina została zniszczona, to dodatkowo właz, którym się tu dostał zatrzasnął się w momencie gdy znalazł się już na samym dole.
    Na szczęście biblioteczka zdawała się skrywać więcej tajemnic niż dziwne księgi. Samotnik podszedł do niej a następnie zaczął zrzucać pozostałe przedmioty znajdujące się na niej by jak najbardziej obniżyć ciężar. Następnie z całych sił próbował przesunąć mebel sprawdzając co skrywa za sobą. Po kilkunastu minutach ciężkiej pracy odkrył niewielkie przejście, które prowadziło wgłąb podziemi. Chłodne powietrze aż biło po jego twarzy lecz nie było widać żadnego ujścia ani pochodni, które mógł zapalić by móc oświetlić sobie drogę.
    Na szczęście zadbał o to i zabrał ze sobą jedną dodatkową, zaś drugą zgasił i schował do torby. Niestety, ale nie przemyślał do końca tego ruchu i wnętrze jedynego pojemnika, do którego mógł upychać wszelkie różności zostało pomazane smolistą substancją świeżo co zgaszonej pochodni. Poza ściankami oraz okładką książek ucierpiały dwie zerwane notatki, których większość tekstu została zamazana. Cóż, raczej nic z tym na chwilę obecną zrobić nie może, a kolejny tunel czekał na jego eksplorację.

Misja prosta - Orochi - #13

    Nowo odkryty korytarz był zupełnie inny niż ten, którym młody mag dotarł do zbadanego wcześniej pomieszczenia. Wyciosany naturalnie za pomocą wody, z licznymi nierównościami i małymi tunelikami, którymi spływała tutejsza cieć. Powietrze było bardzo wilgotne, a w tle słychać było echo spadającej kropli, które niosło się przez całą drogę. Dzięki pochodni, którą zabrał ze sobą, Orochi nie musiał się martwić o jakąkolwiek niedogodność podczas drogi. Doskonale widział to co znajdowało się przed nim i nawet zamarznięte truchło szczura wyglądało dość zwyczajnie niż w warunkach pozbawionych światła.
    Po kilku minutach ciągłego zmierzania prosto dotarł do końca tunelu, na którym znajdowała się niewielka dziura prowadząca około dwa lub trzy metry niżej, na końcu której znajdowała się woda, zaś u góry wydrążony został tunel, na szczycie którego znajdowało się wiadro, mechanizm opuszczania oraz krótki odcinek drabiny. Natomiast po swojej prawej stronie ujrzał kamienne, strome, kręcone schody prowadzące wysoko, prawdopodobnie do otworu, który wykuty został tuż obok wspomnianej wcześniej drabiny. Prawdopodobnie było to jedyne wyjście z podziemi chociaż nie wiadomo jakie tajemnice mogą skrywać się na niższym poziomie, o ile był w ogóle używany przez staruszka, którego tak bardzo chciał uśmiercić Orochi.

Misja prosta - Orochi - #14

    Orochi nie miał najmniejszych zamiarów zapuszczać się w głąb jaskini bez żadnego dowodu, który wskazywałby, że coś znajdowało się w niższych partiach podziemi. Nawet jeśli faktycznie mógłby odkryć zupełnie nowe sekrety, które swą tajemniczością przewyższają to, co udało mu się zebrać w wyeksploatowanym pomieszczeniu, to jeżeli nie miał podstaw by tam schodzić, nie przewidywał spędzenia tutaj ani minuty dłużej.
    Skierował się w stronę schodków, które prowadziły ku górze. Ku wyjściu. Dopiero teraz mógł ujrzeć jak niechlujnie zostały wykute, a sama wspinaczka po nich do łatwych nie należy. Zimna woda, która spływała ciurkiem po każdym stopniu powodowała, że samotnik kilka razy poślizgnął się i omal nie stłukł sobie zębów o kamienne podłoże. Odległość do sufitu również nie była duża. Mniej więcej taka sama jak w poprzednim tunelu, który prowadził do tajemnej komnaty znajdującej się pod jego domem.
    Gdy znalazł się już na samej górze, wystarczyło tylko by skorzystał z drabinki obok, która tym razem wyglądała na solidniejszą i nic nie wskazywało na to, by coś poszło nie tak. Tym samym jedyne wyjście, które udało mu się odkryć prowadziło przez studnie. A gdy znajdzie się już na powierzchni nie pozostaje nic innego jak zbadać znalezione przedmioty i kontynuować swoje poszukiwania jednocześnie stając się dużo silniejszym niż teraz. Mroźne ściany doskonale pokazały, że nie jest gotowy by od razu wyruszyć za swoim ojcem, który prawdopodobnie może przebywać w Bellum.

Koniec sesji.

Misja prosta - Orochi - #1

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

     Pogoda zdawała się poprawiać. Przejaśniało się, słońce niechętnie wypuściło kilka promyków przez kłębowisko szarych chmur, a warunki panujące na zewnątrz pozwalały funkcjonować na tyle normalnie, na ile było to możliwe na śnieżnym pustkowiu. Wygrzebując się z prowizorycznego posłania, Orochi odruchowo zasłonił oczy chroniąc je przed oślepiająco jasnym porankiem. Była to zapowiedź obiecującego dnia. Krople wody leniwie spływały po resztkach budynku i kapały na delikatny, topniejący o tej porze roku, śnieg. Przychodziło wyczekiwane przez wszystkich mieszkańców Iceberg ocieplenie.
     Wszystko wydawało się naprawdę obiecujące do momentu, gdy żołądek samotnego maga nie wydał z siebie zduszonego ryku. Wnętrzności zacisnęły się i żądały pokarmu. Nagły napad głodu wykręcił dwudziestolatka. Zerknął na obgryzionie kości z wczorajszego obiadu, a następnie jego oczy spoczęły na niedalekim gaju. Siegając pamięcią do dawnych lat przypomniał sobie, jak wiele razy zwierzyna zamieszkująca tę gęstwinę ratowała ich przed klęską głodu. To na jego obrzeżach udało mu się upolować wczorajszy posiłek i nie pozostawało mu nic innego, jak tylko udać się tam na kolejne polowanie.

Misja prosta - Orochi - #2

     Zagajnik ciągnął się w dół zbocza, na którym stała swego czasu chata Orochiego. Grupa drzew iglastych była niczym płetwa wieloryba wystająca nad linią wody, podczas gdy spory las ciągnący się po horyzont odpowiadał reszcie jego cielska. Stojąc na wzgórzu, koło jednego z najwyższych świerków, wzrok maga omiótł szybko niezbyt gęsty dom dla wielu, dobrze ukrytych zwierząt.
     Dostrzegł stare ślady dużego zwierza zostawione w śniegu. Zagłębienia zostawione przez kopyta nieznanego zwierza prawie zniknęły. Gdyby Orochi nie spędził w tutaj większości życia, zapewne nie zwróciłby nawet na nie uwagi...
     - Co ludzie cenią w innych? - spytał stłumiony męski głos.

Misja prosta - Orochi - #3

     Ciszę po odpowiedzi Orochiego wypełniał szum lodowatego wiatru wprawiającego wysokie świerki w leniwy taniec. Świat zdawał się tu zatrzymać, a czas zamarznąć. Nie jest więc to miejsce, w którym można było natknąć się na przypadkowego przechodnia, co najwyżej zbłąkanego wędrowca. Spokój w tajemniczym głosie zaprzeczał jednak obydwu tym opcjom.
     - Święty spokój. - powtórzył odległy głos.
     Kora mijanego drzewa głośno trzasnęła. I drugi raz. I kolejny. Łamiąc się i wyginając, drewno zaczęło się formować pod wpływem nienaturalnej siły, przybierając dziwny kształt. Jednocześnie wydał się on całkiem znajomy. Na drzewie zaistniała karykatura ludzkiej twarzy, która wyginała się przy każdym wypowiedzianym słowie.
     - Dziwny dobór słów. Świętość wszak jest pojęcie dalekim od spokoju. Święty, oznacza szczególnie ważny dla danej grupy. Oczywiście w zgodności z poglądami owej grupy. Spokój w najprostszym rozumieniu jest stanem, gdy nic nie narusza naszego status quo. Wymaga on pewnej dozy nihilizmu, pozwolę sobie stwierdzić. Nihilizm natomiast jest przeciwieństwem wiary. Kim więc jesteś, wędrowcze? - powiedziała korowa twarz.

Misja prosta - Orochi - #4

     Drewniana twarz początkowo nie reagowała na słowa samotnego maga. Puste spojrzenie tejże maski spoglądało na Orochiego, po czym drzewo wybuchło śmiechem. Twarz wykrzykiwała przerywane ha... ha... ha... by po trzecim razie kompletnie zastygnąć w pozie przeraźliwego rozbawienia. Przybrała upiornego wyrazu, który wystraszyłby większość ludzi o przeciętnych doświadczeniach życiowych i zdrowej psychice. Tak się jednak składało, że jedyny widz tego zdarzenia nie spełniał żadnego z dwóch warunków.
     - Piramida potrzeb Maslova, co? - zaśmiał się mężczyzna.
     Eteryczna postać mężczyzny bez twarzy pojawiła się za Orochim i z zainteresowaniem obeszła go dookoła, obserwując od stóp do głów. Sylwetka byłaby do bólu przeciętna... Gdyby nie była stworzona wyłącznie z przezroczystej, błękitnej energii magicznej.
     - Tam... - odezwał się, pokazując kierunek w który prowadziły ślady - Dotrzesz do zrealizowania podstawowych potrzeb fizjologicznych. - poleciła tajemnicza postać.

Misja prosta - Orochi - #5

     Duch stał się milczącym towarzyszem Orochiego. Chwilę za nim szedł, po czym skurczył się do wysokości dwóch stóp i zaczął latać dookoła niego. Właściwie to chodził po powietrzu, nie odczuwając ciążenia grawitacyjnego. Po chwili ze znudzenia zaczął małpować ruchy samotnego maga szukającego zemsty, którą rozpocznie od przeżycia i upolowania sobie obiadu.
     Ślady w śniegu były coraz świeższe. Zwierzę poruszało się na kopytach, ale mężczyzna nie potrafił rozpoznać do którego z miejscowych gatunków mogło należeć. Minął po drodze kilka połamanych gałęzi, a kilka zjedzonych. Widząc wciąż mokre drewno w ułamanych patykach można było stwierdzić, że coś pourywało je całkiem niedawno.
     - Bardzo ładnie pachnie. - odezwał się i wybuchnął śmiechem, jakby powiedział coś przezabawnego.