Mage Guild Wars

    "Paniczu, uważaj!", "Paniczu, nie rób tego!", "Paniczu, słuchaj się ojca.", "Paniczu, to... Paniczu, tamto". Wszystko dokładnie zadbane. Czyste ubranka, porządny posiłek, nauka prywatna i przyswajanie tony wiedzy na temat historii rodu. Tylko o kim teraz mowa? Ryū pochodzi z zamożnej rodziny, dla której najważniejszą wartością był honor. Kładziono duży nacisk na tradycje, a co za tym idzie skupiano się bardziej na najstarszym dziedzicu, lecz rzecz w tym, że Ryū jest najmłodszy spośród trójki rodzeństwa.

    Urodził i wychował się na ziemi Fiore, a dokładniej mówiąc w stolicy. Mimo funduszy jakimi dysponowała rodzina, nie zajmowali wysokiej pozycji w hierarchii społecznej. Raczej nie chcieli. Ważniejsze od statusu jest własne imię i należy dbać by go nie splamić. Bohater tej historii miał nie tyle pecha, co do czasu swoich urodzin, ale także samej rodziny. Ale warto zacząć wszystko od początku, a przynajmniej uwzględnić to co jest ważne i powinno wszystkich interesować.

    Jak zostało wspomniane wcześniej, Ryū wywodzi się z porządnej rodziny, która mając w zwyczaju faworyzowała najstarszego syna ograniczając uwagę do minimum dla młodszego rodzeństwa. Pech chciał, że wypadło akurat na niego. Oczywiście przed osiągnięciem sześciu lat sytuacja wyglądała zupełnie odwrotnie i raczej nie trzeba tego tłumaczyć. Porzucić własne dziecko już na samym początku mogłaby tylko wyrodna matka jak i ojciec. Przez ten okres nic wyjątkowego się nie wydarzyło, chłopiec był przyswajany z zasadami jakie panowały w posiadłości, a także przywilejami, które go dotyczą. Może i był najmłodszy, ale to wciąż syn głowy rodziny. W przypadku nagłej śmierci dziedzica, to właśnie Ryū przejmował jego obowiązki. Chwileczkę... wcześniej zostało powiedziane, że był najmłodszy z trójki rodzeństwa, więc dlaczego akurat on był następny w kolejce? Otóż, protagonista tejże historii miał starszego brata, a także siostrę, która niestety z przyczyn czysto tradycyjnych nie mogła zostać głową rodziny, w przypadku gdy dziedzic płci męskiej żyje. Ale to nic, Eri - bo tak na imię miała jego siostra zrodzona wręcz w niemożliwych warunkach - nie była tym zainteresowana i bardziej ciągnęło ją do sztuki i muzyki niż zarządzania. Lecz wracając młodzieńca, po skończeniu sześciu lat wszelka uwaga jaką był otaczany powoli zaczęła maleć, a On sam spadł na drugie miejsce. Oczywiście jak to w przypadku dziecka odbiło się to na jego samopoczuciu. Za wszelką cenę próbował zwrócić na siebie uwagę swoich rodziców lecz bez skutku, poświęcali mu tyle ile było jej potrzebne. Nic mniej, nic więcej. Pomocną dłoń wyciągnęła do niego starsza siostra, która postanowiła pokazać mu, że świat niekoniecznie tak wygląda. Lecz nie trwało to długo. W wieku dziesięciu lat Ryū musiał pożegnać się z jedyną osobą, która była mu bliższa niż sam ojciec czy matka. Eri zmarła na tajemniczą chorobę, ale w przypadku chłopaka tłumaczono, że była to zwykła grypa. Wtedy po raz pierwszy poznał swojego wuja, który przyjechał z Pergrande.

    Były to ciężkie czasy gdyż trwały walki ze Smokami w celu odbicia straconych ziem. Jego przyjazd okryty był wielką niewiadomą gdyż jak się okazuje, posiadał wiedzę i umiejętności magiczne. Przez pierwszy rok nic się nie zmieniło, lecz z biegiem czasu Ryū stał się bardziej zauważalny wśród domowników. Dlaczego? Otóż za sprawą magii, o której sam nie miałem żadnego pojęcia. Okazało się, że organizm Eri był zbyt słaby by skupić w sobie energię magiczną i doszło do zapadnięcia większości organów wewnętrznych i natychmiastowej śmierci. Dodatkowo ostatnimi czasy jego starszy brat również wymagał częstszych wizyt lekarzy, co wzbudziło lęk głównie w ojcu. Ryū był cwany. Wykorzystał strach na swoją korzyść i pod okiem wuja zdobywał wiedzę z zakresu magii by kilka miesięcy później samemu przebudzić w sobie tą tajemniczą energię. Cała trójka ją miała, ale w przypadku jednych działała gorzej, a w przypadku drugich lepiej. Młodzieniec nie czuł zmęczenia, mdłości, nic nie wskazywało na to, że jego organizm tak samo, jak Eri może odrzucić magię. Po szczegółowych badaniach mógł odetchnąć z ulgą. Był to jeden z nielicznych momentów w jego życiu gdy mógł poczuć radość, ale jednocześnie wiedział, że gdyby nie magia, to dalej traktowany byłby jak powietrze.

    Kilka lat zajęło mu opanowanie podstaw posługiwania się magią, nie była to rzecz prosta, a zadanie utrudniała sama energia, która była dość nietypowa i nie można było jej uznać za całkowicie bezpieczną. Dodatkowo rodzice wiedzieli, że ich najmłodszy syn ma skłonności do zostania magiem, ale nie wiedzieli, że spędza większość dnia na okiełznaniu tej mocy. Nie byli świadomi jak bardzo rozwinęły się jego umiejętności i ile zdołał się dowiedzieć na temat samej magii. Natomiast stara rana cały czas rosła, zwiększając jego niechęć do miejsca jego narodzin. W wieku szesnastu lat wymknął się w nocy z rodzinnej posiadłości, nie informując o tym nikogo i zniknął bez śladu. Trwały poszukiwania lecz bez skutku, nikt nie widział młodego dziedzica przechadzającego się nocą po ulicach stolicy Fiore. Ruszył na poszukiwania nowego domu.