Mage Guild Wars

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Misja prosta - Silver - post #1

     Dzień był spokojny. Całkiem przyjemny mimo tego, że po niebie płynęła spora warstwa chmur i słońce tylko od czasu do czasu było w stanie się przez nie przebić. Pogoda jak najbardziej odpowiednia do spacerów czy piknik w towarzystwie grupki przyjaciół bądź rodziny. Okolica również wydawała się spokojna i jako, że w najbliższej okolicy próżno było szukać ludzkich siedlisk nadawała się ona idealnie zarówno do wycieczek - mimo, że w pobliżu nie było żadnych zabytków czy ciekawych miejsc to jednak rozpościerający się wokół krajobraz był miły dla oka - czy zwyczajnego spędzenia czasu w samotności. Tak jak najbardziej można było w tym miejscu poświęcić się kontemplacji nad najróżniejszymi sprawami i chyba właśnie tym obecnie zajmowała się jedyna osoba w okolicy - młody mag nieprzynależący do żadnej gildii. Czy właśnie z tego powodu się tu zjawił? A może zwyczajnie po prostu postanowił zrobić sobie przerwę w podróży do sobie tylko znanego celu? Na to pytanie nie mógł odpowiedzieć nikt inny niż rzeczony mag o białych włosach. Mogło mu się wydawać, że w pobliżu nie ma żywej duszy. Mylił się. W pewnym momencie prócz zwyczajnych odgłosów natury jakich można było spodziewać się w takim miejscu jego uszu sięgnął dźwięk świadczący, że był tu jednak ktoś jeszcze. Ktoś lub coś. Głośne trzaśnięcie gałęzi dochodzące od strony pobliskich drzew nie mogło być spowodowane wiatrem. Niestety Mag nie był w stanie dokładnie określić kierunku, z którego owy dźwięk pochodził. Tym bardziej nie był w stanie stwierdzić co było jego źródłem. Wyrwany z zamyślenia mógł jedynie powiedzieć, że dźwięk dochodził z północy.

Ostatnio edytowany przez Nihil (2018-10-10 12:11:23)

Misja prosta - Silver - post #2

     Młodzieniec powrócił ze świata własnych myśli skupiając się na wcześniejszym dźwięku. Szybko doszedł do wniosku, że jego źródłem musiała być jakaś inna istota. I w swoim założeniu się nie mylił. Mógł doświadczyć lekkiego wiaterku na skórze, był on zdecydowanie zbyt słaby, aby mógł łamać gałęzie. Nie trudno więc było dojść do wniosku, że prócz niego było tu coś jeszcze. Białowłosy mógł też dojść do wniosku, że prawdopodobnie to coś było raczej blisko więc szybko odkryje co kryje się za tajemniczym trzaskiem w tym odludnym miejscu.
   Prawdopodobnie kierowany najzwyklejszą dla człowieka ciekawością podniósł się lekko i ruszył wolno w kierunku dźwięku. Przed nim znajdował się las, dość gęsty las. Zanim jednak będzie mógł wkroczyć między drzewa musiał pokonać ścianę z krzaków. Nie były zbyt wysokie, ale bardzo bardzo gęste. Nigdzie nie było też widać przejścia, jakiejkolwiek wolnej przestrzeni. Jeśli chciał znaleźć się po drugiej stronie musiał się przez krzaki przedzierać. Nie zagrażało mu to w żaden sposób, rośliny te nie miały kolców czy owoców, które mogły się okazać niebezpieczne przy kontakcie ze skórą. Po prostu musiałby włożyć w przedostanie się na drugą stronę trochę wysiłku. Poza tym przedzierając się sam mógł połamać kilka gałęzi alarmując tym samym o swojej obecności. Jednak czy miał inną opcję jeśli chciał dowiedzieć się co było źródłem wcześniejszego dźwięku? Owszem, co prawda mógł przejść się wzdłuż krzaków, zapewne w końcu znalazłby nieco wolnej przestrzeni. Tylko, że to znaczyło marnowanie czasu.

Misja prosta - Silver - post #3

     Białowłosy stając przed murem z roślinności podjął błyskawiczną decyzję. Bez większych problemów udało mu się przedostać na drugą stronę. Narobił przy tym trochę hałasu, ale od początku to wiedział. Wiedział to i zdecydował, że ta opcja bardziej mu odpowiadała niż przejście wzdłuż rzędu krzewów w celu znalezienia jakiegoś przejścia. I prawdopodobnie była to dobra decyzja, bo tak naprawdę żadnego przejścia nie było. Musiałby całkowicie krzewy obejść, a kto wie ile czasu by mu to zajęło. A tak znalazł się po drugiej stronie w kilka sekund.
   Teraz przed nim otwierał się las. I gdzieś z niego właśnie doszedł go wcześniejszy dźwięk. Nadal jednak nie wiedział, w którym kierunku dokładnie powinien się udać. Na szczęście - lub nieszczęście - nie musiał decydować się na ruszenie na ślepo. Jak tylko znalazł się po drugiej stronie krzewiastego muru jego oszu dotarł kolejny dźwięk. Tym razem nie żadne pęknięcie gałęzi. Było to coś jakby... stęknięcie? Tym razem był też w stanie dokładniej określić skąd ten dźwięk dochodził. W dodatku mógł mieć prawie stu procentową pewność, że nie było to jakieś dzikie zwierze. A przynajmniej nie niebezpieczne zwierze. Drapieżniki nie brzmiały tak żałośnie. Po właśnie takim słowem można było określić stęknięcie, które usłyszał - brzmiało żałośnie. Teraz białowłosy bez problemów mógł się przekonać co takiego zwróciło jego uwagę. Wystarczyło wejść kilka kroków w las. Źródło dźwięku nie mogło znajdować się dalej niż kilka-kilkanaście metrów od niego.

Misja prosta - Silver - post #4

     Po raz kolejny mag bez gildii nie wahał się długo. Szybko podjął decyzję, aby zbadać źródło dźwięku i od razu udał się w jego kierunku. Miał swoje własne przypuszczenia co do tego z czym miał do czynienia, ale przypuszczenia to tylko przypuszczenia. Miał zamiar zaspokoić swoją ciekawość i przekonać się czy miał rację. Jedyną opcją było odnaleźć istotę odpowiedzialną za te hałasy. Nie wydawało mu się, aby było to niebezpieczne czy może raczej się tego nie obawiał.
   Kilka kroków w głąb lasu. Tylko tylu potrzebował, aby ujrzeć ciało nagiego mężczyzny leżące twarzą do ziemi. W pierwszej chwili można było pomyśleć, że był martwy. Nie ruszał się. Czyżby to nie on był źródłem dźwięku? Po chwili z ust nieznajomego ponownie wydobyło się stęknięcie po czym zakasłał. Obrócił głowę na bok zapewne po to, aby łatwiej mu było oddychać. W końcu z twarzą przyciśnięta do ziemi mogło okazać się to problematyczne. Nie zauważył jednak białowłosego, który poruszał się na tyle cicho, że nie zaalarmował w inny sposób tego dziwnego mężczyzny. Dziwnego, bo naprawdę ciężko było sobie wyobrazić dlaczego leżał pośrodku głuszy zupełnie nago. Nie wyglądało na to, aby był ranny. Zapewne w głowie Silvera pojawiło się sporo pytań i chyba jedyną opcją, aby na nie odpowiedzieć było podejście do nieznajomego i próba nawiązania z nim kontaktu.

Misja prosta - Silver - post #5

     Na słowa białowłosego podejrzany mężczyzna poderwał się nagła i spojrzał w jego kierunku. Jego spojrzenie było jakieś dziwne, jakby nie przytomne. Silver mógł też odnieść wrażenie, że choć mężczyzna spogląda w jego kierunku to wcale go nie widzi. Wpatrywał się tak w jego kierunku przez chwilę po czym ponownie opadł na ziemię zupełnie białowłosego ignorując? Tak, ignorowanie najlepiej to opisywało. Nie odpowiedział mu czy nawet zdawał się go nie widzieć mimo tego, że patrzył dokładnie w jego kierunku. Co to miało znaczyć? I co z tym zrobić? Nim białowłosy mógł zacząć zadawać sobie takie pytania i szukać na nie odpowiedzi usłyszał za sobą kobiecy głos.
   - A co to? Nie ciebie szukam. - ciężko było powiedzieć czy osoba, która to powiedziała była bardziej zaskoczona czy zirytowana.

Misja prosta - Silver - post #6

     Kiedy białowłosy odwrócił się tak jak można było domyślić się po tonie głosu stała przed nim kobieta. Nie była stara, z pewnością nie przekroczyła jeszcze trzydziestki. Nie można było określić jej jako piękności zwłaszcza z jej potarganymi długimi blond włosami. Miała zaniedbaną cerę i wory pod oczami przez co można było odnieść wrażenie, że cierpiała na niedobór snu. Z drugiej strony jednak jej oczy były pełne życia, z wesołością lustrowały w tym momencie białowłosego. Być może to właśnie z powodu jej pełnych życia ciemnych oczu, ale mimo wszystko nie można było określić jej jako brzydkiej. Ubrana była w najzwyklejszą w świecie koszulkę, na którą miała narzucony biały kitel z mnóstwem kieszenie. Dolną część jej garderoby stanowiły spodnie ciasno przylegające do ciała. Była sporo niższa niż sam Silver i aby mogła spojrzeć na jego twarz musiała zadzierać głowę. (Poglądowo) Nie sprawiała wrażenia niebezpiecznej, nie miała też żadnej broni, bo dziwny prostokątny przedmiot z antenką wycelowaną w białowłosego i niewielkim wyświetlaczem na broń nie wyglądał. Białowłosy nie miał pojęcia co to mogło być, pierwszy raz widział coś takiego. Mimo to można było odnieść wrażenie, że przedmiot nie jest w żaden sposób niebezpieczny.
   - Huh? - zdziwiło ją jej pytanie. Na moment, bo chwilę później zauważyła mężczyznę leżącego na ziemi. - Ha! Jest i moja zguba. - rzuciła energicznie, aby w następnej chwili doskoczyć do mężczyzny. Chyba była jakimś lekarzem, a przynajmniej można było odnieść wrażenie, że co nieco wie na temat ludzkiego ciała i tego jak ono funkcjonuje. Pospiesznie zbadała mężczyznę sprawdzając między innymi jego puls. Po tym odetchnęła - Na szczęście tylko stracił przytomność.  - i spojrzała w kierunku białowłosego.
   - Hej, chyba nic mu nie zrobiłeś? Kim jesteś i co robisz w takim miejscu? - zapytała z werwą mierząc Silvera spojrzeniem. Zaraz jednak uświadomiła sobie coś i wyglądało na to, że przestraszyła się wniosków, do których doszła. - Nie mów... Nie mów, że jesteś z Grimoire Heart? - zrobiła krok w tył. Wyglądało to jakby szykowała się do ucieczki.

Misja prosta - Silver - post #7

     - Zwykły podróżnik, mówisz? Wątpię... - odpowiedziała. Śmiało można było stwierdzić, że uwierzyła w prawdziwość słów białowłosego. Mimo to ponownie skierowała trzymany w dłoni przedmiot w kierunku niego, a dokładniej samą antenkę wycelowała w maga. Mogło to wyglądać jakby celowała do niego z jakiejś broni, ale nic się nie stało. Czy raczej nic nie wystrzeliło w kierunku białowłosego. Urządzenie jedynie wydało jakiś dziwny dźwięk, a na jego ekranie coś się pojawiło. Silver nie był w stanie zobaczyć tego dokładnie i zapewne nie wiedział co to w ogóle znaczyło, ale kobieta nie wydawała się zaskoczona.    - Jesteś magiem, a nie zwykłym podróżnikiem. Po co to głupie kłamstwo? - zapytała. - Z resztą nie kłopocz się wymyślaniem kolejnych kłamstw. - dodała nie pozwalając białowłosemu na udzielenie odpowiedzi. Wydawało się, że po tych słowach zastanawiała się przez chwilę co powinna powiedzieć. Nie miała pokerowej twarzy, wyraźnie nad czymś się wahała, ale nie trwało to długo. Podjęła swoją decyzję, na jej twarzy nie było już widać zwątpienia. Uważnie obserwując białowłosego odezwała się ponownie.
   - Nie chce go porzucać, ale trudno. Skoro kłamstwo przychodzi ci tak łatwo nie mam zamiaru uwierzyć w twoje słowa. Zakładam, że należysz do tej gildii. Jeśli mi nie udowodnisz, że się mylę spadam stąd. - oznajmiła i nie wyglądało na to, aby kłamała. Trzeba dodać, że chłopak nie wiedział kiedy się to stało, ale blondyna trzymała teraz w dłoni magiczną lacrimę. I nie potrafił powiedzieć o tym magicznym przedmiocie nic ponad to, że był gotowy do użycia. Jeśli Silver faktycznie chciał dowiedzieć się o co tu chodzi prawdopodobnie musiał jej posłuchać. Czy białowłosy miał zamiar jej posłuchać, a nawet jeśli tak to jak miał udowodnić, że nie należał do mrocznej gildii? Odpowiedź na to pytanie udzieliła złotowłosa.
   - Jak mówiłam nie wierzę w twoje słowa. Uwierzę tylko w to co sama zobaczę. Więc jeśli chcesz mi udowodnić, że się mylę to twoim jedynym wyjściem jest rozebranie się i pokazanie, że nie nosisz na ciele symbolu tej gildii. Masz minutę. - nie żartowała. A przynajmniej ani jej ton, ani wyraz twarzy na to nie wskazywał. - A, i nawet nie myśl, żeby zaskoczyć mnie swoją magią. Od razu będę wiedziała. - dodała potrząsając prostokątnym urządzeniem. Przy tej ostatniej kwestii uśmiechnęła się lekko pewna swego. Jednak tylko na moment. Zaraz powaga wróciła na jej twarz. Czas płynął i Silver musiał działać szybko, niezależnie od tego co postanowi.

Misja prosta - Silver - post #8

     Kobieta nie przerywała białowłosemu kiedy ten mówił co myśli o całej tej sprawie. Uśmiechnęła się jedynie przy jego pierwszym zdaniu i młodzieniec miał wrażenie, że ma ochotę coś wtrącić, ale tego nie zrobiła. Po prostu czekała, aż skończy. Dopiero wtedy się odezwała.
   - To nie żaden rozkaz i nie mam zamiaru cię do niczego zmuszać. Ale jak mówiłam, nie mam zamiaru zawierzać słowom kłamcy. Możesz się wypierać twierdząc, że nie kłamałeś. Być może nawet ktoś z boku stwierdziłby, że tak naprawdę nie kłamałeś. Ale jak dla mnie twoje stwierdzenie, że jesteś zwykłym podróżnikiem było kłamstwem. Chcesz to upieraj się przy swoim, ja nie mam zamiaru wdawać się w dyskusje na ten temat i zdania nie zmienię. - kobieta trwała przy swoim i tak jak powiedziała - nie wyglądało na to, aby miała uwierzyć w słowa maga bez gildii. - Jeszcze jedno - kiepski jesteś w zgadywaniu. Czy może w kojarzeniu i łączeniu prostych rzeczy. W każdym razie moje urządzenie nie ma nic wspólnego z wykrywaczem kłamstw. - dodała z nutką drwiny i lekkim uśmiechem. Jak widać miała dość ostry język kiedy dochodziło do dłuższej wymiany zdań. Wyraźnie też z dyskusji czerpała nieco przyjemności. Nie wyglądało jednak na to, aby zmieniła swoje wcześniejsze postanowienie - nie było sposobu, aby przekonać ją słowami. Albo Silver nie posługiwał się językiem na tyle dobrze, aby zmienić jej zdanie. Jeśli sam zmieni zdanie miał jeszcze czas, aby przekonać ją o tym, że nie ma nic wspólnego z Grimoire. Jeśli nie to za kilkanaście sekund zostanie tu prawdopodobnie sam na sam z tym nagim, nieprzytomnym mężczyzną. Miał po prostu przeczucie, że kiedy wyznaczony przez blondynę czas minie zniknie ona w oka mgnieniu.

Ostatnio edytowany przez Straznik 2 (2018-10-10 10:03:02)

Misja prosta - Silver - post #9

    Kobieta spokojnie czekała. Może odliczała czas w myślach? Jeśli tak to musiała charakteryzować się podzielnością uwagi, bo białowłosy miał wrażenie, że obserwuje każdy jego ruch. Niemal natychmiast jak zaczęło się w nim gotować ze złości i patrzył na nią tak jakby chciał ją zabić spojrzeniem zareagowała. Wymamrotała coś niezrozumiale pod nosem i uśmiechnęła się lekko. Może nie triumfalnie, ale było w tym sporo pewności i wydawało się, że właśnie takiego obrotu się spodziewała. A potem kiedy Silver zaczął się rozbierać ten wyraz jej twarzy zniknął. Wydawała się zaskoczona? Sama niby stwierdziła, że był to jedyny sposób, aby ją przekonać. Acz wyglądało na to, że nie spodziewała się tego, aby samotny mag ją posłuchał, zwłaszcza po swoich wcześniejszych słowach. Wyrwała się z osłupienia kiedy białowłosy został w samej bieliźnie z wyraźnym zamiarem pozbycia się jej w następnej chwili.
   - Dobra, tyle wystarczy! - rzuciła starając się go powstrzymać. Wyglądała na zaskoczoną i jednocześnie trochę zakłopotaną tym, że chłopak bez oporów chciał pozbyć się wszystkich ciuchów. - Raczej niewielu tatuuje sobie symbol gildii na tyłku, a że nie wahałeś się ani chwili mogę spokojnie wykluczyć, że należysz do wyjątków. Tyle wystarczy, możesz się ubrać. - powiedziała po chwili, którą poświęciła na upewnieniu się, że na żadnej z odsłoniętych części ciała nie widnieje symbol mrocznej gildii.
   - Ale to dziwne. Co w takim razie tu robi? Zabłądził, a może po prostu tędy przechodził i zupełnie przypadkiem tu trafił? - zaczęła mówić do siebie dając Silverowi czas, aby mógł spokojnie na powrót się ubrać. Jej wcześniejsza ostrożność zniknęła kiedy upewniła się, że jej rozmówca nie jest członkiem mrocznej gildii. Jakby zapomniała o tym, że jeszcze kilka chwil wcześniej byłaby martwa gdyby jego spojrzenie było w stanie zabijać. Chociaż sądząc po kolejnych słowach chyba jednak wcale o tym nie zapomniała.
   - Nie miej mi za złe podejrzliwości, te okolice nie są do końca bezpieczne. W każdym razie, śpieszysz się gdzieś? - zapytała na koniec.

Misja prosta - Silver - post #10

     - Mhm, przekonałam się na własne oczy więc jak najbardziej. - odparła spokojnie na jego pytanie. W międzyczasie kiedy białowłosy się ubierał magiczna lacrima, którą miała w dłoni zniknęła i chłopak nie był w stanie kiedy i jak to się to stało. Po prostu przed chwilą ją trzymała, a teraz nie było po niej śladu.
   Na jego kolejne stwierdzenie, kiedy nadal upierał się, że wcale nie skłamał tylko westchnęła. Wyraźnie nie miała ochoty znów powtarzać tego samego. Jedynie spojrzała na niego jak nauczyciel spogląda na ucznia, któremu kilka razy musi tłumaczyć jedną i tą samą rzecz, ale nic nie powiedziała. Wzruszyła ramionami i tyle. Za to kiedy Silver odezwał się po raz kolejny zamrugała zaskoczona.
   - Powiem? - zapytała z uśmiechem. Uśmiechem mówiącym, że ona wcale nie czuła się zobowiązana, żeby odpowiadać na jakiekolwiek pytania. W końcu może i przekonała się, że nie należał do mrocznej gildii, ale wciąż był dla niej zupełnie obcym człowiekiem . Fakt, że przed chwilą zmusiła go do rozebrania się nie miał dla niej widocznie najmniejszego znaczenia. - Właściwie czemu nie. - dodała po chwili wesoło. Być może chciała tylko się z nieznajomym chwilę podroczyć i zobaczyć jak zareaguje na taką odpowiedź?
   - Ale najpierw weź go i chodź za mną. Sama pewnie miałabym sporo problemów, żeby go nieść. Tobie pewnie będzie łatwiej. - stwierdziła po czym od razu ruszyła. Chociaż zatrzymała się po dwóch krokach i obróciła przez plecy. - No co jest? Jeśli się nie pospieszysz to noc nas tu zastanie. Mogę odpowiedzieć na twoje pytania po drodze. - powiedziała, aby po tym spoglądać wyczekująco na białowłosego. Oczywiście czekała, aż posłucha jej sugestii i biorąc na siebie ciężar niesienia nagiego mężczyzny podąży za nią. Wtedy też ponownie ruszyłaby co jakiś czas oglądając się przez ramię. Wtedy też zaczęłaby odpowiadać na jego pytania. Prawdopodobnie.

Misja prosta - Silver - post #11

     - Huh? Szybko poszło... - zdziwiła się blondyna widząc jak tym razem Silver jej posłuchał i to bez żadnego narzekania. Bynajmniej nie rzuciła tej uwagi, żeby go zdenerwować. Była autentycznie zaskoczona. Nie umknęło jej jednak to, że się w nim gotowało. Cóż, białowłosy niespecjalnie ukrywał swoją złość więc nie było to trudne. - I nie denerwuj się tak. Zapłacę za twoją fatygę teraz, skoro mi pomogłeś. - dodała nie odwracając się tym razem więc białowłosy nie widział jej wyrazu twarzy.
   - Hmm? - odwróciła się zdziwiona na słowa młodzieńca. - A tak miałeś pytania. Możesz mi przypomnieć czego chciałeś się dowiedzieć? - zapytała. Szła całkiem szybko przez gęsty las. Samo to nie sprzyjało pogawędce, a białowłosy w dodatku niósł dorosłego mężczyznę. W jego przypadku mówienie było dość kłopotliwe, z pewnością nie byłby w stanie wyrzucić z siebie pytań z taką szybkością jak wcześniej. Musiałby ograniczyć się do krótkich pojedynczych zdań. Z jakiegoś powodu chłopak miał przeczucie, że kobieta doskonale zdaje sobie z tego sprawę. - Żartuję~ Już mówię, nie denerwuj się. - jeśli faktycznie miał takie podejrzenie to okazało się ono całkowicie prawdziwe.
    - Jestem naukowcem, imię to Luciela. Szukałam osobnika, którego niesiesz. On jest... moim podwładnym? Tak chyba można to tak określić. - po tym zrobiła przerwę na złapanie oddechu. Naprawdę szła całkiem szybko przez co nawet jej, bez dodatkowego bagażu dłuższe wypowiedzi sprawiały drobne kłopoty. Po tym wyciągnęła i pomachała dziwnym urządzeniem, aby białowłosy mógł je znów zobaczyć. W końcu o to również pytał. - A to wykrywacz magii mojej konstrukcji. Nazwa tymczasowa, dopóki nie wymyślę lepszej. - odpowiedziała na ostatnie z jego pytań. W jej głosie pobrzmiewała nutka dumy. Prawdopodobnie z powodu działa, które sama zaprojektowała i zbudowała.

Misja prosta - Silver - post #12

     - Jesteś naprawdę ciekawski. Nie słyszałeś powiedzenia, że im więcej wiesz tym więcej masz problemów? - odpowiedziała słysząc jego kolejne pytania. Tym razem się nie odwracała. Cały czas szła też w równym, dość szybkim tempie. Jeszcze trochę i białowłosy z powodu swojego bagażu będzie miał problem za nią nadążyć. - Z resztą to żadna tajemnica. - odezwała się po dłuższej chwili kiedy Silver mógł już przypuszczać, że nie doczeka się odpowiedzi. - Trochę nabroił i się zdenerwowałam. Skończyło się na tym, że wyrzuciłam go i tyle. - odpowiedziała i na końcu wzruszyła ramionami. Chyba. Cieżko było to stwierdzić z całą pewnością, bo cały czas byli w ruchu. - A gdzie idziemy zaraz się przekonasz, jesteśmy prawie na miejscu. - dodała. I faktycznie, minęły może dwie czy trzy minuty i kobieta powiedziała białowłosemu, aby się zatrzymał. Sama zniknęła w krzakach, aby po chwili znów się pokazać i dać mu znać, żeby za nią podążył. Przedarcie się przez gęste krzaki było problematyczne. Pewnie dlatego, że cały czas miał zajęte ręce. No i po dość długim szybkim marszu dostał lekkiej zadyszki. Jakoś jednak się udało i jego oczom ukazała się dziura w ziemi. Nie taka zwykła. Z całą pewnością nie powstała naturalnie, miała zbyt równe krawędzie. Poza tym na jej powierzchni dało się zauważyć strome schody prowadzące w dół. Kobieta ruszyła w dół, aby po chwili zniknąć w ciemności. Zaraz też dało się usłyszeć jej ponaglający głos, aby ruszyć za nią. Kiedy chłopak się na to zdecydował po kilku stopniach ogarnęły go całkowite ciemności kiedy wejście zostało przez coś zakryte. Zaraz jednak jakieś dziwne okrągłe słoje na ścianach zaczęły świecić przez co Silver mógł znów widzieć. Sporo przed nim pokonawszy już schody blondyna zniknęła w korytarzu. Tu z całą pewnością nie był w stanie za nią nadążyć. Gnanie po schodach z taką prędkością niosąc kogoś na plecach mogło się źle skończyć. Zarówno dla niego samego jak i jego pasażera. Po kilku sekundach kobieta chyba się zorientowała, bo znów pojawiła się na końcu schodów spoglądając na niego ponaglająco.

W następnym poście daj z/t -> Ca-Elum -> Tajemniczy kompleks badawczy ( Klik )

Ostatnio edytowany przez Straznik 2 (2018-10-13 19:30:25)

Światła zgasły a trzask błyskawicy dawał mi podejrzliwość, że to jakaś zasadzka. Zamiast tego natomiast zostałem jakby teleportowany z powrotem w miejsce, w którym znalazłem nagiego mężczyznę. Zastanawiałem się kim była ta dziewczyna i co ona potrafiła, że umiała takie cuda. Zdałem sobie sprawę, że chyba nie była byle kim. Była silniejsza i na pewno lepsza ode mnie pod wieloma względami. Jednak tak jak już mówiłem, miała rację. Żaden człowiek nie był równy drugiemu. Chciałbym żeby tak było, jednak właśnie w ten sposób działał ten chory świat. Trzeba mieć siłę, żeby mieć w nim jakiekolwiek zdanie. Najsilniejsze jednostki dostają możliwość władzy. Właśnie dlatego pragnąłem mocy. Czułem, że moje uczucia i emocje dostarczają mi jej. Dzięki nim jestem coraz silniejszy. Moje pragnienie zrobi ze mnie potwora, jednak potrzebowałem do tego jeszcze sporo czasu. Gdy tak rozmyślałem dopiero po pewnej chwili zorientowałem się, że las wygląda nieco inaczej. Zupełnie jakby przekształcił się w lekko inny. Chyba rozumiałem o co w tym chodzi. W ten sposób nikt nie będzie w stanie wrócić do tej kryjówki, ponieważ las ma inny układ. Bała się, lecz nie wiedziałem czego. Nie zastanawiałem się dłużej nad tym. Wyszedłem z niego i udałem się na tereny gdzie słońce i brak wody był normalny wśród panującej tam społeczności. Nie chciałem już tu zwiedzać żadnych miejsc. Wolałem się przenieść i poszukać przygód w pustynnych klimatach.

z/t -> Desierto -> Osada

Szedł cały czas krok za Lilianą i czekał na jej odpowiedź. W końcu wyszło na jaw, że nie boi się krwi a tego, że ktoś znowu umrze na jej oczach. Można by ją nazwać naiwnym dzieciakiem jeśli liczy na to, że nikt nigdy przy niej nie umrze. Tym bardziej, że jest magiem, który czasami jest zmuszony do tego aby zabić swojego przeciwnika. Tak zwane mniejsze zło.
-Rozumiem. Przyzwyczaj się lepiej do martwych, albo nigdy nie rozwiniesz się jako mag. - Odrzekł tylko, po czym zauważył coś pod nogami.
-I zwracaj większą uwagę na otoczenie. - Schylił się i podniósł kawałek zakrwawionego materiału.
-Krew nie jest jakoś bardzo stara, więc mamy jakiś trop. Porywacze i porwany na pewno podróżowali tą drogą. - Próbowałeś wytrzeć krew o trawę, aby móc sprawdzić oryginalny kolor koszuli. Kto wie czy nie przyda im się taka informacja, ale równie dobrze może to być bez znaczenia.
-Mamy trop. Obstawiam, że nie zdążymy ich złapać przed dotarciem do Ca-Elum, więc czekają nas poszukiwania w mieście, jeśli to właśnie tam się udali. Chyba, że masz inny pomysł.

Spojrzała na Sente wzrokiem pełnego zaskoczenia. Ona ma się przyzwyczajać do martwych? Jak w ogóle można tak myśleć?
- Mylisz się Senta. Będę się uczyć jak ratować ludzkie życie. Nie chce by ktoś ginął. - Jak się okazało to zdanie mają różne w wielu aspektach zycia, ale to dobrze. To znaczy, że każdy ma swoja zdanie na temat różnych rzeczy, a to oznacza, że wspólnie nie będzie nudno. Choć zgrzyty mogą się pojawić, co będzie bardziej niż pewne w ich przypadku.
-Widziałam to - dodała po chwili patrząc na materiał mokry od krwi. Celowo go pominęła zostawiając go chłopakowi by czuł się ważną częścią drużyny. Choć teraz ciężko ich nazwać drużyną skoro się nawet dogadać nie potrafią. Kiedy doszli na miejsce musieli poszukać trop poszukiwanego chłopaka. Wtem dostrzegła ślady krwi na drzewie, podeszła do niego i palcem dotknęła ją chcąc sprawdzić czy jest świeża czy może już zaschła, bo tak długo tutaj była. Palcami lekko rozcierała krew, była świeża.
-Trop prowadzi w głąb lasu, myślę, że warto to sprawdzić - rzekła na spokojnie i spojrzała pytająco na Sente w oczekiwaniu na jego odpowiedź.

Misja grupowa - normalna - Lilianna & Senta - post #8

Magowie coraz bardziej się zaczynali kłócić. Nie było to zbyt rozsądne biorąc pod uwagę sytuację jaką mieli przed sobą. Mieli uratować chłopaka, ale jeśli się nie będą dogadywać to może się to przerodzić w coś bardziej przerażającego. Co jeśli będą musieli stanąć ramię w ramie do walki? Ich stosunki będą mogły im narobić nie małych problemów.

Senta postanowił skomentować nie zauważenie przez dziewczynę kawałka materiału, o ile faktycznie go nie zauważyła. Może jednak zrobiła to specjalnie, aby to Senta go znalazł? Jedyną wiadomą było, że ich stosunki zaczynają się psuć, nie wiadomym było co z tego wszystkiego wyniknie.

Lilianna chciała podążać za śladami, natomiast jej towarzysz miał o tym nieco inne zdanie. Wolał się rozdzielić, jednak nie chciał już komentować decyzji swojej kompanki. Wolał jej posłuchać i dotrzymać kroku, dlatego ruszyli. Trop był dobry, co trzecie czy czwarte drzewo było we krwi. Zapuszczając się coraz głębiej w las, mogli zacząć słyszeć jakieś głosy dobiegające z wnętrza. Teraz mieli nie tylko ślady krwi, ale odgłosy, które prowadziły w tym samym kierunku. W końcu udało im się dojść na tyle blisko, aby zauważyć dwójkę mężczyzn oraz jednego w niebieskiej koszuli, białych spodniach i czarnych butach, który cały w krwi był przywiązany do jednego z drzew. Pozostała dwójka natomiast siedziała rozkoszując się jedzeniem. Jeden z nich przypominał lekkiego dziwaka, o pomarańczowych włosach, brwiach oraz piwnych oczach. Miał na sobie szare spodnie, czarną koszulkę i brązowe buty. Drugi natomiast wydawał się dużo spokojniejszy. Oczy o niebieskiej barwie lekko przymrużone, włosy czarne, usta nie uśmiechające się. Ubrany był w szarą bluzę, czarne, szerokie spodnie i wygodne czarne buty. Chyba znaleźli to czego szukali. Wszyscy w trójkę wydawali się dosyć młodzi. Różniło ich jednak to, że nie parali chyba do siebie zbytnim zaufaniem.
- Możemy już ruszać? Siedzimy już na tyle długo, że ktokolwiek byłby nas w stanie dogonić! - odparł o pomarańczowych włosach.
- I czym się tak denerwujesz? Przecież i tak nas nie znajdą.
- Bo Ci się zachciało przerwy.
Po tych słowach nastała chwila milczenia po tym jak ten spokojniejszy nic nie odpowiedział.

Lilianna wraz z Sentą stali za położonymi blisko siebie drzewami co uniemożliwiło ich wykrycie. Mieli czas, aby przemyśleć co chcą zrobić oraz jak. Pytaniem było tylko ile mieli tego czasu.

-Fakt. Nie zrozumiem. Tych co mogę ratować, ratuję, tych których muszę zabić, zabijam. Jednak gdy kogoś ratuję to poświęcam się ratowaniu, a nie myśleniu o tym, że ta osoba może umrzeć. Ponieważ jeśli się zawaham to właśnie tak się to może skończyć. - Odpowiedział na jej pytanie, po czym skupił się na wyłapywaniu poszlak. Chociaż zauważał ślady krwi to nie podchodził do nich. Z daleka było widać, że są na dobrym tropie. W końcu jednak znaleźli się na tyle blisko porywaczy, że byli w stanie usłyszeć ich rozmowę.
Pierwsze co zrobił Senta to ukucnięcie i próba przyjrzenia się otoczeniu. Nim jednak zdołał coś powiedzieć, Lilianna ruszyła do boju. Idiotka. Głupia idiotka. Powinni ustalić jakiś plan działania, współpracy. Jedna osoba mogłaby odciągnąć uwagę przeciwników a druga w tym czasie uwolnić porwanego i wtedy wspomóc tę pierwszą. Mogli ustalić jakąś kombinację ich zaklęć i w ten sposób z łatwością ich pokonać. Jednak zamiast tego woli rzucić się w wir walki i mieć gdzieś, że jeden zły ruch i chłopak zostanie wzięty na zakładnika i będziemy spaleni. Po za tym nie wiedzieli czy na pewno przeciwników jest tylko dwóch, czy chociażby kolejnych dwóch nie patroluje aktualnie terenu, lub nie kryje się za drzewem i nie pilnuje okaleczonego chłopaka. Skoro jednak już ruszyła przed siebie to zdałoby się ją jakoś wspomóc. Po pierwsze musiał się znaleźć na odpowiedniej odległości czyli podbiec aby obaj przeciwnicy znajdowali się piętnaście metrów od niego [Szybkość: 17. Następnie dwa razy wykonać zaklęcie Ciemnego Szponu, który powinien spowodować, że z ziemi wyłoni cię ciemna magia i oplącze przeciwników niczym wąż dusiciel i na sam koniec ostrze podetnie im szyje.

Siła Magii: 69
Szybkość Magii: 48,3
Wytrzymałość Magii: 48,3

Energia Magiczna: 69.000 - 2*10.000 = 49.000

Planu nie miała, ale najwidoczniej zaskoczenie ich wyszło w stu procentach. W dodatku minimalnie udało im się zgrać, a to już coś jak na ich poziom dogadywania się. Udało im się zatrzymać jednego z nich, a to już był pewien sukces. Gorzej zaczynało się robić w momencie kiedy jeden z nich ściągnął z nóg jakieś ciężarki przez co jego szybkość wzrosła gwałtownie. Nie wiem gdzie jest, nie nadążam za nim...
-Słuchaj! Spróbuje go oślepić, a wtedy ty użyjesz swojego zaklęcia i go unieruchomisz. Jeżeli dobrze się zgramy powinno się nam udać. Tylko uważaj moje zaklęcie może Cię dosięgnąć więc zamknij oczy lub schowa się gdzieś za drzewem - I choć chwilę zajęło jej wyjaśnienie swojego planu to nie traciła czasu. Złączyła dłonie po czym zaczęła kumulować energię przez co światło wokół niej zaczęło się wzmagać. Jeżeli przeciwnik jeszcze bardziej zmniejszy odległość miała szansę to wykorzystać. Nie widziała go, ale słyszała, że zmniejsza odległość, jeżeli tylko choć przez króciuteńka sekundę będzie mogła go dostrzec w odległości pięć metrów lub mniej aktywuje swoją umiejętność:
-Oślepiające światło! - Modląc się w duchu, że Senta schował się i jej atak go nie dosięgnął. Nie miała właściwie żadnej gwarancji, że to co robi się uda, ale nie miała wyjścia praktycznie. Używanie umiejętności na ślepo nie miało sensu, a na szybko tylko to jej przyszło do głowy. Jeżeli był jakiś cień szansy, a Senta użył swojego zaklęcia Lili postara się podnieść dzięki umiejętności telekinezy jeden z ciężarków [o ile ma mniej niż 5 kg] i następnie rzucić nim w swojego przeciwnika, celując prosto w tył jego głowy.



Reakcja: 30
Szybkość: 35


Szybkość magii: 80
Siła magii: 56
Wytrzymałość magii: 56
Magiczna energia: 34.000 - 10.000 = 24.000

Ostatnio edytowany przez Lilianna (2019-01-06 16:37:52)

Misja grupowa - normalna - Lilianna & Senta - post #10

Lilianna wpadła na dobry plan, tylko szkoda, że nie pomyślała wcześniej, aby go wykorzystać. Element zaskoczenia + oślepienie przeciwnika mogły dać doskonały efekt, aby Senta miał wolną rękę w zabiciu obydwóch wrogów. Niestety stało się jak się stało i teraz musieli zmierzyć się z tym co mieli przed sobą.

Plan dziewczyny był prosty. Ona oślepi swojego przeciwnika, podczas gdy Senta użyje na nim swojej magii, aby go unieruchomić. Nie był on zły i mógłby się udać, jednak przeciwnik był za szybki, aby zaatakować go podczas ataku. Jego szybkość była bardzo duża, co uniemożliwiło dziewczynie nawet wykonanie tego ruchu (szybkość - 95). Szybko przybliżył się do dziewczyny zanim zdążyła wykrzyknąć nawet nazwę zaklęcia i podskakując uderzył ją szybkim ruchem nogi wprost w brzuch (siła - 65). Same obrażenia zależały od wytrzymałości dziewczyny, jednak jego szybkość z którą wyprowadził atak sprawiły, że dziewczyna mimowolnie poleciała do tyłu upadając na ziemię. Wtedy do akcji wkroczył Senta. Mężczyzna nie domyślał się, że drugi może zaatakować znowu tą magią, dlatego zdziwił się gdy spod nóg wyrósł mu wąż, który chciał zatrzymać jego ciało. Jego reakcje jednak (reakcja - 80), pozwoliły mu uniknąć ataku oraz odskoczyć unikając jednocześnie zaklęcia. Nie spodziewał się jednak, że młody mag od razu użyję tego samego zaklęcia, lecz drugi raz za nim. W ten sposób wdepnął prosto w węża, który tylko czekał na swoją kolej.
- Cholera!
Tylko tyle zdążył krzyknąć. Zaklęcie automatycznie zaczęło oplatać go od nóg, aż po biodra. Próbował zrobić to co jego towarzysz, jednak nie zdołał zatrzymać zaklęcia, co najwyżej trochę spowolnił, lecz i tak mu to nic nie dało. Jeśli nic nie zrobi za niedługo wąż dojdzie aż do głowy co oznacza, że ostrze przebije mu gardło. To była tylko kwestia czasu.

W tym samym czasie mężczyzna, który próbował uwolnić się spod zaklęcia maga powoli zaczął słabnąć. Ciało było naprężone przez cały czas i powoli zaczął tracić siły. Mimo to nie poddawał się i przez ten cały czas utrzymywał zaklęcie nie pozwalając mu się obezwładnić. Widząc, że jego kolega ma kłopoty podobne do niego nie wiedział co ma zrobić. Miał przed sobą już swoją śmierć, lecz nie chciał tego.
- Szlak!

Ostatnio edytowany przez Straznik 3 (2019-01-06 17:29:37)